си (зам.) - реди (гл.)

Држејќи го малото раче, Доста почна да си реди: — „Милата рака на мама, мила.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Треба да се бара чаре! — и почна да си реди во умот: „Жена пометнуа од тешко кревање; пометнуа ако јадиш нешчо да не ѝ дадиш — од стрвоо, шо се вели; пометнуа, да се уплаши од нешчо, пометнуа да а повреди нешчо по меот; пометнуа, пометнуа, пометнуа од . .. маѓиа !.. .
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нема сестри, нема брачеди, ни внуци на чие млеко да го задои нејзиното првенче. Уште како тешка таа си редеше и си мислеше: која баба, која задојница, која нарачница.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тутуни садиш, тутуни нижеш, тутун таговно у монопол редиш, ме споменуваш и ем си жалиш денови - крепи тешки си редиш — Величко, мори, другачко златна!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
2. А тој пусти снег си редеше, си редеше... Шшш, без многу врева, шшш, секој шум го попиваше како цариградско кадифе: секоја викотница ја правеше мека како урда: а секоја смеа како истурање на ѓулсуи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Снегот си редеше, си редеше, а Петре си мислеше: „Ама ме трефна старчето! Како не, како не!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Дедо послушно го спушти ракавот и почна да си реди пасијанс со картите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Зошто ти се дворови? Да си редам столови.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Оваа глава не е за на перница, вели, и после си реди, си зборува самиот, си прави разговор со себеси.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си реди така Маса Ќулумоска, си потпрашува за ова, за она.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали не знаеш дека никој оттаму не се вратил, си редам, ама тивко да не ме чуе, редам, и со жешки солзи го утопувам лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така ќе си редам во себеси и ќе се туткам на скалите, пред врата. Сама со ноќта, со ѕвездите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И како што плачам и си редам така, Уља, јатрва ми, ме шиба со лактот, ме тргна за ракавот и ми вели: - Запри малку, Велико, знаеш дека две деца ѝ предаде на земјата, вели, знаеш дека еднозадруго ги закопа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)