Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Во цевката за мокрење вовлекувам бодликава жица и полека ја вртам обидувајќи се да го исечам нервот. (Брус цитиран кај Klocker 1989:118)

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Со жилет ја разрежувам аортата. Во увото забивам голема шајка. Главата во должина ја сечам на два дела.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но еве таа ја врти главата и го пренесува својот поглед и својата усмевка на мене, ме опфаќа сиот да не знам просто што да правам дури се слизга тој поглед по мојата скромна појава.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Славчо ја стискаше пушката и како митралез ја втреше кон нас.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„Ќе локнам каурска крв" — си мислеше Аќиф кога му ја вртеше главата на Толета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А кога мораше, просто си ја затињаше устата со раката и ја вртеше главата настрана, па и така чувствуваше непријатна миризма.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Голем шарен пес ги пресретна на сред двор, залаа и почна да ја врти опашката во знак на одамнешно познанство.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ги успиваше пламенот на огнот па молчеа, а почнаа да се расонуваат кога огнот се разжари и замирисаа стапчињата на кои возачот ја вртеше рибата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Таа ја вртеше главата и си мислеше нешто.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Ама чудно! - ја врти главата Гошко и гледа во белата трага останата од авионот.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

И тоа што, како чистокрвен бел ангорски мачор, слухот не му беше совршен, така што понекогаш, кога ќе го викнеа, во зависност од ветрот, наместо да гледа во оној што вика, ја вртеше главата настрана, конечно неговиот изострен осет за мирис му помагаше за местоположбата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Му ја подадов назад, оти мачно ми беше на душата, и тој ја зеде; погледнав во своите раце и видов дека се извалкани од јаглен и саѓи; срам безмерна ме обзеде, и јас гледав тој да не види, па рацете незабележано ги истрив од црната риза, додека тој вљубено ја вртеше штичката во своите раце и гледаше во непознатите редови со ино писмо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ја вртиме последната кривина и одеднаш се најдовме на врвот од ридот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тој се смееше на нејзините досетки, ја вртеше чашата низ раката и одвреме-навреме му покажуваше на шанкерот да дополни.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но тој им ја вртеше пушката и викаше: „Умот да си го зделнете! Како можела куќата да се зделне?“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Ајте сега, господот ваш, обидете се ако ви држи...” им велеше на луѓето кои стоеја со копачките да му ја срушат; тие кога ќе ја видеа пушката, се растураа и пак се враќаа; тоа со месеци го чинеа: идеа со копачите, вртеа околу куќата и пак се распрснуваа кога ќе го видеа Бандо со пушката; се обидуваа и ноќе и дење, но тој секогаш беше тука: стражареше на мазгалката и ја вртеше пушката кон нив.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Летнав по неа онака здивен и јадосан ја вртев силно вртешката.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Служи си се сам или викни си ја онаа што ја врти опашката по секој маж што ќе го види, - Ѓорѓе не прозборе.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И се спие и ја врти болачето, се трашта кутрата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Цело време, ко камшик ја врти опашката и се тепа по ’рбетот. Се брани од муви. Или се брани од мене?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми се налути што да не може повеќе. Нож и колеж. Само ја врти главата и фучи. Одвај му дојдоа козите да се смири.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама се стискаш, ја стегаш устата, не го пушташ каменот од под јазик. Ја вртиш главата и погледот го пушташ некаде напреку. Кај што ништо нема за гледање.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Изгледа ја боли од моето стегање па ја врти главата кон мене, и обете се гледаме молежливо.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еве ја солта што ја баравме, викам, а луѓе никаде нема. Ја вртам главата налево и надесно, вели, цело поле е празно.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас џвакам една сламка со забите, ја вртам и гледам што прави Витомир.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ја немам Уља за жена, ми вели Мирче, како до мртов човек да легнувам, вели и ја врти главата настрана.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да џвака нешто, да се залажува. Ја подзема сламата со јазикот, почнува да ја врти и да ја крцка со забите и мене ми дојдува убаво дека ѝ ја погодив мислата. Магарето само стригнува со ушите и се свртува кон другата страна. Налутено, ко дете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Григор веќе ја врти урката со јајцето, обесена на конец. Го шета јајцето меѓу нашите лица, пред нашите усти.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ја вртам главата, во ограничениот мисловен свет на овој старец би ме обзела мачнина; само поради тоа го одбивам пијалакот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мене ме назначи околијата и јас ги извршувам своите должности до крај, па дури и претерувам во заложбите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Му го читам изненадувањето, оти јас не бев на потег, а сака тоа, колку само сака да ми го рече, ама не дозволувам: ја вртам клепсидрата со видлива енергичност што значи потег и протест и најсетне и простотија и простор во кој има смисла да продолжи играта, граматиката на чутуранга во која бројот на играчите е ограничен на четворица, но се гледа тој е веќе триплициран и нужно е однапред да се договори редот, правилата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Под мишка ги носам белите листови на предавството и строгите правила на играта збран како копец: ми трпнат прстите, ги стегам индигата со план да се победи зимата во срцето, веритигинозниот синдром и сета светска иронија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

За да ѝ избегам на бучливоста и на задоцнетата горештина во тој град на Егеј, и јас и сѐ што живееше или беше дојдено во него под вршник на септемвриски ден, влегов во старинарница во која, слични на живи кукли стари Американки во невозможни шарени ткаенини(„пура лана“ што би рекле ситните венецијански трговци но од чиста синтетика) на кои им изгледав занимлив за разговори или достатно сериозен за совет во купувањето на триптохон од оревово дрво со Богородица насреде, попусто, навистина попусто ја вртеа кон мене иконата,

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тоа доаѓаше до израз дури и во движењето со кое ја ставаше раката в џеб, или ја вртеше цигарата меѓу прстите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дури таа вака си мечтаеше, раката ѝ врвеше по главчето горедолу, а наеднаш рачето на чупето го подигна гушалчето, ја пушти дојката и нежно, нежно го растегна малото устенце, гледајќи ја мајка си право во очи; пушти едно „гуу, гу, a? а?“ и почна да ја врти главата пак таму ваму: да ја лапне дојката.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Пелагија од рани зори ја вртеше рачката на машината за ронење, прва доаѓаше а последна си одеше и пченката од гредите на тремовите се преселуваше во големите вреќи, а вреќите во запрегата со која таа ги носеше во воденицата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Дине, онака сув, коскест, повисок од другите, црн како црниот ден, како црната кал долу, ја врти главата лево десно чиниш сега сосема си доаѓа на себе, како да се разбудува од некој долг сон што никако да го напушти па не знае дали ова е нешто ново во неговиот живот или оваа слика е стара и сега само му се повторува!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Немаа време да погледнат назад, Србин се прибра и со последни сили полека ја вртеше матарката додека камчето со лизгање не испадна однатре.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Славејчето пееше, ќосот свиркаше, кукавицата ја вртеше својата опашка и од високиот даб се разнесуваше нејзиното: „Куку-куку! Куку-куку!“

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Но Зоки почна нестрпливо да ја врти карамелата во рацете, да се вртка, да гледа во мајка си, па сепак не можеше да си спомне која бројка доаѓа по пет.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

- Аха,- ми ја врти шијава, - не знаеш? - Се сврте со очите кон сестра ми: - Кажи му! - ѝ вели.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Таа не ја врти главата, не ги упатува очите на лево, оди само напред, полека, полека, не ја ни чувствува тежината на ќеркичката, ама во нејзината глава се сместува последната куќичка, онаа што со пар прозорци гледа на долната улица, а само со еден на оваа по која сега чекорат.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

ја знаеш приказната за штркот и штрчицата, ме прашува, кажи ја, му велам, некој ѝ ги заменил јајцата на штрчицата што ги лежела, вели, а кога јајцата се испилиле, вели, штркот видел дека испилците не се негови и почнал да ја врти главата над гнездото, над голиштарците, и само штракал со клунот, замавнувал како човек што се крсти, вели, штракал и се гледал во испилците и во штрчицата, вели, а потоа викнал и други штркови да го видат срамот, вели, и тие ја истерале штрчицата настрана и долго штракале, се договарале за потаму, вели, и после ја викнале штрчицата назад и почнале да ја тепаат со клуновите по глава, вели, так, так, так, а таа само стои, а потоа ги отепале и голиштарците нејзини, вели, ги кренале високо и ги отпуштиле озгора;