Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Со сличен нарав се, доблесни и полни со разбирање и гостопримство, чиниш душата ќе ти ја дадат.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ја знам, стара сум за пеење, ама можеш да ја запишеш, јас ќе ти ја раскажам. - Да, може, сега ќе запишувам... ***

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

За тоа постои песна. Сакаш ли да ти ја испеам?

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Изгревот кој го користевме како здрава терапија, за напојување со чиста енергија, пред сѐ за чистење на духот, смирение кое ти ја сталожува енергијата, како бистра чиста вода, па ти овозможува да ја распоредиш сам.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

А уште кога луѓето ти ја кажаа поговорката: Учи–учи главата бучи.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Јас ќе ти ја ставам, - ми вели жената и ми ја стави под долната вилица и нагоре под образите над темето.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Јас ќе ти ја покажам, чичко, - викна едно малечко босоного дете и се одвои од другарчињата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Многу ти благодарам! Да си жив и голем да пораснеш!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- И што порача? - праша Даме. Ти ја праќа оваа книга, - почна да објаснува служителот, - и рече: да ја прочиташ и да му пратиш друга книга, за читање.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Даме го фати Гоцета за рака, влегоа во одајата, клучот скрцна и тие се заклучија... - Тоа е поштата! - тивко шепна Даме.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

„Се нафаќам од атер за тебе“, ми вели, „бидејќи ти ја знам желбата и идејата. Инаку, не се исплаќа“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Утехата е како апче, кое само во моментот ќе ти ја намали болката.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој постапил според наследената ука, а јас, се сеќаваш ли, кога ти еднаш се пожали дека ти е многу лошо, и кога јас требаше итно нешто да сторам, првото што го сторив беше: извадив векна леб и ти ја подадов! Зошто? Зошто векна леб?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога стигнав во дворот, Надежда, првата комшика, вознемирена, ми се вдаде. „За малку“, списка, „ќе ти ја запалеа куќата!“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Овие алчни луѓе ќе ти ја земат капката од устата, нивната себичност е себичност на гладно ѕвере.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тешко е да не се препуштиш на целиов провинцијализам што сака да се напика во центарот на сите збиднувања, да држи говори, да се слика пред медиуми, а да не ти пропаднат сите шанси за нормален живот, зашто конците на твоето кутро суштество се во нивните раце и тие ти ја даваат единствената навигација по која ти треба да живееш, ти ја даваат единствената смисла на живот по која треба да трагаш.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Се погледаа и Рангел задоволно и значајно се потсмевна. - Кој? Јас тебе душицата ти ја знам.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ако не ти ја сврши тој работата со сликата, не може никој друг.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Хемороидни педалари кои шишкаат со штипки на устите (ланецот да не им го фати јазикот), млакоракувачи кои ти ја фаќаат раката како да е сообраќајна казна, автобуси – кутии од кисело млеко полни со ситни, бели црви рибарски.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Бричот! Отфрли ја еднаш засекогаш неговата лабаво поддадена несигурна рака (па тој не умее ни брадата да ти ја среди).

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

* Ја здипливме улицата послана со нашата неминовност. Последната автобуска станица ти ја закачив на реверот од палтото.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Сега таа му се стори благословена и од господ, и од народот и се заколна во себе дека ќе ја употреби само на народни душмани па макар кои да бидат тие.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ене ти ги слободни другарите. А ако имаш нужда од помош, кажи да ти ја дадеме од нас.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бргу научив дека секое светкање не донесува светлина и дека секоја песна не е за слушање - има песни што ти ја галат душата а не ти го гибаат ушното тапанче.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

- Ако тебе со 50 иљадарки ти ја ебале продажбата, тогаш шо да кажам ја.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Срипа и поштарот. - Лакоми, од тава ќе ти ја украдат рибата!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- И уште ноќе, додека под нозете ти тече крак на Вардар а косата ти ја мрсат жалните врби? - Уште подобро.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Просто и направо си влегол во разгледница, па сега се рашетуваш низ неа како паун со отворено ветрило на опашот, додека на некој не му здодее и не ти ја поткуси кикиритката, па да те спика во плико и да те залепи во него, со прописни марка и мур, пред да те прати по пошта на одредена адреса или на пост-рестант.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Да ти ја пропржам урдата. - Не знам. Не чекај ме. Ќе каснам што ќе најдам.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Ајде, бре! Не се знаеме. Ти не можеш една реченица да кажеш докрај без да ти ја шепнат.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сѐ додека во еден есенски ден, додека грмушките отаде оградата почнале да врзуваат плод тамам толку зрел колку да ти ја подотвори и така жедната уста, не само за дланка вода колку да преживееш туку и за стрвост по недозреано овошје, во луда желба што побргу да се досегнеш до смислата на живеачката, иако уште не си почнал да живееш - додека уште беше видно, Баге не се реши да се провне под жицата на оградата и како јазовец да исползи меѓу кулите на стражарниците до првата џбунка.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А на крај може да падне некој паушал како хонорар, ако директорот позитивно ти ја оцени работата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Ти ја познаваш ли Елена? - го праша тој Денко - Да. - А, каква е? - Мислиш дали е другар, а?

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А ти ја чувствуваш гората, ти ја живееш, ти ја сакаш. Затоа знаеш и да слушаш.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ќе цитирам уште една од пораките стари Што збунува за жал: Свлечи го срамот од одеждата Господ што ти ја подари Откако ѝ вдахна живот на творбата од кал!

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Се вратив од јужните краишта а Старицата рече: Кога дојде дојдоа и сите реки што си ги врвел, и сите птици што ти ја слушнале песната.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Пријатно е да ја имаш среќата за прислужничка Додека ти ја отвора розовата врата на утрото И ти го принесува на прекрасно дизајниран тас Долго очекуваното изненадување.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Така ти ја правиш првата стапка низ плач, низ страв. Подоцна читаш во книгите – рахитис...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ако ти мене ми украдеш дури и еден ваш денар што го велите, мој рајт е да ти ја скинам главата, да те асасинам на самиот спот каде што сум те кечал.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Дрмон ќе ти ја направи куќата - ем сѐ што ќе најде ќе ти изеде и ќе ти испие, ем ќе ти ја испреврти куќата. И како да не бил тој.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Аман, ќерко златна, зашто ни оган не го гори тоа што можеш да го запалиш ти, со таа твоја убавина што Тој златен ти ја има дадено, и затоа само јас самата си знаев како се дочував, ни копче на градите да не ми се откопча, зашто дури и ветре што лист на гранка не подмрднува процеп можеше да ми најде на голо да ме заскокотка.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Не заборавај, разговараме за тајна што само мајка ти можела да ти ја открие.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Еве ти ја од некаде Билјана. Таа се доближи до нив.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Куќата што ти ја градеше за нас, кога те сретнав, требаше да биде нашиот прв вистински дом.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Имаше и полни чинии со бадемов кафен ориз - пилав (еден од специјалитетите на Кети), мелено месо и ориз завиткани во листови од зелка, пржени домашни колбаси, многу зачинети, чорба, длабоки чинии со мешана зелена салата, потпечени пиперки со маслиново масло и разни други зачини, вклучувајќи ја и неизбежната туршија од пиперки, жолти и со форма на рокчиња, за кои Даниел ја предупреди Рози, ”Немој да си гризнала од оние. Ќе ти ја изгорат устата”.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Јас само ќе ги подредам парченцата и сликата последна од ќерката твоја ќе ти ја дадам – цела.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој само се смешкаше; одеднаш рече: „Луцијо, сакам да ти ја покажам таа светлина и таа музика; затоа те водам со мене“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој гледаше во мене цинично и рече: „А зошто би ти ја вратил?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој гледаше во мене и рече: „Не можам тебе да ти ја вратам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој ја зеде; рацете му трепереа; „Значи, тебе сепак ти ја вратиле?“, праша.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Кога доаѓаш во туѓа куќа спиеш и јадеш во онаа одаја што ќе ти ја покаже домаќинот“, рече некој трет.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ако не си, ќе ти ја земам главата и в торба ќе ја ставам пред престолот мој“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Еднаш ѝ реков: „Луција, јас ти пишувам песни; ти ја пишувам Песната над песните, а во таа песна се замеша еден грд хор, твојата партија“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Припази, или ќе ми ти ја земат дозволата“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

-Еј, човече, полека, не брзај! -Ако тој не ти ја наплати царината, тоа е многу повеќе од неговите мали џепчиња. -Ама џепчиња!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Твоето ситно тело не е тело: низ него не пробива светлината, зошто ти ја имаш во себе однатре, исконска, стара, блескава во душата.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

А сега наутро – дрн – телефонот и телефонската слушалка ќе ти ја каже лошата вест. Или ќе отвориш весник и сликата на роднината, на пријателот...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Колку ти е натоварена чантата, дај да ти ја поносам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Сепак го потиснав тоа и реков: - Тато уште кога ти ја донесе сликата за првпат сакав да те помолам да ја ставиш кај нас во собата, но не можев тогаш да ти речам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Десет години ти ја носевме тежината, месата и коските, се извиткавме, се подгрбавевме од таа тежина, десет години ти ги носевме радостите и тагите, лудиот и порочниот живот, ти го носевме доброто и лошото, личното и грдото, треперевме на студови и дождови, одевме на свадби и погреби, на промоции и слави, а сега, во туѓа земја, во туѓ град да си ја докрајчиме живејачката, фрлени грдо, безмилосно, жално, срамно и позорно...

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Портретот и детските ликови пријателски го гледаа и со некоја молчелива благодарност како да му велеа: „Долго го чекавме твоето доаѓање, зашто само ти ја имаше небесната знаја и умниот клуч за а го отклучиш катинарот на времето и ропството на нашите души.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Господ?” „Ха, и тој ништо не прави додека не му помогнеш: ако не ви подвикнев јас под кошарата и ако не го удрев барабанот низ село да се расчуе, Профим ни за жива глава немаше да ти ја даде; вие сѐ уште ќе се криевте и ќе си ги боцкавте фелките по сламата...” чкрапаше со очите Бандо.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Жена ти ја касна змија“. „Ја касна? Каде?“ „Во ногата...“ „Ах, како не ја касна за јазик!“ ивика Полин и стана да ја бара.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Плакав кога ја читав. Сакаш ли да ти ја дадам да ја прочиташ?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Роска стоеше под подгорениот папирус. - Колку убава песна! Кој ти ја напиша? - ѝ се обрати на Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Како што рековме, овие денови ќе ти се платат по два трудодена, а да не зборуваме за тоа дека со ова ти ја задолжуваш и целана наша Задруга, а исто така и социјалистичкиот напредок на нашено село.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Денот сега си заминуваше зад некој срт пред него, како некој што те остава на среде река, без да ти ја подаде раката, и тука беше попусто секое довикнување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ти ја навредуваш, Ана, она женското во неа го навредуваш, а ти не умееш да ја почувствуваш навредата за самиот себеси.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Лоши соништа ти ја затемниле главата. Таква глава не останува долго време на рамењата.“

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На тезгата работиш, а позади пржиш пипер, патлиџан, со јајца или без нив, готвиш и тука јадеш „на стајање“, ама и се сончаш додека ти ја припазуваат тезгата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Единствено треба да положиш кај нејзините другарки зашто тие ќе ти ја дадат или нема да ти ја дадат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Ако се пишиш Србин, вели Стојан, главата на стап ќе ти ја носам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама и водата од стомнето ти ја пие сонцето. Си ја делиш со него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знам точно кога го донесе, не думам, ама тогаш многу го карав Ангелета: - Што ќе ни е куче, бре, му велам, кучиња главата да не ти ја јадат!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ти ја усвитува главата. Мислиш и шамијата ти ја подгорува. Ти ја присмадува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Може ваперот ти ја мрднал секирата, му рече и наместо тутун на прстот му врза изгорена човечка коса. А татко беше голем мајстор за делкање.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Една ми вели: ќе му ја фрлам на кучињата и тебе не ти ја давам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ти ја навалува главата, ти ги трга клепките надолу, ти ги затвора.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А малку потаму: волци и други лиоти, се подкрадуваат и ти ја душкаат миризбата, здивот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тие ти ја зедоа куќата, велам, а жената ја нападија кај мајка ѝ.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Цела снага ти ја јавнал. Никаде и никако не можеш да се одбраниш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

-Знаете ли дека за вакви работи, вели Мисајле Ковачот, за вакви работи во Англија беселе луѓе. Ќе ти ја наврат главата на ортома, вели, дури да речеш А .

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Ќе се обесам на камбана за да заборавам дека од твојот мозок жугнува пиревина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Оној што лазел и самиот, разбираш, можел да ме види, мене или друг што личел ноќе на мене, пламнал Гавруш Пребонд.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Нека ги земе ѓаволот шутрачишта, ќе рече Али-бег, а воденичарот Ариф Исмаил ќе ѝ удри клуч на неговата воденица, дочекал свој миг дотогаш незабележаниот Богоја Гулабарин; до него седеле на долга и грубо изделкана маса од едно оревово стебло Проказниковите приврзаници Пане Долгманов и Цветко Грнар и, озарени од внатрешна возбуда, со будалесто нишање на главата потврдувале дека е така.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Не ломоти“, викна Никифор Ганевски. „Пушката ти ја даде Онисифор Мечкојад со свои раце.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Жедни се пипалата на таа тревка. Ќе ти ја испијат крвта.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Очите му се испаруваа од зловешта омарнина на болките.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но секогаш го чекале нови искушенија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Но зошто ја бараш од мене?“ „Челник си, реков. Се заколна дека ќе се грижиш за нас. Стани и најди го крадецот.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Тој вели дека ти си му ја дал пушката. Кој ти ја дал тебе?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ја купив кога го бодев со кол Турчинот што нè стрелаше кога го закопувавме Дмитар-Пејко, кога ти ја пикаше главата во камења. А ако некој од нас ја зел...“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Онисифоре... - Што сакаш сега? Пушката ти ја дадов, оди си.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Кога пиеше и кога пееше не повика никого да ти ја чува пушката“, се замеша Никола Влашки а јас можев да видам дека и самиот е обземен од гнев.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- И што ти е, јас да не ти ја запалив куќата? И смешно и морничаво.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- А една воденица - ништо. И дете од колепка ќе ти ја урне.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Сеедно.“ „Тој ти ја дал, тој ти ја зел“, суво рече Арсо Арнаутче. „Побарај го и земи му ја.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ами ај ти ја препишала, ај не ти ја препишала... и така твоја, и така твоја... Ти ќе ја располагаш!...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ќе те турчи!... Верата ќе ти ја мени!... Во харем ќе те затвори и ќе те забули!... Каде полошо од тоа!...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

До сега се трудев никогаш да не почувствуваш болка.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ноќва за прв пат ти ја подарувам таа слаткост.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Нашата соработка беше службена, како што јас сакав да ја прикажувам со самоиронија, но гарнирана, како што ти ја дообјаснуваше, со жежок кревет.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Не мисли дека ти ја земаат енергијата, така сам им ја даваш.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ти ја посветувам првата пропуштена трага од сон. Те има во мене.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Под неговите прсти зашушка копнеж, паричка со лик на рудар - ударник. „Силен си, Мироне“, рече Отец Симеон. „Имаш душа мирислива како селска ливада.“ Илјадаркава ќе ти ја вратам кога ќе добијам на лотарија.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Покори се, Оче Симеоне, мислеше. Уште не ти ја одрале кожата, вепру.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И јас со задоволство ти ја признавам таа победа, оти твоето здравје и твојата лична среќа, како и на твоите браќа и сестри, ми се најважното нешто во живото.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Нема зборови кои би можеле да ти ја изразат мојата вечна благодарност...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- А кажуваат, кога Велко, сватот твој, ти ја кажал мојата клетва си се разболел.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

- Одамна те следат? Мислам тука ти имаш цел гардиски центар... зарем никогаш не ти ја претресувале куќата? - Не никогаш. По тоа прашање си спијам раат.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Не мора да ти ја кажувам причината: веќе ја знаеш.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Па, изгледа дека јас подобро дознавам отколку ти, драги? Кажи ми, што мислеше за мене пред оној ден кога ти ја дадов пораката?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Пред две недели сериозно размислував да ти ја смачкам главата со камен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тие ти ја полнат главата со тоа со години.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И тој ли е тој твој маж?... Тој убиец!... Заради него ли ти ја чуваш својата чест?...

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ти ја отворав душата, ти кажував колку плачам, колку тажам по тебе, колку те сакам.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Еден викенд отидовме во Маврово, во куќичката која ти ја правеше со голема љубов, со години, камен по камен, даска по даска.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Во гробот Ти ја ставивме сликата од младоста.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Па не може душата да ти ја земат. –-- хардвуд – малце поголем паркет. рејс – аутобус на егејски. Веројатно кога бегале, погонот бил на педаљи.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Јас без плата, а ти со палата јас без покрив, а ти со три ката се колнеш во ќерката, таа малата на крај до балчак ти ја еба мамата Татина миленичка еврата ги спичка со дилерот Лука хорс у вена пука судбина лоша те погоди малер слушам и жена ти имала швалер

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

И она за каменот што секој човек си го носи околу вратот, тој вели е опасен само ако се најдеш во вода, тогаш те спушта на дното и не ти дава да дојдиш до површината за да загоуниш малку воздух, те држи, вели, долу, додека не ти ја разејне устата и да те напоуне су вода.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ја гледаш Симка? Чиста ти ја давам како роса, како солза, како китка босилек!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Празнично утро. Костадин е сам, и, токму после миењето, се брише со крпа).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

По ова што стана вечерва, да чуе светот дека сум ти ја дал Симка без пари: подобро да го затворам дуќанот! Што е ред за мома, ќе платиш!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Италија подготвуваше инвазија на Балканот почнувајќи од нашата земја – рече замислено Татко. – Ти ја прикриваше својата вознемиреност.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кармата. Солта. Кој те крми, жедта не ти ја гасне.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

О, малку морфиум анестезија додека ти ја режат татковината на живо по којзнае кој пат овој пат дома - помрачениот ум реже заслепен од белината на светлината од себеси, Боже суетата е клопка осуети ја избегни го последниот чин на македонската мелодрама смени го жанрот направи нешто!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

„Се знаеш за таа курва. Ти ја оставив мислејќи дека со неа ќе заборавиш нешто.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Но, ти ја оставам најмалата ќерка да ти биде жена.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Ножиња за бричење во неа држев па реков да ти ја донесам. Можеби ќе ја сакаш, а?

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Кога ќе почнеш казмата ти е како пердушка во рацете, а после полека полека како со олово да ти ја полни некој. - Вистина, - рече Шишман.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Се вратија дома. Уште од портата чичко Тале викна: - Каде сте? Цревата ми кркорат од глад! - Еве, - одговори старичката - ти ја носиме баба Наца.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Дека многу те милувам, синко Силјане, та затоа ти ја прикажувам оваа приказничка, да се свестиш и да се оставиш од тие лоши другари што те учат на лошо оти може Господ да те стори со секакви лошотии.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Синот IV Мене ме обзема ова зајдисонце сино ти пак му го вртиш својот висок грб загледан кон некоја идна зора што само ти ја знаеш.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Но не онаа позната сеопшта и безмилосна вистина спремна да ти ја положи главата и на трупец, под сечилото на некој груб аргумент со тежина на непознат метал. (Поетот во наведениов случај го користи зборот метал надевајќи се дека на тој начин ги избегнува грдите асоцијации што го следат зборот гилотина).

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

За време на неговиот патронен празник, Свети Арханѓел Михаел, во нашата прва куќа во Куманово, која ти ја знаеш и си стои жива-здрава на своето место, во центарот на градот, се собираа голем број гости, како за Божиќ, така и за Велигден.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Но затоа пак љубомората скусува барем десет години од животот! не се срамеше да ми префрли или да ме посоветува.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Прегратката е пријатен настан па и тогаш кога ќе ти ја понуди случајноста, мил мој, бесрамно тврдеше таа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Нека ти ја пресече главата...

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Да не сакаат да ти ја зголемат четата!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тоа се случи во деновите кога зимата почнавме да ја бркаме од собите.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Еднаш, кога беше ти уште малечок, татко ти ја крена на раце печката и ја изнесе од собата во тремот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А јас, да ти ја речам вистината, и самата ја знаев сета таа историја, бидејќи сето тоа лично го имав слушнато со свои уши оној ден, кога дед Павел ги покани сите Белогардејци кај него, на имањето, и приреди богами богата гозба.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Да, тој го стори со автомобил, му даде кредит, но каков кредит! Да ти ја исцеди сета лој!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Денес ќе ми летне лозјето за борч... Та затоа ти ја разбирам маката...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: Најлосле: кој дава, душа е права, а кој зема, тој зијан нема.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Кога би можела да ја спакувам среќата кога ќе слушнам дека доаѓаш, за да ти ја подарам!

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Да ја криеш секоја горчлива солза, да осетиш како е да губиш сѐ, а не можеш да побегнеш, зошто ледениот здив на животот душата ти ја претвора во стерна, а пламенот од светиот оган телото ти го претвора во пепел.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Некогаш бев многу бесна на светот, носев вина, тегобност, но не можев да ти префрлам за мојот гнев и за она малку време што ни останува, а можевме да го поминеме заедно.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Но еден ден сосема обичен, скоро совршен ќе се разбудам со нов сон, со нова мисла и ќе дозволам засекогаш да исчезне сенката на мојот најголем страв.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ако сакаат да те убијат, ќе ти ја фрлат капата.