ја (зам.) - напушти (гл.)

Во иста положба продолжува да клечи уште неколку минути.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа е крај на првиот дел од перформансот. Публиката мора да ја напушти салата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Татко ми ја напушти и последната претпоставка од дното на свеста дека Чанга со козите открил подземен излез од тврдината до оваа стерна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Некогашниот дипломец на Цариградскиот универзитет, ја напушти кариерата во високата хиерархија на новата турска администрација со препораки од самиот Ататурк по средбата со него (за која никогаш не говореше, особено во сталинскиот период), беше префинет познавач на старотурското арапско писмо.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се приврзуваме за ликот на таткото кој, дипломец на цариградскиот универзитет, ја напуштил можната кариера во администрацијата на новата турска држава и покрај препораките на Ататурк.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога ја напушти татковата соба, мајка ми несетум го остави на масата последниот златен наполеон, што го имаше добиено од својот одамна умрен свекор, да го чува за да го употреби во зловреме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Оваа бела пријатна светлина во која се наоѓам никогаш не би ја напуштил. Толку е мека и пријатна.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
На овој начин пилотот може да стекне практика или да тренира без да ја напушта почвата.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Пилотот одговара на осетите со тоа што, на пример, управува со контролна палка којашто го поттикнува компјутерот повторно да направи преуредување на осетите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ако не ги видев Ардените, Белгија сигурно ќе ја напуштев со мислата дека тоа е рамничарска земја, која е ишарана само со ливади и во која гледав како на нив пасат сортни крави.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Што друго да правам - итно ја напуштив терасата, за да го избришам единствениот негов впечаток од Будимпешта.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Помладите еден по еден ја напуштија свадбата! Јадење и пиење имаше колку да сакаш!?
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
МАНОИЛ: (Ѝ го препречува патот) Стој, ти си моја жена и без моја дозвола не можеш да ја напуштиш оваа куќа. Ти тука ќе останеш!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Тој изгледа немаше намера да ја напушта оваа позиција.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Соколе во турско учеше до трети клас во Солун, после ја напушти школата и работеше како бакал. Сега е стар за работа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Гронинг:Ако не можам да нацртам одредена идеја, ја напуштам.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во Ребека (1940), користеше подвижна камера како никогаш порано; монтажата (клучот на својот стил) не ја напушти, но кадарот при возењето беше многу поочигледен - како во Опседнат okno.mk | Margina #22 [1995] 133 (1945), Озлогласената (1946) и Случајот Парадин (1947).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Кога непријателот навлезе наваму, жандармите ја напуштија куќата и се сневидоа некаде, а луѓето што сметаа дека од вратите и прозорците ќе имаат некаква полза - им ги удрија копачите и скепарите, па ги исподигаа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И штотуку наближам до Сена мојот поглед ја напушта земјата, ме напушта и мене и тргнува да плови меѓу ѕвездите... и нешто длабоко тогаш се вознемирува во мене: моето човечко битие, горе меѓу ѕвездите, го препознава својот древен дом, своето древно огниште, мојата роднинска постела...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
— Море, тие арно му се примолкнале, ете, на Прилеп, туку ние како ќе се јавиме утре пред нив, ќе ни црвее образот, — се јави еден од Петревите четници којшто не можеше да си објасни зошто војводите без никаква жртва ја напуштија борбата со витолишкиот аскер.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— И назадички и двајцата со Трајка ја напуштија одајата во која остана Јован со своите одбор гости.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Колку ноќта навлегуваше, толку топовите појасно се слушаа, а околу полноќ јасно се распознаваа и пушките.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Митриниот Брле не можеше да ја напушти колибата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, сега, другари, ајте ми со здравје кој за каде сте!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ахаха! Шо стана бре Тоше, бре јунаку, бре, сердаре, бре?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ја напуштија Маргара, оставајќи ги своите осум другари да ја топат со својата топла крв и оваа чука, како Соколот што го натопија Манол Разов и двата четника Толе ги пречека војводите над самото селце Орле, на преслапта „Мал Гарван", со сите останати четници.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Ќе останеме, ќе останеме! - неколкупати повтори инженер Александар, со чувство на виновност дека само пред половина час предложи да ја напуштат планината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Веруваше дека волците се повлекле, ја напуштиле опсадата на колибата, а сепак се плашеше сам да излезе пред колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А и на многу други настани, за кои знаеја и помлади луѓе, како што бил пожарот на некоја Ѓурова колиба, кога изгорело целото стадо па стопанот умрел од мака, па некоја зима кога волците направиле пустош по колибите, кога многу стада биле преполовени или сосем уништени, па нивните стопани ја напуштиле планината и никогаш веќе не го обновиле колибарството, - сето тоа и многу други случки, раскажувани по многу години звучеа како сказни, како измислици.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога ја напушти болницата, заборави на болките. Ѝ остана само една: балетот!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Со смртен страв го кренаа гавазите пашата, ги збоднаа коњите, колку што можеа побрзо, ја напуштија Преспа, подгонети од мислата дека пашата го достигнало проклетството на неговите претци затоа што тој се дрзнал да посегне по скапоцениот прстен...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Ја напуштил родната земја за да му избега на фашизмот, кога тој му бил зад петиците.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Имаше нешто што личи на Гарбо во оваа ненадејна одлука да ја напушти својата публика која сѐ уште дигаше врева за неговите слики со Кемпбел-супите и скулптурите на „Брило“-кутиите; и имаше нека­ква логика во начинот на кој Ендиевите филмови полека се доближуваа до пародиите за холивудската неумереност - импровизираната екстраваганција со која ги претставуваше андерграунд „суперѕвездите“ како Бригит Полк, Еди Седвик и Вива. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 147
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И тогаш, 1965-та година, тој објави дека се повлекува од ликовната сцена и дека сосема ќе се посвети на филмот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој и не ги креираше сликите што ги користише, едноставно ги наоѓаше, ready-made, целите обвиткани во својата светли­кава аура што ги правеше незапирливо привлечни.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Рок музиката во овој контекст може да се сфати како синтетичка естетска форма на нови искуства, бидејќи ѝ претходи психоделична промена на свеста во која личноста привремено ја напушта конвенционалната свест и патува во себе, низ просторите на несвесното.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Откако седнав иследникот му даде знак на спроводникот да ја напушти собата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Што да пишувам? - прашувам пред да ми се обрати иследникот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми се чини дека е при добра волја.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не станува тука збор за компаративистичките проди кои настојуваат да го дефинираат пред сѐ општото но не ја напуштат анализата и на посебното во изразената структура меѓу уметничките дисциплини.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Јас не можам да заминам. Ја напуштив работата на бинзинската станица, но морав пак да се вратам.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Мислиш дека ако ја напуштиш работата и отидеш на друго место, ќе ти биде поинаку, но каде и да отидеш, проблемот не е во местото, сакаш да отидеш на некое друго место, и кога ќе отидеш таму, ќе сфатиш дека работата не е во местото.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Утредента и јас ја напуштив болницата за да се вратам назад - во улицата, во куќата, во гимназијата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Навидум авторот ни ја претставува мисијата која ќе го води од слободната и отворена Македонија, каде што тој живее, во различни места во сталинистичка Албанија, која ја напуштил пред триесет и седум години и која, речиси оттогаш, останува под сталинистичко ропство.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Оттука ќе се наложи постојаниот контрапункт, на ниво на наративните содржини, помеѓу инспирираните реминисценции на семејната „сага” и на инцидентите кои ќе му се случат во текот на четиридневната посета на оваа земја којашто авторот, не одвојувајќи се од мајчината прегратка, ќе ја напушти на двегодишна возраст, за време на италијанската окупација.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Остануваат блиските твои во земјата која ја напуштивте, останува твојот народ таму и овде … рече во еден здив А.А. Беше јасно каде целеше А.А.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Да ја напушти играта или, како божем, незаинтересирано, да измени некое од правилата?
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
По многу кратко време, не поминаа ни дестина минути, тивко ја отворив вратата и ја напуштив собата на Ангела.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Султанот ветил дека на атентаторите ќе им дозволи да ја напуштат безбедно земјата и ветувањето го исполнил. Меѓутоа, колежите продолжиле.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Меѓутоа, тој сепак направил мал превид: во 1889 год. сепак избегале само мал број македонски студенти ученици од Белград во Софија, додека големата група за којашто зборува тој овде, ја напуштила Србија на почетокот на февруари 1890 год.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
93. Бидејќи Мисирков беше заедно со Д.Груев во Белград, заедно избегаа во Софија, а потоа и двајцата ја напуштија Бугарија, треба да се примат со доверба овие зборови, особено пак ако се имаат предвид и некои новооткриени документи од бугарските архиви од тоа време.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во 1902 год., кога Крсте дојде во Битола, стана и домашен учител на конзуловите деца, а на 26.7.1903 год. (ст.стил) тој му беше единствениот сведок при убиството и заедно со неговото тело мораше да ја напушти Македонија и отиде во Одеса, а оттаму во Петербург.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од интимно исповедните ноти како продукт на човек кој припаѓа на редот на авторите во егзил (од 1938 година ја напушта Романија и живее во Франција), она што ми остана во трајно сеќавање е ламтежот од натисокот на проблемите од егзистенционален карактер.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
За да не биде сведок на конечната пресуда, Раде влечејќи ја Анѓа ја напушти собата, затворајќи ја вратата зад себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Додека да помине визитата Рада ја напушти болничката соба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Откако кондуктерот на крајот го реши проблемот, автобусот конечно ја напушти автобуската станица.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја напушти претставата пред последниот чин, оставајќи ја Рада склопчена како топка на едниот крај од креветот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не те заборавив. Само се трудев да вечерва кога ја видов ноќта во косата на таа што ја напушти топлата постела.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
6. Кога ја напуштив лекарската читална и трајно ја откажав поленската терапија, беше неколку минути пред четири.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Кога тоа го дозна Богдан, се исплаши и ја напушти и неа и Пансионот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ја напуштав Казба со забрзани чекори низ долгиот коридор, крај шефот на дипломатскиот протокол. И самиот не можев да разберам зошто толку брзо чекорев кога сета работа беше свршена.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имаше во верувањето на овие источни деспоти во залезните години на животот некаква внатрешна, необјаснива, митска, идеалистичка, донкихотовска сила, која не дозволуваше да ја напуштат власта, кога речиси беа во физичка немоќ да ја додржат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но веднаш ја напушти идејата, зашто дури и самата помисла да направи каков било физички напор му беше неподнослива.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа со солзи на очите ја напуштила библиотеката!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Прилозите ги објавуваше со редок вознес и жар во текот на една цела година, но откако настанаа некои промени во редакцијата, а со тоа и кон него, тој беше принуден да ја напушти редакција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Стана пеколно, и на колекционерите не им беше веќе до купување затворенички сувенири и реликвии. Ја напуштив Финска.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ја напушта работната маса, застанува крај прозорците и долго време гледа надвор.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Да ја напушти куќата на мајка му, татко му, баба му, дедо му...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сте ја напуштиле државата во која тој живее и работи!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Гинекологот ѝ го потврди сомневањето... Ја напушти ординацијата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тие сиромаси мислеа дека Крсте спие со нив за порано да почнат — подоцна да завршат; а тој секогаш викаше порано да ја напуштат работата, да вечераат дури се види, а подоцна да почнат наутро откако ќе се напоручаат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Па не ѝ беше за бадијала изметот. Што носеше попот од село — сето ѝ го даваше нејзе, преку некаква снаа од втор трет братучед, кај која Анѓа се прибра со братчето кога попот ја напушти нејзината куќа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Најверојатно ќе ја напуштев гимназијата ако се случеше вошката што ја фати Нанчо да се прошеташе по кафената боја на костумот и да ја посочеше некој со прст. За среќа, ја улови Нанчо. Сполај му барем за тоа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кај се напуштала родната земја? Нема поголемо проклетство од тоа својата земја да ја напуштиш, од своите да бидеш прогонуван.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со време, откривме уште една причина зошто Мајка не прифаќаше да ја напушти својата куќа и да живее со едно од своите деца, како што беше вообичаено речиси секаде, во тие времиња на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не ми беше лесно да го разберам Мајкиното учество во балканската историја, посебно односот кон сложеното „албанско прашање”, како и кон границите, тие проклети линии на делбите, таа пајажина пред и околу луѓето, како што таа често, гласно или шептејќи се изразуваше за нив, особено откако ја напуштивме родната земја и станавме засекогаш емигранти на животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Му велеа роднините и пријателите да ја напушти да земе некоја куќа под кирија во селото, но тој не сакаше да чуе; постојано ги потпираше ѕидовите со дебели дрвени појаси, ја вклештуваше во дрвени стеги и не ја напушташе - не сакаше да се сити Танаил.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Луѓето беа обземени по секоја цена да ја напуштат родната земја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Еве, да ве послушам и да се обидам да ја напуштам тврдината во која престојувам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се сеќава, чувството на бессилие, на недоверба, и некоја лутина што таму, на фронтот негде на Кожув, избликна од него како ненадеен вруток, беше причина да ја напушти воената единица на потполковник Дрангов, да го фати ризичниот пат што водеше низ линијата на фронтот и едно зимско утро во 1915- та да се најде дури на Солунското џаде од каде можеше да се насети и мирисот и здивот на Белото море.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Мислам дека ќе бидете збунети а можеби и ќе посакате да ја напуштите намерата да продолжите со потрагата заради онаа небулозна а и загадочна порака Влез во безизлезот што стои на спомнатата врата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Гусакот, осамен и плашлив, ја напушта барата и бега по тесниот канал.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ѕвончето весело заѕвони и сите ученици ја напуштија училницата.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Милчо по истиот пат ја напушти куќата.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ти побегнал умот, што се вели, ја напуштил контролата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Приврзаниците на оваа школа потекнуваат од различни таботи: некои од нив пред војната беа федералисти (на пример, Земјоделската партија, додека мнозинството се состои од луѓе што својата кариера ја граделе бранејќи ги автократијата и централизмот на кралот Александар".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
На тој начин, сметале аналитичарите, "Владата во егзил, иако присилена да ја прифати идејата за Југославија и идејата на федерализмот, не ја напушти својата примарна цел, нејзините аспирации да обезбеди повоена српска хегемонија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во напуштањето на излолационизмот во САД, кој бил една од главните пречки за влегувањето на САД во војната, голема улога одиграл американскиот печат, којшто го мобилизирал јавното мислење околу настојувањето САД да ја напуштат таа политика и директно да се вклучат во борбата против силите на Оската.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Три часот по полноќ. Деветнаесетти август. Учесниците на советувањето еден по еден ја напуштаат зачадената просторна земјанка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Срната, откако за пред малку беше збунета поради тоа што ја напуштивме, дојде и застана зад нас божем и таа да слуша.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Така, после еден месец секојдневна меѓусебна тортура и карање, ја напуштив работата од студиото.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Набргу ја напуштивме галамата. Јас и Полните усни.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)