што (зам.) - да (сврз.)

Не мрда! Ништо не се продава! Од што да се живее?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ноќта козарот мислел, премислувал што да прави? Дали се бега од пишаното? Не се бега!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ако нема мрша, нема над што да се 'ржи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Да видиме како изгледа долу“, му велам. „Нема што да се види“, вели тој.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И што да напишам? Во машината до мене стоеше ставен лист хартија, потсетник на мојата неостварена повест, на кој сега отчукав неколку реда, повторување на зборовите што ги рече денес Вангел: „Сега, Симон, нема што, утре заминуваме.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ај сега сестро, да си ми жива и здрава и да славиме многу пуримски славја”, ја кревам чашата со лимонада.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Не чини, си велам, да е човек и пречестит и прескромен”, и со таа мисла станувам да ја спасам ситуацијата која од пресраменост влегла во ќорсокак, кога гледам - имам што да видам: тие се држат за раце, гувеат и немаат сила да си погледнат ни в очи, а камо ли да се поканат да танцуваат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тука се нудат такви стоки та тешко можеш да се решиш што да купиш.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Мозокот, што да кажам за мозокот? Не може да ја допрежива испасената празнина, па ја плука на полето на уметноста.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Се вратиме околу авионот и не знаеме со што да се зафатиме.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тие пак што немаа да платат, ниту пак имаше што да им се продаде „на телал", ги тераа гавазот и заптиите, што му ги ставаше на расположение витолишкиот мудур, со авалеџијата од село на село и им удираа секој ден по дваесет и пет стапови по голо месо дури можеа да мрдаат, да одат со нив, а откако ќе им ги искршеа ребрата, ги оставаа да преболат кај некој роднина или пријател, со строга наредба да си одат дома, да работат, да печалат и, на есен, кога ќе дојде авалеџијата, да платат на царот, ако не сакаат пак да јадат двојни ќотеци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Оваа вечер имаше што да му каже Ката на Стевана, а Стеван уште сабајлето го пренесе тоа, и веќе утредента по разговорот сите Адемови чифчии знаеја дека Адам ќе го продаде чифлигот на некој си Јована од Прилеп, сосем нив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Никогаш не сум размислувал за тоа Никогаш не сум размислувал за тоа па никогаш нема и што да изустам.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И така Дуде растеше од Груда до Горда, додека слободата слегуваше од планините до градовите, прво во опинци па во цокули па во чевли, а сирењето што им беше и појадок и ручек и вечера сега го немаше ни за лек, додека се подавија во пипер и патлиџан, барабар во краставици со сите кривини, а девојчињата што ги израснаа крутите селски здолништа немаа со што да си ги покријат пожолтените гаќички па навлекуваа куси панталони од постарите браќа и ги префаќаа нивните кражби по соседските овошки.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Мајка го погледна зачудено. Сепак, го зеде пликот. Не знаеше што да каже.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Луѓето излегоа од зачадената колиба и не знаеја што да зборуваат, на што да се радуваат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Мене не ми студи, - одговара Сашо. Митко се чуди што да прави.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Чудив се чудив што да ѝ речам. Чудив се чудив што да ѝ речам. Што да ѝ речам, како да ја прашам!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Не знам што да речам; како ќе го најдете вие за мунасип така ќе направиме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Но кога видел дека внатре нема ништо што да е вредно, од злато или од сребро, се налутил и го џитнал низ прозорецот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Јас така размислувам, кога тој се исправи и - што да видам? Да не ве излажам, ама уште колку за цела глава повисок од писарот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Го гледав зачудено и не знаев што да му одговорам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кога таму, во визбата, што да видам?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Таа провала ни покажа дека има против што да се бориме - тоа е турското господарство“5.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Потоа молчевме. Тука веќе немаше што да се каже.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Баба Ристосија остана сама во Горно Село. Од неколку стотини селани, остана сама за да ги варди душите на мртвите од сколовранците и гавраните начичкани по плотовите на селските гробишта, за да има од што да се плашат плашилата по бостаните, распарталени од ветриштата и дождовите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во еден миг ги кренав очите кон облаците, кон небесата и што да видам?!!
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Ништо не ти подарив за раѓањето на ќеркичката. Немав што да ти подарам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А еве сега се сетив…,“ реков, и од над срцето, од меѓу градникот и левата града, извадив плетено бебешко капче.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
55. Мисирков го има предвид и фактот дека, и покрај тогашната силна романска националистичка пропаганда во Македонија, таа не може да претставува реална опасност за Македонците, бидејќи Романија нема никаков граничен допир со Македонија што да ѝ овозможи евентуално проширување на нејзиното владеење и во овој дел од Балканот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но Бугарите не се од таа категорија: тие ќе објават војна само тогаш ако има некоја држава што да им ги обезбеди плодовите од војната.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Додадете кон тоа дека српската надворешна политика е установена, како и тоа дека имаат тие и цел ред други, освен споменатите дипломати, и ќе разберете зошто ракополагањето на Фирмилијана е победа на српската дипломатија и пораз на бугарската; победа добиена со свои, т.е. српски сили, а не нешто наврзано од Русите; поразот пак на Бугарите е резултат на немањето бугарски дипломати што да ги разбираат бугарските интереси и да ги заштитуваат со авторитет и знаење.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Големо име имаме, татко, ќе ни го земат!‘ Со грижа на лицата свои ме погледнавте сите, чекајќи од мене да ви кажам што да сторите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Најпосле се согласија да одаат кај старио да го молат да му кажи.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Зер немаш челад што да ти поможат за ти на стари дни да си починиш?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога чуја старците тој збор од старио, многу мака му паднало.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Е, добро, де! Кажи со што да ја наградиме.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Заборавиле што е страв, а кога им дојде ноќеска тие му се подадоа да ги зграпчи за гуша, немајќи ништо, со што би му се спротивставиле, така што оној немаше повеќе ни со што да докрепи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжи првин со одење, во кое имаше и демнеење на мигот, во кој таа и би се вратила, а кога човекот немаше со што да фрли, таа зеде пак да се шиба огромна и блиска, каква што беше, за да можеш да ги здогледаш и црните српови од ноктите на нејзините шепи, за да можеше да го видиш секое превиткување на тупата болка во нејзините скокови, за да можеш да ги видиш и нејзините крвави непца, за сето време испуштајќи некакво подмолно завивање, полно со една ужасна, здржана, придушена бол, а Змејко, кој уште на првиот нејзин чекор знаеше дека ќе мора да отстапи, сега, кога она завивање нараснуваше во некакво ужасно стенкање кај она ѕвере, готово да расчешне сѐ, што ќе му се најде на патот, го сети дивиот ветер како го подига угоре и како го урива во провалијата под неговите петици и расплакан и сосема совладан тој отстапи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се прекина една ноќ, беше како нешто само по себе да истече и да скапче и тие знаеја дека сите огромни ќиури од бел, зелен и црн мермер и сите други камчишта и бигорите, сите тажни анѓели и сите камени венци, какви што може да ги има само на едни заборавени гробишта и само во Грција, што дотогаш беа ги престојале мирни меѓу тие маслини сите поминати векови, сега се собрани на средината, здробени, и дека тука веќе немаше што да се прави.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Јас нема што да свршувам. Сѐ е празно во мене. Јас немам цел.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И, една средба од час и долги 6 месеци и, кога ги раздени, тој немаше со што да се пофали кај другарите уз ж’та зашто се зарече дека нема да се приближи до шишето никогаш повеќе.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Што да ви кажам, излетени вицеви, шкарт песнички и на крајот триумфално доаѓа најсаканиот дедо, во ликот на вршител на должноста Петар Стојковски-Бабец.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога немаше што да украде, си ја крадеше десната рака со левата. Или капата своја.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И што да гледам повеќе, си мислам, веќе ми е срам и ми е страв да го гледам повеќе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Неоти имаше што да пасат, ама така, да се исчешаат по врбушките.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ај, стани Велико, си велам, нажали се барем за кравата оти таа напролет, ќе ни донесе млекце и ќе има со што да ги залажуваш децата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам што да ѝ речам, вели, ништо не ми текнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И тој моча, а јас се мислам, што да правам за потаму. Како да се вратам назад.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си мислам што да направам, а морам нешто да направам: да скинам, да растурам, да ставам граница со смртта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали му треба нешто? Да знам што да раздавам за душа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што да се прави сега: од кај да покажеш глава, куршум те пречекува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да се переш, - нема сапун. Нема и од што да свариш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нема за што да се фатиш, да се закрепиш. Мислиш сѐ е без потпора, без задршка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ѝ кажав за далак пупање кај да оди и за Одобрено дете што да прави, ако е детето само занесено и само да спие: да му намачка малку мед на модро книже и да му го врзе на папочето и ѝ кажав како да му го врати сонот на детето, ако му е земен од месечината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што да се прави, мајче нејзино, еда, оваа ќе ме окрка, си велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Никој, вели Дуковица, чекаме да разбереме. - Што да разберете, велам, ништо не одбирам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам, не знам што да правам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сигурно ова е од огнот, вели Уља, сигурно огнот ѝ ја подгоре косата во коренот. Сега нема како да се држи, на што да се држи, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ко гајгури во песок ги криеме главите. Нема како, нема со што да се подадеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој отаде, јас одаде. И се гледаме така, се срамиме, не знаеш што да проговориш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И нема ни Бадник, ни Божиќ, нема коледари, нема што да раздадеш, нема што да дадеш. Никој оган не запали во гумната и на роговите од говедата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Море, си реков, зар си ба мајката, се дамлоса над мене. Еда, што да се прави сега, обајцата загинавме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И јас веќе не знам што да им речам друго. Друго е да е станат снегот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите ми отидоа без јадење, велам, немав со што да ги испратам, што да раздадам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама нема што да правам, не знам што да му помогнам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што да правиш: од лошо има и полошо. Грешни мисли во грешни луѓе. 234
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знае кај да го удри побрзо Мисајлета Ковачот, не знае што да му скрши понапред: дали рака, дали нога, дали вратот да му го скрши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега дури не знам што да правам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А пилињата, да не знаеш што да им кажеш. Ќе ти дојдат на пенџере: врапчиња, сојки, сколовранци и ќе ти удираат со клунчињата на џамот. Ќе ти наѕираат во собата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Есента беше длабоко навлезена, сонцето веќе заслабнато, западнато. Немаше ни од кај да угрее, ни што да угрее.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не знам што да направам за да ти помогнам, му велам јас на Мирчета, да појдеме кај Маса Ќулумоска, му велам, може таа знае некој маривет. Нека ти закуша, го наговорувам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој застана мошне незгодно среде соба, барајќи и обидувајќи се да смисли што да направи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дури и во оние часови кога наполно згаснува петербуршкото сиво небо и целото чиновничко племе се најало и завршило со ручекот, кој како можел, во сообразност со платата што ја добива и со сопствената желба,  кога сите веќе се одмориле од канцелариското чкрипење, трчање, од својата и туѓата работа и од сѐ она што доброволно, дури и повеќе отколку што е потребно, си го поставува никогаш несмирливиот човек – кога чиновниците брзаат да се препуштат на уживање во преостанатото време: кој, од поиницијативните, брза в театар, кој в град, да го потроши времето за да се изнагледа секакви шапчиња; кој на вечеринка – да го потроши на комплименти на некоја згодна девојка, ѕвезда на неголемиот чиновнички круг; кој, и тоа се случува најчесто, оди едноставно кај сличен на себе на четвртиот или на третиот кат, во две помали соби со претсобје или кујна и со некакви модерни претензии, ламба или некој друг предмет, што чинел големи жртви, лишување од ручеци, од излегувања, – со еден збор, дури и во тоа време, кога сите чиновници се губат по малите станови на своите пријатели за да поиграат бурен вист, сркајќи чај со евтини кекси, повлекувајќи чад од долгите чибуци, раскажувајќи за време на поделбата на картите, некаква интрига што стигнала од високото општество, од коешто никогаш и во никаква состојба рускиот човек не може да се откаже, или, дури кога нема за што да се зборува, прераскажувајќи ја вечната анегдота за командантот, кому дошле да му кажат дека му е потсечена опашката на коњот од споменикот на Фалконе, – со еден збор, дури и тогаш кога сите се трудат да се забавуваат, – Акакиј Акакиевич не ѝ се предаваше на никаква забава.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И потоа како да се окуражија: во ист миг посегнаа и ги позедоа чашите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Девојките ги собраа веѓите и не знаеја што да направат. Беа нерешителни.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Што да правам, што да сменам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И покрај сите обврски дома и на работа, тој не престануваше да размислува што да направи, кој да биде следниот чекор кон повторно доближување кон Томаица, давање знак дека тој не се откажува така лесно, дека ќе направи сѐ нивната љубов да продолжи да живее.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
- Треба, треба... Ти имаш со што да ораш. Коњчето нека ти е живо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Од пролетерите нема од што да се страхува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А тој ми вели: Ми требаш, вели, да донесеме нешто со тракторот. Што да донесеме, го прашувам? Ништо, вели тој.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Угоре високо - удолу тврдо! - Што да сторат? Место не ги држи...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Кап - кап - кап - саде капка по капка капе во коритцето - бигорно... и тенка шурка тече удолу... нема сила што да ја запре водата - кајшто течела ќе си го длаби патот - ќе тече... Бигорна тишина...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Кога наутро ќе се симнев да си го земам мојот велосипед, со кој одев на работа, имав што да видам, многу отпушоци од цигари.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Сѐ што правеше Дукле за да ослаби, не помагаше; Кала како да се гордееше што беше толку дебела, што беше реткост, исклучок во селото; при исфрлувања на секое кило од себе, се плашеше да не тргне надолу, па да не знае што да ѝ направи на кожата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Единствено Дукле се врткал околу неа и премислувал што да прави.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дукле се јадосуваше и размислуваше што да прави.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Движењето при станувањето му е споро, круто, оди збунето нерешително, но постепено се привикнува: поеластичен е, ги допира предметите за да се ориентира, да види каде е; застанува малку како да размислува што да прави, во која насока да оди; потоа тргнува со сигурни и точни движења како да е буден: ја отвора вратата од одајата и излегува; а ако е заклучена, ја отклучува; ако го нема клучот на вратата, оди кај прозорецот, го отвора, се фаќа за гранките од јаболкницата и по неа како мачка слегува во дворот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Носталгија не постои. Со гаранција. Измислена е од Егејците, за да имаат за што да им зборат на внуците.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Крсте патема нигде не се врати на учење, а немаше тој ни што да учи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А што да се прави кога ќе се стане? Да се тргнат децата од оваа ѓурултија, да се најде некое поосамено место.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Од удобен сонувач да не се претворам во дремлив кодош Кој нема што да прави та слуша туѓи муабети Поточно ми беше непријатно од туѓите муабети
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Лектира кнезу Репнине пукната калино во мозокот црвено во копнежот се всадуваш прибираш сѐ што е светло безграничен меѓу корици мирисаш на бебе те канам чај да се напиеме зимата да ја згаснеме небаре жед ти седумдесет и шестата јас тебе да те видам меѓу луѓето немаштија во мене исто така - има што да видиш дождот се самоубива кога врне за да постои мора да врне зли абери како метафори ме следат ѝ се ближи крајот на неизвесноста репнине литературо!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Добро, свештенику, со што да почнам? Со најинтимното?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Па што да правиме сега? - праша Коте. Сега Проедросот, со рацете на масата, ги погледна братучедите и сакаше малку да земе здив пред да ги праша што ќе ги праша, но толку тогаш крцна трказот на вратата, влезе жена со послужавник в раце.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тој се вцрвени како јаболко,се збуни, но немаше што да прави.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Најпосле, чедо, не знам друго што да ти речам и да те учам отколку што сум чул од татка ми, Бог да ми го прости.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ни земја ни божјак – само троа месечина горе И еден крст што да ги покрие сами - Амин.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Ете, тоа го реков! Но што можев да сторам? Што да преземам!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Пауза.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
КУРТА: Ајде признај! КРТОВИЦА: Што да признае? КУРТА: Сѐ!!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Затоа и не бев сигурен што да речам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не знам зошто но сепак проговорив на глас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев уверен дека немам од што да се бранам а знаев дека нема поголема глупост од онаа, да се бориш со замислени ветерници.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мартин во првиот момент не знаеше што да прави, беше без волја да заигра, но сепак ја подаде раката кон едно од децата што бегаше тој момент крај него и успеа да го допре.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Третиот ден Бошко се чудеше што да прави: дали да им ги врати парите на луѓето или да ги чува уште некое време?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Оттогаш Луман постојано преку Бошка порачуваше што да му се носи.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дури кога виделе дека ќе умре, му ја покажале и го прашале што да правата со неа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Што да чиниме, - рече Бошко.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Најпосле мораше да ги земе парите држејќи ги в раце и не знаејќи што да прави со нив.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Што да правам?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Така вечерта и Пеце си дојде дома и после со денови имаше што да се раскажува.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Туку кој го бара, што да му речам?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Пеце беше толку лут – не знаеше што да прави.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Танасица не знаеше ни што да рече ни што да прави.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Ами сега што да чинам?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Што да правам?“ се прашуваше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Што да ти правам, многу си загази, - божем сожаливо му велеше тој на Бошка.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се погледнаа барајќи помош едно од друго и, кога се свртеа, видоа дека имале од што да се исплашат...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Никако да смислат што да прават.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Рипна на нозе: - Сега што да ти правам, кај да те кријам! – му рече на Бошка. – Зарем во мојата куќа крв да се лее!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тука требаше да ја мине реката преку една греда ставена преку неа, но кога дојде што да види: гредата ја нема!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ќе се собереа и решаваа што да прават.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Бошко знаеше дека нема што да прави.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но што да реши не знаеше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Гладен е, не може да биде погладен, но инаетот не му дава да слезе од масата. И, што да прави?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Мисли Зоки, мисли, и нема што да каже.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„Белки подобро знаеш од мене што да се прави?“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Навистина невозможно е да се каже во каква умствена состојба се наоѓаше.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Немаше ништо што да каже. Се чинеше дека не халуцинира.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
О, боже, што да чинам, поарно и јас малку да се иставам дури да се расони, оти што се вели: сонит — манит, полош и од пијан (Излегува.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А, ми текна! Скриј се во колибава.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Аман, Арсене, пријателе, поможи ми! Кажи ми што да правам!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: (Влегува во ноќна, долга кошула, со мазно од вечерта избричено, а мрачно лице, на кое никогаш, ни за миг не светнува осмевка и ведрина, со густи, накуштравани веѓи кои го оцртуваат намуртеното чело и го засенуваат, правејќи го уште постуден студениот поглед; со остар, отсечен говор, кој скоро никогаш не е разговор со луѓето, ни со најблиските, туку карање, викање на нив, на најблиските најмногу, со потценување дури и презирање преку волја, како и да не заслужуваат со нив да се разговара.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Стоев пред вратата со куферот во едната рака и не знаев што да правам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тука Ѓорѓија заспиваше, немајќи сили да си ја доврши фантазијата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Свекрва ми седеше на едно столче до масата на којашто сечев и ми кажуваше што да правам, а Маци ѝ седеше во скут и мрдаше со носот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дека премногу доцна ми текнало?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Што да правиш: судено ти е постојано да се надеваш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Поправо, сѐ ни текнува одеднаш и не знаеме што да прашаме побргу.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се рекло, ако немаш спомени, нема за што да ти се задржи и како да те поднесе душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— А што да правам, вели, кога оваа работа до никаде не ми оди.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам дека има некој расцеп во грчката партија по однос на македонското прашање, но не знам што да верувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А не знам што да правам со радоста, кај да ја ставам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам веќе што да приречам, кој збор да го одберам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Било за да биде, што се вели, што да ти речам друго?... 7.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А едни луѓишта високи, што да ти кажувам!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Кога се игра со срце, вели, и телото знае што да прави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секоја група деца ја чекам, а јас нема што да пречекам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам што да пресудам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сфаќаш дека немаш друго што да направиш и плачеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега, што да правам?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас не знам што да земам побргу и само пушам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нема со што да се отмам, да се задржам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нема по што да ти се полаже мислата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Осеќаш дека слободата е некаде блиску до тебе и не знаеш што да направиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Што да правам со Горачинов, ќе ја прашам Оливера Поточка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И комунистите постат кога нема што да јадат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Улава работа, што да ти речам друго...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Што да кажувам, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе знаеше што да одговори.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Што да направам, мои најдраги пријатели, за да не паднам во ланското искушение?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Што да правиме, душичке? – промуца тој онака без врска.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Тој си ја знаеше работата, ама во еден момент ги вџаши селаните, па почнаа да шушкаат и да не знаат ни што да речат, ни што да прават.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Околу чунот облетуваа роеви пијавици, се лепеа по него, и видувајќи дека нема што да исцицаат, се откачуваа и ронеа во водата.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Но денот се издолжи, јас, берејќи дрва се изморив и прегладнев, а немав што да каснам.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Еден од оние денови кога бевме под власт на тетка Ана, наминуваа до кај нас чичо и Борче, го зедоа нашиот автомобил што неупотребуван стоеше пред зградата, зашто чичо постојано нема што да вози: сите автомобили ги купува настаро и сѐ нешто ги поправа и преправа, а постојано оди пеш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Има што да видам, двете мои колешки од факултет кои најмногу ме мразеа и кои се чувствуваа конкурентни тукушто му станале пријателки.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се чудев што да правам. Да отидам со такси, помислив, но ми беше страв да не го испуштам автобусот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А таму имаше што да се види: куќичка со црвен покрив, алишта - бели, црвени, жолти, - прострени да се сушат, крави и теле на една ливада, високи електрични столбови и жици оптегнати од еден до друг... А зад сето тоа - рид!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Што да прават децата? Никое не смее да влезе во дворот на новото дете.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
„Што да правам, како да го надитрам овој волшебник?“ - размислуваше Малчо, сакајќи да ја искористи неговата волшебна сила на најубав начин.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)