си (зам.) - рече (гл.)

Тие ми даваа од јатките божем мислеле и за мене, но јас им реков дека никако не сакам да земам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Што е сега ова, си реков! Незадолжително прашање или неусетна провокација.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ја привлекол поблизу торбата и си рекол: Чекај да видам какви се урмите? ... И запалил свеќа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Така! — си рече сама со умот. — До Велигден има ошче цели три недели.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но ајде, си рече, да не бидам зајадлива како нив.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Како да си рече: Уште ти ми требаше!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кај него ќе одам, си рече Бошко.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Што се однесува до водата, во прв ред онаа, за пиење и за потребите на домаќинствата, во Потковицата нависитна секогаш, и во најсушно лето, достатно ја има, но не и толку многу за да смее некој да ја растура, или да ја погани.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
БАБА АНЧА: Е де. А пак јас ја имав намирисано работата и си реков со умов „ако не можеш за ваму, нека биде за таму“.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Тоа по детали го имав разработено како случка која би се случила, си реков чудејќи се зошто никако не ја тргам раката од гениталиите иако во дланката ги чуствувам како некоја сува крпа.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Види пак беља од Турчин, си рече во себе и ѝ се вратија во сеќавањето сите страшни слики од харемот на прилепскиот кадија.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Ништо, јас ќе вечерам и ќе си легнам. Уморен сум, - си рече Малчо.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Кога од станицата стигнаа пред зградава, додека сите се качуваа на првата плоча преку неколкуте басамаци, таа си рече Да признам што има ваму долу? чкртна со кибритчето, го наала кончето на свеќата, нив постојано ги пикаше во пазувата, и лелејавото пламенче дури долу по ходничето и таму лево во двете прегратки ги заваби сите. И гуските, се разбира.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Уште да не беа јаничарите и нивната дива рака: но во вакво време и тие како да извираа само од некој сон, си рече Бајко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Ова што сега го реков мора многу да им се допаѓа на грчките несреќни „левучари“, меѓувремено си рече авторот и продолжи: Ова е миг во кој ве повикувам секој во себе да си признаеме: Секој од нас, секој ден, од девет до пет е на работа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И, тогаш си реков: „Зое, на што личиш? Мислиш дека вака ти е подобро?
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Бев уверен дека сето тоа го прави без систем бидејќи на неговата маса владееше вистински наос.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
– „Ете ми трага од луѓе, си рекол сам со себе Силјан; арно, ами што знам што луѓе ќе бидат?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Којзнае и нему како му е, ќе си речам, и ќе се вратам назад.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ја, - подрече Чакарвелика, го пристутка плеталото во скутот и не кревајќи ја главата кон нив си рече во градите: - Убаво сте смислиле, деца, ама вие дома не ќе можете да се вратите.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се надевав дека трговците ќе ми речат –ова е само мала шега, Пупи Паф!
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Отиде - си рече Бојан и тргна прудолу кон колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Всушност, сѐ си одеше по редоследот, но не баш по очекуваниот пат, ако внимателно се навратам на моите зборови и мисли, како на пример кога самата си реков дека сакам малку да се повлечам во Истокот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Бре, си реков, драгиот брат, по толку години!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Па што ќе ми е веленце, ќе си речам во сонот, вели, кого ќе женам, кого ќе мажам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Претходните писанија сѐ уште се гледаа под размачканите бришаници и тој се обиде да ги доизбрише уште малку. „Слабо излегло“, си рече. „Не е истриено како што треба“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Грди се пајаците, лебарките; Понови времиња дојдоа- ги помилуваа- некои, но не можеа да ги сакаат; најпосле, си рекоа: па што ако- една, две бубачки в кревет;
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Радоста од Силјана се свртела на преголема жал и плач и тогај дури се уверил оти штрк ќе си биде и штрк ќе си умре. – "Ех, кој не слуша татко и мајка, си рекол сам со себе, клетвата го фаќа, нели ме донесе Господ на мојот вилает, не ни е толку жал, чунки овде ќе си умрам".
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ќе седнам во окопата и ќе си речам во умот: еј, Јоне, Јоне ејди главо главино, стравот ти го стегнал газот, а ти ги опулил само очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И кога си реков: до овде ти било за одење, Небеска, рацете му се отпуштија, му се олабавија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сигурно слават си рече и почувствува како му се надига нешто од градите и го дави во грлото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Нека се знае и нека се прикажува: или и Анѓа ќе ја имам, или ниедно – си рече во себе и стисна срце да го чека резултатот од оваа опасна игра.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Им ветив на кучињата! - си рече. - Ќе дојадам јаболко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мајка веќе беше будна, вечно внесена по редот во куќата, по навика појде кон чардакот, да си рече доброутро со Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Вие дојденци, тој со жена си дојденци, па си реков, чуму да не се знаете.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„ ... Откако пукнав, олеле, што направив, си реков.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
— „Охохо! — си рече кога го пречекори прагот на Жиовчевата порта.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Му излегла земјата поголема од небото. Ај мајката, си рекол... -- Женско си ти, не ти прилега така да зборуваш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
– „Ја чекај да си позобам троа црвје, и така ми се јаде,“ си рекол Силјан и си влегол во браздите да си збира црви.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Гулапчиња! - си рече Борко и ја испружи раката како да сака да ги фати.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ми поразминало малку, па ќе си речам: ај собери се, Небеско, без него не можеш, а со него може да ти биде полошо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си ја ставив сликата во левиот џеб, веднаш до срцето, и си реков: засега е доволно.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Она што треба да го направам треба да биде самиот јас, оној- што- се- пресоздава- себеси си рече. За вечни времиња.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Аха!, си рече во себе аџи Јане. „Значи, треба да се нападнат од сите страни за да се скршат. Ете тоа ми треба“.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Крај, си реков, ова мора да е крај, сега ќе излезе од зад некое дрво манијакот, убиецот, и ни парче од нас нема да остави.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Само си ја преапав устата и си реков, молчи Василке, за жал не можеш да помогнеш кога сѐ ќе тргне накај злото.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
— „Ете ти го патот по кој можиш и ти, Сталко, да дојдиш до највисоката скала.. како отец Арсенија“, — си рече сам со умот Стале и започна да си го разгазува тој пат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Мамето твое големџиско“, си рече тој, „ќе те сардисам јас тебе од сите страни, па мајка Јана да ти е!“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
— „Треба да не живеа кај Анѓа, — си рече најпосле. — Ете шо требе да направа“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Си реков и нејзе со нас кој знае како ѝ е, потоа сакав да го заборавам овој настан.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
За толку малку, си рековме, лесно ќе го излажеме војводата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако беше тој столчен, зошто и ова детиште да биде?, си рече. Таа заплака уште посилно.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Дури и да си заповедам ако треба. На суштината?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Цврсто ги затворив очите и ги стиснав ушите со дланки, за да не видам и да не чујам што натаму ќе се случува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Пет минути“, си рече самиот, „најмалку пет минути!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тогаш среќно, си рече себеси.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Зашто се јасни изгледаат нејасни, прости ми Исусе, си рече попот Ставре и се скубна за брадата за да си дојде на себе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Си реков да тркнам до бифено да мавнам 2-3 коњака да ме релаксираат од досадните куротресачки дрдорења.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
— Пукна ѓаволот, — си рече Бисера и го фати под мишка, го заведе дома, му даде столче, го кладе ѓезвето за кафе и седнаа да се разговараат како родители и чедо по две три години.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Море седи, Небеска, кај што си се нашла, ќе си речам, во секоја туѓа земја пак ќе бидеш само туѓинка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сте читале за него во делата на ценетата, но честопати нејасна Мајка Гуска.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А кога во време мала пладнина оттаму, од гората, се разнесе лелекањето на старецот (лелекаше и молеше тој за христијаните паднати во бојот со Турците на Марица и за сите христијани паднати во боевите со нив, лелекаше и ги колнеше Јована Кантакузен и Григорие Паламас, кои, за да се одржат на престолот на веќе разнебитеното византиско царство, се сојузи со нив, со поганците, а тие, пеколниците, кога се нашле едноаш на небранет пат, пред ништо и пред никого немало да запрат додека сѐ не изгореле и не испоганиле) сите го ожалија; си рекоа старецот, оставен сам таму во орманот, се поштукнал од умот и сега гласно си го кажува тоа што не смееше ни да го шепоти додека си беше прикрепен на умот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
САВЕТКА: Си дадоа збор, се... Аирлија си рекоа. Мене Николаќи ми бакна рака!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
И си реков: зошто не го удрив оној ден со бокс по муцката Фисот, кога ме исмејуваше читајќи мои стихови?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Чудна земја ќе биде оваа, си рекол сам со себе, зер долна земја ќе биде оваа!
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Утрово штом се разбудив и седнав во креветот, си реков: И ноќта е подолга кога си сам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сум скинала многу од митровденчињата - да има за сите - насон сум си рекла - а од босилекот само една китка - За дедо - сум си рекла.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
И што не си рековме, боже златен, парампарче сме се правеле.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како некој некаде да свирна, како свирки на луѓе. Луѓе, помисли. Луѓе, си рече, не досфаќајќи. Луѓеееееее.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Разбрав, си реков помирливо во себе, и уште си реков – овие поим немаат како се постапува со мали деца, а ми се прават многу умни.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Прекинав. Во себе си реков: - Ете, пак некој братучед на Коте од Руља...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Чекај, чекај, - се сепна Дедо Мраз. – Се што си рековме си е на своето место, освен она...
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Кога се обиде самиот да си рече дека тој е ѕидарот на овој отворен театар, и дека сите разновидни операции беа под негов директен надзор, тоа му беше чудно и невозможно.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тодора длабоко зеде воздух: „Може ќе си речеш, оче, каква ли е оваа жена.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Ако наврати до кај триста, ќе го земам", — си рече во умот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Расмеани се погледнаа и забележаа дека ќе врне. Си рекоа да побрзаат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ќе му поверувам на човекот. Ај, може и ова ќе помине, ќе си речам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не изгубиле ништо што го спечалиле со труд! - си рече Малчо, чувствувајќи се наеднаш необично среќен.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Денес во чаршијата, си рече.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Баба ми си рекла – зар е можно на Мила нешто такво да ѝ падне на ум, толку мало дете?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Еве ми уште една беља! - си рече, застанат така покрај студениот труп на овцата. Не беше начисто што треба да прави.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
По толкуте прочуени води, долови, вирови, извори, бунари и чешми, човек, да си рече дека просторот што го оградуваа Потковицата плива во вода и дека е таа вистински Елдорадо на барски птици.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И ништо да си речеш, да проговориш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Лаже, викнал помодрувајќи до самата коса Гавруш Пребонд. - Лаже, ви велам. Од каква книга научил дека Фиданка, онака млада и врела, ќе се омажела за Доце Срменков?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А потоа се разгледал наоколу и кога се уверил дека никој не го гледа, си рекол сам со себе си: — Трај, Трајче, не се фали многу, оти и на млади години ваков торлак си беше“.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
„Простак”, си рече, „му било срам да дојде со цвеќе”.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Кога ги открив помеѓу нејзината облека розовите гаќички и свилениот црвен комбинезон што пред малку ти го пробував си реков зарем може да е грев ваквите убавини ако ѝ ги облечам место на Натето Дуково на Огнена што уште не сум имал среќа да ја допам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во тоа време Митра ја гледаше што прави, и кога почна да плете поарно од неа, си рече во себе: „Море, орјатката една, ваа пофарк ќе излезе од сете нашинцки невести!“, — но ништо нејзе не ѝ рече, само ја охрабри.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тажно, си рече. Навистина, би било една црна судбина, си рече.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, кога го видела колку е низок и малечок нејзиниот свршеник а таа висока и јадра, си рекла – сепак, сполај му на Господ, тоа ми била среќата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не е султанот Бајазит, ама се сите овие големци топтан, и тоа некако слично му доаѓа, си рече.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не делува умно, си рече авторот. Овој е човек што мисли со нервите, заклучи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Си рече тогаш Сандри изморено: еве, пак ќе се случи чудо.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Глупаво кучиште – си реков – што белја направи, а сега како ништо да не било.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ако им влезе во милост на Турците, си рече Петре, ни Свети Ѓорѓија-Горг ќе го срети на џадето, ни пак чавка ќе му седне врз оџакот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Хм, потсмешливо си реков.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сепак, добро е, си реков, што искористив толку тоалетна хартија.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се испрегрнаа, си рекоа здраво- живо и Пелагија се растрча да ги почести луѓето, а Перса ѝ се обрати на Митра малку со шеговит тон Ами ти Митро што стоиш пред Чана како втесна?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Е, Марко, Марко: легни си и - кмиши...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Ако случајно го побараат, ќе им најдам друго“, си рече најпосле, тресејќи ја во контејнер големата црна ќеса, и завршувајќи ја втората смена.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Ај, си присторив. Па овој мене ми го свирна, си реков. Или ќе ми го свирнеше.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Си реков: Еве, будна сум. Само јас сум будна.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ќе излеземе да прошетаме, си рече. Се согласуваш?
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Се излажа стариот, - си рече Бојан, мислејќи на дедовото му тврдење дека зимава ќе биде забеста, долга.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Не, првин треба да се измијам и да се преоблечам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Си реков, па добро де, признавам, навикнав на нејзината точност, и сега ужасно ми пречи што јас морам неа да ја чекам.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Си рековме дека ако одиме по железничката линија, ќе стасаме во Битола, а таму ќе се распрашаме кој пат води за Преспа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На Толета му светна лицето. „Аха! — си рече во умот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Гледај каков си: сиот прав и крвови - си реков.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Таа нѐ пушти да излеземе со козите. – Сите кози од маалото со децата и козарите беа излезени, па си реков... – прифати благо таа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Зошто со едно мавање да не удрам два зајака, си рекол.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
– „Сполај ти, Господи, сполај ти, си рекол сам со себе Силјан, дали на Крушово се наоѓам овде и го гледам нашето поле?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Нека му е лесна земјата на Никифор Абазовски, си реков. ,И дрвото не е дрво, ако не се чуе неговото паѓање", велеше дедо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Вечерва ќе се обидам пак, можеби ќе го склонам да ми даде изан да го полагам мајсторскиот испит“, - си рече Веле, решен најотворено да разговара за тоа со Аргира.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Си реков, веројатно е тука во Охрид, па да се видиме!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И тогаш, кога Пандо ја отворил продавницата, тој тогаш внатре ја нашол таа Митана обесена на една греда крај ѕидот и под неа ставена една гума од некој камион за да си речат луѓето дека таа самата се обесила.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Впрочем, си рече, малку суета и суеверие со строго личен карактер никому не може да му пречи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И така, си рекол, немам за кого да живеам.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тлеела долго омразата, и затоа вака си го наоѓа патот, си рече попот Никола.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Е, тоа е, така треба, си реков тогаш. Така треба, си повторив, и се свртив кон инженерската екипа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Си рекол со умот Силјан да не им проговори, ами да им се поклони, чунки чу оти тие си проговориле по нивниот јазик.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Од што се уплаши мајката, си велам, дали си рече дека ќе го изгазам, или ме позна дека сум пијан, Бега преку нивјето, преку мртвицата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па кога ќе се осигурам дека тропањето е од добиците, ќе си речам: блазе си им дека тие не знаат ништо. И се топам, како скрушец во ноќта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Проживеаја четириесет години, тек лав не си рекоа настрана, а сега одеднаш треба да земат секирите, да се исколат. Кој ќе чуе шо ќе рече?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нека ги, – си рече во себе, – и тие му се верни поданици на Калифот, нека земат по нешто и тие. Сигурно ќе има за сите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се потурчила и си рекла: - Згрешив ама, господи, змија му родила да му родам!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ја притисна на градите и си рече во себе дека треба да биде претпазлива од тука натаму, приказната да ја направи поуверлива и никој да не може да ја расколеба.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Еден ден со братучед ми Коте, си рековме доста ни е веќе од оваа добрина за која афежитките на чело со некоја си Вера, како главна, зборуваа во Герман и по сите други села и решивме: се враќаме во Герман.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
3. „Баш да го видам тој Курназ“, си рече Ване наоѓајќи се - одеднаш, не сакајќи, потамина, којзнае како - пред неговиот киоск.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ех, си реков, ме стрефи. Од гајле, косата ми побеле!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Нашите се двечки, малечки, оти да си и даваме! — Се опули во Митра и си рече: „Та м'сна м'ња, песјачко една!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Бреза, оди купи ми пиво, остави ја тетка ти! – викна Љубе и ми тутна пари и за сладолед, слегувајќи во кујната.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не ми беше право, признавам. - Види го ти него – си реков – значи Миру, а?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тука сме, си рече авторот, ја фотокопира веста и излезе од библиотеката на Домот за печат не само задоволен туку и решен што поскоро да замине за Битола.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Може ова му беше казната од копјето на Свети Ѓорѓија, кое најпосле заслужено го стаса?, си рече.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ајде, си реков, што ќе седам со жените, ќе појдам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Зар поинаку ќе постапував ако знаев дека иследникот веќе има заклучено оти му се остваруваат намерите? Или обратно?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но кој ќе излезе накрај со таа питомост која и ни овозможува да преживееме, речиси во истиот момент си реков себеси дека можеби Ана (дека можеби Маргарита) нема да се симне на Монпарнас-Бјенвени (и не се симна), дека нема да се симне на Вавен, и не се симна, дека можеби ќе се симне на Распај бидејќи тоа е првата од двете преостанати можности, па кога ни тука не се симна и кога сфатив дека останува уште само една станица каде што би можел да ја следам наспроти последните три каде што веќе сѐ би било сеедно, пак ги побарав очите на Маргарита на прозорското стакло, ја повикав од таква тишина и неподвижност што тоа мораше да допре до неа како зов, како бран, ѝ се насмевнав со онаа насмевка која веќе ни Ана не можеше да ја занемари, која Маргарита мораше да ја прифати иако не го гледаше мојот одблесок камшикуван со полусветлото на тунелот што веќе избиваше на Данфер-Рошро.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Овој, човек, си реков, е типичен пример за еден од оние кои обожаваат да им прават интриги на своите конкурентни другари, на кои веројатно цел живот им прават лице дека животот би го дале за нив.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се шегуваш, си рече. Уф, ама врашки се шегуваш. Пукаше од смеа, сето време.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Готови се, си рече Аџи Јане во себе и за малку што не скокна од столчето да отиде кај буљукбашијата и да му го изнесе планот за победата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Овие си се неговите, си рече.“ 258
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но немав избор, па се помирив и ги послушав, тајно решавајќи страшните приказни да ги одложам до Маврово, за некое време кога насамо ќе останам со Дена.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Шишето стои на маса, испиено само дополу. „Сонува херојот“ - си рече Кочо.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Јас тогаш си реков дека, пред да си заминам, треба да направам нешто за него, да му биде удобно.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Така си реков и го спуштив пердето. Зошто да жалам?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Е, си рекол, еве со чунката ќе поминам преку водата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога наближив кон една долина криена меѓу плодови од лимони, грозје, портокали и смокви, кога го здогледав морето и кога застанав на брегот, почуден си реков: „Господе, како да сум бил тука, како да сум живеел тука на овој брег, до оваа стена и пештерата издлабена во неа, до манастирот и кипарисите извишени крај него, до параклисот од левата страна, полеан со молитвите на калуѓерите кои со запалени свеќи влегуваа и излегуваа од него, помазан од звукот на камбаната и клепалата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
– „Ах, јас сиромав, си рекол сам со себе, дали така ми било речено, наместо од прасе месо да јадам понапред, сега си јадам жаби; наместо јагули и риби напред што јадев во златниот град Прилеп по ладните меани, сега си јадам гуштерици и кауѓерици.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ти ја отстранив мократа коса од лицето и благо те бакнав на усните, а потоа ти се сврте и влезе внатре.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- На сиромав, вели војникот, ни сиромаштијата не можеш да му ја земеш, И после се скина фронтот секаде. - Толку беше, си рековме. 212
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си реков: да не бидам ноќе сама и ги зедов кај мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога ќе одам во Монастир, си реков, ќе направам копии и ќе ѝ ги испратам на жена ми Агна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
(Добро, си рече, сега ова да го наречеме (Ѝ ги крена нозете!...).
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Како сум можел, си реков, да не те видам порано?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И белки не е за несреќа“, си рече жалејќи што сега не му е младоста од едно време кога беше комита во четата на деда Гера.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мајката, ќе си речам, селото мое беше нагоре, зошто јас одам надолу. И ќе се повратам назад.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да ти се плукнам на одговорот, си реков. Но ништо не му возразив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сепак, раскопувањето на гробот ќе покаже, си реков, ќе се види, бил ли внатре закопан човек? Ќе се најдат, макар трули, коски.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не ни текнува друго да си речеме. А и немаш време, не ти даваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ што лета не се јаде, си рече потсетувајќи се на поговорката што неговиот очув често ја повторуваше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Воопшто не се посомневав, поседовме уште малку, па бидејќи бев уморна, си реков дека ќе спијам и ништо нема да му речам или да го прашам зошто е тука во Кичево.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Останаа тука без да си речат макар и збор сѐ додека не наиде еден селанец, пристар, кој наврати да се напие вода.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Па господ ме дал, господ нека ме земе, ќе си речам, и пак ќе се окуражам: - Ајде, бре, колете, ќе им речам, што чекате? Не се противам, ќе им речам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А, оваа Мила – си размислував, види ја ти неа – поискрена е од мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Блазе си му на тој маж. А можеби и не знае што пропушта, си рече.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Ај, пичка ви мајчина ваша, си реков и излегов од автобусот. Излегов, и се вратив дома.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Тој не знае, ти знаеш си рекол навредено човекот со коса слична на петлова креста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но Петре, наместо да си рече дека е среќлија што не е во таа тајфа, само мелеше со умот: дали ќе го види Бајазит, боженце!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Така си рече, но не му се веруваше.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ти се тресеше. Прслучето ти се гледаше преку до кожа залепената тенка блуза.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дојде на собранието и селската испустеница бабата Тода, а кога Митра ја виде се понамршти и за себе си рече: „Ата да а најде, ошче она беше кусо.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Којзнае какви нечисти сили му влегле, ќе си речам, и ќе слезам да го молам да не се тепа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И пак ќе запрам и пак ќе си речам, што барам сега назад, ќе си речам, што барам кон местото откај што тргнав. И пак ќе се вратам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во паузата што по овие зборови ја направи, авторот си рече: Сега дојде моментот кога заради рамнотежа ќе ги репне левучарите во корист на грчката десница.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Не требаше толку да се натупам од посниот грав“, си рече, правејќи стратегија како да шмугне.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
А, оваа тетка ми, баш би ја истепала со задоволство.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не си спомнувам дали потоа цел еден век си рековме каков било збор.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
На некои сокачари лагата и итрината им стануваат како доброутро, си рече кајмакамот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се уплашил сиромав Силјан едно чудо, чунки си рекол со умот оти ќе бидат некои ѕверови.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Си рече во себе: „Изгледа го бомбардираа и го изгореа селото”.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ја ведна главата покорно и уште попокорно ѝ нарача на снаата да им стави вечера, го нагости арамијата, поприкажува со него и кога стана овој, дедо Бошко си рече дека ќе здивне.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ова е само сон, ќе си речев и ќе продолжев да спијам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
„Тоа беше шо беше!“ — си рече Митра — „ами да гледам сега да се омира со Доста, та да поседиме ошче некоа подина заедно дури да ми потпркнат дечињата, па кога ќе втасаат веќе за работа, да си се оддела и да си а гледам работичката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кој вели, си рекол: го претпочитам Пеколот!?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Си ги зедов фанглата и мистријата, да ми се живи, си реков и продолжив да си работам како што си работев и пред тоа, мирно, спокојно... - ја чепна Илко со клечката лулата, ја разгоре, почна да трга и да исфрла кругови од чад што се распарчуваа низ одајата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Штом е така, си реков, не ви доаѓам па да ве видам кој кур ќе ми закопате без мене.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Што чекам тогаш?, си реков и без колебање, се втурнав во колумнистичкото друштво, рака под рака со еден од моите најсензуални фотопортрети.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Сѐ ќе биде в ред“, си рекол себеси, неуверливо, додека замавнувал со крилјата на долгиот пат под утринските ѕвезди, над дремливите селски брегови осветлени од месечината, зад градот Мелин.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Еве, си реков, Велико, пак ти не верувај дека луѓето со чпртест нос не се лоши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Овие денови без нив се попогодни за многу други работи, што ние ги сакаме, та затоа и дојдовме тука, си рече. ...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дошол до некое место и си рекол Итар Пејо: „Море да не загинав некое магаре. Да ги пребројам.“
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Охохо, ќе направам, вели, и ај, доста е, ќе си речам, и за утре ќе треба, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И треба, си реков, во сето ова да има дел од неа, од нејзиниот вкус и од нејзиното благородство.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ми велат: „Ајде со нас до милициската да те прашаат нешто“. Мајката! Си реков. Се зачудив.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако, си рече Србин и не престанувајќи продолжуваше да опоменува: - Бегајте... . Народе... - Види, види, - рече некој.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Сонот“, си рече баба Севда. „Сонот!“ внедоапно си рече баба Севда. „Ете ми го сонот...“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Се намуртија, си рекоа, скар скар скар, до година скар, ако си се смириме, пак ќе се скараме, скар.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Зошто да не ѝ се подадеа? Та среќата, пуста, е како момичка, си рече пак попот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Си реков: дваесет и пет илјади глави само од скопско, ами и од другите нахии речиси по толку?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Толку ли сум без ум, си реков, та моето дете не можам да си го спасам?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ситна и одвратна среќа што не се на местото на робовите, си рече Марко во себе и згаден.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Лицата им зрачеа од надежта, таа и така е сечија поткрепа, и на силни, и на слаби, си рече попот Ставре.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
– „Од кај ќе знаат овие луѓе, си рекол Силјан сам со себе, по мојот јазик, за да им речам добровечер“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Колкупати во студот сум си рекла да слезиме долу кај пашитата. Да си дишеме заедно со добитокот. Едни со други да се топлиме. Како што правеа мнозина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ти бери умот таква глупост?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И потем си реков: „Никаква. Но тоа не значи дека не треба да постои“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Фатен вака во тесно, си рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И, мене, ќе ми се сожали, некако, за човекот, ќе ми падне грев, којзнае и нему како му е, пак ќе си речам, и ќе се истргам од класината зад амбарот. Ќе излезам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си рече: ме направи пастрма кајмакамов, ама јас со арно, со арно, полека.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама не е така, не ќе е така, ќе си речам после, не може да лаже радиото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Оф, несреќо! - си рече Малчо, чувствувајќи се немоќен и беден, како никогаш досега.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Мурат ага, катилот? си рече тој. И само со еден гаваз?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога станавме следното утро, пред да се построиме, пред нас помина едно куче, но само што нè одмина експлодира една мина и си рековме: Еј, кучето нè спаси, па бргу го напуштивме селото.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Ќе дојдат изморени, мокри, гладни. Морам да ги пречекам подготвен, - си рече.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Мечка страв, мене не страв“, си реков и отклучив.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Кога првпат замина во вселената, пред десет години, си реков себеси, ‘Тој е мртов’. Или како да е мртов. Затоа мисли на него како да е мртов.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе го пуштам орото, ќе си се потргнам настрана и ќе си речам нешто под носот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Напати и ќе си речев: не ќе да е случајно ова. Некој висок ги реди настаниве.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Значи, заминале, - си рече и се накашла. - Хм, да... Добро...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Сега можеме да се смириме, да си простиме, си рече.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Будалштини, си рече, кога се рассони. Му се измешале чуените нешта во врска со Атиџе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ѕиркаше час јатагани, час копита, бечви, час пискуљи од коњска грива, час дизгини, превртени грпки од седла, чизми, пушки и кубури, камшици засукани околу нечиј врат како змии, а кога воздухот сосем се нагнети од потни тела на луѓе и коњи и стана густ за дишење, Петре си рече: и убог божјак да сум, ми нема спас.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Остави ги работите сами да си бараат корито, сами да си се редат, навистина така си реков и кренав раце, иако, ова нешто за прв пат го признавам, на жената не ѝ е лесно кога нејзиниот маж ќе се заплетка на такво место и со такви луѓе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ќе му давам поголем дел, си рече, и не му подвикнувам како досега. Не заслужил.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Да, си рече, колку е сега наеднаш сѐ просто и здраво.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Крвта не била вода“ — си рече тој. — „Имало право старите што го велеле тоа“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Едно затоа што ако направат нашите беља сега кога валијата е тука, тој може да си рече оти тоа е и против него, а второ, уште полошо ќе направат ако бегот ги побара терачите а селото да нема да ги даде.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Не, си рече сега Змејко. Се превиткуваше како ремен на тврдото легло.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Господе, си реков, во кој живот и со кој благослов се наоѓам во овој предел, дали јас бев тука или сега првпат доаѓам, а пределот го знам?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Најпосле се замисли длабоко и си рече во својот учен ум: – Овдека треба и марифети, не само сила – па како да се присети нешто по долго мислење и кроење, си рече: – Јас треба точно да ги научам сите водачи на овој бунт и од нив да разберам со каква сила располагаат и кои им се слабите страни, а за таа работа ми треба човек, што ќе отиде кај нив и ќе разбере што треба – и плусна со рацете.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ќе ми дојде да му се изнавикам, сѐ да му наблискам. Пијан е, ќе си речам, и утре не ќе знае што сум му рекла. Барем ќе знам дека еднаш и јас сѐ сум му нарекла.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ти си рекол страната што оди наваму, на исток, неколку милиметри да е пониско кладена и водата првин да трга наваму и дури кога ќе се пренаполни ваму, дури сетне да тргне натаму“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Што ќе биде со претпријатијата без вода, си реков кога првпат слушнав за нивното формирање, но потоа се сетив дека во случајов, освен за пчелите, за другите работи не е потребна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Како ќе му кажам, ќе си рече каков агроном сум да грешам во тоа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сепак, врати ѝ се на суштината сакам да си речам!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И си рековме добро е што маглата е густа, така полесно и незабележани ќе ја поминеме границата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кога авторот ги препрочита редовите што се однесуваат на неговата средовечна помама, кога увиде колку се исцедени од романтично видување на една жена, си рече, Старееш, старееш, авторе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Овде може да се напише цел роман, си рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Бошко не претчувствуваше ништо добро, но си рече: „Ако лошото ти дошло на прагот, отвори му ја вратата за да не биде полошо.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Наеднаш ми се пристори дека за да се сфати некоја порака сепак е потребно и да се размисли.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
2. Мојата приказна „Стасав во последен миг, но сепак го преминав прагот на авлијата 28и премрев, мислам, одеднаш: - самрачна светлост, неспокоен сјај и јарка нестивната страст која се одразува врз сѐ и во сѐ и сѐ превреднува, како премрежје - сетне, интензивен спој вибрации збрани на едно место налик на грст значења вкрстени во еден единствен збор (о, парадоксално блаженство на хомонимијата - си реков и почувствував дека допираат до тебе моите помисли, надтежнати од профаност занесени по светост изострени од долгото 'рвење меѓу принудата и поривот меѓу надворешното и внатрешното!)
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Трубадурот пак си рече дека навистина налетал на мошне пријатно место.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Си реков на себе, па поинтересна шпанска серија од мојот живот не би можела да најдам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Среќно, си рековме, упатувајќи се секоја дома, онака како што си велат рударите кога влегуваат во рударските окна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
– „О јас сиромав, си рекол сам со себе, угоре високо, удолу длабоко, да се вратам, кај џевнем да одам?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Или пак и ова може да се нарече отплаќање на некои неизмирени долгови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Вечеравме, го викна келнерот, Мане му плати и побара една соба за ноќевање.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А може и да не знаел, ќе си речам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знаела и да свикува – си реков и ѝ додадов уште еден поен плус.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Та си реков, да проговорам, да те прашам, ти имаш познати, дали има прилика да ми помогнеш да купам стан на отплата, ама првин да сториш некако да влезам на работа во шеќеранана, во државно, макар сезонски во почетокот“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Чул Петковден и си рекол: кај четири, тука и петтиот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Со татка ми последен се раздели. Не си рекоа ништо.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Што си рече понатаму? - го поттикнуваше таа дијалогот, макар што повеќе уживаше во тоа што тој тапка во место одошто во вкусот на вињакот чија чашка само ја лишкаше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Пред прокапаниот влез на твојот стан си рековме добра ноќ.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Затоа ѝ беше потребно по неколкупати да му повторуваш што си рекол, ако сакаш да сфати дека му се обраќаш токму нему, а потоа ќе требаше да му објасниш која ти е намерата или што сакаш да дознаеш.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тие ќе ми ги подбуцнат штиковите под гушата, а јас ќе истрпнам и ќе си речам: господе, ќе си речам, зар и мене ми се доброја, ќе си речам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не можев да решам, но сепак, си реков, ќе ја оставам, зашто и така ќе му кажам на Методија да се грижи и за неа и да види во шталата, сигурно Симон има оставено залихи зоб за коњот и вода да му тура за пиење.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Море, си реков, зар си ба мајката, се дамлоса над мене. Еда, што да се прави сега, обајцата загинавме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си реков човеков има потешкотии со сите тие листови што постојано си ги пика во носот за да ги прочита, а потоа, како да се згадил од прочитаното ги фрла тие листови од пред себе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но, си реков, почетокот е секогаш споен со утрото.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Што направив? Си реков.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- А сега малку фискултура! - си рече па појде до стреата, ја пронајде таму меѓу гредите широката дрвена лопата за веење на жито и со неа застана пред вратата од колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Само си рече Со недели не ќе може да се чуе збор од Пелагија.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Интересно, си реков, дали е тоа коинциденција или некој некаде замешал прсти!?
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- И јас! – признав. – Па, што дека – си реков – Игбал вели дека зависта и љубомората се природни појави и дека треба да се признаат пред себеси.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)