ја (зам.) - прегрнува (гл.)

Не е ред веќе да се видуваме... Свршена сум...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
КОСТАДИН: (Со левата рака ја прегрнува Симка, со десната го вади пиштолот).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Милувам, да си како бел цвет, како бел каранфил! Само на срце да те носам! Само на уста да те имам!... (Ја прегрнува).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
ПЕТРИЈА: (Сака да ѝ објасни.) Кум Давадос...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ПЕТРИЈА: Златна кума Праскарево! (Ја прегрнува и ја бацува.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ја прегрнува околу колената, се влечка и плаче.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во тоа време девојките во ќошот на другиот кат ја прегрнуваа другарка си Анѓа, се бакнуваа и исплакуваа, радувајќи се за нејзината слобода, засипувајќи ја со разни неврзани прашања.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Таа ја прегрнува мајката Роса а и Деспина, ги кани да седнат, а тие се поздравуваат прво со тетката Перса, а потоа со Танаско и Пена.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Последни на Деспина ѝ честитаа зетот Михали и Милка, тетките Сава и Танаска редејќи подароци врз нејзините рамена, помалите сестри Митана, Василка и Елеонора ја прегрнуваа и ја бакнуваа, а кога пред неа застана мајката Роса, Деспина се наведна и ѝ бакна десна рака при што малечките очиња на Пела забележаа како нешто се префрли од дланката на баба Роса во дланката на дада Деспина, ама и објаснувањето дојде од устата на баба Роса која со растреперен глас надвладеа над вревата Ва лирта, мајкина, у р′кта ми а стави мојта мајка а у нејнта нејнта мајка на ваков ден за срејќа зравје и ск′па љубов! и сега она се посегна и ја избакна ќерка си во двата образа измешувајќи си ги истовремено и солзите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Биди готова да не те чекам. (Ја прегрнува нежно Неда и излегува.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Кај жените се вратиле во она полумрачно доба кога духот на исчезнатата светлина сѐ уште скита над полињата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Само една ноќ барам молк од вас, о, помлади браќа мои, и да не ја прегрнуваме со многу солзи и воздишки онаа која од трите патишта може да избере два по коишто и натаму ќе чекори жива на зајдисонце.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таткото Теки со насолзени очи ја прегрнуваше својата ќерка Ервехе која повеќе нема никогаш да ја види.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се насмеаја, и додека ја прегрнуваше таа чувствуваше толку убаво што знаеше дека венчавањето ја ослободило од грдотијата, како што блескавиот меч се ослободува од кориците.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)