тие (зам.) - ми (зам.)

Тие ми прилегаат на дервишите кои ги гледав како дете од отворениот прозорец на една визба во Скопје во првите години по војната.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И почуствував како тие ми се потопли од дланката во која ги држам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
На средината на таванот гореше газиена ламба која ги осветлуваше, со чудна светлина, лицата на возрасните, та тие ми се причинуваа како светци слегнати од иконостасот на црквата Успение на Пресвета Богородица среде Ново Село.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тие ми држат стража пред светот, често несигурна, толку опседнати со себе си, што забораваат на човека.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Јас, па војвода! - се противстави дедо Димо. - Со таа ми ти брада, со тие ми ти мустаќи и со тој твој планински стаж, друго име не ти прилега.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Блажени да се твоите ангеловидни зеници озарени од божествената слава, тие ми го разгонија слепилото на срцето и го просветија со боговдахновни зборови.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
Не дека секојдневно ги читам, туку тие ми се како знаменца за обележување на мојата територија.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас сакам да одам во Југославија, а тие ми велат, не може во Југославија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас сакам да се вратам во Југославија, велам, а тие ми велат дека е таму многу тешко.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Другарите се повраќаат да ме поземат, јас ги туркам нозете пред мене, а тие ми одат назад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одма ми в село влегоа, фатија куќи да пленват, фатија амбари да црпат, фатија овци да колат. Тие ми беа Германци.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Тие ми ги клаваат штиковите под гуша и велат: - Каде е мажот ти? - Војник е, велам, мажот ми.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)