тоа (зам.) - мисли (гл.)

— Море ми шо мисли! Шо мислеше понапред, тоа мисли и сега.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Од училиште до дома само за тоа мислеше: „Ами оти пак да не му се опула, ќелешот еден? Шо може па да ми направи тој мрсолко?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А таа откако се сети оти пак ќе треба долни крај да „дере јарци“ само на тоа мислеше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Со тоа мислам дека исполнувам, спроти моите сили, еден дел од мојот долг кон народот мој и кон татковината моја.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сѐ за тоа мислам и постојано се прашувам самиот: аџамија ли сум, пијаница ли сум, во што ми е грешката, та што не ми даваш изан, да го земам и јас мајсторското писмо?...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Затоа Барес може, во името на науката, на своите сонародници да им советува да се ослободат од крупните зборови какви што се вечно или секогаш, и како пример им го наведува идиомот кој, наместо зборовите „јас мислам“, ја остава можноста да се рече: Es denkt in mir, „тоа мисли во мене“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сѐ на тоа мислиш, само тоа го споменуваш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Како да не го споменувам кога тие беа толку далеку и толку долго без нас и шетаа, и уживаа, а брат ми и јас седевме дома, па барем да бевме сами, ама не бевме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На тоа мислеше дури кога трагата го искачи на еден висок срт, дигнат над сите бели шуми наоколу, заздишен и со првата болка во колениците.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Подоцна, не веќе во безумен очај како пред доаѓањето, Онисифор Проказник се обидел да дознае зошто човекот со остра коса носи под кожувот лита мантија што се тутка во прешироки беневреци но пред тоа мислел дека неговата словенољубивост подмолно се пресметала со едно попче што не сакало или не умеело во манастирот да пее на разбирлив јазик пред да се џембоса претепан и по гаќи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подоцна некој бабуњосан Адам Лесновец, за кого можело да се поверува дека удрил со муцка во улиште, им кажал на луѓето од дружината дека човекот во ветов кожув се вика Доце Срменков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Купија сукно, мошне квалитетно – и тоа не им беше тешко, зашто за тоа мислеле уште половина година пред тоа и ретко кога еднаш месечно да не излезат по дуќани и не ги испитаат цените; затоа, пак, Петрович рекол дека подбро сукно и не можело да се најде.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас само на тоа мислам. Таму сум.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)