си (зам.) - работи (гл.)

А Нешка одеше, си работеше што ја повелаше мајка ѝ и татко ѝ и сѐ некаква зла волја ја потискаше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И така си оставаа „зад врата“. Но тоа ништо не им пречеше на Сукаловци и тие си одеа, си работеа, си печалеа и си имаа од сѐ по малку.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Толе ја зеде пушката и ја бакна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Оди брате, и работи како што си работел досега за доброто на нашиот народ.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Додека си работел така, внедоапица му дошле тројца Турци и му побарале да им направи топеница, попара со маст.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Куќата си бара стална домаќинка, по цел ден во неа да си работи, - го слушнав, една вечер разговорот меѓу тетка Рајна и татко ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Времето за него работеше, ако не се погледа од другата страна: дека тој си работеше за времето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Од тврдината сигурно не го гаѓаат полето, во полето и во бавчите, кога не е зима, е распослано бујно зеленило, таму послушно си работи рајата - рајата се плаши дури и од фес, нејзе не ѝ треба топ.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И нас со здравје да ни дојде Анѓеле и да ни донесе, и ние да си имаме. Си работел со ум...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Некој млади што ги вратиле, вака дечкофанчиња како Анѓелета, си останале да си работат во Франција.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ќе ја затворам устата, а таа уште си штрака, си работи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вистина април е, снегот на половина слезен, ама ветерот уште си работи по зимски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си работел црвецот во коската и потече црвотечината, нишестето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Трепка со танките и раскрачени ножиња и влече некои конци по ѕидот, си работи ко плетачка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беа дојдени на работа уште пред сонце, тогаш никој не прашуваше за времето и за тоа колку си работел, за сите беше важно работата да се врши и да се искористи времето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја напади мислата од својата глава со друга мисла Зар малкумина од луѓето личат еден на друг? и продолжи да си работи слушајќи како и внатре, во бараката, се работи.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тој влегол, седнал и фатил да се разгоорвит со неа: - Имаш татко? - ја опитал старецот девојката.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Таја имала татко, мајка, дедо и баба, ама тогај никој од ними не бил дома, свекој бил на некоја работа, а само мајка је била тука, згнетена во некое ќошенце, си работела нешчо - крпела кошули.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Имам - одговорила девојката.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Зоки само тивко му зборува на Мечето и го трга за нозете под јорганот, а бабата спокојно си работи во кујната.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Си ги зедов фанглата и мистријата, да ми се живи, си реков и продолжив да си работам како што си работев и пред тоа, мирно, спокојно... - ја чепна Илко со клечката лулата, ја разгоре, почна да трга и да исфрла кругови од чад што се распарчуваа низ одајата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
В постела се шета човекот, под себе си работи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Времето си работи и не запира, вели, и времето, со божјата волја, ќе исцели сѐ...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
а кога ќе излезеш на горниот крај од планината, долу веќе нова шума пролистала, млада младица, кревка, марула, други ластари се подале и ти само се преместуваш и пак јадеш, само по една широка бука за сенка си оставаш, и јас не сакам така да мислам, вели Стеван Докуз ама нешто ме тера, којзнае во која длабина е скриено тоа што ме тера, дали некаде во мевот, или уште подалеку и подлабоко, а јадењето не е еднаш и не е за еднаш, кога би можело да се најадеш само еднаш и тоа цел живот да ти држи, сто години да не мислиш за јадење, само си работиш, ама зошто да работиш тогаш, си мислам, што ќе правиш со сработеното, ќе се чешкаш, ќе се чешлаш, и зошто ќе ти служи устата, зар само за да ја поганиш, и таа треба со нешто да се подмачкува, да се проветрува, ќе ти скапат забите од неџвакање, од неработа, ќе ти фати пајажина, вели Стеван Докуз и џвака некое чкорче, го толчи, го цеди, а јадењето никогаш не му се познава, никаде да му се види јадењето, дали нешто во него му го јадеше, дали за два-тројца јадеше или му го земаше некој црвец, некој скриен молец во него или некоја друга заседната болест,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)