себе (зам.) - во (предл.)

Дури и тревката, онака целата проникната со страв, ја сметаше за халуцинација. ...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Откако Матвеј Николаевич умре, си дојде на себе во својот гроб, под влажната и тешка земја.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Погледот заскитан некаде, како да го гледа слободарскиот дух над Македонија, ја гледа слободата пред себе во нејзиното свилено руво,исправена како им се доближува...па потоа пак им бега, како свилена сенка од облакот на слободата која ке се зададеше за миг, за потоа пак да се скрие...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Можеби ни цел конзилиум од лекари не ќе може да те врати да дојдеш на себе во онаа состојба што си ја сметал за нормална.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Но? Ученикот Гоце Делчев е замислен! Тој гледа пред себе во земјата и... молчи...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Гоце се стреснува и вика: -Ашааа-аа!18) Сите останаа зачудени.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Стоеја нафрлени овде-онде неколку реченици кои, меѓутоа, не можеа да се поврзат меѓу себе во некоја целина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го сакаше зашто ним им ја оставаше радоста, додека грижите и осаменоста ги носеше со себе во кројачкиот дуќан, ја разбираше секогаш, а ја прекоруваше само со поглед, го сакаше зашто сакаше за сѐ да разговара со неа, го сакаше зашто го гледаше колку му недостасува мајка ѝ, а при тоа го гледаше како ги задушува емоциите кои излегуваа само во вид на повремени, несвесни воздишки.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Пред очите му прпелка сив гулаб кренат во рацете на свештеникот на Храмот и подготвен за жртвување, потоа пред очите му се појавува и самиот жртвеник на кој се принесуваат крвните дарови кон Бога од жртвените животни од кралот, од свештениците, од великодојстојниците и од бројниот народ кој во оваа камена градба виде исполнување на молитвите на генерациите од неговите излачени претходници, виде дом на Бога чиешто место на постоење го селеше со себе во своите долги номадски талкања по широките простори од Африка до Блискиот Исток, и конечно на канаанската земја и таму виде и дом за себе.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Модерниот уметник, симболична личност, идеен творец и слуга на својот сопствен грб: гласник на самиот себе во крстоносниот поход за идните генерации и историјата на неговата уметност.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
“Да ти е. . . скопскиот дух”, промрчи градскиот шут и ја повлече со себе во задимената и затемнета просторија каде другите ја прекинаа својата партија покер и ги насочија кон нив своите полузамижени и никако љубопитни очи.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Што „заложуваме“ од самите себе додека пишуваме? 4 Токму го споменував „залогот“ или „заложувањето“ на себе во некоја чудна автобиографија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А таа вистина е работа на љубовта и полицијата, на уживањето и законот -во ист момент. 34 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Значи, таа само им олеснува на некои личности да се ослободат од инхибициите и да го изнесат на површина она што веќе го носат во себе во некоја специфична естетска форма.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Старецот замолчува. Молчиме и ние и гледаме пред себе во жолтата полјанка преку која поминуваат овците и се губат негде зад грмушките од другата страна.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Гледа пред себе во затворената тетратка.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
„Не”, си рече сама за себе во знак на резигнација, „не сум можела да го сонувам или да го замислам тоа.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ина и Светлана им покажале што знаат од партерната гимнастика; еден стар човек, сегашниот нивни аѓутант, некогашен славен трапезист во циркусот, а тогашен чистач и продавач на сладоледи, се заинтересирал за нив и ги зел кај себе во приколката; ги хранел од неговата порција, а спиеле во неговиот кревет; тој спиел под ведро небо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Геј- (или протогеј-) субјектите може и тоа како да ги доживуваат тие стилови на изразување, заедно со целиот конвенционален општествено-семиотски систем на родот и на сексуалноста што ги прожилува, како неконвенционални, ако не и начисто туѓи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во тој случај, може да заземат одредени стратегии на избегнување кои ќе им овозможат да ги избегнат општествените повици да го доживуваат светот на хетеросексуални и на хетеронормативни начини.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во такви околности, не е некакво изненадување што многумина геј- (или протогеј-) субјекти им се опираат на приговорите од традиционалните кодови на мажественоста и женственоста или што гледаат штуро значење за себе во културните облици и активности кои таквите кодови ги обојуваат како традиционално мажествени или женствени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Диференцијалното родово исцртување на културните облици го создава (хетеронормативниот) општествено-семиотски систем во кој учествуваат старателите на детето, систем што веќе придонел кон обликувањето на нивните сопствени субјективитети и кон утврдувањето на нивните лични стилови на чувствување и на однесување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зошто да се чита нешто што не може да се понесе со себе во кревет?
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Неколкупати родителите на Криста со себе во Гнездо ја доведоа и нејзината ќеркичка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Девојченцето со себе носеше тетратки од училиштето, или пак некаков цртеж.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еден човек гледа пред себе во воздухот како во некакво огледало во кое не може да го најде својот лик, и вика: „Кој сум јас? Кој сум јас? Кој сум јас?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа исто прашање на сосема друго место го поставува некој друг човек, тоа исто прашање во некое друго време го поставува некој трет човек, тоа исто прашање на различни простори и низ разни времиња го поставуваат неброено многу луѓе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во тој миг, тој во себе во некој таен агол од својата глава, повторно ги слушна неразбирливите, плачливи детски гласови, онакви какви што ноќум слушаше во Сарајот, зданието на Фазли паша, умниот, но скрбен архитект од Истанбул.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Чудесно во неделната отпочинка во сопствената соба- оаза е ретка можноста повторно да трагаме по нашите фиоки, книги, по себе во топлите отисоци на предметите и чувствата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога бакнежот заврши, како песна што завршува со постепено стишување наместо со крешендо, тој ја стави другата рака околу неа и ја привлече кон себе во прегратка, движење што ѝ беше единственото природно продолжување на тој бакнеж.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој двапати го заврте клучот зад себе во темната соба, а таа ги фрли кошулата и градникот на подот, минувајќи со раката преку влажната брадавица.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Храбрејќи ги малкутемина свои браќа по вера што ги остави зад себе во Ефес, со мислата за прататкото Мојсеј тој замина со молитва кон Учителот да ги омекне срцата на оние што сè уште не го сознале.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во коридорите зашушка. Стариците, носејќи ги пред себе во двете раце лимените чинии со каша, претпазливо излегуваа од кујната и седнуваа да ручаат на заедничката маса, обидувајќи се да не ги гледаат закачените во трпезаријата пароли, составени лично од Александар Јаковлевич и во уметничка изведба на Александра Јаковлевна.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ручекот беше готов. Мирисот на загорена каша забележливо се засили и ги надмина сите останати кисели мириси,што постоеја во куќата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
“Начинот на кој компјутерот зема мноштво обични нешта и од нив прави необични нешта е идентичен, имам чувство дека цртачкиот импулс, што и да претставува тој, на беспримерен начин ќе се манифестира себе во киберпросторот”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Го сеќаваше погледот на онаа измачена дивинка зад себе во својот тил.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, не многу после тоа од својот прозорец Змејко можеше да гледа како неа ја истуркуваат, разматувајќи ја, едни црвеникави, осојничави ветрови, што избодинуваа како незадржлива пепелничава коњица од северното небо, внесувајќи некој токму таков пепелаво-модрикав немир, во оние бездони пробиви, што ги оставаа по себе во исковитланата и наеднаш сосема поинаква, плаховита смиреност на облаците.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За него веќе ништо не можеше да го наполни овој ден и сета онаа белина напред; таму остануваше само еден прекрасен, но не уловен лов, а еден онаков самјак можеше да остави по себе во снегот и цели коски, можеше да направи и цела една бразда крв по должината на целата трага, а пак да не падне, пак да не биде кутнат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го сеќаваше блиску, на дофат, она најмачното, што го има да го реши човек за себе во нашиов живот, ако го решава онака длабоко и вистински, како што треба, а тоа беше определувањето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И наеднаш се најдоа, тука, тие две суштества, стоеја сосема присутни, со сѐ од себе во овој миг.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Набргу се навечераа и позаспаа. Змејко спиеше на постелата, што си ја посла за себе во ќошот, а оние двајца легнаа на креветот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Зашто, ако не сум направила ништо за себе во последните 3 децении, во една ноќ сум влегла во десеттина кафеани, од која едната специјално ми ја отворија само за да влезам во тоалет, па пиев и вино место чај (а, тоа не сум го направила никогаш!), шетав во парк по дожд, разговарав скокајќи од тема на тема за да стигнам да раскажам сè, се срамев, не се срамев, сакав да заспијам, не сакав да заспијам и, во едно деноноќие, ги доживеав двата изгрева...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Легната на кревет со неколку доктори и сестри околу себе во една приватна болница одгледав краткометражен филм со мене и моите црева во главна улога, како кратка реклама за колагенска крема и чај од нане на голем плазма телевизор... додека не ме фати анестезијата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ние, освен тоа, можеме и да не ви дадеме камења. Повелете, еве ви го капарот и збогум, со здравје. Оставете ги нашите жени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Нека те носи ѓаволот. И отишол оставајќи го селскиот старешина, ако Доце Срменков бил тоа, да ѝ се заканува на дружината, потоа да стои пред прагот на Фиданкината куќа и да се врти околу себе во страв да не биде изненаден од друг натрапник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Студот, како да го буткаше пред себе во неизвесност, го боцкаше со безброј ситни, невидливи игли, го тераше да чекори.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не ја извади запалената цигара од уста и гледаше пред себе во блокот и во него, редум, сѐ додека не му ја разбранува лутата крв што се качуваше од нозе: ги напнуваше градите, го гушеше, удираше со глава и го ослепуваше.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се плашеше од неговата реакција за повторно да не и го заврти грбот, како тогаш кога ја тресна вратата зад себе во собата 1303.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Арно ама, кротката и молчалива млада жена не го ни прашала од каде толкава тага, зашто не сакала да го принудува да ѝ се исповеда, ниту пак ѝ требало да знае што мака го мачи за да го теши.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А токму таа ноќ, матроната не можела да го совлада своето разбуено тело и да заспие, зашто се преиспитувала во себе во што не му се допаѓа на својот господар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ги оставив пријателите и непријателите за да се најдам себе во која група спаѓам. Веројатно во двете по малку.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Препознавав дел од себе во главниот лик, т.е. Кери Бредшо.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Седи Богдан со отворениот албум пред себе во градината, ги крева очите и гледа: се стемнува, а пладне уште не е поминато; времето се стишало, не мрда ни лист по дрвјата, не се движи ни птица, ни инсект; чудна некоја тишина, чудно исчекување како пред породување.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Брате Јоване, јас сум една од оние бубачки што со своите многу очи гледаат десетици слики одеднаш - и се виде самиот себе во гумени чизми до појас, таму, на едно мочуриште, меѓу трски и меѓу селани, потонат в густо и зелено крекање на илјадници невидливи жаби.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Господи, господи, господи, претчувствуваше околу себе во мракот шушкави банкноти и го мразеше тој Отец Симеон, тој некаков ортак што стоеше долу сигурен и спокоен во груста сенка.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Оставам да потечат и се измешаат меѓу себе во шарен дијалог.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Тој најчесто на македонски, но понекогаш и на влашки јазик знај да ткај стихови со леснотија на пајажина и да ги носи луѓето околу себе во некои други, нови, убави и невидени светови.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ти ми пишуваше дека со себе во Турција си ги носел закониците и книгите на Монтескје што ти ги дале француските офицери во Поградец пред твоето заминување за Цариград.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Гурбетчијата го носи своето семејство во себе во далечната туѓина, останувајќи туѓинец за народот со кој живее. Нема погорчлива судбина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И Татко и Камилски делови од нивните животи минаа во на гурбет.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Меѓутоа вистината за коњот што љубел вино била поинаква. Не ја раскажуваат и не ја преприкажуваат веќе, последните старци од тоа време ја однеле со себе в земја.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не ја извади запалената цигара од уста и гледаше пред себе во блокот и во него, редум, се додека не му ја разбранува лутата крв, која се качуваше од нозе: ги напнуваше градите, ги давеше, го плискаше со оган и го ослепуваше.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И јас веќе можев да видам како од една разнина се исправа оживеана изветвеност на некого што бил и останал само сенка и спомен на своето минато, победник на својот пораз, исправен е и ги подава празните ракави кон мене или, доколку сум мртов за него, кон некого од некогашниот свој живот, а во неговата празна утроба се одмотува клопчето на агонијата и го враќа претсмртниот час на тој призрак - ќе му се исповеда мртвиот на животот, ќе не плисне со тајни и ќе не повлече очајни со себе во бездните на невратот, на тоа ништо, на тој измислен акварелен портрет потргнат од есенски дожд.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Студот, како да го буткаше пред себе во неизвесност, го боцкаше со безброј ситни, невидливи игли, го тераше да чекори.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
11. КОГА ВОЛКОТ БЕШЕ КУЧЕ В ГОРА - нејасното тука ќе си остане за навек, само луѓето можат со Дарвин да спорат развивајќи се себе во обратен правец...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Јас сфаќав дека тој сакал да ја гледа до себе во летните вечери облечена во тенко и онака миризлива и мека.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се присетија и на првиот бакнеж кога си ги држеа образите прилепени еден крај друг чувствувајќи како им горат; гледаа некаде пред себе во ливадата, а всушност видот им се замаглуваше, добиваа слепило; потоа усните им се најдоа допрени една до друга како две врели жарчиња; црвенилото од образите им зашета по телото и почна да им иде вртоглавица, но пријатна како од први голтки алкохол.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Излегува од лабораторијата само кога мора или кога ноќе ќе го слушне Богулето каде што станува да шета за да го земе кај себе во лабораторијата и да продолжи со своите експерименти, читајќи му ги лекциите за на училиште.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
XIX Како што наближуваше учебната година со која Богуле требаше да го заврши училиштето, така Мил сѐ повеќе го задржуваше Богулета кај себе во лабораторијата, не оставајќи го многу да се шета со другарите, да го губи попусто времето, туку му даваше нешто да работи во лабораторијата, да го упатува постепено во науката, објаснувајќи му по нешто што е достапно и разбирливо за Богуле, да му ја потпалува фантазијата и желбата за наука.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ако ја свртиш главата и погледнеш назад, го гледаш она што би го видел зад себе во вистински кокпит. u Дали високо технолошката индустрија правилно ја предвидува иднината?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Преку зимата му влезе под кожа на отец Арсенија Гледајќи го Сталета, отец Арсенија се гледаше сам себе во своите млади години и му се свиде оваа волја на младото момче да стане како него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако ништо друго, ќе го води аргатин со себе во Ќесендра и по прилепско битолските полиња, и како да е, тие двајцата белким ќе го вадат лебот и за старата!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Затоа, кога Доста го испушти зборот „се жени", „се оджени", тој се засркна со кафето, си го изгоре јазикот, ја мени бојата на лицето и ги наведе очите пред себе во пепелта, се увили и се навреди.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Кандилата се занишаа и иконата од свети Илија почна да трепка со очите“, — тврдеше маѓерот Стојко Попов, кого нарочно Стале го поведе со себе во црквата да присуствува и да биде свидетел колку е „посветен“ дедот Стале, кога може да се кара со самиот свети Илија, та дури и кандилото пред неговата икона може да му го искрши.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Чана ги пресоблече внучињата на Петра, зад себе во ќошот ги стави врзаните кокошки кои ни претаа ни кокодакаа, Добра го затопли Ленчето, а мажот ѝ ги собра мокрите алишта од внучињата на Петра и од Ленче и појде крај огнот да ги суши.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не го газеше белото платно, одвреме на време ставаше по некое дрвце во печката, и облечена така како кога одеше на работа, времето го поминуваше крај масата со неколку бели листови пред себе во обиди да напише писмо до Добра или до Чана.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Да го гледаш и да го молиш и да те моли и двајцата раце сте престорени само да молите нешто да молите Дур да слета морна пеперутка и да те гушка и ти да ја мачиш и ти да ја убиеш со едно молчење на сите камења брат да им бидеш и да гледаш како нестануваш полека кожата како ја пробиваш од себе во попладнето од попладнето во припекот како се сокриваш и пак легнат точно кај што си да се најдуваш и да молчиш.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Сега беа двајца, над две чаши, додека од улица се слушаше дека дождот остава зад себе во олуците ѕвонлива трага.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Дулбијата ќе останеше заборавена ако Татко не ја земеше со себе во судбоносното патување низ Езерото...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тоа беше и страв. Страв од самите себе во пресрет на неизвесниот живот кај другите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Методија се смести, ги подаде рацете над огнот и загледан пред себе во огништето присторе: - Проедрото.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Коте ја крена главата кон прозорецот и гледајќи пред себе во јадењето рече: - Жено, девојките нека бегаат на нива да откопуваат компири.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
На неколку пати се обиде да се загледа пред себе во правец на непријателот но од тоа уште при помислата обневидуваше.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кој тоа може да го знае?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Секое претпладне ти пржеше свежи, тукушто купени џигерчиња, заедно ги пеевте „На срце ми лежи“ и „Миле Поп-Јорданов“, те водеше со себе во дуќанот во Чаршијата и додека, со окуларот на десното око, ги испитуваше зголемените механизми на часовниците, ти трчаше околу, од еден дуќан во друг.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Една претерана, залижана учтивост, која ја препознавам кај себе во ситуациите кога глумам „правилно“ однесување, а во исто време знам дека е фалшива.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Се гледаме еден со друг. Ние сме Семјуел Метјуз и Рејмонд Мозес и Вилијам Сполдинг и Чарлс Еванс и Форест Кол и Џон Самерс и не зборуваме ништо туку само се гледаме меѓу себе во бледите лица и треперливите раце.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Си дојдов на себе во еден италијански лазарет.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тука нашинците севезден мерат колку може да трае ноќта во туѓина: ем мерат, ем се бараат самите себе во темнината и во тишината.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
” и необично плодните и динамични музички активности во текот на повеќе децении, до отворените тврдења од крајот на 70-те дека “строго музичките прашања не се веќе сериозни прашања” можно е да се следи, на прв поглед, парадоксалниот и некохерентен, но всушност доследен развој на едно особено отворено, искрено мислење, спремно да ја прифати сопствената мерка и граница и да биде иронично кон себе во моментите кога би можело да се наметне како надмоќно.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ако кажам дека хашишот е само фрагмент и дека никогаш не ја открива целината, дали само се препознавам себе во обидите да допрам нешто што ми бега?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Носот почна полека да ѝ се движи горе-долу, но од телото не мрдна ни мускулче, концентрирано гледајќи пред себе во масата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Едвај чекав да си легнат сите за конечно да можам да се затворам во тоалетот, да си го земам мобилниот телефон со себе во кој имав игра „пасијанс“ и да си седнам опуштено врз шолјата, обидувајќи се конечно да се олеснам, иако таква работа природно не ми доаѓаше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Справи си се со проблемите сама.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сигурно ќе мораше да поминам подолг пат со куферот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во мојата романескна потрага низ митот на исчезнатото отоманско време, сефардската култура ми стануваше важна компонента да се доразберам и самиот себе во потрагата по сагата на моето албанско и балканско семејство.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
По поднесениот рапорт и поставувањето мртва стража, четата, одејќи еден зад друг го следеше курирот кој пробиваше пртина во густиот снег, влечејќи го зад себе во мракот живот синџир.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
В недела тато ја зема со себе во автомобилот и ја шета низ градот и околината, за да ѝ биде убаво и весело.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Гладот ли што ги мачеше и нив исто како и џганот, или сликата на гладот што ја гледаа пред себе во партали, боси нозе како ѓон со крвјосани петици, гурелави очи и остри коски како сабји подадени под смрдените кошули на оние што ја преживеале чумата, ги издели некако двајцата од несреќните и ги направи поблиски, иако со сркањето од бакарните чанаци сакаа да покажат, ќајата - дека и покрај човечката слабост тој си е обезбеден пред допирот на несреќата, а тој пак - дека е благодарен и почестен што е со него.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Го препрочитав два-три пати мојот текст и бев многу задоволна од него и од себе во таква улога.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тие вечери, во Крушево, не знам дали поради прстенот или поради тоа што веќе долго бев отсутна од дома, многу често мислев на мајка ми и посакував да сум со неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Колку би било супер мајка ми да напише роман во кој јас ќе бидам славната Каприција (родена – Бреза)!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Секогаш сум го носела со себе во џебот, а кога си легнував, го ставав под перница и ми беше некако топло и нежно под обравчето, како кога мајка ми пред заспивање ќе ми ја стави дланката меѓу лицето и перницата, а јас ќе чувствувам дека потонувам во сон.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Старецот замолчува. Молчиме и ние и гледаме пред себе во жолтата полјанка преку која поминуваат овците и се губат негде зад грмушките од другата страна.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)