се (зам.) - урне (гл.)

Плашејќи се секогаш од радикални решенија со смекната душа од селидбите, од ударите на судбината, тој сега гледаше дека децата се ослободени од неговите фрустрации, но го плашеше тоа да не предизвика спротивен ефект во новата средина, па да се урне неговата морална тврдина.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Знам, стравот често доаѓа кога напрегнатоста од успехот е најголема, кога радоста е највисока, зашто тогаш има што да се урне.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Колку порано се урне оваа багра толку подобро, а сѐ дотогаш останува само да нѐ трујат со нивните демагошки лајна.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Би сакал бурата да направи уште поголем џумбуш, крововите да се урнат, пролетта веќе да не се врати, да исчезне нашата куќа.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Од карање нема да ти се урне бисерот!... - Го советуваше башмајсторот Аргир.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ни плетеше ни метеше, ни крпеше ни шиеше, ни месеше ни печеше, ни параше ни бараше, ни молеше ни колнеше, само го дупеше ѕидот со отапениот поглед и како да немаше да се зачуди ако од тоа куќата ѝ се урне врз главата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Се обидел некој пред сто години, некој аџамија, јајца од орли сакал да земе, за лек против некаква болест, но се урнал и одвај му ги собрале коските. Приказна...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога се урна, кога стрешти, кога се дигнаа некои црни пепелишта нагоре, старичката само се прекрсти и си легна на земја: огнот барем земјата не ја гори, рече кутрата.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
А потем падна и се урна снагата му цела врз оној грозен, крвав куп.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Но дојдоа други времиња во времето на комунизмот. Се урна култот на Сталин.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не, не може, туку така, преку ноќ, поради волјата на еден Сталин и неговиот верен следбеник во Албанија, речиси преку ноќ да се урне големата тврдина на народните морални вредности, со векови извишувана и во најмрачните премрежја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Таа друга уметност, која одбива да се декларира како народна е „културолошко труење со предумисла“ и е производ на бољшевизмот и тоталитарниот комунизам (што можеше Луција да знае за бољшевизмот и комунизмот со своите седумнаесет години, кога имала само единаесет години кога се урна комунистичкиот режим?).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем помолче и рече: „Затоа планината се урна кога се обидов умножение да сочинам, отисок од првиот збор, кој беше јас; оти гневот Божји се јавува кога некој лажно јас зема за свое, како Дариј што направил со она јас што му припаѓало на Соломона!“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Скоро во истиот момент кога се најдов од другата страна на улицата зградата како да беше од картон, со грозен тресок се урна.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Оставав пораки. Никогаш не одговори.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И тогаш сѐ се урна. Повикував но никој не одговараше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се обидов да ја добијам на работа, но нејзината секретарка ми одговараше дека штотуку излегла.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Има нешто неизмерно големо и важно во неговиот живот, една човечка должност што го заслепува со својот сјај, да се урне нешто сосем подло и гадно.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ќе се урне на нас, ќе нѐ запрета.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се прокуди човекот и не може и да зборува без ракија. Да му се урне гробот на тој што ја измисли! Ковче од ковче да му се разневиди!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И кога Борис Калпак се обиде да се урне со сиот бес што го собирал во грлото, во крвта, во срцето, на предолгиот пат од Кукулино до оваа куќа во која се загнезди нашата коба, во која таа коба стана несреќа на недолжни луѓе, навистина кога Борис Калпак ги крена рацете кон очите на бегот, во истиот миг кога старчето водено од претчувство се склопчи во огништето, еден од слугите ја подаде раката продолжена со црна кубура.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Тој прстен, тој прстен, крмнаку нечист“, веќе со турски зборови повторуваше бегот со приковани очи за зелениот камен на Калпаковиот прст. „Го уби, ти го уби?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред да можеме да му помогнеме, без нишање, со тежина на соборено стебло, Борис Калпак се урна преку софрата и остана со распарчено лице и без движење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш двајца се урнале врз него со сила на лавина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Без негова волја и движена со нагонот што се пренесува со човеково семе од колено до колено, неговата десна рака замавнала.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но Борис Калпак и по истрелот стоеше со кренати раце некако потсмешливо исклештен над крвта што се цедеше од едната негова плешка, бездруго и од градите, иако јас тоа не можев да го видам, па веднаш другиот измеќар го принесе врвот на својата кубура до устата на ранетиот и сепак несовладан бунтар и истрела, нѐ заглуши и нѐ заслепи, мене можеби само, нѐ покри со чад и со црвен блесок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Над нив се надвиснуваа сиви камени сводови за кои помислуваш дека во секој миг можат да попуштат и да се урнат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Еден господ знае кај беа отидени грнчарите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Погоден од најстрашното оружје во тоа време, жеравот со крик се урнал крај нозете на ловецот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Како и денес, и тогаш се знаело дека птиците не плачат.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Да се урне или не Картагина! , беше за мене дилемата, парадигмата, која не престануваше да се наложува со својата актуелност, од античките па сѐ до денешните времиња.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Настапија неверојатни промени на Балканот и во Европа, во кои и во најбизарните соништа не би можеле да поверуваат Татко и Камилски додека беа живи: се урна Берлинскиот ѕид, најголемата европска граница по Втората светска војна, се распадна СССР и се растури Варшавскиот пакт, подоцна низ невидени братоубиствени војни се распадна и СФР Југославија, се создадоа нови независни држави, проследени со невидени етнички чистења, прогонства, логори.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во еден од заклучоците на Татко и Камилски беше забележано дека во историјата на народите, на балканските посебно, според кои и настана поимот на балканизацијата, по етничките чистења на народите, обично следеле и чистења на јазиците од туѓите заемки, а понекогаш редоследот бил и обратен...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тогаш во него како сѐ да се урна: сите страсти и соништа, сите негувани илузии, сета надеж што, во неговата претстава, требало да значи надеж, создадена делум можеби и врз основа на мојата секојдневна благост и грижа кон него.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А за да падне мостот во широкиот вир кога ќе сакаат, тие врзаа по една ортома на двата краја на мостот и двајца се решија да се скријат во густиот врбјак, та кога ќе се накачат напаѓачите, да ги тргнат ортомите, да се урне мостот со сите луѓе што ќе бидат на него и да се издават во вирот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Пукнатините на куќата зафатија сѐ повеќе да се шират и секој момент се закануваше опасност куќата да се урне.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Пукнатините постепено се ширеа и се закануваше опасност да се урне куќата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Колата од каде што се откачила и натаму јуреше, сѐ до свиокот, и таму, со влучени предни светла се задржа за миг, пред да се урне во реката.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
— Не бојте се, им вели Никифор, некои камења се истркалаа. Чипаво биле застанати, вели, и кога згазнав се урнаа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се навали на една страна толпата и ќе се урне, ќе се скине.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се урна војската, се наполни плоштадот: на Солун! На Солун!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали и Москва ќе се урне на мене?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ленгерите на коработ од жал се стопиле, се скинале едрата, се урнало кормилото - морските бранови над капетанот Џек се склопиле.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)