Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тој на надворешниот свет механички му наметнува идеи, сметајќи ги за сопствени вистини.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Умот- мозокот се бави со надворешниот свет со помош на идеи за надворешниот свет.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој на тоа му го посвети животот...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Султано? - ѝ рече тој на жена му. - Повели, мажу, - се огласи таа.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Како гледаше тој на тие мои пријателствувања?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој на сите луѓе им беше симпатичен и ништо повеќе. (...) До ноември Велветите престанаа да пробуваат во Фектори и престанаа да живеат кај Стенли.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

За најстар надгробен споменик се смета тој на еврејскиот поет Авигдора Каро, кој датира од 25 април 1493 година...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Гледајте колкави му се - им се сврти тој на девојките - и ајде човек да се бори, кога гази со нив како со копита”.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Што беше тој крив? Можеше ли тој да знае дека неговата тиха појава ќе предизвика таков немир во оваа осамена куќа, дека ќе му се противстави тој на еден човек што ќе се најде побуден да го брани од него најмилото?

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Другарју, - му рече тој на Коча и се отпушти сиот. - Другарју, нарачај ми уште едно шишенце.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но нѐ чудеше кога тој ќе одмавнеше со рака и сосем млако ќе речеше дека овие биле сосем мали возови, наречувајќи ги желчиња и чајничиња, зашто по другите градови имало уште многу, многу поголеми возови, кои тој на млади години ги терал...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

— Зошто толку се плашите од него? Неоти тој не е од месо и коски?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Како да е ќе го најдеме, ако не во Градешница — во Старавина; ако не Полчишта — Бешишта — им рече тој на своите чауши, башчауши и онбашии.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога го залепи ушето на дупчето сосема јасно го слушна шепотењето од комшијата. Му прошепна и тој на дупчето и разбраа двајцата дека се слушаат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Според тој план Бахтијаровиот одред ќе ја опсади чуката од југ и запад, а тој на бимбашијата, од илјада војници, ќе ја опсади од север и исток и така, заградена од сите четири страни, ќе се нападне на знак од Бахтијара.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

* По препирките на Студена, војводите и четниците продремаа по некој половина час, но веднаш ги изненади стражарот од „Боцкин Камен" со вест дека слушнал аскерска бурија откон Маково.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Истоветна лузна каква што носеше Тој на челото - ѝ изгреба и на секирата уверен дека лузните нанесени од честа не се грди, па продолжуваше сам низ планината листајќи ја како недочитана книга чиј јазик го разбираше само - Тој.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Пасторот Џеф му ја фрли топката право на тој на трета база, кој исто се викаше Џеф и работеше во отпадот за автомобили.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Копнежот, големиот, несовладив копнеж, да ги излее во работата трепетите на своето срце, го имаше маѓепсано Велета: му пречеше до крај да го согледа животот, макар не еднаш да го имаше сетено тој на својот грб неговиот камшик...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Цели денови стои тој на малото возвишение над Канео и никако да започне: ниедна линија, ниедна боја не заигра по неговото платно.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Нејзините очи беа влажни... премиера Завршена беше и последната точка кога се појави тој на широкото скалило пред влезот од полуосветлената сала.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Додека тие седеа стиснати како курсисти, тој на подиумот накратко им ги изнесуваше главните црти на сценариото, служејќи се со кредата на таблата како професор по тригонометрија.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Што ќе разбере некој, да речеме, ако му раскажувам за гората, а тој на гората гледа само како на нива, да речеме, во која се раѓаат дрва за огрев и за градење?

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И колку ти е кешот во џебот, толку ти е умот во главата“, им велеше тој на брезничани.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И ни вели тој на сите како што бевме собрани во училиштето: кучиња повеќе во селото наше нема да има! До едно мора да бидат поштомени.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

За ова нешто сам тој на шака расправеше, после, ко помина фуртуната и ко се растури месната канцеларија, а тој ништо потоа не беше.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој на едно црешово стебло се пентареше, јас на друго.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Не го сторивме ни во Бјуик Осумката на мајка ти каде што бројаница се обвиткуваше околу ретровизорот како монистрена црна змија со сребрени канџи во форма на крст.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не го направивме во твојата соба на креветот со балхадин на кој што ти тогаш спиеше и каде си спиела како дете, ниту пак на задното седиште на ’рѓосаниот Рамблер на татко ми што мирисаше на пушени кленови и колбаси кои што тој на викендите ги разнесуваше од месарницата на чичко ми Винсент.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На ќор-сокакот на нашата „патека на љубовниците“- споредна уличка со напуштени фабрики - каде што јас го усовршив движењето на прстите со кое за миг се откопчува градникот; зад јоргованите во Паркот Маркет каде што прв пат ме допре преку фармерките и твоите пупки, набабрени под проѕирниот памук, ми се чинеа лилави како јоргованите; на балконот на новиот Театар Кларк каде што си ги избришав дланките од солта од пуканките и ги протнав меѓу твоите бутини, а ти прошепоти, „Се чувствувам како Дорис Деј да нѐ гледа,“ - и тука не го направивме.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој на првиот глас за доаѓањето на гостинот, се стресе, пожолте, занеме, стрча и исчезна.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Да го допуштиме уште и тоа, тој да добие бугарска служба. Но ќе се чувствува ли тој на неговото место? – Не.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Си помислив дека е тој на стража и дојдов...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

„Ах, одвратник еден! Од него самиот така смрди, а тој на мене...„, се слушна гласот на Авдотја Игнатјевна.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Не се вртам јас, мајчичке и нема од мене никаков таков особен мирис, бидејќи сум сѐ уште во целосното наше тело, како што е, се сочував себеси, а ете вие госпоѓо, веќе така се начнавте - затоа и мирисот е навистина неиздржлив, дури и за ова место. Само од учтивост и молчам“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не можеше да истрае тој на желбата да го изрази своето сочувство.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А и ти на нив, па така ги знаеш цените на цел ред од твојата, а и од страната карши, солидарно помагаш во редењето на робата на комшијата, а и тој на тебе кога собираш како споулавен, ако дувне бура,а вазните се кршат наоколу.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тој на Азра ѝ се претстави како менаџер на Машкото друштво „Осамени срца“.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Да не беше тој на претседателското место мојата телеграма сигурно не ќе стигнеше толку високо.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И еве сега неговиот Галеб, како со сила создаден и одржуван феникс, треба да го оживее исчезнатото време... но и тој на крајот да заврши како старо железо, а Синиот воз да остане на некој заборавен колосек...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се водеше битка со дамна починатиот владетел...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Камилски не можеше да верува дека бројот на позајмените прилози од турскиот јазик може да биде толку голем, макар што нивниот број во употребата постојано се намалува во балканските јазици.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

За Камилски зборот филан и цитатот на Андре Мазон, најден како француски војник на Источната Армија во Корча, извлечен од неговите балкански документи, односно неговата книга Contes slaves de la Macedoine sud occidentale (Словенски приказни од југгозападна Македонија), објавена 1923 година во Париз, ќе бидат од посебно значење и тој на одделен потсетник запиша за да му го изложи на Татко како посебно ова прашање при скорешната средба.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој на Камилски му говореше при разгледувањето на поимот кадија, дека исламот не е само религија туку истовремено и цивилизација, култура.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој на истиот начин секогаш се поместува в десно да можам да поминам за да му го дадам зобот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Иако и самиот тој на моменти не беше сигурен дали да се надева во излез од темнината во која потона Марија.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

— Или Неда, ако сака веќе татко да ме жени, или никоа! — ѝ натрати тој на Бисера, а која преку бабата Манџичица му го пренесе ова „попуштање“ на Крлета.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

– Од кој манастир идеш, оче? – го праша поп Јаков калуѓерот. – Од света Богородица – Трескавец, нека не има во раката – одговори калуѓерот и приседна и тој на плочата од еден гроб спроти селаните.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Се спушта сега тој на рамената на врсниците свои во болот непребол дури од него горското цвеќе се разделува Домот во кого згасна помнењето на светот во залезот на виделото.

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

За каде, ме прашува тој на касата. За нагоре, му велам.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Абе, овој да не е некој комарџија“, рече еден од младите картаџии преправајќи се како боже тој на кого тие зборови се однесуваа е непостоечки.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

- Стрпете се, другар Горјан - му се обрати тој на Горјана. - Вечерата скоро ќе биде готова.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Му се смилило на Силјана да појде и тој на нива за да го гледа татка си како ќе ора.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

А вие Семјон пожестоко и од мене се судривте со тие зла бидејќи бевте помлад кога нѐ подбраа Црвените, долу на Крим, му се обрати тој на татко ми.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Не кажувајте ми дека сум добро, дека настинката минала, зашто јас, докторе, сѐ уште се чувствувам лошо! Ха!“ се засмеа тој на својата вообичаена шега.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Море тој на тамбура место жица влакно од коњска опашка врзува.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тој на Бошка му изназборе толку, што овој ни глава не можеше да крене, а камоли да си ја каже маката.