сѐ (зам.) - е (гл.)

Иако драмата „Вештерка со избушен јазик“ страда од одредени слабости (малку се повторува, малку драматуршки шлајфува, малку премногу има содомија во недостиг на подлабока фантазија), таа сепак и пред сѐ е една автентична поп-драма, доволно снажна и експресивна за да засени 95% од јаловата македонска книжевна продукција.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Овој пат донесуваме една драма (сценарио?) која покомплексно го претставува творештвото на овој култен човек на кумановскиот и македонски андерграунд.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Така се пишува државен документ кон важно лице, исто така валчесто писмо, прочуено црно писмо, црно напишано, но со прекрасен вкус...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А ова ви е просто, обично и најчисто англиско писмо: елеганција нема каде понатаму, тука сѐ е убавина, бисер, перла; тоа е завршено, но еве, има и варијација и тоа, пак француска... истото англиско писмо, но црната линија е малку поцрна и подебела одошто во англиското, така е пропорцијата на светлината нарушена...“
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Она бела кошула свети од белина, сѐ е чисто пречисто а најчиста ѝ е душата.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Некако мало, сѐ е мало, вели, и нашава куќа мала, јас ја паметам многу голема, до небо.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го знаев тоа, и самиот сум го осетил, дека онаа светлина и свечена големина и раскош на сликите што се запаметиле од детството или од младоста, не соодветствува на стварноста во која сѐ е со неизбежната и единствената можна мерка.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Драга Агна“, ѝ пишував, „овде сѐ е веќе облеано со пролетниот мирис и растревожено од буењето на животот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Пророк, тоа пред сѐ е општествена улога!
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Сѐ е таинствено, иако имаше многу посетители.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сѐ е механизирано, дури малку здодевно.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Одовде сѐ е полесно, подостапно и - блиску до целта. Ситниот дожд не пречеше, дури беше пријатно.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сѐ е некако мистериозно и тука се нуди евтина забава за многу франци и секој што ќе излезе од овие вертепи, се чувствува понижен, излаган и индигниран.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во кампот на „Сани-бич“ нѐ пресретна една млада и убава црномуреста Гркинка, која ни рече дека сѐ е распродадено за цело лето - на Германците.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во оваа синагога сѐ е упростено, нема раскоши, нема блескави слики, релјефи, куполи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Достатно е само да ги разгледуваш улиците, старите згради или, пак, да се впуштиш во бесцелна прошетка низ метрото, во кое сѐ е електронизирано.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тоа ни го покажаа домаќините кај оранжериите близу до Амстердам. Сѐ е индустријализирано, сѐ е електрифицирано, сѐ е електронизирано.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сѐ е организирано така, да се држат најточни, најбрзи врски со берзата и со оние, што се заинтересирани за текот на купопродажбата на акциите.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Најсигурно од сѐ е да се сепарираат (split-ing) овие меѓусебно поврзани делови и да се потиснат, што посигурно, сите инфантилни нагони во случај да се премногу перверзни, да се изврши што порано разделувањето и потиснувањето итн, и да се негира постоењето на било која од тие операции, за на крај да се негира негацијата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Колку восхит Толку умирање. проклетство „Сѐ е кажано“ Повторија, Потретија.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Но свршија ли часовите, тогаш сѐ е поинаку. . . Никој ништо не ни може.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Значи, сѐ е вред: торбата ја пикам под перницата од постелата и спокојно спијам.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Во однос на идеолошките премиси на НОД Мекдоналд ќе истакне дека тоа “во својата основа пред сѐ е национално, а како второ комунистичко движење.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Мина сја ден, вториј, третиј, мина сја недеља; ништо нема, сѐ е мирно в село, п' околија.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Секогаш кога тој идентитет ќе се навести, секогаш кога некоја припадност ќе ме ограничи, некој или нешто, ако така можам да кажам, извикува: позор, замка, фатен си во стапица; ослободи се, ослободи се.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сѐ е прилагодено тоа да биде така и тоа го нарекуваме култура.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Те начекав на тазе боза. - Кај чичко Лазе сѐ е тазе.  - Азис сакаше да го викаат Лазе, па така и сам се викаше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Засега, тоа е сѐ. Речиси сѐ е готово...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Но зошто, како? - се чудеше доктор Коста. - Сѐ е средено... А зошто и како, ќе видите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тој мирис на сеното, тие звуци што навечер никнуваа наоколу, во самата плевна, во буковата корија, во папратот зад плевната, тие ѕвезди што се гледаа низ отворот на вратата, тој чуден опивлив ноќен планински воздух што го дишеше и му се насладуваше и ти се чини дека сѐ е вечно, нема почеток и нема да има крај, и ти се живее и ти се постои и би сакал да бидеш насекаде, со сешто, засекогаш...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
BODY Златножолтиот сок од портокал се лелее во чашката осветлена од сонцето; густ и сладок карамел лази по ритчињата розев сладолед; патентот на фармерките со остар звук, се повлекува нагоре, кон папокот оросен со златести капки пот; сочниот задник го покажува својот крушковиден облик; капе густиот ketchup и ја намокрува жедната тестенина; бисерните заби се забодуваат во јаболкото со сочна експлозија; водопади од свилени локни се сливаат низ нежни женски раменици; овесни снегулки со нечујни експлозии паѓаат во млечно море од порцелански брегови; и сѐ е така juicy, и сѐ е така crispy, ммм, и сѐ е така crunchy, мммм, и сѐ е така fluffy, мммм, и сѐ е така delicious, оххх, и сѐ е така irresistible...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Нешто не е во ред? Сѐ е во ред.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Се вратив во заборавениот дом (Речиси незабележлив среде шумата од зборови) Овде сѐ е приготвено во вид на копнеж Како во собата на Алхемичарот кој штотуку И се приближил на формулата за објава на златното доба (Мислам дека станува збор за нестварни одаи Или за скалила што водат кон нив)
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Таму сѐ треба да легне во својата длапка Па сепак песната е глечер и сѐ е закопано во гатанки и пустош Во збунети неосенчени зборови Морето ни дише во лицата сѐ сака да допре со своето спокојство А медузата затворена во синото стакло на водата како да ја испитува горчината на нашата изненаденост додека слегнува на долното небо.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
При сето ова од трохејот до јамбот – сѐ е ставено во припомош за да ја донагласи возбудата или сосема да ја смраќи тагата на поетот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
„Сѐ е мани и кеш ако ти сечи памкинот на рамениците.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Хм, си присторе. Како можев толку години да не знам дека сѐ е толку едноставно и јасно.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И макар што ништо од сѐ што се раскажува за него не излегува надвор од природниот начин на живеење на птиците грабливки, сѐ е претерано зголемено, грозно и злокобно.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сѐ е пресметано: и средбите со блиските, доколку дојде до нив, и програмата... како во проклета фарса со многу диктирани и непредвидливи улоги на сокриениот режисер.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А сепак девојчето го сожалувам иако со забите одвај ја додржувам сеуште неизречената помисла: „Другар Канчевски, верувај, тоа беше најмалку од она што требаше да ти се случи!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сѐ е токму така како што велам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
В ред, в ред, тоа не значи дека сите ние не заспиваме и не се будиме со уверувањето дека не сме премногу злочести.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега и црешната оголува. Да, сѐ е оголено.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Наеднаш сѐ е како скаменето: ни молив на чкртне ни лист да шушне.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И Земанек стана, отиде до автобусот, им рече на другарите да не нѐ пријавуваат како отсутни и да молчат; потем се врати и ние видовме како во нашиот автобус влезе наставничката по музичко, која не го познаваше нашиот клас добро; видовме дека ги прашува другарите дали се сите тука, и дека тие ѝ велат дека сѐ е во ред.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не му рече: „Директоре, престанете“, туку „Фис, престани“ и мене ми беше јасно дека сѐ е готово; во еден миг вратата се отвори и влезе Земанек; рече: „Што му правите на човекот?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Миракула Божја го поштеди Филозофот, и тој слезе меѓу нас, на земјата што бевме, и рече: „Сѐ е умножено верно и добро е умножението“. И тоа се случи патем.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Знаеш дека сѐ е завршено, сѐ е готово, во тебе се одвива погреб, во твоето срце, со луѓе во процесија облечени во црно, тие го оплакуваат умрениот, а тоа си ти, а ти сѐ уште си жив.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
По дваесетина минути нѐ повика. - Сѐ е во ред.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Наскоро се вечера. Сѐ е на масата беспрекорно чисто.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И до оној кој е во опасност има луѓе, само свртени му се со грб, и не можат да знаат што му се случува, затоа што погледот на оној кој е во опасност, и нивните погледи, гледаат во различен правец, кон други пејсажи, кон различни неба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Меланхолијата седи пред својата недовршена градба, окружена со инструментите, седната и загледана така како да се откажува од сѐ, како нешто да ѝ вели дека градбата никогаш нема да биде завршена; една скала е потпрена на градбата, а на земјата покрај долниот крај на скалата лежи камен блок – дали Меланхолијата треба да го искачи, по скалата, на градбата?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ние зборувавме: „Да се биде луд е исто што и да се биде во опасност, да се прави обид да се викне за помош, а никаков глас не може да излезе од устата – грлото се напрега, и јазикот, и усните, а сѐ е попусто.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Уште додека ги изговараше тие зборови, од изразот на неговото лице видов дека се кае за она што го кажува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сѐ е толку живо, а сепак сѐ толку повикува на смрт.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Или можеби времето застанало и песокта во часовникот ќе застане, ни ваму ни таму, а тасовите на вагата во својата рамнотежа покажуваат дека веќе сѐ е сеедно и нема значење, а ѕвоното нема зошто да удри.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сѐ е смрт, сѐ е смрт, мислел со сеќавање на суштество над чија крв веќе управувала судбината на возрасен човек.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во врелината на треската сѐ е зелено, и мирисот и шумот. Веќе нема земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А кога почнале да товарат во запрегите торби, дисаги и вреќи од испосошиени ненужни крпишта, кога се видело дека на пат се носи пченкарно брашно, пресуво, преслабо и пресолено козјо месо, низи кромид, лук и пиперки, сирење, малку помеко од камен, изварка, сол, ракија, суви овошки и којзнае што, и другите освен старците знаеле дека сѐ е пресметано од порано - сиромаштијата не е без разум и кога е без леб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако ти е жал за мене, земи копач откопај ме!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не бил нем само Онисифор, тој, со лузната, туку и сите други заедно со жените и децата што помагале во запрегнувањето на добитокот во двоколките на кои ќе се донесат воденичките камења од Лесново, по нивна сметка пред да созреат црешите, пред лето значи, и луѓето редум ќе ги израстоварат на брегот на Давидица, секој својот товар пред своја воденица што жената или некој старец или роднина од Побожјане, од Бањанци, од Кучковица или од Мирковци ќе ја допокрие.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Господи, таква треска веќе никој никогаш на светов не ќе има: меѓу гробовите се движат еден преку друг зелени коњоштипи, лепливи богомолки и гасеници: гризат камен, голтаат песок и иловица: нивната алчност ја истанчува земјата - под неа се отвораат зелени бездни од кои по ништо се качуваат стоногалки, жегавици и пајаци: гнасните бубачки ќе војуваат меѓу себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ е подредено како во аптека. Доволно е осветлена и е прилично чиста.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А сѐ е тука:слики по ѕидовите тешки двојни завеси врз прозорците ормани што прилегаат на мртовечки сандаци исправени покрај ѕидовите несмасни кожени фотелји штавени овчи кожи расфрлани по подот една земјена Геновева и ламба прокудена во аголот притисната од темновиолетовиот абажур.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Таа ја има незгодната страна да ни намигне или да ни се искриви, дури по свршениот чин и... кога сѐ е веќе доцна.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Врати се, врати се во огништето старо в родината мила, таму сѐ е слатко таму љубов плени... Ех, спомени, спомени, спомени за минатото...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Овој здодевен Французин ќе ја доведе полицијата. И, тогаш сѐ е упропастено.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
-Секогаш сум се плашел од случајности. Сѐ е пресметано, до тенкости проучено и, наеднаш, стоп. Слушај, Арсо, за сега не. Да појдеме горе и да размислиме.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сѐ е таму наредено така што во душата ти станува светло, мирно и чисто.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Чекајќи ги децата, испотена како од сауна излезена, одам да се истуширам во вецето што е на крајот од дворот и ја слушам како ми се фали од далеку: „Реновирано е, сѐ е ново во бањата!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ѝ беше драго што мајка ѝ е среќна, што таа веќе не е трудна и не мора да ги убедува комшиките дека, ете, таму, во градот, сѐ е поинаку, па дури и бременоста трае многу пократко, само три месеци!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не ги трујам со апчиња, сѐ е чисто и не е прскано. Дојди да видиш во задниот двор“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Што му ја мислиш, сѐ е измислено, сѐ е направено, стокмено и на свое место, само јас во безвоздушен простор, вакуум, ми фали кислород.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И вака-така, сѐ е исто, мајката!
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Луѓето викаат, офкаат, се подземаат гласовите, лелеците. Се слушаме, сѐ е до нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ е запалено и сѐ е сено и слама. И барут.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И селото, што е село, без луѓе е пусто. Сѐ е пусто, не се догледува пустината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само очите ми се над земја, вели, и сѐ е повисоко од мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ништо не ѝ се познава во очињата: ни црнка, ни белка. Сѐ е зафатено од жарот, од горештините нејзини.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги разминуваш куќите, како луѓе со извадени очи, извртени. Сѐ е шаштисано, штрбаво, оградено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама какви окопи, сега сѐ е преорано, раскорнато, затрупано.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вели: „Сиромавиот никаде нема роднини“ , велеше Лазор Ночески и стана што стана на бродот, а бродот не го пуштаат одоздола, од кај нас, имало војски, имало војни, а таму ни рекоа дека сѐ е ослободено, сега мораме да вртиме околнаокол, откај Црно Море, откај Бугарија, прпа, прпа, допаткавме до Бугарија,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Околу нас сѐ е празно, сиво. Само по некој оголен трн се ниша на ветрот, по некој глог се црнее.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во полето сѐ е запрено, никој со ништо не мрда.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оти околу куќите сѐ е црно од алиштата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нема за што да се фатиш, да се закрепиш. Мислиш сѐ е без потпора, без задршка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Над главите ни летаат јата птици. Сѐ е испреплашено, збудалено, не си ја знае главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не смеам да се свртам, да видам дали останува нешто зад мене или сѐ е празно.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги гледам кошулчињата од децата, околу корилот сѐ е шарено. И везеното не се познава од болвосерки. Господ да чува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Патот за спасение е тежок вели, оти тој пат е еден, и најважно од сѐ е дека тој пат постои.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И очите веќе не му светат. Зајдена му е светлината. Сѐ е загаснато на него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе му речам: - Ајде, мажу, ко сите да излеземе, да поработиме, цел народ е в поле, ќе му речам. Сѐ е прецутено, прегорено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И за кусо време од метлата останува само коренот, само рачката. Целата е испокршена, подгризана. Сѐ е - оди иди низ куќата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ е сосила покажано. Од немајкаде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Земјанките, окопите, сѐ е каша направено. И живи Бугари имаше затрупано под земјата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Изгледа сѐ е веќе пијано, цел свет е пијан, никој ништо не работи неопијанет.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ е исплашено и вика, вреска, бега.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некоја радост ме поткрева над земјата и ништо нема да ми запне, да ме препне. Сѐ е рамно, полно и недогледно.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ е ставено, составено со водата. И не се ставивме повеќе со неа. Писание било.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Спротивно од големината на главата, на нејзе сѐ е мало: косата го прерипува челото и почнува скоро од танките веѓи, очите се опасно ситени и пропаднати, носот е незабележлив, низ танките усни со мака би се провлекол поголем залак.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Дење и јас не верувам. Ноќе сѐ е поинаку. Паѓа таква мисла.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На тоа лице, ни грдо ни убаво, сѐ е обично.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Вистина сѐ што живее в планина е дивно, но за тоа пак има друга добра страна: сѐ е слободно.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- Да, тето! Сѐ е исто - продоложи Рада ,- пристаништето, тврдината, саатот...
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Време е и на овој човек да му дадеме збор. - Не! Сѐ е во ред.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Половина млади од градот доаѓаат во овој парк. Сѐ е јавно.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Не!“ викна Роза и побегна во куќата водена од точното претчувство за неизбежноста на својата судбина; го слушам ѕвечкањето на синџирчето со коешто таа ја заклучува вратата; слушам како штракна бравата; ја гледам како уште во ходникот, а потоа јурејќи и низ останатите соби, ги гаси сите светилки за да не ја пронајде никој.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Оние двете таму без сомнение зборуваа нешто за него. Што ќе се случи сега? Можеби сѐ е веќе готово!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Качете се“, рече потоа, и навистина: сѐ е подготвено.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Меѓу овие две зданија никогаш се немаше пробиено ниту зрак сонце, ниту зрак месечина.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Којзнае што сè може да се случи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зошто го лажеш Аристин, кога добро знаеш дека сѐ е крајно неизвесно?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да се пречекори тој раскин кого што луѓето како и да не го забележуваат иако кој знае што воопшто забележуваат тие мрачни луѓе што се качуваат во вагоните на метрото за потоа да се симнат, што покрај превоз бараат тие луѓе што се качуваат пред или по за да пред или потоа се симнат, а што само се поклопува во некоја зона на вагонот каде што сѐ е однапред решено со тоа што никој не може да знае дали ќе излеземе заедно, дали прво ќе се симнам јас или пак оној слабичок човек со ролна хартија, дали онаа баба во зелено ќе продолжи до крај, дали тие деца сега ќе се симнат, ма јасно е дека да бидејќи веќе ги собираат тетратките и лењирите, низ игра и смеење приоѓаат кон вратата додека таму во аголот некоја девојка се стабилизира за да потрае, за уште многу станици да може да седи врз конечно испразнетото седиште, а таа девојка е непредвидлива.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Вистина ли е дека сѐ е прашање на перспектива?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сѐ е страшно... Не знам како ќе се живее... Фрлаат врз нас некаква „пајажина“...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Црвено е. Сѐ е црвеникаво, топло, љубовно, инспиративно.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ништо не се повторува, сѐ е неповторливо. Повторно неповторливо.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Нема со што да ги залажувам повеќе. Сѐ е јасно, сѐ е толку јасно.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И, не можам, ме полудува целата оваа ситуација. На изглед сѐ е мирно, спонтано и во ред.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Дури сета земја чула: „Кула, биди куќа моја!“
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Светот е во мрежа сплеткан, исполинска сенка сѐ е.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Некој му носи понада не од почит кон него, ами кон смртта што го чека и него; му носи што е најубаво за јадење за да му ја одоброволи смртта и да му ја направи помила, зашто животот си оди и како да си го проживеал: добро или лошо, среќно или несреќно; сиот живот е само еден миг: мигот на умирањето: во него сѐ е збрано.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Сѐ е мое...“ викаше тој, „Сѐ ќе продадам... Ќе ја оставам на улица, кучката...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Наоколу само ликови, сенки, зборови... итаат секаде а јас само таму некаде... каде се спојуваат бесконечноста и мигот... каде сенките се сенки и во ноќта... во одаите на скриените спомени во ходниците на копнежите... таму и она ништо е сѐ... а тоа сѐ е она што ти дава сила... за денот, за ноќта, сонот, за некаде каде никогаш не ќе појдеш, каде еднаш некаде... Едноставно, а незаборавно...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Како што е поучен Маркс може да биде поучна и библијата со она дека сѐ е само суета.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сѐ е суета, ја повторуваше библиската мудрост.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се заплетка во криви и тесни сокачиња на циганскиот крај и забележа: сѐ е ноќе поинакво - и луѓе и куќи.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Фантазијата е на власт, како и посветувањето и интелигенцијата, и ние токму сега го доживуваме, или во блиска иднина ќе го доживееме, совршенството на општественото: сѐ е достигнато, небото на утопијата се спуштило на земја и она што некогаш изгледало како сјајна перспектива, сега делува како катастрофа во фокусот на некое временско сочиво што го успорува темпото.“
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Сакам да купам книга и молив; сакам сега што повеќе нешта да забележам, за да не истекува сѐ туку-така. Толку години проживеав, и сѐ е потонато.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Додека медитиравме на она сум, значи постојам, ние навистина, и бевме, и постоевме, во тоа што го работевме и го живеевме. Сега сѐ е поинаку.“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Безбеден е, сѐ е во ред.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ е мошне едноставно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Да, сѐ е исклучено. Сами сме.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но најважно од сѐ е тоа што тие располагаат со непресушна резерва на евтина работна рака.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој разбрал сѐ, сѐ измерил и дошол до заклучок дека ништо не е важно: сѐ е оправдано од крајната цел.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Езерото долу црно и скочането. Сакам да повикам, но немам глас, а сѐ е далеку.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сѐ е стишено. И кандилцето не мижурка. - Мајчице Богородице, си издржала. Простум пред Светиот Крст... пред Чедото Распнато...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Не се жалеше, велеше: „Сѐ е во ред со мене“.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
По некоја минута ми рекоа дека те освестиле, дека сѐ е во ред, највероватно е некоја алергија од кивите, можеби беше тоа, не сум сигурна.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
И колку е тоа понижувачко, што Аљоша сето тоа одлично го знае, а се преправа дека сѐ е во ред, дека сѐ е прекрасно.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Класичната, или можеби - „оркестралната“ - музика е толку дигитална, толку скроена, ритмична, и зависна од улогите на музичарите. Сѐ е во мали кутии. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 135
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Како да сфаќаше дека сѐ е безнадежно.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Чувствуваше дека за сѐ е доцна. Дека сѐ е веќе речено. Завршено.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
— Ами, ти само кажи шо сакаш, шо ни куќа има сѐ е твое. A шо велиш за бакрданик, дал господ и мумурузно и сланина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Толку ни стига чергата — толку ќе си и пушчиме нозите. Нека е аирлија саатот, сѐ е убаво.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Колку се рече дека сѐ е готово за венчање.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По патот што го отвораше зборот во сива небиднина Се рони веќе молкот бигорот набран в грло од око нечекано од кое блескал биљурот благ на љубовта Некогаш Се развева во разденот чемерот на осамата погледот дури се извива над мрачната шума на бидноста Свртено сѐ е веќе кон небесната роса на виделото
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Сѐ е амбивалентно, нема авторитетно решение на крајот на модерните драма, роман или филм.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Наместо тоа на луѓето им се зборува дека, доколку тие бараат сигурност и потполно докажан одговор, дека тоа е залудна работа.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Стамен ја тргна раката што му ја држеше кметот и рече: - Сѐ е ова трговија... Што продолжува...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Габриела Мистрал Фабулата веќе не е важна, Сѐ е кулминација во краткиот живот.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
- Сѐ е тоа убаво, но не ни е згодно да слеземе в село.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Зашто ништо не е трајно во него а сѐ е вечно.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Доста е сѐ е вљубено до коска и никој никого нека нема сам секој своето нека го довреболи.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Куќите, црквата, дрвата – сѐ е избришано, како со гума.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Прочитан си! Сѐ е сведено на својата вистинска мерка.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Изгледа сѐ е в ред“, додаде.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Нема да падне назад...?“ „Не, не, сѐ е в ред, на Боб му е добро, сѐ в ред.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Сѐ е подготвено, сѐ е в ред...“ В ред.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И кога не гледам низ прозорецот сѐ е в ред.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Еден сон што го сонував. Сонував дека сѐ ќе заврши, и еден глас што вели дека сѐ е готово; не некаков глас на кој би можел да се присетам, туку онака, глас, и ми вели како тука на земјата сѐ ќе застане.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Сѐ е в ред.” „Фала му на бога.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сѐ е избистрено, сѐ е чисто: и тагата, и радоста а и она, другото, што сега засега се држи за раката на рамнодушноста.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Васј, Васј", се изнасмеа тој.“ Со воените нема шега. Кај нив сѐ е прецизно како на вага во аптека.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Присуствував на стрелање на еден Козак само затоа зашто го сокрил коњот, иако кутриот тврдеше дека пред неколку денови му пцоисал, близу Краснодар.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Монашки нишан: сведоштвото на Лука Блажениот 29 „Има нишани што ги следиш од рано детство без да знаеш зошто: - се будиш предзори додека сосема не се повлекла глувата сенка на ноќта кога сѐ е разбиено на безброј дробни честички сетен ситнеж кој подоцна ќе се склопи во запрепастувачки складен и топол мозаик, во фрески по ѕидовите, по подот, на сводот и сеќаваш кревкото, кршливото порозното, обезличеното се преобразува во својата виша смисла и ти се обзнанува: ни еден слом не е алогичен!; - тукушто си пркнал уште дете, стануваш аскет и заминуваш незнајно каде само (посакуваш!) да биде тивко, молебно створено и од природата, и од човека за деноноќно бдение за созерцание, вертикално понирање на веда - од небеса до подземи за живеење со жиг и жедба на монах ни горе-ни долу повеќе таму, одошто овде
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Јазикот на окупацијата се менува. Наместо да викаш убивај викаш - сели се тука нема иднина за тебе.  Сѐ е прилагодено за другиот.  Сѐ е подредено до бесвест. 
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Можеш ли да му ја поматиш верноста кон земното, додавајќи знак по знак откривајќи ги срамните делови на твојот систем загадочниот метод небесниот свод- дом за да може да оди по истиот пат и да стига до истата цел човекот, оној кој над црната точка стрепи по сличното, од различното стрепи спојува еден со друг: еден и еден, два со два, седумдесетидва името го дели на четири елементи – I.H.V.H. тетраграматонот го врти, го враќа ред по ред реди вистината на скрбта ја учи завист и суета, суета и завист сѐ е бесценет камен, а број свет и сила равенката меѓу нив се припикнува како вода меѓу шуплинките во карпата како зрак во мрачна капела бели точки на црна површина поделена на две: еднооко човече дворог Пан троока нимфа четириаголен круг пирамидална петка црно на црно расфрлан, разигран Ум на Светлоста Умна светлост.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
1. Сеприсутно око (гноса) Додека ја трошев надежта - ја ронев како суво лепче по земји на пилците ја фрлав – лишена од коњи, пци и свињи9 без можност да заминам, Госпо Нуит10 под сводот твој распнат ко Животинско Царство око на Хадит надежта додека ја губев а сенката ми се ретчеше ко магла сè додека не стана Ништо чудно и иноземно блесна Волја без сврха, чиста пречиста страотно бела и остра ко молња во мрак со боја на зрел бозел со прелив морен и густ на Хеката, кралицата на Стигите и ноќите без месечина, створени за медитација во први мугри за Служба на Речта11 - тој сонлив отсјај на светот фрлен врз скерлетен скиптар ко еликсир - сега читам во темно во далечина гледам отаде предметите небаре нема ни време ни простор меѓу мене и Другото небаре сѐ е веќе запишано или навестено небаре она кое било или ќе биде секогаш Е секаде волја-заради-волја склад и волја моќ!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ако контрастот е логичен, си реков тогаш ќе направам писанието мое да биде посветло зашто се збива на север таму кајшто изгревот доцни а пак заодот поранува, таму кајшто сѐ е помазано со благ како шира леплив и збувнат налик на долго воздржувана сперма самрак.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
25 но ти не се враќаш само јас се играм и во занес, и во очај зашто ништо нема моќ нема такво време ни таков живот обнова нема близина блага ни блаженство зашто далеку одовде ги нема милите предмети нема реки ни планини нема езера ни миризби и кајшто ги има зашто сѐ е црвен кантарион отсега па натаму лековита но горчлива пресеклива трева, жива лава и сѐ е грешка и нема помирување и другото е друго, трето и сѐ се брои а ти си единствена, неделлива грутка, Младост и мака и мак, и зрнце царевка царска приказна полна пресврти и препознавања делби и разделби неразрешливи заплети - и душата ти е водена низ мрак од незнаење кон знаење, трагично, Аристотеле – зашто некој ја негува уметноста на фугата бегството, селидбата!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Волја за склад -инкантација- „Едно е Сѐ – Сѐ е Едно“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Секоја божја квечерина пројавуваш симптоми на алергија: прашина, минато одминат живот а каде без неа, кога сѐ е всушност, прав и пепел - од книгите до стварноста  па и тоа малку љубов што го имаш предизвикува астматичен грч психосоматски задув а ни морето не е тука да се прочистиш од талогот!  Правта е овдешна вечност - премин во метафизика.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
О, бесрамна нека ми биде беседата нека биде вечен нескладот меѓу изгледот и суштината постојат волшебни приказни во коишто сѐ е налик на стварноста во коишто нема ништо што би можела да го објаснам ладнокрвно и рамнодушно!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Кога ги сонувам од морето протерани без замена за изгубеното избезумени од промената и предвреме пресувани фосили кога го читам внимателно нивниот ритмичен скелет тој совршен сонет за патиштата сами од себе што се делат и нѐ делат кога се обидуваат да ми објаснат што му претходело на сонот се загледуваат долго во себеси таму кајшто сѐ е јасно од шкргите им потекува крв основната боја на Земјата да не ја издадат тајната на молчењето да изгубат волја да се вратат во својата природна состојба да ја изменат претставата за светот но и за себе затоа што сѐ природно е некогашно во мене прагот на чувствителноста отстапува под скерлетниот пламен на она кое требало да се изговори а согорело под папокот афазијата на говорот станува сеопфатна а мртвата тишина, или со други зборови смртта, на дофат.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
(напати ти се привидуваат пештерните манастири околу Белото, лихт луминозно езеро - она понасевер од Делфи и од Костур - светилиште само по себе облиено со внатрешен сјај од белки на монахинка среде коишто, во драматичен контраст се вовира зеницата, духовниот рез); - многу мислиш, а малку искажуваш јазикот за тебе поскоро е молвење од разговор, сѐ е ВНАТРЕ и ти, и Тој, и исказанието и дослухот меѓу вас и предметот дури се вовлекува во тој, невидлив за другите, Круг; - и повеќе не правиш разлика меѓу искреноста и вистината со денови се повлекуваш во себе секнуваш, понираш, остинуваш стаписан, онемен, оти си согледал: не е лесно да се биде искрен!; - и повеќе не е битно дали нешто те повикува без престан да му припаднеш, сестро Варваро или просто посакуваш од дното на душата од нејзината небесна бездна да постоиш блажено во согласје со себеси и навистина повеќе ништо друго не е суштествено освен: да ја бараш сопствената сенка сѐ додека не си соѕидаш самица а во неа си - Лице без сенка: м-о-н-а-х!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сѐ е грозничаво чемреење без сон и без мера.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Покуќнината полустаровремска. Сѐ е во строг ред и чистота.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Од градите до песната од чекорот до чешмата сѐ е чудно разгалено.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Смачено ми е од тоа што сѐ е поврзано со сѐ и нема ништо што може да се исклучи.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сѐ е така едноставно што дури и оној кој истапува со маска предизвикува потсмев.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ако го трансформираме внатрешниот свет на нашите души ако се ослободиме од темните сенки на нашето минато, од разочарувањата, неуспесите, траумите, понижувањата, ако научиме да го контролираме минатото, нема повеќе да го носиме како тежок товар, нема зошто да жалиме сѐ е добра лекција, шамар за освестување.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Потребна е храброст да се променат работите, но со магијата и волшебството што го чуваме во срцето можеме да бидеме љубов за да најдеме љубов, да веруваме во можностите и слободата и ќе најдеме среќа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нема гнев, нема омраза сѐ е ирелевантна точност или релативна вистина,по ваш избор.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Знам дека сѐ е лага и како казна ме параше вистината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Леден здив ја пресече сржта во моите коски, во мигот кога ти ја чувствуваше најголемата радост ми рече: “никој со тебе неможе да биде среќен и колку и да се труди светот да те засака ти премногу го мразиш.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Можеби не ме сакаат затоа што не се мои, сите се на Александар, сѐ е на Александар, и како што ми се лути тој, сите предмети во куќата ми се лутат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сѐ е под клуч, што се вели, целиот свет се држи заклучен, а мене умот ми е надвор избеган.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој со сѐ е скаран, а ти го тераш да биде скаут.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Несигурна ноќ, што се вели, сѐ е несигурно во вакво глуво време.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А сѐ е ко за него, си мислам, нему сѐ ќе му чини, сѐ ќе му прилега.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Видов дека сѐ е уталожено и се исправив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се кревам, а надвор — цут, цут — сѐ е побелено околу пругата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но, во војна сѐ е казниво, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, кога не знаеш, сѐ е дозволено...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Дојдено е, велам, сѐ е така дојдено, повторувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ е поцрнето, ти крцкаат под стапалата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ е бело и составено од него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бањите ги правеле некои јапонски затвореници и сѐ е под јапонски конец.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А тивко е, мислиш сѐ е позаспано.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ е црвено наоколу.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ е услагодено, што се вели, пригодено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мене ми се чини дека сѐ е испустено и на небото и на земјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овдека во сѐ е така.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Постела. Сѐ е срча и смет, ми мириса на ракија и анасон.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Сѐ е така, мила мајко. Олеле!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Сѐ е готово, само средства очекуваме - пари за развојот на научната дејност. А Еко - дефилето?
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Земете си, убави на баба, сѐ е од нашиот овоштарник.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тогаш сфатив, само е една вистина. Сѐ било и сѐ е лага.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Дали ми требаш? Само тага, сѐ е празно. Одговор нема.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Чекор напред, чекор назад, во реалноста бегство, така, во бунило, сѐ е лесно .
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Да, сѐ е под наша контрола... Да, да, господине генерале...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Одново се загледа во недогледната бледо-синкава шир. Сѐ е под снег и стегнато од студ.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Како да телефонираме кога во телефонската говорница нема телефон. Нема ништо дури, ни жици! Сѐ е кренато, сѐ е откорнато...
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Детството е како еден необичен, убав, долг сон. Во детските мечти сѐ е можно.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ти сонуваш, дете и кога си будно, пред твоите очи сѐ е светло, чудно.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
ЈАКОВ: Не барај за сѐ дозвола. Подготви се Запомни. Сѐ е во главата. Може? НОВЕ: Може.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
МАРИЈА: Сѐ е џабе. (Пауза.) Сонував дека сум пресечена на две. И кај што е 'рбетот — голем црв. И тој пресечен и се превиткува.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
ДИМИТРИЈА: Вари вечера. Доаѓаат луѓе. МАРИЈА: Сѐ е сварено.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Сменета е бравата. Сѐ е сменето. Гледаш.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
БОЖО: Доста таму! ЈАКОВ: Овде е толку тесно што нема таму. Сѐ е тука.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
РАЈНА: Не плачи сине. Мама е тука. Сѐ е во ред.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Исчешлај се. Облечи се. Ништо не е во срцето, сѐ е во лицето.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Сѐ е отидено во три пички мајчини. БОЖО: Тоа е премногу! ЈАКОВ: Две пички мајчини.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Сѐ е театар! Подобро глуми оној кој подобро лаже.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Да не ѝ се случило нешто лошо, нешто страшно? - си мислев, но пред Бреза се преправав дека сѐ е во ред и како навиен ѝ ја рецитирав песната за Цуцул и говедата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„А поважно од сѐ е, вели пашо, што разни јанкесеџии и силници му ја темнат славата на падишахот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Сѐ е ново! - зацрцоре Врапчо. - Штркот си дојде од југ, си дојдоа и ластовиците.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Утрово сѐ е бело. Природата како да се облекла за некаква тиха, бела свеченост.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Во нашите сетики има нешто останато, некои зборови, некои пораки, некои случки, сѐ е тоа наталожено во вашето памтење и кога тогаш може да ви послужи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)