ја (зам.) - повика (гл.)

Од срам, или од жал, не ѝ рекоа дека Јован нивни се потурчил, туку дека го зеле во војска и дека кога ќе се врати бездруго ќе ја повика неа за да ја земе за невеста.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
2.  Странките можат да преземаат дејствија во постапката лично или преку полномошници – но судот може да ја повика странката која има полномошник, пред судот, лично да се изјасни за фактите што треба да се утврдат во парницата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Оставија да стане востанието, мислејќи дека ако не „самостојната” политика, тогаш крвта на Македонците ќе ја натера „великата ослободителка” да си ги остави своите работи и да дојде да војува за нас, за да ја повикаат после во Берлин и да ја загуби Манџурија и влијанието во Персија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Старешината ја повика Циљка и со остар тон и рече: - Инструкторот ми се пожали дека си му рекла оти пушката прави валкана работа. Така ли си му рекла, а?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се договараме: точно во седум, ама ни минута порано, да ја повикам на „овој телефон“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Но кој ќе излезе накрај со таа питомост која и ни овозможува да преживееме, речиси во истиот момент си реков себеси дека можеби Ана (дека можеби Маргарита) нема да се симне на Монпарнас-Бјенвени (и не се симна), дека нема да се симне на Вавен, и не се симна, дека можеби ќе се симне на Распај бидејќи тоа е првата од двете преостанати можности, па кога ни тука не се симна и кога сфатив дека останува уште само една станица каде што би можел да ја следам наспроти последните три каде што веќе сѐ би било сеедно, пак ги побарав очите на Маргарита на прозорското стакло, ја повикав од таква тишина и неподвижност што тоа мораше да допре до неа како зов, како бран, ѝ се насмевнав со онаа насмевка која веќе ни Ана не можеше да ја занемари, која Маргарита мораше да ја прифати иако не го гледаше мојот одблесок камшикуван со полусветлото на тунелот што веќе избиваше на Данфер-Рошро.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Дојди Вера, - ја повика тетка Рајна.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Имаше нешто необично што останало за змијата додека лежеше таму на приквечерната светлина, нешто сугерираше на моќниот маѓепснички човек од примитивните времиња што чувствувал за змиите, гуштерите и рептилите за да се заштити и од злото и да ја повика добрата среќа, нешта што тој ги обликувал во слики од сребро и од злато за да ги носи како амајлии и талисмани, па дури и да ги обожава.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Начинот на кој петелот скокаше на оградата или на нискиот покрив и како ја креваше главата за да го огласи своето достоинствено кукуригуу, Милан го потсетуваа на муезин кој од балконот на минарето ја искажуваа благодарноста кон единствениот Алах, или пак кон султанот-воин кој ја повикува моќта на мечот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Одејќи кај нив, чувствуваше дека ѝ дава знак на Атиџе, дека ја повикува, дека ѝ се приближува.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се поздрави со ќерка си, ја повика и таа да седне спроти него.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Бугарската влада го прифатила тоа барање и во втората половина на април 1941 година, во Македонија, Јужна Србија и на Косово, ја упатила својата Петта армија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Уште пред капитулацијата на кралската југословенска војска, нацистичка Германија ја повикала Бугарија да окупира поголеми делови од Македонија и Јужна Србија, со единствена намера да се ослободат германските единици за натамошни воени дејствија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но таа не ми ги покажа очите, ме заборави, и јас пак ја повикав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја повикав, сега ѝ го знаев името. „Ганка“, реков, „остани, тешко ми е сам“.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се ни насмевна. Отстапи, потоа застана на прагот завртена кон мене со грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се разбира, најпосле ја повика тетка Ана да ѝ ги спакува куферите, зашто, како што тврди, самата е неспособна тоа да го стори, а сестра ѝ била „махер“ за пакување.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Со тешко срце ги зготви и ја повика на вечера половина зграда.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Родителите се обидуваа да ја повикаат, но таа и натаму остануваше во онаа точка кон која гледаше и каде што исчезнуваше нејзиното Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неколкупати родителите на Криста со себе во Гнездо ја доведоа и нејзината ќеркичка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Луков, го пушта, сè додека не ја достигне излезната врата.) Господин Христов, сакате ли да ја повикам?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Така ја сретнал својата жена. Тој ден, што бил необично топол за први ноември во државата Илиноис, младата Брунила Вексли излегла за да ја повика загубената крава.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Расположена ли си за Донг вечерва?“ ќе те прашав.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не беше веќе потребно да се расправаме или да се милуваме за да ја повикаме удавената жена; каде и да одевме, таа се појавуваше по своја волја: во ресторантот „Роки италијанска говедина“, во „Линдо Мексико“, и во „Куќата на Донг“, нашиот омилен кинески ресторан во кој што сѐ уште често одевме затоа што во почетокот на годината, кога беше зима и ние тукушто бевме почнале да излегуваме, нѐ оставаа да седиме и разговараме до касно само со малечки шољи јасминов чај и раздробени „колачиња на судбината“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Постојано се шегувавме околу одењето таму.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)