чиј (зам.) - глас (имн.)

Ѕидниот часовник – предел во кој се гледа пастувот од песните со рогови кога го корне крстот во полето; лилјак кога прелетува некаде од кај амбарите; старец што му шепти во сонот на полноќното сонце; ноќта во која полка исчезнуваат буквите чиј глас од ѕид до ѕид, бие во крвта, скита низ иднината и застанува само ден-два по твоето заминување.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Две воздишки: - Престкажувам судбински настани.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ема, која често ми се јавува и чиј глас многу ме куражи, ми кажува дека во весникот Време пишувало оти по смртта на Борко, планираната прослава по повод петгодишнината од изградбата на браната Долнец, немало да се одржи.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во тој миг не знае чиј глас е тоа и кој ми ги прифатил мислите.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Винстон одеднаш сфати чиј глас беше оној што го слушна пред малку од телекранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И пак не можев да откријам чиј глас слушам. Прашав со кого зборам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Се сетил за некој Мустафа-ефендија, ситноглав човек со ретки мустаќи, повлечен хипохондрик со избезумен страв на лицето и од најбезначаен инсект, градски ќата и прочуен пеач од чиј глас ноќите во беговските куќи станувале посветли.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Барајќи настани што биле без врска со нив, со нивната тогашност, им бегал на претчувствата. Од него говорела ракијата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)