секој (зам.) - пенушка (имн.)

Па сепак, не можев а да не заклучам дека Виктор е гласник на времето што веројатно еднаш можеби и наскоро ќе се сопина од насмевката на својата пренадувана надмоќ, како онаа божем голема вода што ќе се истури од единствениот залутан облак над жедното поле а потоа, откако ќе се најде на земјата, ќе открие дека е сосема мала, па ќе мора кутрата повторно да учи да оди и притоа ќе се сопина од секоја пенушка што ќе ѝ се испречи на патот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)