ја (зам.) - испразни (гл.)

Прво: Ако се вистински актери, би имале потреба, како што би рекол Гротовски: „Да снесат јајце, да ја испразнат или промовираат креативната моќ, онаа што не ги остава мирни ниту дење ниту ноќе“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Куќата на Лабро веќе ја испразнија. Копаат дури под темелите и во дворот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ја чекав само да ја испразнам бешиката.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ја крена чашата и ја испразни во една голтка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не беше задоволен. Го извади камчето од кутијата, ја испразни матарката и го спушти камчето во матарката.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Настојуваат да ја испразнат душата на посетителите со изнасилена вербална екстаза.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се изми, ја исчешла густата, млада коса и без здив ја изпразни чашата со млеко.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но мора да беше тој, зашто човечето си побара од наречената братучеда да го почести, па мајка му отвори една тегла со зашеќерено слатко и му ја тупна со забришана лажичка и чаша вода, токму онака како што правеше со окупаторските војници што ни упаѓаа дома како неканети гости и без збор благодарност или насмевка ќе ѝ ја вратеа теглата откако ќе ја испразнеа до дното, не задржувајќи ја ни за спомен.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Овој извика некоја шифра место порачка во баџата на скарата и се наведна зад шанкот кај бочвето - и да го наполни бокалот и да ја испразни в уста маштрабата под чепот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Пасквелчаните ја испразниле долината, бргу - набргу, распродавајќи го својот имот, оставајќи зад себе натписи - таблички по нивите што не стасале да ги отуѓат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Другиот ја зеде својата чаша и со една голтка ја испразни.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ја испразни чашката, стана, и се упати кон долапот. Но наеднаш застана.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тој, пред неа, а тоа беше можеби најсилното во нивната љубов, можеше, до дното да си ја испразни душата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ни се седи, ни се лежи. Постелата стои некрената и јас ја гледам и само прашувам: кој ја испразни толку постелата, боже?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)