тие (зам.) - ден (имн.)

Чанга тие денови читаше книги за козите во светот, за да може да ѝ го најде вистинското место на домашната балканска коза.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ние, помладите, откако дознавме тие денови за пописот на козите, ги имавме постојано солзите готови да се истркалаат по образите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Вистината е, дека јас, всушност, тие денови мислев пред сѐ на Агна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Никогаш селаните не покажале таква крвожедност како тие денови, возбудени од мислата за растргнувањето на својот доброчинител“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не знам колку кутии сол тие денови, од онаа од половина килограм пакувана во кутии од бел картон со втиснати сини букви, оставав како ненамерно во просториите каде што беа сместени работниците и кутиите ги наоѓав празни.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тие денови селскиот старешина беше зафатен, како што ни раскажуваше самиот, со идеите и волјата на еден голем добротвор, трговец од Маказар во Истанбул, по име Никола Поцо, да почне изградбата на нова црква, да ископа голем бунар насред селото за доброто на жителите кои лунѕале по вода наоколу по изворите, да го поправи за своја сметка расклиматениот мост на Маказарската Река и уште некои други работи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тие денови селскиот старешина беше зафатен, како што ни раскажуваше самиот, со идеите и волјата на еден голем добротвор, трговец од Маказар во Истанбул, по име Никола Поцо, да почне изградбата на нова црква, да ископа голем бунар насред селото за доброто на жителите кои лунѕале по вода наоколу по изворите, да го поправи за своја сметка расклиматениот мост на Маказарската река и некои други работи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Навистина, тие денови имав некои посети за кои би се рекло дека беа вистински посети, не просто поминување- заминување крај дворот или низ дворот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тие дни имаше многу банани и портокали, а секој берлинчанец се трудеше да ги наполни што повеќе торбите со ова јужно овошје...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И така, баш во тие денови, решителни за моите чевли, јас истапив пред литерарната дружина првпат со една песна, ноќна по настроение, во која сека од четирите строфи завршуваше со рефренот: „Оздола идат сејмени”.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тие денови стана една мала случка што придонесе, мислам, да се измени настроението на воспитачот во моја полза.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тие дни му даваа само леб и вода, но Толета повеќе го истошти бессоницата, оти немаше каде да се испружи да преспие.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не, не станува збор за истрошеност на жарчињата на храброста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не паметам точно кој, веројатно некоја од тетките имаше речено дека сум се родил во воденицата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Одамна се мртви тие денови на младоста, но мене и понатаму срцето ме влече кон Пребег последното прибежиште на старите спомени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Земајќи ги предвид насобраните сознанија за животот и за луѓето дали и денес би постапил така како што постапив тие денови? Не сум сигурен...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Во тие денови било обичај жените на ѕидарите да им го однесат ручекот на своите сопрузи на работа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Понекогаш, тие денови сакав да ја прашам Марина зошто не остана да живее кај татко ѝ и кај маќеата, но се плашев да не ја разжалостам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во тие денови сакав да побегнам некаде од куќата, сакав да отпатувам некаде.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во тие денови храната ја добивавме скоро готова, така што околу јадењето немаше што да се прави.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во сите тие денови на училиште постојано избегнував да излегувам на одморите, за да не се сретнам со Вера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тие денови, по будењата, се обидував да се убедам себеси дека треба пак да ја посетам Клара, и веднаш наоѓав изговор – во Виена имаше епидемија на пневмонија и шпански грип, и секојдневно умираа стотици луѓе, беа затворени училиштата, театрите, операта и кино-салите, се препорачуваше да се излегува од дома само кога тоа е неопходно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа 1919 година, веднаш по завршувањето на болестите кои дојдоа по војната, исцрпена од војувањата, се распадна Австро-Унгарската империја, и ние останавме во она нејзино парче кое оттогаш се нарекуваше Австрија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Помислував на неа тие денови, кога на улиците гледав мајки како ги гушкаат своите синови кои во колони се враќаа од фронтот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во тие дни и ноќи, песовите со кренати муцки виеја и завиваа страотно, или `ржеа и копаа со шепите по земјата како по дира на едра лисица, како по реата на стара волчица.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И луѓето тие денови забораваат на гробиштата, истрчуваат пред селото и го пречекуваат Лоте со музика, со свирки, шиштат свирачите околу него со свирките што им ги купи за да свират весели песни, а не тажни и погребни; им лепи Лоте на челото пари, шетаат шишињата со пијалок од уста на уста, ги шири Лоте рацете како птица кога лета, одѕвиваат песните, до небо се креваат; излегуваат луѓето по прозорците и балконите, го поздравуваат Лотета, му мавтаат со раце, истрчуваат и му се придружуваат, се множи распеаната врволица и селото добива весел и празничен изглед.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Му плаќаа двојни трудо-денови за сите тие дни, што требаше да ги преседи тука, а и да не беше тоа, тој пак ќе се согласеше да дојде, зашто на Задругата навистина ѝ беа потребни штици.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Работеа во Грција, градеа некаков санаториум крај маслинките на едни стари гробишта, подалеку од градот, ѕидаа повеќе зданија, а оној работеше на сонцето од сите тие денови, ги дигаше како од шега сите оние огромни блокови делкан камен, а неговата црвена коса како да расцутуваше на сонцето на тоа лето, беше постојано среќен и широко насмеан, со сите нив околу себе, со сите ѕидари и со сите деца, секогаш готов да стори нешто за секого од нив со оние огромни пегави и црвено издамчени рачишта да им помогне, а при тоа и да им се насмее со она свое големо лице, на кое постојано зрееше едно огромно задоволство со себеси и со сите други доста поситни од него луѓе, што се грижеа за него и што го слушаа со задоволство како труби неговиот глас меѓу ѕидовите, среќни со неговата момчешки несмасна шега.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Додека ги средуваше во сандакот, мислеше дека ќе има храна за едно дванаесетина дена, ако го распредели сето, што го имаше така, за во секој од тие денови да биде донекаде сит.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Инаку, секој ден од почетокот до крајот тој ги повторуваше сите движења од вчерадента, тоа беше веќе вкоренето во неговото тело така, што без нив не можеше ни да биде замислен ниеден од тие денови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Притоа младиот рече дека е студент и дека тие денови почнале предавањата на факултетите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Иако сега беше свесен дека биле привид, сепак, тие денови тој ги имаше како најсреќни во својот живот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Би сакал да го најдам жив, помисли многупати тие денови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Она пладне, кога војната беше оттатнета, а нејзините сенки сѐ уште стоеја во изгорените куќи на нивното село, и во разурнатите мостови, и во разодградените плотишта, а по селските сокаци се тркалаа празните картонски кутии од УНРРА, и селаните се облекуваа во половните американски карирани виндјакни со неминовната црвена шарка, и кога двете селски бакалници беа прекрстени во Кооперативни сектори, а секој нивни ден се завршуваше со по една фронтовска конференција, на која тие по двајца-тројца продолжуваа да се запишуваат во Задругата; она попладне, во кое исто така мнозина, продолжувајќи да немаат доверба, а и Змејко беше меѓу нив, обично молчеа, за сето време, сите тие денови, и додека се меткаа по цел ден по средселото, а и вечерта на конференциите, а дури после си се разотидуваа кон дома; она попладне, кога ќе им станеше чудно ако речеше некој дека оваа вечер нема да има конференција, толку чудно и толку пусто, што дури и самите би ја закажале неа, она додека исчекува задружниот курир - поранешениот пандур, - пак да притропа со барабанчето по сите мегдање од селото и се чудеа што уште го нема; во таа тишина, во која стоеја зачмаени на средсело сите мажи, а меѓу нив само ретко ќе пробечеше некој глас, кој можеше да бара или огон, или тутун, кој ниеднаш не кажуваше ништо повеќе: тоа пладне, во кое подоцна се насобираа сите крај една лимузина и еден џип што пристигааа од градот, носејќи уште една од сите оние делегации, што доаѓаа на конференциите и постојано им го зборуваа сѐ тоа пак тоа, сега од колите излегуваа луѓето и се поздравуваа со селаните со онаа неприфатена, одгатната фронтовска желба за приближување и Змејко уште на прв поглед го препозна онојго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не се молел. Им нудел на коските дел топлина од својата младост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Всушност, сѐ уште му се спротивставувал на стравот и се калел за дни во кои еднаш или повеќе од еднаш и самиот ќе стои под сенката на смртта и се сеќавал на суровите подбиви на некои од дружината со престарениот Симон Наконтик (така е, старецот престарел во тие дни), а пред тоа ги гледал шегаџиите како со насолзени клепки се молат пред манастирскиот олтар за мртвите, за Дмитар-Пејко, Неделко Шијак, Јане Крстин, Пеце Дановски, Борис Калпак и, секако, за запалениот Крум Арсов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За што било тие денови да разговаравте со него, тој не умееше човечки, обично да ви одговори.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во тие денови се прекина наставата и сите слични нешта.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во тие денови не едно од децата туку ќе се штрекне среде ноќ, туку ќе скокне од креветот, зар мислите се виѓаваше во каква жалосна состојба се наоѓа, - просто го тера нешто и тој летајќи излегува од спалната. Птица.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тие денови, додека траеше господството на вошките во домот, сѐ, сѐ беше мртво.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се обидуваше да среди нешто нејасно што го следеше во тие дни.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Болен ли си, Оче Симеоне?“ На тоа најпросто прашање што го чу во тие дни не можеше да одговори.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тие денови Томаица не се прибираше дома. Излегуваше наутро пред 9, а се прибираше навечер околу 20 часот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тие денови по друг повод со сопругата Гзиме престојував во Париз.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тие денови, постојано го одлагав одговорот на едно од мајкините писма, за сметка на овие дипломатски депеши, кои имаа миговно значење, како обичен воден цвет, кои еден ден ќе завршат во архивските гробници Во моите очи оживуваше мајкиниот ракопис, видливо неизменет уште од првите урнеци на првите учители кај француските лазаристи во Солун.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа се случуваше во последните есенски денови на 2004 година кога Јасер Арафат донесен од Рамалах со социјален француски воен авион во воената болница Перси во Кламар, близу Париз, агонично ги минуваше последните мигови од животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не зашто бил начнат од сакагија туку зашто можел да биде симбол на сите надежи во тие дни.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Воздушниот коридор Еден, на пример, не се викаше така во тие денови: се викаше Англија или Британија, иако Лондон, во тоа беше прилично сигурен, отсекогаш се викаше Лондон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие денови никогаш не можеше да ги задржи мислите на ниеден предмет повеќе од неколку мига непрекинато.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие денови не го ни допре дневникот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Луѓето на моја возраст не знаат ништо за тие денови.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се осетив како да го губам тлото под нозете, ми рече тие денови таа, додека разговаравме околу нивните односи.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во тие денови, разбирливо, како жена, јас сѐ повеќе сеќавав за што станува збор.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тие денови, средината на септември, кога Методија веќе разбрал што се случило, дека Симон е уапсен и зошто е уапсен, подработувајќи на гробот на Борко на завршните работи, како што велеше тој, го пројала мислата за она што го открил Симон и тргнал да го види со очи самото место спроти долнечките гробишта.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Изгледаш дека тие денови ние бевме единствените гости, па љубопитно ги отворав вратите од собите, влегував во нив и им се восхитував.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Тие денови имав работа во центар на градот и се изнервирав кога видов купишта споменици што се прават: „Онаму од кај што излегов… луѓето се лекуваат под ненормални услови, во никакви болници…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Епизодата во која во една квечерина се појавува Нанчо кој чиниш во раширената прегратка има чиста вујковска љубов спрема внукот, а завршува со фатена вошка од јаката, не ги поматува тие денови.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
5. И тие дни во кои сонцето само зборува молчат Ветрот мине по грмушките по лисјето душкајќи Лазачите ги штрека глуварките во пројаснетиот воздух ги развева далеку дури татни Тој гром од човечка рака пред портите на гибелта Гласот на ранетата тишина зборовите ги бара По крвта пребарува по ѕвездената роса што посега Месечината и сонцето го менуваат здивот и издивот на трепетните лисја под времето што протечува со копнежот долг по гнездото на песната што се подава Светлина во очите И чело загледано кон идната виделина на бидноста што ќе огрее по насмевката минејќи на сите уморени што сонуваат во заслонот на неизречените зборови
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Ќе ѝ го оставам на нашата ќерка – рече занесено Мајка. – Ехе, тие денови, во Италија, ни беа еден мал исполнет живот! – дополни Татко. – Цел живот го сонувам тоа патување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Бидејќи имаше кино-проекции и во неделите, Мајка одеше понекогаш да работи и прекувремено, макар што Татко ја молеше барем тие денови да си останува дома.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На неколкупати, во текот на тие денови од престојот во Брезница, авторот доаѓаше на сретсело „на чека“, како што би се изразиле ловџиите, заради блиска средба со својот истоименик Едо Бранов селанецот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но постои ли начин или приказна што ќе може барем привремено да го одложи расчеречувањето на мојата земја и тоа помеѓу олку настрвени мајки, запенуваше одвреме навреме Раде Ич, и тоа секогаш во присуство на капетанот Трајан Крстиќ, кој веќе неколку дена го врбуваше за доброволец во неговата чета на 23от Пешачки полк, што требаше токму тие денови да замине на фронтот на Кајмакчалан.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Токму во тие денови, сосема неочекувано, на широчинката зад Монополот, се појави Дафина Кочкова.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во тие денови на младоста, кога смртта беше толку далеку, времето не беше време, а староста беше само оддалечен ехо од некоја спилја.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Инаку не е лага дека таа се плашеше оти пеперугата ненајавено може да одлета.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Иако во тие денови помислував дека сум имун на магиите и дека не дружам со потсвеста, сепак не ја исклучував можноста дека нешто ме има придвижувано кон постариот пријател и низ такви простори.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Барем во тие денови верував дека на сличен начин се изневеруваме себеси кога ја прикриваме вистината но и тогаш кога невистината ја прогласуваме за вистина само затоа зашто тоа го бараат од нас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тие денови, кога Загорка Пеперутката ја носеше во косата најголемата црвена пеперуга што некогаш ја видел светот, беа некако чудно пролетни.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Притоа несфатливо грд ми се чинеше и навидум соблазнителниот предлог на Грофот, дека разбраниот и истинољубив автор, ќе си обезбеди ослободување од евентуалните обвиненија ако пројави спремност да соработува во расчистувањето на проблемите што се обидува иследникот да ги разреши.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Помислив и на обвинувањата на кумановката Николина Кралева а потоа и на првите обвинувања, што ѝ биле упатени и на тетка Боса; поточно помислив на нејзиното писмо што го примив во тие денови.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Задевањата на децата веќе не го навредуваа и за деда си не се плашеше. XI Токму тие денови комитите и повидните селани од Брезница со часови се советуваа како да го тргнат злото што ги поклопило.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дончо, кој во тие денови не проговори ни неколку збора со неа, со видлива љубомора ги проследуваше додека си одеа, а тој самиот од дворот заминуваше со последните деца, најчесто скокајќи преку оградата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тие денови ми се јави и Михајло Горачинов. Од Москва.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие денови што одевме в поле, ни се примирија црнките во очите, ни се поправи видот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие денови дојде и жена му од Полска.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И да знаете многу се среќни и радосни. Тие денови не работат и само пеат и само се веселат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тие денови, таа смисли наместо букетчиња од чаеви да плете венчиња.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Молам?! Што рече?! – праша таа изненадено.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
По цел ден береше смил, горе високо над ливадата, плетеше златно – жолти венци со разни големини и ги закачуваше насекаде низ куќата, најмногу горе во нејзината соба.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еден од тие денови, кога моето истражување го прогласив за завршено, ѝ реков на мајка ми, само што беше влегла дома од работа: - Бидете без гајле, вашиот син не пуши! – и задоволно и гордо, значајно погледнав во неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)