ја (зам.) - голта (гл.)

Гладна ли е жена кога се наоѓа покрај таков 'рслан што ја голта со очите, а таа сака што побргу да ја проголта и да не се освести веќе сама без него?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Добро донесе Ала да свршиме еден голема работа, — и во кратко му ја опиша целата работа со комитите што се во куќава, а не чекајќи го конзулот да проговори, нададе да вика: — Еве и ефенди конзулот ваш, бре пезевенци!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бен'м Италијан конзули, — се провикна господинот европеец на турски јазик и застана да гледа како огнот ја голта малата сиромашка куќичка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не виде дека ја голтаат избезумени од страст погледи.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Чувствувајќи го мирисот на исконот, оној ист мирис на малото човече на своите гради, ја почувствува истата онаа топлина кога "лотосот" лакомо ја голташе течноста на животот од нејзините гради.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Низ решетките на прозорецот протече млака наквечерина; нараснуваше полека и ја голташе тишината станувајќи и самата тишина.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И потем гласот исчезна, а ние, тресејќи се од силен страв, полегнати на земја, видовме како огнот повторно вивна, како почна да ја голта штичката, како таа почна да чрчори; но одеднаш, слушнавме и гласови многубројни, пискотници и лелекања, како живи луѓе, човечиња мали да се спалени на кладата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Жедните очи на момчето ја голтаа виделината што гаснеше од прозорецот. Таму се збираше и се тискаше наоблаченост.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Додуша, за зимоиштето ја биваше повеќе и од Амдие, Разие и Селвие, и тука ибн Бајко си ја голташе лутината.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Пискаат, врескаат и си ја голтаат крвта од носот, од устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Волкот под нивниот прозорец ја голташе нивната близина, тој беше дојден колку што се можеше поблиску по нивната миризба, сега, веднаш до ѕидот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Попусто: чудото на оживување било возможно само во старите манастирски книги. Луѓето се збигоросувале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се случувало каменот да напукне. Тогаш мајсторот можел да пцуе и да се откажува од светецот имењак. Сеедно.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Челуста на неговата гладна утроба била отворена со исчекување, непрекинато ја голтал киселовината што надоаѓала од катниците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Без импулси за животот околу себе паѓале на земја по првите прегратки со жените и со мајките и се распливнувале во нејасни, распарчени и испреметкани соништа, пред тоа преслаби да ја голтаат и да ја издржат ракијата што сосила им ја сипувале помеѓу испуканите и раскрвавени усни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја голтал горчливоста на очајот и пак се враќал кон дел на ѕидот што можел да му овозможи среќно вадење на друг воденички камен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред тоа повисокиот тревар со тврди прсти му ги дигал клепките од очи и се веднел со шушкав здив над студените болки; сега и тој гледал кон волето на покојниот Дмитар-Пејко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И додека ја вдишувавме и ја голтавме сладината, таа од џебот ја извади сојката со сиџим врзана за појас, ја пресече тиквата на фаши, парче отсечуваше и парчето секому му го подаваше со рака.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Така велиме за тој (тие) со кој (кои) заедно бевме во строј, во долгите ноќни маршеви под дожд или снег, во рововите и бункерите, во влажните и студени земјанки, на боиштата и заедно долги години ја голтавме горчината на поразот, искоренувањето и туѓината.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Погледот ѝ се заковуваше во една точка, како нешто невидливо, во правецот кон каде гледаа нејзините очи, да ѝ го голташе погледот, како да ја голташе и самата неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Родителите се обидуваа да ја повикаат, но таа и натаму остануваше во онаа точка кон која гледаше и каде што исчезнуваше нејзиното Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)