Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Зраци од сонце се пробиваа низ честарот.* Одеднаш посака да се испразни; токму таа ноќ претерано се беше напил крв; очевидно, делови од крвта понекогаш се издвојуваа низ лешинскиот полуизмет.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Го убија баш таа ноќ кога тој одлучи да ме преведе во светот на вампирите.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Најпосле, незабележано за самиот себе, старецот отиде малку на страна, во шумата; тој веќе се беше смирил и акаше без цел околу грмушките и дрвјата; парченца од шишарки и лисја испопаѓаа врз неговата мртва глава.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кога чув дека веќе не е жив плачев три дена и три ноќи.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Таа ноќ, откога ги отчукав тие неколку букви, станав и излегов надвор.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но таа ноќ, додека зборувавме во Ондин, беше едноставно елегантен во црно и бело и имаше нешто тажно во него.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Една вечер ми кажа дека тој е всушност од Сиетл, и сето време додека зборуваше како таму е убаво и како воздухот и реките се чисти се чувствуваше страшна носталгија за домот. чудно е, но се сеќавам дека таа вечер, додека зборувавме во Ондин, Друидсите ја свиреа „Wild thing” од Трогси - песната која Џими така фантастично ја отсвири идната година на Филмур Ист, во својот prince pirate look - зелена плишана кошула и мускетирски шешир со црвенкаст пердув.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Додека го гледав сето тоа заедно таа ноќ, имав впечаток дека е многу повистинито (мислам, поневистинито, што всушност е многу повистинито) отколку кога навистина се случило - Еди и Ондин, еден покрај друг на пуста и ветровита плажа, облачен ден и само звукот од камерата, додека нивните гласови се губат во ветрот и одат некаде над песокот, додека се обидуваат да запалат цигара и сето останато.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Најчудно беше тоа што и мене ова ми беше првпат да го гледам тој филм - штом го измонтиравме го донесовме во кино.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Некои луѓе останаа во текот на целиот филм, некои станаа и си отидоа, некои заспаа во своите седишта, некои заспаа во предворјето, а некои беа како мене - не можеа да го тргнат погледот од платното ниту за момент.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во мај 1933 пристигнаа во Солун, полни со амбиции и со убави очекувања.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И среде таа ноќ на ужасот само Храмот го осветлуваше пределот послан со човечки тела, а пред јужниот ѕид на Градот слета војска од сиви архангели што не беа ни Гавриил, ни Рафаил, ни Михаил, ни Ариел, ни Азраел, ни Јофиел, ни Јеремиел, ни Метатрон, ни Рагуел, ни Разиел, ни Сандалфон, ни Уриел, ни Задкиел, ни Ханиел, ни Шамуел, но некои други Сили и ги ставија шофарите што сега им беа свиени до шестпати и засвирија шест по шестпати во нив, та падна јужниот ѕид на Градот и се отвори браната кон Ге Хином што значи „долината на децата на Хином”, која се протега од подножјето на ридот Цион до кидронската долина, па штом падна јужниот бедем од долината, заплисна врелиот здив на зборот Гехенна, поимот на Пеколот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Жедни бевме за одмор. Во хотелот „Киев“ таа ноќ имаше бал, а сето тоа нѐ однесе во некоја нестварност, во соништа, можеби поради заморот што го чувствувавме.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Откако, по сите обиди за поправка, не можеле ништо да направат со колата и откако виделе дека таа ноќ не ќе го продолжат патот и мислеле каде да ноќеваат, им се приближиле маж и жена кои им понудиле и помош за колата и гостопримство.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но, таа ноќ не можев само да минам низ „Пигал“ зашто, уште откај „Анверс“, таму каде што започнуваат будалаштините на „Пигал“, се сопрев пред силни црвени светла, кои го рекламираат мјузиклот „Ох, Калкута!“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Една ноќ на Мостот на воздишките во Венеција многу мирисаше на бонбони бадемлии, на повеќето минувачи очите им беа замаглени од тага – кој ѓавол ги терал нивните далечни претци да ги измислуваат парите, та сега секоја ноќ да им е ноќ на смрзнатите графикони, банкарите предвреме да оштрбуваат ама око да не им трепнува отшто здивот им е расипан.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Не беше зима а беше смрзнувачка таа ноќ на Мостот на воздишките во Венеција.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Толе стана пред зора и го побара Бешот и другарите, а овој на брзина му ја кажа новината и му го доведе мелничанецот да слушне лично од него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— се искажа Трајко и тргна од цигарата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но не се појави таа ноќ никој, та утредента Арслан го испрати селскиот протуѓер Шиклата да го бара Сефедина, на кого му ја соопшти положбата, молејќи го веднаш да се врати со аскерот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Заедно со него го прокрстари и овој реон — мало Мариово, ги најде по Крушевица и Рапеш Стоја и Петка, си ги даде директивите како арамбаша на сите четири чети и пак прејде на Скаклевите воденици да „пашува" по Бзовиќ, Груништа, Старавина, Градешница, Полчиште и Бешиште.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе таа ноќ спиеше со Ќосото баш кај тетка му на овега во Полчишта и нареди никој да не го беспокои ноќеска, па макар јузбашијата со сиот аскер да го сардиса: — Утре на видело ќе се расправам, кој сака нека иде! — беше последната негова наредба пред спиење.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Нека го платат најпосле страот шо го пребрате таа ноќ со ефендиата овде и да поминат со послескум.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Преметнаа сега наваму од Кравица стотина — двесте овци, десетина говеда, коњи, магариња, а Бешот ги отера со пет шестина селани во Прилеп и ги натокми стоте лири што му ги зеде Етим со измама.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Етим беше си ја имал мувата на капата и беше се засолнил дури во Солун, та Саботчани имаа задоволство да се огреат вечерта на неговата кула, а чифчиите таа ноќ имаа гости на неговиот чифлик во Биџова маала.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пиерот: Да, Разбојник, таа ноќ кога шерифот Арслан нѐ уапси поради дилање со прашокот што го најдовме во украдената кола.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

За таа ноќ - жешка од нејзините солзи и бакнежи...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Прва премиера! Цела таа ноќ, спроти премиерата, не заспа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А утредента, кога зората го покажуваше своето невестинско лице и петлите од четирите страни на селото го огласуваа раѓањето на новиот ден, Бојана ги колнеше и зората и денот, кои сакаа безмилосно да ѝ го грабнат љубениот маж. Ѝ се сакаше таа ноќ никогаш да не се сврши.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Потоа дојде и таа ноќ - последната.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но таа ноќ, по враќањето на Татко од Архивот, со веста за неговото оддалечување од сиџилите, Мајка не дочека да се изгасне светлината на жолтата ламба.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Таа ноќ Џивџик беше тажен. Не можеше ни око да склопи.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Стариот полски врабец таа ноќ спиеше пресреќен и сонуваше прекрасни новогодишни соништа.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Па, сепак, и покрај што сите христијани во Потковицата беа будни, освен Јосифа Акиноски и Васила Митрески, и, се разбира, освен нив, Јанческите, никој друг, ниту тогаш ниту некогаш подоцна, го виде човекот што таа ноќ, во простата 1857 година, во вторникот спроти среда, помеѓу Богојавление и свети Јован Крстител, засекогаш го однесе од Потковицата Бошета Анѓелов Јанчески.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ако се придодаде на ова и тоа дека навистина таа ноќ, во вторникот спроти средата, помеѓу Богојавление и Свети Јован Крстител, Јосиф Акиноски и Васил Митрески видоа човек кој во Потковицата дојде по Градишки Пат, по себе водејќи коњ а в раце носејќи нешто завиткано небаре дете, сѐ друго остана да биде зачудувачко и да биде тајна.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И како веродостоен доказ за вистинитоста на својата приказна ја земаа месечината - Бог направил така, таа ноќ испратил да грее во Потковицата и на земјата јасна месечина, јасна небаре јасно сонце, за да им го осветли патот на праведниците, на свети Јован Крстител и на Бошета нивни: сега веќе не Јанчески, туку нивни, од Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но таа ноќ во Потковицата, поплатена од страв, никој не заспа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Целата таа ноќ не заспа. Само што ќе го навалеше дремка, едни те исти мисли дека згреши што се обложи, дека згреши што го спомена стрика Анѓела, дека којзнае што ќе излезе сега од сето тоа, дека кога ќе дознаат за тоа Максим и Костадин Дамчески крај нема да му има на срамењето, го штрекнуваа и го седнуваа во постелата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Како што ти сега ќе заминеш по вода така и него таа ноќ го снема“ А потоа се загледа во мене.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„А за се бев виновна самата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И да ти признаам, не беше лоша и таа ноќ.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но тоа беа распарчани делови од некогашните восхитувачки целини. Дури и љубовните доживувања и спомените за нив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А и онаа приказна за сонот во прегратката на војникот кој знаел да бакнува најтопло иако тоа го правел преку превезот на ноќта!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само што јас не бев со вас таа ноќ.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таа ноќ не ја преспав мирно.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Патот од таа ноќ во нејзините мисли засекогаш останал како патување кон небото кое и се причинувало истовремено многу блиско но и толку далечно.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А ете, убавината на таа ноќ, слична на топол леб изваден од под вршник, ме потсетуваше токму на тие воздушести празнини во него. Или сум била гладна?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Речиси секое делче од настанот беше вистинска гозба и за очите и за телото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Грдите претчуства од разговорот со Иван се трудев да ги истуркам уфрлувајќи помеѓу нив некои од дежурните теми на мојот несреден живот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Помина и таа ноќ... Се разбудив од сноп сончева светлина. Беше недела.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Беше болен, немоќен беше, блед, како молец што ги изел јаслите свои, ткаенината во која се родил (пајакот никогаш, макар и најгладен бил, не јаде од мрежата своја, од делото на утробата своја); таа ноќ, кога му го покажав пајакот грозен во ковчежето, сила незнајна, сила ѓаволска го крена на нозе, и тој со мене појде, кон гревот негов, мене што ми се пиша во книгата на вересиите божји.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И сѐ се случи таа ноќ, со месечина полна колку што беше полна и душата на Писмородецот, Лествичник тогашен, со злоба и суета.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Подоцна, во циркусот, кога созреав како маж, се убедив дека анатомските можности во технологијата на љубовта се сепак ограничени (иако можат да бидат мошне богати) и дека се сведуваат на тие, во суштина – неколку препознатливи сигнали и движења што се вообичаени, и дека без потреба сум се лутел на Луција таа ноќ на кејот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како редко кога Диме таа ноќ не зборуваше за минатото, се опушти и уживавме двајцата во посебнта ноќ.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Таа ноќ, под небото извезано со јадри ѕвезди, пригушнати едно до друго, ние тогаш деца, првпат одлачени од од мајчиниот скут, таму на таа лединка тивко липавме и во нашите солзи се давеше полната месечина.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таа ноќ месечината имаше боја на топол и светлив килибар и без престан се огледуваше во нашите очи вковани во бескрајот на ѕвезденото небо.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таа ноќ, небото беше ѕвездено и по средината од крај до крај, пресечено со млечниот пат. Такво го запаметивме...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Запишано е дека таа ноќ беше големо невреме.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тогаш, таа ноќ, премногу оптоварени со желбата и надежта дека брзо ќе се вратиме дома, будни дочекавме зора.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Дежурен во бакалницата таа ноќ бил Орце Попјорданов.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Кога ќе стои на неделниот железнички мост, таа ќе размислува за неизбежни патеки.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се сеќавам како таа ноќ се возевме дома на линијата Е1, чувствувајќи се толку болно и победено што се срамам да го спомнувам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Значи дека бебето што таа ноќ се удавило во нејзината утроба било дете од љубов - момченце - и дека неговата душа се ослободила овде да лута низ водите.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Да се важеше, претпоставувам дека сите ние би биле Казанови.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

До крајот на летото, дури ако и не се расправавме околу жената, ја имавме стекнато навиката да се расправаме за сѐ друго. што е подобро: кучиња или мачиња, рок или Џез, Кубовите или Соксите, тако или ег-рол, лево или десно, ден или ноќ - можевме да се караме за било што.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Постои судбина на правецот на патешествието на сите предмети, ѕвезди и птици, бебиња и камења и реки.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не беше веќе потребно да се расправаме или да се милуваме за да ја повикаме удавената жена; каде и да одевме, таа се појавуваше по своја волја: во ресторантот „Роки италијанска говедина“, во „Линдо Мексико“, и во „Куќата на Донг“, нашиот омилен кинески ресторан во кој што сѐ уште често одевме затоа што во почетокот на годината, кога беше зима и ние тукушто бевме почнале да излегуваме, нѐ оставаа да седиме и разговараме до касно само со малечки шољи јасминов чај и раздробени „колачиња на судбината“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но ние не го сторивме тоа, не на месечина, не во твојот двор под фосфорните okno.mk | Margina #32-33 [1996] 188 фенери од светулки, не под соѕвездијата кои не можевме ни да ги видиме, а камо ли да ги распознаеме, ниту пак во темниот отсјај кој го замени вистинскиот ноќен мрак, мрак веќе откраднат од нас; не кога облакодерите зад нас се креваа сѐ повисоко додека градот постепено трулеше, ниту во летната жештина додека Студената Војна беснееше; и покрај слободата на младоста и првата љубов - поради судбина, карма, среќа, што е важно што?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сигурно таа ноќ сум се присетил на сите други случаи кога сум се враќал дома после нашите средби така што ми се чинеше како да се постројував во редица на крајот на парадата составена од поранешниот јас - јас како пешачам дома ноќта кога прв пат се бакнавме, јас ноќта кога ти ја откопчав блузата и ти ги ги бакнав градите, јас ноќта кога ти го кренав здолништето над бутините и паднав на колена - сите еден по друг со секој чекор поблиску до тој неповратен момент кон кој што нашите животи привидно беа насочени.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Молњите се разгрануваа над градот и кога возот влезе во метро-тунелот, внатрешните светла трепнаа како струјата да се прекина иако возот продолжи да лета под Јазолот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нашите неми одсјаи се огледуваа како негативи на темниот, мастен прозор од возот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Ти навистина веруваш во тоа?“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- од неонадувањето направивме чудо, и сепак не го сторивме она, не го сторивме, никогаш не го сторивме. превод: Зоја Наскова-Барт Најновата збирка на раскази од Стјуарт Даибек (Stuart Dybek) е “Крајбрежјето на Чикаго”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се расправавме околу толкувањето на сонови, за тоа дали соновите се психички, симболични, претскажувачки, или тотални бесмислици, додека ти не рече, „Види, ти мисли си што сакаш за твоите сонови, но не мешај ми се во моите, договорено?“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тие ќе го загреат и ќе го примаат таа ноќ, цела ноќ, и следниот ден, цел ден, додека не се заврши и ништо не останало ни во памукчето во лажицата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Можеби сѐ навистина заврши таа ноќ кога јас почуствував дека тукушто започнувавме, оној пат на плажата во летото помеѓу средно и факултет кога нашите тела се судрија толку очајнички што за миг помислив дека го сторивме тоа, а можеби во срцата и го сторивме, иако за мене во тоа време онадувањето во срцето баш и не се важеше.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се расправавме за удавената жена, за тоа дали нејзината смрт била самоубиство или убиство, дали нејзиното појавување таа ноќ било предзнак или коинциденција, а ти тврдеше дека предзнакот всушност и претставува коинциденија која нешто значи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Првата вечер по враќањето сестра ми не сакаше да спие сама во домот, и јас останав кај неа таа ноќ.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Јас таа ноќ ќе си останам во собата.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Слушнав како чекори кон мене, почувствував како седнува до мене на креветот, како минува со раката по мојата глава за да ме утеши, а јас плачев безутешно во таа ноќ полна со убавина.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш се запрашував: дали првиот поттик да му предложам на брат ми да се запознае со Сара беше ужасот од онаа помисла дека тој ќе го побара телесното задоволство во некоја од оние улички, доколку не му се случи вистинска љубов?

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа ноќ спиев мирно, а кога се разбудив в зори, застанав пред крвавата трага на ѕидот покрај мојот кревет.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Бледа трага, побледа и од старечко постоење, ќе остане да стои и откако мене ќе ме нема, а потоа и таа трага ќе исчезне, заедно со ѕидот, заедно со мојот дом.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се прпелкав во постелата и проколнував, го проколнував мигот на моето раѓање, ја проколнував мајка што не ги стиснала нозете да го смачка малото крваво главче кое едвај што подизлегло надвор од неа; ја проколнував утробата на мојата мајка што ме додржала девет месеци, што не ми станала гроб; го проколнував семето на мојот татко, и неговиот копнеж да ѝ се приближи на мојата мајка во ноќта на моето зачнување; ја проколнував и таа ноќ на зачнувањето, го проколнував и првиот ден на првите луѓе, и нивната прва страст.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Очајот се беше претворил во физичка болка, се прпелкав во креветот, и проколнував, немав друг лек за болката.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа вечер мината по виенските улици требаше да биде лекција за мене, она што брат ми сакаше да го постигне беше да го видам животинското во човекот кое не си дозволува да го обедини телесното со чувственото, и да се згадам од тоа онака како што се гадеше тој; таа ноќ не ми даваше да заспијам помислата на телесното соединување на Зигмунд со некоја жена, ужасот на таа помисла ме превртуваше во креветот, ми го свиваше срцето помислата дека некоја жена, налик на оние кои ги видовме таа вечер по тесните улички, ќе го внесе во она што е само телесно и испразнето од душевното, и така ќе го одвои од нашите заеднички мечти. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа ноќ паркот во Гнездо беше преполн.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не бев плачела со години, од моите очи ниту една солза не беше излегла од оној ден кога од мојата утроба го извадија моето дете, и сега плачев, неутешно.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пред да легнеме да спиеме Роза ми рече: “Постојано се прашувам дали бев добра мајка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Коњот беше кроток, а таа ноќ, расџилитен, немирен, надворнини ко да го страшеа и кон мостот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога таа ноќ легна со брата си (спиеја во иста соба) и другиот почна весело и брзо да зборува за роденденот, тој одговараше непрегнато, не можејќи да ја скроти зависта.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Кога таа ноќ ги испратија во извидница, додека еден зад друг чекореа низ шумата, му се чинеше дека студи толку многу што прстите и преку ракавиците му се залепиле за студената цевка на пушката.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Не плаши се дете“, му рече команданот пред само неколку саати.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во темнината гледаше многу малку, одеше по сеќавање, по онаа линија меѓу дрвјата која секојдневно ја гледаше низ двогледот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога со палецот од левата рака си ја раздели густата брада на образот, несвесно чешкајќи ја додека даваше наредба каде да се постави стражата таа ноќ, тој ја виде лузната, сега веќе само долг побелен засек по лицето што подостарело.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Бидејќи сѐ, што се случуваше во таа ноќ, секогаш можеше да биде и привид, и сон, на тоа тераше сета онаа невистината светлина на одблесоците и на белите безбројни искрења на снегот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таа ноќ Змејко чу многу работи за луѓето. Тој ги разбираше сите тие работи за луѓето, но тие некако многу тешко можеа да станат негови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Имаше многу работи да распрашува таа ноќ.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го гледаа како се слеа со полето, како потона во таа ноќ, како се спушти и над него тој нејзин плашт од сината месечина; гледаа кон таму се додека беше возможно да се забележи барем некое најмало движење на она место, каде што се искри од нивните погледи во темното зеленило, а после сите молчејќи се враќаа во своите легла, изморена и претепани.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој и сега потропа, тоа некој од него бараше пристан, бараше колку може побргу да му ја отвори вратата, инаку што друго би барал во таа ноќ на неговата врата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Зајакот остана неподвижен. Се чувствуваше како во тој миг да скинал некој единствен и прекрасен цвет од таа ноќ; од тоа дури и раката му потреперуваше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Она, со што најмногу им се одзиваше ним, беше некаков плач по себеси цврст, што се извиваше во секој лелек на таа ноќ, па и во оној, што поникнуваше и од неговото легло.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тука скраја, приближени од сите страни и настасани, беа сега и сите други волци од таа ноќ.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Веднаш под неговиот прозорец, како некоја уште неприбрана, заборавена сенка на таа ноќ, седеше еден голем парталав волк и гласно го голташе крвавиот снег од местото каде што беше синошната борба, само понекогаш покренувајќи си ја својата шилеста муцка и завивајќи безгласно кон полускриената месечина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Од таа ноќ, таа повеќе не ја заклучуваше вратата, но никогаш не го оставаше да ја соголи пред да не го изгребе со рацете по лицето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Не, Герасим не ги знаеше сметките - бевме триесет и осуммина, некои со по едно воле, некои со близнаци, и повеќе ѝ верувавме на прикаската за царските синови и за чумата отколку на утрешниот ден.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И така, во таа ноќ најстрашна од сите ноќи на патот, се будев и пак тонев во соништа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Таа ноќ таа не сонуваше“. Гледаше филмови, некои во серии, некои ѝ беа репризирани по неколку пати.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Таа ноќ, како да почувствува дека среќата и радоста се на нејзина страна.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Таа ноќ не затвори очи. Некоја чудна сила ѝ го падеше сонот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Денгубничке проклета, утре в зори со коритото за алишта на вода да одиш и таму да останеш до ноќ сосе четка и пиралка.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Го напушти во Сиудад де Мексико шест месеци откако се запознаа, кога уште гореа од желба во блаженството на безумната страст во собата за послуга во населбата Анзурес.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Меѓутоа, трогнат од широкоградоста на постарите браќа, кои заради заедничкото дело биле готови да се откажат од најмилото на светот, најпосле и тој попуштил и ветил дека ќе молчи таа ноќ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Арно ама, кротката и молчалива млада жена не го ни прашала од каде толкава тага, зашто не сакала да го принудува да ѝ се исповеда, ниту пак ѝ требало да знае што мака го мачи за да го теши.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Следната недела, откако се врати во заедничката спална, на прсти се прикраде до собата на ноќната болничарка и тропна.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Затоа таа ноќ се задоволи ѕвонејќи само во Сарагоса, но поспаната баба без возбудување му одговори дека Марија си заминала по ручекот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа ноќ, во некаков френетичен напад, Марија ја искина литографијата на генералот во трпезаријата, ја шутна со сета сила пред вратата која водеше во дворот и се фрли на подот облеана во крв.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Чудно што засвиреа токму таа ноќ и ја потсетија на заветот што ѝ го даде на мајка си, заветот дека ќе ја крепи куќата дури може.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И размислуваше за тажниот привид на мајчиниот живот што удри свој печат врз сето нејзино суштество – живот на постојано одрекување завршен во лудило.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А токму таа ноќ, матроната не можела да го совлада своето разбуено тело и да заспие, зашто се преиспитувала во себе во што не му се допаѓа на својот господар.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Треба ли да ви спомнувам за оние занесни, чудесни часови на среќа поминати таа ноќ крај Големата вода.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Тоа што се роди во мене таа ноќ беше нешто најсветло, најубаво.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

А таа ноќ кога татко му реши да го продаде, не можеше да зспие: му го слушаше чукањето последно во оваа ноќ во куќата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Од таа ноќ таа сосем се измени, стана сосем поинаква, немаше веќе змиски поглед, ами мек и кроток; го немаше она напнато лице од бес и незадоволство, ами отпуштено, женствено.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ја сфаќаше бесцелноста на своето доаѓање но не можеше да премолчи: „Го убија но и нас не убиваа. Нас и многу повеќе. Од четворицата во таа ноќ се извлеков само јас. Ранет.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Но тогаш, во таа ноќ, на Отец Симеон уште ангели му пееја над глава. „Добро утро“, се насмевна човекот, Отец Симеон се сврте кон него и го остави адвентистот да избега, да го однесе со себе своето ненадејно штукање.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Сакаше да праша дали тој шеф во таа ноќ го посетил и дали се уверил дека не е тоа за што го сметаат кога пак не го затвораат во платнен оклоп, но ги стисна забите.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

А на улица во таа ноќ чекорите на патролите течеа како време.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Можеби ќе го најде за миг во катедралната црква Света Софија, по речиси три децении од првото доаѓање на бреговите на Езерото, ќе трага по клучот на бравата на слободата, ќе ја најде отворена вратата на катедралната црква Света Софија, во храмот таа ноќ престорен во поетски храм на добрината и толерантноста на поворката избрани поети од светот на Езерото, татковина на животот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Знаеше добро каква иднина ветуваат Дуче, грофот Чано, предводниците на фашизмот, на на родниот брег на Езерото , почнувајќи токму од таа ноќ.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Никогаш нашиот егзил нема да биде залуден, пееше Дарвиш, по својот полвековен егзил, за вечното враќање дома на Палестинците.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За Татко, неговата библиотека, како што му се исповеда таа ноќ, во одисејата на балканскиот егзил за него и семејството, претставуваше и вистинска замена за изгубената прва татковина, на татковината без враќање.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во тоа доби силна потврда кога Климент Камилски започна таа ноќ искрено да му се исповеда, се разбира, сметајќи го тоа и како предуслов да се зафатат со Татко, во заедничката стратегија, односно проектот за спасот на нивните деца на Балканот, наложен од вистината на нивните книги.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во таа ноќ сите жени имаа само едно име.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Понекогаш, по толку многу години од таа ноќ, настанот ми изгледа безначаен, и пак понекогаш ме совладува увереност дека навистина под липата на пустата улица сум ја сретнал Рубина Фаин.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Во таа ноќ луѓето делкале од тврдо црешово стебло топ.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Останал неподвижен и со раширени раце и уште повеќе сличен на црн крст. сигурен дека сѐ му припаѓа во таа ноќ пред големата утрешна битка во која над него ќе стојат други со поголем чин и попризнанена војничка мудрост, офицерот тогаш ошол да го земе коњот да го попжвлече за узда кон себе, да им ја открие на војниците својата љубов кон животните или, просто, да им ја покаже умешноста на скротувањето. И го сторил тоа.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Во него, со ракијата, се се мешаше, настани и времиња, луѓе, вчерашни и денешни, претпоставки, спомени што повремено се рагоруваат под затлеаното срце, потсетувајќи дека минатото е залог на животот. на се и на секого се сети во таа ноќ и праша: „Каде е сега попот?“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Во таа ноќ додека главите на непокореноста заседавале, помеѓу две ѕидни ламби во куќа на угледен домаќин, меѓу нив и Питу Гули со пресна дупка од куршум во слабината, некаков Татар или Монгол или Черкез и пак со име Татар, турски дезертер и негов приврзаник, му го повел белиот коњ да го напои од бигорното корито на чешмата во дворот на една од неколкуте цркви.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Формулата на Шефот во случајот на полицајката беше едноставна: Ема, заедно со Нинослав, ќе го води префрлањето на Илона, а специјална екипа што тој ќе ја испрати таа ноќ на граничниот премин Табановце, неколку часа откако Чехињата ќе биде пропуштена без да се евидентира во системот за гранична контрола, ќе открие злоупотреба на службената должност на полицаецот Јованче Крстов кој својата улога во нашата група дотогаш си ја извршуваше беспрекорно.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Да, беше врнежлива ноќ кога Авни и Илона се истурија од таксито пред мотелот „Барса“ (мислев дека слабините ѝ се топат во моите дланки, а јас немав чувство дека ми е в раце, тоа беше Ема онаква каква што ја познавав и ја сакав, но во исто време, таа за мене, не знам зошто, првпат сега - беше туѓа и далечна) со Ема излеговме под тремот и ги поведовме по ходникот, им ја отворивме вратата од собата и место да им кажам било каков збор се обидов да го поттупнам Авни по рамото, но не успеав оти тој токму тогаш ја прекри Илона со мантилот и само слушнав како одвнатре ја заклучува вратата (Ема сакаше да ми рече дека се чувствува жива додека е во моите раце, сакаше или сакав да ми рече така, додека се лизгав со широко отворена уста од градите до стомакот по кој играа од сласт или од плач, не знам, едвај забележливи бранови) брзо ја заклучија вратата, јас се обидов да останам уште извесно време тука, но Ема ме повлече за рака (ѝ го ставив јазикот на папокот, нежно вртејќи во топлата длабнатинка исполнета со киселкаст вкус) Авни беше како ветар, се мушнуваше низ најтесните процепи, работеше неуморно, дејствуваше, влегуваше под кожа, во коските, вртеше како со сврдел и дупчеше до крај, а не можеш да го видиш, не можеш да го допреш, како таа ноќ, ноќта пред оваа ноќ, кога ја внесе Илона во „Барса“ за да ѝ ја подотвори вратата кон светот што таа го сакаше, кон светот што ја очекуваше (ми диктираше некој силен порив да ја загризам за стомакот, да ѝ скинам месо од сакање или од омраза, не знам, знам само дека во еден момент Ема офна) знаев дека требаше да заминат кон Табановце но не знам до кога останаа во собата која утрото беше празна и требаше да биде празна оти врската требаше да дојде рано пред зори, за тоа знаеше и газдата на мотелот (затоа јас ги стиснав забите од страст, или од страв, или од омраза, не знам, но знам дека Ема си остана своја и, со својата питомина моја, но во исто време, далечна од претчувството што ме притискаше, се измолкна од под мене, ми се загледа в очи, благо се насмевна и легна на мене, ме покри со топлина што се згуснуваше во капки пот) шефот на мотелот утрото ми рече дека ноќта се слушнал со Крумета Волнаровски и дека врската профункционирала: од прозорецот можел да го види доаѓањето на автомобилот во кој влегле двајцата (станувавме сè поразлични двајцата таа ноќ што беше на истек, беше уште густа темница, можеби најгуста, или така ми се чинеше, но тоа беше кулминација пред обзорувањето во кое Ема, јас верував во тоа, ќе ми биде пак како и секогаш - со детски наивна насмевка што ќе се шета по нејзиното лице на заспана жена по изгрејсонце, задоволна од играта со мажот кој сега никако не можеше да ја сфати нејзината безгрижност - ја глумеше ли?

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Прв пат таа ноќ можев да ја видам пред мене во полумракот како нестварна жена во стварноста што ме давеше, со необично издолженото лице под расфрланите коси што се сплеткуваа со сенките од букетот во високата вазна поставена во аголот на собата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Во тие мигови сѐ беше еден простор и едно време во кое јас и Ема, додека во мојот стан чекавме до крај да се исцеди тешката ноќ, да искапи како катран и да се слее во некој процеп без дно, ја живеевме претходната ноќ и ноќта по таа ноќ, оваа ноќ, како една единствена ноќ.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Круме Волнаровски е во затвор, можеш ли да сфатиш?!“ ме праша Ема како да се прашува себеси.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Се плашам да бидам слободна,“ ми рече.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Сега ја имам в скут,“ шепотеше искуството на Шефот кој таа ноќ задоволно ги триеше рацете, опуштен во масивната кожена фотелја.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

- што почнуваше да го мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното) дента мобилниот на Круме Волнаровски беше недостапен и немав никаков пристап до информација и тоа почнуваше да ме мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното (ми беше качена на начин кој овозможуваше да ѝ влезе сè што можеше да ѝ влезе; мислев дека устинките никогаш не ѝ биле толку отворени, се лизгаа лево и десно, ме допираа по ципите, ми ја влажнеа волната и ми ја подлапнуваа, ми ја шмукаа или така ми се чинеше, особено кога почна бавно да се крева со задникот нагоре и да се спушта на мене стегајќи ме меѓу бутовите, постепено забрзувајќи го ритамот, нанесувајќи ми тапа болка на јајцата) ние знаевме само толку дека Илона веќе беше далеку од нас, нејзината трага се покриваше и таа започнуваше нов живот за што Ема не сакаше многу да зборува, нејзиниот живот е нејзин, велеше, како и мојов што е мој, ѓаволу мој, ми рече Ема утрото кога во мојот кабинет ја спомнав Чехињата (ги крена рамениците како да сакаше да каже дека за ништо не е виновна но не кажа, тоа собирање на рамениците беше грч пред ослободување, тоа беше начин да се мобилизира, да се собере целата во себе пред конечното испразнување и така се случи како и секогаш: списка, свика нешто неразбирливо и продолжително, да, тоа беше крик кој доаѓаше од длабочината на нејзините гради, и откако во одгласот тој се стиши во едвај чујно ајјјоооххх … иииооојјј и откако со усните ме побара под себе и ми стави заби на рамото, омекна, се распекмези, се распосла над мене, лесно ме покри со телото облеано во пот и ме заведе во блага дремка) Но таа ноќ не беше за спиење.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ема таа ноќ беше воздушеста, нестварна, со сè она што ми беше познато, а толку необично во играта со сенките, со голите гради, со двете танки, едвај видливи, бранчиња на стомакот и со волната од горниот дел меѓу нозете што се вплеткуваше со волната меѓу моите нозе; ја гледав благо зафрлена наназад, потпрена на рацете, првпат така целосно фатена во мрежата на сенките од розовата светлина на пред малку запалената столна ламба, од левата, и светлината на уличните канделабри, што трепереше преку завесата на прозорецот, од десната страна.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Таа ноќ, немирна, се сеќавам, читав една книга и, некако спонтано, обележав еден пасус.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Симон, кој како дете, и дотогаш земал по некоја задача да однесе ова или она, до ова или до она место за борците, таа ноќ се случило да се најде кај брат му Борко, кај командантот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Таа ноќ велипеточна и Петре лежи буден со притаен здив, да не би да ја разбуди домаќинката своја до него заспана.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Што било запалено таа ноќ догорело, пепел се сторило, саде диреците и гредите покривни уште чадат - лут чад ги гори очите и грлото.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Сè знам што се случило според Евангелието во таа ноќ...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Тивко - без офтеж - во сон замижана - таа ноќ се упокоила баба Петра...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Целата таа ноќ беше будна.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

А таа ноќ Неда сонува: како дошол некаков аскер со крстови на капите, со бели коњи под забите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ги затворија врзаните во Катил-хане, а сејмените ја поминаа таа ноќ во празните кулуши.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Но веднаш се тргна исплашен: Поарно што не ја фрлив и неа; можеше и мене да ме привлече да изгорам и јас во огнот. Co тие и уште многу црни мисли кадијата ја преседе таа ноќ и реши уште утре да ги испрати сужните за Истанбул, да му се симне еднаш тој товар од грбот и да се ослободи од стравот што го чувствуваше од Анѓиното присуство, убеден дека таа е вештерка, маѓепсницата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Од преголема желба да дознаам што се случило таа ноќ, веќе со ниет еден ден дури и да пишувам за семејната судбина, често инсистирав и прашував за да го дознаам и тоа што можеби и не можело објективно да се знае за патувањето, кое речиси паднало во заборав, па браќата велеа дека претерувам.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Просто се допиваа наместо веќе да го прават тоа што веќе беше очигледно дека таа ноќ ќе го направат. Ќе почнат да го прават.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кој знае каде сѐ не беа таа ноќ во Атина.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Една ноќ, по една недела или повеќе, не би знаела точно да каже, иако после беше скоро сигурно дека тој сон го сонувала токму таа ноќ, кога на Едо му се случи несреќата во Сан Диего.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„... Пандо, таа ноќ, кој знае како и зошто, дали нешто му било шубе или се разбудил, му се кренал сонот и немал што друго да прави, да ти реши на полноќ да оди да погледне.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Велат Пандо таа ноќ преспал запретан во слама во племната, ама кој знае.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Агентот помина со рака преку влажното чело; движењето му беше несигурно; изгледаше како да сака да тргне некоја повлака од очилата.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Не“, рече. „Со неа не се сретнав од таа ноќ.“ Но нешто сокри од бившиот богослов. ...

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Заседата на ноќта го улови неочекуваното, го стисна в стапица, изгубен и недооформен за судрување го покри со влага, сам пред смрт, без сведоци, во таа ноќ кога сите оџаци кобно згрчени над него како зли богови, како птици што ја чекаат својата жртва.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Стоеше бледа и остарена со револверот што му го дадоа во таа ноќ.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Затоа во таа ноќ сите кловнови беа тажни. И јас. Кловн-мрак.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Малите квадрати на нивните лица беа меки и влажни, предавнички голи; и молеа се ова да се прекине, и тие сите, колку што ги имаше во салонот, да станат кртови, да се завлечат в земја, и зашто черупките има беа полни со звучен експлозив, расеамо помагаа за да станат во таа ноќ сведоци на една хазардна игра во која тој многу вложи и многу доби.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Пред да ти се доближам во таа ноќ те ослушнував во мракот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се сети: во таа ноќ, кога се раздели со богословот, долго седеше и ја ослушнуваше врелината на својата крв.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Зашто беше сам во таа ноќ, затворен во мрак, слеп за утрешниот ден.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Бараше ли во таа ноќ да ти се врати уште еднаш тој сон во кој личев на нота згрчена на пет боцкави жици?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

А само едно знаев: во таа ноќ се менеа одредени навики. Колку малку те познавав. Марија. ...

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Јагулата, повеќе од било кога, таа ноќ му се виде како божји гласник.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ве чекаше кутрата залудно не само таа ноќ, туку до крајот на животот ќе доаѓа на брегот на Езерото, на местото каде што најчесто гледал со дулбија твојот исчезнат татко.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ако тие се интересираа за толку други работи што се случуваа, а не беа нивни интерес, таа ноќ требаше да не заспијат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Штурците таа ноќ се слушаа уште појасно и погласно.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Таа ноќ никој не заспа. Целото Мацково беше на нога. Кучињата целата ноќ лаеја.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Долго си трепереа таа ноќ гранките крај езерото А по брегот си шеташе историјата Со твоето име и со троа месечина во рацете.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Притоа не заборави да напомене дека јас сум единствениот среќник на кого, таа ноќ, му прават услуга.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Притоа имам причини и да ви се доверам дека и покрај многуте недоразбирања низ кои поминав таа ноќ (како што реков веќе) денот го пречекав сосема спокоен и се однесував како да не се случило ништо необично.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тој беше својот син и зборуваше наместо него, се движеше испрекинато за да го смири своето забревтано срце и возобновената паника што ја чувствуваше додека ја навлекуваше свежата, чиста униформа, ги проверуваше резервите на храна, садовите со кислород, кацигата, скафандерот и се сврти, како и секој човек на земјата таа ноќ, за да се загледа во небото што брзо се исполнуваше.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Таа ноќ не можев да спијам. Се симнав во еден наутро.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Старецот се сеќаваше на тоа, на таа ноќ пред шест децении, кога иташе низ сините ритчиња во железната долина со полн камион машини и апарати, сиот среќен, свиркајќи возбудено.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Нему, во таа ноќ, сè она што можеше да се дограби или барем да се чепне, а се нудеше со белегот на среќата, ништо не му значеше.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Еднаш, кога се обидував да објаснам како се случи тоа мое кумство, поточно да потсетам на некои поединости од таа ноќ, Катерина се однесуваше како да не знае ништо за овој настан а притоа нејзиниот поглед беше исполнет со непотребната спремност да ме придружува во лагата што божем ја смислувам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Жалев бидејќи стануваше збор за убавините на една ноќ на која присуствувавме и двајцата, а ете, на некој волшебен начин таа ноќ исчезнала од нејзиното сеќавање.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И шепнав оти таа ноќ навистина се случи.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тоа беше вистина, зашто таа ноќ тој прво се разбуди кога Луман им дојде, а после и кога се врати со деда му откај Мирчета.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Потоа се договорија за таа ноќ, поприкажуваа и едно време дедо Ангеле стана да си оди.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И не му го раскажала само тоа, дека таа ноќ била со друг маж, туку отворено му рекла дека таа веќе нема намера да пере и да пегла туѓи валканици и дека ќе ѝ се придружи во работата на Росана.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Пред таа ноќ, верував дека сум човек на инстиктот.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

А таа ноќ, Хипиос ме посети.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Таа ноќ, бодро чекорејќи кон хотелот, надлежниот писател од престолнината чувствува дека престојот во Северните шуми добро ќе му користи.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Таа ноќ баба беше многу возбудена — час тажна час среќна, како да чекаше некој голем и тежок празник.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

По таа ноќ ретко се будев навечер.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Кое лудување излудувавме таа ноќ!

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Но не беше Мече сам таа ноќ во бавчите.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Во таа ноќ, (за која ѝ раскажував на Кети кога бевме на Шапка), првпат го чув звукот на нишалката пред нашата зграда и се зачудив кому тоа на полноќ му паднало на ум да се ниша.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Така беше и таа ноќ, - се пофалив јас, - ама мене не ми беше ни најмалку страв.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Непосредно по таа ноќ, кога ни раскажуваше за волот, сум легнала во дворот, на влезот, а волот цело време рикал, но не сакал да влезе во дворот, ниту пак другите ги пуштал да влезат.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ние тројцата летавме таа ноќ и чудесно убаво се чувствувавме.