ја (зам.) - пушта (гл.)

А пак Рожденката, бидејќи се раскара и се дели со јатрва си Митра, се нафрли на стрико Маловите невести, а особено на помладата Тода и само кај неа имаше доверба, и само таму ја пушташе сама Нешка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мери со око, го потсекува рамно, прачката не ја пушта долу, зашто тука е дедо Иван, стои зад него како некој болничар зад докторот во операционата сала, и тој ја позема.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Брадата го открива карактерот кај човекот: оној што ја пушта брадата да му расте слободно, природно, диво, без да ја дотерува и обликува - има нешто уметничко во себе, повеќе го обликува духот отколку брадата; оној, пак, што ја потскаструва брадата, што ја дотерува, негува и обликува - ја искажува својата префинетост, нежност, желба за блискост и допадливост; оној што ѝ дава форма на брадата во вид на трака што му врви преку вилицата и се спојува со зулуфите - сака да е упадлив, да обрне внимание на себе; оној што ја бричи брадата само на врвот од вилицата оставајќи ја гола како јајце и надевајќи ѝ на брадата од образите да се спои, прекинувајќи ја како прекинат мост - тој ја искажува својата затвореност, потиштеност, нерешителност, колебливост; оној што ја пушта брадата да му расте само на врвот од вилицата спојувајќи ја со мустаќите, ја изразува својата ученост и љубопитност кон сѐ, полн е со енергија и сигурност во себе; оној што ја остава брадата да му расте во вид на шилец или ластовичино крилце спуштајќи ја накај гушата - пргав е и склон кон брзање: брза и во мислите и во постапките; оној што носи порабена „шпанска брада“, полн е со искушенија и желби за доживувања, за авантури, за весел и безгрижен живот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И пак се тргаше. „Со тебе - каде?“ „Сегде“, и не ја пушташе веќе раката. „Знам едно катче од каде можеме да го слушаме мекиот галоп на глувчињата.“ И пак се сети - не, јас нема да умрам од смрт како секој друг; ќе умрам од живот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Да не ја пуштаме сега по овој снег оти ќе заглави и лиот може да ја нападне.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ја пушташ водата, а тоа цревцето како змија се извива и го бркаш низ бањата, па си принуден млазот да го намалиш на минимум и, по принцип капка по капка, да се тушираш, нормално со придружбата на Мара.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Па сега, не ја пуштај ќерка ти на одмор!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И кога уловува риба, по долго колебање, ја пушта пак во водата и полека, со насмевка на лицето, умира.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Уште во муграта, кога виделината одвај пробива преку спуштените завеси, Арсо ја пушта раката под перницата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Одам до една карпа над езерото, ја пуштам јадицата и чекам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Шетаме по селата, организираме: им кажуваме на луѓето која линија да ја држат, да не ја пуштаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стаклото ја пушта светлината, но нас не нѐ пушта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си ја пушта брадата свети Никола, вели Оливера Поточка, денеска е Свети Никола зимен.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Место сето тоа, тој само зграпчи една рака од таа црвеникава мека раздробеност, а после ја пушташе да му се рони меѓу прстите, паѓајќи исто онака безшумно, пепелаво и право, како и густите ситни преспи на снежинките во прозорецот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Секогаш во својот живот ги избегнувал колку што можел тие притаени чекања, а тука, кога не ќе можел да работи тој секогаш ја пуштал барем водата, барем таа да се плиска, да прска, да се разбива во бела пена.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Сеедно. Може сешто да се случи. Пие тој, пијат Калпаковите качаци.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дојде и Куно Бунгур. „Слатка им е ракијата. Борис Калпак не ја пушта абердарката од раце. Појди, опамети го.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Веројатно стануваше збор за сенката на Јана. Секогаш ја пушташе нејзината сенка да влезе пред него во собата?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Почна да скока за да се врати во водата, но високата трева не ја пушташе. Скокаше, скокаше и доскока.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ја стега и не ја пушта ни на попатните станици каде што автобусот запира за одмор, а не ја пушти ни кога стигнаа во Скопје, ни кога врвеа по улиците, ни кога дојдоа во интернатот; ја држеше и во канцеларијата на управникот на интернатот каде што татко му го внесе да го пријави.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А душата уште неизлезена. Стегнал заби и не ја пушта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го запирам дишењето, а тропањето си трае, си иди ко оддалеку. Ја пуштам раката под мене, барам да видам што тропа, од кај иди чукањето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
После, наеднаш, ја пушта и си заминува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И една од другачки ми, Стојна Ресулоска, само ја пуштаме да ги полни стомните, да носи вода.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)