си (зам.) - заминува (гл.)

(Со раката ѝ ја покажува вратата.) Тогаш ајде губи се од мојава соба!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Треба да се пакувам, си заминувам одовде! Ми се смачи и од вас и од оваа ужасна куќа!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Плимата доаѓа и си заминува секој ден - света обврска и е да му ги подзамива и разладува стопалата на Сан Педро Клавер, апостолот на Црнците, робот на робовите, кој сека недела ги дарува минувачите со бели каранфили и им намигнува на мајките доилки со разголени цицки.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Си заминува таму... (стр. 37, 38, 39, 40, 41) Имавме нешто заедничко, во семејството, во Пасажот, тоа беше опседнатоста со залакот. Опседнати бевме многу.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Кога си заминуваше светлината Денот квичеше како слепо кутре И го фрлија в река Ако ја надвие водата и залае на песокта Ќе му стане водич на слепецон што чека на брегов
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Кога Турците сопственици на чифлизи почнаа да си заминуваат од сета Пелагонија и од Потковицата и да се населуваат во градовите, тоа стана по бојот помеѓу орлите и штрковите кој во 1901-та започна на Алилово и се пренесе во Беговски Ловаѓе, односно тоа произлезе од страв од она опачно претсказание што го срочија христијаните по победата на штрковите над орлите, дека му е блиска пропаста на царството, жителите на Потковицата од своите бегови купуваа земја во близина на чифлизите или во дворните места на чифлизите и на новооткупената земја подигаа живеалишни куќи и се делеа на клонови.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Денот сега си заминуваше зад некој срт пред него, како некој што те остава на среде река, без да ти ја подаде раката, и тука беше попусто секое довикнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сѐ што се случува во селото: добро или лошо, се случува на него: преку него врват и свадби и свадбари, и погреби и музики, и арамии и војски, по него во селото доаѓа една власт а си заминува друга, по него се испраќаат и пречекуваат луѓето за војници, печалбарите по светот; на него седнуваат старци и старици да се топлат на сонцето, на него везилките од селото се собираат да везат и пеат; на него се читаат наредбите на власта, по него се тркалаат бочви за да киснат во езерото; крај него се садат муренкови стебла за сенки; на него говедарот го собира добитокот за пасење; којшто ќе дојде од градот или околните места да купува и продава, на него купува и продава; тесните сокаци: одат кај ќе им текне; се кршат, се извиваат, се провираат меѓу куќите, кружат и пак одново се враќаат и излегуваат на широкиот пат крај езерото; по отпадоците што се фрлаат на нив, се знае која куќа што готви за јадење која што заклала; која бара заскитан добиток или деца, во која се веселат, а во која водат војна; по тие сокачиња, ако си невнимателен, можеш да се чукнеш во столче, во синија, во каца, во кош, во тезгере, да се слизнеш на лушпа од тиква, од лубеница, од лепешка; да цапнеш во бразда што одненадеж ти излегла, да се сретнеш со натоварено добиче со кое не ќе можеш да се разминеш; да ти лавне одненадеж од некоја порта куче, да те запраша некој кој си и кај одиш, да те викне некој што започнал сам во дворот да пие; низ нив и зиме и лете струјка ветер од езерото и шишти како низ тутурка, како низ оџак; галеб кога ќе се најде во нив, креска како да се загубил; боите на куќите: сината: луѓе вљубени во езерото, во мирнотијата, во спокојот; мудри, темелити, неизбрзливи во ништо, сигурни во она што го прават и говорат, верни на она што го преземаат или ќе го наумат; добри, предобри, душицата како на дланка да им се гледа; засакаат ли нешто - се врзуваат за него трајно и за век, како што се врзуваат земјата и историјата; зелената: скитници; непостојани во сѐ: во потфатите, во работата, во мислите, во духот, во зборот; она што го започнале денеска да го кажуваат, ќе го завршат вечер, утре, или никогаш; не држат многу за ред, за збор: зборуваат за работи што не им се доволно јасни, одговараат на прашања пред убаво да размислат, решаваат пред да бидат наполно сигурни; слобода и ширина имаат во сè; жените со рулче на раце или на босици седат на прагот; децата им мочаат кај им е ќеф, седат на прагот или скитаат по сокаци; очите им играат како во масло.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Идеше војската, пукаше по ридиштата и си заминуваше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
се фаќа за носот и повраќа, некој снебивлив и кревок човек, ние одиме и смрдиме, ни смрдат алиштата, ни смрди и дишењето, душата, одиме меѓу пушки и штикови в затвор, а таму - пак сослушувања, нови премрежиња, кај ви се пасошите, ни велат, ги фрливме в море, велиме, од страв да не бидат откриени, велат, не од страв, туку од радост, велиме, не можеш со ѕидон да се разбереш, ние кажуваме едно, тие прашуваат друго и ништо не помага, нѐ осудуваат на смрт со стрелање, мене, Стевана Докуз, Илија Јованов, Добри Закоски, Јоше Богески и Силета Плевнеш, Стеван се тресе, го собира срцето ко полжав роговите и олкави солзи му се тркалаат по образите, му паѓаат в уста, а тој само шмрка и ги подголтнува и идат две војничиња со муцки од глушец и со ситни очи како топуски и ни собираат сѐ што имавме купено: чевли, шапки, палта, панталони, обетки и прстени за жените, џепни сатови, пари, сѐ, еден зема, другиот ги собира на една мушама, ги подврзаа плачките и ни даваат белешка, што зеле, ја подврзуваат мушамата со крајовите, ја креваат и си заминуваат, отиде печалбата наша и седиме, никој не заспива, од утре ќе имаме напретек време за спиење, уште една ноќ живот, си светкаме со очите и прашуваме кој го фрли прв пасошот,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Толку сакав да ти кажам, а како да не сум ти кажал, вели и си заминува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Зошто дојде, сестрице Велико, вели, не ми кажа зошто дојде, не ми се вдаде да те прашам, вели. - Заборавив, велам јас и си заминувам. 85
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И се враќа назад, си заминува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
После, наеднаш, ја пушта и си заминува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Продужи да чистиш, вели, и си заминува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еда ми помина, вели Давиде Недолетниот и си заминува. Мирче гледа по него и ја подгризува устата, го собира носот, ги стеснува очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Море молчи кога не те заклале, ми вели човекот и си заминува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Работеше во градината незабележливо. Никој не ќе го сетеше кога доаѓаше, а и кога си заминуваше. Си ја гледаше својата работа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И вие, сега, си заминувате. Така било пишано! А, од пишаното, кај се бегало!”
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но сега, бидејќи предвреме си заминуваше од родната земја, ѝ беше променет третманот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога си заминуваше мајка ти, сѐ што побара ѝ ветив.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А потоа си заминува а мршата ја остава во собата. За долго сеќавање.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Сега си заминувам и за ништо не ми е грижа“, одговори старецот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Нели ти реков дека мојот пилот ми имаше зборувано за таа прекоманда.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев заустил да прашам случајно да не се случило нешто несакано, непредвидливо… а можеби имав речено… или спомнато нешто необично, бидејќи наслутував делови од некои патеки… но Дуда се чинеше толку несреќна додека доаѓаше или си заминуваше… и тогаш сфатив дека Дуда всушност ми раскажува за себеси; за проблеми што се чинат толку тешки а таа храбро шета по нивната смешна страна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зошто, на пример ловецот ја спасува Црвенкапа и, како секоја споредна личност неопходна само за расплет си заминува?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Капки со вкус на малини како кога си заминува летото. Капки со едно име – убавина.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Кога си заминувавме тетка ми Марија убаво ме изгушка, а пролеа и неколку солзи поради тоа што толку ретко го гледала нашиот сој.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дора си отиде дома, а кога си заминуваше, ниту Ане која плачеше ѝ рече „чао“, ниту пак чичко Тони ѝ рече „пријатно“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И сѐ така - вие ќе си доаѓате и ќе си заминувате, а јас ќе ве пречекувам и ќе ве испаќам...“ не ја забележаа тагата во гласот, премногу беа радосни дека нивниот сакан Еко ги пофали.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Киберпанкерски ориентираните дела на Брус Стерлинг (Bruce Sterling) „Шизматрикс” (Schizmatrix), „Острови во мрежата” (Islands in the Net); Пет Кадиган (Pat Cadigan) - „Мозокчии” (Mind-players), „Убавиот си заминува” (Pretty Boy Crossover); и Џон Ширли (John Shirley) - „Замрачување на короната” (Eclipse Corona), ги привлекоа СФ приврзаниците. okno.mk | Margina #3 [1994] 51
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Кога си заминувавме дома, милиционерот го посоветува тако ми: од утре, на дедо да му ја напишеме на едно ливче адресата и телефонот, и постојано да ги носи со себе.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мурџо ги покрива забите, лесно скокнува до Пела, се погалува околу неа и си заминува на кај својата куќичка. Бате Дончо, зошто така се пулевте со Мурџо?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тоа таму му годеше: ја оставаш колата, влегуваш во барот на едно кафе, го испиваш, ги плаќаш и кафето и миењето на колата, а потоа стануваш и си заминуваш во измиена и исчистена кола. И однадвор и одвнатре.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)