ја (зам.) - препознае (гл.)

Татко ми ја препозна преку нејзината сенка што проигруваше низ неговите книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Веднаш ја препозна дамата која му беше пристапила утрото пред Ману.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Поставен во услови на уништени културни институции, тој ја препознава својата ситуација во која неговата публика, т.е. класата што е носител на една постојана мисловност и е отворена за дијалог, исчезнала.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Скопската шмизла може да ја препознаете како личност на која освен коли, пари, гардероба, накит и останатите пратечи материјални елементи за друго и не пројавува посебен интерес.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ја препознав старата тишина.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Секоја нова естетика, што тој недограѓанет селанец не може да ја препознае како гајда или опинок, како зурла или тапан, макар таа и да произлегла од гајдата, зурлата и тапанот, за него, господа, е комунистичка естетика.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На сликата на белиот мермерен споменик, иако многу одамна не беше ја видела, ја препознала својата другарка и не можела да не се расплаче силно.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во давеникот ја препознав големата глава на Рибоокиот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Имаше и повеќе од тоа! - овој пат во гласот и Рада ја препозна неговата искреност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Смири се душо, тоа сум јас. - маската на нејзинито лице ѝ оневозможи веднаш да ја препознае својата тетка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Низ завесата на чадот и пердето од испиеното вино Рада ја препозна Душка, која седеше на спротивната страна, во салата на хотелскиот ресторан.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше една мисла и тој на неа не можеше да си ја препознае како своја, сепак; ја отфрли уште следниот миг недомислена, но таа остана негде скрајума да демне во него, како отворено око на непрепознавањето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Едно попладне, враќајки се со Тамара од ручек, уште оддалеку ја препозна Атина како оди под рака со еден висок маж, елегантно облечен во кремасто одело и шешир на главата во истата боја.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Запознавајќи ја со допир, тој би ја препознал и да ја види.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„На местото на кое никогаш нема темнина“, рече тој, како да ја препознал алузијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сврте и за миг речиси не ја препозна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На улицата немаше многу луѓе, но веќе не можеше да ја препознае.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кажи ми, Винстоне - и запамети, без лажење: ти знаеш дека јас сум секогаш во состојба да ја препознаам лагата - кажи ми, какви се твоите вистински чувства за Големиот Брат?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дневната светлина се губеше, но не му беше тешко да ја препознае.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше место без темнина: сега сфати зошто О'Брајан изгледаше како да ја препозна алузијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се појави еден малку како исколван во лицето, брадата искубана, чиниш пасена тук там, а крај него една дундалеста женичка во која Коста Тапанарот ја препозна Тушимката, што пак, од друга страна, ја потврдуваше претпоставката дека човекот е попот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кој ќе ја препознае слободата?
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Нели не ја препозна иронијата кога ти тврдеа: границите нема да се менуваат во никој случај.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Птица си во слепоочницата на мислата ако катето изгори, на песната љубомори ако полуди на рамен круг ни поетот нема да ја препознае – во неа суша радоста и пости.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Кој тоа може да го знае?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Една претерана, залижана учтивост, која ја препознавам кај себе во ситуациите кога глумам „правилно“ однесување, а во исто време знам дека е фалшива.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ја препознав. Чудно, нели? Тоа беше мајка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Прво не знаеше кај се наоѓа, но потем, речиси истовремено, ја препозна куќата и го препозна и Лумана.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ја видов дури и безбојноста на воздухот, како што на првиот билборд лесно ја препознав лажната насмевка која ќе ни ја упропасти иднината.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Кога Тодора го најде таков, бел како изваден од варница каде несреќно се струполил, крвавата чалма веднаш не ја препозна: таа ѝ заличе на покровот Христов од манастирот Нерези, со кој пред векови му ги завиткаа светите рани на божјиот син.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)