тие (зам.) - се (гл.)

Никому нема да му ја продаваме, никого нема да го одбиеме и за никој нема да се двоумиме да ја пружиме –  правдата и правичноста. (Заклетва за должноста судија) Луцидната и прониклива римска идеја-водилка за примарното значење на тужбата како средство со кое се стигнува до целта, спомената во воведот на книгава, ќе ја споменеме и на крајов –  бидејќи таа, за среќа, повторно воскресна во правните научни кругови кон крајот на XIX век, под влијание на англо- саксонската и американската правна традиција, во правецот на познатите т.н. правни реалисти. 
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Оти законите што ги носи државата сѐ уште не претставуваат ‘право’ – туку, во најдобар случај, тие се само ‘извори на правото’ [fontes iuris].
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
3 Приврзаниците на оваа правна школа акцентот 3.  Најзначајни претставници на јусреализмот се: бискупот Бенџамин Ходли (Benjamin Hoadly), Оливер Холмс (Oliver Wendel Holmes Jr.), Џон Греј (John Chipman Gray), Џером Френк (Jerome Frank) и др.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Дури и ако новите технолошки предности не ни даваат чиста брзина, се осмелувам да кажам дека тие се индикативи за нова форма на темпоралноста, современото чувство за подесување на времето.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Која е природата на таа темпоралност?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тавел пишуваше и детални сценарија, но Ворхол не се придржуваше до нив; во случајот на Vinyl тој дури и ги саботираше пробите, па во филмот е видливо дека протагонистите го читаат текстот од off­screen поставените табли (“idiot sheets”). Vinyl е немарен филм, немарен во својата структура, во својата иконографија, техника и изведување; полн е со немарности во однос на ефектот, такашто дури и луѓето кои го почитуваат Ворхол повеќе ги поздравуваат и ги сакаат филмовите на Пол Морисеј, во кои идеалите на вештиот комерцијализам - а тие СЕ идеали во оваа земја - прават доследен напор да забавуваат. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 105
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Големиот персонален компјутер, ТВ-то, видеото и дури фотоапаратот - тие се како контактни леќи, како проѕирни протези, кои се така интегрирани со телото, што му припаѓаат скоро генетски, како пејс-мејкер’.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Со нив тие се преполни а за купување на сувенири се отворени и најобичните панаѓурски тезги кои, во некои павилјони, заземаат голем дел од изложбениот простор, како, на пример, кај Унгарците, Русите, Тунижаните, Мароканците и кај други.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во приказните тие се претставуваат и како злобни, а можеби е тоа земено од животот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Компирите се домашно производство на дедо Ивана, кој ја садеше секоја година со нив својата пространа бавча, - тие се еден вид основен продукт на народното стопанство на неговото подрачје.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Од онаа страна владеат парите; тие се основа на сообраќањето и денес исцело не ни недостасува некаква критика на марксизмот, туку една модерна теорија за парите која ќе биде на нивото на Маркс, и која ќе го надополни (попримерено би било да ја втемелат банкарите отколку економистите, иако Бернард Шмит на тоа поле прилично е напред).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Па еве, тие се оние „идни“ песни кои се одговор на она: што по ова!
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Тој го мразеше Адема со целата своја млада душа уште од своите петшест години, кога мајка му велеше дека Турците смрдат, дека тие се лоши луѓе, „пци што нѐ лачкаат нас христијаните, што нѐ тепаат секој ден и што ни го земаат житото, млекото, в'пата што ги печалиме ние".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ние мариовците во Мариово, прилепчани — во Прилеп, битолчани во Битола и така со ред. Ви вела тиа се нашите луѓе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ама пак работата е тамо: сете, браќа, сете ако станеме, тогаш нешчо може да биде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Колку сакаат нека бидат тиа се овчари, а не кумити! — го окуражи Куле.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Поетот со зборови ги објаснува зборовите “со големи очи кои гледаат далеку зад себеси“, моливот што ги испишува (“тој човек во човека“) и неможноста да се допрат, зашто “тие се излез / од темниот заборав на материјата / и душа - на душата“.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Тие се всушност ментални проститутки кои својот ум го продаваат на такозваната бизнис елита, а најчесто и за грст евриња како Енџиоа својот анус го нудат на Западот притоа шиткајќи све што е локално и од историска вредност.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Не зборувајте ми веќе за старите нешта, тие се мртви. Како Американката. Мртви.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ќе се сретнеме со тоа: ова пречекорување и ова бришење ја имаат истата смисла, тие се еден ист феномен.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Овие маскирања не се историски случајности на кои би можеле да им се восхитуваме или поради кои би можеле да жалиме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кај Ботеро, социјалната комедија не гаѓа грижи на совеста, неговите ликови се среќни накрај да бидат јавно, официјално, без никаков срам она што тие се во длабочината на душата; тие накрај се совпаѓаат со самите себе и тоа ги прави среќни.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Напати тие се и деца кои се поигруваат со пакоста, па сакаат да ја потчинат за да им служи а притоа знаат дека јамката на зборот подобро од секоја вистинска јамка задушува.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тие се патот на птиците за кон поилото жедта да си ја згаснат Но тие се и софра со лесен појадок по полноќно славје!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Онаму, каде тие се од пообемен карактер и во поголем број, заради полесно снаоѓање низ 4 Дополнително, до крајот на ноември 2015 година, ЗРО претрпе нови 4 изменувања и дополнувања, со што вкупниот број на рогации кај овој закон достигна 19.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Дедо Спасе знае многу, многу приказни. И сите тие се која од која поубави.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
ДЕПА: (упаѓа). Оган ги изгорел, ѓаволи!... Ете, тие се доктори... нека му посадат!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
А тие се туѓи, утре ќе не прават меселе по селово. Оди!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Се лутам, ете, рече. Децата и старците не се делат на христијани и Турци, Мусли бег, тие се само деца и старци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тие се работите кои направија таа година 1872-та, при крајот на летото, да биде убиен Максим Акиноски и заедно со него и Лазор Перуноски, а неколцина мажи отерани од Потковицата на заточение некаде во Азиа, Максимовата преголема љубов да си соѕидаат потковичани црква, општина и училиште и неговото противење на Грчиштата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И всушност, тие се некаква мешавина од обата народи, а понекогаш не се ни едните ниту другите!”
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тие се посебно засилени откако останавме единствена земја која го брани чистиот комунизам и не потклекна на советскиот ревизионизам.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Војници не гледам, но гледам бункери, безброј бункери! - Оставете ги бункерите. Тие се празни. Без војници во нив.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тие се афирмација на македонската кауза и се виделина на многуте заблуди, непознавања и искривувања на епската борба на македонскиот народ за остварување на национална, социјална и културна слобода и претставуваат битка за вклучување на македонскиот народ во лигата на рамноправните народи во светот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Мислев дека ние децата прилегаме на возрасните но сѐ почесто се уверував дека повеќе тие се деца.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тие се румени и тркалести во лицата, со модри, длабоки очи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не сакаше да се помири со тоа дека во животот постојат и закони и сили кои можеби не се праведни, но тие се тука, и треба да се примаат како факти; како што се прима фактот дека денес, наместо сончево, времето е – облачно, господин судија.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Материјалистите се неволни да ја прифатат оваа одлика бидејќи тие се уверени дека да се прифати постоењето на субјективната свест би било неконсистентно со нивната замисла за тоа како мора да изгледа светот” (стр. 55).
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Кога ќе има зборуваш на луѓето дека тие се светии дека живеат обвиткани во минијатурни ѕвезди, ќе те гледаат чудно, не верувајќи во тоа што зборуваш.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Умот и интелегенцијата ја создаваат креацијата, и тие се во движење, претходно биле родени.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- Дали и тие се енергија? – праша Еразмо. - Да, суштествата и нивните чувства или живи духовности се појави и енергии кои протекуваат низ нив, доаѓаат и си одат, исто како ветрот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тие носат ’револуционерен жиг’ или, како што тоа денес го велиме, тие се анархисти.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Поначесто се карам со нив. Ми велат оти Св. Петар клучоносецот ми одредил добро место и дека тие се немошни, речиси беспомошни.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Салата во која престојуваме кога врне дожд личи на третокласна чекалница во некое зачмаено село, особено поради тоа што има умоболни кои секогаш носат шапка, очила, стап и облека за патување, речиси како во приморските летувалишта, и кои тука се претставуваат како минувачи…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Овде навистина има и такви кои се посериозни случаи, било да се нечисти, било да се опасни. Тие се во еден друг двор…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Освен тоа, тие се на крајниот запад.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие се најглавните приговори што ги очекувам од мнозина од моите сонародници.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
За нив нема никакво значење национализмот што се смета за нешто што си го има одживеано својот век. Тие се интернационалисти. Тие се најнапред луѓе, па после, ако им остане за тоа време, се Бугари.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сегашните руско-австриски реформи многу се разликуваат од Берлинскиот договор со тоа што тие се само меѓународен акт склучен меѓу три држави.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ослободените „братушки” сега не сакаат да си ги признаат своите грешки; ете зошто изјавуваат дека тие се сите русофили, и дека го милуваат рускиот народ, но не ја милуваат руската влада, која не ги изразувала народните чувства кон Македонците и негативно се однесувала кон секоја искажана од народот симпатија кон нив.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Таквиот правец при оддалечувањето од географскиот центар се објаснува со тоа што тие краишта се од поголемо историско значење за Македонија, а од друга страна, тие се пооддалечени и од српскиот и од бугарскиот јазичен центар, составувајќи од себе македонски јазичен центар.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Може да биде сосем спротивното на тоа што го реков јас погоре за комитетите, т. е. тие се готови да ѝ дадат на Европа секакви гаранции Македонија да не се соедини со Бугарија, но тие никојпат не ќе се согласат да се упразни во Македонија бугарскиот јазик и бугарското име во полза на централното македонско наречје и името „Македонец”, со други зборови, тоа што го реков јас дека имало само еден чекор од таа положба што Македонците и македонските комитети по македонското прашање се држат кон Бугарија, па до полното отцепување на Македонија и Македонците од бугарските национални интереси, не е право, зашто не еден чекор, ами цела пропаст го одделува едното од другото, и комитетите ќе покажат најсилно спротивставување на новото течење; 2) ако се допушти оти комитетите никојпат нема да се согласат со упразнувањето на бугарското име и јазик од Македонија, а заедно со нив против новото течење ќе биде и целата македонска интелигенција со бугарско образование, тогаш од каде ќе црпи сила за себе новото течење?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но тие се приврзаници на крајни мерки, без да гледаат на политичката положба.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но за да се исполнат нивните егоистички планови за убава служба, тие се готови да се покажат повеќе Бугари од самите Бугари, да играат улога на бугарски шовинисти, со неа да ги експлоатираат и бугарскиот кнез и интересите на Македонија, и на бугарскиот народ и на европското општествено мислење, со еден збор, да лажат и на десно и на лево, под вид дека исполнуваат некаков патриотски долг, а всушност да добијат служба, власт и популарност.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие се сите резултати од досегашното наше самосознавање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во првата Бугарите видоа само еден мрак, затоа тие се одвраќаа од неа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие се арнотиите што ги видовме од Бугарите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие знаат дека тие се првин Срби, а после луѓе.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие се расудувањата на Бугарите. Но ние, ако застанеме на самостојно македонско гледиште, ќе треба да го речеме следново: Бугарија со нејзиното русофилство не им направи никаква услуга ни на Русија ни на Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Србите се шовинисти; тие се очаени во борбата со своите непријатели за заштита на нивните национални интереси.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
87. Воопшто, тие се готови да се занимаваат со работи што бараат малку труд, но даваат голема популарност и самоувереност.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие се и главните негови следбеници.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
ЛУКОВ: Добро. Мене тие Ваши... интимни посети сосема не ме интересираат. Тие се Ваша лична работа.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Слично е и со вокабуларните и ситактичките правила. Тие се репликатори, но не се „мемес“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Прво погледна во зениците на нејзините очи, бидејќи како лекар знаеше дека тие се огледало на општата состојба на пациентот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Тие се познаници на тетка ми од Бечеј. - На Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Такви луѓе среќавал и во другите затвори. И секогаш тие се едни исти: одмаздољубиви. Глигор не ги поднесуваше.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тие се нејзините очи, тргнати во мракот и оттаму блика мека светлина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тие се можеби, чекори на случајни минувачи, а можеби тешките скорни од чуварот на овој одвратно глупав поредок. Да! Во тоа е сѐ.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сакам да ги запрам, а тие се понастрана ми стојат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За да не ја фаќаат навите. Тие се многу лоши за леунките.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дури и лажица нема читава. И оние што излегуваат здрави, вели, и тие се дупнати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Слушај, да го соблечеме убиенион и да му ја запалиме облеката? - Зошто, кажи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ако го најдат, ќе видат дека е Турчин и ќе нè гонат. Тие се големи одмаздници, не ние.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се прават нешто што знаат дека не се. Тие се наречени шминкери.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тие се класици и не отстапуваат многу од костимите или костимчињата соодветни на полот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Проклет да бидам, ако не го видат денеска, ќе го видат утре, задутре, тие се неуморни во тоа, ќе го надушат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Јас никому не сум му донел добро досега.“ Се заврте и појде со наведната глава, ја остави со солзи во очите и сигурен дека поаѓа на долга пловидба, иди, девојко, вљубените не се никогаш себични. Тие се само жртви.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тие се, веќе рековме, гестови на улицата, а тие гестови се толку едноставни што не изискуваат никакво објаснување.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Го обвинуваа арапскиот генерал Амур Бен Ал Ас, освојувачот на Египет во 642 година, кому, прашувајќи претходно за судбината на книгите на Александриската библиотека, калифот Омар му порача: Ако се сите книги во согласност со Куранот, тие се неполезни и треба да се уништат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
(Се вели, во злодух, дека тие се сателити на кој било авторитет.) С est bien dit, mon vieux! (Добро речено, стар мој!) продолжи Камилски на француски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јас ги најдов. Тие се тука.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Што сакам јас? Можеби ништо, можеби самјакот и нема желби или, доколку ги има, тие се поинакви од желбите што ја движат глутницата на неговиот видик.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Низ пукнатината на делканата оревовина ги виде сите живи во селото и оние што се далеку по светот, насекаде, преку големи реки или преку мориња со непознати риби и треви - чекорат, ги затвора круг во рамка на безизлез, се враќаат, остануваат по патот по дел од себе, потоа со згрченост ... гроб ... пепел; од нив остануваат само очите да ја бараат целта; распослани насекаде, тие се цветови на црна пролет.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тие се еден вид притисок што ти не можеш да го издржиш, дури и да сакаш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Исто е и со стаорците. За тебе, тие се неподносливи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
14. ЧИВИЈАТА ЧИВИЈА ВАДЕ - но ако тие се разномерни двете низ оној отвор што ќе се здаде ќе задува опустошителен ветер...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Тие се алтернатива на претераното нагласување на рационалното, умственото, визуелното, во западната технологија.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
„Зарем не е супер, рече, па тие се морални колку и Атила Хунски“.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Луѓето сметале дека тие композиции се „помпезни и конфузни“, но имало и такви кои сметале дека тие се ремек-дела без конкуренција.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тука, мора да констатираме, дека сиве овие години законодавецот никако да воспостави некоја разумна мера во казнувањето – па, така, или казните се преблаги или, пак, спротивно – тие се престроги и не соодветствуваат на реалноста, особено кај т.н. „микро, мали или семејни бизниси“, којшто, како трговци-поединци, за своите обврски одговараат неограничено т.е. со сиот свој имот; а предвидените казни не кореспондираат ниту на целта на казнувањето – т.н. генерална и специјална превенција; •  воведена е една нова група од шест т.н. „полесни прекршоци“ за кои се изрекува т.н. мандатна казна, на самото место, која ја наплатува самиот трудов инспектор – а којашто изнесува 10.000 ден. за работодавачот и 5.000 ден. за одговорното лице (чл. 265, ЗРО/05).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Овие словенски букви и вака треба да се пишуваат и изговараат: а, б, в дури до о и тие се 24 букви.
„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)
Четиринаесет се според словенскиот јазик и тие се овие: Б, Ж, Ѕ, Ц, Ч, Ш, Ш, Ъ, Ы, Ь, Ѣ, Ю, Ѫ, Ѧ.
„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)
Не, тој ни малку не е виновен! Тој беше прекрасен... Тој многу ме сакаше... Тие се виновни! Тие се вистински убијци!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А оти ќе испукаат со првото обување од невестата, тоа и мариовците го знаат, но главно, кога ќе ги обуе тие се убави.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И цветчињата овенаа, како што и самата венеам, мили домаќине!... (Оддалеку се слуша песната „Сите момчиња дојдоа...“ Радосно). Тие се!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Зошто не пеат?... Што значи тоа?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Солзите, колку и да се немиот говор на болката, тие се и гласниот говор на радоста.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Меѓу нив нема многу допирни точки. Тие се светови за себе.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тие се последни раце што ја носеа човечката болка и тоа е последна птица со која умре еден сон.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тие се слепи за златестата боја на нејзините кадри.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тие се родени за исповедници.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Зашто прво нешто како бум- бум им се чу, а тоа да ти биде дека тие се враќаат назад на фронтот, еве сега ноќе, што можат кога така им е напишано ама барем да се поздрават.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тие се лоши. Сум чул - продолжи тој - дека палат села и градови.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
На катов има уште две соби. Тие се на другиот крај на чардакот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Дека тие се луѓе на Каламатија.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Некогаш дури и обичните луѓе ги нарекуваа лудаци.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
За бирократите тие се нелојални дисиденти, предавници или нешто уште полошо.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сите тие се во право. Само што насоката не им е погодена.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
ТЕОДОС: Па... Да седнеме... Ама... (На Поцко.) За дома збор повеќе да нема!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Зашто тие се голи и боси, туку и зли се како оси, ако ги разлутиш...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Не знам како „пасторални“ тој очекуваше да бидат, но кога ги виде огромните кравји глави - потполно розе на потполно жолта позадина - кои имав намера да ги претворам во тапети, замолче... но затоа после неколку моменти извика: „Тие се супер- пасторални! Тие се без врска!
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Секогаш ќе постојат работи, мешавина од емоции во блескавите од солзи очи кои нема да може да ги искажеме со зборови, а внатре во душата ќе не притискаат чувства кои ни малку не се проѕирни, тие се длабоки, но далечни, а на усните ќе ни се забележува топол бран од слатки воздишки.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Најлошите карактерни особини, егоизам, нарцисоизам, љубомора, завист, огорченост спрема другите, тие се како црви кои ја поткопуваат нашата душа, најтемни демони кои ќе ја уништат секоја келија во нашиот систем во кој останало уште малку добрина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И сега има две тела на небо, Христос и пресвјатаја Богородица. Тие се на сите христиани урнек.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Истовремено, тие се неопходен инструмент за конструирањето на националната култура.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Како што истакнуваат Бауд и ван Шендел: „Тие се основни примери за тоа како менталните конструкти можат да станат општествена реалност.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Тие се прагови – места помеѓу, места на транзиција.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Дојдов до елечето и гаќите, уште тие се на мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие се обвинети како шпиони на Франко, а јас како шпион на сите светски агентури.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе и дрвјата не спијат, си велам, а можеби тие се казнети никогаш да не спијат. Но зошто ние?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие се, а не се оние, преѓешните.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А кај да свртиш, тие се пред нас, зад нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да, тие се секогаш таму, да тие се толку далеку...
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Според него, нивниот македонизам не бил вештачки, „тоа е природно, спонтано и длабоко всадено чувство, кое почнува уште во детството, како и сите други патротизми“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
За него немало никакво двоумење или колебање дека „жителите не се ниту Грци, ниту Бугари или Срби или Хрвати. Тие се Македонци“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Затоа, тие се шарени и овчарите не можат да ги препознаат.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Кози нема да има. Тие се штетни за шумите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тие се веќе минато.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се плашиме да не задоцниме, па се туркаме, и други! се плашат да не задоцнат па и тие се туркаат и еве причина да бидеме лоши и ние и тие околу нас.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Би рекол дека тие се најчисти, најубави желби, како што е чисто и детството.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Тие се плашат да се фатат за некаква работа, се плашат да започнат што и да е.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
А се случува и тоа родителот да нема пари за нешто многу важно да купи, да плати, а вие ако му побарате ќе ви ги даде, и на заем ќе земе, дете сте му, а вие ќе ги потрошите не водејќи сметка дека тие се попотребни за нешто друго, одошто за вашето одење в кино, одење во слаткарница, купување на некаква модерна кошула, маица и слично.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Да не ти кажувам, вели бегу, за нивните жени. Тие се измеќарки, не мајки и домаќинки.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Туку, и тие се жалат, вели пашо. Еве пак овде, муфетишот Мехмед Емин испратил извештај до мутесарифот за правење канал од чешмата во Папучилар Мејдани, крај Серава, од страна на мутевелијата Нуриш-ага.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тие се само нивни, и тие се слободни.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сè нешто изведуваме, се преправаме, глумиме рамнодушност. А и тие се такви.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)