си (зам.) - е (гл.)

- Што му фали на народот? Народот си е добар! - викаше Мирољуб - Ти со тие интелектуалци?!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Неговото име е свето име за сите нас! – И за нас козите се свети! – го пречека мајка. – Разбирам, разбирам, ама сепак, козата си е коза!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Станува јасно дека неговата критика кон себе си е лажна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А водата си е вода, ќе леат сите, ќе тропаат кофите, ќе висат на багремот ченгелите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Работава не напредува, си мислам, не само по вина на природата, зар може да биде вина тоа што е лето и што е земјата сува и горка, та тоа си е нормално, лето е и суша и тврдо е камен, а тоа е и предноста на еден ископан бунар, предност на бунар ископан во најголема суша, тоа значи дека во иднина ќе има вода во секоја сезона.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Зошто да ја запретам“, му велам јас, „варта си е добра, како маст е!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Пискулиев си е малце женска Петра, тој и дома излегуваше често на порта и правеше муабет со жените.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа тропнува леко на вратата. Никој не се одзива. Отвора. Мрачно е. Орде веќе легнал и заспал. Пискулиев уште не си е дојден.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Службата си е служба”, се утеши Пискулиев.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но глувчето си е глувче, ѓаволесто и вражесто: се растрча по клупата, го напна конецот и: фак! - рипна во градите на учителката.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Има и змии, и магариња, мали и големи, никому според потребите, секому според заслугите.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
А и да е најмало, магарето пак си е магаре.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ако не му се бендисува на некого нека не се придржува, но и последиците ќе бидат негови.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Гарванов само промрмори колку да каже нешто: — Секој си е сајбија на својата глава, Ѓорче!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Што да ви расправам за Транзицијата, при очи сте, гледате и сами, барем кај нас таа си е вечна и не прортчува тукутака низ живеачката.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Газда си е секогаш мрша, мисли само како да те откачи...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Па што? Некој морал да биде. - Џандар си е џандар. - Еве, прашај го.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„А требаше да си е дома”, очајно помисли мајка му, „Да го загрее задникот над книгата”, гневно помисли татко му, „Го чекаат матурски испити”, завидливо забележа сестра му.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Жената, та девојка, та мажена, треба да си е потокмена и спастрена. А камо ли нешто што не личи!...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Добро, тогаш нацртај го најубаво. Тоа си е твоја работа.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
КОТЕ: Тоа што си е адет треба да се направи.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Америка си е убава, ама за тие што им се блиските — најмилите околу нив, а за нас, одделени од вас — црна е!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
КОТЕ: На жената секогаш треба носот да ѝ намирисува мажот што сака. Оти, мажот си е маж, не е жена!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Македонцкото нема да го дајме! Шо си е наше, наше ќе си остане. И само така... и повеќе збор да нема!
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кога ќе се налутеа на нас и ќе нѐ наречеа тврдоглави Бугари, ние пак ќе речевме: Е па така си е: вистина, христијани сме, ама не сме образовани како Грците!
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Робот си е роб, ороспијата си е ороспија“ ѝ вели Жан на Јулија во пиесата на Стриндберг, „Госпоѓица Јулија“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И моето „живеење“ во гарсониерата си е приказна за себе.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Реалности, правила и изненадувања Обидот да се дефинираш себе си е налик на обидот да си ги гризнеш забите. - Алан Ватс Медиумот е порака.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А чувството за тоа дека рацете им се исти, тоа чувство за близината, се враќаше кај него со секој нов дојден човек, со секој нов чивт набракнати раце, сѐ додека тоа чувство во него не израсна во некакво чудно чувствување како да си е дома, со тие луѓе во сините валкани комбинезони.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Живот а Змејко? Ха, ха.. - Живот си е тоа, а ти како сакаш речи, - продолжуваше бригадирот Језекил.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Павле се затајува, па вели: - Запри, добога, карпата си е карпа. Со глава не се пробива.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сѐ си е на мегдан! На тие што ве влечат по градот, по темните сокаци, само надвор им е важно дали ти е кус фустанот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И ја слушаш приказната за тоа дека се храни само природно и само природни материјали може да поднесе на себе и на кожата своја, а гледаш дека и со пиво се налева, дека тоа си е природен пијалок... ’ко боза отприлика.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ама бикот ќе ја занишаше главата и ќе го истресеше венецот од роговите. Волот си е вол. Да разбираше повеќе не ќе влегуваше во јарем.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Гревота е, вели Велика, мајка си е мајка и оти да боледува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ што ми даде, сѐ си зеде. Негово си е.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама нема жал, луѓето ги фрлаат, ги горат. Жалта си е жал, а маката - мака.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А добитокот си е добиток: мораш и за него да мислиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Секој си е зафатен со раната своја, со болештината своја.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само седам над Роса и приплакувам, се траштам. Никој од никаде не ти помага. Секој со својата мака си е зафатен.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Туку наредба си е наредба и ние јуришаме. Којзнае што беше тоа?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А мажот си е маж: ти бара да му ставиш, да му постелиш, да му одиш по бесот. Не те прашува дали можеш. Тој е секогаш поуморен од тебе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таков си е од секогаш. А тој е, другего поблизок немаме, и сакале-не, ќе го слушаме.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
РИСТАЌИ: Така си е, ама јас сум ѝ вујко, мене ме боли...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
АНТИЦА: (без волја). Така си е, бабо, ама не е ни лично ни прилегано јас да давам збор, бидејќи си имам мајка, која си го бере тоа гајле.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Туку гледате едни се качуваат, други слегуваат. Ни доброутро, ни добровечер, секој си е сам. Глувте.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Не разбирам - И јас не разбирам, ама така си е. И никако поинаку!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Некој си е терсене пред да се роди!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
У
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Клетвата си е клетва, зошто не пазеше? Жена ти е трудна веќе осум месеци, а ти за сето време не спиеш, се сушиш, спокојство немаш.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сфати, полиција си е полиција.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
5. ИБРИК СИ Е, АЛИ БАРДАК - но дека си има сред вазните рода како реликвија музеите го вардат непуштајќи го да оди по вода...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
16. ЕМ ШУТО, ЕМ ПА БОДЕ - не е зборот за јагнето, ни троа, ами за оној човек што си е роден како човек, но не го признава тоа...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Зошто се случило ова? Како историчар знам дека тоа не е единствениот случај на крајот од Војната, но секој случај си е и посебен и поврзан со одредени околности и со одредени луѓе.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Но јас сум тој кој ја замислува и ја знае таа тежина, а Борко сега, најпосле, си е мирен.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Странец си е странец - воздивна сестра ѝ.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Татко му си е доволен, сестра му — такуѓере.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мојто си е мое, нејното — нејно. Дури ми чини — ќе седа со неа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Снаа ми си е топраклиа на моата татковина. И редот си е така, не е првица од мене!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Море, невестата си е за невеста, токо, ај стоплите нешчо, оти цревата почнаа да ми кркорат како жаба моклишка! — вели Илко.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Жената си е мајка на чупето. Безбеле она повеќе си го сака нејното чупе отколку ние.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Браче Илко мошне си е мераклиа на кубаски. Ете, и кубаски ќе му испржа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Ајде боже, поможи", ми рече тој, тргна од пагурчето и го пробуцка лулето што беше се угасило дури го слушаше Ристета, па му вели: — А бре, така си е, Ристе сето шо го велиш, токо кога ќе заслепее човек, нишчо не му се гледа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Секој човек си е господар на себеси... - му рече Илко на Дукле.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Од другата страна на Вангела се размрда Родна, ама тоа го правеше така како да си е само со својот Петар во затворена одаја.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И бизнисот ако не оди, и плановите ако не се оствариле, и профитот ако испарил, и жена му ако го оставила, и син му ако се дрогира, и берзата ако паднала, и војнава во Ирак ако не ја бива - за сѐ си е виновен само тој.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
„Балканот, уште многу години, ќе си остане каков што си е, само Балкан.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
– „Погледај, кучкана една, ќе го испердушеше сиромашкиот штрк што си е единак,“ овчарот рекол.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Тоа веќе, стрико, оти е така како што кажавте, така си е, и не инаку, туку јас сиромав, како ќе правам за дома да си одам?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Ба, братко, колку за тоа така си е, му рекле друзите на стареата, нека е жив Силјан, многу итроштиње научил дури шетал по туѓи земји, да од тоа ќе знае и приказни што чул да ни каже и да нѐ чуди.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Женава си е чист сурогат! рече, мислејќи веројатно на Јана, додека со нескриено самозадоволство си го потчукнуваше заобленото бедро со розовата дланка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ѝ напомнав каде се наоѓаме и дека на ова место не прилега да се изведуваат егзибиции.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Пушти го и не терај инает. Кузе си е Кузе. И без да дигнеш рака на него, тој ќе каже.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А што си мислевте вие! Наредба си е наредба. И точка.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Наредба си е наредба. Мора да се почитува. Зашто инаку...
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Најпосле, кога некој некого не познава, може секако да си го замисли, ќе речете. Така си е.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Ќе ја чува елката како што не чувал ништо и никогаш досега. Задача си е задача.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тоа беше и убаво, но и незгодно: ако греши, самиот си е виновен! Па што да се прави тогаш?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Испи една чаша вода, го потргна Фигаро за опашката, погледна низ прозорецот, нацрта едно човече со седум нозе, но ништо! Без баба си е страшно осамен.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
(Господи, некој да се осмели в очи да му рече дека сметките се расчистени! А тој знае дека не се).
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Семјон, јас не барам од никого пари, но долгот си е долг и тоа не смее да се потценува а уште помалку да се заборава“, вели студено Иван Степанович а во погледот веќе му се наѕира незадоволство.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се склопи како папка во една единствена црта - кога нема растојание и си е едно - совршен коитус на брегот на океанот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Со шумски јаготки во џебовите со здравец во мислите и планински воздух во срцата, ќе си направите ли муабет со овие стихови како што правите со буките и изворите Вие кои никогаш не сте ѝ биле туѓи нејзе, самата себеси што си е туѓа и заумна?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
ТЕОДОС: Лозјето?... Тоа си е башка работа...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А после: „Куме, одврзи го ќесето.“ Ќе ги венчаш сите овие Амповци и Ѓорговци...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Синот единец во Прага севезден ја слуша „Само дома си е дома“. Ние омлитавени родители во Скопје севезден ја слушаме „Влтава“. Така некако изгледа музиката на двојната тага.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
А голото во век и веков си е праисториско место каде што пред секој нов самрак пеперутките наоѓаат пристан на голите дланки брчкосани од толку многу прочитани судбини.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
А да, ти имаше куче - ама, сепак, и тие гризат! Маче си е маче!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Колку било тешко да си среќен, си велам, а несреќата си е постојано со тебе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште од раѓање сум Дедо Мраз, не знам зошто, ама тоа си е тоа.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Како што гледате, сѐ си е на своето место.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Математиката си е тоа. Со Мирјана зедовме молив и пресметавме што може да се стори со една плата. Токму за живеачка.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ама тука си е милата учителка - да утеши, да избрише солзи и мрсулаво носе - и така ми стори, и ме убеди дека тоа можело секому да му се случи.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Здогледаа млади дабови стебла, со непаднати светлокафеави лисја, - Бадник - препозна Влатко, ама ништо не рече. Договор си е договор.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Соопштението во училиштето си е така. Ако не веруваш, ајде да појдеме до таму и да прочиташ!“ се тревожеше Нина.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Така си е тоа. И јас сум од село. Си оставив магаренце, па учев како по планињево да го искачам слонов! Ајде!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Денес речиси сѐ си е на своето место.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Може си е добро детено, не велам не е,- малку го ублажи гласот, - ама да внимаваш, да не ви снема нешто од дома, има и багабонти во тие домови.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Проста работа, - рече Љаке. - Така си е, ама – живи здрави?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
А и градов не е негде прикрај на империјата, тој си е токму во центарот и чуван си е сам од себе, од големите пространства и далечините што го делат од опасните боишта и несигурните, секогаш променливи погранични земји.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И сигурно - и во овој град јас ќе бидам најнежен поета. Но попусто - сонот си е сон, а животот други далги влече.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)