ја (зам.) - издаде (гл.)

— Затворете овие магариња во авурот од конакот мој и добро вардете ноќеска! — си ја издаде Арслан наредбата и се прибра во конакот да ги успокои своите напрегнати нерви.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пискаа, стенкаа, се советуваа што да прават живот да спасат барем тие што ќе останат по ќотеков денешен и решија да му понудат на бегот поголема сума пари да га остави барем живи, та маките ќе ги тргаат што ќе ги тргаат, алипни до живживоти.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но не ја издаде таа наредба на јузбашијата и Рушида, ами замава со камшикот надесно за да му направат пат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„ Не ја издадов Џулија“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Не“, рече тој; „не; тоа е сосем точно. Ти не ја издаде Џулија.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја сакаше и не би ја издал; но тоа беше само факт што се знае, како што се знаат правилата на аритметиката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во времето кога таа му дојде до раце, Океанија не беше повеќе во војна со Евразија и тројцата мртви мажи мора да ја издале својата земја пред агентите на Истазија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Аполинер, кој имаше глас на тенор, 1914. отпеа и изговори три песни за плочата што ја издаде Фердинанд Бруно.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Оваа претпоставка ќе биде потврдена доколку утврдиме дека реченицата се однесува на Аполинер, што, се чини, е случај.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Небриченото лице не ја издаде болката на дланките.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не сакаше да се збуни, да ја издаде својата изненаденост, да биде уловен и од брат му, како што беше уловен од себе си во тоа ситно, мало, безначајно откритие. „Навистина, глупаво е да се сметам за зрнце песок, за отпор на твоите води.“ Неоскрнавената белина на новата превивка на неговата рака неодоливо го привлече погледот на брат му.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Вера Ацева - домаќинка со тапија. Тапијата ја издаде и ја овери со печат презедиумот на АСНОМ.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
А сонот не му ја мисли многу; зошто да си го арчи времето во објаснувања и додворување; му накалемил на валјакот сајли што ќе му го забрзат одењето, му додал некои нови каиши што ќе го раздвижат, горивото го дотерал така што пламен да фрла наместо чад, а потоа го пушти да ме казни заради необмисленоста на наредбата што ја издадов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Живот со многу, многу случувања, а сите потсетуваат на утринскиот воз што го истура она селско шаренило кое уште пред да бувне од станицата веќе знае дека треба да се вгнезди и век да векува овде, во градов!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оние поединци кои го имаат посетувано училиштето за стравувања и стравотии или пак оние другине кои на панаѓурите навикнале да ги шетаат одаите на ужасите можат да се досетат како се чувствував.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Молчеше - не ја издаде нивната тајна.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)