ја (зам.) - замислува (гл.)

- Од секогаш сум ја замислувал дека жената на мојот живот, мојата жена, ќе изгледа како тебе.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Огромната површина го потсетува на бескрајот што се простира не само, сега, под него, туку и во длабочините на небото и потаму, на бескрајот на космичкиот свод со кој, непоколебливо верува бен Цви, владее онаа семоќна сила што тој ја замислува како Создател.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Додека водоводните цевки се тресеа под напон, Боге ја замислуваше под тушот како што ја гледаше често: примижана од густиот сноп капки, си ги приподига градите да одмери колку ѝ виснале, поминува по половината да насети дали се здебелила или не, па се удира по задникот со истите раце како да кара дете.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Имам впечаток дека соработувам со интелигентно момче кое не е раководено само од своите инстинкти.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ајде, помогни ми да сфатам што размислуваше. Како си ја замислуваше акцијата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зошто се мрштиш? Поради спомнувањето на она, инстинкти?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Двапати се прошетав по корзото (беше преполно; млади парови се држеа за рака и се бакнуваа); сето тоа ме вжешти, ме доведе до една ситуација на бескрајна тага и копнеж; но јас веќе на Луција не гледав како на онаа Луција што ја знаев и каква што ја замислував, туку гледав како на курвата Луција, што подразбираше и извесна доза на желба за изживување врз неа; сакав да ја повредам, веќе не душевно, туку и телесно; сакав да ја доведам до солзи, да ѝ направам модринки, да ја понижам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но ние би требало да си ја замислуваме меморијата попрво како механизам за генерирање на тековните перформанси, вклучувајќи ги и свесните мисли и акции, засновани врз минатото искуство.“(стр. 187) Важно е да се нагласи дека „заднината“ во Серлова смисла не е систем од правила.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Јас ја замислував како кртица која рие и се крие во земјата или лета и фучи како лилјак во темнината, како алетина завива над коријата, над планината.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ѓорѓе и натаму молчеше. Ниту јадеше, ниту пиеше. Вака ниту во сон не ја замислуваше Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Понекогаш, ноќе, додека барав и запишував реченица по реченица на овој реквием, чин на почит кон мртвите на кои им се восхитуваме за нешто од нивниот живот, ја замислував во полутемнина и во златна рамка како дело на стар мајстор, висока и чедна како Ерменка (сеедно што можела да биде од словенско или еврејско потекло), во темнолилав брокат или сомот од кој нежно се одвојува син појас; незините полуотворени усни се вкочаниле во миг на воздивка, градите под низа на бел корал или балтички јантар живи се но не дишат исчекуваат нешто, сепак, тукуречи како на чудотворна слика, дамарите на нејзиниот долг врат го отчукуваат времето на онаа вечност што не може да се нарече и враќање; рамениците стегнати во шал од кашмирска ткаенина се тесни, историјата не можела долго да се потпира на нив.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ама ова, си го мислев јас, внимавај, исто како што си правев анаграм Е кралицата и... наместо Клара Аицети или како што си ја замислувам мама во домот на Суарезови, а не крај мене.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Полесно е да излезам да го барам тој мост, да излезам во потрага по себе и да се најдам како сега, зашто веќе изодев половина мост меѓу извици и аплаузи, меѓу „Албенис!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така ја замислувам и океанската хоризонтала, како некој далечен недостиг.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се чини оти баба имаше многу посилни причини за да заминеме, отколку дедо за да останеме крај брегот на Езерото, во куќата која тој ја замислуваше како тврдина на останувањето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Има уште многу страници да се прочитаат од есејот за Школата на тираните, да се провери нивната трајна актуелност во малата тиранија која ја замислуваше и не ја оствари Хабиб Бургиба...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ќе продолжи дефилето на вековите, тираните ќе продолжуваат... Стигнуваме во Картагина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Порано си ја замислуваше како збудалена, иста како и сите други, со глава полна со лаги и омраза и со стомак полн со мраз.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со текот на работата увидоа дека нивната мисија беше многу посложена и покомплексна отколку што ја замислуваа на почетокот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но Татко бездруго одеше по друг пат кој не водеше кон целта што ја замислуваше неговиот пријател.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во тој свет на маалото имаше населено, пред војната и по војната, луѓе од сите страни на Балканот, но и надвор од него: Македонци, Албанци, меѓу нив муслимани, католици и православни, познати како Шкрети, Турци, Срби, Ерменци, Грци, Бугари, Власи, Хрвати, Босанци, Роми, дури по некое руско семејство и други, сите поврзани со заедничката грижа на опстанокот на семејствата, како да ги нахранат децата во гладните времиња, принудени во едно време да чуваат кози, да се здружат со козите на козарите, повикани од режимот од планинските села, да станат работничка класа, но набргу козите од други причини им беа одземени од козарите и ликвидирани, а козарите не станаа никогаш работничка класа каква што ја замислуваа архитектите на новото комунистичко општество.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Си зададоа работа, без да бидат свесни за тоа, за до крајот на нивните животи, како што за тоа се изрази во една пригода самиот Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Имаше доволно работа за нивната мисија како што тој ја замислуваше.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Виде дека тоа претставува бања; онаа бања која Илко си ја замислуваше да се изгради на брегот по згаснувањето на чадот: брегот беше изнавезан со зелена, жолта кафеава и лилава боја; бањата: ѕидовите, бели, а покривот црвен; по брегот разни дрвја, цвеќиња, клупи за седење, рекичка, мостиња; најдолу пишуваше: ”Јас, Илко Лечоски му оставам за спомен на селово урнек од бањата која ќе се гради на брегот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Си ја замислував апсурдноста: распарталена книга пронајдена на улица а потоа прогласена за своја само затоа зашто не бил познат авторот! А згора на сѐ распарталена.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Овие и некои други слични размисли не беа во состојба да повлијаат да помислам дека картичките извезени со стихови всушност не постојат и дека се загатка што ја испраќа сонот за да ме вознемири.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Леле, кога во хор ја пеевме песната за Вардар, си ја замислував таа убавина: од Вруток бистри пенливи води, а гледај, тато, колку нечесно постапиле скопјаните спрема најголемата македонска река.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
А пак момето од нашето соседство, божествената, русокоса Даница си ја замислував како моја кралица...
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)