ја (зам.) - допира (гл.)

Некогаш со затворени очи те гледам пред мене, и ја допирам твојата душа, единствена.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
А босите нозе, како да не ја допираа земјата - лебдеше таа во воздухот и танцуваше во чудесен унес...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Црвен елек потскокнува по ритмот, играат како земјата да не ја допираат, како да не сакаат да ја повредат, или се задеваа со неа како со врв на нозе ја пипкаа така лесно...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ја допира со раката, ја пофаќа, како да си го допира татка си; му се рони, му остануваат ронатинки од молци што ја издупиле оставајќи ѝ рани.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Гроздовата ракија со која се наздравува ја допирам со усните.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се допирам себеси и одново да не ме забележи никој ја допирам и глината од која ме пресоздава скулпторот.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
А јас ја гледам и, додека ја сечеме заедно, божем случајно ја допирам нежно за рамената и ја бакнувам во вратот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Луција не сакаше да ја допирам и не ми го даваше своето тело, а јас горев да ја имам; не ми ја даваше ни својата душа, иако јас чувствував дека се бори самата со себе, дека е на чекор да ми ја подаде барем неа, душата; но гневот кај мене се јави кога таа одби јас да ѝ дадам нешто: мојата душа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја допирам твојата клетка космос, Сакам да сум зглоб на ѕвезденото скеле.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Ја допирам коскената маса во тебе што гори, Сакам да сум буква од танцот, еднаш бар.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Колку би ја бакнувал и би се насладувал! Колку би ја допирал целата, би ја истражувал однадвор и одвнатре, за да ја вкуси потполно и да ја открие!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Прстите од едната рака ги пушти да ја допираат по наборите од блузата, а другата ја стави на нејзиниот грб шетајќи од горе до долу, неколкупати, чувствувајќи ги кревките чаталчиња на нејзините ’рбетни пршлени.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сопственикот на немирните раце лежи ничкум, неговата небричена брада втонува во ископаната земја и усните ја допираат нејзината студенина и мирис на нешто гнило му се вовлекува во дробовите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А боите, боите ми се последна ебана грижа”, како да слушнав дека шепоти додека издишуваше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Избирам со јаготките на прстите. Умирам од желба да ми се случи да напалам таква долна облека што нема да ја сеќавам кога ќе ја допирам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислата ја оставив да истече без да ја допира песокта.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тоа беше едно ковчесто и голобрадо момче, бледо како мртовец, со интензивно црна коса која му ја допираше половината.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Неколку дена подоцна случајно пронајде ново име и телефонски број кои Марија ги имаше запишано во домашниот телефонски именик, а бескомпромисната луцидност на љубомората му шепна чии се.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И таквото верување можеби си ја имаше својата целосна смисла, ја допираше својата цел.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Влезе во станот и не ја виде жена си ниту ѝ го чу гласот, но таа беше таму, па тргна кон столицата сакајќи да остане незабележан, но таа го гледаше додека ја допираше столицата и додека немо седнуваше. Седеше долго така. 85
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Водата нежно се разбранува кога стаклото ја допира површината и потонува во длабините.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ми ја допираат зглавката од раката.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)