ја (зам.) - гори (гл.)

Црни облаци се дигаа од земјата, молскавици од усвитено железо се вбиваа во живите тела на немоќните, град од железо ја толчеше земјата и долги јазици од пламен се истураа од небото и ја гореа и пеплосуваа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Некогаш ни се јавува и небаре запален сноп пченица што се шета низ шумата, ама не ја гори.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сфаќаш ли? Не, рече Отец Симеон. Кога пијам не сфаќам. Цигарата меѓу прстите на хирургот ја гореше кожата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И трпнежот почна да ја боли, да ја гори, да ја пече.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога се урна, кога стрешти, кога се дигнаа некои црни пепелишта нагоре, старичката само се прекрсти и си легна на земја: огнот барем земјата не ја гори, рече кутрата.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Да слушаше господ сигурно и ќе гледаше, вели, оти црквата двапати ни ја гореа Грците.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И твојот лик да не е кој сега би не подучувал како се совладува времето под нозе што ни копа мислата што ни ја јаде и надешта ја гори.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)