тој (зам.) - веќе (прил.)

Имено, тој веќе имаше добиено испратнина од осум плати, во висина од 245.472 МКД (4.025 ЕУР), но беше оштетен за над две и пол илјади евра кои му следуваа, но не му беа пресметани и исплатени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во второстепена постапка, судскиот совет (во состав Љ. Неделковски – претседател, С. Спасеновска и П. Поповски), со Пресуда ја одби жалбата како неоснована и ја потврди првостепената одлука, донесена во корист на вработениот-тужител.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Конечно, во ноември истата 2006 година, таа стана правосилна и извршна. *
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Најпосле, незабележано за самиот себе, старецот отиде малку на страна, во шумата; тој веќе се беше смирил и акаше без цел околу грмушките и дрвјата; парченца од шишарки и лисја испопаѓаа врз неговата мртва глава.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Така дишеше, со целото тело, што се чинеше како во себе да го впива целиот воздух.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој навистина се наду и со некаква услужна страст се тапкаше себеси по големиот мев; го правеше тоа бавно, тешко, очигледно му беше напорно да ја подигнува раката; солзи често му течеа врз лицето; но тој веќе ништо не разбираше. Маргина 37 67
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во меѓувреме самоубиецот престана да свири, но веселбата продолжуваше.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таков, и како жила и како живо сребро, сиот подвижен, тој е секаде околу Претседателот: додека си го здогледал зад Претседателот тој веќе е пред него.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Што е најважно, знам дека тајните што јас ги открив одамна на светот ќе му беа познати и тој веќе ќе чекореше по други поубави патишта ако не беа лошите луѓе кои тоа го оневозможуваат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Еднаш отишол дедо Доне да го посети, но прадедо ми не си го познал синот (мојот дедо) бидејќи кога го оставил тој бил момче, а кога по долго време го видел тој веќе станал маж.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Со костум, темни очила за сонце, шешир... исправен и арогантен во одот. Никогаш подраснат со брада.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тој веќе се поздравил со сите. Замина. Беше болен.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Пред тоа тој веќе го беше завршил својот метален кафез, Why not sneeze Rrose Selavy.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кога разумот работи за добродетелта на народот тогаш тој веќе се одрекол од својата 14 okno.mk слобода, што значи и од самиот себе.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Неговата функција се распаднала во себе - тој веќе не е оној кој упатува на изворите на знаењето туку станал пречка на патот до него.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Пазарот на зеленчукот и овошјето беше осиромашен, зашто тој веќе е префрлен во новите постројки.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
По архитектонското решение, нашиот павилјон зазема челно место на ЕКСПО и затоа тој веќе нема јавно признание од најповиканите експерти во Брисел.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој веќе поретко се напиваше, гледаше да не претера, и Рангел се сети некако сам.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ќе и забериме и за една ноќ ќе му и теслимиме на Јована во Пчишта, а тој веќе од тамо натака ќе си а брка неговата работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таму тој веќе ѝ имаше пратено нишан на стројничката Мискарица.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Му прекипе на Аргира. Со години насобраниот гнев и мака сега избувнаа со вулканска сила во него и тој веќе не можеше да се совлада.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но тој веќе си го кажа своето. Ќе го каже и на други места.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Всушност тој веќе подолго време, од моментот кога ја зеде пушката в раце, го очекуваше вивнувањето на тоа пламенче.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Откако минаа три години тој веќе ја беше толку припитомил и обучил што можеше слободно да ја воведе во куќата.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тој веќе цврсто беше решен да не го отстапува станот но не беше расположен за карање и расправии.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И, бидејќи тој веќе трето колено беше син единец, па од еден син на еден, најпосле со Илета Брчалото од Веговци не остана ниеден.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но, на таа игра тој веќе не би ни помислил откако виде дека останала една најмала бројка лажици.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Очекував младиот цариник најпосле да го продолжи разговорот, но тој веќе го зеде пасошот на друг.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Скоро секој миг ќе се покаже по еден столб низ предното стакло од автомобилот и додека трепнеш со очи тој веќе е назад.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Доаѓајќи си на себе, таа остана да седи таму, една или две минути, и потоа повторно го погледна Милана, и тој веќе не беше оној чуден човек што беше пред една минута.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„А што се однесува до уништувањето на она што тој веќе го направил, не знам дали тоа е можно.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ова не било пропуст. Тој веќе размислувал за тоа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во Бога се колнам, дека говорам вистина. Жена сум му, господин судија, на Павел Земанек; барем законски, јас сум му сѐ уште сопруга, иако тој веќе од поодамна не живее со мене и со Здењичка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
6. А кога се вратив назад од Дамаск, узнав за нови несреќи: дента кога сум заминал, логотетот, со царски указ, со печат царски му го сменил името на Стефана, и тој веќе не беше Писмородец, туку Лествичник!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но тој веќе не беше тука; бесен, излезе од семинаријата, па се врати со слово друго и ми го подаде препис да учинам, а тоа слово, со буквата Ж што почнуваше, на друг го даде за умножение.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Можеби тој веќе има одбрано некоја сосема друга.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Ти, само ако те удри, или ако не ти дава да јадеш, не на татко ти да му кажуваш, тој веќе е ујдисан со неа, туку на тетка да £ пишеш писмо, па јас кога ќе дојдам ќе £ покажам убаво.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Слушав како чекори по нас и во тесната уличка, ги слушав нејзините чекори и ударите на стапот на кој се потпираше; гледав во чекорите на Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој веќе не ја погледна. Таа одеше по нас до излезот од трошната куќа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Можеби е шољата за тоалет со казанче најголемиот изум на човечкиот род по тркалото, но само во поглед на техниката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас претпоставив дека брат ми се преоблекол и се свртев: тој веќе беше во своето одело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како болен од рак кој сè уште не чувствува болки, па сосема свесно го негира постоењето на болеста и се убедува дека лекарите згрешиле во дијагнозата, без да знае дека болката е само последната, конечната фаза на смртта која тој веќе ја живее.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога почнаа да го навредуваат во Коринт, луто им рече дека можат слободно да загинат, оти тој веќе нема намера да им проповеда ним и ќе оди кај другите народи, кои полесно ја разбираат Радосната Вест и повеќе веруваат во него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
По оној пат кај него, тој веќе никогаш не побара таа да му гледа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го познав веднаш дека е Младичот и се замешав во симнувањето, но тој веќе беше мртов.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
„Можам да се кладам дека тој веќе ја намириса Катиш Берестова!“, го прекина Клиневич.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Младиот човек, стапувајќи во живот, може да си ги заборави науките.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Прво му пламна брадата, потоа челото и образите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Драги Клиневич, јас сосем сум согласен со вас и залудно вие... се впуштавте во такви подробности“, рече Тарасевич и продолжи, „Во животот има толку страдања, толку маки и толку малку одмазда... јас посакав накрај да се смирам и колку што гледам, се надевам одовде сé да извлечам...“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Имајќи пари и вујковци, тој веќе има право на неукост и на среќа, но, картите му се неопходни: без нив, тој во најдобрите куќи ќе биде мртовец и него ќе го посочуваат со прст, како да е бегалец од оној свет!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Алхен многу се срамеше. Тој веќе одамна ги распродаде сите инструменти од капелата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Трескотеше потавмина продолжувајќи да го меле стаклото. Притоа и тој веќе врескаше некоја своја нечујна исповед.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И наеднаш тој веќе немаше што да очекува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А потем тој веќе и пречекорил десетина пати кон фатената мечка и можел сосема добро да ја види ужасната голота на крвјосаната коска од ногата на мечката.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој далечен живот, сега, наеднаш, криеше толку многу примамливости за него, што тој веќе почнуваше и да сонува за селото и за сите луѓе во него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа уште веднаш, како изненадено, се обиде да се врати назад, да избега во снегот, но тој веќе ја имаше затворено вратата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таа самата се одбра кога застана тука. И тој веќе не гледаше ништо друго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, тој секогаш успеваше да ја однесе малку погоре со себе си и неа, малку подалеку напред меѓу буките, и тоа се продолжуваше толку долго, што тој веќе и не се сеќаваше ни како почна, што тој не можеше да предвиди ни дека еднаш ќе заврши некаде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, сега тој веќе никако не можеше да престане.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Младичот беше задоволен и често повторуваше дека ова ќе мора да им успее, му објаснуваше дека ги притиснале в ќорсокак луѓето од монополот, го извеле тоа многу добро, а за она му рече дека тој ќе мора да си однесе и нешто дома, таа пролет; тој веќе беше почнал да се подготвува за одење в село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој веќе никако не можеше да ги совладува нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Она, што се случи со него и со волкот, не можеше да не го потсети на сето друго, што се случуваше околу него, од сите негови страни, и сега, наеднаш тој веќе беше свесен што можеа да значат и сите оние несфатливи прострелкувања на вртенестите прилики, што сновеа и пресновуваа сето време по сивината меѓу стеблата на самиот раб од неговото сознание.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега тој веќе не знаеше ни кој ден е откако беше дојден.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но тој веќе беше свикнат да го раздробува тој бес во своите мускули, секја утрина повторно упорно и повторно лудечки загазувајќи во длабокиот снег и цепејќи го неговото море со своите чекори во по неколку бесмислени круга околу пиланата и враќајќи се од таму секогаш полн со една безумна насмевка во своите очи, тоа беше само оној, големиот Ристан, дојден во него, секоја утрина повторно извлечен од заборавот, како првпат сретнат, збеснет и див.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Некои од нив тој веќе можеше и да ги распознава.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Со тие исчекувања во себе, што ја зајазлија, сета негова среќа со убавиот ден и со високото небо, тој веќе не можеше да остане на прозорецот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Па сепак, тој веќе беше тука, на десетина чекори од него, стасан. Сега само го гледаше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еднаш нешто му просени во погледот, но тој веќе не можеше да биде сигурен дали тоа беа тие, или пак само една игра на снежната ткаеница, а веднаш потоа не беше сигурен ни дека постоело некакво просенување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За сето време додека чекореше меѓу дрвјата тој веќе ниеднаш го немаше во себе она подмолно, проклето и застојано чувство од сите поминати денови за себе си сосема сам; постојано беше со оној напред; тоа сигурно и неотуѓиво му го носеше сето тоа време оваа крвава трага, што се протегнуваше меѓу нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И дури таа така сама спиеше и бараше средство со кое да се отруе, една ноќ кога беше тврдо заспиена, Полин ја преклучи вратата со друг клуч и полека, на прстички, ѝ влезе во собата, ѝ се пикна во постелата, ѝ ја крена кошулата и ја соголи; кога таа се разбуди и списка, тој веќе беше над неа, со едната рака ја стегаше за рацете да не му ги извади очите, со другата за устата да не вика.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Само вратата со прст му ја покажа и тој веќе не наврати на „добронамерен“ муабет.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Го потпирав челото на тупаници и пак бев во собата под слабата светлост и меѓу сенки кога влезе Борис Калпак, поточно тој веќе беше во собата кога се тргнав од чинките на мртвите за кои не запаливме ни половина свеќа во некоја црква.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Господ е на страната на умните. Тој веќе ги одбележал улавите. - Благослови ме, мајче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Змија, се наведнал над покојникот Симон Наконтик, кикотливо старче; заради боцкавата муцка бил налик на видовникот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Змија, џитка. Ногата му е поцрнета. Слушаш ли, побратиме, си стапнал зломорница. - Тој веќе не те слуша.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
2 Според подоцнежното раскажување на кукулинецот Лозан Перуника* (значи по седумдесет и осум години од настанот, кога тој веќе бил на прагот на своето столетие, поточно - според записите на некој калуѓер од илјада деветстотини и тринаесеттата година, кога веќе се гризеле со оган и челик под знамиња на лав или двоглав орел и атакувале едни на други преку полумртви села и градови во прашина, во чад и во треска бугарските дивизии на генералите Тошев, Ковачев и Иванов и српските дивизии од Првата, Втората и Третата армија на престолонаследникот Александар и на генералите Степановиќ и Јанковиќ, и едните и другите, мобилизирајќи ги македонските голтари од вардарскиот, пиринскиот и егејскиот дел на својот вилает да пукаат едни во други**, додавајќи му ги на тој хаос и грчките војски, сите три крунисани влади на тие армии во алчна агонија да лапнат по еден залак од Македонија), во она време големоглавиот и бабуњосан Адам Леновец им раскажувал на неколцина од дружината дека попчето што го мердале ноќе во Лесново не се занесувало толку по идејата на грчката Патријаршија за една голема и од Зевс или Саваот благословена Елада, тој неграмотник со ретка брада можеби за тоа и не знаел, колку што сакал да ги завлече прстите со многу топчести ковчиња под ленената кошула на Фиданка Кукникова; каменоделците по ден, најчесто пред своите жени со загатливо сомневање под клепките, ја проколнувале и ја пцуеле убавицата со дамки, со тие златни очи на страст и копнеж по милување, а ноќе станувале од постелите на своите жени, божем во дворот ќе шопаат широко расчекорени и без воздишки по она што пред тоа го сонувале, всушност како лилјаци ја облетувале Фиданкината куќа со еден прозорец под бушавиот сламен покрив и со напукнат оџак; жените веќе нешто знаеле за ноќната лилјачка игра на своите мустаќести балами и со дукат го наговарале попот да се преправи во козинав врколак и да внесе страв во селото; ама и на попот, како што раскажувале, не му висел под папок суџук од мелено козјо месо; и тој станувал бабачко кога ќе се сетел какви тајни си криеле жените под кошулите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред тоа испив голтка вино од жудливо грозје што го раѓа од песок Македониичкава, ме натера домаќинот да го сторам тоа, го опијанив срцето и појдов во длабочините на животот да ги поздравам оние што не се веќе мртви и да им раскажам како почна највозбудливиот ден на овој свет: ја видов 'рженокоса, пораснав, треската што ме мачеше изгоре од огнот на крвта премногу зовриена за да не знае што се случува во шеснаесеттата година.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не можев да се здржам да не залипам во тој свој прв ден на понижената машкост и ги слизгав прстите на десната рака по нерамниот ѕид барајќи нешто тешко и силно за одмазда но тој веќе одеше назадечки кон вратата и пушташе да му се издолжуваат забите во отворената уста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Господ ќе ме чува мене, јас луѓето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но и неговата душа се извивала во некаква празнина - тој ќе патува, а кога таа душа ќе отпатува еднаш, ненадејно како и другите души на луѓето од тоа парче на прегазениот Балкан, тој веќе не ќе патува и ќе ги заборави сите патишта на овој свет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Простете, рекол тој Васко Тушев. - Ќе појдат душите на мртвите по мене, браќа мои ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лежејќи замавнав со нога. Отскокна и го бутна триножецот со празен чанак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нема извори на живот. Животот е извор што се пие себеси.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Здодевно му е - бригадата е овде три дни, тој веќе неколкупати ја чистел пушката, го изодел селото надолж и нашир, со окцето шашливо ги измерил сите девојки.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Истиот тој веќе го имаше многу порано и го достави со молбата во училиштето во Јабука.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тој веќе едно три минути се обидуваше да го вдене конецот во увцето од иглата, не успеваше и поради тоа многу се лутеше на темницата и дури и на самиот конец, мрморејќи полугласно: „Не влегува, варварин; ме сотре ти мене, непрокопсаник низеден!“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сето тоа го гледаше како нешто ново. Тој веќе неколку години не излегуваше навечер надвор.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Налетувам на една пријателка која работи во е CondNast. Заедно бараме да купиме уште спид.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Наоѓаме дилер, но тој веќе ја потрошил целата роба.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тоа око му било ослепено од не каква натприродна, трајна, од туѓо тело делумно предизвикана инфекција, и тој веќе не можел да разбира што му се случува.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
За прикривање, за кражби ја знаеш казната... но тој веќе не ме слушаше, не беше тука, веќе беше отпатуван.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Кејтеновиот син не слушаше, тој веќе беше на еден од своите далечни патишта, неговите тенки усти заиграа како штотуку првната пеперутка, чиниш пеперутка му застанала на усните, очите му беа полни со светлост, тој беше далеку, патуваше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ќе отстапи ли, да не даде господ, од своите позитивни стремежи (така љубеше да се изразува), - и тој веќе не беше здрав.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но тој веќе го познаваше големиот железен сандак.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Можеби... Што можеби. Тој веќе требаше да биде овде.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Последната беше Јана а тој веќе беше лекар.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Неговиот советник Krzysztof Lenk го ревидирал неговото напредување секоја недела низ рецензии, сé додека една недела не признал дека Frere-Jones отишол толку далеку што тој веќе не може да му биде од никаква корист.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тоа „царство” не никнало од некоја вистинска побожност, или барем од некаква попромислена есхатолошка калкулација, туку како симболска реакција на еден историски пораз, кој се случил и пред практично да биде изведен (бидејќи, пред да се изведе тој веќе бил определен, вели легендата - единствениот историски извор за органицистот).
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Се поздравија, тој веќе имаше купено карти и веднаш влегоа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ја лечеше најдобриот лекар во Битола. Тој веќе неколку пати ја имаше прегледувано.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Кој беше Јасер Арафат? Тој веќе беше во историјата без да го подготвувал педантно, методично и фанатично своето место во неа како неговиот друг соборец од Картагина, раизот Хабиб Бургиба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јасер Арафат како ретко кој друг успеа да ја ревидира судбината на својот палестински народ, да го обедини на патиштата на слободата по вековниот егзил и самиот да стане маченик на враќањето во Палестина, историска жртва, фатен во подготвената стапица од јастребот Шарон!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Наредниот ден таа се појави во кантината дури кога тој веќе заминуваше и откако писокот веќе беше одекнал.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше сѐ и тој веќе беше несигурен дали воопшто се случило.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но тој веќе ѝ го имаше фатено фустанчето и ѝ го тргна нагоре. Таа го стискаше со рацете и не го пушташе.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Со еден збор, велеа, дека тој веќе изутрината излегол да купи цигари, а сега, најверојатно, ќе отиде да појадува.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ве уверувам, дека тој веќе за нив не мисли.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- И Лиле секој ден одеше и тропаше по фирмите. Бадијала. Уште не се слушнало дека ќе примаат некого - тој веќе е примен.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ако тој веќе сакаше да се ослободи од неа...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
„Значи, и тој веќе знае и, ете, нишчо тешко не и дава да крене, нигде не а тера, ни по вода ни одвода, ни на река, ни одрека.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Покрај Стојка Катин напнал гајда и Крчо Косов да посвири, да земе некое тврдо јајце, оти откако Ристе Попов му го скрши борецот тој веќе не најде друг да се занимава со тоа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Та тој веќе за секое девојче в село даваше разни оценки: ваква е Јана Даскалова, онаква е Велика Балева, таква е Трпа Шишева.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
СУЉ-АГА СЕ ВРАТИ од Истанбул по истиот пат по кој и отиде и му го донесе на кадијата, тој веќе беше пооздравен, светото решение за фаќањето на бунтовничките водачи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Не мина долго време, Мајка, сакајќи да му даде друг тек на разговорот, напуштајќи ги своите сентиментални спомени, ненадејно го праша Татко, кога тој веќе се внесуваше во читањето на една книга, со која сакаше да заспие: – Што стана подоцна со грофот Чано? Како заврши?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ама тој веќе беше на залезот од животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Само настојувам да разберам дека потрошувачката слобода е така поставена внатре во индивидуалниот и општествен живот што тој веќе не може да се избори против зависноста.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Стимулансот беше присутен и таму и тој веќе ги предизвика своите последици.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Слободата се заплетка во мрежата на зависноста: вие станувате послободни со купувањето на повеќе експертски услуги и станувате зависни од нив. Дотолку слободата ја зголемува зависноста.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Исходот ќе биде некој вид мешавина чијшто карактер е тешко да се предвиди.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се свртев кон влезната врата со цел да одам да му кажам на работникот Ристе Петревски кој беше во канцеларијата на секретарката, ама тој веќе беше на вратата и му свикав да викне брза помош.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пред самиот крај на работното време, тој веќе беше на истото место на улицата од кое утринава се раздели од госпоѓата која што му направи впечаток.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
По ништо ова возење од аеродромот до в град не го потсетуваше на она што тој веќе го знаеше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Другиот пријател, како што ти кажав, со кого тој веќе се знаеше, беше тој Војне од Брезница.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Така секогаш почнуваше он чиј крај не можеше да се согледа; сѐ имаше свој брз крај што тој и не можеше веќе да мисли ни на почетокот. И тој веќе не беше тој.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Душевниот грч му се одрази во грчот на челото а од тоа тој веќе не изгледаше млад.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ти уште непоздравен со децава, тој веќе знаеше повеќе и од тебе.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тој веќе сѐ знаеше. - Се успа, - му рече, - Затоа. Ајде сега. - Каде? - праша Шишман.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сепак, тој веќе се покачил на некое скалило.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Зар таа наша стара чаршија не е демократска, најдемократска асоцијација, зашто го почитува секој, па и најнемоќниот член?, се обидов да го заинтригирам кураторот, но тој веќе се заврте кон поинтересен соговорник.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Од пазувите на актерот повремено се слупа рапаво кавкање, како да се накашлува актерот, кој инаку зборува со длабок глас.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И додека кажете: „Вујче Ејнар има зелени крилја“, тој веќе едреше ниско над својот имот, влечејќи ги зад себе алиштата како виножито, како лелеава лента низ лепетните удари и замавнувањата на своите крилја. „Фаќај!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Веројатно тој веќе беше сфатил дека страста на Јана тргнала во некоја друга насока!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
При самата помисла за една ваква можност сиот се наежавив!) Всушност Б.С. беше сфатил дека и јас барам причина да си заминам и уживаше во сознанието дека немам храбост да го повторам она што тој веќе најави дека ќе го стори.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Колку што се сеќавам не го бев поканил да седне, но тој веќе се беше разбашкарил на мојот кревет.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Значи уште кога го промрмори она добро...добро... тој веќе беше седнат на мојот кревет.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И уште сонцето ја немаше истресено росата од тревјето, тој веќе се спушташе кон селото од Дика.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мама го одведе Зоки во зоолошката градина. Зашто тој веќе треба да научи како се викаат некои животни.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Гледаш дека и тој веќе втаса за столче?“, вели итрецот и покажува кон тебе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Додека му се смеат, зачудени од каде им толкав кикот, тој веќе ита кон идниот Град.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
„Случајот Прчев“ се повлече од дневните рубрики, и освен неколкуте репризи на неговите единствени два филма, тој веќе не егзистираше во јавните спомени.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Туку, може да е од што ти е мака на душата... за лозјето... Е, и мене ми е жал, туку...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ајде тој веќе има зошто да се лути: задоцнил. А и инаку пишман е што се родил...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Кога Салвадор Дали доаѓаше тука во шеесетите, тој мислеше дека ние ги правевме работите што тој веќе ги направил.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Примерите вклучуваат пролиферација на надворешното рекламирање кое го уништува изгледот на природните и историските урбани пејсажи, комерцијални настани кои го ограничуваат пристапот до парковите и плоштадите, дизајнот на малопродажните киосци и излози во и околу јавните простори кои не го почитуваат локалниот контекст (со тоа праќајќи сигнал дека тој веќе не ја претставува локалната заедница).
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Затоа во нејзината критика на Арент, 115 Seyla Benhabib, “Models of Public Space: Hannah Arendt, the Liberal Tradition, and Jürgen Habermas” in Habermas and the Public Sphere, ed. Craig Calhoun (Cambridge: MIT, 1996), 75. 98 Сејла Бенхабиб на овој анти-демократски, елитистички и конкурентен модел на „агонистички“ јавен простор му го спротивставува моделот на „асоцијативен“ простор од Арентовата претходна студија за тоталитарната идеологија, „Потеклото на тоталитаризмот“ (1951).
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Во оваа посткомунистичка верзија на екстазата на комуникација, јавниот простор сѐ повеќе исчезнува пред налетот на семоќното рекламирање.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Во асоцијативниот модел, јавниот простор е простор „каде што слободата може да се појави“; тој веќе не е дефиниран од аспект на исклучување, туку се појавува тогаш кога „луѓето делуваат заедно во согласност“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Го погледнав, но тој веќе го цицаше врвчето од едно копанче.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Не, таман работа, - се поднасмеав јас.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но тој веќе ме пуштил, а јас сега го држам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На колку рати ќе си одам, го прашувам, но тој веќе ја затвора вратата од камионот и ми заминува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас само што сум заминала, по состанокот, тој веќе дошол.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој веќе се повратил и се мачи да си ги најде нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Всушност, тој веќе одамна ја има доживеано судбината на мојата поезија.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
А за дождот и да не говориме: капне ли врз неговата глава, тој веќе в затвор го става.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Тој веќе знаеше што значи паѓањето на Тамбури. И паѓањето на Каменик и на кота l957.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Маркос се сврте кон присутните и тивко, одвај чујно, скоро разочарано, рече: - Практично јужниот фронт го немаме. Тој веќе не постои.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Брате Трпче прв истрча напред, а јас и Николче по него, тргна по нас да излегува и Киле, ама бидејќи тој веќе ја имаше врзано шамијата преку глава, дедо ми му рече: - „Ти не.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Влегов во собата кај дедо ми. Тој веќе беше заспал со дневниот весник паднат врз градите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Исто така иако Гибсон беше и е често гледан со длабок сомнеж внатре во СФ заедницата, тоа немаше веќе важност: тој веќе не беше „само уште еден СФ писател”.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Еднаш или двапати во неделата сукаше зелник и кога ќе станев, тој веќе го испекол а јас ќе го најдев уште под вршникот, топол, за да појадувам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ако требаше да го стокми чунот и да оди на риба откога ќе заврши акшам намази, четвртата муслиманска молитва, тој веќе знаеше на кое место мрежата ќе му заграби најголемо јато белвици, а каде крапови и костреши.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога пак ќе довеслаше со ортакот на тие места, и кога ќе се оствареше замисленото, тој веќе знаеше како ќе изгледа неговото приближување до брегот, што и колку ќе му земат, а што мајка му, Влаинката од Белица, колнејќи, ќе му рече кога ќе му ја соблекува мократа гуна.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Или пак е тој веќе човек на сите времиња, за кого може да се каже што и да е, и да се претпостави што било?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Скоро секој миг ќе се покаже по еден столб низ предното стакло од автомобилот и додека трепнеш со очи тој веќе е назад.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)