Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Таа димензија кај него, впрочем и кај нив, предизвикуваше взаемни симпатии. Но, опиен од уживањето во првата, се чинеше апсолутна слобода, Цви не се обѕираше на тоа дека почна ја губи поддршката во својата нова заедница.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На сите нив, од друга страна не им беа доволни зафати, зафатите врзани за подобрувањето на политичкиот статус на еврејската заедница, ниту неговата прва, а така благородна иницијатива, за обезбедување домови за сиромашните членови на солунската заедница.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сѐ уште многу клинци трипуваа, но уште сега сета таа сцена почна да ја губи смислата.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ја губи врската со пријателите од Кембриџ, а Расел во фуснотата на „Воведот во математичката философија”, која е објавена 1919 година, признавајќи дека на важноста на поимот на тавтологијата за дефинирањето на математиката му укажал „мојот поранешен ученик Лудвиг Витгенштајн”, додавајќи дека не знае дали Витгенштајн го решил проблемот на дефинирање на „тавтологија”, „или дали е воопшто жив”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Кога избива војната во 1914 година, се пријавува како доброволец во австриската војска, каде што служи артилерија, прво на Источниот фронт, а потоа во Тирол, каде го заробуваат Италијанците во ноември 1918 година.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Колата почна да се лизга и да ја губи почвата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Балканските држави ја губеле самостојноста во очи и за време на големите географски откритија и економскиот и културниот подем на западна Европа.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Уметноста денес ја губи и социјалната и когнитивната оправданост.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тука е нивната грешка во сфаќањето на картузијанскиот субјект како ултимативно антропоцентричка идеја, додека всушност со растеж на картузијанизмот и со него поврзаната коперниканска револуција, субјектот ја губи својата вкоренетост во природата како и своето средишно место во универзумот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Ја чуствувам работичката штом почнувам да ја губам...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ја губеше концентрацијата во читањето која, инаку, постојано му беше силна.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тој, од своја страна, својата начелна вина во ниеден момент не ја губеше предвид и, исто така, немаше илузија дека проблемот на истата начелна вина го има и таа, но не сфаќаше зошто тоа за возрасни и зрели луѓе би резултирало со уништување на бракот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Прашав, полуцинично (тој „полуцинизам“ веќе беше знак дека не ми е сеедно што почнувам да ја губам Луција, оти таа веќе имаше другари и таму, а не само во училиштето, каде што бев јас!), дали Партијата има намера да организира и кружок по џез и пушење марихуана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Со словата и сочиненијата работите стојат така: штом ги препишеш, им ја губиш душата и душа поинаква тие добиваат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Така беше до пред некој месец, кога, качувајќи се по скалата (тоа беше само увертира за мојата точка на трапез со Ина и Светлана), забележав дека ја губам рамнотежата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Додека одев кон своето место, го уловив погледот на Луција: таа насетуваше некаква крупна промена кај мене, оти никогаш порано јас немав задоцнето, ниту пак разговарав со таков циничен, препотентен тон со некој наставник; ме гледаше од ниско, и јас знаев дека меѓу нас е готово, дека мојот циркус е посилен од нејзината Партија; од друга страна, покрај неиздржливата болка дека ја губам, дека поминувам во еден друг свет, дека се реинкарнирам уште при живот, чувствував една неподнослива леснотија на постоењето, една слобода која ме опиваше: јас го имав, наспроти овој дисциплиниран клас, мојот циркус, и мојата Ина, со која за една ноќ бев полбизок одошто со Луција за четири години.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Големиот парадокс во татковиот живот кој подоцна го следеше и неговото семејство, беше во тоа што секогаш кога помислуваше дека се здобил со нова дефинитивна татковина, неа како во правило ја губеше, обземен од митот на враќањето.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Но, треба да се знае дека она што таквата хипотеза во случајот со Циганка ја прави привлечна е нејзината строга врска со Милеровото грижливо читање на самиот мјузикл, читање што самото ја создава хипотезата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Неговото читање не бара примена и врз други мјузикли, а камоли врз други културни облици и ја губи поентата кога ќе се обопшти.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Милер не се потпира врз нејасни психолошки општости од оној вид што го изнесов во целиот претходен пасус.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Некој навистина виси,“ реков. Утрото го симнаа Макс од една борова гранка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Потоа мракот почна да ја губи својата густина, се разредуваше добивајќи бледо руменило.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Драмата - текстот, ја губи улогата на сврзувачко ткиво.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Снегот продолжуваше да ја губи дури и онаа своја скржава светлина, добивајќи некаква сосема невистинита испремешаност на сите темници, што постојат, а секој нов заграб со раката низ неговата сива ронливост ја правеше уште потупа болката под неговите нокти, носејќи му го ова незнајно глупо чувство за некакви прсти, зголемени колку полни вреќи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И сега сѐ ја губеше достојноста за напнување и остануваше попусто и штуро.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Арсо ја губеше способноста за ориентација во полното слепило.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Во мускулите, од рамото до лактот, боцкаат тапи иглички и длетото на двапати му падна од раката, која започнува да ја губи својата способност.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И во оваа камена гробница Арсо сѐ повеќе ја губи способноста да го држи чеканот што му паѓа од раката. А своето место не го отстапува.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Гласовите ја губеа јасноста, се претопува во нервозен шум што звучно трепереше во ѕидовите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Како низ полусон слушна сосема јасни зборови „побрзајте, почнуваме да ја губиме“. Боксот беше облеан со крв.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, ниту Снеже ниту Саво не ја губеа надежта. Знаеја дека еден ден и во нивниот дом ќе се чуе детскиот плач и смеа и дека ќе бидат добри родители.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Дури откако Томо ја смири состојбата, сите забележаа дека Никодин кој цело време се држеше за градите, ја губи свеста.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Понатаму, што се случува. Се заљубувам во него до уши. Ја губам главата. Никој до сега не сум сакала толку многу.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

По поминувањето на педесетата година, човекот постепено ја губи виталноста на енергијата и концентрацијата на влага во телото.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ме јуначеше дека сепак можеби ќе им помогнам на заробените момчаци да се ослободат од Мортенија, за која не знаев што е, човечко суштество или злокобна мисла.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Понекогаш, изморен од јулската горештина, ја губев од пред очи и беспомошно стоев, без да знам на која страна да појдам.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Каков можеше да биде тој? едно беше познато, се колнам, секој што ќе посегнеше врз него потоа како да ја губеше моќта.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Со одминувањето на времето, пијалокот ја загреа, нејзината напнатост почна полека да омекнува, погледот да ѝ ја губи острината, лицето да ѝ се ослободува од грчот, снагата да ѝ се размрдува и со прстите да потчукнува на масата под тактот на музиката од грамофонот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Богдан чувствува како со секој ден сѐ повеќе малаксува, сѐ повеќе го губи апетитот за јадење, сѐ повеќе креветот го држи закован за себе, сѐ повеќе ја губи волјата да стане и да појде во градината; воздухот чувствува сѐ поредок му е и со мака го дише; под кожата крвта му се згрутчува како црвени кристали, како да му се замрзнува, сиросува; гледа: со животот го сврзува само уште тенка нишка што се мачи да ја одржи; го чувствува нерамномерното чукање на срцето, и во мигови кога помислува дека ќе запре, ги трие градите за да го потсили или да го сниша како часовник што подзапира.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Југославија неповратно ја губеше погодната геостратегиска позиција меѓу двата блока.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И тие, како и бродот Галеб, Синиот воз, кој јуреше низ главните градови на републиките, кај кои дезинтегративните процеси стануваа блиска реалност, повеќе служеа како декор за да се сведочи за некогашниот авторитет и моќ, отколку како симболи на реалната моќ.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И амбасадорите во таа критична година од почетокот на крајот на Југословенската федерација, стануваа дезориентирани, немоќни да го одржат нивото во надворешната комуникација на земјата, која ја губеше својата внатрешна кохезија и беше жртва на својата националистички ориентирана хиерархиски наредена и подредена борба.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Настапуваше нов светски поредок.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Високата категорија останувала долги периоди безбедно на власт, но порано или подоцна секогаш настапувал момент во кој таа или ја губела вербата во себе, или својата способност да владее ефикасно, или и едното и другото.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога не постојат надворешни записи на кои можеш да се повикаш, дури и контурите на твојот сопствен живот ја губат формата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Или ќе биде победена однадвор, или управува толку неефикасно што масите се креваат на бунт, или дозволува да се формира силна и незадоволна средна група, или пак ја губи самодовербата и желбата да владее.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа требаше да биде лесно но, на ова или она место, постојано ја губеше сметката.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Девојки млади со пастуви стари љубовта тука се купува со пари на лудиот камен спремни да стапнат ја губат и честа за станче да лапнат

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Меѓутоа, тој сѐ повеќе ја губеше енергијата која ја добиваше од големите илузии за заминувањето.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

XXXV Настапуваа нови времиња. Татковиот живот ја губеше некогашната моќ.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

1. Сеприсутно око (гноса) Додека ја трошев надежта - ја ронев како суво лепче по земји на пилците ја фрлав – лишена од коњи, пци и свињи9 без можност да заминам, Госпо Нуит10 под сводот твој распнат ко Животинско Царство око на Хадит надежта додека ја губев а сенката ми се ретчеше ко магла сè додека не стана Ништо чудно и иноземно блесна Волја без сврха, чиста пречиста страотно бела и остра ко молња во мрак со боја на зрел бозел со прелив морен и густ на Хеката, кралицата на Стигите и ноќите без месечина, створени за медитација во први мугри за Служба на Речта11 - тој сонлив отсјај на светот фрлен врз скерлетен скиптар ко еликсир - сега читам во темно во далечина гледам отаде предметите небаре нема ни време ни простор меѓу мене и Другото небаре сѐ е веќе запишано или навестено небаре она кое било или ќе биде секогаш Е секаде волја-заради-волја склад и волја моќ!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Но, кој ја губеше среќата која беше таа со грб свртена карлица на кралица и на метреса, кој рамнодушен не те оставаше не знаев.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ловците не ја губеа трагата на прогонетата дивеч. Одеа на сигурно.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Во плитакот, се изложува на опасности, во длабочините, ја губи силата.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Треба да знаеш дека во мојата пракса имам евидентирано приличен број необични случувања кои по внимателните и сестрани анализи ја губеа магијата на таа необичност.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Наеднаш ќе произлезеше дека навидум прифатливите објаснувања се спротивни на секоја логика.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Брза зашто сонцето се навали над високата плаиина.