ја (зам.) - ниша (гл.)

А кога се свртува, тој гледа дека на меѓата над лозјето стои полјакот, лукаво се смешка и ја ниша главата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Како што често пареата во зимскиот воз допира само до првиот вагон, така и оној волев флуид на нашиот предводник го опфаќа само првиот скаут зад него, Грнецот, кој има навик да ја ниша во одот целата горна половина на телото како да колва зрна со долгиот шилест нос.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ја нишаше топлиот јужен ветер. Но, веќе на второто скалило некој ја држеше за рака.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но колку што возовите посилно ја нишаат со својот ветер, толку таа посилно ги зацрвстува корењата и посилно се опира за да одолее и опстои.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ја ниша, но зад себе го слуша гласот на нејзиниот маж Вајс: „Ја отрув, за да не ме отруе таа мене...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога влегуваше во училницата ја ваѓаше книгата а потоа трпеливо им читаше на децата За секоја педа на нивната татковина: За огнот на нејзиното име кој исцелува сѐ, за ветриштата што ја нишаат земјата пролети, за неопходноста постојано да се наслушува говорот на коските запретани во неа.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
„Раскажувај само, не жали се“, умно ја нишаше главата старецот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но и двете раце на Арсо му се зафатени со некакви пакетчиња и цвеќиња и тој само, среќно збунет, си ја ниша главата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сега полн осмев го зафаќа, ја ниша главата, му го посочува на Етхем-паша местото од страницата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Пратеникот ја ниша главата сомничаво.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ја мрда главата, ја врти и ја ниша, а капата никако кон негде да му се мрдне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Исто небаре кучка. Ја ниша главата и гребе по ѕидовите, удира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Пејковци се племе. - Деца, внуци ... Глутница - кажи самиот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стоел исправен и привидно спокоен сокривајќи ја својата потиштеност најмногу заради споменатата тепачка на дојденците со Турците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еден од неговите луѓе, чпртав и пеплосан во лицето, инаку со повеќе волнена облека на себе отколку што можеле двајца да носат, зимурлавник со име на лесновски светец Гавруш и со презиме што можело да биде име пред десетина векови - Пребонд, ги пребројувал луѓето додека минувале со запрегите кон неголемата рамнина со ретка но смарагдно зелена трева; стоел до младиот старец со кожув и со сомневање ја нишал главата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Истоштениот чувствувал на овој пат дека видовитоста не му е туѓа, дека за чудовиштето што ги следело ноќе знае повеќе од другите. Ја нишал главата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Воденичарот ја нишаше главата и се чудеше: - Па како тоа да си се исплашил толку? Де, де кажи. Не срами се... А?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Додека ги слушаше одговорите се муртеше, како да не одобрува нешто. Мрмореше и ја нишаше големата глава.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Прашувам, ја ниша старицата забрадената глава. - Од нив сум. Нѐ бараш?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Остануваше крај Мајка во количката, со цуцла во устата, а кога ќе за­пла­чеше, таа, со една рака, ја нишаше количката, а со другата, успеваше да ги продава кино- билетите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)