Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Не, не ти се лутам јас тебе: со безбоен плашт очите ти ги покрив, да не ме гледаш, па те испратив од мене за навек, одвојувајќи те со сенка, посенка од разделбата...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Но козите ти се некакви „јаничари” во редот на домашните животни.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ако не се сетиш, не можеш да се сетиш, тогаш како некаде во главата, во мозокот, крвта да ти се згрушува, ќе почуствуваш нешто налик на потисок на одредено место во главата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Вината ќе биде твоја ако ти се случи да паднеш дури и во бездна.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ми вели: - Слушај, - ми вели. – Зошто ти се буниш? - Па ова е греота, ова е срамота, - му велам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Селаните ти се еден недоверчив, а прониклив свет, се сеќавам на зборовите на Владета историчарот (да, така рече, прониклив свет!).

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Ако имаш некоја работа да ти се заврши некогаш, да се копа или да се сече, кажи ми“, ми довикна пред сосема да замине.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога дојде Рајна во посета, се изненади, ти се покажа најголем традиционалист од сета наша генерација, што е ова сѐ штиркано, сѐ мраз пеглано, а само за еден човек, заслужува ли оној суртук такво нешто, знам, знам, сега ќе подзамижиш и ќе речеш, е па на некој начин и заслужува, колку убаво ме љуби, ха, ха!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Абре, Симон“, ми вели, “ти се исушила варва. Што ја држиш дупката отворена, што не ја запреташ?“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Секој пијан ќе ти се истопори на влезот и ќе ти се измоча, да простиш, на диречено. Ѝ велам на Зорка, не е ова некој живот, треба да бегаме.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Е па сакаше да бидеш писател нели? Повели, еве, ги испраќам до тебе најцрните човечки судбини, ќе мора отсега, па натаму, да ги сослушуваш, колку и да не ти се допаѓа тоа што ќе го чуеш ... а ќе чуеш секакви приказни, за болести, за кои не си знаел досега, за надежи засекогаш загубени, за сакатења, сквернавења на човечки судбини, какви не си имал прилика да видиш, а си бил убеден дека знаеш дури и за редовните посетители пред прагот на инферното, за сите пороци што ги измислил светот, откако постои...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Јас не можев да сопрам од плачење. Немаше поп, а ни крст.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Дедо ми везден ѝ велеше - требни ти се синови снао.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Сакам да ти се заблагодарам од сѐ срце за таа жртва, пријателу”. „Јас имам мотив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Но, тој нема дури ни таков мотив“.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ако ја погледнеш одоздола, добиваш претстава дека со раце можеш да ја прегрнеш, но штом во неа ќе влезеш, ти се чини дека си во некоја голема , тркалезна хала.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Ќе ти се насмевне, и сам ќе се насмевнеш и ќе му посакуваш и добар пазар, каков и да е...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Кога се наоѓа веќе во Истанбул првата желба е да го видиш Босфор, зашто од овој природен канал патуваш кон приодите на Црно Море и веќе ја гледаш и Азија и можеш, доколку ти се укажува можност, да стапиш еден чекор на нејзиното тло.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

ДИМО: Ајде, ајде баба Ленке, ајде сестро… Ти зафати муабет со девојчињата, та не ти се станува!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

МАНОИЛ: (Тргнува кон неа) Дозволи ми да ти се поклонам!(Клекнува)

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Баш си го избрала! Подобро ќе е маѓијата да не ти се фати…

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

- Ќе излегувате? - праша таа, а после придаде потивко и грижно: само ти се молам, не оставај го многу да пие.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И ти имаш уши да чуеш, и знаеш поарно од мене, туку се правиш дека не слушаш, ти се живее, не ти се умира, таму е работата!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Место да ги дадеш навреме да ти се поправат, ти чекаш да изгнијат. Ајде поправај ги сега.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Што е, Стојче, - така го вика дедо Иван сега Пискулиев, ти се паднал набиен компир? - Не, не е набиен, дедо Иване, - вели Пискулиев благо поучително.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тоа значеше: што ти се чинеше - овој абер нема од веков, овој е загубен? Загубен, а?

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

2. Ако ова дрво овде е багрем, тогаш куќичката за птици е закачена за моето десно рамо, поилото за пчели се држи за сламка а ти си со Девојчето од другата средина, не ти се допаѓа преводот и ги фрлаш презреаните сливи кон косовата прегласнот.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Коле повторно во себеси го дочитува докрај, а потоа почнува гласно и од почеток: „Драги Коле, Можеби ти е чудно што ти се обраќам со писмо, но поинаку не можев.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„Еве, и јајцата се варени; две ќе ти се доста. И пиперка, и два патлиџана и парче сирење.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Наставникот вели дека секој ден треба да вежбаме.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Салама не ти купив, уште е топло - да не ти се расипе.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Не играј топка. Не трчај.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Во петто одделение има многу материјал по аритметика и геометрија", пак лажев.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Умен, мајкин“, ме погали мама. „Многу ме радува дека и другарите ти се умни деца. Од вас ќе станат чесни луѓе.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Чудно ми е дека не ме запрашува зошто олку сум се задоцнил, не ме кара дека веќе се стемнило.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ако добиеш главоболка или ако ти се лоши, родителите веднаш да те однесат на клиника“, мошне сериозно зборуваше докторката Горица.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ако си мала, не значи дека и грижите ти се мали. Некои грижи можат да се сокријат во черупка.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

На Толета не му ни требаше повеќе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ако сакаш да не ти се повтори годинашното, ќе требе да се позамислиш над него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Е море, си ода, бацко Толе, си ода, бре, млада су, ми се сака да носа, да јада локумчиња, шиќерчиња? — му одговори таа слободно и му намигна со левото око. — Зар тебе не ти се каснуа пиленце?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ти се лути, велеше, шо му a наметна Ката та, ете, сега му дојде на колај да ти плати.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Чекај, уште не е доцна, може и тоа да биде. Не брзај, тебе многу ти се брза насекаде, — му одговори осорно Борис.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И откако ги испрати со најголема срдечност, му се фрли на Мирчета: — Море ќе нѐ земеш на душа со вакви твои пријатели, бреј! Не гледаш ли, пет души сме ти се обесиле на вратот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не ја одминавме во муабетот и млечната криза (тогаш мене ми пролета низ глава прашањето од што ќе се прават млечни чоколада ако кризата потрае подолго и баш тогаш ти се откри на левото рамо прерамката, боја чоколадна), скршивме и по некој лаф за здравјето и доброто расположение на нашите заеднички пријатели.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Колку што почесто на левото рамо ти се откриваше прерамката, боја чоколадна, толку во воздухот што среќно си го делевме се множеа нечитливи пораки: среде ловостој, започнала новата сезона на ловот, на пример.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Не се плаши, ќе ти се врати ако тоа навистина го сакаш.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Устата да ти се позлати, сестро, - кажи, стопи ми ја грутката во градиве... - се одѕва молежливо мајката и ја стави на градите раката украсена со скапоцени прстени.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Од карање нема да ти се урне бисерот!... - Го советуваше башмајсторот Аргир.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не треба ништо да носиш, освен подебел џемпер, гојзерици или цокули и волнени чорапи, тие патики ќе ти се распарталат на камењата и скрките.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

На ѕидот наслика огниште како камин, божем изѕидано со византиски тули како сводовите на старите цркви, во огништето верушка со котле, а под него распламтена жар од дабова пенушка, очите да ти светнат ако не прстите да ти се стоплат.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ти обневидува видот, па не го гледаш тие тоа сите што го гледаат туку ти се привидува никој што не гледа; ти секнува жедта, па не го чувствуваш јазикот како ти талка по сувата уста како давеник што не сака да слушне за вода; ти гасне гладот, како излишна потреба да се наполни утробата во привидна компензација за секој неуспех во животот; ти се нивелира вкусот, така што ти е сеедно дали пиеш изворска вода или жива сода; ти испарува мирисот, освен на хризантемите ако воопшто испуштаат нешто додека рамнодушни ги ставаат во китки на свежите гробови.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Беше хронично гладен и хронично настинат - ништо не го најадуваше и никогаш не беше дојаден, а од друга страна беше истрениран да трпи глад со денови; зиме - лете носот му течеше, кога мрсули кога водичка, па не знаеше што е тоа да ти биде топло, кога е доволно да имаш нешто на грбот колку да не ти се тресат вилиците.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- А јагоди ќе береме ли? - праша Елена. - Ќе ти се здодее од нив.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Внимавај, Бојанчо! Ти се молам! - стрепеше Денко. - Без грижа. Уште малку и готово е!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Драги војводо, не ти се лутам тебе, туку себеси се лутам...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Истресов товар глупости, па сега затоа не ти се јадат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Уште не фатила жештината, ама ќе ти се слади.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тој мирис на сеното, тие звуци што навечер никнуваа наоколу, во самата плевна, во буковата корија, во папратот зад плевната, тие ѕвезди што се гледаа низ отворот на вратата, тој чуден опивлив ноќен планински воздух што го дишеше и му се насладуваше и ти се чини дека сѐ е вечно, нема почеток и нема да има крај, и ти се живее и ти се постои и би сакал да бидеш насекаде, со сешто, засекогаш...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- А рече ти се ежи кожата. Од што?

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А потоа ја разгрна на скутот ленената крпа и го подаде убавиот краешник Водата е подолу самата ќе ти се понуди, рече.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Змиулеста планинска патека А во зеленилото жарчиња од јагоди. За жедта најсладок залак Додека ги береш усните ти се палат.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Велам: слушаш ли што шепоти морето, бели острови ти се закануваат како оган во сонот...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Надвор снежи а ти влегуваш облечена Во твојата црвена кошула Ги отвораш ноќите и потоа седнуваш Покрај огништето: догоруваат нежните стебленца на нашата цреша Ти се стискаш во мене, полека заспиваш И пред сонот ми велиш: - Гледај, црвена бубачка умира во пепелта.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Затоа јас тебе не ти се лутам што сакаше да ме исплашиш. Ама ти самиот се исплаши.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ебаго, жената ако не ти се поткрене, зошто ти е што си ја вјанал.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Затоа и го викаа Козето, затоа и дечиштата му измислија песничка и дека беше малку шантрав во одот, небаре пајка, му скандираа: Анѓеле, Пајчето, кај ти се, гуските, да ти ебам мајчето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А тој не им се лутеше, заедно со нив се смееше: беше го испратил еднаш, кога бил малечок, татко му Софре да ги паси гуските, а тој си дошол дома без нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Уште од рани зори момите и невестите, засукани високо над колена, ја газеа калта, притоа низ песни им дофрлаа на сосетките: Нашите црепни најлични, вашите црпни - црепутки Митро ле, моме најлично, али ти земја грутлива, али ти криви нозете, што ти се црепни - црепутки? - Ихиии!...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ергените, од секое домаќинство по еден, токму оној што се замомчил и требаше да се покаже, или оној што требаше да избере и да биде избран од некоја од момите, за наесен кога ќе започнеше мрсот, да се ќердосаат, дотука вода во калта, искусните домаќинки, за радост на бабите и децата, поседнати наоколу, ги виткаа црепните, сосетките одговараа: - Не ми се криви нозете, не ми е земја грутлива, туку ми лудо намигна, туку ми умот поштукна, зато ми се црепни - црепутки. - Ихии!...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

ФРОСА: Ју, како било! редот ме носи... Требаше нешто повеќе да направам, ама рековме „Со деца малечки рацете ти се врзани“. Пак проштавајте...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Наеднаш ми се пристори дека за да се сфати некоја порака сепак е потребно и да се размисли.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не дека не се посомневав оти може да е во прашање и такво нешто.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не, не ти се лутам тебе туку на судбината која секогаш наоѓа начин да ја спростре сенката на неизвесноста над она што ќе посакам да го допрам за да проверам колку е мое!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му зборувам ете така, прилично горчливо, но без лутина во гласот, а тој ме гледа како првпат да го видел моето лице. И не е многу е среќен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А сепак девојчето го сожалувам иако со забите одвај ја додржувам сеуште неизречената помисла: „Другар Канчевски, верувај, тоа беше најмалку од она што требаше да ти се случи!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

В ред, в ред, тоа не значи дека сите ние не заспиваме и не се будиме со уверувањето дека не сме премногу злочести.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Обвинетиот Иван Ташин е копиле според вистинското значење на овој збор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но таа збунетост пред мојата исповед , барем на неговото лице, траеше само еден момент.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Да ти се плукнам на одговорот, си реков. Но ништо не му возразив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Ете, ти се јавило“, ми вели деверот. „А како мислиш дека ми се јавило?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Оние што дошле да се распрашуваат за него заборавиле да ти кажат дека го имаат прибрано“, ми вели Сане деверот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Што ѝ да речеш јас тебе не можам да ти се налутам, Кети.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И ова беше еден нов вид дарежливост во неговото искуство, едно губење на своето себе што значеше себедополнување, давање за да ти се врати, ако повеќе си дал, повеќе си добил.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Нешто ти се случи. Зли нешта ти навлегле во мислите.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога го бакна, таа му рече, „Ти се врати дома поради нешто, Даниел? Дали нешто си заборавил?“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Набожни, озлобени, додворливо наведнати пред власта, иако многумина од нив луто ја мразеа нејасно и потајно барајќи нешто што не ќе е вака - жандармско, даночно, грабливо, нешто што ќе е без тешки потковани чевли под чии клинци тие се виткаа со бавност на црви.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

„Ти се допаѓа?“ „Не. Знаеш дека имам фобија од пајаци“, реков.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Целиот свет на грб можам да го кренам и да го носам, Луцијо, само за тебе; не сум јас толку слаб како што ти се чини, Луцијо!“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во мигот кога невестата ќе го пречекори долниот бабар, гатачот го удира со стап и извикува: „Виде јајце в камара, ти се стори пладнина“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како да ти се моча, од сосема разбирливи, природни причини, но ти да изјавуваш дека од општествени причини не ти се моча; беше тоа еден вид противприроден, но затоа, општествено пожелен блуд со самиот себеси.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но Филозофот, како само тоа и да го чекаше рече: „Тебе, оче Стефане, душата пак за овој свет ти се готви, како вечно тука да ќе престојува.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Да ти се мочам јас на твојот здрав народен дух, кога се смее само на гениталии што залутуваат во туѓи гениталии и на ануси што прдат; тоа ли е врвот на народната уметност, Луцијо?!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Никој нема да ти се вџаши, да свика за да се побуни, да те прекине среде реченица, ако се осмелиш да навестиш дека тип кој обожава диви, кој сака сентиментални песнички за невозвратена љубов или песни од мјузикли, кој наизуст ги знае најдобрите реплики на Бети Дејвис или им придава врховна важност на отмените парчиња или на внатрешното уредување – велам, никој нема да се згрози ако подречеш дека таков некој маж, можеби, евентуално, не е баш сосема стрејт.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Пропаста е пропаст затоа што враќа со лошо! Покрај неа никогаш нема да дознаеш зошто и како ти се случила несреќа.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ајде, стари, му велев, поаѓаме, одиме и чувај се да не излезеш од патот, да не се превртиш, да не ти се случи да ти згасне душата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Го возиш цела ноќ, по пат го тешиш, го молиш да издржи, да не стенка, му велиш и му ветуваш дека уште само оваа кривина да ја поминеме и зад таа или другата ќе се отвори поширок, порамен пат по кој побрзо ќе стигнеме до болницата; го носиш за да оздрави, а тој, ти се скаменува, оладува, те гледа со стаклени очи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Педигри пал Како кутре ти се пикам под мишка.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Црна листа Нечистотија од папокот земја што излегува на Црно море Калеш Анѓа кога ти се темни пред очите.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Ништо во градот нема да се вика по тебе, а и подобро замисли ти се погоди депонија, или улица што не води никаде.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Ги прислушкуваат сите разговори и потоа ти се смеат зад грб. Епа, нека се ебат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Зад нас, полицијата штракаше фотографии, блицовите грмеа како молњи, самите светкавици беа сѐ уште далечни но полека се приближуваа, грмотевиците гласно тропотеа терајќи езерски ветер пред себе така што облаци од песок зуеја врз металните страни на амбулантната кола. жмиркајќи одевме кон осветлените прозорци на Златниот Брег додека сенките на љубопитници привлечени од ротационите светла итаа кон брегот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Истапив во дождот, кога ти повторно излезе и ме повика.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога се преселив да живеам сама, брат ми ми купи пиштол затоа што кога жена живее сама треба да знае да се одбрани. Нишани во колениците!

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Тажно е,“ започнав да ти кажувам, сакајќи да речам дека ми беше жал што стигнавме до оваа состојба кога заедно седиме во тишина, но пред да можам да продолжам, ти приговори.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Не можам да ти опишам какво мачење за мене беше претходното излегување“, рече таа, гледајќи во својот сладолед од чоколада и мока.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Морам да го направам ова.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Без збор се одвоивме од групата, исто така несвесно како што им се бевме придружиле и одшетавме преку песокта, само за кратко застанувајќи на местото каде што претходно лежевме во љубовна прегратка, за да си го собереме остатокот од работите во торбата за плажа, да си ги прибереме чевлите, да си го најдам паричникот и да го запретам во песокта мизерниот, наизглед издишан кондом што ти се преправаше дека не го забележуваш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 181

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ти се тресеше. Прслучето ти се гледаше преку до кожа залепената тенка блуза.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Ќе ти се јавам“, рече таа. „Важи“, реков и ѝ ја упатив својата најширока насмевка. „И јас тебе ќе ти се јавам“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога живееш сама во куќа, кога ќе си дојдеш дома го проверуваш каменот покрај влезната врата за да видиш дали бил поместен во твое отсуство.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ти ја отстранив мократа коса од лицето и благо те бакнав на усните, а потоа ти се сврте и влезе внатре.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ако некој ти се приближи, на пример ако дојде на 10 стапки од тебе, речи, „Вешто ракувам со полуавтоматско оружје.”

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

При втората средба се запознавме подобро.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Зошто си толку сигурен дека е тажно?“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Па нека се смеат. Напред, па назад. Секој систем си има своја рутина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ти бев благодарен за тоа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сакав да го знаеш сето ова. Сакав повторно да ти се допаѓам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Но тоа не ме тера да си давам лажна надеж, за да го избегнам сопствениот страв.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Ти се плашиш од смртта повеќе и од оние кои во идејата за бесмртноста бараат утеха,“ му реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ни стана мил, близок и доверлив. Затоа решивме тебе да ти се јавиме, да ти се исповедаме.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Лилјакот, змијулчето. – А животните од ЗОО? – продолжува тој, мртов ладен, како да не ја забележува нејзината итрина: - Кое ти се допаѓа најмногу?

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Придружниците бројни ти се и моќни.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Мораш да признаеш дека во него има нешто големо. 20 февруари Роденденот ти се наближува.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Всушност, тоа би било доволно да можат да го кажат она што Ацо Шопов го испеал во песната „ЈУ-Миткање“: „Пред тебе клечам како голтар/ што ти се заканува со ковчести прсти: престани да бидеш црква без олтар/ во која секој ќе се крсти“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Она што го сакаш, не го добиваш. Она што го мислиш, ретко ти се остварува.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Винсент Грум,авторот на романот „Форест Гамп“ по кој американскиот режисер, Роберт Земикс го сними истоимениот филм, се прослави по прочуената фраза: „Животот е како кутија со чоколада. Никогаш не знаеш што ќе ти се падне“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Зашто само со такво сознание прекинуваш со сите дејанија со кои може да ти се измери умот и разумот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

ФЕЗЛИЕВ: Не прекинувај ме, ти се молам. Јас многу убаво чув сѐ што му порача на Методи.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Душичке, ти се молам, разбери. Ако им се спротивставам, тие ќе ме откинат од тебе.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ИВАН: Не е возможно! Ти се шегуваш!

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ФЕЗЛИЕВ: Не прекинувај ме, ти се молам. Јас овде си ја играм својата ролја според договорот, играј си ја и ти твојата. Тоа е сѐ.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Душичке, ти се молам. Уште овој пат. Белки ќе биде последен.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Последниве денови многу луѓе ти се војваат низ куќи?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Потоа, ќе се напијам и ти се молам не сакам никакви сцени... (Оди кон излезната врата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ФЕЗЛИЕВ: Јас не бладам. И ти се молам, не изигрувај пред мене - невиност!

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ИВАН: Замолчи. Никој не ти дозволи да зборуваш за таа жена. (По мала пауза.) Ти се молам...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Можеш со нив, ако ти се посака, да го плашиш Методија или Ивана, да изигруваш пред Младичот дека си член на Централниот комитет или човек од самите врвови на организацијата, но не заборавај, ти се молам, дека сите тие фасони, кај мене, не врват.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

НЕДА: Ти се молам, престани. (Надвор се слуша автомобилска сирена.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Бараш утеха во подвижните прегратки, ш’шкавите симулации, брановидните форми, кадите и леѓените. перничињата на прстите се набираат, твоите се лутат, сонцето пече, но ти тврдоглаво го протнуваш телото низ гумениот обрач, и се фрлаш во базенот, ја потврдуваш акватската теорија: кожата ти е мазна ко на делфин, под кожата имаш сало и си се родил обвиткан во Vernix caseosa, поблиски ти се морските цицачи отколку некаков влакнест, копнен мајмун.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Вака, сето тоа ти е толку безнадежно, што јас цел ден денеска само ти се чудам.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаат да зацелеат, како ни една друга животинка а нема да ти се вратат в раце, тие големи самјаци, сè додека се во состојба да направат барем уште еден чекор потаму, а ти оди ако сакаш по нивната крвава ораница со денови, со недели.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Како што рековме, овие денови ќе ти се платат по два трудодена, а да не зборуваме за тоа дека со ова ти ја задолжуваш и целана наша Задруга, а исто така и социјалистичкиот напредок на нашено село.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Можеш да ги пцуеш, помисли, да им речеш дека се страшливци, дека се арамии, а тие ќе продолжат само да ти се поднасмевнуваат будалесто вака спитомени и, во најлош случај, само ќе те надополнат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А неговата руса жена, целата набрекната во градите и во рамената, гледаше во стапалките, што ги оставаше ти со твоите оппинци, секој миг готова да ти се врекне, како да си ѝ го утепал татка ѝ.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Ти се примируваш со неа. Таа те става во зандана, за да го уништи твоето несогласување. И те смири.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Кога ќе ти се пее - плачи. Кога ќе ти згреши жената - удри по децата; кога ќе ти згрешат децата - удри по жената.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ќе се спобудалеше од радост дека ти се родил син, дека ни се родил брат, но сѐ беше лага.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ја слушнав и караницата меѓу вас во оние денови кога ја натеравте тоа да го чини; таа ти се спротивставуваше, плачеше, паѓаше во несвест, но твојот бес и закана ја тераше да попушти.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Прозорците на станицата се тресат, се рони варта од ѕидовите, од таванот и ти се полнат ноздрите со прав.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Колената рана ќе ти се направат, а гарант си го утнала работ од долната ногавица, па мораш сѐ наново да повториш.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Па се труди и да те опече и да те помести од место барајќи ги твоите колена, за кои, најверојатно, во неговата глава смета дека ти се ерогена зона бр. 1... меѓу другото зашто само тие ти се подоткриенки, разголенки.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Се преценија и џабе ги фркнаа парите во кафезите кај овие што на леген јавно се измиваат и ти се кезат во лице.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, депилацијата е задолжителна, фарбањето на белата коса со евтина фарба, која по едно миење добива портокалов сјај како од к'на, па кога му велиш: „ептен ружно изгледаш и ти се познава“, те гледа и враќа: „Само дење, ноќе е другачие!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Па, нели постоеше реципроцитет? Дека давањето еден ден ќе ти се врати, поврзано со она: „Ќе ожнееш колку што си посеал“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сите филмови што сега, разлигавен, во главата ги правиш за мирно трето доба, со сите театри и опери кои сакаш да ги посетиш и да ги видиш и чуеш, сите книги што сакаш да ги читаш во двојка или, барем, како школска лектира да ги обработуваш со неа, затоа што таа те разбира најубаво и, додека молчиш, таа ја слуша твојата тишина и кроце пушта рака на твоето колено, кое потскокнува од тоа што нервите ти се отидени бестрага, се утопија, се разбира (тоа филмовите).

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Додуша, тоа ти е утка, ама ти се брои.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Значи, за да станеш видовит, кој го раскажува минатото, ја гледа сегашноста и „може“ да ја предвиди иднината, не мора да завршиш студии за историја (дека така одеше дефиницијата за историја - запознај го минатото, за да ја разбереш сегашноста, за да можеш да ја предвидиш иднината), ами само еднаш да паднеш во кома на пократок рок, па кога светлината на крајот на тунелот ќе ти се појави, да се сториш пишман и - оп, рикверц, ама со нов ум, претприемнички подготвен да го спасиш и општеството и човештвото.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И не го почитував правилото дека никогаш не знаеш што може да ти се случи по пат велејќи си „Плин имам, само да ја земам, вртам крукче и се враќам“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Што толку важно ти се случи, па не дојде?“, ќе праша и веќе следната недела ќе го видиш прв нацртан во дворот на црквата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А, во моментот кога и тој што те работел цела ноќ ќе почне да верува дека навистина те мачела некоја болештина, заедно со неговата жена, да не речам глупача... сите испити ти се положени!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Замисли да ти се децата џимрии, па пребаруваат - едни јадат боранија, други не сакаат ни да ја чујат, едно сака месо со компири, друго не меша протеини со јаглехидрати, а само едно „веге“ па ти е многу, па, мораш секој ден да ги препрашуваш кое има „дејт”, заради кромидот и лукот што секогаш заради евентуалност го служиш одвоено.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И затоа, не облекувај туѓи чевли или ќе ти ги стуткаат прстите на нозете и плускавци ќе ти се наредат по петиците, па кога ќе ти пукаат, сите ќе ја видат крвта што ти капе од меурите.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И ова речениците - башка сѐ исто, рамно идат, нема осцилации, не можеш да видиш ти се радува ли или ти се лути.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Нешто како се грижи околу децата, како ќе им кажеш и тоа, ама те чека изненадување, и, дури ги бакнуваш рано наутро за да им соопштиш дека, ете, си се заљубил, ти се врти нервозно и ти вели: „Оди бре, тато, најди си женска и нејзе гушкај ја“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во Битола само на војници и на курви се сопкаш, велат. За едно кравајче леб ќе ти го кренат фустанот, велат, за една чаша ракија ќе ти се расчекорат, ќе те опчекорат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Да ти се клекнам на умот, му велам јас, веќе го зедов на заб.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да ти се плукне на лебот што си го собирал во најсилна горештина. Кога се топи и железото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мислиш ќе ти проговори, мислиш ќе ти се расплаче телето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се стрчувам и јас со децата. Трчаме по нив и фрламе со камења, со стапови, со што ќе ти се вдаде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И само ти се суши устата и те тера да пиеш вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ова време само лиоти шетаат, вели, ова време никој на име не ти се одѕива.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зошто се враќам, си велам, кога нема со кој збор да размениш: ни по кого да викнеш, ни кој да ти се одѕвие.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Отидов и кај Сивевци, ја прашувам жената негова, а таа се чуди, се крсти и се домислува, - Велико, да не си сонувала нешто, ми вели, да не ти се јавил на сон Неделко, ми вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ти бацува рака, што се вели, и со предните нозе ти се качува во скутот. 131

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Де нешто ти се белее, де нешто зацрнува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Откако ќе наврне човек најубаво спие. Покрај алиштата што ти се сушат. 189

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А кај уста ти се отвора, кога за ништо не ти повтува душата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зад мене Неделкојца Сивеска ми се добира со устата до увото и вели: - Вистина, оној пат, го виде Неделка, вели, или така ти се сторило?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ејди, Секуле, Секуле, му велам. Тие за кој ти се бориш ти се дома, на гости.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се плашиш да не ти го фати погледот, да не ти се сретнат очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Тие да биле арни не ќе дојделе дури ваму, му велам, заборави сѐ што било, земи изнаспи се, белки ќе ти се поттргне лошото, му велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Господе мили, па воздухот е толку усвитен што ти се чини дека ќе почне да паѓа како запалена пуза, како саѓи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Очите ти се собираат, ти се затвораат ко склопци. А и да се пулиш, ништо не гледаш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И дождот така, ненадејно, може да ти се мочне во вратот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Немој мори, Велико, немој сестрице, ми вели, што е тоа што работиш, вели, зар и ти треба да се отепаш, вели, нека ти се живи другите, вели, имаш и други деца за гледање, вели, зар сакаш сираци да ги оставиш, вели. И плаче. Се засркнува од солзите. 62

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

лебот во водата и ќе го вртиме со устата за да можеш да го поттурниш со јазикот и одиме така - клан, клун, клан, клун, и душата си ја стегаме во носот, тука ти се дели од телото, тука ти се враќа назад, оти лепчето ти тежи ко плитар во мевот, а водата шмркни ја и измочај ја, во едно ќоше, наалкавме една цепнатинка во ќошето и - тука за да не смрди многу во вагонот, ама пак остануваше по нешто за да смрди, да те штипе за ноздринки и за очи и така преткаме ко глувци во сламата, се чешаме од болвите, ебати печалбата наша, ми жеже, вели Стеван Докуз, овдека вака, под гушата, и бара вода, ја тркала кофата, клоца низ вагонот, па ќе го удри некого, а ние ќе го фатиме Стевана в гуша, ќе се давиме, ќе го седнуваме,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Брат, небрат, тебе ти се падна, му велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Маката беше што се раѓаа еднозадруго и што работата ти се шири.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дали ти се наполни душата дека го насити народот, му велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нема да се чепатам пред Јона, а ваму не се трае. Мислиш ти се кинат цревата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Може да ти е пришиена во ракавите, во предниците, вели Маса Ќулумоска, или да ти е притаена под шамијата, во косата и ти се пресмева.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да ти се клекнам на умот, ако можам некаде да ти го најдам, му велам, оти умот стои в глава, а ти го носиш во газот, му велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Една опута си врзал, а другата ти се кине. И нова набиеница ти отвора.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Многу си плитко посаден, вели Мисајле Ковачот, затоа сѐ ти се ниша.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Напати мислиш сѐ пониско слегува, ти се доближува и расте, се шири, ко гумно запалено. Сака сѐ да прегори, да поклопи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Е, сега, го насити народот, му велам, дали ти се наполни душата?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Оти јачменчок ти се фрла само ако намигаш и ако се смееш на коњски прдеж.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ти си човек од бога, му велиме, и ако ти се откажеш од нас, ќе мислиме дека и господ се откажува од нас.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јазикот ти се здебелува, ти ги завлекува зборовите, ама ти не запираш да ги мачиш, да ги истураш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кон земјата што ти се одронила под кожата, под ноктите. ״И смртта наша, на нашиот роден крај се потпира“ - би рекол Лазор Ночески, а ние на смртта секој ден ѝ се доближуваме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Чувајте се, да не ви падне сенката во темелот, ни рече, оти ако си ја заѕидат сенката, ќе ти се одземе здравјето, вели, или некоја завист ќе ја ненавиди куќата и жената и цел живот невиден ќе се шеташ, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама само поминуваш со раката преку устата, преку веѓите и раката ти се полни со вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И сѐ ти се отвора: и срцето и душата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знаеше дека пред тоа треснав со плешки на земја заради истоштеност што почнува кога ќе ти се стори дека колениците ти се испразнуваат и стануваат клобуци од коска ненадејно истанчени пред некое распрснување.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Писокот бегал, станувал недостижен, зборовите биле потешки да му се придружат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Кој си ти и кој ти ги видел очите да те праша за кого јас ќе се мажам?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Црна земјо штура земјо зошто си се отворила како ламја си зинала Кого земјо ти се готвиш да го лапнеш да го голтнеш?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Смеата можеше да му се види со очи: од устата му шибаше коњска пара.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кого земјо ти се готвиш да го лапнеш да го голтнеш...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Или оној со врзаноно око ти се пофалил? Тропни ѝ на вратата, ти рекол, ќе ти отвори, ровка е.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Тогаш требаше да го спречам чедоморството и да ти се вратам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Мракот ми е ден, сенките придружнички: никој не ме гледа, закулник сум дури и за очи на був, од студентските дни Asio otus, а јас можам да ги ѕиркам низ чипките на завесите - стојат под прозорецот изѕемнети дури и од летен дожд, црни, со лица на шумски сатири, влакнести и балсамосани под кожените облеки, да ти се смачи од тие човеколики пци со совршено полициско педигре.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Еве да ти се јавиме цару дека сме живи и здрави што и тебе ти пожелуваме од сето срце и душа да чуеш за нас како сме ги биеле твоите војничиња и како ќе ги биеме конкретно...

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Што? Ти сакаш девојка една. Тоа е убаво. Само мал си, уште на носот ти се фаќа роса.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се смее акробатот, пропаднатиот акробат, а смеејќи ти се ѝ се смее и на својата судбина. - Овде те држат од милосливост.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Божем некој друг ти печали та ајде, бабо Анчо, удри гори што повеќе. (Ја зима фурката и седнува на каменот) Да ти се невиди и среќата твоја вака...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

РИСТАЌИ: Ти се чудам што береш гајле ти! Тоа гајле е мое, не е твое.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

КУМОТ: Василке, ај, да ти се ќердоса синчето! Еднаш во животот да им биде!...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

САВЕТКА: (кинисува и подзастанува). Како врева на улица не ти се слуша ли?...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

КУМОТ: Песна ја признавам онаа што кога ќе ја чуеш, дури и срцето ако ти е заспано да ти се пробуди. Ете тоа е песна!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ама, ете така, со млада кога се спиело и од кочанки да била постелата, пак не би ти се станувало, а камо ли што од баба Анча постелата е полна со слама и паперка.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

- Слушај џандару, немој да мислиш дека ти се плашам. Пет дена те нема и сѐ ти фали.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога ќе се вратиме сакам и ти да го запознаеш. Сигурно ќе ти се допадне.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Ма не, јас само сакав да кажам како некои жени не бираат начин како да ти се утрапат во куќа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Де, де! Изгледа си станал на лева нога. Овците небаре ти се раштркани и не ти се на број. -Море какви нозе, какви овци.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Искрено Јана, во метежот во кој се најдовме сум го затурила некаде именикот. Денес го најдов и сега ти се јавувам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Добро, добро! Гледам дека полека ти се допаѓа смислата на овдешната живеачка, - уште настојуваше Светлана да докаже дека е во право.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Како риба е, токму кога ќе помислиш дека ќе ја фатиш таа ти се излизнува низ рацете.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога ќе стасам дома, веднаш ќе ти се јавам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Нора синоќа се вџаси, рече: „Добро што ти се случува?“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зашто мене, далечната, не ја сакаат.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Екстази почнува како кога се подготвуваш на добра журка со некого кој навистина ти се допаѓа.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Дваесет минути подоцна го чувствувам приливот што надоаѓа.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Феноменот коцкање е многу интересна тема. Стоиш така пред рулетот и ти се накрева сета енергија, почнувајќи од гениталната чакра.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Страшно е кога некој те гледа право во уста, а ти се озабуваш покажувајќи ја својата очевидна несовршеност.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

На некоја, ете, устата ѝ станала блага, мека, чиниш ѝ тече мед, друга те изненадила со долг и светол поглед, мил, срцето да ти го стопли, чиниш над главата ти се отворило небото, виножито, те гали, о боже, трета пак срамежливо ведне глава кон земјата, се срамува, кротко, како јагне, гледаш ѝ се позашилиле градите.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Особено кажувањата за животот беа силни, чисти, раскажани со разбирлив, близок јазик, веднаш во душата да ти се всади болка за оние за кои се говореше.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

- Ти се смееш, - вчудовиден му рече Аритон Јаковлески, - ти се смееш, ѓаволе!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ме гледа и како со умилен глас да ми вели: - Убаво ли е, сине, ми ти се допаѓа ли домчево, кажи што не ми ти достига, татенцето сѐ ќе стори за моето соколче, - чинам така ми вели татенцето и јас сѐ поблиску приоѓам кон него, божем ќе му се фрлам во прегратките, ќе го гушнам како роден татко, а тоа од страв му се доближувам да не ме запне од подалеку, да не ми го скине главчето, та без главче да останам.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Кога ќе ти умре најмилото, сите други умирачки ти се едноставни.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Му реков: Брчеа авиони... Можеби нивниот брчеж ти се присторил како тенкови...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ако нешто не ти е јасно, не отфрлај го: засолни го некаде во главата. Некогаш само ќе ти се разјасни...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Дедо му Аврам кога лежеше болен и кога вака му доаѓаа луѓе со понада, велеше: „Во животот човек може да ти направи зло колку што сака, тоа се простува, но најтешко е ако пред умирање не ти обрне внимание, ако во тие моменти ти се сити или свети...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Да не ти се стопила свеќата под папокот? се сети.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ти се гади? Симптом на труење од хипокризија во контаминираниот простор.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Го гледаше како со бавни чекори се оддалечуваше преполн со необјаснива тага и меланхолија која му ја предизвикуваа зборовите во чие значење проникна толку длабоко и од кое не можеше толку лесно да се ослободи и покрај тоа што тие се однесува повеќе на минатото.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Не замешувај ги моите сестрички, ти се молам не зашеметувај ме. Сите знаат ...“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

А јас дојдов да ти се оддолжам, не си ми ги оставила децата на сокак“, без благодарност во очите рече тој.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Тогаш требаше да го спречам чедоморството и да ти се вратам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Зошто крилјата ти се спуштени и испрашени, фрлени на подот?

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Обиди се да ги присобереш и да ги поткренеш, сѐ уште во нив има живо месо.“

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Повлече од цигарата. - Кога сакаш бујрум кај мене крени си некоја гајба Афро – кола и однеси си ја дома и на Александра, ѝ реков дека може да се послужи со мојата залиха од сокови, мислам сериозно, ако ти се допаѓа пијалокот, нема проблем.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Токму кога размислуваше „ зошто“, ти се сомневаше во својата нормалност.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Една прекрасна играчка - ќе ти се допадне“; потоа излезе на дождот, отиде до една мала продавница во близината, која сѐ уште работеше повремено и се врати со една картонска кутија, „Не лути се човеку“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„А дали ти се сметаш себеси за човек?“ „Да.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Можеш ли да ми веруваш“, рече, „дека се до овој момент не знаев каква боја ти се очите?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јас сум вистински, јас постојам, јас сум жив! Зарем не ти се допаѓа ова?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дури и сега, јас сум сосем свесен за тоа, ти се држиш за својата болест, верувајќи дека таа е доблест.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Ти се допаѓа ли да го правиш ова ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Тоа што ти се случува овде е засекогаш“, беше рекол О'Брајан. Тоа беше вистинскиот збор.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Ти се плашиш“, рече О'Брајан гледајќи го в лице, „дека следниот момент нешто ќе се скрши.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„ Се сеќаваш ли“, рече О'Брајан, „ на моментот на паника што ти се јавуваше на сон ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Имам прочитано некои од твоите написи што ги пишуваш за „Тајмс“ повремено. Сосем се добри, но тие се само преводи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ќе ти се случат такви работи од кои никогаш не ќе можеш да се повратиш, па макар живеел илјада години.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

23. НЕ ДРАЗНИ ГО КУЧЕТО ЗА ДА НЕ ТЕ КАСНЕ - ти се вели да не правиш од играчка плачка, ако својот детски порив во себе го згаснеш за животот пеплосан ќе добиеш - огнена значка...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

18. ЈА ВРЗАВМЕ РАБОТАТА СО БУБАЌЕРЕН КОНЕЦ - дејгиди лесен товар со прспите носен, овдека ти се дава да смислуваш што не додека и бубаќот не го изусукаш сосем...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

12. НЕ МЕНУВАЈ ГО ЗБОРОТ КАКО ВРЕМЕТО ВО МАРТА - ново правило не е воведено во играта стара за во следната тура да ти се додели карта со која би го коцкал него како ситна пара...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Ќе тргнеш по него и одиш, одиш, и едно време ќе ти се изгуби.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Те гледам тебе како се радуваш,ѝ велам на Лена, кога ќе ти се јави пријателката од С.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Понекогаш му велам, добро де, еве затвори, јас ќе ти се јавам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Са ноќ слушаш како доаѓа и се враќа, во еден ритам кој повремено ти се губи како ритмичното чукање на часовникот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- Баба ми вели - ако поминеш под божилакон ќе ти се исполни сѐ што ќе посакаш... - Не можело!

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Саде насон ми идеш... и ме гушнуваш... Дали јазли врзани ти се сите патишта?

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Да не ти се верува! Планини - грамади!

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

ОЧЕ НАШ, КОЈ СИ НА НЕБОТО - ДА ТИ СЕ СВЕТИ ИМЕТО... ВОЛЈАТА ТВОЈА, ОЧЕ, НЕКА ДА СЕ ИСПОЛНИ... * * * * *

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- ти се молам, мила ќерко, поврати се дур е време - оти ти си многу млада - многу млада росен цветец - ај, погледни уште еднаш - проговори уште еднаш - да ми дадеш проштевање - на мајка ти некадарна - од болките да те варди - од болките да те спаси - леле, леле јас сирота - што сум била таксирлија - што ме најде небиднина - ај, со тебе јас да легнам - да те топлам, мила ќерко - како в земја да те легнам?

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Сѐ што сум постигнал во животот е благодарение на тебе…, тато, иако јас ти се спротивставував понекогаш и велев дека не си во право, длабоко во себе знаев дека, дека ти си во право и ги следев твоите совети.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Те замолив да ги соблечеш алиштата со кои беше на лов и да облечеш чисти, но ти се инаетеше и рече дека нема тоа да го направиш, во тој момент кога јас сакам.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Жена му од Мил фучна со носот: - Не бараше таа да ти се направи гроб за тоа...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ти се наоѓаше на брегот и со термометар ја мереше топлината на водата што излегуваше од дувалото.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Оваа амалска активност никад не би ти сметала, ако у лифтот не ти се сопатници: Пакистанецот што копа на кари и ти диши у врат, малиот Кинез со уште помали ноџиња, бабичката што го носи на мочање мастифот што е голем ко липицанер...

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Кога ќе си го здогледал инкасаторот – ти се мрзнела крвта.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Неподнослива смрдеа од која можат да ти се одврзат кондурите.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

- Германец е - кусо одговори Марија. - Ти се допаѓа ли? Елена гледаше де во него, де во Марија.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

— Пуст ќе останиш, пустелнику еден, главата по туѓите стреи да ти се вала.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога се врати до средкуќи му викна на дедот Петка: — Е, побратиме, ти се направи ли ќевот?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Пак, светијованке, пак, ти се лути свети Илија шо му врвиш крај црква и преку двор кога одиш „Даги нива“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тој со полна уста му одговори на Стојана: — Море јас се жени, брату, и се оджени, токо гледај сега побарај ти некое пупулче тебе да те прожениме, да ти се наиграм на свадбата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Чекај, Досто, да те вида, чекај, јагне, да ти се нагледам! — рече замајано и како за себе почна да си зборува, кревајќи ја главата кон таванот на земникот: — Е, е, е, сполај ми ти бре, боженце, кога и јас челад су ти бил, кога и за мене дел си одделил! — и ја гледа право во лицето и ја држи за раменици.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ми ти се спие! — го гали Бисера и чека одговор.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Туа де, дури и вратот на Илка му го виде ти! — ја брецна Стојна Цулева. — Ете, тоа ти се вели стар мерак.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Е, ќерко, лели до тамо си а дотерала работата, гледај — прави побрго нека биде, да не разберат светот да ти се смеат!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ти се продаде шо се продаде на Србите, но внимавај на поведението оти иде денот на расплата. Ѓуро.“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Незе ѝ се закачи во умот веќе Витолишча и Илко, и сега со синџири да а врзиш ќе окине и ќе дојде. Такви ти се виа чумите наши.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Велаат оти забит, да гледаш на сон, тоа некај светиа ти се сонуа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Некој пченица, некој 'рж, некој јачмен за коњот, елем двесте куќи — двесте кутли; тие ти се дваесет и пет кила жито.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Нека ти се живи зетот и снаата, да се повалиш со ниј!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А тебе ти се чинеше ќе ти дојдат слугинки да ти и гледаат твојте и да ти работат, та запињај да се женат девери ти, желки по меот да му лазат, да даде господ златен!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ти кажувам еднаш не треба не знам колку пати да ти се повторува овие три топлинки покрај тебе се како пламенче од кандилче најмал повеј на ветре или студена рака што врз нив ќе се подаде може да ги угасне ама ти пули и прави грижи се варди ги заштитувај ги со што ќе стигниш закрилувај ги со сопствената топлина со својата љубов оти нели се тие деца на нашиот син па затоа два пати думај пред да ставиш залак в уста дали не треба во нивните да се подаде за да се прескокне зимата за да се прескокнат годините за да останеме јас и ти во нив!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Зашто ова попладне има прсти од блискост од свое в месо да ти се вовлече капнато да се протега под кожа во коски во сѐ што си и што не си. И не стој се искачи рекава го мина брегов ќе плисне врз тебе ти трчај да не те стигне сево попладне зад себе што го оставаш дур не го изгасне. Трчај гори попладнево.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Има ова попладне прсти од блискост од свое. В месо да ти се вовлече и да молчи тешко и изморено, капнато да се протега под кожа во коски во сѐ што си и што не си.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

III Се споулаи веков: рацете ти се на нива очите в кафеана главата под земја!

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Мајко, ах, навистина мајко, дојките да ти се исушат што ме остави сам! Кај да те побарам?

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Тече оваа река по твоите натколеници нагоре и ако некојпат останеш без небо ќе израсне мостот повисоко од сите векови и пепелта твоја да ти се поклонува.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Ти се молам, поведи го и Славчета во Белград, поблиску е од Америка...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

КОСТАДИН: Во сојот не чепкај, зашто ќе се испечеш! Не ти се допаѓа? Подобар е од твојот и почесен!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

СИМКА: (Му бацува рака на стрико Кољо).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Подобро жива да ти се нарадувам. Инаку на гробишта двајцата ќе нѐ каниш...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

ЈОРДАН: По сојот ти се гледа во кое време идеш! Ако си маж, дојди денски!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Де, седни де! И ти си мераклија како мене! Не си ти за оро, тука ти е местото!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Нема што, нели е мерак, согласен сум... Само, сите свадбински редови и адети да се исполнат...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

СИМКА: (Му се фрла на Јордана в нозе}. Црна закопај ме, татко, не давај ме за Јован,.. Костадин го сакам...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

ОСУМТЕ ДРУГАРКИ: (Пеат). Зошто ти се, баш девојко, тие туѓи луѓе?...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

И како по вакви бисери да поверуваш во секојдневието што ти се нуди, кога знаеш дека за твојата безбедност се грижи неспособниот инспектор Брок, дека твојот град го водат тројцата корумпирани свињолики одборници, дека твојата светла иднина ја одредува Министерството за истражување руди и губење време, а дека вистинското мерило на твојот транзиционен свет е пијаницата Суперхик, кој краде од сиромашните за да им даде на богатите?

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Јас постојано те гледав и ти се насмевнував.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ми вели онака, на поминување: „А бе Фердинанд, мајка ти се симна најмалку дваесет пати од седум саатот, да праша да не сме те виделе? Жими тебе!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Си го бришеше лицето, целото испотено, со својата голема нечиста престилка.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Остануваше така целата измачкана зелено и жолто и црно...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

„Љубоморна сум на сите тие твои соименици. Заради нив може да ти се случи мене да ме заборавиш.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Најзагодочна на авторот му се виде неговата насмевка што во секое време се ширеше до некоја отвореност на душата, но никогаш човек не можеше да знае кога ти се смее затоа што се радува или ти се радува, а кога е готов луто да те касне.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога и како – не знам, ама тој да ти се поврзи со некои арамолепци по селата околу Лиманци...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ж’та ти се пие. Да ти ебам ж’тата.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Или под работен наслов, прилично крваво, поднаслов, ти се еба мајката од мене и вакви како мене.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

- Аха - Така ти се чини, рече Србин, кој исто така мамеше во носот таква миризба.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

- Ти се верува? - праша Анѓеле. - Не, никако! - одговори Горјан.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Партизаните ги прекрстија рацете на рамењата и за миг одекна песната: „Друже Тито, љубичице бела, Тебе воли омладина цела. Друже Тито, љубичице плава, Ти се бориш за народна права!“

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- „Што се срдиш, мори ќерко, толку, ѝ рекла свекрва ѝ, чунки тогај си дошла од работа, што зијан ти се стори?

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Море вистина така беше, бре синко Силјане, туку ова ти е кажано од некого, ја на сон ти се сонило а инаку не верувам да било“.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ем, тако ми Бога, чедо, тебе може да ти се чини лага, ама мене за вистина, чунки ми е приказано од деда прадеда; чунки во стар век, синко, не лажеа нашите стари како сега што лажат младите.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ти се движиш во круг по познатите треви а спиралата на времето те влече по нови виделини.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Но изгледа не беа тоа вампирите што тебе ти се прикажуваат. Некои сосема понормални лигуши.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Зошто? Зошто да ти се смеат другарите?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Моја единствена, таму, во топлата одаја, клекни пред иконата на Богородица и моли ја да ти се вратам.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Зар не ја знаеш онаа, старата? Тргнал некој слеп на питање, та попат го сретнале некои мажи и го прашале: а бре, кој ти ги извади очите? Брат ми, - рекол слепиот. Е, затоа ти се ископани толку длабоко...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

На одење Јоне му рече: Кога ќе ти се здодее да бидеш сам – дојди, ќе ти кажуваме смешки и песни.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Па уште и кога ќе ти се погоди некој со намус како Лумана, што правиш!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Селаните ако ти се лутат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Што?! – рече мама. – Сега ќе се преправаш дека ти се спие само за да не те карам, нели?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

И ќе ти се лути дека си го предал.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Добро. - Гледаш дека ти се допаѓа? Тоа ти е име! Навистина, тоа беше име!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Едноставно речено, згрешил, како што можеше и тебе да ти се случи, ако беше обложен со злато“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Тебе сешто ти се причинува“, реков јас а без да проверам и самата дали ја кажуваш вистината.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

На ист начин татко ти се однесуваше и кога те носев да те крстат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сето време додека татко ти се мачеше и стенкаше со топлата печка во рацете, ти трчаше околу него, повеќе му смеќаваше одошто да му помогнеш, а кога најпосле големата преселба на годишните времиња беше извршена, се врати од дворот и застана пред татка си.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Ти се возиш во автомобил“, му велам јас.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сакам да го охрабрам. Сакам да му ги искорнам од главата црните мисли.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Којзнае како и зошто но во борбите против Османлиите и тетин ти се нашол помеѓу српските војски.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Таква сум, неверничка, избрзувам со своите заклучоци.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Му велиш: „Откако ја изнесе печката во тремот, некој топол ветар шета околу нашата куќа“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Така ти се чини“, вели. „Сѐ додека трубат трубите, војните ќе бидат овде, покрај нас, спремни да се огласат“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Како да сме во мевот на некое огромно животно, не ти се чини?“, го прашувал и ударал со чеканот по утробата на чудовиштето обложена со камен.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Монашки нишан: сведоштвото на Лука Блажениот 29 „Има нишани што ги следиш од рано детство без да знаеш зошто: - се будиш предзори додека сосема не се повлекла глувата сенка на ноќта кога сѐ е разбиено на безброј дробни честички сетен ситнеж кој подоцна ќе се склопи во запрепастувачки складен и топол мозаик, во фрески по ѕидовите, по подот, на сводот и сеќаваш кревкото, кршливото порозното, обезличеното се преобразува во својата виша смисла и ти се обзнанува: ни еден слом не е алогичен!; - тукушто си пркнал уште дете, стануваш аскет и заминуваш незнајно каде само (посакуваш!) да биде тивко, молебно створено и од природата, и од човека за деноноќно бдение за созерцание, вертикално понирање на веда - од небеса до подземи за живеење со жиг и жедба на монах ни горе-ни долу повеќе таму, одошто овде

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Исхак и Аја сме ние, тие она што не сме крајот уличарски се нуди човекот во туѓи мени губи ти се колнам, Време: си било едно нешто за многу века во сомнежот се заљубила река. Кога ни ти дојде, ни јас те чекав...

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Страв „Еднакви сме, луѓе сме, несреќни сме, брате Харуне, ти памтење, јас белег“ М. Селимовиќ, Дервиш и смрт Сличноста нѐ покоси како чума Замижи, ајде, уште да те барам Да бидеме течно бреме, вечна дума Кога не сме среќни, а не несреќни Во кој конак на времето ли те сретнав Како да ти дојдам, кога ти се ветив.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Приказни смислувам, митови, стории за да те кажам: те именувам, ти се обраќам и те сликам, те олицетворувам, те отелотворувам и, да признаам, сѐ што сум напишал досега до тебе обраќање е: веслање по вода, воздух, етер, земја учење на твојот јазик следење на твојот пат.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Среќата е сирена и малку е да си сам да ти се плаче; среќата е жена и малку е да си Кам да си мачен.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Тебе не можам да ти се обратам во некое туѓо или фиктивно лице.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

(напати ти се привидуваат пештерните манастири околу Белото, лихт луминозно езеро - она понасевер од Делфи и од Костур - светилиште само по себе облиено со внатрешен сјај од белки на монахинка среде коишто, во драматичен контраст се вовира зеницата, духовниот рез); - многу мислиш, а малку искажуваш јазикот за тебе поскоро е молвење од разговор, сѐ е ВНАТРЕ и ти, и Тој, и исказанието и дослухот меѓу вас и предметот дури се вовлекува во тој, невидлив за другите, Круг; - и повеќе не правиш разлика меѓу искреноста и вистината со денови се повлекуваш во себе секнуваш, понираш, остинуваш стаписан, онемен, оти си согледал: не е лесно да се биде искрен!; - и повеќе не е битно дали нешто те повикува без престан да му припаднеш, сестро Варваро или просто посакуваш од дното на душата од нејзината небесна бездна да постоиш блажено во согласје со себеси и навистина повеќе ништо друго не е суштествено освен: да ја бараш сопствената сенка сѐ додека не си соѕидаш самица а во неа си - Лице без сенка: м-о-н-а-х!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Кога гази по патот, ти се чини цар минува.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Ти се молам не зборувај за тоа, зашто мрак ми паѓа на очи!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Животот ти е донегде како огледало: насмеј се, ќе ти се насмее, намурти се, ќе ти се намурти. Поарно да се смееме и да се веселиме!...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

КЕВА: Ти се молам, Теодосе! Девојката мана си нема!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТЕОДОС: (Му подава шамивче.) На, ти се молам, истреси...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: Ама зошто да го земеш, чорбаџи Теодосе, не ти се бендисува, кога за ништо не чини! Зошто ти е такво батал, јагурида...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: (Трогнат од неговите солзи за малку и сам да просолзи.) Песна!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТЕОДОС: Нема една мана, туку триста. Прво и прво, името — Стојанка, селско име.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТЕОДОС: (Се мршти.) Цвеќе... Како селска невеста...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: Ти сам велиш...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТЕОДОС: Е, е, Арсене, за машки работи машки зборувај, не детински. Уште малку ќе се расплачеш.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТЕОДОС: Е, така. На Арсен кажи му дека сум азар и сега кинисувам.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: Ќе спечалам, ќе ја соберам вересијата и ќе ти ги вратам парите, а лозјето остави ми го, ти се молам, чорбаџи Теодосе, ми е спомен од татко и од дедо.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Земи го дикелот и појди на крајното лозје, кај карпата да покопаш. Ама убаво, подлабоко. Што, не ти се оди?

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТЕОДОС: А ти мустаќите арно да ги исчистиш, Спиридоне. Уште ти се извалкани.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

СПИРО: Знам, чорбаџи.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Повеќе сум верувал дека сонцето навреме не ќе изгрее, отколку ти...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Гледам, денеска од изутрина ме потерало... Ти се молам, Арсене, види на плеќиве...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

На гробот на Изет Сарајлиќ Оној ветерничав април кога спука во Сараево ми рече по телефон дека сепак не можам да ти го испратам она што најмногу би ти се нашло - една вреќичка компири.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Ако ги оставиш сами, можат да ти се налутат и цел живот да те мачат, да не те пуштаат да заспиеш...