ја (зам.) - познае (гл.)

Одеднаш ја позна. — „Она е, она ! ... Ами сега?“ — се праша и нозете му се потсекоа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тодор Кикирезовски — така се викаше терачот на магарињата — им одговори на сите и се позачуди, гледајќи ги наметнатите сакми, а го позна Трајка и го виде со пушка на рамото, но не му стана чудно, бидејќи Трајко секогаш носеше пушка, а во темницата не можеше да ја познае што пушка е.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На сликите од слетот, што ги донесуваше весникот, тој ја бараше неа да ја познае меѓу публиката, тој се напинаше да прочита од нив колкава напаст ја застрашува и премислуваше нели е најдобро да појде самиот таму и да ја предупреди.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Немаме големи пориви, знаеме дека судбината нема некаков спирален тек, туку дека е едно неумитно преповторување на погибелни циклуси.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Години и години живеев во прелага дека добро ја познавам психологијата на нашиот човек, и по многу искушенија и самиот дојдов до сознание дека ни е судено да се остваруваме во јазикот: некој беше рекол дека врз јазикот сум прикован како разбојник на крст.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Тешко би ја познал да ја видиш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И враќањето за спасениот од смртта, било нова казна, кога тој повеќе не можел да си ја познае ниту родената мајка, љубената, децата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сакам да играм, но мора да се поздравам со една девојка која ја познавам од порано.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се враќам назад, а Ди-џејот ги пушта композициите на Пјер Хенри (Pierre Henri), стар boho фанк со авангарден пискот на синтисајзерот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Таа оттука излегува и ми се јавува… Како не ја познав?
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Ќе ме препознаеш во гужвата и весело ќе ми мавташ со левата рака, држејќи некој друг со десната... а во твојата насмевка јасно ќе се чита прашањето: „Од каде ли ја познавам... и како ли се викаше?“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тој му ја подаде свеќата на Лествичникот, а овој, во суетата своја грозна, ми ја предаде светлината мене, за да не му биде на услуга на Филозофот, втор да не биде, лачиносец да не е, и јас помислив: „Ако. Нека остане светлината Негова кај мене, кога Лествичникот е слеп за да ја познае, а дадена на рака му беше“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Реков: „Јас сум Јан Лудвик, и убеден сум дека ја познавам Ина“, реков.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја познавам мојата Тодора, а тоа што таа тебе не те познава, само ме радува повеќе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Ја познавам! Ана трепнува и зачудено го погледнува. - Не сум очекувала вакво познанство.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Пред прагот квичеше куче. Ја позна Стрела. Претпазливо ја подотвори вратата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не е можно, се противев јас, ти ништо не знаеш, лекарите не знаат, јас знам, таа ми е другарка, ја познавам јас нејзе, нема да ѝ се допаѓа долго да спие, ќе ѝ се смачи, ќе видиш, ќе се побуни и ќе стане.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Никого таа не послушува, неа ни казни не ја вразумуваат, сè си тера по свое, тивко, мирно, ама пак по свое.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја познав и летнавме да бегаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ја познаваш, го прашуваат кумот. — Ја познавам, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ами, ако не можам да ја познаам?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ја познавате и неа? - Ја познавам, реков. Сите ги познавам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ги најдов. Инаку ќе ми се подбиваа дека не си ја познавам домата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И добро дека ги најдов картите.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Е, де, јас колку да прашам. Зборот дупка не прави. Ајде, дај ги картите!“ забрзуваше Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Не сакам да ги сечат елките. Јас ја познавам Билјана, па не се зачудив.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тоа беше таа, Злата. Богуле ја позна по фустанот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)