таа (зам.) - или (сврз.)

Таа моментално истрпна и се уплаши да не врви некој по улицата да ја види, но во мракот и да врвеше некој, немаше да познае дали е таа или мајка ѝ.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Високата категорија останувала долги периоди безбедно на власт, но порано или подоцна секогаш настапувал момент во кој таа или ја губела вербата во себе, или својата способност да владее ефикасно, или и едното и другото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тука е мајка му. Таа или стои до шпоретот и готви ручек, или пак седи до прозорецот и му ги крпи чорапите.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Луѓето од персоналот кои порано беа љубоморни на Богдана, сега сосем поинаку гледаа на него задоволни и радосни што вака им ја измени газдарицата, не можејќи да сфатат дали е таа или не е.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Мора да траеше секунда, можеби повеќе, бидејќи почувствував дека Маргарита ја воочи таа насмевка со која Ана не се согласува, макар само така што ја наведнува главата, што неодредено го испитува затворачот на својата црвена кожна чанта, а всушност речиси како и да е оправдано да се смееш и понатаму иако Маргарета такаречи веќе и не гледа бидејќи на некој начин гестот на Ана ја потврдува мојата насмевка, и понатаму ја прима до себе па веќе не е ни потребно таа или Маргарита да ме гледаат бидејќи и се онака темелно предадени на ништожната работа околу проверката на затворачот на црвената чанта.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се чини дека со таа или по таа досетка Еда диференцијалите во преградите на челниот ѕид на гаражата престана да го потсетуваат на било што. Немаше време да мисли на тоа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И штом се сетив на тој период, на април без нив, ме фати, како и секогаш, гадна лутина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што сè не сме можеле, така оставени, да направиме, знае ли таа или не?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Така вели: „таа или никоја друга!“
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
И пак нешто раскажуваше за Кратово и за топилниците на сребро, дури и повеќе, и за некоја жена што тој можел да ја поведе со себе ако во Кукулино не го чекале дечињата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пак како пред тоа беа глави на колови, загледани една во друга и сакаа да поговорат за таа земја, сеедно, за таа или за некоја друга.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Спие ли таа или со крајчињата на очите знае што се случува?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Јас и Саше понекогаш мислиме дека таа или воопшто нема нерви, или пак дека ѝ се дебели како јажиња, слично на оние на мајка ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Таквите сцени се случуваа и во бавчите пред работниците, тој не одбираше место, штом ќе се најдеше во нејзина близина таа или мораше да седне за тој да се смести во нејзиниот скут, или да остане простум кога набрзина ќе се счепчеше на нејзината половина чиниш како кога се качува по стеблото на некое дрво.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Го возиш цела ноќ, по пат го тешиш, го молиш да издржи, да не стенка, му велиш и му ветуваш дека уште само оваа кривина да ја поминеме и зад таа или другата ќе се отвори поширок, порамен пат по кој побрзо ќе стигнеме до болницата; го носиш за да оздрави, а тој, ти се скаменува, оладува, те гледа со стаклени очи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ќерка му се превртува во својата постела и залипува, а човекот не знае - на сон ли плаче таа или будна е.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Всушност, Дерида го историзира дискурсот на Хајдегер во рамките на една грчко-западна парадигма која отсекогаш копнеела по - и теоретски претполагала - една недопрена изворна присутност, постоела таа или не.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Еднаш кога баба му на Милчо заболе и кога лековите и докторите веќе не помагаа, Милчо обземен од таа биоенергија, почна да се вртка околу креветот на баба му и во почетокот кришум, да не го види таа или некој друг од домашните, почна да ги пушта рацете кон нејзинат глава, да врти со нив над неа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)