ја (зам.) - прифаќа (гл.)

Си велам така и ја прифаќам прошетката во пресрет на една црвена светлина што ми ја предлага некој човек.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Пред очите на Елеазар се појавува моавката Рут која ја прифаќа еврејската вера и која се смета за родоначалник на династијата на силниот крал Давид.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Бидејќи едновремено го губиме сопственото јас и ја прифаќаме лажгата дека имаме автономно его, од нас се очекува во себе да ги почитуваме надворешните ограничувања, и тоа речиси до неверојатни размери.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Траумата на Запад во односот спрема Русија во последните неколку години е во тоа што Запад ја прифаќа Русија како суперсила само под услов таа така да не се однесува!
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Марија „крената на облак“ е Богородица на Вознесението и, навистина, како во традиционалните иконографии поврзани со Вознесението на блажената Девица Марија, „Големото Стакло“ е поделено на два дела, земен и небески: на горната половина, облакот со трите квадрати (облакот на Светото Тројство), ја прифаќа “mariee” или “Marie”; на долната половина паралелопипедот во перспектива (во средината се наоѓа Марија која се вознесува), потсетува на празен саркофаг од сцената „Вознесението на Марија“, околу кој се собираат сите присутни.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
(Една жетварка почнува, а другите ја прифаќаат, исто така и куќните.) Прошетав горе, прошетав долу За да ја видам таа што ја сакам, За да ја видам таа што ја сакам, Таа што ја сакам и што ме сака.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Плодовите на земјата таа секогаш ги сфаќаше само како подароци од земјата и ги јадеше без да размислува како тие настанале, ги прифаќаше како што ја прифаќаше и чашата со вода што ја пиеше, сѐ додека не ги виде нештата во овие бавчи како од семе се развиваат во цвет а потоа во плод.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Како таква таа може да се критикува, но сѐ што прави, сѐ што вели, во таа смисла може да се критикува, доколку ја прифаќа формата на исказите што се однесуваат на одредени подрачја.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Соединувајќи се со стварноста, затоа што си дел од неа, ја прифаќаш како убава, почнуваш да ја гледаш како убава, вклопувајќи се како среќно камче во големиот светски мозаик на стварниот свет.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Лордот и сликарот ја прифаќаат поканата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сите знаеја што значи тоа, секогаш ја прифаќаа таа борба, помагаа со што можеа и сѐ почесто се случуваше да заминат нови групи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше една нивна борба и тие трпеливо ја прифаќаа и ја изборуваа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Другите ја прифаќаа како силен одглас што ги гребеше ушите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Честопати, во времето на вообичаените ремонти, ја прифаќаше и прекувремената работа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Добро! Ја прифаќаме понудата, - речиси во еден глас потврдија двете дами.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Може само да се повлече, онаму каде што настапува, ако таму публиката ја прифаќа со погрешна перспектива. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Арафат вознесено го следеше Бургиба и во тоа не виде ништо посебно, тоа беше и неговото мислење кое го делеа сите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бургиба ја забележа зачуденоста на Арафат и продолжи: Но јас овде денес дојден да ви кажам, во името на мојата организација, Ослободителната палестинска организација, која ги претставува Палестинците и ги брани нивните интереси дека јас сепак ја прифаќам поделбата за да се избегнат новите страдања на мојот народ и на нашите соседи...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Гледам јас, дека ти целата оваа приказна ја прифаќаш како додатно изненадување по повод твојот роденден. Сила си, мамичке!
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Не сосема ја прифаќаше нивната идеологија...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Веројатно Бушавиот ме одвел. По истиот ходник. По истите скали.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не ја прифаќам подлоста како метод. Од сите сум најподобен, слушате!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Снопчиња сино полско цвеќе (им го заборавив името), прилично наконтени за своето потекло, ги дошминкуваат приодите до главните „ѕвезди“: бледите божури, кои ги нарекуваат „полски“, старомодните рози, вечерните јаглики...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Слугите биле префрлени во „дел заслуги“ во сутеренот, веднаш до кујната и визбата, што е уште еден важен прекин со дотогашната традиција во Англија ( а која ние сега ја прифаќаме како да постоела отсекогаш – во типично англиските крими-приказни, слугите се „долу“ и тука озборуваат, а горе, во холот, батлерот во бели ракавици ги најавува гостите аристократи).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Спрснаа и другите, малку како да ја прифаќаат играта, а малку како да му вртат грб на Мартина.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Перса ја прифаќаше нејзината мисла, ја храбреше Златната она, што ја притискало!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Јас месо не јадам, освен риба, кокошка и ќофтиња, и затоа „програмата за стабилизација“ секогаш ја прифаќам со радост.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Нина длабоко се издиша, лицето ѝ стана сериозно: „Драги еколози, најнапред се извинуваме дека доцна ви одговараме, попречија новогодишните, па и божиќните празници, па зимскиот распуст, па дури после одржавме состанок, со задоволство ја прифаќаме соработката, со желба да се посетуваме, вие доаѓајте кај нас во Струга на летување и знаете колку сме гостољубиви.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Понекогаш ја прифаќам шегата, а понекогаш имам желба да му скокнам и да го убијам, особено ако се најде уште некој кој ќе ме земе во одбрана и ќе рече: „Мала е таа сѐ уште за дечковци. Не ѝ е уште време“.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Многу знаат тие кога ми е време, а кога не!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)