ја (зам.) - види (гл.)

Да се потсетиме на фактот дека не сите форми на уметничкиот вандализам го изразуваат духот на раниот Модернизам преку поучниот цитат во Њу Јорк Пост: „‘В ред, бев гладен,’ рече Brzez- inski, ‘Пиев, но ништо не бев јадел цел ден.’„ Brzezinski се наоѓаше во Cooper Галеријата за да ја види новата поставка на Роберт Гобер...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Неговиот проект прикажува дванаесет иконокластички моменти на модерната и современа уметност, почнувајќи од цртежот „Erased de Kooning“ (1953) на Rauschenberg до поновите катастрофи како што се деструкцијата на сликата „Далеку од јатото“ (1994) на Damien Hirst од страна на Mark Bridg- er и проголтувањето на скулптурата (1989) на Robert Gober од страна на Ed Brzezinski.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Го позна по куцањето, фигурата што ја виде се нишкаше пострана, со надесната страна клапкаше со одот.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога ја видоа таа убавина, збесна тој пустината, главниот, ги растргна усните со кисела злобна насмевка, вадејќи ги сите грозни заби нанадвор а очите му светеа како на крволочен ѕвер.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Поминувајќи низ селото Турско Рударе, претежно населено со турци, во непосредна близина до Рајчани, четата му ја видоа некои од турците.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Кире дотогаш не ја сфати ситуацијата, но кога ја виде солзата, се преплаши и побегна назад во селото...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Татко ми, по овие зборови, ја оттргна мислата од книгата, ги спушти очилата и присобра сили да ја смири мајка ми, која не се сеќаваше кога ја видел во ваква расположба, па рече: – За утре ми ветија вреќа брашно.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми збунето го погледна татко ми. Немаше време да ја види неговата реакција.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Па и онаа драма на тоа дете, доживеана на парчето лединка на почетокот од ниската шума над Маказар, кога на Зара, тогаш крупна убава девојка, возрасна, седната со поттргнат фустан, ѝ ја виде црната птица меѓу нозете.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не можеш да ја видиш опачината, не можеш да продреш од внатрешната страна“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога утре ќе ја видат земјата влажна и ќе ѝ речат дека го оставила цревото да вади, таа ќе рече дека не е од вадење туку дека земјата е таква, држи влага, влажна е уште од дождот што падна пред една недела.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се подадов на прозорецот и ја видов жената со кошаре в раце намачкано со пчелинок, вабејќи ги пчелите со тивка песна: „Маат, мааат, матице, душице, маааат, маат...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Последната реченица што бев ја запишал гласеше: „Има нешто жестоко... Не можеш да ја видиш опачината. Не можеш да ѕирнеш од внатрешната страна“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се наведна и тој над бунарот и ја виде водата како се вири.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ја кренав главата. Сетив дека ветрот се стишал и низ едно од стаклата на прозорецот ја видов големата месечина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Пред мене, без намерно да вртам поглед, ја видов машината за пишување и во валјакот воврен листот хартија на кој стоеше напишана онаа реченица: „Има нешто жестоко...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Има нешто жестоко кога се во прашање бунарите: не можеш да ја видиш опачината.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се надевам дека ја видел барем онаа светлина која сите ја гледаат - на крајот!
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
И така без збогум, жими тебе, не ја видов повеќе.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Со години наназад не можеше да ја види светлината на денот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Елени не ја видов. Христина ми раскажуваше како бегале од Бесвина по светот и како се мачеле по затворите.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога ја видов не почувствував никаква блискост кон мајка ми, а и таа кога ме виде рече ... е ова не е моето чупе, такво бледо и слабо!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Како да ѝ биде кога не можеше да ја види со очите на дедо ми. Таа гледаше во дедо ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Слушнав како ѝ рекоа на мајка ми: „Мајко разбуди ја Ласа да ја видиме, оти којзнае дали уште еднаш ќе ни се пружи прилика да дојдеме во селото, бидејќи сега ќе нѐ испратат на Грамос или Вичо, па може ќе загинеме...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога ја виде Слобода, таа беше многу слаба и малечка, како дете родено во затвор.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се омажи и има две чупиња, а и внучиња, ама брат ми не ја виде повторно.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога дојде тој ден и кога ја видов директорката јас така се стрчав кон неа што не се обзрнав да ја видам мајка ми и да се поздравам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Вечерта кога ни јавија дека е повредена ги молевме болничарите во Градската болница да нѐ пуштат да ја видиме, барем на кратко.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
А, јас се подготвував за еден од оние патетични и непродуктивни брифинзи со новинарите и со лицата на функции кои мислат дека го менуваат светот и ѝ ветив дека штом завршат со интервенцијата и јас со обврската веднаш ќе дојдам да ја видам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
„О, море Спиро ќе видиш каква девојка ќе стане таа, ама којзнае дали ќе ја видиш повторно?!“
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Немаше деца иако имаше тело кое, помислуваше Јаков секогаш кога ќе ја видеше подготвена за љубов, дури и под долгата бела ноќница што сега ја носи, повикуваше на бескрајни оплодувања.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Татко му ова го проследи со коментарот дека тој уште кога за првпат ја видел знаел дека таа вртиопашка отсекогаш била подготвена на такво нешто, но тој да не се грижи, туку по завршената работа да се врати во Софија, не во оној брлог во кој живееше со неа, туку во својот вистински, дедовски дом па тогаш „ќе се најде некое ново и умно решение”.  За Константин З. сè стана безумно.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тогаш последен пат ја виде Ребека.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога свртевме на Гринвич Авенијата, каде неколку жигола стоеја потпрени на ѕидот, ја видовме оваа плавуша како ја фрла главата наназад и вели, доволно гласно за овие педери на глуварење да ја чујат: „Ох, погледни ги само тие Green Witches!“
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Така бискупот во „теоријата“ ја видел онаа „идеална чевла“ која тогаш лесно ја споредувал со производот на кондураџијата и на тој начин заклучувал колку вреди изработената кондура, односно колку ѝ се доближува на идеалната.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Во едно вакво дуќанче ја видов картата на Македонија во рамките на турската империја, во својот целосен состав - Вардарска, Пиринска и Егејска Македонија.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Бал во снежни виулици Утрово останавме сите изненадени од глетката што можевме да ја видиме од хотелските прозорци.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, се излагав кога ја видов нејзината борбеност.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Беше вечер кога се најдов во „Сите“, и пред „Нотр-Дам“, која ме фрапираше со својот огромен портал и величествените столбови, и на кои се држеше огромниот покрив на црквата, на кој беше потпрена големата камбанарија која, кога ја видов, не сакајќи ми ги одведе мислите на некогашниот нејзин ѕвонар Квазимодо и на неговата Жералдина, од романот на Виктор Иго.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но да не мислам повеќе за тоа… (Тргнува кон вратата на спалната, но во моментот кога ќе се обиде да ја отвори, го осветлува силна светлина, Тој се свртува, и откако ќе ја види Слободата го насочува револверот кон неа).
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
На одморите во десет и единаесет пак не може да ја види. Каде се сторило девојчево?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Спасија ја виде неговата забуна, но не разбра одошто е.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тука е најзгодно местото да ја види, мирно е местото, уличката одвај се провира покрај рекчето, тука таа минеше секиден пролетоска со својата другарка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И толку го обнадежува што ја виде сама.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој беше нестрплив да ја види својата Гица, најубава девојка во селото, а мене ми вети дека таму ќе ми најде непремено љубовница, ако ништо друго - ќе ми нареди работа со некоја од своите братучеди.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Не можам, не можам. Треба сега да останам малку во Белград. Треба да ја видам мама.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
После го разгледуваа албумот, ја видоа Јана каква била на дваесет години. Но нејзини снимки немаше многу.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Да претрчам еден час, да ја видам поубаво сликата“ - си помислува Соколе. „Еве каде е“.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Дојде, конечно, стигна мојата светица, светна моето помрачено сонце, застана спроти мене и со глас позајмен од риданијата на Рахела, ме прекорува: А каде си ти да дојдеш да си ја видиш мајка?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И веднаш на првиот час доживеав пријатно изненадување: во оркестарот ја видов СОЊА.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Добро си се решила. Сестра ми и зетот велат дека нас најмногу нѐ сакаш, па дури и не ти текнува да дојдеш кај нив. А и сваќата не си ја видела од свадбата.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Зошто не измислат нешто поатрактивно, одошто тоа редење во училишниот двор и ѕвонење на училишното ѕвонче?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Девојчињата беа многу смешни. Облечени како кукли - се бакнуваа, прегрнуваа, се смееја, пискаа и којзнае што шушкаа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Големите си свират со електрични гитари.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тогаш дојде Соња. Не ја видовме цело лето, зашто беше заминала кај тетка ѝ во Битола. Неверојатно: само за едно лето се извишила.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Води сметка што помалку жртви да дадеш и дури не ја видиш главата пред тебе од тој разбојник да не ми излеваш пред очи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во таков Трајко, во неговите силни раце, Толе ја виде долгата берданка како пукало од бозеј во рацете на осмогодишно дете и навистина го обзеде, за првпат, страв од човек.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги виде сите свои робови и робинки пред себе; ги виде и убавите и млади невести Доста и Дунава Макреви, ја виде и бела Бојана Жиовката, па погледот му падна и на Доста Рожденката, околу која толку години се вртка, но сега кај него немаше ни зрнце милосрдие, ни зрнце мерак, ни зрнце човештилак.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Аќиф ја виде и за инает на Толета, да поткрене кавга, се фати меѓу двете жени.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Андон уште првата вечер беше готов да тргне со Толета, но сега, кога ја виде Толевата спремност да се грижи за децата, наполно се реши.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И кога потерата дојде, Толевци ја видоа, и колку души се, и кој се со нив од селаните, но Толе не сакаше да ја нападне и да пролева невина крв. Co еден збор, тој не ги мразеше бедните војници, кои и сами стенкаа под железната дисциплина по десет петнаесет години во султанската армија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Брниклијата ја виде клопката и летна надолу низ аскерот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Неда ѝ се израдува на Митра, а Митра, кога ја виде Неда во мариовски алишта облечена, не можеше да ја пушти од прегратките.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, Сефедин ја виде ѓаурската клетва и беса? Ја сега што правиме?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Така гледајќи ги, крвнички, тој бараше само едно: да ги најде вистинските бунтовници, иако сега сите му се гледаа кумити и бунтовници, та во својата врела глава си ги претставуваше и децата од две години како пораснале и станале кумити.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Мајката! И во ваа пустелиа имало црква!“ — и ако не беше се скарал со господ заради Миша, сакаше да крене рака, да се прекрсти; разгледа по околината да ја види црквата, но се излага.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Да правиме абер и да бараме помош уште некој табур аскер.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бимбашијата ја виде оваа од Бахтијара и двајцата заповедници се ставија во „Липје" и го утврдија планот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— А велиш, по две лири за мартинка и по лира за кокинка ќе дадат? — поомекна Раиф и веќе си замисли педесетина лирички во ќесето за продадените педесетина мартинки, што ќе ги купи од Остречани по лира, а Митре ќе му ги плати по две, та дури и во таа „трговија" ја виде и помошта на валијата и падишахот, оти христијаните сами меѓу себе ќе си ги вадат очите и ќе се тепаат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На зората ја виде камбанаријата од црквата и без да сака се прекрсти.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Умот ми оди накај Големата мајка од Говрлево. Одамна не сум ја видел во музејската витрина
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ги гледам на езерскиот брег, како што се гледаат мајки.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
2. кога се враќав од јапонија како да го видов змејот над сите змејови како лази по улиците околу станицата синџуку а што е за право ја видов и желката над сите желки како летнала та прелетнала на запаленото небо ај за змејови сме се изнаслушале и дома од приказните на дедо марко цепенков ама желки да летаат тоа беше малкуцка чудно и прв доказ дека јапонските желки не се бабускери ами створови кои со векови знаат да си ги негуваат светоста и мистичноста суштества кои под оклопите ладат векови па потем си се однесуваат како желки во студена вода желки севезден на работ на смрзнувачката желки бијатлонки и желки стиплчезерки желки без исклучок далдисани дека се ептен зенонки понекогаш филозофски превртени на грб
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
- Ќе нѐ одведеш ли кај нив да ја видиме? - Кога сакате, - рече Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Уште штом дојде Бојан ја виде.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Штом ја видоа светлината, кучињата се стрчаа кон него.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сега дојди да ја видиш Стрела.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А кучињата, штом ја видоа светлината пред колибата, со квичење, со свиткани опашки и страв што се гледаше во нивните движења, се привлекоа кон светлината и се сместија едно крај друго, пред стреата на колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Од Ајдучка Чешма веќе не ја видовме. Се вратила на колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Добро, ќе ја видиме таа работа, - рече Коста.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Утрото, кога ја виде умрената овца веднаш, без негова желба му се наметна мислата да ја расчеречи овцата, да ги храни со неа кучињата, како што правеше понекогаш дедо му, но веднаш потоа таа мисла му се виде одвратна, а сега речиси и не дозволуваше да мисли на такво нешто, па ја одвлече овцата преку потокот и ја закопа длабоко во снегот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Само да е убаво времето, па да се искачиме на Гола Глава, па овците да пасат околу нас, да треперат ѕвончињата, а небото да биде сино и мило, само некое орле да се гледа во височините, па да седиме и јас да ти ги покажувам далечните планини, Пирин се гледа оттука, и Рила се гледа на север, Беласица можеш да ја видиш, и сѐ се гледа, и од некаде ветре долетува и носи миризби од некоја далечна гора, од некој нестопен снег, па ти е мило, па ти се сака да ги рашириш рацете и да леташ...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мојата роднина Емилија веќе исчезнуваше зад неа, ја видов само нејзината рака како ми дава знак да дојдам и јас, да побрзам, да внимавам, да не стојам тука здрвен.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Кој ќе му го зблажи сега копнежот, нестивнатиот копнеж по онаа мирисна, светла мугра - последната што ја виде и што осети во родниот крај?...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој неколку мига чекаше напрегнато да излезе од собата и да ги последи овие две грди жени убавицата што ја виде крај колјата... Но залудно....
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сите сакаа да ја видат убавата преспанка...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ја виде жива, стварна, со лекиот, бешумен oд, со благите малу замаглени од загриженост очи и рацете, - раширени кринови, меки, - секогаш спремни да помогнат, да помилуваат, да прегрнат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Таму не беше момата што сакаше да ја види. Таму никој не беше...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Не биди аџамија, можат да се докачат сватовите... - со присторено весел глас му рече Мискарица, настојувајќи на севозможни начини да го склони Пандета да се откаже од својата намера да ја види момата пред стројот...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Па овој трубачов... ја види го ти него. Кој би рекол...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ја видов татковата куќа полусрушена, испустена.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Замислен и смолчан, пашата како да бегаше од местото каде што ја виде убавата мома.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ѕвезда падна. Небесна илуминација. Тој не ја виде.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Онаква каква живеела, одамна, во антиката, каква ја замислил големиот Грилпарцер, каква сакаат сите да ја видат и доживеат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Од петокот изутрината, кога првпат ја виде на колјата Панде толку многу се разволнува што не можеше веќе да издржи: сакаше веднаш да излезе момата, да видат родителите, да видат сите, каква невеста ќе одведе во Ресен...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Откако му јави стројничката дека Попставревци кандисале да ја види тој на колјата Викторија, Панде се сети како гранка од нивното стебло.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Радосен што толку бргу и лесно се сврши целата работа, него место не го држеше, додека не ја види уште момата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Потоа дојде железничарот, се поздрави и рече дека ја видел уште на станица, седна на своето ниско столче до шпоретот и ја запали првата цигара со жарче на маша, а потоа другите една од друга.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во каков однос е тој со другите значајни појави на веков? Во некоја смисла, Швитерс е егземпларен за модерната.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како би го дефинирале значењето што Курт Швитерс го имал за вас? Јасно е дека Раушенберг, во 1953 или1954, ја видел изложбата на Швитерс кај Дизни Џенис (Disney Janis) на 15 East 51 street, бидејќи истовремено тој излагаше кај Бети Парсонс (Betty Parsons), која се наоѓаше на истата адреса и на истиот кат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А веднаш по изложбата на Швитерс, Раушенберг ја започнува својата серија на COMBINE PAINTINGS.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Човеков што дојде да ме поведе ме поттикнува да побрзам, но не ми кажува каде.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Во неа јасно стои дека никој досега, ниту од името на власта ниту пак од името на некој поединец, ниту случајно, ниту намерно не и ја одземал скапоценоста околу која толку жестоко се зазедовте.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оние што доаѓаа бараа да ја видат неговата одаја, и неговите шејови, а јас им велам дека во одајата има само една преслека од момчето, другите алиштенца се од мојот син Иван.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Си вообразував дека ги забележува тие промени на мене и дека е среќен бидејќи и самиот открива дека и во нашето семејство се запатило убавото; мајка му втасала да се накити со пердувести нешта, а подоцна, ако наиде и таква среќа, како што се случува и со орлињата од Сина Скала, можеби ќе ги рашири рацете и ќе полета.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе го изведев Ивана кај коритото преполнето со вода и сонце, и бев многу среќна дека може да ја види мајка си дотерана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се изненади кога ја виде сликата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели, колку си поблизу, за да го видиш секој белег на лицето, толку ти е понедостапна и поневидлива опачината?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа ја спомна и сликата што најдоцна за ден-два ќе сум ја видел.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Даскалов, побаравте да ја видите изјавата на другарката Басотова.Па еве, повелете, прочитајте ја“ ми се обрати иследникот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И јас, како и другине што поминуваат оттаму, ќе можам да ја видам само улицата со затворскиот ѕид што се чини сосема обичен. Ништо друго не се ни наслутува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Гледајте на ова место дури не прошетал оган нив него Ноќеска ја видов неа тука во птица престорена И на прозорец ми тропна.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Лете Ристос си игра со дечињата во дворот Полни ведро од бунарот Ги полева како цвеќенца другарчињата Навечер собира светулки со нив И се тркала низ покосената ливада А кога ќе заспие во тревата Кога ќе порасне во сонот Кога ќе заприлега на момче Од ридовите на летната ноќ Ќе се покаже Дева Марија За да си го прибере Исуса И го засолни Во ѕвездената постела на светото писмо Ние така заспани во трева И не ја видовме белата шамија во која беа завиткани клинци И не чувме како одѕива во ноќта Некој дури ни го ковеше крстот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Дома се врати тажна. Мајка ѝ ја виде но ништо не ѝ рече.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Очекуваше дека пак ќе ја види враната но таа не се покажа веќе.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Видов, ја видов в горнана мала, Босилок садеше, карамфил прашеше.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
(Една жетварка почнува, а другите ја прифаќаат, исто така и куќните.) Прошетав горе, прошетав долу За да ја видам таа што ја сакам, За да ја видам таа што ја сакам, Таа што ја сакам и што ме сака.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МАРА: Ја види ти, потслези. Да не носи кметот некого за спање?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Го врати погледот врз футата пред себе како да ќе види нешто, си го лизна показалецот од десната рака, забриша некоја флека што ѝ се причини дека ја виде.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Пред тоа ја видел само како ја поднаместува пушката во скутот, како посигнува во пазувата и како потоа ја запетлува кошулата на градите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ех, вели Цветан Велјаноски, ако ни успее ова со општинава и со училиштево, отпрвин ќе ни служат само нас, ама после, ко ќе ја видат ползата од нив, може ќе се здружат со нас и веселчанци и тројкрстчанци и тополчанци, а може и некои подалечни села.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Стражарот кој старжарел на портата на касарната, бугарски часовој, кога дошол за да ја претресе колата, која ја видел бомбата, се исплашил силно и трипати едноподруго пукнал во воздух.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Останал само еден офицер, некој мајор, а тој ја прашал Трајана: Кај ја носите бомбата, госпожа?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Околу колата и околу нив дотрчале многу бугарски војници и офицери, но и тие, кога ја виделе бомбата и кога дознале дека не е експлодирана, пцуејќи ги Ѓорета и мајка му и нарекувајќи ги Мрсници се разбегале на сите страни.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Те молам, му реков. Ќе одиме пешки, по пругата, до Велес. Морам вечерва да ја видам Луција!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На предното седиште седеше тој; беше свртен во полупрофил; ќелата му беше црвена, вжарена, брадата му беше накострешена; зборуваше нешто, но не можев да слушнам што; при говорењето, една жила на вратот му се затегаше и се дуеше како да ќе пукне; одеднаш, до мене доплови само откршок од разговорот: „Ти мораш да го пријавиш тоа, ако не го пријавиш, ќе имаш последици“, рече тој; рацете му беа спуштени под воланот; десната му беше подадена кон седиштето на совозачот; во еден миг се навали кон назад на седиштето и на другото седиште ја видов Луција; очите ѝ беа затворени, носниците ѝ се ширеа (и денес не знам дали е тоа возможно, човек од десетина метри, наспроти сонцето, да види дека се шират женски носници: дали тоа беше истата онаа слика на Луција од разбојот); по образите ѝ се слеваа солзи; да, сигурно видов дека Луција плачеше за еден миг, а потем престана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ништо не му реков на Земанек за онаа вечер; му реков само дека сум ја видел Луција со тетка ѝ на корзото, и дека не сум ѝ пристапил; тој рече дека умно сум сторил, оти сум бил сѐ уште неистрезнет и непресметлив.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Утре ќе заминам да ја видам Лузија Земанек, да го земам она што е мое а што остана кај неа, и потем ќе се оддадам Богу.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Отидов на закопот, но не чувствував ништо; се видов со брат ми, но не чувствував ништо; ја видов Луција во една продавница со Земанек, но не чувствував ништо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Откако дадов таков предлог, првпат во животот ја видов Луција заинтересирано да гледа во мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И во следниот миг видов млаз кон мрежата; миг потем видов светлина, страотен блесок, десет илјади пати посилен од Сонцето, како очите Господови; таква светлина никогаш во животот немав видено, господине судија; светлина еднаква во сите свои делови, виолетова, облак од светлина што не е во едно време убав а во друго неубав, ниту за едни е убав а за други – не; таа светлина траеше само еден миг, кој ми се виде цела вечност, и јас знаев дека и Јан Лудвик ја гледа таа светлина од прапочетокот, и како бев вон себе, исплашена, во шок, јас бев среќна што Јан ја виде таа светлина, уште еднаш.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа е затоа што тие се подготвуваат за секоја точка како никој да нема никогаш да ја види, и од таму доаѓа и совршенството на тие точки кога се изведуваат пред публика, односно стремежот кон апсолутот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ете тоа го видов, најискрената вистина за светот со очите на ѓаволот ја видов и узнав: ни Соломон не бил сочинител на словото што му се препишува, туку незнаен некој поет, кој за грст златници мудроста своја му ја продал, чашата своја, за да преживее!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој го улови мојот поглед и рече: „Сакаш да ја видиш?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Токму тогаш да намине таму и да ја најде својата невеста како руча со друг маж, кога таа требаше да биде дома во својата кујна, тоа беше доволно тој да се разбесни, а уште повеќе да влезе таму и да ја види како се држи за рака со друг маж.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Рози беше убава, но Кети не можеше да ја види убавината кога во неа немаше здравје и виталност.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога би можел да ја види вистината?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Бланш не беше ја видела Рози уште пред да се омажи, но беше доволно дискретна да не зборува за нејзината мажачка, не во присуство на Боб.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Нејзините очи, со вчудовиденост и неверување, ја видоа ненадејната трансформација на мачорот, од пријателски и нежен љубимец во неприпитомен ѕвер.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Каде ја виде жена ми?” „Ја видел неа како оди долу по Еурека.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Верувањето дека ја сонувала змијата, а не дека вистински ја видела, целосно почна да ја опседнува.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Уште првиот ден кога го сретна, пред да му го види лицето, таа ја виде оваа рака како ја држи мистријата; ова беше раката што таа ја разлути и ја доведе до нечувствителност и тромавост, кога таа посака оваа рака да биде полна со љубов.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Со исклучок на ова, змијата изгледаше како да не е жива, нешто за кое Милан сметаше дека било причината зошто Рози не можела да поверува дека змијата е вистинска кога ја видела прв пат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Од покривот на нашата куќа, на кој се префрлував од балконот, можев да ја видам целата улица, а кога ќе легнев на него останував скриен и за ѓаволот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сакаше за последен пат да ја види светлината на денот, вистинската, голема светлина.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И еве сега „Фајар” во Париз ја објавува и третата книга на Луан Старова романот Атеистички музеј, (Le musée de l` athéisme), во кој авторот ни претставува еден трагичен запис за неколкуте пеколни денови од патувањето во пролетта 1979 година во Албанија на Енвер Хоџа, кога сакал да ја види својата родна земја, тогаш сѐ уште во јаремот на сталинистичката ортодоксија.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ни беше на крајот нагласено дека ќе ја видиме татковината тотално ослободена од трите бога, трите конфесии на албанскиот народ...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога Татко ја виде Мајка и разбра дека книгите се вратени, имаше само уште толку сила во душата да ги прошепоти последните звуци од полифоната песна.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ќе ја видиме новата постановка на Атеистичкиот музеј основан во 1967 година кога започнува атеизацијата на Албанија, како прва атеистичка држава во светот според Уставот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во тој исклучителен момент на повторно доаѓање, чувствуваше многу јака желба да биде поседуван од друго тело, поинаква материја во која мислите под некој друг агол би паѓале врз неговите раце, агол под кој мозокот би му работел позабрзано или воопшто не би постоел, постигнувајќи со тоа доближување до сегашноста или некое друго место во кое би можел сопствената рака да ја види од поодблиску и подалеку а да биде тоа истата таа, неизменета во својата припадност и внатрешна предодреденост за таква и ниедна друга форма, а тој сепак да не го мисли тоа и да не мора да биде во тоа така што постојано да мора да се навраќа кон истите нестварни помисли кои го одвраќаат од блискоста со она кое го има заборавено - но чувствува дека може да го сети, бидејќи го насетува, кога успешно би ја совладал пречката, би се надминал себеси или нешто слично, би прешол од другата страна (на истото). 48 Margina #1 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ова проткајување ни овозможува за првпат да ја видиме врската помеѓу философското барање за чистота, гледиштето дека жените на некој начин се непрочистени, подреденоста на жената, и „вирилната хомосексуалност“ (вид машка сексуалност која што Ева Сидвик ја нарекува „хомо-хомосексуалност“, јасно предочена со тврдењето на Жан Жене дека „мажот кој ебе друг маж е двапати маж“).
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Доказите се толку очигледни, што дури е тешко да се забележат, налик на шума која заради дрвјата не можеме да ја видиме.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Да не ви треба соба? Имам уште една слободна. Сакате да ја видите?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Може, рекоа, да се оди и преку Лехово и Вичо, но ако сакаме од високо да ја видиме панорамата на Лерин и Леринското поле, тогаш најдобро е да го избереме патот преку Бигла.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Нејзиното шаренило дејствуваше збунувачки врз нив, така што старецот не можеше да го премолчи тоа. -Ја виде пеперутката?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Старецот ја зборуваше вистината: сеел цело време, а очите не ги отвори да ја види вреќата!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Едно утро ја видов мајка ми, со чуден израз на лицето, како нешто шепоти со вујните - Мамо за што шепотите?
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тој ден, уште штом ја видов другарка ми Марина при влегувањето во класот, по изразот на нејзиното лице сфатив дека се случило пак нешто, ново, нерадосно во нејзиниот живот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
На сликата на белиот мермерен споменик, иако многу одамна не беше ја видела, ја препознала својата другарка и не можела да не се расплаче силно.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Веднаш си заминала не сакајќи да ја видат.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Нѐ прегрна и двете притискајќи нѐ, како да не си веруваше на очите, откако ја видел грозната слика на урнатината во која се беше претворила нашата зграда.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Исто така, ми пречеше овој нејзин однос кон Вера, пред уште да ја запознае, или макар да ја види.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Малку се помислив - тоа беше комшиката на тетка Рајна, која наврати кај нас, се сетив иако само малку ја видов.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога прв пат ја видов, помислив дека таа во самовилските коси, долги и необично црни, ја крие ноќта, а во ноќта сатаната.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Некои ја виделе како јава на крилест змеј над блиската клисура, слетувала крај водите и се вовлекувала во пукнатините на стените од каде, по неколку дни, исползувала како темно сива змија, долга и уплавна.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога, по кој знае колку време, се освестив, ја видов раката како дрочна пијавица, надуена гасеница.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Всушност, самата градба на храмот беше една чудесна хармонија која, штом ќе ја видиш, ти влегува во окото и однатре те осветлува. Да не зборуваме за живописот нарисуван од даровити раце.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Има луѓе кое своето Јас потполно го заменуваат со некое друго Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Настаните од стварноста и од нивната фантазмагорија се судираат и се кршат едни со други, а тие се обидуваат да ја докажат својата не-стварност: еден работник во поштата е уверен дека ќерка му не патува да се сретне со вереникот во соседниот град, туку засекогаш заминува на некој далечен остров; една кројачка го фрла тукушто прочитаното писмо на сестра си, во кое таа ѝ кажува дека сака да ја види, а оваа жена е уверена дека сестра ѝ ѝ соопштува дека татко им, кој умрел многу години пред тоа, наскоро ќе ја посети; еден студент, додека гледа во книгата пред себе, во мислите ги превртува животните стории на своите колеги и професорите – настани кои тие никогаш не би ни помислиле дека некогаш би можеле да им се случат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Си можел да го ставиш моето име таму, помеѓу името на сестрата на жена ти, и името на кученцето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Другите луѓе, кои се обидуваат да ги разуверат во тоа кои тие навистина се, ним им изгледаат како завидливци кои не сакаат да им го признаат значењето, или како затапени суштества кои не можат да ја видат реалноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„По мозочниот удар, брат ми лежеше неподвижен цел месец пред да умре,“ рече Јохана.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Уште од раната младост имаше решено својот живот да му го посвети нему; нејзиното секојдневие се сведуваше на средување на она што доктор Фројд го напишал, консултирање околу неговите пациенти, организирање на неговите работни патувања, помош околу справувањето со болестите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има луѓе на кои некои од нештата им се привидуваат со поинаков облик – еден човек гледа како облакот испружа рака кон него, една жена се плаши од дупките во тротоарите, затоа што во нив гледа отворени усти, една девојка гледа дека нејзината сосетка има глава на стаорец.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А ти си можел, само со едно испишување на моето име, да помогнеш да ја видам ќерка ми уште еднаш,” рече, и на зборот ‘видам’ преврте со очите кои можеа да видат само контури.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Првата повоена пролет ја сретнав Јохана Климт. Една година пред тоа дознав дека Густав умрел, но не појдов на погребот, не појдов да ја видам Клара, ниту пак ѝ се јавив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И кога ја видов внука ми неколкупати заедно со таа зрела жена, со Лу Саломе, имав чувство дека Ана во неа ја открива таа благост, таа веселост, таа способност животот да ѝ го направи поубав и повесел (иако на никој друг Лу не му изгледаше ни блага, ни весела, ниту способна животот некому да го направи поубав и повесел), и можеби и самата Ана сакаше на Лу да ѝ го направи животот поубав и повесел, но ја спречуваше тоа што живееше за животот на својот татко, а претпоставував дека по неговата смрт смисла на нејзиното постоење ќе ѝ даде грижата за неговото дело. Неговото бесмртно дело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не ќе се најдат ли и кај нас луѓе што ќе разберат оти довербата на малите држави кон нашата татковина ќе зависи од наши стамболовци и свирчовци, но коишто ќе ја видат опасноста за нашите национални интереси не во Русија, ами во Бугарија?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Момчињата со загноени мозолчиња залудно се преколнуваат навечер да ги потргне завесите, уште еднаш да ја видат како шета гола од соба во соба.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Не толку поради нејзината опсесија со вируси и зарази, туку заради тоа што по толку време таа не ми веруваше. Бев чист. До сржта чист.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Тоа е кондом”, липаше и плачеше толку силно што кимоното ѝ се отвори и можев да ја видам контурата на таа работа врз испапчувањето на нејзините пупки.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Кондом за цело тело.“ Бев навреден. Признавам. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 156
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во сето тоа истрелот се изгуби просто како да не постоеше. Го удри, тоа го сети уште веднаш, уште по тупиот одзвук, уште пред да ја види крвта, како се развеа во една црвена перјаница како облак по белината околу она погодено, збеснето - самјачиште.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На скелињата почнаа весело да се довикнуваат, кога ја видоа колата, што се подаде оздола по сокакот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога ја виде чинијата преполна со храна, што не чинеше само една круна, младичот просто отскокна од својот стол, на кој седнуваше секоја вечер.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да не дочекаш да ја видиш и ти пред себе онаа бездна, што ја има видено она старче, со едното покусо рамо, бригадирон Језекил, и да не се всади и во тебе страот што човекот мора да оди исправен...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја виде, на педесетина чекори, застаната, како дотогаш воопшто да не трчала, како да стоела отсекогаш тука, свртена кон него со грбот, расколебана, послезена подолу од својата посока, за сето време обѕрната.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Денес ја видов ѕвездата што се спушти од танцот на ѕвездите во јато...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Но ја видов крај реката со здолниште над коленици, блузонот со длабоко деколте, ги отскриваше како бели јарки, нејзините сентименталности пратени со петинг.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Сакаа сон лесен, со своите семејства прости им, сакаа мирна да ја видат ко невеста во бело руво
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Кога запре дождот, Цанул излезе, и по некаков кучешки осет, се упати право кон лозјето; се допре до колибата, го залепи окото на прозорчето, ја виде кожата кај што прета, го почувствува нивниот здив, го наслуша нивниот глас, нивното 'ржење и збивтање, му удри крвта во главата, му зашумеа ушите, го грабна копачот и почна да тропа на вратата: ”Излегувајте, мајчето ваше!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Ајте сега, господот ваш, обидете се ако ви држи...” им велеше на луѓето кои стоеја со копачките да му ја срушат; тие кога ќе ја видеа пушката, се растураа и пак се враќаа; тоа со месеци го чинеа: идеа со копачите, вртеа околу куќата и пак се распрснуваа кога ќе го видеа Бандо со пушката; се обидуваа и ноќе и дење, но тој секогаш беше тука: стражареше на мазгалката и ја вртеше пушката кон нив.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сонцето како течно злато се разлеваше по водата, блескаше, ги опсенуваше очите; Висар тешко се приспособуваше кон таа силна светлина; од шумот на веслата дивите патки пркнуваа пред нив и се преселуваа понастрана барајќи мир и спокојство; Висар му го вртеше грбот на сонцето и ѕиркаше во водата која ги менуваше боите спрема длабочината на езерото и гледаше во јадиците и канџите што ги спушташе Трајан; кога ќе се занишаше конецот, Трајан го креваше нагоре, го собираше и му даваше знак на Висар дека е фатена риба; Висар трепереше од радост и ѕиркаше во водата да ја види рибата; кога рибата, влечена нагоре, ќе дојдеше во погорните води, ќе почнеше да разлетува и да шета дè ваму дè таму, правејќи секавични движења и обидувајќи се да го скине конецот; но колку што конецот се собираше и ја доближуваше до чунот, таа сè понемоќна стануваше, ги скротуваше своите напнувања, чувствувајќи болка од јадиците и канџите во устата; тогаш Трајан отсечно ја тргнуваше нагоре, а Висар го потклаваше оршето под неа и ја внесуваа во чамецот; потоа го проверуваа другиот конец и почнуваа да го тргаат и собираат; рибите скокаа во чамецот, пласкаа со опашките, подзинуваа по воздух, а потоа се отпуштаа и се смируваа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Првите ги закопуваше со соседите, а другите сама; се искрадуваше никој да не ја види, никој да не ја забележи и ги закопуваше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Си имав една невеста, кој ја виде, ја бакна; и јас ја видов, и јас ја бакнав?” „Стомна со вода!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И затоа, не облекувај туѓи чевли или ќе ти ги стуткаат прстите на нозете и плускавци ќе ти се наредат по петиците, па кога ќе ти пукаат, сите ќе ја видат крвта што ти капе од меурите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Водата се предаде, го пушти да се качи во планината високо, високо, да можат сите да ја видат неговата големина.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не можеше, а да не се забележи како дојденците вртат со главите гледајќи по ѕидовите и во ткаените таписерии, плетените „витражици“ на секое нешто што личи на стакло и огледало, па дури и гарнитура нацуцулена на машината за перење алишта „Ободин“, како врв на технологијата во нивната куќа, нормално ставена во претсобјето за сите да може да ја видат и веднаш да знаат дека во оваа куќа не се пере на рака.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кажи ми, оти сега ако те фатам, дури не те облеит студена пот, не те пуштам!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога ја виде оти со полни стомни ѝ дојде, тага је паднала оти беше се вратила жива; ја запрашала за нешто и колку пати што проговорила, толку алт'ни беше и паднале од уста на земјата и беше се наведила, та беше си 'и зела девојката пред маштеа је.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Под ниско спуштените веѓи Арсо не му ја видел уште бојата на неговите очи.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А свршеницата не се огласува на неговото довикување зашто тој е во темнината, а таа е таму откаде што блика светлината, нема да дојде, а тој нема очи да ја види... останува само во неговата душа...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Одвај го распозна чуварот. Неговата фигура ја виде чудно изменета во трепкавата светлина од фенерот што му се лулаше во раката.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Пред вратата на судот пак ја виде познатата слика: вкочането стоеја на стража двајца војници.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Оние што ја заборавиле својта човечка должност нека ја видат бездната на својот крај.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Глигор го подигнува гласот и во очите му згуснува остро блескање: „Кои сакаат да ја видат својата земја ослободена!“
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Некоја сила му ги растави клепките и тој остро ги насочи своите презриво тажни очи кон оние што сакаа да ја видат неговата малодушност, страв и покаеност и треперењето на солзите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој, пак, Павле, најдобро ја виде човечката жед за материјата во Ефес, кога златарот Димитриј го подбуцна народот да се побуни против него и против христијаните.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не е проверено, ама се зборува дека кога во раните осумдесети на врвот од својата кариера држела концерт во Спортската сала во Битола, кроткиот македонски народец желен да ја види искршил два-три џама на ова спортско здание.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
- Не сакам да ја видам, му вели татко, а не сакам и тебе да те гледам, му вели, и си пие цигара, се пули в земја.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пет деца родив, велам, а жената уште не сум ја видел гола.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
да не стекла пак реката, да не ги откорна овошките или само алето, е во Америка алињата им се дома, в среде куќа, е па водата нема узда, не се запира со прачка и со викање, а да ја видиш онаа вода што се оди со денови, еднаш ни рекоа денеска морето ќе игра, а кога игра морето, не играјте вие и кога зеде да рипа, да станува и да седнува, леле мајко, потплашена кобила, фучи и се пресега преку бродот и го прескока и 116
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сака да ја преврти, вели, сака од сите страни да ја види.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И тогаш си дојде татко од Преку за да ја види мајка. 17
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еда, едно време, се исправи, жената и кога ја видов правугоре крената и мене косата ми се крена. Ќе ми ја турне капата, ба му ја. Еда, дувот ми излезе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да се опулиш под мишката од ваперов син и ќе ја видиш ваперката, му вели човекот на татка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој, натема го, во сите шие... по мене трчала и јатрва ми Уља, ама јас не сум ја видела.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога ја видовме таква мајка и ние почнавме да плачеме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Останал сам вртејќи ја апнатата рака кон месечината за да ја види крвта, ноќе потемна и од ноќ. Видел, 'ржел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зад селските куќи на ридот се постилаше зеленило прошарано со купови бадемов цут.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Откако ја ослободил од стисокот на шепите, ја видел во колебање дали да остане кога е веќе откриена или да избега, како досега, исцрпена и гладна, да ја следи дружината на свој вешт начин со кој и во присутноста ѝ останувала невидлива и доследна на својата цел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби ја видел пушката пред некоја плевна во која непознати мажи пиеле и можеби помислил дека е во дните на негушките борби.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не знаел, не можел подоцна да се сети.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се исправил тресејќи се со склопени очи за да не ја гледа белината на нејзините коленици и пошол нишајќи се кон покопот на најстариот од дружината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А кога Никола Влашки ја крена дланката од моето чело спомнувајќи не знам каква болест и присеќавајќи се на не знам какви треви и пелини, некаква милолика женичка ми подаде чаначе со надробен леб во млеко и лажица од жолто дрво и нешто кажа - гладен е, или млекото лекува, или - живите боледуваат, мртвите гнијат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се завртела на петици дива во својот пркос, сама и сепак посилна од нивната врела ламтежливост и пак се занишала во колковите враќајќи се во светот на своите тајни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се грчел и се обидувал, згрбавен и сличен на голема желка фатена во круг на пламен да се извлече од својата несреќа и да ја види крвта на душманот пред неговата да истине во жедните пори на збрчканата земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја видел како влегува во ребрестите сенки на шумата и го стиснал челото врз топла и жива кора на дабово дрво.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И сѐ друго што било кажано, - „Јас ќе го внесам него (оној Доце Срменков) подлабоко в земја.“ Но сега пред куќата се сновела сенка. Ја видел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И пак ја видов; доаѓаше со влажни стомни и чекореше премногу исправена за товарот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Нема. Ќе останам овде до ден. И повеќе. Додека не ми дадеш. - Проклет да си.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога се завртел ја видел како стои со спуштени раце, чиниш е во исчекување да се врати и да ја поведе со себе кон заедничка неизвесност.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш ги повлекол рацете со желба да ја ослободи од чувство дека ќе ѝ нанесе некое зло.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја видов само со една брчка над левата веѓа и рамнодушно го слушав колнењето на Самарија дека веќе не ќе застанам на нозе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зад неа, чиниш, останувала волшебна трага на комета што никој никогаш не ќе ја види. И отишла.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навистина, што го влечело кон тоа место на кое пред зајдисонце наслушнувачки го фаќал во лет разговорот на возбудливата жена и на возбудениот Арсо Арнаутче, - „Те видов мртов денес кога ви донесов ракија во манастирскиот двор“.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не знаел кога му се подавале рацете по туѓо. Да се сети, а? Добро, ќе се обиде.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се занел паѓајќи најпрвин на коленици, повеќе како во верски занес отколку со боречко искуство, се искривил на една страна и, вртејќи го грлото на пушката кон земја, удрил со лице во својата сенка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе се дигнам и ќе ја видам распната врз многуте камења поразјадена од средна месечина.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Автомобилската несреќа ја видоа десетина луѓе.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се трудев до вечерва кога ја видов ноќта во косата на таа што ја напушити топлата постела.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Отпрвин ја виде негде далеку, потоа го згрчи лицето в страв.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Може само еднаш да ја видиш, но и да се разминеш, да те фати во расчекор, а таа да остане невидена, недопрена, да замине по својот пат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Стотици пати досега го имаше гледано залезот, но дури сега, оваа вечер, ја виде неговата убост.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја виде страста, но и самоконтролата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Зарем беше толку слеп, не ѝ погледна во очи на Рада, не ја виде нејзината невиност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во него ја видов целата твоја двоума во врска со конечната одлука.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А и да можеше, ќе ја видеше само неистрошената љубов готова за дарување.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше тоа истата боја и кројка како оној кога за првпат ја виде како се симнува од моторот на матурската забава.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Реакцијата од Рада не можеше да ја види, ниту да ја претпостави.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
ИЛИЈА: Рашетувајќи се, ја видов мајка ти кај излегува и јас полека по неа да видам кај ќе оди.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Напред, детуле, рекол на својот јазик: водата во која јавачот или коњоводецот ќе ја види месечината, онаа вечна и двојна во исто време, на коњот ќе му даде крепкост и змејска сила. Така зборувал.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Токму во тој миг знаев дека ќе ја видам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ќе се дигнам и ќе ја видам распната врз многуте камења поразјадена од средна месечина.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ја видел ли иконата некогаш?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не те заборавив. Само се трудев да вечерва кога ја видов ноќта во косата на таа што ја напушти топлата постела.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тоа беше и правило на играта: насмевка на прозорското стакло и правото да следам една жена очекувајќи како очајник дека нејзината врска ќе се синхронизира со онаа што самиот ја одредувам пред секое возење, а тогаш - секогаш до сега - да ја видам како свртува по друг ходник а не можам да ја следам бидејќи сум приморан да му се вратам на горниот свет и да наминам во некое кафуле и понатаму да живеам сѐ додека постепено, после неколку часови или денови или недели, жедта пак нѐ ме натера да ја испитам можноста еднаш сѐ да се поклопи, жената и прозорското стакло, насмевката прифатена или одбиена, врските меѓу возовите, а тогаш, најпосле - да, точно, потоа правото да пријдам и да го изговорам првиот збор, густ од улежаното време, од бескрајното прпелкање на дното на бунарот меѓу пајаците на грчот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Како што јас посакувам да ја вкусам нивната земја, мажот сака да ја види убавината што се крие под кимоното.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Така, кога некој пишувал книга се поврзувал со читачот во иднината или сликарот ги чувствувал емоциите преку зрачењето на погледите од сите оние кои ја виделе сликата, па така ја засилувале својата инспирација.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Љубовта е насекаде околу нас. Треба само да ја видиме.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Проклет да бидам, тој ја виде, веќе ја имаше во своите очи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа беше прв случај толку одблиску, толку вистински да ја видиме нашата смрт.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Неа човек ретко можеше да ја види надвор од својата собичка во која живееше затворено, тихо.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Нѐ потсеќаше на нешто страшно, на смртта што ја видовме во дворот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но кога низ вратата тивко, како глувче се мушна стриче Лентен, кога ја видовме неговата подгрбавена, смалена фигура, сите како под команда занемевме.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Патниците што се качуваа на станицата кога ќе ја видеа низ вратата од купето каде што се шминка, не влегуваа во купето иако имаше слободно место за да не внесат со своето присуство пореметување во интимноста создадена меѓу машко и женско.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Еден ден кога го бараше во бараката од градилиштето, ја виде во неа бедната соба во која живееше Богдан: обичен дрвен кревет и искинат душек, старо ќебе за покривање, стара печка за топлење, леѓен и бокал за миење, расфрлани алати и стари алишта; му рече да премине кај неа да живее.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Пред очите му излегуваше таа сцена што ја виде, а во ушите продолжи да му оѕвонува нивното кикотење измешано со силните звуци на аријата што идеше од радиото и заради која тие не го чуја кога влезе во претсобјето наоѓајќи ја вратата отклучена, која таа од силна возбуда, заборавила да ја заклучи, како што тоа и со него, понекогаш од силна возбуда, заборваше да ја заклучи.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Марија почесто му доаѓаше да му носи сокови и овошје за јадење, но штом ќе му ги оставеше на наткасната, тој ги брецнуваше со раката и ги фрлаше да не ја види ни неа, ни понадата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
На меѓата од нивата, крај грмушка осветлена од сонцето, лежи мајка му крај тукушто роденото дете; баба му Депа држи стомна со вода со која го замила; отстрана стојат неколку аргати со мотики в рака дојдени да ја видат рожбата како пастирите при раѓањето на Исус;
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не крв и не заседа на таа крв. Не ја виде црната плима во мене зашто ниеден акт на светот не може да ги нареди под графата души црните плими.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Курвино семе“, за `ржа Отец Симеон, некако се одлепи од калта. „Курвино семе.“ Пред да потрча и да го стигне, ја виде како му се доближува со брзи, ситни чекори, обеспокоена, во сина светкава проѕирност и под сина јакуцка, ја виде како сон зад проретчениот дожд, зад тие светкави коси нишки и остана неподвижен забуцан колец.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Куршумот му ја отвори десната страна на стомакот за да може да си ја види крвта.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сега, во едно напрегање, не можеше да ја совлада трепетливоста на зглобовите на своите остри коленца. „Шибај сам“, му рече Отец Симеон и тој сега, кога ја виде касата, претпазливо ја затвори вратата зад себе и зачекори.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Веројатно ќе ја видам Мира, со сестра ѝ Цветанка, а Костадин рече дека чул дека Вера со брачеда ѝ Живка од Белград ќе излезат.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Петар беше изненаден кога ја виде Христина, а не Томаица.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Чудно, нели! Ќе ја видите кога ќе дојдете.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но токму тука се крие метафоричната порака на поетскиот тестамент: застапувањето за летот, трагата на пеперутката, невидливата порака која не сме готови да ја видиме, да ја прифатиме како излез!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Гзиме не коментираше. Ја видов истата тага на детските очи, познатиот немир.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Претседателот внимателно ја читаше пораката за признавањето. Беше видливо задоволен. Му ја препушти потем да ја види и Еди Бакуш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во моментот кога ја виде како паѓа врз врзаната рака, му се стори како нејзината болка да ја чувствува во сопственото тело.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тешко би ја познал да ја видиш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој запиша: Дури тогаш можеше за првпат да ја види добро жената.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Очекуваше, всушност, да ја види гола. Но не беше гола.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Не знам дали сум ти кажал, бате,“ рече тој, пуфкајќи го наоколу чадот од своето луле, за случката кога оние мои неранимајковци ѝ го запалиле здолништето на една стара пазарџика откако ја виделе како завиткува колбаси во еден постер на Г.Б.?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можеше да ја види целата белка околу ирисот во очите на Џулија. Нејзиното лице стана млечно жолто.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја виде еднаш, дури и разговараше со неа. Во тоа немаше никаква опасност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Брзо се преврте во креветот, грабна еден чевел од подот и го фрли во аголот со машки замав на раката, исто онака како што ја виде она утро како го фрла речникот по Голдштајн, за време на Двете минути омраза.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Местото каде што нема темнина беше замислената иднина, што човек никогаш нема да ја види, но во која, знаејќи однапред за неа, можеше на мистичен начин да учествува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Имаше чувство дека ако ја крене раката, ќе може да ја види светлината низ неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Постоеше дури и цела една потсекција - Порносек, како што се викаше во новоговорот - која произведуваше најдолен вид порнографија, што беше дистрибуирана во запечатени пакети и која ниту еден член на Партијата, освен оние кои работеа на неа, не смееше да ја види.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Никогаш повеќе не ја виде мајка си.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој никогаш не ја видел фотографијата што ја одречуваше нивната вина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неговото олеснување кога ја виде беше толку големо што не можеше да се воздржи директно да не гледа во неа неколку секунди.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Запознавајќи ја со допир, тој би ја препознал и да ја види.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Го пуштив фитилот на ламбата. Кога ја видов во светлината...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Татко остана чувствителен и на судбината на Сефардите кои беа спасувани во Албанија, при крајот на монархијата и периодот на италијанската окупација, кога земјата имаше автономија на одлучување, издавајќи им визи за престој на еврејските граѓани кои бараа спас.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во парискиот Лувр ја видов сликата на Еусташ Ле Суер, на која се гледа како апостолот на скалите пред храмот собрал верници нови христијански конвертити како носат пагански книги, таблици, ролни, кои потоа ги палат...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко им се врати на Битолските кадиски сиџили (од XVI до XIX век), врз кои работеше до крајот на работниот век, до последните атоми на животот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тие, поучени од примерот на Бувар и Пекуше, сакаа вината, односно глупоста за намерното чистење на балканските јазици, најчесто од политички причини, да ја видат кај институциите на времето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко во еден период се допишуваше со својата братучеда Лејла, но никогаш не ја виде, само се случи по многу, многу години нивните деца (Етем Устер и авторот на книгава) да се сретнат ненадејно во Париз и да го живеат сродството, да чувствуваат нешто силно заедничко, коешто можеби само судбината на егзилот може да го донесе.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И обајцата по составувањето на Листата на (без)опасните османизми, верувајќи дека еден ден нивниот проект, актуализиран ќе ја види светлината на денот, си ја продолжија секој својата поранешна работа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мислата дека има во градов човек како тебе, толку посветен на книгите, не ми даваше мира, од преголемата желба да ја видам твојата библиотека! започна прв Климент Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски побара да ја види. Праша за цената. Имаше доволно пари да ја купи кутијата и купи уште плус една лупа за Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој беше обземен со синдромот да ја има книгата, секоја книга која го пленеше сакаше да ја види, да ја поседува, додека читањето го одложуваше за други времиња.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Методија од Стрелеско ја видел оддалеку како се јази угоре берејќи по некое цветче низ тревјето и му јавил на Симона.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ние се качивме на карпата и од неа можевме да ја видиме големата површина на езерото како блеска под западното сонце.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кога би имал камера и кога би зумирал, човек би можел да ја види мојата отворена дланка и грчот на лицето во настојувањето да ги видам поединостите.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сакајќи Илко да ја види бањата што побргу изградена, често им зборуваше на селаните: - Штом досега не избувна вулканот, нема ни отсега...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога ја гледал од подалеку, му изгледала убава, складна средна дебелина, но кога ќе ја видел одблизу, впечатокот го менувал, се пишманел.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Молчеше, зашто случката не ја виде на сон, туку на јаве: од поодамна Богуле знаеше дека жена му на Андро, Андрица и Оруш варџијата почесто се состануваат скришум во варницата која повеќе денови стоеше топла.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Ја виде ли? Невидена глупача!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
- Знам, душо. И нам ни е многу жал што одамна не сме ја виделе.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа моментално истрпна и се уплаши да не врви некој по улицата да ја види, но во мракот и да врвеше некој, немаше да познае дали е таа или мајка ѝ.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Навистина, не одеше само во алови кистови како Жиовката и Мита Доломарова, но затоа пак не можеше човек да ја види искината, закрпена или извалкана и исчурена, како што одеа Пиловите невести на кои преѓеска им се смееја со Митра.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ја виде дуда, голема девојка станала, та дури и млада невеста, попова снаа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дојде на собранието и селската испустеница бабата Тода, а кога Митра ја виде се понамршти и за себе си рече: „Ата да а најде, ошче она беше кусо.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако не, нека дојде, таа ќе му даде на заем. И му намигна да не ја види Илко.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Да ја види човек, пак да ја види. Око да не одврати од неа од убавина!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако може нешто да завлече, арно, ако не — барем бунгур и сол ќе сомеле, расолот ќе го преточи, пиперките. Сирењето, маста да ја види, да прецеди, преточи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа на старост се мачи, ги израсна децата како арслани и еднаш во својот живот ќе прави радост и ќе ја прави сите да ја видат, некои да ѝ заблазат, други да ја оговараат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Зема дедот Петко заире; носи стока, а Мице ја продава и пишува „приход расход" и по пет шест години, кога си ја видоа сметката, уште малку што не излезе должен дедот Петко.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Огнот се вивнал и пушта златни пламени и искри и на Доста ѝ се претвораат во безброј ѕвезди што ја осветлуваат куќата за подобро да може да ја види нејзината искра, од која има да пламне силен оган во нејзината згасната душа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога поминаа пред конакот, ја видоа мудурот, мулазимот и некои чауши, па си велат меѓу себе: „Бак, бак, ѓузел ѓелин", и му остана на стариот мудур Рождонката во умот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ошче јас не су ја видел арно, та они да ми се ѕверат во неа!“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Крчо Попов го расипа адетот. Ја пободиња малку одутрина кобилата на новиот нунко Димитрија од Бешиште, дојде дватрипати до Рожденкината порта — проти сите адети — и за малку што не јаде ќотек од Трајка Малов, кога рече ота сака да ја види невестата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Напатена по Солун по туѓи куќи, слугинка, и таа, и мажот и, кој не се враќал со недели и месеци да ја види, сега Доста осети дека влегува во нов живот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста го зготви петелот и пред да се заврват гостите, отиде во земникот да не ја видат така како Ѓупка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бојана Жиовката излегла на портата да го побара Толета, и кога ја виде Доста. застана да се видат и полафат, почнувајќи прва: — Мори, каде вака, другачке, со вурката за поас?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И сега, кога ја видоа Митра одгоре и со неа една „ас“ невеста со скопци, со решмчња, синџири и други ѕрнѕурки, со прегачи и кистови, во „копитата" променета, сите си ги поткаснаа долните муцки.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Та можело ли да биде инаку, току да ја напади ќерка си никој да не ја види? Господ да чува и да брани!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста ја вложуваше сета сила и умеење што поарно да ги „исправи на нозе“ и со голема нетрпеливост чекаше да дојде и оној ден кога нејзините мечтаења ќе се збиднат, кога ќе ја види Нешка мома, Толето ерген и уште понатаму — Нешка невеста, а Толето зет крај млада невеста.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Никој не ја виде што пара беше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Вечер ќе има луѓе, пак и да ја види „толку, велиш, мајстор е за готвење?“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Митра ја разбра работата. Сака Илко уште првата вечер да ја види дали е поубава од Стојанка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Море, се заоблачи, побратиме, — му вели Мисирлијата на Трајка Ташков, кога ја видоа Илковица крај црквата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Голема желба во животот имам на струшки вечери поет да бидам на езеро ладно пиво да пијам на струшки ручкови у фаца да им ждригам Не, јас неможам во Скопје да седам неможам шмизли и шминкери да гледам запалив кола во Струга ја летнав да одморам душа од џунглата штетна Облеков шорц на плажа отидов Гавазова Сузе на кајче ја видов решив да пријдам го скршив мразот и видов паун тетовиран на газот
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Само кога ја виде Влаинката Роса како заминува со своите пет чупиња, по чупињата петте гуски кои деновите ги поминуваа во дупките кај туланата, а зад гуските високото ковчесто старче што размавтуваше со рацете како со мотовила, и самата се расколеба и следното утро се најде крај самиот вагон, всушност, луѓето се растргнаа и ја пуштија до вагонот да може да си зборува со старецот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И низ песни прескокнуваа цели епохи Од Самол па до наши дни Што има Македонците да се плеткаат Во подемот и пропаѓањата на сите империи Одвреме навреме во песната на Македонците Ќе им влеташе по некое клето Турче И тогаш ќе се сепнеа и ќе си речеа колку ќе се изрезилеја Ако го скокнеа времето на Отоманската империја Баш во тоа време се збрани сите македонски страдања Сите порази и загушени востанија Баш во тоа време на Македонците им се нанесоа најголемите неправдини И некако природно се прими што Отоманското царство Го урниса човек роден и учен во Македонија Природно беше што во тоа време Некои Македонци влегоа во Стамбол на бели коњи Иако беше сосема неприродно и уште понеправедно Што по по урнисувањето на Царската порта Македонија ја распарчија балканските орли И оттогаш наваму така распарчена се тетерави И во соништата за сите царштини Ја римски ја византиски ја турски биле Тадури и австро-унгарски И на Австро-унгарците Македонците им најдоа маана Да стасаше нивната царштина до Македонија И тука одамна ќе имаше филхармонии и универзитети А не само амами тек и чифте амами и секакви анови Одвреме навреме Македонците ќе запееја Под московски вечери Рабјинушка Калинка и такви песни Знаеја многу такви песни како да не знаеја И од порано беа начуле по некоја Ама особено научија да пеат по руски Откако се најдоа во црвеното царство Неоти знаеја како се најдоа во црвеното царство А отпосле дознаа дека баш во времето На црвениот император Јосиф Висарионович Сталин Се стави печат на старите делби на Македонија За сега Македонците севезден да се прашуваат Има ли во историјата печати што бледнеат Има ли печати на кои им истекува рокот на траење Ако има такви печати тогаш сетики ќе дојде денот Кога на најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Македонците ќе ја качат најубавата им мома Угул гола ќе ја седнат врз знамето со шеснаесеткракото сонце Префрлено наместо седло преку грбот На најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Во наизменичен патриотски кас и галоп Да го обиколи сиот свет И да ја разнесе насекаде славата и гордоста на Македонците Секако ќе има и такви кои ќе се противат на ова И ќе велат дека тоа ја навредува честа на Македонците И особено честа на Македонките А Македонките се рамноправни со Македонците Ако не од времето на Роза Луксембург Тогаш барем од времето на Валентина Терешкова Македонките уште пред да се родат знаат дека се рамноправни Македонците нека си мислат дека се порамноправни Впрочем какви и да се Македонците никогаш не се сложиле за ништо Па нема да се сложат ни за голата мома гордо јавната На најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Оти сите Македонци знаат дека жена гола ако видат Голема кавга ќе се роди во тие што ќе ја видат и сонуваат А во кавгаџиско настроение се заборават без исклучок Сите соништа од циклусот за пропаднатите империи.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Се случуваше, братот, педијатар, најчесто доаѓајќи за да си ја види својата мајка, да прегледа или да упати на натамошно лекување и неколку маалски деца од најсиромашните семејства кои се наоѓаа на списокот на добрината на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се случуваше Мајка да не ја видиме со денови, дури и цела седмица, како да сме биле негде на пат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сакав уште еднаш, само за неколку мига, да ја видам како го прелистува каталогот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На ден пред заминувањето, ја видов повторно со книгата в раце.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во Солун, малата Ервехе засекогаш ќе ја види и ќе ја научи лекцијата за тоа колку се луѓето на Балканот измешани, различни, неспокојни.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Повеќе никогаш не ја виде вујна Клементина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со мене стигна постариот брат, лекарот кој, откако забележа дека здравјето на Мајка постојано се влошува, доаѓаше секој ден да ја види, да ја прегледа, да ја охрабри.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
XVII Мајка никогаш, никогаш во животот не ја видовме расплакана, ниту во несреќата ниту во среќата. Ги задржуваше храбро солзите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таткото Теки со насолзени очи ја прегрнуваше својата ќерка Ервехе која повеќе нема никогаш да ја види.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во Мајкините реликвии, во малиот ковчег, покрај каталогот на римската стоковна куќа Ла Ринашенте, од пролетната мода на Италија, неколкуте стари италијански весници, стари фотографии, трите заборавени знамиња, се наоѓаше и врската со клучевите од напуштените куќи крај морето и крај езерото, како и едно старо посребрено огледало кое го наследила од мајка си која никогаш не ја видела.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка ми зборуваше тивко, додека чекоревме кон местото каде што очекуваше да ја види онаа Мајка Тереза од својата улица, но по нејзината голема мисија во светот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не сакаше, како и секогаш, да ја видиме со солзи на очите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Од предворјето на манастирот, од кое се простираше чудесна глетка кон полнотата на Езерото, се разбира, преку границата, на другиот дел од блискиот брег, си го гледавме, кога беше убаво времето, со голо око, родниот град, а со една стара Таткова дулбија, донесена од Цариград, со која го минавме Езерото, можевме да си ја видиме нашата куќа, крај Езерото, на чие место се крена зградата на Градоначалството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Никогаш не ја виде мајка си. Никогаш не почувствувала што е тоа мајка. Нашата голема Мајка. Нашата Мајка, храброст балканска.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Тешко е да се разбере војната, Мајко! - рече еден од браќата. – Сине мој, сполај му на Бога, ти не виде војна. И никогаш, да даде Бог, да не ја видите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ја стави во голема кеса, без да ја види Татко или некој од децата, а не сакајќи да ја видат соседите, облечена во неа, па да си поставуваат секакви прашања – од каде ѝ е, какво минато кријат и слично, си се упати кон киното со својот обичен капут кој си го носеше со години.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Идеа Татковите први братучеди, по мајкина линија, потомците на Фетхи-беј Окијар, како и неговиот син Осман Окијар, да си ја видат земјата на своите предци, да си ја заблажат наследената грутка носталгија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа, со голема тежина во душата, уште еднаш се присеќаваше на мртвите од телеграмите- некролози кои не престануваше да ги добива, се пресели во времето на својот татко, кого не го виде уште од времето на свршувачката, се сети на својата родна мајка, која не ја виде никогаш.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога ја виде Бонети цапната во езерото и со поткрената кошула за да не се водени, кога ѝ ги виде белите бутини што блескаа на сонцето, се возбуди.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
XII Квечерината по богослужбата во која игуменот, отец Серафим, отец Иларион и сите калуѓери, се молеа господ да помогне манастирот да не се приклучува кон Албанија, полковникот Жино, шетајќи низ манастирот, ја виде црквата отворена, влезе внатре, виде дека нема никого и влезе да ги разгледува уште еднаш и подетално фреските што ги прикажуваат чудата на свети Наум.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Предиграта ја видовме: со војните... За играта дознавме кога се играше во Версај... Сега ни останува уште да ја видиме доиграта...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Китан кога ја виде сумата, како змија да го касна: изнесуваше двојно повеќе од вредноста на куќата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Да ја видат желбата наша... да видат што народ сме... - Би требало... - им велеше учителот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но по некој ден, овчарите пак внесоа возбуда кажувајќи дека ја виделе со две мечиња по неа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Направи пауза отец Иларион и продолжи: - Душата е корен во човекот; како што од коренот на дрвото се храни стеблото, гранките, лисјата, плодовите - така од неа се храни телото, видот, слухот, говорот, волјата, свеста и сè што човекот има; таа е извор од каде сѐ почнува и сѐ враќа; огледало севидливо; владател и роб; таа е целина како сонцето; сеопшта суштина; сила што обновува како соковите што го обновуваат сувото стебло давајќи му нови израстоци; таа е бунар во кој водата е матна или бистра, мирна или замрешкана; светлост затворена во пештера од крв и месо; зрачи, или потемнува; пламен и пепел; камен гранитен или прашинка; оган кој дур е под контрола е благодет, а потоа пустошник; какво тело носи, таков лик има; со менување на телото, и ликот си го менува; по неа се чита и открива човекот; често е читлива, а често загадочна; некогаш ти допушта да ѝ се вдлабиш и да ја видиш, а некогаш за миг ќе те заслепи како поглед во сонце; некогаш е живо железо што тече, поток без форма; кораб на отворено море; пространство огромно, но и теснец затворен во тајните свои; нѐ држи цврсто како градба, верно нѐ придружува, но не знаеш во кој миг ќе нѐ изневери...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Авторот сега можеше да ѝ ја види целата фигура.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Еве неколку извадоци од првиот ден во Брезница кои би можеле на авторот да му бидат од корист: Всушност ова село со своите урнатини, напуштени куќи, старци, изгладнети кучиња – скитници и без исклучок луѓе со изрази на исцрпеност, без ниедно дете (освен мутлавата што ја виде) ја наградува неверојатно богатата природна убавина во којашто е сместено.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пота му ја виде окрвавената глава од што му се чинеше дека ќе му се слоши, дека ќе се онесвести.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Понесен од сопствениот занес, кога таа му се изгуби од погледот, продолжи да гледа во тој правец додека меѓувремено, во неговата умисла таа стануваше уште поубава и попримамлива одошто ја виде...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тогаш ја виде и неа; стоеше зад агентот со празни безгласни очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Умираше стоејќи и во едно бескрајно чекање дека ќе ја види топла и проѕирна спална.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И ја виде како паѓа на креветот и како го забуцува лицето в дланки.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не сум сигурен во врска со светлината што сега ќе ја спомнам, (мене сѐ ми се чини дека ја видов) затоа некој од моите блиски ако потврди дека чудна светлина огреала од лицето на тетка Боса Сотирова во моментот кога сфатила дека син ѝ нејзе ѝ се обраќа од темнината на ноќта, јас сум спремен да прифатам дека несомнено беше така.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Стоејќи еднаш на куќа, ја видел жената му кај ги молзе кравите и од милост на убавите телиња слегол во двор и отишол до телињата да ги помилува ѓоа; арно ама кај го знаеше син му Велко оти штркот Силјан е татко му; Велко си имал едно стапче в раце, и видело оти телињата ги милувал Силјан со клунот, та и свикало на мајка си: „Мајко мори, види го штркот ќе ги јаде со клунот телињата!“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Кога му ја виде Божин ногата, на чудо беше станал тој и сите селани; арно ама пак нејќеле да го поверуваат оти бил штрк.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ми помогна да сфатам дека се наоѓаме веќе во Пицеријата и дека најсетне можам да ја видам Ана како насмевната ни понудува во големите бели чинии барем дел од себеси.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Каде на друго место ќе ја видеше ако не беше наминал токму во понеделникот, во канцеларијата на другарот Јаким, за да интервенира во врска со случајот Чардаклиеви?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Само Уличката ја видел благодарејќи ѝ на месечината.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Зарем само заради белезицата што ја виде на раката на Ботка додека го послужуваше со кафе настојуваат да ја избришат од неговото сеќавање посетата кај другарот Јаким?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Добро, јас лично неа не ја видов но зарем нејзиното име не беше спомнато повеќепати.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А белезицата!? Сепак, ќе беше многу посреќен, дури и овде, во ќелијава, да не ја видеше таа белезица на раката на секретарката Ботка.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И повторно ја видов својата сенка.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Љуба, денес ме потсетуваш на оној небесен ветер што ги раздвојува за миг облаците за да му ја видиме насмевката и на сонцето, се обиде да ја смири нејзината возбуденост татко ми.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но сепак малку подоцна Филип Д. (во тоа сосема е сигурен) наеднаш се виде себеси поставен на огромната височина на денот , таму од каде што преку планините можеш да ја видиш ноќта во нејзиното мрачно легло; или, (што исто така беше можно) се виде качен на високата планина на ноќта па оттаму, преку ридовите, го гледаше денот како забрзано ја освојува планината.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Или поточно си ја видов сенката како слегува од гранките иако немав видено кога се качуваше.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Реков: - Девојкана само ја видов но немав намера да ѝ пријдам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Дури тогаш можеме да тврдиме дека и вистински го имаме почувствувано оној здив на мечката што не сме ја виделе иако нѐ делеле два чекора...
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Но, да ја видиме поканата“, услужно се насмевна.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Здогледав еден од моите познати, куратор во подем.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Зградата на „Балкан“ во Пајко Маало – Стварно? – закочи. – Дај да ја видам.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тетин Јоле, си рекоа, може да е на војна, но тета Сандра треба да е тука и треба да ја видат некако.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Затоа се изненадија кога ја видоа Божана како се враќа од некаде со полна фута.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Баш ме интересира да ја видам.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
А кривата девојка со нагрденото лице што најмногу викаше и која најмногу беше готова да се бори повеќе никогаш не ја видов.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Читав: Крива Паланка, Куманово, Титов Велес, Прилеп и... и Битола.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мајка му се туфкаше и пискаше и, кога ја виде Трајанка, се расплака уште повеќе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Жетварите, кога ја видоа пребледена, ѝ се приближија да чујат што се случило.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Беше пладне и улицата мируваше во жештината, па Зоки брзо ја виде Лидија која се враќаше од градинката.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Во рамката ја ставив сликата на татко ти. На креденецот. Ја виде?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како она, кога ја видоа Богородица на големото стакло на дуќанот на Горигори!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А Русија не е земја за една недела или за еден месец да ја поминеш!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Или да бегаме, или да ја чекаме војната, овде, во дворов“? го праша некого дедо ти а ни ликата не му ја видовме, ни името не му го знаевме на оној кого го праша.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ми ја зголеми Кире фотографот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Потоа повторно молк со години, и наеднаш нова вест: слушнале од некого оти божем ја видел од далеку во некој голем град, но дали била токму неговата исчезната жена или некоја слична на неа мустра, сведокот за жал не можел да потврди.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Да му се помочам!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Брзам! Ја подигам гилотината... Имам токму само време да ја видам како претрчува на крајот на слепата уличка...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Шекната е!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ја видоа блескавата боја на небото и десет секунди потоа, големата комета што се извишуваше согорувајќи го воздухот, истрелана кон ѕвездите, иташе во огнениот блесок за да стане уште една ѕвезда во ротирачкото изобилие на Млечниот пат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Еден час подоцна можеше сѐ уште да ја види, дури и откако ја завитка и внимателно ја сокри.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сум ја видел каква е кога така се однесува.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Чувај боже да ја видиш сестра ми или мајка ми.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ја виде еднаш со Ирина како купува цигари од бутката и како бега од неа за да не ги види и се скрија во паркот за да пушат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Да гледаме да го ставиме чорбаџи Теодос со неа, да ја види, да позборува, па може да ја бендиса и да му омили.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ЕФКА: Јас верувам, Кево, знам колку пари имам в ќесе. Девојката е умна, мила.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ја видов дури и безбојноста на воздухот, како што на првиот билборд лесно ја препознав лажната насмевка која ќе ни ја упропасти иднината.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
DD ЕВ: Сега се двајца. DD ПТ: Како двајца папи. DD ЕВ: Едниот папа е европски, а другиот американски. DD ПТ: Ја видовте изложбата на Докупил во Sonnabend Галеријата? DD ЕВ: Не, сѐ уште не сум отишол.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Таа во тетката Перса ја виде тетка Евдокија од Прилеп, не само по добрината и расудувањето, туку нејзе ѝ се пристори како да се сестри близначки.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
А, заборавив да ти кажам, во дворот, во купот луѓе ја видовме баба Митра со Дончо, ама после се загубивме, не се сретнавме!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кога дедо Господ си ги затвори очите ѝ секнаа водите од небото, ненадејно се појави Пелагија со малечката Пелагија, Танаско со многубројната челад, и, се разбира, дедо Костадин легнат во големиот ламаринен сандук во очекување да ја види животната сопатничка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пела, стискајќи се во фустанот на бабата Перса, ништо не можеше да разбере од гласовите што се слушаа од секоја уста, ама затоа пак нејзините итри сини очиња ја видоа широката тепсија како плива врз главите на новодојдените полна дури со врв и покриена со некоја бела убава басма што некој , подоцна, ја нарече, свила, и таа тепсија сама од себе како да лебдеше врз главите и откако влезе заедно со тоа купче тела во дневната така набрзо излезе од таму и како да јурна во спалната и кога таа успеа да се провлече низ тие разлетени фустани и машки костуми, ја здогледа во празното врз широкиот кревет и во тој миг од страната на балконот како здрвена стои тетка Деспина, а една друга тетка, тркалезна во лицето со светилки во ситните очиња нешто ѝ зборува и ѝ подава шејови што ги вади од тепсијата и ги реди на нејзината десна рака.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Бескорисни се тие кои не повредуваат, сите имаме соништа кои мораме да ги исполниме, да ја видат светлината на денот, да заспиваат мирно под месечината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Треба да научиме да веруваме во животот кој го живееме, да им веруваме на сопствените избори.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога ја видел старецо, се уплашил да не е дјаволска работа.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Кога ја виде Ане таква слаба, згрчена, расплакана и навалена врз тротоарот, на Дора одеднаш ѝ стана многу жал, па и покрај тоа што беа скарани, отиде да ја праша зошто плаче.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мајка ми со години планираше да отиде и да ја види братучетка ѝ, но никако да се крене и да го помине долгиот пат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се сврте налево за да се мирисне додека сите пишуваа, дури никој не можеше да ја види - и погледот ѝ се сретна со едно од девојчињата што стоеше надвор со Ирена.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Вака само умираш, а смртта никаде не можеш да си ја видиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во очите на Рјазин му ја видов, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Долу веќе ја видов црната ,марица" и војниците со автомати в раце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никогаш не сум ја видела понаблиску среќата и болката, што се вели, никогаш толку едно до друго застанати. 11.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас знаев дека ќе умре, велам, му ја видов и смртта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Однадвор влегува една загасита светлина, колку да можам да му ја видам сенката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Тогаш, слекувај се да ти ја видиме и другата материјална состојба.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Дали ја познавате? — Сме ја виделе, и другпат идела, велат луѓето ѝ пуштаат по некој поглед кон мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Првин ме сместија во болницата на Црвениот крст, но, кога ја видоа раната, ме однесоа во воената болница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас, првин трчам да си ја видам крушата во дворот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислам: сликата на својата несреќа ја видов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Затоа што ја видов да чита југословенски весници, вели, и ги објаснува ставовите на југословенската партија. ,Наша демократија, демократија новог типа", вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не нѐ оставија да си ја видиме староста, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислиш е нафрлена со нешто, а не сака да ја видиш да се почеша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога ја видов првпат во нејзината прва форма, во нејзиното престорување и присторување?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И самата не знам колку пати ја видов смртта пред мене, до самата мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А дали си ја видело мојата мајка, дали си го видело моето дете, сакам да го прашам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Никогаш не сум ја видела.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Славна Дебарца кој не помина тој не ја виде Славеј Планина, горе во небо каде се крева, с рамни рудиње полни со трева...
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Косиве нека го покријат лицето, си велеше, што погусто, за да не му ја видат убавината и другите. Убавината и младоста што ги виде таа.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Тврдењево го потпирам врз основа на сликата што ја видов случајно во предновогодишниот сон, кога случајно од памучниот замок се раскрили брла снежна врата.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Нова Година Прва е мојата постара сестра што не сум ја видела.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Да, - си мислам јас, - но, колку пати до сега ја видел како наместо моливот за очи, кон очите ја приближува цигарата, а наместо цигарата, само што не го стави в уста моливот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Ама јас никому не сум рекол...“ рече Влатко и се фати во лага - а што ако нешто разбрала од Теми, махинално погледна угоре и ја виде Теми - занемена стоеше - со показалецот на цврсто стегнатите усни - значи - таа ништо не рекла.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
А ќе стаса ли и Дедо Мраз, со своите еленски стада да расфрла снегулки од торба и да ја види оваа олимпијада? Ене го, вјаса... Ќе стаса.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Тој Целта ја виде, несфатен да ја достигне.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Така до крајот на својот доживотен мандат Р можеше да ужива во глетката што ја виде во прво одделение.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ја видов и планината; и ливадата на која растеше чајот ја видов; ги видов и капките роса што стоеја на цветовите; и девојката со селско руменило на образите – ја видов како ги бере китките чај; се заљубив во неа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Со дедо ги изброивме цртите и беа токму толку, колку што бараше даскалот. A тој утредента, откако ми ја виде тетратката, ми рече: - За утре пак толку, ама на оваа страна да се навалени.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Командантот на магацините - почувствува лесен допир по рамо и прво ја виде телефонската слушалка исправена пред лице.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ја виде само воловарчето, кое на врат на нос потрча во селото и задишано, удирајќи со стапот на дабовата порта, на сет глас викаше: - Бабо, бабо, дај ми муштулук, тетка Фимка пови чупче!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дури сега командата на ДАГ ја виде опасноста и нареди офицерската школа, составена од петстотини курсанти, која е во резерва и со седиште во селото Брезница, со трчање да оди на помош на 102 бригада во чиј состав беа постари мажи и голем број инвалиди.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Само за миг ја виде вперената цевка на пиштолот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Народната власт доѓаше во Отешево со лимузини, а пред тоа целото место, па и патиштата што водат до таму беа чистени, демек случајно народниот непријател да не излезе, па да ја види народната власт.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ја виде стражарот, ама ја видоа и тие од другата страна.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Додека да се свестам, ја видов како гори во огништето.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Јас се израдував што ќе го видам Косово, каде што цар Лазар војувал со турскиот цар Мурат, па ќе ја видам црквата Грачаница, каде што царот ја причестил војската.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Нашата единица имаше кола посебна за нашите работи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Некако истовремено и јас ги слушнав гласовите на мајка ми и на двете тетки, потоа крцкањето на гранките и шушкањето на лисјата во близина, па видов како прелета една светулка над нашите глави, па го здогледав чичко Љубе како нѝ се приближува и...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој не ја виде, не ни можеше да ја види, но ја чу.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Баш се израдував кога ја видов како настапува како дебитантка на еден фестивал.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Уште од првиот момент кога ја видов мајка му ми стана многу симпатична.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но не го постави, зашто над нашите глави профуча некаква птица, а Билјана мораше да ја види.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А тој, штом ја виде, заборави што уште сакаше да му каже на Полжавот и летна да ја гони.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Но не ја виде никогаш.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Да ја видиш мојата праска. Пуштила цветчиња!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Мајка му ја виде сликовницата на креветот. Ја виде нацртаната мечка со зината уста.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Волшебникот Димче попусто очекуваше да ја види во ново палто.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А во тихите вечери, кога над реката се вртеа јата комарци, а рибите скокаа по нив, дедо Гога стоеше на дрвениот мост очекувајќи да ја види и необичната риба што скока повисоко од сите.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
„Еднаш се вратив без абер од неа. Ама јас имам нешто важно да ѝ кажам и морам да ја видам“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но, ако умреше, никогаш повеќе не ќе ја видеше Атиџе, ниту пак ќе дознаеше дали и таа можеби не го сторила истото, или мисли да го стори.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Така, вели пашо.“ „И?“ „Не ми дадоа калуѓерките да ја видам. И таа не сакала. Не познавам ниеден Турчин, рекла, нека си оди!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А ако сакаш да ја видиш Атиџе, дојди по една недела во бањата на Каплан.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сакам да ѝ кажам на Калија дека е привремено и затоа морам да ја видам.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој одеше на риболов и се враќаше од него, броејќи ги часовите до сонот: се надеваше дека сонот ќе му ја открие со тајни знаци неговата иднина и болката ќе му ја направи потапа: ако е Атиџе болна, колку е болна; ако пак е здрава, кога ќе ја види?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)