тие (зам.) - го (зам.)

Фонтот секогаш е првото нешто што го читате и последното што го пишувате.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Фонтовите немаат тела. Тие го ублажуваат чинот на читање.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тие го живеат сето време во еден миг. – Смртта на луѓето може да им биде голем изговор.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Еден ден, сите кози исчезнале. Тие го следеле Чанга на пат кон ридот среде градот, со познатата тврдина.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Секој, којшто ќе влезеше во градот, тие го претресуваа да не носи контрабанден тутун.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тие го најдоа Дамета и го прашаа за комитите, за Комитетот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тие го одмараат окото на посетителот и го принудуваат да подзапре, и покрај пеколниот шум, да ужива во убавото на најубавата архитектура во Западен Берлин...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А тие го цепат воздухот над нашите глави и само нашите погледи го следат ова нивно преселување во највисоките височини, во недогледните далечини, тајно - бескрајно.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Навртоа на чешмата „Студена“ под самата тумба Маргара и ги најдоа „распашани“ сите војводи, одмараат по добриот ручек и заморен ноќешен пат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тие го видоа караулот, а и тој ги виде и ги дочека да му се приближат: — Вила, другар, вила! — викна од десетина дваесет метра Тоше, што караулот го умири и одговори: — „Вамо", другар „вамо", ајде, побргу влегувај во растот да не се парталиш на пресопта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Совршено различни ги прави делумно нивната различност од месото и коските, но главно просторот што го обележуваат и содржат, надворешното што тие го прават внатрешно.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
(...) Диктатурите на 20-иот век, фашизмот, националсоцијализмот, болшевизмот,сите тие го бараат репрезентативното достоинство во еден стравично приземен класицизам.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Земете ги импресионистите Еден убав ден тие го собраа својот прибор и тргнаа да сликаат надвор. Гледаа како се руча на трева.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тие го плиснаа со топлиот здив на животот во домовите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сѐ што им помагаше да заборават и да избегаат, макар и за миг само, од тешката и сурова стварност на аргатскиот живот, тие го примаа со благодарност.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но тие и така мадро си седеа да не носат модро: знаеја дека прават хумор во бесконфликтно општество, беа свесни дека можат да ја критикуваат само соборената класа и дека нема ништо смешно во новата работничка што се регрутираше од селската сиромаштија, им беше укажано на недопирливите теми и имиња - сето тоа тие го имаа во малиот џеб, па сепак од некаде вадеа хумор, од ѓон цедеа лој.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Велот на морализаторството и сензационалистичките прилози по разните медиуми направија информациите за дрогите и ризикот што тие го носат со себе да станат недостапни како за родителите така и за нивните корисници.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во неа уште мириса на чад, на изгореници што ти го нагрдија телото додека го исмеваше огнот.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тој поп голем шмеќар е. Се слуша тие го отепале и стрика Анѓела Јанчески, ама оти вие велите дека стрико Анѓел си умрел од своја смрт, јас ви верувам.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Многу неволи ни направи, вели Костадин Дамкоски, а ние во писмото до султанот него го бараме за да ни биде свештеник.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Илузиите постојат, ќе постојат сѐ додека живее човекот, тие го означуваат можниот пат кон Бога.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
ФРОСА: Ги љуби, ами како. Затоа пак и тие го љубат...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Фаерабенд тврди дека самата замисла дека „оваа еднодневна мушичка, човечкото суштество, ова мало парче ништо“ ја открива тајната на постоењето е „луда“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Она што тие го сфатиле е еден поединечен одговор на нивните акции, а реалноста која е зад тоа се смее: „Ха, ха! Тие мислат дека ме откриле”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Мислиш не знам зошто тие го пречекоруваат твојот праг.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Рисјанин си. Тие го заковале Риста на крст, се потсмевна Паљо.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тие го изразуваа и нашето одбивање да си врвиме кротко, да отстрадаме тргајќи си го страдањето надвор од видокругот на јавноста, да си ја криеме сексуалноста, врските да си ги ставиме в плакар, а на угнетувачите да им гледаме низ прсти.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие го дефинираат во најсуптилни црти правилото за преживување, преку борбата со суровата стварност – продолжи старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
За да ја оправдаат политиката на масовни затворања и прогонувања, тие го лансирале тврдењето според кое немало егзархист во Солун, па и во Македонија во целина, кој не бил, барем морално, соучесник во атентатите.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
-За профит тие го загадија воздухот, реките, морињата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
-Во својата старечка алчност тие создадоа економски систем што ја фаворизира староста пред младоста.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
-Во својата импотенција тие во своите мас-медиуми ги слават убиството, насилството и неприродниот секс.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас знаев дека родителите, заради срамот, најчесто ги исфрлале тие млади жени од дома, па тие го завршувале животот од глад, студ, или болест, многу бргу потоа, уште пред да се породат; знаев дека некои од нив, што ќе преживееле до породувањето, го оставале детето во некое сиротилиште, па работеле најтешки работи, заради кои животот не им траел долго; знаев дека имаше и такви кои, не можејќи да го преживеат срамот, а за да ја сочуваат честа на семејството, се убивале без да им кажат на најблиските дека забремениле; знаев дека некои оделе кај приучени луѓе кои им давале да испијат горки течности по што го исфрлале плодот, а понекогаш и самите тие умирале од отровот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А знаат ли Бугарите оти во тоа време кога тие го имаат во Петроград еден Станчев, Србите го имаат таму еден Пашиќ, 78 или еден Груиќ79 или еден Новаковиќ? 80 Овие дипломати последователно се или во Петроград или во Стамбул; и на едното и на другото место тие остануваат по неколку години со ред.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од постојните списоци на бегалците не се дознава кога точно пребегал самиот Мисирков, но во едно писмо од К.Мисирков и Гр.Хаџиташковиќ од 11.12.1890 год. до српскиот министер за надворешни работи се вели дека тие го напуштиле Белград „во месец јануари минатата година”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие го пренесоа центарот на Револуционерната организација заедно со сите национално-политички прашања во Македонија за да бидат слободни во своите постапки од бугарската влада.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Грците исто така не ги разликуваа словенските народности и сите Словени, особено тој дел од нив што им причини најголеми непријатности и се наоѓаше во турско време под нивната заштита, тие го презираа и го наречуваа со презреното за нив име „Бугари”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Секој од нас ќе забележи оти тие луѓе, за кои ние знаевме само од книга и ги знаевме како луѓе што сакаат да ни поможат да се ослободиме, ни се покажуваат нам за пријатели и сонародници и ни се присторуваат за наши покровители, не затоа што сме ние Грци, или Бугари или Срби, не зашто се грижат за некакви општонародни интереси во кои влегуваат и нашите, не зашто сакаат да поможат и да нѐ избават нас, а само со чисто егоистички цели, т.е. тие го експлоатираат тоа што ние се викаме со нивните народни имиња и сакаат, врз основа на постоењето на тие народни имиња во нашата татковина, да ја зголемат својата татковина, да ги обезбедат своите интереси со завладувањето ако не на цела Македонија, тоа барем на голем дел од неа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Патрицијот имаше пријатели низ целото царство, и надвор од него – во Новгород, Стефан и Зосима ѓаконот, во Венеција браќата Винченцо и Паоло Пеголоти, чие гостопримство обилно им го возвраќаше кога тие го посетуваа во неговиот дом.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Токму тие го истиснуваат надвор од системот на вообичаените размислувања и претпоставки.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Зашто тие го имаат приготвено и твоето убиство. Да, да, убиство.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Беа вистински луѓе, тој можеше сега и да им ги гледа испотените лица на двајцата од нив дојдени во вистинскиот миг, и сега тие го правеа она највистинското, што можеше да се стори, она што би го сторил секој, што би го сторил и тој.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сето време, додека ја играа, сонуваа за преврнувањето, а тоа беше првата работа што требаше да се случи, пред да дојде сѐ друго, што тие го сакаа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Арсо живее со книгите. Тие го влечат во непознати светови.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Прекрасни слики - сончогледи, ниви, сонца, ликови, портрети, а тие го запишале во престижното училиште „Коце Металец“ и тој завршил со највисок успех и бил прогласен за првенец на генерацијата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тие го туркаат нагоре, а тркалата му пропаѓаат во снегот, му завлекуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со крв и барут се бранеле востаниците сѐ додека пашата Емби Лобуд не насобрал неколку илјади борци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
4 Во празничната мугра во која од земјата испарувале ноќните сенки и се кревале кон разредените облачиња без движење, над мртвите ридишта останала само уште една ѕвезда.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така тие го сардисале гратчето со пушки и топови: истрел - крик, писок на сабја - писок на пресечено грло.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа и нејзината светлост се распливнала и тие го фатиле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тие го познаваа, а тој, иако не можеше да им ги согледа лицата, ги покани в куќа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
За двете беше важен „животот во тек“ што тие го нарекуваа „животот како таков“ и, без да бидат доволно свесни за тоа, едната на другата ѝ беше катализатор на личното учество во тој и таков живот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Наместо загрижено да ги подигаат веѓите во облик на буквата V, тие го растегнуваат лицето во насмевка. И притоа велат: страшно, страшно...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Последните денови тие го гледаа некогашниот лав на земјата како се понижува со своите невозможни амбиции.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тие го предизвикаа подемот, но и падот на Османската империја по петвековното владеење.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој го знаеше тоа и тие го знаеја тоа и можеше да го види сознанието на нивните лица.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но ти ќе можеш да учествуваш во таа иднина само ако го сочуваш жив својот разум, исто како што тие го сочувале живо своето тело и ако ја шириш тајната доктрина дека два и два прават четири.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Арно ама, таман се готвеа и двете страни за радост, положбата на Бугарковци се измени и тие го напуштија Добро Поле, ги кренаа пушките да си одат дома.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На брегот на Босфорот им се пријави на гемиџиите и тие го пренесоа на другата страна; се распрашаа и го најде царскиот сарај.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Уште во истиот ден тие го осигурија овој мост и за подобра сигурност да не премине непријателот преку река, од каде што му се даваше можност да се развие во борба по широките лаки и да победи, фатија та ги насекоа сите диреци на мостот на педа- две во водата, оставајќи ги одвај да се држат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И најпосле, кога зедоа што имаше за земање, кадијата нареди да се запалат сите куќи во селото, така што кога тие го напуштија, тоа остана во пламен.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
На ручекот што го приреди игуменот, се разменуваше по некој збор меѓу полковниците и пратеникот, колку да не се молчи, но сосем за споредни, небитни работи: пратеникот ќе ги прашаше како се чувствуваат овде, како им се допаѓа овој крај, тие го искажуваа своето задоволство, восхитување; го пофалија кметот за пречекот што им го направи и убавите денови што ги поминаа во селото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Не ги гледа луѓето и не сака да знае дали тие го гледаат него.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Границите не само што ги оцртуваат постоечките 55 разлики, тие исто така и ги создаваат.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Границите се само замислени поделби, конструирани низ митовите, историските наративи и искуства, а заедниците чиј идентитет тие го конструираат исто така се имагинарни.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Кај Англичаните нема жива душа: и тие го фатиле патот под нозе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние се фаќаме за појас, а тие го ставаат прстот на уста и ни прават вака: ни кажуваат да бегаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овој руски став тие го темелеле врз основа на историската прагма.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Имено, „историскиот интерес на Русија на Балканот отсекогаш се манифестирал во определбата дека ниту една друга голема сила не може“ да доминира на тој простор, бидејќи „тоа би претставувало стратегиска закана за Русите“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
На смена тие го носеа митралезот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога им се доближи, тие го препознаа старецот што ги донесе со кола оној ден.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Тие не прават нешто за да бидат пофалени, тие го прават тоа од човештина, добрина, чувство за солидарност и слично.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Тие го ставале во фурната како тиганици и никогаш не се кревал многу.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ми пријде таткото на девојчето што плачеше и ми вели: Остани овде во селото да ги учиш како се меси леб од ’ржано брашно.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа, иако многу помлада од него, прва забележа дека промената во нивниот живот не е промена само зашто тој се потурчил и се оженил за неа, или затоа што тие го смениле местото на живеењето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Набргу, на дваесетина метри од брегот, тие го прифатија давеникот и одејќи кон плиткото, го изнесоа на брегот. Беше жив.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)