си (зам.) - мисли (гл.)

Да не се помочав од страв, си мислам, и ја фаќам матерката. Празна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Ај беља!“ — си мислеше тој, терајќи ја малата Сукалова маска преку Жиово и Врпско, која беше реквизирана да ги пренесе багажите на општинската управа до најблиоката станица Тројаци.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога нападнаа толку лисје и гранчиња, си мислам, кога нападна сето тоа, без да сетиме?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Така си мислеше Доста Рожденката, но поп Петко којзнае дали ќе се согласи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Оф, дебам мајче, си мислам, веќе сум станал Србин, сум напреднал.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Господе, си мислам, значи над букиве има видело, светлина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
17. Како било... Пак ќе одам кај началникот на логорот. Можеби, овој овдека, ќе има поблага душа, си мислам, и ќе ме тргне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пишувам дотука, немам желба да продолжам да се сеќавам што си мислев.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас се смрачувам, ко насланет лист се собирам. Нема разбран човек, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така си мислел Силјан и си патувал по патчето што го нашол.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Тој Сврделот треба да беше некој уште поитроман од Војнета наш. Така јас си мислам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кажуваат само луѓето, си мислам. И тоа што ќе им текне ти кажуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Колку било тешко да го носиш тоа име, си мислам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај западнав, господе, си мислам, зар со овој џган ќе живеам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој кај неа седеше, па луѓето си мислеа што си мислеа, ама ни нему, ни на Бојана, па ни на Ристета ич не им беше гајле.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Излегуваме од „Веро“, нормално со полни кеси производи, си мислам сега јас ќе му спуштам: Врапче,може сега јас нешто да те прашам?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Си мислев - ако, татко ми и натаму нека не се враќа, само да дојде заедно со мајка ми. Не, никако сам, не!
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сѐ си мислам дека, кога тргнав, таа беше уште во логорот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си мислеше: Па зошто би било ова смешно?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Есени, сам крај огниште Распретуваш нешто во пепелта, си мислиш, Гледаш како се буди огнот, како разгорува, Како се исполнува мракот околу тебе со илјадници искри, Како се искачуваат тие потоа по полиците, Меѓу дуњите, меѓу јаболките, И како згаснуваат уште при првиот допир Со синџирот што виси над огништето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Си мислам: ќе ме стрелаат или ќе ме пратат во некој логор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
После, како што се гледа, тие ја мислат за единствено правилна гледна точка на прашањето за народноста на Македонските Словени – бугарската; а може си мислат оти прашањето за народноста на Македонците е второстепено и лесно ќе се разјасни со ослободувањето на Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Уште си мислам дека од комунизмот нема ни повеќе, ни потаму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може душата му е од обичен човек, И зошто да не е, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Секаде”, му велеше, „само не повеќе тука. Оваа средина не е пријателска кон нас”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сакаш – не сакаш и по тамина ќе зборуваш, зашто малку од она што го кажувам е по видено а повеќе по чуено, по начуено и по тоа како што може човек да си мисли...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Така е најдобро си мислиш, вели Максим, властите ќе знаат кој го отепал и нема што да истезаваат други.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Си мислиш и пресечената глава е нечија наша глава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Господе, си мислам и гледам во косата меѓу прстите мои.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Може ме почуди, си мислам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Дете си уште, синко, дете“ - си мислеше гледајќи го.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сѐ си мислам дека тогаш се стори тоа. Ова со детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мусли бег наеднаш остина. Иако не сакаше така да си помислат христијаните сам чувствуваше дека така зборува, како да ја пади од себе, од Арслан бег и од Турците во Потковицата несреќата: Оти високо летаат и грабаат па си мислат ќе ги смилостиват ако не ги убиваат, или оти ги мислат за божји птици па веруваат дека ќе ги стигне несреќа ако ги убиваат, праша.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Има ли жена, има ли дечиња? Ако ги има, мора да им е тежок животот!” - си мислеше Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Само што не сум сигурна дали неговата идеја е баш паметна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас нема, пречесен, да те убедам дека видението – собитие стварно беше, оти нема да ми веруваш, но душата моја сѐ повеќе смета дека тоа нечестивиот ми испрати ангел лажен, црн, на бело престорен, и дека тоа го стори и како знак на опомена и до тебе, и до царството наше; сѐ почесто си мислам дека тој ангел нечестив предупреда беше, пророштво дека на дворецот твој допрва ангел таков со букви лажни и ука согрешена сосем – ќе дојде.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сигурно го удриле со клоца, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си мислам така, и дремам. Каде, жено, сега?!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На нагорно треба да те турка некој, а на надолно треба сопирачки да си врзиш на нозете, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа ти е, како да ти речам... Го гледаш небото полно со ѕвезди и си одбираш една, ја гледаш, ја гледаш и си мислиш дека е само твоја и си мислиш дека ќе ти донесе голема среќа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Како не испадна сосем, си мислам, си ја грешам веќе и душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си мислев, јас се убивам од работа цела ноќ и рацете ми набабруваат од водата и детергентот, за скапани седумстотини денари, а тој со другарите во рок од еден час испи дупло од таа сума.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Си мислеше постојано дека е жртва.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Можеби ќе има среќа - си мислеше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Така си мислиш? Мисли си, ама не е така.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Си мислиш дека и тоа е некој човечки глас, осуден по цел ден да плаче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Така ти е тоа во живеачката, продолжи да зборува Огнена Гулева”, му раскажував на Даскалов, „се си мислиме: ако излеземе од дома ќе ѝ го смениме патот на судбината“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе го сечам стеблото, вели, и ќе си мислам на Рјазин.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сигурно некои од војниците, си мислам, сигурно некој извалкан војник сака да праша нешто, да побара нешто.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ех, си мислел, да ми беше она слатко просениче, она суво лепче, слатко ќе си ручав.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Јас се поздравив и заминав угоре по патот и цело време си мислев дека најверојатно не ќе можам ништо да каснам зошто горе ме чекаше цела сурија гладници.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И ова ти е некоја ,територија на Горачинов", си мислам, и само ги преместувам рацете кај што не може да ми ги досегне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си мислеше тогаш Гркот дека тргна по трагите на Александар Велики и не тераа да пееме небаре нашиот чекор веќе се слуша отаде Турција и веќе ѝ се заканува на Персија и преку неа на Индија.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А може господ така сака, си мислам. Што знаеш?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Многупати си мислам, вели, да не влегувам нешто со лева нога. Да не е крив прагот или вратата, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си мислам дека и овој пат ќе ме седнат на малата трпеза со децата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Господи, колку убав ден се осамна, ами не можеше вчера така да нѐ причека? си мисли додека си го шмрка чајот без леб и додека со благ поглед го опфаќа брлогот дробнежот на баба Петра и некоја невидлива сила ја исполнува, ја раширува.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Да не сум удрен и тука, си мислам, и ги вадам рацете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А си мислам:дали ти си за играње, дали ти си за куче, кутале мое, кутро.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Доста сака баш убаво да го види, а од друга страна си мислеше: — „Па и тој нека ме види, м'ња го м'снало!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако се плашам, си мислам, и јас нешто не сум здрава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Срцето најмногу открива, тоа не знае за стратегија, си мислам, тоа е предавник.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога одеше така, задникот повеќе ѝ се истакнуваше, а и се подзатресуваше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Си мислам дека и дрвјата тргнале да одат и, идат право на нас, ќе нѐ газат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајката, дали овдека е крајот на сите патишта, си мислиме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Господи, си мислам, сигурно студот му влегол в коски и не може да му излезе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Опасен е овој, Мирковиќ, си мислам, а очите ми солзат од некое маглиште, од некое натурено огниште, што ли? Ја поткревам главата од окопата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си мислам како ќе ме види Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си мислиш некои патници се починуваат, го попасуваат добитокот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но, љубовникот, ако се приближи, може да биди дека од закрилата на тешкото актерство тело ѕирка главичка со зашилени уши на една чивава што се обидува да лае.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ме најде, си мислам, и се пофаќам за ногавица.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пари ми требаат... И си мислам, од каде, од кого да најдам?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ние сега да си одиме, вели Тахир бег, а си мисли сега, кога помина лошото, ред е и Мурад да се прошета; одовде, по Градишки Пат, смета, ќе отиде до Голема Вода и низ Забелски Ливади преку Коритница ќе излезе на Долга Чешма, потоа низ Торојца ќе стигне на Алилово и довечер по Пазарџиски Пат ќе се врати назад.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Некои си мислеа дека се роднина по братучеда му на Крсте.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Со текот на времето, си мислеше рабинот во затворската ќелија, неговата личност се изгради со знање, стекна интелигенција и изразита рационалност, опит, па и мудрост, но не се зацврсти со силата на волјата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Си мислам ќе ми пропадне прстот во главата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Колку убаво“, си мислев. „Колку е убав, благонадежен и чесен човековиот род“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И небото плаче за Ангелета мој, си мислам. Ум недоветлив, човечки.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Колку е убаво... - си мисли. И мислата, гонејќи мисла - повторува - колку е топло, колку е тивко...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таму (сонував, не е повеќе од сон, но како да го вмешува и да му се прилепува на јавето) има некој што се вика Род – или Ерод, или Родо – и тој ме тепа и јас го љубам, не знам дали го љубам, ама допуштам да бидам тепана, и така од ден на ден, тогаш сигурно го љубам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Си мислиш барале нешто во утробата своја и така заспале.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си мислам дека некој бугарски војник ја поткрева главата и пак залегнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Веројатно, си претпоставив, збесна зошто си мислеше колку тоа добро јас се забавувам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Како да не им претстои разделба. Си мислеше...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Е и ова ми се допаѓа – си мислам, иако малку ме вади од рамнотежа нејзината мирнотија.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И така јас си одам дома и така си мислам, од радост потскокнувам, па дури и ми идеше да запеам...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Лекар ќе биде, си мислиш, а со другиов можеш само да свириш, свирци да ни свират на обајцата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Ако не дојде за еден час, ќе си одам со експресот во еден часот“, си мислев.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ова не е празнична седенка на главите на сојовите, си мисли.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Подготвувањето револуција е работа што можеби бара умствено работење, но тоа работење не е толку мачно и толку ценето колку што си мислат револуционерите – младата наш интелигенција.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А може да е од огништево, од пламенот, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си мислам што може да се изделка од буката: колку главини за колца ќе излезат, колку лактишта, колку оски, колку ќумур може да се направи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Навистина е добар овој чичко Добре од Добрево“ - си мислеше Бојан, оддалечувајќи се од колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не заборавај да ме запаметиш, си мислам на Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да не сум јас одредена, таа крв, со својата крв да ја вратам, И си мислам, дали и мојот глас ќе се јавува, ноќе, во долот и ќе ги потплашува луѓето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали смртта вака притиска, си мислам, дури да ти ја истера душата?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар ме заборавија, си мислам и се собирам некако да станам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Наредниот ден, Петјушка Јашчиков сакаше да скокне на операција веднаш после работа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
По плоштадот претпоставив дека доаѓа мостот. Така си мислев и не сакав да продолжам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Командантот се развика, а политичкиот рече: - Што си мислите, вие?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сега ќе ја шокирам – си велам и стартувам: - Да, тебе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Заради тоа ќе бидат најмногу среќни. Си мислеше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Си мислам, а не знам која мисла од каде ми се пријавува, од каде ми се прикажува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оф, господе, си мислам, болеста ѝ го зеде и умот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И со тој здив сум викала: гробари, свињи, сѐ што ќе ми дојде да викам, а да си мислам дека некој друг го прави тоа зад мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Морал да имал, си мислеше тој десет или единаесет години кога мајка му исчезна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Од мама ќе скријам, - си ветив, - таа сигурно ќе ми се изразвика и ќе ми забрани другпат да учествувам во такви гужви, - си мислев, возејќи се кон единаесеттиот кат на којшто живеам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ете, остана и без спомени. Се обидуваше да се сети на некоја палавост во детството. И едвај успеваше.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
– Како бре, – велам – гризнато, по ѓаволите! Тоа се вашите смешни фантазии.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во мракот нѐ товарија во тие големи камиони и тргаа и ние радосни и весели си мислевме дека се враќаме дома.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Што убав брат имам, го гледав и си мислев.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Додека со „тикото“ се враќавме по „Партизанска“, си мислев на сегашната кастрирана еснафска фела, туку во „метрополата“ Скопје и во другите македонски градови со долга еснафска традиција, значи – на лекарите, инженерите, новинарите, научниците, уметниците, т.н. „факултетски образован“ кадар, кој, со мали исклучоци, е минимизиран, преку економска присилба, во своите професионални и креативни можности.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ако, си мислам, нека се најдат. Од сливите, сум слушал, многу ракија излегува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никој не спие, си мисли. Како на бадник. Или како на Василица.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само уште дедо Бошко седеше крај огништето во големата чадлосана одаја со земјено душеме и чепкајќи го лулето што го имаше допушено, нешто си мислеше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Не можеше тој тетка Рајна да ја спречи да зборува за овие работи, но, затоа тој со молчењето ѝ кажуваше колку тоа му е мачно, - си мислев јас онака како што мене ми беше потребно во тој момент.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Со доаѓањето на мајката Роса и Деспина и да има Танаско нешто да ѝ соопшти тоа нема да го направи пред нив, си мисли Пелагија.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Јас го гледам, си мислам и се прашувам: - Мајката, што му е на човекот? Вчера беше здрав?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Од друга страна пак – немаше кому да му се поплаче, ни кому да му се налути. Му остануваше самиот да си мисли на себе.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Еве со Јон си дадовме збор, а Јон не е војник. Така, си мислев, ама не било така.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си мислам – минатата ноќ. Ева III, наслика едно незаборавно платно. Во кревкиот мајски миг. Во мене.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сигурно смрдам, си мислеше Ема, мајка ми ме лаже.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ама волк не лежи и волк не напаѓа на несигурно, вели, ако е лиот ќе мрдне, ќе побегне, си мислам. 256
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А дедо Спасе ќе остане уште долго надвор, па ќе си го пуши лулето и ќе си мисли на свои работи.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Да страдам со вас и пак да сум без вас, си мислам, Господе, што ти прегрешив толку многу, си мислам, кому му сторив толку лошо, та сето лошо да се загне по мене, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во ресторанот којшто, како што реков, ми е добро познат од ручеците со Моне, додека си буричкам по усната празнина со големата голтка „кока кола“, си го следам со „ммм“ рефренот на „Knocking on the heaven door“ од џубоксот. Можеби, и нешто си мислам.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Секаде, до кај што ќе поминеше, си мислам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Молчи Јоне, трај Бошко на черен, господ бил пред мене, си мислам, и се иставам од местото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Најпрвин ќе нѐ предупредат, си мислев, а потоа ќе почнат да маваат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сигурно повторно слегло да ме види, си мислам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не смееш и заб да чепкаш пред децата. Ќе си мислат дека нешто јадеш...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зар вака ќе стојам, си мислам, посадена во катран?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
колку патрони чеиз му донесе на Горачинов, ми велат, да имавме ракија, вели Горачинов, ќе ве викневме на блага ракија, и ќе фрлавме пушки, вели, свртете на друго, вели Ристо Коларов, здравувајте нѐ в образ, бацете ни рака, вели, не го погоди моментот, вели Горачинов, историскиот момент, ова не е свадба, туку свадбено патување, вели, дури си млад сѐ можеш да кажеш, што се вели, сѐ ти се може и сѐ ти прилега, и јас гледам како се стемнува и како цело небо ни слегло во морето, сосе ѕвезди и сосе месечина и си мислам дека сме тргнале по небото, сме се закренале на некоја пловидба меѓу ѕвездите, целата сум зашумолена и пренесена некаде, некоја голема умора ми се обесила на клепките, ми натежнала во коските, нешто гледам, а повеќе не гледам, како до половина да сум заспана, завлезена во сонот;
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Даде, зеде, си мислиме, покроце се трезниме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе се смешаме во нивното мноштво, си мислеше, а таму понекогаш знае да биде и толку топло.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Толку беше согласен што речиси вриснав.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Си мислам: дали сум разбуден или сега почнувам да сонувам. Ништо не разбирам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако нема господ, си мислам, тогаш значи не може ништо да се измине и дека нема крај ни висината ни вистината.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си мислам така, а во овоштарникот само црцорат штурците.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој е, си мислам, ме виде од прозорец и сега ќе истрча на улица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како сум можела, си мислам, како сум смеела да не ја сакам оваа милина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама ова тропање може да е опасно, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што ѝ направив, господе, си мислам, го искубав девојчето. Ја одведувам Роса пред огништето и ја загледувам: образите ѝ се црвени и очите ѝ се црвени.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така си мислев и јас сѐ додека го видов џубоксот на господинот Рак.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Моите години почнаа да ме мачат, не знаејќи дека тоа е пубертет, си мислев дека сите ме мразат и дека никој не ме сака, настрана си плачев, никој да не ме види.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ми се слуша некоја птица да пее во шумата и си мислам дека сум отишла во некој друг свет, во некое друго време.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си мисли Боге: а може ја држи инаетот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но кога ќе ја сретнам очите ги кријам, си свиркам, божем ништо не е важно, и си мислам: зар за неа јас да не спијам... Но свртен ја гледам долго и тажно...
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Се смалува и го снемува. Гледам јас по него и си мислам: овдека нешто не е чисто. Со отсуството негово.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Само да не се излажат и да појдат в планина“ - си мислеше момченцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Пред да ги приграбат други, јас ги прибрав.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Да ѝ пратам телеграма, хулахопки... Си мислев нешто чудно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Си мислам дека ја слушам мајка: ми вика, избезумена, некаде одозгора, од високо... 41.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си мислам, сине: во каква болка Некогаш ќе се витка мојата жедна душа под неколку жолти цветови - Коњот сега кајшто си сонува.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Си мислиме да не доаѓа некој од сигурими. Навика.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Мајката, си мислам, што му стана, голема фатка имаше во работата. - Ти, Мирче, нешто си непара арен, му велам еднаш. Нешто си невеласен или нешто те мачи, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Лицето му е истанчено, проѕирно, бело, а од болеста и од сонцето уште побело и уште попроѕирно, бело, а од болеста и од сонцето уште побело и уште попроѕирно - Човек да му ги види коските преку кожата, си мисли. - а косата, долга и со боја на `рженица, му ја развевеа ветерот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И јас самата си мислам: да те задомам, додека не сум тргнала на голем пат...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Потоа трча со другите деца кон чешмите на големата чистинка, се плиска со студената вода, се прска со децата и си мисли: „Еј, уживање! Каде го има ова дома!“
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Што е, ова, мајко, си мислиме, од кај се донесе ова железо и како се донесе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама мракот ме закрепува. Да не е мракот, си мислам, дека ќе паднам од некаде, ќе пропаднам некаде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нормално, секој си мислеше на себе и своите потреби.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Нешто ѝ се случило, но што - не умеам да погодам. Сепак си мислам: „Можеби Билјана добила единица, па затоа молчи...“
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Си мислам: некои пилишта ми застанале овдека и само ме колваат, ме кинат со ноктите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Лежам така и си мислам кој ден е денеска, колкави се децата, што работат, што им дава за јадење Велика, како излегува накрај.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го гледа Лазора од под веѓи и точно знае и што си мисли и што чувствува сега тој, па и жал му е за него и криво му е што токму тој, Лазор Перуноски, неговиот најдоверлив човек, излегол побудала од еден злодеј.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ги гледам и си мислам дека се близначки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од кај наизлегоа олку змии, си мислам, една турни, а десет се качуваат и те гнасат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Барем дома да ми умрат, си мислам, да си ги закопам кај другите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како ли се концентрирам, си мислев и му завидував што во Индија имаат специјални учители за концентрација на мисли.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Чудно, толку многу блиски, си мисли Пелагија, а сепак разделувањето како да ни ги затвора срцата, освен овие километар два како да има и нешто невидливо што ни ја расипува взаимната доверба. Го чувствува ли истото и Чана?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Господе, да не се премислија да се вратат пак по мене, си мислам, и полипнувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некогаш си мислел дека можеш повеќе отколку што можеш, а сега не можеш ни колку што си можел.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
кога има големи пожари секое магаре во Македонија си мисли дека неговото рикање најдалеку се слуша.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ќе се губи главата, си мислам, со гол газ ќе нѐ најдат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Е, се наспа? - го праша тој. А јас си мислев оти нема да станеш, да излеземе малце в село.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Облак не зборува, си мислам облак може да грми, може со дожд или со град да те удри, ама не зборува, си мислам, и ја поткревам главата нагоре.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што можеше да ми направат, господе, си мислам, сѐ можеше да ми направат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Убав, млад, рус како неа, јак и снажен како 'рслан, неженет, како си мислеше таа и како ѝ се кажа Толе; работник — минер. А уште кога се слушна во логорот дека го турнал Ѓузепа во тунелот и му ја зел мартинката на Аќифа, Толе порасна во очите на сите работници и работнички, а најмногу во очите на Проќа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Шака ли е да бидеш попова сваќа? " — си мислеше Доста.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И цела снага ми чука. Леле, ќе припаднам, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само си мислам. Сѐ уште не е лесно да го кажам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас си мислам ќе вика полиција, а таа ми вели: — Плачи слободно, наплачи се...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо не бил човекот, си мислам, освен една запалена свеќа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А сѐ е ко за него, си мислам, нему сѐ ќе му чини, сѐ ќе му прилега.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Којзнае што ќе ми стане ако ме бакне, си мислам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Татко ти никогаш не моча стоечки и немој пак него за сè да го обвинуваш! - повторно просаска тетка ми.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сигурно сум ранета, си мислам, ама зошто уште не почнало да ме боли?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Да не ѝ се случило нешто лошо, нешто страшно? - си мислев, но пред Бреза се преправав дека сѐ е во ред и како навиен ѝ ја рецитирав песната за Цуцул и говедата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сеедно, пари се пари, си мислеше Филип.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
„Знаењето на рабинот - често си мислеше Елеазар бен Цви - како впрочем и верата, не мораат нужно да исходуваат од личното искуство.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Си мислам така и пак го слушам бучењето на планината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од тоа се добива лошо настроение, си мислам, те тера да маваш, да се лутиш и да беснееш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А си мисли во себе: „Ако не зема и за Петка, тој ќе си мисли оти зе, та сака од моите да му давам.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Убаво е, си мислевме, дождот ќе ги освежи рузмаринот и качинките, ќе ја оздраве изгорената земја. Така ден, ноќ.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
А низ село, кокошки разбегуваат околу мене, подлетнуваат, кракаат и пердуви им се креваат наугоре и прав се крева наугоре, а јас само трчам и пак си мислам дека соништата не кажуваат ништо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Господе, си мислам, зар оттогаш сме проколнати да бидеме ѓубре. Македонски сволач.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Боже, ти колку го сакаше, без резерва, без отстапница, ама ти си мислела ако појдеш со човек кој има само едно рало чевли, загарантирана ти е љубовта и преданоста, како секогаш да има две страни, од едната богатство, од другата доблести со верна љубов како круна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Само си мислам дека би можела веднаш да заминам за Будимпешта, кога навистина би сакала.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Си мислев често, кога ќе пораснам голема нема да дозволам што било да ѝ недостасува во сите години што доаѓаат...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
За разлика од оние другите, од родот на грабливците, (орлите, соколите, сојките, ветрушките, бувовите, утките, чавките, страчките) па оние од родот на полските (еребиците, дивите кокошки, дропките, тресопатките, потполошките, белоперките, чурлините, чучурлигите, полските врпчиња, дивите гулаби) па оние од родот на шумските, (кукавиците, пупунците, чукајдрвците) па и оние, слаткопојните, (славеите, трнарчињата, сколовранците, гугутките, сипките и другите) кои ги има плипотници.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А како би било да велат „го изумре своето“, за некој кој се раѓа, и тој понатаму да биде ослободен од таа прилично здодевна и мрачна обврска, си мислеше гробарот.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
В уста вода ќе ви носев, си мислам. 170
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така одам јас дома и си мислам како ќе ме прегрнат татко, сестрите и братот, како радосно ќе се гушнеме, како татко ќе ме седне на колено, ќе ми погали глава, ќе ме стопли во својата прегратка, а сестрите ќе ми донесат топла манџа и многу леб, како братот ќе ги собуе своите топли волнени чорапи и ќе ми ги обуе, како сите ќе седнеме покрај распаленото огниште... а потоа како наситен и стоплен ќе заспијам во скутот на татко и утрото ќе се разбудам под топлото веленце, ќе се напијам топло овчо млеко...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Море колку многу е себичен човекот, си мислам, колку брзо заборава на своите домашни.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таквите уште си мислат Дека е најважно што си каснал пред спиење Па откако ќе видат дека од кркање не се прават сонови Се отепуваат пиејќи апчиња за спиење и против запек Пред тоа одат и на фитнес и на тенис Ама од тоа не се крепи ни сон ни пенис
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Што ќе рече за мене, си мислам, ќе ме исмева ли уште повеќе?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во неа добитокот, си мислеше Бојан, наполно е безбеден. - Ништо не ми можат!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А на кои Германци, си мислам, кога и ти си во нивна униформа?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Така си мисли и го капи малиот створ. Со спуштањето во корицето тоа нададе посилна пискотница.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мене ми подојдува душа. Може да е разбран човекот, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И си мислам за Јона мој, за куќава без стопан, без сенка. И за нас, што се утариме ко наврнати утки.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На тоа си мислеше трчајќи накај дуќанот Тимонов и дека како и други Власи и Тимон може да биде неверен но дека за атер на Максима ќе го земе во одбрана, ако не е таму Максим.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ако му помине од благата вода, си мислам, значи не е ништо. Го заболело мешето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Кога би можел да заспијам“ - си мислеше Бојан, но однапред знаеше дека тоа е невозможно.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кире го забележа тоа и праша: - Што ме гледаш така?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Си мислев никогаш во мене не ќе догори свеќата моја - а догорува Си мислев никогаш реките не ќе зајдат – а зајдуваат Си мислев дека е веќе крај на сѐ – а сѐ одново почна.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Од каде штурец, си мислам, па после тоа црцорење ми иди како тропање на матерки, на вилушки, на лажици.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Луција, вели таа. Лук и оцет, си мислам јас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може да се прејадени, си мислам, и не им меле добро желудникот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А добриот дедо Стамен си мислеше како да му угоди на своето мало палаво внуче.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Господе, си мислам овој дол е сигурно проколнат да се одѕива само со гласови од мртви луѓе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си мислеше: - А сепак, јас имав право кога велев дека на Рибата ѝ е поубаво.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Какви паметни очи има, колку убаво чело.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Си мислам имиња и гледам низ прозорец.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некогаш си мислев – ќе дојде мајка ми да ме земе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ама не го знам името на плоштадот, како навистина да бев пристигнала на плоштад во Будимпешта и се бев загубила зашто не му го знам името; таму каде што едно име е еден плоштад.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Го простил господ на мене, си мислам. Си остинал човекот на моите рамена.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А сега, ко посрано дете се мешколи пред нас, си мислам, - За држава треба цар, даскали, доктори, писари, вели војводата, а ти имаш само болви и болвосерки.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си мислат ќе минат сите вртоглавици, ќе дојде колце на тркалце и пак ќе си се вратат од каде што кинисале само сега како порцулански заб, петка горе десно.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
И потем Фисот ме фати за коса, ѝ рече на Луција „Избриши го“, и таа потем долго ме бришеше со шамичето; гледав солзи во нејзините очи; тоа не беше онаа Луција од разбојот, којзнае дали некогаш воопшто и постоела таква Луција, си мислев; гледав пред себе жена во солзи, сподобие страсно во писмо што го преточив, во песни; жена со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; со усни – алова панделка, со уста слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; еве ја, плаче пред мене и ми ги подава рацете, и вели: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; еве ја, стои пред мене и јас ѝ велам: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја слушам жената и си мислам: од каде ли толку расипаност во неа?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Истото го правела, само што не било толку забележително.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тие си мислеа, доста е едно изјавување оти Македонија ќе биде за Македонците.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Еден ден Малчо си одеше по улицата и си мислеше: „Зошто не сретнам сега некој старец, волшебник и тој волшебник да ми рече“.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Јас мислев дека оваа средба ќе биде последна.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тезга за приказни Сѐ си мислам дека некој од Влада ќе прочита некоја моја приказна и, онака, меѓу редови, ќе разбере колку сакам да изнудувам аплауз на отворена сцена, макар качена на бина каде што свират музичари за свадби во кафеана во елитното Дебар маало.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Впрочем тој така и си мислеше и така чувствуваше: овдешните орли се овдешни, своина на овдешното небо и на овдешните луѓе, па ако тие велат дека не треба да се убиваат, не треба и - толку!
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Еден ден, можеби Утре ќе сетиш белег мал на твоето Лито, истрошено тело И ако си мислел дека пророк си бил Дека си некој си Лутер Или дека победи, битки извојува Бедник си, знаеш, не си за лутење Или мислеше Троја – твоја ќе биде?
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
„Не, овој не е мојот Крстан, овој е друг човек“ - си мислеше и нишаше тажно глава.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Минатата сабота, зараното (Максим и Костадин Дамчески од страв од незгоди не ги поведоа одвечер) главите на сојовите стигнаа во Прилеп, на ан кај Богатиновци: така си мислеа, расправијата помеѓу Хаџи Ташку и Лазора таму стана, па и измирувањето меѓу нив таму да стане.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Сигурно таа не мигнала. Секој миг излегува на порта, да види дали доаѓам...“ - си мислеше Андон за жена си Вита и брзо грабеше напред.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Господе, си мислам, дали може без лек, така од ништо, да ми оздрават децата. И мислам како недугава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас си мислев ќе речеш за кускулето што на човек не личи, ами каму на поп.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Пуштете ги, велам, а в ум си мислам: с иба мајката народот, пак се разлоши, се противи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си мислам: комити влегле да ме силуваат и да ме убијат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Од мајка му, синко, од мајка му... - Така и си мислев.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Ти си мислиш“, рече тој, „дека со оглед на нашата намера целосно да те уништиме, така што ништо од она што ти ќе го кажеш или ќе го сториш нема ништо да измени, - зошто, во тој случај, се трудиме толку многу прво да те сослушуваме? Тоа го мислеше, нели?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со тага си мислам јас за тоа и не од болест туку од страв и грижи, небаре пустиник, уште пред изгрев, скитам и преповторувам: кога не можевме ние – тоа бог нека ги состави коските на мојата земја доколку има бог и – доколку остана земја.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
„Уште не се ни исушило, а веќе знае да бара храна!“ - си мислеше Бојан, полн со нејасни, возбудливи мисли за раѓањето, животот, умирањето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Среќа, си мислеше, што е замрачено и што тој седи така, наведнат и загледан пред себе, во жарчето на цигарата што ниту угаснуваше ниту се разгоруваше на врвот на долгиот килибарски чибук, па никој не може да насети што се случува со него и во него.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„ Ти си мислеше понекогаш“, рече О'Брајан, „ дека моето лице - лицето на еден член на Внатрешната партија - изгледа старо и истрошено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А кај да те скријам, си мислам, кај да те скријам, мако моја мачна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Малку нашите да мрднат напред, непријателот ќе го напушчи селото и јас ќе си отида дома", — си мислеше тој, гледајќи од височината во селото.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Си мислам: некое дете си зборува во сонот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Децата го гледале и си мислеле дека малото маче си игра со своето опавче, зашто многу мачиња си играат така, го гледале и слатко се смееле.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Си мислев: „Што ли се случува сега во салата за операции“, „Ќе остане ли жив? Да не се искомплицираат работите?“
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ќе ми се слоши ако продолжам да мислам. Но вистина е, вистина: си мислев нешто чудно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нешто ме пресече во колената: можно ли е, си мислев, можно ли е онаа глупава Луција да му раскажала сѐ?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Блазе си ѝ – си мислев – има среќа таа Ивана.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сигурно си мисли дека е грда, и дека таа е крива за сѐ.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Овде ќе скршиме глава, си мислам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кој можеше да биде овој човек и зошто Вера не сакаше да се сретне со него? - си мислев.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Да, - си мислам јас, - но, колку пати до сега ја видел како наместо моливот за очи, кон очите ја приближува цигарата, а наместо цигарата, само што не го стави в уста моливот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Па што има да бранам, си мислам, што има повеќе да бранам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си мислев на текстот драмски, дома заоставен, недовршен.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Така, барем, тие си мислат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Толе ги гледа и си мисли: „Еј мои максамчиња, ќе робувате и вие како виа дедовците ваши овде и ќе слушате приказни за татко ви, ако останете по него. Не, не.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А ние таму, во Оровник кога си ги сретнавме нашите, како да престанавме да бидеме војници.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Сигурно мислеле цел да го горат, или го предвиделе за цапарник“ - си мислеше Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ако приседам, си мислам, може да ми се растурат коските, сета да се разбоздисам. 26.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- „Сега ќе ме фали пред сите“ - си мислеше Милка а срцето ѝ скокаше од радост.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И веќе си мислев како еден ден ќе мораме да се искачиме и на високиот рид.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
„Детето ми израсна! Детето се измени!“ - си мислеше дедо Димо гледајќи го, и радостен што внук му узрева, станува човек, и тажен што одминаа деновите кога крај себе гледаше весело, пргаво дете.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А јас? Што ќе правам јас сам? Си мислела ли ти за тоа кога си правела така?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Господе, пак си мислам, чии се оние ѕвезди што паѓаат, што гаснат? Чија душа гасне со нив?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да не се внатре црните лезбејки, си мислам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И јас не сум којзнае што – си мислеше Ц пред да ѝ пријде.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
При олку јадење, си мислиш, гревота е да збираш зазабица. И земаш од ова, од она, мешаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стариот учител искрено го жалеше овој млад човек за кого што имаше слушано од другите колеги, дека често го обземало очајание и досада, но си мислеше: ќе му мине; отпрвин сите се лошо расположени, а после свикнуваат, дури по некои и го засакуваат со целата своја душа селото, штом ќе ја откријат смислата на својот свет учителски, позив.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Како кутре кога намирисува коска итаме кон врвот и си мислиме дека не се гледа колку весело ни вртат опашките.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Таа ја вртеше главата и си мислеше нешто.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Види ги ти нив, - си мислев, - како убаво се разонодуваат, како да се на забава.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Вели: „Трагата на ѓаволот не му ја гледаш и пак по неа одиш“ , велеше Лазор Ночески и тогаш се сетив дека кај нас е центарот на светот и дека токму над нас седи господ и оттука управува со сѐ што е на земјата, а тоа го дознав уште на одење во Америка, оти колку повеќе се оддалечував од селото, толку повеќе се оддалечував од центарот на светот, дека секој чекор ме носи подалеку од господа, понакрај од земјата: кон работ нејзин, кон нејзината провалија и си мислев дека ако појдам уште потаму, ќе паднам и ќе паѓам,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оливера ми кажа дека некои деца биле уште уплашени од војната и дека не можат да спијат, а кога ќе заспијат викаат во сонот и бегаат од постела, се кријат под креветите, некои само да чујат брчење на камион или трактор, и ќе почнат да скокаат низ прозорците, си мислат авиони и тенкови идат и ќе се пикаат по грмушките, ќе се тресат ко пилиња, негователките ќе ги бараат, а тие ги затвориле ушите и очите, само устите им стојат отворени, ама пак не се оѕвиваат, не се кажуваат; оти не се оѕвиваш ми вели Горачинов, кај беше досега отидена, ме прашува, по ортомата своја, му велам, и јас не знам кај бев, а надвор се смеат, на вратите од кабините ни напишале ,То долапи ефтихијас"18 и се смеат,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Их, шо би опашал едно два три колана, да сакаат да ме примат!“ си мислеше тој кога го прашаа дали сака да биде комита.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Добар е овој Витомир, после си мислам, можеш и лулиња да товараш на него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој отпрвин си мислеше дека барем за надворешниот свет нема да се измени ништо спрема поранешното.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Убава работа е да имаш голем брат – си мислев.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Ќе имам злато за цел живот!“ - си мислеше задоволно враќајќи се кон старецот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ти си мислиш - татко дури бил татко?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таму ти е сиот ум, - тој ти вели, сонце, зрак, или ангел, враг, а ти си мислиш, пекол, мрак, арамија, подлец, крадец, од тебе ќе учам ука, така не било, ако сакал цел живот неук и слеп да останам.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Си мислам ми се крие некаде меѓу луѓето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо, си мислам, нели немало скривање од болеста, ќе си ги вратам децава в село.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си мислам дека сѐ што ми е извалкано со солзите ќе го измијам, ќе го исплакнам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Каде да се врати, кога е веќе цела недела вратена? – си мислев, ама не сакав да ја прекинувам со какво било прашање.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се дерам, а во себе, си мислам, мајката, што стана од овој човек, кај отиде неговата лутина, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од чичко Сотир, и тој нема...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Сѐ си мислам дека среќата не може да се обновува. Може само несреќата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така си мислам за смртта, ама си мислам и за домашните. Може затоа и ми се суши устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Гледаш, немам размислувано за таквите можности“, се насмеа мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Господе, си мислам, да не добив и јас оган, господе, да не ме префати болеста од Роса.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Тој е”, си мисли Петре и не се јавува злоба во него, ами некакво горко разбирање дека така треба да биде.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Да не е некој на умирање, си мислам, па му пеат проштена молитва!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потоа отиде да ми донесе две големи филии биено сирење и еден поголем топол леб.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Да знае сега Велика кај сум, си мислам, сигурно ќе дојде. По нурум ќе дојде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А јас си мислев: што ли мислеле арамиите духовни кога гласале?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На жените не се гледа толку многу, си мислиме, нема голема присмотра.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Замисли си - му се обрати на сопатникот од кола да ти го земат пиштолот, а овој си мисли дека го имам само за мустра...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не беше пресреќна ни со тие понуди, зашто сакаше да се вратат онаму кајшто припаѓаат, во Галиција, во Полска, во Германија или во Австрија, а им се случуваше спротивното: како семејство сѐ подлабоко навлегуваа во Ориентот, кој – си мислеше Гита Корец во бессоните солунски ноќи - него можеби го влечеше поради традициите што му се допаѓаа на салонскиот ционист во него, но и на сѐ повидливиот, автократски дел од неговата личност.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А што си мислевте вие! Наредба си е наредба. И точка.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„Шо дека се гледаат, кога не може нишчо да биде од тоа гледање?“ — си мислеше таа, одејќи си горе Мидовата улица.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Додека дивечот, (волците, мечките, лисиците, зајаците, јазовците, ласиците, смрдулките и куните) зашто нема кој да го прогонува и лови, се намножи до загрижување, преку цел ден и преку цела ноќ, страв да те фати, слушаш како тулилка, завива, кашла и си ги секне грлата во гората и во полето, птиците, пак, си мисли на барските, (чапјите, норците, галебите, пеликаните, кормораните, дивите пајки и дивите гуски; штрковите следејќи ги старите навики и стариот инстинкт, сѐ уште ѝ се верни на Потковицата, населбата на Станкоски Рид готово ја претворија во колонија на штркови: на покривот на секоја куќа, на оџакот на секоја напуштена куќа, има направено седело од штрк по мелиорацијата на мртвиците и Блатото, сосема, сосема, се изгубија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ќе одев и кај што змиите гризат железо, нема мака за мајка, мачки да ја јадат, нема мака за живот, си мислам, ама пуста јас, вака само ќе ве гледам како ми бегате од раце, сѐ посама ме оставате, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сигурно во тоа време си мислеше и на детето што се вика Цане и собира пари да купи автобус.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Го гледам, а си мислам: дејди Апостол Макаровски, дејди лаопланос, некогаш само убави зборови одеа по тебе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама тоа, си мислам, е од нередовно јадење и спиење, од многу одење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На моменти си мислев дека тоа не е убаво од мене и дека, можеби, жената е многу добра и не заслужува јас да ја избегнувам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Или овој случај на делумно заминување Му припаѓа на билтенот бизарни авантури? (Нели авантурите се ретки доживувања Дури и на храбрите ловци на среќа) Но двојникот во огледалото можеби си мисли: Ваквите случаи се игри на смртта; Ќе се насмееш и насмевката ќе се вкочани; Ќе те остават вкочанет а притоа и застаклен Ќе ти дозволат самиот себеси да се загубиш.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Дури си мислел така Силјан, сам беше го оставиле во една одаја луѓето, чунки ошле да ги наранат имањето.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Сеедно, си мислам, веќе нема излегување со тебе. – Враќај го – велам – да му се сневиди!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Да створам доволно злато, - си мислеше, - па после што сака нека биде“.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Си мислев дека сигурно маќеата побарала Марина и баба ѝ да одат во друг стан, или, можеби, баба ѝ на Марина не можела да седи со оваа друга жена на својот зет, откако ја загубила ќерка си.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Каде е сега Богдановото девојче? - си мисли Петре.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Подоцна Лага. Го сонував Род, или го створив од која било веќе на сон употребена слика, што ми се најде при рака.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ќе нѝ изѕебнат нозете - си мислеше на сиромаштијата која како црна сенка со отворени челусти се спушти над селото - Не соголија до коска - беа последните зборови на кои се сеќаваше Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кој е тој Карпош, си мислам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сигурно го пишува својот дневник...“ си мислеше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А некогаш си мислев за да се најдат двајца, доволно е само едниот да бара.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Снегот си редеше, си редеше, а Петре си мислеше: „Ама ме трефна старчето! Како не, како не!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Ах, - си мислев, - да требаше да доаѓа со нас и мајка ми, колку многу нервози ќе имавме.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Сега ќе ми рече дека моето маче е најубаво“ - си мислеше Милка. Но тоа не се случи.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
„Сега ќе ми рече дека моето маче е најубаво“ - си мислеше Милка. Но тоа не се случи.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Уште една ропска ноќ, со толку можности во себе за правење чудесии, си мислеше, се спушта врз мене, ме завиткува во себе, ме поплатува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но тој сѐ така еднакво ме биеше со шлаканици жешки, и крв ми јурна од носот, но тој биеше и велеше: „Кажувај, сатано, со каква магија расипана, нечестива се служиш за да гледаш“, а јас веќе ништо не велев и само си мислев: „О, Боже, се молам за душата на отец Стефан Писмородецот, оти злобен е и завидлив на оние што гледаат, а злобата е недостиг на виделина, и нема злобниот да прогледа додека му завидува на оној што гледа!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Ајде, сега, бандити, покажете се, каде ви е храброста, - си мислев, прекорувајќи се самиот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
На почетокот си мислеше дали да го слуша Болеро, но реши дека тоа е веројатно големо клише за Французинката и дека - иако нему страшно му се допаѓаше - не треба да го пушта.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Може, како да не, си мислев и сркав од чорбата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Никогаш не ја носеше, па си мислеше дека некаде ја заборавила, ја оставила.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И сѐ си мислевме: има време, ден-година, ќе го собереме сеното.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Толку е млада, си мислеше тој, сѐ уште очекува нешто од животот и сѐ уште не сфаќа дека туркањето на некоја несакана личност преку работ од провалијата не решава ништо.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Знаеше дека е уште далеку од работ на таа извишена шума, но тоа беше единственото, на што уште можеше да продолжи да мисли, додека волците си мислеа на она своето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Си мислел - рекиште, ќе те пофати и ќе те однесе, а тоа бил само плиток ѓол кој ни до глуждовите не ти досега.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но после си мисли: „Таа работа, ако е надворешна и очна, но ѓавол да ги знае - да не ми речат да се соблечам. Медицината е мрак работа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Си мислам - жив човек е, гревота е да го убијам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не се помрднуваше од местото. Гледаше во Аргира и си мислеше: Ех, мајстор.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кај отиде водата, си мислам и ја гледам во друга бразда.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И како ќе голтнам така ќе ме жегне под скутината. Си мислам: сум голтнала мрава и мешам во маштеницата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ване си мисли дека го заборавила веќе и нема да му додева со ништо. Ќе може на раат да си го чита стрипот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А, јас? Јас во еден Охрид и во Крушево, па Брајчино, и тоа е сѐ. Кој не ти го може тоа?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Лежеше и пак си мислеше и размислуваше. И очекуваше нешто.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ја чекам да се соблече, да руча, па да се одмори, како секој ден, но таа само се соблече и продолжи да се вртка околу мене. Сигурно ѝ е тешко, си мислам, да ми каже дека добила единица.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Но, зошто мора тој мој татко сè да ѝ раскажува нејзе? - си мислев.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Си мислам: кокошката е моја, значи и гропчињата се мои. Две веќе имам, уште ли ќе отворам?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што е здодевен со тоа негово капење, - си мислев додека се соблекував. - Постојано тормози. Што ми фали?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Каде е камионот што треба да нѐ префрли, си мислиме, сигурно во истиот ќе нè носат докрај.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тој е јунак, а ти најлошата тетка на светот, - гневно си мислев, посакувајќи да го имаме вистинскиот спреј од Љубета и да ја прснам за да заспие, па да спие сѐ додека се вратат моите од Кан.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Значи, има повеќе парички отколку отпрво што си мислеше таа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И, ете, јас сега си мислам, на каква ли кривина сме сега, на каква ли кривина се најдовме?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
DE GUSTIVUS NON DISKUTABANT - Значи, тоа се тие нејзини уметнички филмови, - си мислев разочарано, кришум погледнувајќи на часовникот додека траеше проекцијата на филмот што го гледавме.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Камо да се стори! Значи, може, си мислат тие, и да не се стори. Ех, неверни Томовци!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Си мисли: „Леле, колку беше страшно. Никогаш... никогаш повеќе!“
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„Шака ли е да бидеш попова снаа?" — си мислеше Нешка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кој сум јас, си мислам, да судам за човечките чувства и да ги исправам механизмите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Може да е ветер, си мислам, може ветрот да свири по симсот од бараките, на стреите?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Колнат овој Богоја, си мислеше, не му е јасен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Јас сум маскирана, - си мисли таа, - утре или задутре баронот ќе ме замени со Nadine и ќе ми го земе сето тоа“... *
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сам за себе си мрмореше и си мислеше како е подобро овде на раат да си ги изџвака залаците отколку дома да ги голта под надзор на неговата воинствена мајка. ***
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Си мислат дека пукањето било за мене и ме вратија пак во Костур.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си мислеше: - А сепак, јас имав право кога велев дека на Рибата ѝ е поубаво.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
— Зар отиде по мене, си мислам, а солзите ми се веќе на крајот, ми се тресат вилиците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- И!!! А јас, пак, си мислев дека Захаријадис ни е училтел!?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Си мислев во меѓувреме, каде ли ќе живеам сега.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Толку време помина откако сум српски војник, си мислам, и сигурно сум станал.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да не ме закопале недоумрен, си мислам. А може мртвите, и по смртта, можат да мислат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А што ли си мислевте предци наши Дека сите ќе станете коџобаши? Дека ќе жнеете тоа што сеете?
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
— Та си мисли и га кани: — Повелете, повелете, добремидошле. Ете, така ве чекам, а! Двајца кинисате, троицата се вратите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Логорот во Тајшед е блиску, речиси до пругата, а пак си мислиш далеку, којзнае до каде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бива така со некои луѓе, мислеше Петре: колку повеќе мразат, толку помеки стануваат, и си мислиш господ најпосле им го дотерал умот, а тоа тие само си ги присобирале змиските нозе и од пепелта на омразата кревале прашишта и думани, за да се пикнат во нив како чавки.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Тоа ти така си мислиш. - Денес овие под 20 поише знаат од оние на 40. Нема заебанција со транзишн генерејшн.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Можеби е клевета, си мислам, иако знам дека и ѓаволот може да оди со сенката од господ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оф, мори мајко, си мислам, сите во маката бараме мајка. Мајка да не се најде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Којзнае колку лошо го има удрено студот, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Како да се става со него, мајката!“ — си мислеше Толе и почна да си крои план.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таксистот подголтнува по малку, веројатно си мисли „Што манијак примив во колава!“ и ги врти во главата насилствата врз неговите колеги што им се случија во последниве месеци.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Мал су за комита, а не сум мал за венчање!“ — со лутина си мислеше кога си тргна од кај вујка си Ѓура.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Да го знаев тоа место, си мислам, на рамена ќе ве носев, ќе одев со години, со векови, ко светец ќе се мачев, по трње боса ќе одев и ќе ве одведев, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Циркус, голема работа“ - си мислеше И. Но, главната атракција го натера да се предомисли.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Како не најдовте здравец, си мислам, момина солза...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Човек слично или исто може да си мисли и за луѓето кои собрани на куп и кои иако завиткани во кожуви се измрзнати и молчат несреќни и јадосани - дека се безумни очајници кои, ете, во коложег дошле да копаат `рвеник на пуста рида без вода, или да откопуваат нему нешто незнајно - да не е тоа, неговото, Максим Акиноското, ѕвонливо и постојано повторувано во веавицата Алелуја, алелуја, алелујааа!
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
а тој - дандара-мандара: ако се премислите, работата ќе ве чека, вашата работа вас ќе ве чека, нашата работа секаде нас нѐ чека, си мислиме,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А си мислам уште ме држи настрана подалеку од себе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Почувствував страв, ми се причини дека прелесно влегува во играва.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Среќа негова, си мисли таа, што очите му се отворени па може да се простува со убавото утро и со синото платно на небото.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И тогаш удри дождот. Господе, си мислам, ова дека секнаа очите мои, ова дека немам повеќе солзи, си мислам за дождот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А јас си мислам пусто големо утро.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
После ќе се потуриш со водата и пак човек ќе се сториш. Ами како...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Му се лутам нему, а си мислам на Оливера.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Си мислев дека веќе нема да се разбудиш, дека нема да излезеш од својата куќичка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Задоволното убаво лице и мебелот велат: „Јас сум среќна и богата“. Но, не верувајте, читателу!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Косата и да му побелува, срцето не може да му остари, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тргна возот, си мислам, отиде без мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
и еден ден се појави полковиот командир, на еден бел коњ, коњот игра, не гази на земјата, беше бил заробен од Англичаните, и кога дојде му даде команда на ротниот командир и на другите офицери да се тргнат подалеку од војниците, и тие сите се тргнаа едно двеста чекори, и полковиот командир не прашува кој каква мака има, или некоја поплака да има, и излезе еден, Ристе се викаше, а тој пак сето време само главата навалена и само зачуден, и со никого ни а, ни бе, и мајката, си мислиме, на толку молчење, сега најде да зборува, а тој ти имал мака, полкот негов ја збркал работата, а го окривиле и Ристета и го осудиле седум години затвор да лежи по завршувањето на војната, и Ристета цела недела пред тоа го учел еден адвокат од Скопје како да се пожали, го вежбал за докладот, како да се претстави и како да се поплаче и Ристе станува, јас бев часовој, вели, кога стана тоа, а имам и часовник добиено за храброст, ама јас не бев таму, кај што стана колењето и му кажува сѐ како што било,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- „Сега ќе ме фали пред сите“ - си мислеше Милка а срцето ѝ скокаше од радост.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
— Ме боли ногава, велам, а друго си мислам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Утре – нов ден, нова нафака: на лаѓата за Венеција ќе протнам некоја ведра песна, преку девет мориња скришем ќе испратам и врзоп карипски насмевки - само црна мачка да не ми го пресече патот кога папсана се враќам дома и си мислам дека навистина сум продавачка на синолички на плоштадот Свети Марко во Венеција.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Вистина, уште ништо не си имаме речено, нешто поотворено, што се вели, ама јас си мислам дека сите знаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нема криење, си мислам, нема такво место.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А си мислеше дека ете сега ќе ја фати за плетенки и ќе ја заврти да и погледа во очите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И што да гледам повеќе, си мислам, веќе ми е срам и ми е страв да го гледам повеќе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во првите денови Неда се увили, уште црно што не проноси: — „Таман си мисле оти нема разделба од него, ете пак ќе ми го грабнат! — тагуваше таа во самотните ноќи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Си мислеше маж а плаче, мора да е многу страшно!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Некогаш само малку да му ја свртиш браздата, си мислам, само малку да му ја скршниш водата, и плеќите ќе си ги најдеш кај мевот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Работам и си мислам: може пак ќе си ја поврати ликата човекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И, гледајќи ги нив со чашите в рака и тие, со дрвените цокули, решив и му ја спраштив во слободата, та неа, кутрата, си мислев ќе ја најдам во планињето што немаат крај, во висините до под небо, во далнините и во шумите зелени и ширни, во видикот до кај што ти око гледа....
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А јас, дедо Пандо, таму горе, каде што логорувавме, цело време си мислев дека нема да се видиме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нема да му забележвам, си мислев, ќе проголтам сѐ што ќе каже, иако немав ништо што ме врзуваше, потоа ќе си заминам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
а кога ќе излезеш на горниот крај од планината, долу веќе нова шума пролистала, млада младица, кревка, марула, други ластари се подале и ти само се преместуваш и пак јадеш, само по една широка бука за сенка си оставаш, и јас не сакам така да мислам, вели Стеван Докуз ама нешто ме тера, којзнае во која длабина е скриено тоа што ме тера, дали некаде во мевот, или уште подалеку и подлабоко, а јадењето не е еднаш и не е за еднаш, кога би можело да се најадеш само еднаш и тоа цел живот да ти држи, сто години да не мислиш за јадење, само си работиш, ама зошто да работиш тогаш, си мислам, што ќе правиш со сработеното, ќе се чешкаш, ќе се чешлаш, и зошто ќе ти служи устата, зар само за да ја поганиш, и таа треба со нешто да се подмачкува, да се проветрува, ќе ти скапат забите од неџвакање, од неработа, ќе ти фати пајажина, вели Стеван Докуз и џвака некое чкорче, го толчи, го цеди, а јадењето никогаш не му се познава, никаде да му се види јадењето, дали нешто во него му го јадеше, дали за два-тројца јадеше или му го земаше некој црвец, некој скриен молец во него или некоја друга заседната болест,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Алал да му е, каков штос измислил: спреј за заспивање, - си мислев.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Може некоа друга си сака човекот?“ си мислеше Ката, а надешта ѝ беше во Адемага.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Си мислам што да направам, а морам нешто да направам: да скинам, да растурам, да ставам граница со смртта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Реши да го посети дедо Иван. „Доцна е малку“ - си мислеше момчето, но не сакаше да му се потчини на лесниот страв што го обземаше додека сам чекореше по угорницата, низ темната корија.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ами ако навистина ја заболи забот, си мислев јас застанат над бунарот, ако заради тоа, место една, испијат по две, или по три, или дури и по четири, тогаш дали Јован утре ќе биде кадарен да дојде и да копа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Здраво, - рече Ема кога стаса до нив. - Здраво, - рече Ирена, но не се насмевна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Уште сум пренесена на фронтот долу, таму, си мислам, повеќе требам. Улава младост.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Не, јас многу би сакал да ги собујам чевлите, навистина, - излажав и направив движење како да почнувам да ги собувам, - но дали ќе може да добијам влечки? - така, си мислев, смрдеата можеби и нема да се почувствува.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
—Ќе дојдам, велам, а со умот си мислам друго.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може овој пат, ќе не замине болеста, си мислам, може дошла само да нѐ потплаши и ќе си замине.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Работава не напредува, си мислам, не само по вина на природата, зар може да биде вина тоа што е лето и што е земјата сува и горка, та тоа си е нормално, лето е и суша и тврдо е камен, а тоа е и предноста на еден ископан бунар, предност на бунар ископан во најголема суша, тоа значи дека во иднина ќе има вода во секоја сезона.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Уште долго останав сама во собата, загледана во празно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А јас си мислев да го закопам на закон.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но таму, во дворот на анто, го затекнаа Хаџи Ташку со дружината и една тајфа Арнаути од Кичевијана.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А Славчо си мислеше дека Сурко разбира што му се зборува, па затоа приказните што ќе ги чуеше од баба си му ги раскажуваше нему.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Што е ова сега, си мислам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кутар паша, си мислеше Марко. Гледај го, и тој роб, за жалење.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Г. Черингтон, си мислеше Винстон, е уште едно изумрено животно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мофашите си мислат дека се кренале мртвите и одат на нив, ќе им ја вадат душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)