си (зам.) - се (зам.)

А тој самиот си се познаваше добро: ако тргне по патот на козарите, ќе им се предаде со сета душа, ќе ги поведе, ќе им ги открие своите книги за козите, ќе се вклучи вистински во времето на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Онаа нервоза што ми ја предизвика жената ми се враќа со уште пожесток налет и си велам самиот себе си: што не си се вратиш да си умираш во постелата туку и умрен не престануваш да правиш глупости.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Гледам еден од нив префрли нога преку нога, си се загледа во чевелот и задоволно ја амка ногата онака-вака.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Одеднаш: си се чудам на умот. Што ми стана што така ми се виде. Она со претседателот и она со Сатирот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не е доволно само да се сетиш. Треба и да се сетиш дека си се сетил.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ако себе си се признаеме како функција од сите други луѓе а сите други како функции од нас тогаш „одговорноста“ ќе мора да ја заземе местоположбата што сега ја зазема „индивидуалната слобода“.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
ТЕМЈАНА: Зошто си се облекол Маноиле! Каде ќе одиш!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Кметскиот го снемува. „Малку е слабичок...“ Ке се здебелам, помислува Кочо неволно, и после горко сам си се насмева.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Така, рече тој, поарно да си се пригодува со време човек.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- И за тоа малку доцна си се сетил да ми кажеш, Соколе.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Те барам низ цело лозје, - вели таа, - а ти си се скрил.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Детето молчи, но мајка му спомага: - Мими, да си се сетела да му донесеш нешто, - вели таа божем благо прекорно, но испаѓа тврдо и смислувано.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Постојано и за што било те фаќа и вели: „А зошто ти така; до кога ти така; како си смеел; што мислиш ти; каде си бил до сега; зошто си се тепал, и што ли уште не.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А мојот поглед кога заскита некаде, отаде неа, ме прашува: А кај си се загледал?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Оној што умрел на постелата на која се родил - исто како да не умрел. Уште малку и ќе си се вратам дома...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
„Зашто можат да станат некакви компликации.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Да, точно... Се тепав. Овој пат се тепав заради тато“, признав. „Љупчо го навреди татко ми. “
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Добро си се решила. Сестра ми и зетот велат дека нас најмногу нѐ сакаш, па дури и не ти текнува да дојдеш кај нив. А и сваќата не си ја видела од свадбата.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Е, Марко, Марко! Ти секогаш така: нели си шинал рака кога си се тепал заради мајка ти.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Си се удрил во тилот и може да стане потрес на мозокот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И баш тогаш во соседството Езра Паунд ќе проломоти нешто против Евреите и ќе им ја расипе таинствената размена на стихови и ноти КАФЕ ФЛОРИАН: БАЈРОН И КЕЛНЕРОТ СО КРАСАТИ УШИ знам, сум читал некаде, дека бајрон на времето измислувал разни легенди за мостот на воздишките и за други чуда во венеција диванејќи баш во кафето глориан, по него, еве, со години се влечкаат талкачи од цел свет мислејќи дека легендите, ако се од бајрон, не умираат, мислејќи, исто така, дека е крајно време на терасата на кафето флориан да се одржи оснивачки конгрес на талкачката интернационала - талкачи од сите земји распрснете се низ светот да ечи на конгресот на талкачите да ечи да ечи додека гулабите масовно не запавтаат со крилјата во знак на протест што талкачите не оставаат ништо за колвање а и додека на самите талкачи не им се спуштат венецијанерите пред очи кога келнерите ќе ги донесат сметките. знам, сум читал и други нешта за кафето флориан, разни бајки и разни истории има за него и за ланскиот снег во венеција, во разни извори на завидливост, тегобност и несигурност се брчкаат талкачите пред кафето флориан, мене ми е редот за редовната доза сладолед, а време е да се испопраќаат и смс пораките, па прецизно да се види на мапата во мобилниот телефон уште колку останало да се талка - наеднаш, не баш неочекувано си се насмеав во себе, онака за свој грош, фаќајќи се во мисла дека ќе му ги истегнам красатите уши на келнерот во флориан кога ќе ја донесе сметката и кога ќе почне да ми бандори за лековитите својства на киселините од изметот на гулабите, отшто во измет од гулаби се сплеснувале сите теории и благородни идеи на талкачите од бајрон наваму
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Тогш неизоставно во душите ќе им заклокотат далгите на Нева.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
А си се пораспашала малце да и поистресиш б'ите, ете ти а некоа чанта, се враќа од градините, ќе ти се истресе и ќе те затече распашана; ја некој косач, гумнар, жетвар.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Секој си ја гледа својата работа и си се реди како што му е згодно.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Така почнува секое летање со умот: си се замислуваш, на младини, како машиновозач на локомотивата која бревта ли, бревта надмоќно низ сибирските тајги и ич нема гајле дека може да се случи баш среде зима да снема јаглен и да се вкочани на отворена пруга како што капката се вкочанува на стреата и станува мразулец пред да капне на тротоарот.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Хајдегер не ја разбираше баш оваа луда трка на зелките, не знаеше колку време сака зелената зелка да стане кисела зелка, расол и како што не беше сигурен дали новиот качкет му е тамам така и шепотејќи сам си се прашуваше дали навистина секое мисловно мислење е поезија и секоја поезија е мислење?
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Си мислат ќе минат сите вртоглавици, ќе дојде колце на тркалце и пак ќе си се вратат од каде што кинисале само сега како порцулански заб, петка горе десно.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Но тогаш себе си се самоубиваше прво а тој остануваше. (Како што Евридика сама си се вратила во пеколот за да не дочека Орфеј секако да се сврти, за да му олесни.) Љубовта беше скоро мртва.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Само ѝ реков дека не се чувствувам добро и си се повлеков во мојата соба, оставајќи ја изненадена и тажна.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Ако ти, дедо Димо, не си се мрднал од оваа планина, велиш ли дека и јас треба да останам закован за неа?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ајде, бери јаготки, што си се здрвил? - Не ми се јадат, - рече Денко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- А ти како да си се исплашил дедо? - некако пецна Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Седни, си се уморил воз Гола Глава. Зортливо е качувањето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А ти, гледам, си се исушила. Држи се! Гледај ме мене, де!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Старец го крши надве лебот и во лебот гледа како си се престорува во земја и во светулки над неа.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
И си се чешла така Севда, спокојна, косата преку рамена ја чувствува како пердув лесна, а крај неа седи онаа жената, свекрва ѝ.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Вака жителите на Потковицата, на подбишега, им објаснуваа на учителите и на чиновниците на завојувачите кога тиа нив и нивните деца со сила ги тераа пампурите да ги викаат пеќи, и продолжуваа а си се греат - на пампури.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Бестелесна состојба на безвоздушна маса која самата себе си се стега. Во грч и страв.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Беќар сум, сакам да се женам. (Општо смеење, и внатре и кај жетварките на чардакот.) КАТА: Море Анѓеле, чудо не те нашло, што си се отворил олку да зборуваш?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ај, со здравје да си оди, жив и здрав да си се врати и со повеќе пари!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Речи му тука со здравје да си одиш, повеќе пари да спечалиш и побрзо да си се вратиш...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
КОТЕ: Со здравје да си одиш, жив и здрав да си се вратиш! Не заборавај што му вети на татка ти!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ЈАНКУЛА: Сполај му на бога што си се вратил жив и здрав.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Колку ти се каснува толку, ама треба на софрава да седнеш, за гурбетчијата се ставува за да си се врати пак во домот и да си седне на софрата со татко и мајка, сестра...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ФРОСА: Вистина, вистина, останало од старите - адет кога излегува некој од куќи за на печалба да се стави софра. Велат за пак да си се врати на софрата — дома.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Писма и пари да ни праќа и ние да си се сториме луѓе домаќини...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Постојат и такви денови: наеднаш ќе испливаш од големите тежини, или ќе помислиш дека си испливал, а всушност тоа е моментот кога клапнуваш а без да си свесен за положбата во која си се нашол.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Етеризиран без лекарска интервенција. Зар еднаш си заспал без да знаеш?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Колку бргу, колку убаво си се оформуваа сами!
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Самиот си се виде како носи цела кутија цигари во џебот на кошулата, или во џебот на палтото, и како постојано има кибрит за себе, и како застанува во трафиките за да си купи кутија цигари.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сепак болката сама си се надоместуваше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Молчи, питачу, го прекина Баждара мајка му на Димка. - Што си се развикал?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Незналко. Придавка си откако си се родил и придавка ќе останеш. Разбираш?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
После, седум дена си лежел в кревет, си се исповедал и си се причестил очекувајќи да умреш.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Јас пред малку ви преподадов дека првин Лествичник, а потем Сказник ме нарекоа, но не ви реков дека јас самиот си се нареков со име за мене најпригодно: Мозаичник.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Некои конзервативци, како оној Џеф од Ири, веќе веруваат дека универзитетите, особено англиските катедри, се тврдини на левичарскиот радикализам; други, пак, одамна ги сомничат високообразовните установи дека ги калапат студентите во екстремистички идеологии, ги наговараат да си се одречат од верското вјерују, ги расипуваат со алкохол и со дрога и ги претвораат во хомосексуалци.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сигурно, ми требаа години вежба, но сега можам да си се опуштам во јавност без оној опасен срам што те обзема кога ќе си ги видиш дланките олабавенки или дека си фатил некоја женствена поза.“61
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој светнал како блесок во мрак кога си се родил. Тогаш си се збогувал со мракот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Некој од селаните излезе напред и почна да им вели и да ги моли дека тука посигурен ни е спасот и дека во Долно Дупени, Љубојно и Брајчино си имаме роднини и кај нив ќе си останеме додека помине лошото и потоа ќе си се вратиме дома. – Не! – рекоа нашите партизани и ги вперија цевките кон нас.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Си се восхитуваме ли од далеку, или сме само далечни?
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Градот се менува а ти старееш, тажен си што не си се прилагодил на тупси-тупси кафаните, бронзените лавови и барокните мостови, и што веќе немаш храброст ни да се иселиш.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Ми се приближи Вера и ме праша: - Тинче, си се замислила нешто.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ќе срипаше од постелата, ќе свикаше не баре му дошло крајот, а со крикот ги будеше и соседите кои знаеја дека Сане се одлепил од земјата, го изгубил здивот и оти ќе му треба долго време на земјичката да си се врати.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ќе го бараш Сетворителот и Седржителот за да му заблагодариш што ти помогнал да изградиш куќа и во куќата Ангелот од Курбиново, и стиховите-пеперуги кои излетуваат од твојата уста и ја осветлуваат шумата од костени, во која пладнуваат елени со златни рогови и со сребрен ѕвон ги веселат темелите на куќата и ги озвучуваат ѕидовите, та кој ќе помине крај неа застанува да се наслуша и подмладен да го фати Патот на Апостолите, пресреќен што се упатил кон Бога, како што си се упатил и ти самиот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Добро е што си се сетил, та си се прекрстил, се огласи Ордан Арето, даровито човече, мудро и глаголиво.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Добро си сторил што си се прекрстил. Крстот те спасил“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Неколку месеци по разговорот со мојот другар Специјалистот за чудни болести, повторно се „фатив“ како сам си зборувам, како сам си се прашувам и сам на прашањата си одговарам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Од многу читање си се мрднал од умот!“
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И уште ни кажуваш дека сме ти прираснале за душата, дека си се приврзал за нас до толку што си бил решен, ако треба, и таа твоја бесмртна душа за нас да ја дадеш...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но, да имаше и шестпати по шестотини, пак ќе го имаше тој пргав, лесно запалив карактер, си помисли, и одеднаш си се насмевна самиот на својата лутина.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Убаво. Гледам дека навистина си се уморил од животот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Бараш утеха во подвижните прегратки, ш’шкавите симулации, брановидните форми, кадите и леѓените. перничињата на прстите се набираат, твоите се лутат, сонцето пече, но ти тврдоглаво го протнуваш телото низ гумениот обрач, и се фрлаш во базенот, ја потврдуваш акватската теорија: кожата ти е мазна ко на делфин, под кожата имаш сало и си се родил обвиткан во Vernix caseosa, поблиски ти се морските цицачи отколку некаков влакнест, копнен мајмун.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Продолжуваше да чекори, размислувајќи само на тоа дека тој беше дојден тука за да се врати, откако ќе ја сврши работата, и еве сега тој си се враќаше, дома.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Волкот сега си се сместуваше на своето старо место под буката, а неговата миризба му го испогани неговиот здив и му го направи него поотровен од секој чад.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тогаш ќе може да поработи малку. А потоа ќе си се врати кај Мара и сѐ ќе биде добро.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И мечката го сети тоа. Таа првин како да се ребреше од новиот истрел, што го очекуваше, онака свртена и безмалу совладана, а кога истрелот не доаѓаше, таа прво си се врати на својата дира, со крвта, што ѝ се сливаше по снегот, а така вратена, таа како да се најде повторно себеси затрчана и веднаш продолжи кон него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Штотуку беше се спремил да си се прибере во своето легло, тој забележа како некаде на самиот најгорен крај на голината прострелка една сосема поинаква црнка, а после, наполно откриено, таа зеде да ја крстосува неа со своите високи скокови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Те фатиле затоа што си се уплашил. Откако те нагмечиле в затвор почнуваш да се лажеш себеси и да се тешиш слободен сум јас, мили луѓе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Дојдов само да те ѕирнам.. . ќе си се вратам...“
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Стариот да си се истегне дома на мекиот широк миндер и да потоне во слатка дремка.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Седнавме до нив на масата затоа што веќе немаше друга слободна и заподенавме „хм-хм“ муабет, ама овие си се најдоа по кавадаречки и лафот веднаш стана божем 100 години се познаваат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А сите надвор, со чиничиња подготвени чекаат по парче од колачот, за кој веќе знаеле дека ќе го јадат уште од моментот кога си се растропала со жицата во ванглата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се стрчувам по удолницата, исто како автомобилот, кој се симнал од тротоарот и си се возел сам удолу, поминал на другата страна од коловозот, се качил на тротоарот отспротива, ја срушил оградата и се паркирал во дворот на една куќа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И ме разоткри, а кога притрчаа и другите две девојки за да побараат дозвола за сладолед, на овие од „пекарата“ им преседна муабетот, а беа и посрамени затоа што го препознаа јазикот на кој разговарав со децата и им беше јасно дека Германката - јас, сè ги разбрала, и дека оној најдобриот меѓу нив во одредени активности залудно си се проектирал некаде таму далеку со неа во Дизелдорф.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Нешто како се грижи околу децата, како ќе им кажеш и тоа, ама те чека изненадување, и, дури ги бакнуваш рано наутро за да им соопштиш дека, ете, си се заљубил, ти се врти нервозно и ти вели: „Оди бре, тато, најди си женска и нејзе гушкај ја“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Што да правиме, децата си се засакале (читај: студентката останала трудна), нека си се земат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- И пак гноење на нивите и пак орање, вели Мирче, една работа завршуваш, и само што си се обѕрнал, - гледаш веќе друга работа те чека...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Немаше книги што ќе ти кажат кога си се родил и како се викаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во плевната растуривме малку слама и фрливме едно старо ложниче одозгора. И тука легнав, се расчепатив, со проштение. Студи, ама што ќе правиш: си се нашол.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ништо, јас така само си се собирам, ко гасеница во кожурец и молчам. Си ги подголтнувам зборовите, навредите, сѐ. И се кинам од работа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе го пуштам орото, ќе си се потргнам настрана и ќе си речам нешто под носот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сигурно со себе си се смееше војникот од сонот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите пијат, пејат и се гушкаат со Илија. А и секој со секого. Некој само со себе си се гушка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така удираме: наведни се, исправи се, а нивата само си се зголемува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знаеме како да се вратиме назад. Оди, оди пак на исто дојди. На исто место си се вратил.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога видов дека нема ништо, еда, седнав на земја, ба му ја, збирам душа, а Мисајлејца ме прашува: - Што си се острелушил така, бре Давиде, ми вели, еда, што си пожолтел ко смил во лицето?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И сѐ така: тој кажи, јас кажи, си зборуваме, си се фалиме со селата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Црна земјо штура земјо зошто си се отворила како ламја си зинала Кого земјо ти се готвиш да го лапнеш да го голтнеш?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А знаете ли вие, честити чавки, дека попчево се вртело ноќе околу куќата на Фиданка? - Знаеме, рекла жена му и самата трудна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Околу куќата на Фиданка и ти си се вртел. Така е, ние тоа го знаеме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гледам, си се накитил со неговиот прстен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можело да се претпостави само дека преку нејзиното чело се протегнала уште една брчка, нова и непозната, за капка пот во ноќите на стравот, во ноќите кога повторно ќе си ја прераскаже историјата за оној некој дедо на вториот Онисифор.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Каква кражба, побратиме? - Од четирите пресечени прсти на Турчинот, ајљазу.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Само, мака ми е... - Мачно е да се продолжи кон Лесново, знам, Полесно е да се пее: Црна земјо, штура земјо, зошто си се отворила ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Црна земјо штура земјо зошто си се отворила како ламја си зинала Попусто песната се напрегала и самата да се крене високо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зад нив стоел Богдан Преслапец. Црна земјо штура земјо зошто си се отворила? Ракија нема.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неколцина што не знаеле дека Онисифор Мечкојад лежи на земја со пресечена жила на челото, веднаш ѝ се придружиле на гајдата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Мојата ракија ја излокавме кога го палевме Дмитар-Пејко, тажно воздивнал Трипун Караѓоз. - За богдапрости. А ми се пие, душава се трга од мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навистина имал бела коса, бели веѓи и бели клепки; ситната муцка му била зајачка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Знам, си одел со камили. На тој пат си се обидел да приколеш во некој ан патник, чинам призренски латин.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Држ си се како што се држи целиот народ. Држи си го името Македонец како што си го држи и целиот народ.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Си се ујдисала со умот негов што го има колку една кокошка.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ајде, за брзо да си се видиме.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Некој ден ти дошол некој ага, ти си се исплашила. (Седнува, а Антица ја зимаат в среде).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Утре на една софра ќе седнеме, пак... лично би било да си поделиме. Вака де, својски да си се погодиме.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Само да се изјасниме, вие рековте тајно, во тој случај ќе треба јас сабајле да си заминам, а Антица да си се врати при мајка си. Така ли?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Си се рашетував под пенџерињава, чекав да излезеш да почистиш и...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- Радо! Радо, разбуди се! Леле целата си се испотила.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Служи си се сам или викни си ја онаа што ја врти опашката по секој маж што ќе го види, - Ѓорѓе не прозборе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Исполнет со задоволство, тој згора- згора се потсетувал на сите оние весели моменти од поминатата вечер, сите оние зборови што предизвикале кикот кај неголемиот круг; голем број од нив тој дури и ги повторувал полугласно и заклучил дека тие се исто толку смешни, како и претходно, и поради тоа не е чудно што и самиот си се насмевнувал од длабочината на душата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Иако, се разбира, тој знаеше дека за Петрович се зборуваше дека знае наеднаш да ти пресече некоја ѓаволска цена, така што дури и жена му да не може да се воздржи и да не викне: „Да не си се споулавел, глупак ни заеден!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Наеднаш значајното лице почувствувало дека некој го зграпчил мошне силно за јаката.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Егоистички си се изживувал, Леме, чисто буржоаски, не водејќи сметка за класната борба на пролетаријатот...
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Легна на железниот кревет на кој имаше само сламарица која му замириса на гумно, на летна жетварска ноќ, на 'ржаница, на разни тревки и билки како да дише огромна билна аптека; и дишеше лакомо, среќен и задоволен како дивеч што соочен со хајка и смрт, успеал да си се врати на своето старо и сигурно легло.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- А кажуваат, кога Велко, сватот твој, ти ја кажал мојата клетва си се разболел.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Како да си пливал против струјата која те враќала назад, независно од тоа колку силно да си се борел и потоа како да си свртел и си се препуштил на струјата, наместо да ѝ се противставуваш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Или, можеби, си се вратил одново на твојата стара идеја дека пролетерите или робовите ќе се кренат и ќе нѐ соборат од власта.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако воопшто некогаш си се занесувал со соништа за насилно востание, мораш да ги напуштиш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Разгледуваше наоколу, ги гледаше водовите, слушаше како прибучува трансформаторот, работата си се правеше сама од себе.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ете ти, треба само добар теориски приод и класификаторски систем, а сѐ друго ќе биде како што треба, си се подбивав јас, храбрејќи се пред хаосот на предметите во тие часови.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Си се спремил, како за војна, не дај боже, му реков на Симона кога видов како е сѐ добро складирано и наредено во неговата остава.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Староста тежи... жив си - ама нежив - си се вкочанил на едно место.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
И оревот го собрав - неисчукан сам си се истурил врз земјата.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Ама, пердувче си се сторила, Ѕвездо моја, ќе ми се налути мајка ти, не сум се грижела за тебе, ми рече на заминување дури да се врати да сум ти баба, и мајка.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Сега фустанчето го крена уште погоре над колениците и си се загледа во белите ципи на нозете кои беа прилепени една до друга како образ до образ.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ако не сакаш дебела жена, тоа си требало порано да мислиш, кога си се одлучил да ја земеш...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Си се врати попот и си залелека. Денеска утре, цели три месеци.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Јас меси, она смете, почисти, изми и сета ќе си седнеме да си се накркаме.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Па адетите си се адети и кај вас, и кај нас.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И Доста строго си се држи за адетите. По првото буле Нешка веќе меси и поскура за в црква, пак за здравје.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Си се преврза Дочка со тулбенот, ја омолкна метлата, ги измете сите мутли до каде што можеше да стаса, фрли шутки, паници, опурчаци и други непотребни работи што стоеја таму со години.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Море, седи, ослепаго, како су чинила измет на ваа куќа толку години дури вие да се жените со браче Илка, ќе чина и сега, токо ние сакаме вие да си се удомите, да си имате друшки како шо си имате, а за измет — ќе чина гајрет дури да потпркне Ѓурѓа ошче некоа и друга година, па после и мене ќе ми се поолесне товарот!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Рожденката не ја дава ќерка си без пари, Крчо нејќе со пари, и така ќе си се врати на Анѓа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Затоа и бабата Тода си седна каде што и е редот — на долниот крај на трпезата и убаво си се накрка од дебелиот грашок и топлите погачи, та за царевка непара се стегаше оти беше без заби.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се почувствува слободен, одврзан, без нарилник, без самар пашито добитче, ждребе, јаре, теле. Не, не, нешто уште послободно: срнче, еленче, сокле кое не знае за никакво ропство ни ограничување; кое никој не може да го задржи кај што ќе сака да оди, по земја или по небо, преку планини, преку реки и мориња, на крајот на земјата и кога сака пак да си се врати во седелцето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Затоа попот си се фати за народната поговорка: „кого туѓа вошка не го полази — не може да сети јадеж“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Да не има благо на нејзиниот газ што сте се залепиле така? а тој се брани со раката од тие развртени рачиња, предупредувајќи ја Жено мори пуста да не бидеш, не ми го тепај сонот! и дозволувајќи ѝ и понатаму да ја тресе правта од него, седнува, си ги истрива очите и гледа дека навистина е на страната од Родна, дури нозете бакнати, залепени, па ги потргнува своите, ги поодалечува колку да блесне белината од Роднините листови и за да ѝ го одваби погледот на разбеснетата Милка проговорува како да се чуди и самиот Од каде да знам мори жено желки да те јадат, може ти си се преметнала на оваа страна, колку што го држам времето од синоќа, те пикав во пазувава, при завртување може си се свалкала на другата страна па јас сум останал на оваа! и за да се потсмири работата, се закикоти на цел глас.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
КОСТАДИН: Не требаше веќе ни да те погледнам, кога и самата си се согласила!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
А Американците се сторија три да му судат на хакерот од Лондон Кој еднаш им беше напишал во компјутерскиот систем Дека американската надворешна политика Е слична на државно спонзорираниот тероризам Многу му беа бесни Американците на хакерот од Лондон Оти знаеја дека тој повеќе ги изрезили Од пијаните офицери кои некогаш ќе задоцнеа со симнувањето на гаќите При празнењето на бешиката и на дебелото црево Ние коалите слатко си се потсмевнувавме Оти на дело се покажа пред очите на цел свет Дека ако сме дембели не сме барем мочковци и серковци И дека тие работи си ги вршиме на раат Откако ќе сониме дека сме качени многу високо на дрвото Или ќе се видиме во огледало со венец на глава А што е најважно кога одиме по нужда Со саати читаме стари весници и секси ревии.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Потоа со мнозинство од цирка 52 наспроти 48 посто гласови победи конзервативната струја и сѐ си се врати на старо.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Еве баш викендов решивме со Јасна да си се почестиме со еден „Твин Пикс“ видеомаратон, па за таа цел отидов до локалната видеотека, којашто поседува отприлика 40.000 филмски и телевизиски наслови.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Никогаш Мајка не ни зборувала толку многу и за толку значајни настани од историјата на семејството. Ние сега си се чувствувавме позначајни.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка замолче, си се врати во својата тишина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога се виделе младенците прв пат, веднаш си се допаднале. И тоа, можеби, е најзначајното.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Хористите, со и без маски, грабаат од кошарата и танцувајќи по ритамот на блузот, со уживање ги гризат јаболките. таа во кадата или чинот на капењето како ритуална вертикала мојата пријателка ужива во решавањето еротски криенки низ антиката гилгамеш и енгиду ахилеј и патрокло како топли браќа незаситноста на хачепсут само (за) доволноста на хиполит ноншалантно како дома си влегува во неизмерната живост на паганските олимпи го бакнува кастор во левиот полукс во десниот образ со сибила ги претресува најновите пикантерии мислев се работи за умешност научена од библиотеката од таткото универзитетски професор по математика дека едно попладне не видов како се капе како си игра со сапунот по кожата силно возбудувачки сепак наивно така црномурестата египетска божица си играла во нил со младунчето хипопотам миноската голограда девојка со острите рогови на бикот дијана со шумските извори сосема лесно можев да ја префрлам во персеполис атена картагена нинива меѓу бадемовото млеко гулабовите очи јасминовиот цвет сокот од лилјан босонога ќе стапне меѓу нив во насмевката нитрага од исклештениот грч на дојденката најскриените катчиња на висечките градини се отвораат пред неа мокра сфинга сред куќните змии ограбувачите на пирамиди светите писма лавиринтите сиот си се вжештил ми вели не е тоа секс одговарам тоа е мит и влегувам во кадата есента веќе ги пожолти градските улици или фотоапаратот како детектив
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Тој е син на Ристосија, Ица внука од сестра на Митре Рупе фурнаџијата. Ица по татка си се презиваше Бранова.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Потсмевнувајќи си се самиот на себеси поради бесмислената намера да го најде своето име, тргна со погледот по Бра... Бра... Бран...и наиде на Бранов. Branoff Edo!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Си се уништил самиот себе и ќе сакаш и нас да не уништиш.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Така си се преоблекол што не можев да те познаам.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Си наполнил Силјан едно шише од човечката вода и си го врзал на гуша, та си се сторил штрк и си летна заедно со Аџи Кљак-кљак, та дошол кај што беа збрани сите штркови.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Радосни штрковите си тргнале и си се упатиле секој род и фамилија за својот вилает, а Силјан со Аџиовци си долетале во село Коњари здрави и живи.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Слегол од амбарче Силјан долу и тргнал за дома да си влезе, чунки рано било и малку времето расипано со дожд и лапавица, била уште баба Марта, та домашните си седеле крај огон и си се грееле.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И така џенгот се свршил и штрковите наттепале, та си отвориле пат и си се упатиле за кај нас.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Силјан дошол на амварче и си го отнал црпчето, да си се потурил и ете ти го човек како што си бил дома у себеси при татко и мајка, при жена и дете.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Прошетал по сето Коњарско поле и слегол дури на Врбјанско, крај блатото, та си се најал жаби, кауѓерици, скакулци и гуштерици.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Напрај ме гаден! Напрај ме луд! Pubus, gorus, musculus, metacarpus…
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Си се стуткал тука се тресеш како вдо… распуштеница. Мајтап си играат со тебе.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
А Светлана, во секој случај, нервозна: „Ајде, Боре, оди во својата соба! Што си се залепил за стаклото, ќе настинеш!“
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Зошто толку ја растегна приказната? Си се распишал како да е книжевно списание.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Веќе одамна си се пробила“, рече тој. Таа застана размислувајќи. „Да“, мораше да признае.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Што си се загледала?“ Маргот молчеше. „Одговори ми кога те прашувам!“ Ја турна.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Рано е, рече царот, и ти штотуку си се разбудил.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Никогаш не го игнорирам сомнението - и овде го прекинав мојот одговор.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Си се препознал - го повтори своето тврдење Грофот но овој пат без да ме погледне. – Подобро е да ми веруваш мене одошто на сеништата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ја прашав: кога се паѓа роденденот на В. Зрновски? - упорно настојував да го уверам дека навистина ја сретнав Јана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Си се препознал – го отфрли моето тврдење Грофот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ете, јас, сакатиот Нумо, кому и јазикот сакаат да му го откорнат затоа што вака прашуваше, те прашувам тебе, што си постар и што си видел повеќе од мене, ама не си го видел Грамос, не си го видел Вичо, не си ги видел сакатите девојки и момчиња и не си се запрашал како ќе го поведат орото свадбарско...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Товарот со кој си се нагрбил сам мораш да си го носиш.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Некој помина покрај нив и рече шепотејќи: - Ајде, да не не чекаат. Побрзо, додека не се разбудиле луѓето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Станувај, што си се здрвил како до умирачка да ти дошло. Ајде, ајде...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тогаш Младотурците рекоа дека слобода носат за секого, комитите нека си се вратат по дома: да живееме сите братски и во слога.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Си се изменил, Зоране, - рече тато.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„А на која среќа си се качил? Каде те носи?“ го исмевјував јас.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
НАЦА: (Влегува со елекот.) Еве ти го елекот, чорбаџи Томче.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: (Однадвор.) Што си се раскрекала како кокошка од темни зори, мори!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: Тоа ти е сеедно: да не си го заборавил елекот, би го зел и саатот, а да си се сетил да го земеш саатот, би го зел и елекот.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
НАЦА: Не викај, не викај, попови ти викале над глава! Не знаеш дека чорбаџијата спие?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ајкулите спокојно си се гостат со живи остатоци од неостварените мечти.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Но сега, тазе бистроок, расеано застанувам на балконската врата и безволно си се тешам што темнината сепак не била бескрајна.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Свекрвата се насмеа. - Си помисли дека ќе ѝ ја земеш чинијата, душичка ненаситна таа, - се кикотеше мајката, но јас знаев дека мачката само сакаше повторно да си ги зарие ноктите во моето месо.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Справи си се со проблемите сама.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Си го слушаш само безгласното плачење од радост дека пак си се вратил меѓу живите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но што да правам со спиењето: само што си се завиткал и шпиончето ќе се јави: — Рацете горе, извади ги рацете!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ајде, Оливеро! — Седи кај што си се нашла.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Огнот само си се наближува, се шири, а јас не ги собирам рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се гледам и самата си се прашувам, како можело и во толкав бес вака да ми дојде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Море седи, Небеска, кај што си се нашла, ќе си речам, во секоја туѓа земја пак ќе бидеш само туѓинка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си се нашол живинче, што се вели, и дури колка душата, ќе колка и желбата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се си се врати на преѓешното место – водите на својата страна, ѕидовите во својата светлина, светлините во своите огледала.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Мислам, премногу си се оптоварил, си станал нестрплив, треба да се опуштиш...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
А населението си се вика: кочанчани, кочанки, а децата - кочанчиња.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Та каков е овој живот, празен и тажен, ладен и безвреден, како празен предмет врз мене лага блуе, се мразам, се презирам, што самата себе си се газам.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Апсолутно апсурд. Од шума дојдоха, таму нека си се вратат.
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Јане ококори очи и извика: - Да не си се осмелил да ја сечеш!!! Разбра?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ние тука сите си се знаеме по нашите имиња и презимиња, а тие ни кладоа некои на - идис, -исис, -лос, со што и местото и сојот ни го испоганија.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој црвено-црн конец зад нас да го пуштиме, на овој камен- карпа или на тоа дрводаб да го врзиме и по него, како што слепиот, удирајќи со стап наоѓа пат, така и ние, држејќи се за конецот да си се вратиме по патот што ќе нѐ доведе до изворот на нашето откорнување ...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Циљка прекина, воздивна длабоко, погледна на околу и тивко, одвај чујно изусти: - А дедо и баба и мајка и татко и сите ние рожбите нивни дома секогаш вака си се крстевме и велевме: слава Отцу и Сину и Свјатому духу и ниње и присно и во вјеки вјеков... Амин.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Молчи таму... Тфу! - Де, бре, шо си се размавтал?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тамам ќе си се видам и со моето другарче Киле.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Веќе до мостот се насобравме едночудо луѓе, така што си се најдоа жени со жени и мажи со мажи, како кому му одеше муабетот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Беше си се замислил за сето што го преживеа последниве денови, а во душата го копкаше мисла за својата грешка што го застави да избега од домот.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Си се носам себеси на грб, како товар.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
ЕВТО: Кого да чујам? Тебе да те чујам! Што си се стуткал?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Ти, жено, да не си се мрднала од паметта, - ѝ се вдаде повторно татко ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И веднаш се смируваат, како да не си се изразвикале пред пет минуги.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Впрочем, не се жртвуваат брак и деца за да можеш да ја изразиш својата креативност, ти веќе си создала нешто, си создала деца и тоа е твојата креација за која си се определила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Е па, кардаш, затоа те викав. Си се прочул со своите мелеми за изгорено.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Да не си се збудалел?! Знаеш ли ти дека, ако ја удриш, навистина може голема беља да биде?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога ќе се сетам на времето од пред две – три години и на мојата најголема и најтажна опсесија – дека годините ми минуваат, сите некаде одат во странство, а јас преку граница не сум мрднала, и дека којзнае кога и дали воопшто некогаш ќе ми се случи, ми доаѓа самата себе да си се изнасмеам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имале право моите, светот нема да ми побегне, допрва е пред мене животот и патувањата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Си се насмеа лисицата под мустак лакомо и си заспа мирно и задоволно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Откако добро се најаде, си се врати во своето дувло и го посматраше од зад една грмушка лесноумното кутре како талка и пати осамено.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)