Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Одушевувањето што ги беше обземало беше дословно одушевување над таа празнина врз која хегемонијата сѐ уште не ја беше преземал ни еден позитивен идеолошки проект.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Преку реката пак, Сандре Марче местеше телевизиска антена на ниското куќарче; Коте Буџе, во тремот на плевната, ја гледаше новата крава, швајцарски сој, што ја беше купил, плукајќи во правта долу, да не ја зарече; Пере Катин спремаше дупка за вар за домалтарисување на новата куќа, која досега беше малтерисана само одвнатре и последен пат си изми раце со потурување од стомне; двајцата сопственици на продавниците, како договорени, ги чистеа и ги прередуваа излозите, а по уличките на селото и на малите празни места, на плоштатките, децата си играа слободно по завршувањето на школската година.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Подадов рака за уште еднаш, сега во ова ноќно доба, да ја видам увеличената фотографија што беше внатре и која ми ја беше испратила жена ми Агна.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Таму каде што претходно живеевме вриеше од оние плочести, темни, влакнести лебарки, молневито брзи, а сепак сосема добро видливи кога исплашени од кујнското светло исчезнуваат меѓу подните штици и низ пукнатините на подот; во оставата една речиси дури ја бев фатила со прсти пред да избега фрлајќи преку скробот сенка, слика на исплашеност во мојата рака.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Но до сега, пиратот веќе ја беше пратил пораката низ линијата за блекбокс кон комсатот на Јакуза.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Мускулите се шетаа низ метежот, ја проверуваа робата и другите, испробувајќи челично ледени насмевки, толку изгубени во мускулната суперструктура што нивните црти ја беа изгубиле сета хуманоидност. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 89

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ја беше оставил забиена во телото на Јурукот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Таа живееше врзана во стреата, каде што ја беше преместил од поодамна дедо Димо, откако Стрела беше свикната на неа и веќе не ја напаѓаше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Првите денови, додека снегот сѐ уште, иако со тешкотија, можеше да се гази, понекое говедо, особено црниот, силен јунец, го растуркуваше снегот со убавите рогови и излегуваше од пртината што ја беше пробил Бојан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Почна да работи и во неделата, а бидејќи замислите сѐ уште не беа дефинирани во неговата глава, немаше можност да ја вежба превртената конверзација што ја беа вовеле.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Годините не ја намалиле онаа убост; на лице свежест се гледа, младешката сочност не ја беше сменила грубост.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Сталинизмот речиси во самиот пејзаж на албанскиот дел ја беше идеологизирал и самата природа.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Огнена Гулева или не го сфати или воопшто не ја тревожеше ваквото однесување на мајка ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Овој сон ми наиде откако ја бев издал онаа избрзана наредба: патот да се пушти во употреба на Први мај !

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мајка ми всушност со тресењето на прстите како да го наговестуваше можното наближување на таа бура, но насмевката не ја беше тргнала од лицето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Изгледа во овој случај некомпетентно се бев впуштил во натпревар со времето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А одговорните за изградбата, бидејќи немале храброст лично да реагираат и да ми укажат на тешкотиите со кои се соочени, го пуштија сонот да ме извести.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во една ветровита, дождлива есенска вечер, тагата за одминатото лето ме наведе да пробуричкам по полицата, каде што пред започнувањето на училиштето ја бев затурил мојата мила, дрвена шупелка.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Нешто ме глочкаше на папокот, и јас ја кренав маицата: видов дека на мојот папок стои црниот пајак од младоста, брошот на мојата баба; Јан Лудвик, очигледно беше дошол од циркусот, од белиот свет, да ми го врати црниот пајак, и откако го беше испил своето питие, ја беше запечатил чашата со пајакот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сам се зготви за пат, оти товар немаше, оти уката од небото и земјата ја беше собрал, од таа книга вечно отворена.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Непријатноста на таа помисла се оцртуваше во згрченоста на неговото тело додека стоеше загледан во книгата, во згрченоста на неговиот глас додека изговараше едно сосема вообичаено и непотребно прашање: „Дали некои песни особено ти се допаднаа?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми се двоумеше дали да ја поземе книгата; таа книга со песни од Мицкиевич тој ѝ ја беше подарил, и сега таа му ја враќаше како да ѝ ја беше дал на читање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Снегот што наврнал преку ноќта ја беше скрил сета друга грдотија на градот, и сликата што сега ја гледаше пред себе беше прекрасно и неверојатно чиста.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

На ширинката пред нејзината зграда некои деца веќе имаа направено патеки во снегот и весело ги влечеа санките по нив.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сум чула дека некои свадби дури и се растуриле кога младата се распашала“, ја беше советувала мајка ѝ.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Стоеше пред вратите на Вавилон, пред кулата на љубовта, онаа која Набуходоносор ја беше изградил на својата сакана Самирамида.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Стројната Рада со секој чекор ја истакнуваше својата женственост која, за чудо, ја беше наследила од својата тетка, сестрата на Никодин.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Однадвор беше посакувана жена во која се загледуваа и оние кои сѐ уште не ја беа совладале азбуката на љубовта.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ја беше навалила главата на завесите, а во ноздрите го чувствуваше мирисот од правлив крепон. Беше уморна.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Додека тие ги кренале лактите да се избришат, од мртовецот не останала ни трага, така што тие дури и не знаеле дали тој навистина бил во нивните раце.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

На таа полјанка, порано, заедно си играа децата од улицата – Девиневци, Вотеровци, Дановци, малиот Кеог Куциот, таа со своите браќа и сестри.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

За ова би требало прво да поднесете молба во канцеларијата; таа би стигнала до шефот на одделението, до началникот на одделението, потоа би била предадена на секретарот, а секретарот веќе би ми ја доставил мене...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога го беше зграпчил за врат, тој со повици ги викнал своите двајца другари, на кои им го препуштил да го држат, а самиот само за миг си ја беше пикнал раката в чизма за оттаму да си го извлече кутичето со тутун, и барем малку да си го освежи својот секогаш измрзнат нос; но тутунот, веројатно, бил од таков вид, каков што не можел да поднесе ни самиот мртовец.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Акакиј Акакиевич навреме ја беше почувствувал задолжителната бојазливост, малку се збуни и, како што можеше, колку што му дозволуваше слободата на јазикот, разјасни, со уште почесто додавање на зборчето „онака“ отколку другипати, дека шинелот бил сосема нов, и дека сега е ограбен на најнечовечен начин, и дека му се обраќа нему, за да се заложи на некој начин онака, да му напише на господинот полициски врховен началник или на некој друг и да го пронајде шинелот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Томето беше во едноставна сукња со нежна, фланелска блуза, стегната во темно син мантил и темно сини чевли на ниска потпетица, а Христина имаше многу убава пелерина која ѝ ја беше сошила Томето.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Тој се беше вратил од Тунис во Алжир и беше станал министер за надворешни работи на својата земја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Јас ја бев загубил земјата која ја претставував.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Живееше во симфониската тишина која умееше да ја оркестрира во животот, победувајќи ја горчливата осама крај верните таткови книги, наспроти разбеганите чеда, за кои сметаше сѐ уште дека ја беше испратил бог во животот да ги доварди, да ги спасува!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Оваа размисла ја бев наследил од Татко, но подоцна ја сретнував кај современи филозофи, посебно во есејот Револтиран човек на Албер Ками.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сонот беше исто така опфатен - во извесна смисла и содржан - во едно движење на раката што го направи мајка му, а го повтори триесет години подоцна онаа Еврејка што ја беше видел во филмскиот журнал, додека се обидуваше да го заштити детенцето од куршумите, пред да бидат и двајцата разнесени на парчиња од бомбите фрлени од хеликоптерите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Еден од оние луѓе ја беше треснал со тупаница Џулија по соларниот плексус, превиткувајќи ја на две, како нож за бричење.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

О'Брајан ја беше турнал рачката на бројчаникот на триесет и пет.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Носеше торба за алат од грубо кафеаво платно, иста каква што ја беше видел да носи понекогаш горе-долу по Министерството.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Г-ѓа Парсонс го донесе клучот. Винстон ја испушти водата и со гадење отстрани еден врзоп од човечка коса што ја беше затнал цевката.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мускулестата жена со црвените раце што Винстон ја беше видел при својата прва посета, беше речиси инвентар во дворот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој ја беше забележал како лежи во излогот на едно запуштено дуќанче со стари работи во еден беден кварт од градот ( во кој точно кварт, не можеше да се сети ) и веднаш го обзеде неотповиклива желба да ја поседува.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сега ја беа напуштиле чистинката и повторно талкаа низ шарената сенка, прегрнати околу половината секогаш кога беше доволно широко за да одат паралелно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Малите оловни војници внимаваа на својот генерал застанати со втренчен поглед, поглед кој не познаваше никого секогаш чекаа загрижени за него и кога тој се враќаше гладен и изладен, искинат и парчосан, накиснат од грижи и безгрижно уморен, иако битката ниту ја беше добил, ниту изгубил зашто неговите победи беа украдени од вечноста, а противниците воздивнуваа дури и пред неговите соништа.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

По онаа бура, по оној гнев на Симона, повреден од тоа што Лена не му се дава, ранлив кога беше во прашање брат му Борко заради чувството дека предноста и грижата и на родителите и на другите била секогаш свртена кон него, а тој божем запоставен, а сигурно и заради внатрешната потреба да го симне од себе товарот на едно сведоштво на злостор, по таа бура, значи, по тој гром што ја удира Лена, таа го врти мојот телефонски број што бев ѝ го оставил кога летото, пред можната прослава на јубилејот на браната, ја бев посетил кратко во Долнец.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Се враќаа сакати, алипни и сиот бес за маките што ги тргаа во редовите на царската војска, ги истураа на рајата што ја беа притиснале при завладувањето на нивните чифлизи.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Беше јасно оти ја бев заслужил оваа голема наклоност на Мајка да се грижам за книгите, по објавувањето на романот Татковите книги, во која се раскажуваше нејзиниот живот, нашиот живот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ја беше добила премијата. Беше пресреќна.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но таа веруваше во Татковите илузии, како во реалност што ја беше прифатила еднаш засекогаш, како можна среќа во која повеќе се верува отколку што се живее.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Животот ја беше научил Мајка да верува дека човечката среќа е составена од повеќе делови и дека нејзе секогаш ќе ѝ недостига еден дел, понекогаш можеби битниот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И неа ја беа обзеле радосни чувства, но ја обзела и мислата за тоа дали е можна реализацијата на овој спој на разликите, како трајна судбина на овие деца.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Беше јасно дека Мајка ја беше изменила приказната или сега ни кажуваше нешто ново, непознато.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во тој домен беше и нејзината постојана идеја, митот за враќањето и за минувањето на границата која ја бевме преминале пред многу години и поради која останавме трајни емигранти на животот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Ах ние жените, зошто сме создадени волку слаби и беспомошни - шепотеше Анастасија додека удараше по перницата, иако, одамна ја беше извлекла од под навлаката и последната прашинка.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Неговата маѓепсаност од надареноста на мајка ми, особено во кулинарските вештини, ја имам забележано од поодамна, всушност од оној ден кога по конзумирањето на убавото парче од Пасхата што ја беше приготвил татко ми за Воскресение, Лев Петрович очигледно задоволен од вкусот на празничниот колач изјави дека некогаш некој ако предложи да се постави или да се изнесе на пиедестал она што е најполезно и остварува највредни резултати во секидневието, тој без двоумење ќе се заложи тоа да бидат рацете на жената што умеат да создадат толку многу вкусни јастија наспроти трапавите и секогаш лошо приучени мажи кои на животот и не му прикажале ништо друго покрај она нивно необмислено незадоволство што неконтролирано го истураат насекаде околу себе.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

- А кој ти е оној? - праша Господ покажувајки со погледот кон џамлакот.