Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Должност на претседателот на советот, односно судијата поединец е да се грижи предметот на спорот сестрано да се претресе, но постапката пора- ди тоа да не се одолжува – така што расправата, по можност, да се доврши на едно рочиште (чл. 297, ст.1-2 од ЗПП). 4. А токму за темата недостапност на судскиот систем поради финансиски причини, во мај 2009, Асоцијацијата „Magna Carta“ и Клубот на оратори „Forum oratores“ – на Правниот факултет „Јусти- нијан Први“ при УКИМ – Скопје организираа стручна трибина на тема: Правда за сиромашните.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Одлуката на ревизискиот суд се доставува до првостепениот суд преку вто- ростепениот (чл. 389, ЗПП). 100 Авдиќ против „Киро Ќучук“1 Спор за враќање на работа поради неоправдан отказ2 Potentia debet sequi iustitiam, non antecedere Моќта треба да ја следи правичноста, а не да ја натфрла!

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Поразително беше сознанието дека македонските судии, дури и оние од повисоките судови, образовани во духот на правниот позитивизам, не ја следат ниту судската практика на Европскиот суд за човекови права при Советот на Европа (за овој горлив проблем види во заклучокот на крајот од книгата).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Мајка ми, небаре ја следеше сенката на сонот на татко ми, до колку и неа не ја повтасала дремката, ќе дојдеше, ќе ја изгаснеше ламбата, ќе ја оставеше книгата настрана, означувајќи ја последната прочитана страница, ќе го покриеше полека татко ми, за да не го разбуди.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Наведнат над листот, се напрегав да ја следам мислата и да го дофатам зборот со сиот волумен, широк и дрочен како големата дрочна месечина што виси ноќва над Маказар, „селото со седумдесет куќи и двесте и осумдесет жители“, како што пишуваше во својот патопис Јохан Барт, сместено одамнина крај стариот пат Виа Игнациа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Публиката е дезинтересирана од оваа партија, таа ја следи играта на другите табли.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Младата наставничка понекогаш ќе се загледаше преку прозорецот, од каде што наѕираа гранки и низ нив сино небо, и како да се загубуваше сета отсутна за миг, -на усните ќе ѝ се јави една толку лека и толку занесена усмевка, што мене просто ме принудува да ја следам и внатрешно да учествувам во неа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Во своите (за книжевно-историското истражување на маниризмот) преломни истражувања (поглавјето за маниризам во Европската книжевност и латинскиот среден век, 1953.) Курциус предлага изразот маниризам да се одбере за сите „книжевни тенденции спротивставени на класиката, без оглед на тоа дали ѝ претходат на некоја класика, или ја следат или се временски синхрони“.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Му благодарам о, Боже, на морето што ќе остане да ја следи преселбата на моите зборови низ неизвесноста.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Трпе мораше да седи во спалната за да ја следи лигата на шампионите додека Ратка не се тргаше од турските сапуници притоа правејќи кратер на троседот со нејзиниот корпулентен задник.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Според него тоа значело дека „работата на собранието ќе ја следи партиската лиинија и спрема тоа ќе ни даде непристрасна јасна индикација за тоа што е таа“.304

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

- И ќе спијат во шатори, - ја следеше својата мисла старецот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ако ја следиме оваа логика парадоксот се шири како пустина... ах, пустината, еве нешто што силно го доживеав.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Овие чудесни материи, како што покажува искуството, на необичен начин коегзистираат со уметноста и ја следат како зла судбина од нејзиното настанување до денес.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Дури со својот избор на актерите за СТОМАКОТ... Гринавеј не ја следи ембрионалната симболика на американскиот филм, кадешто секој негативен лик мора да биде грд.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

А ангелите по ластарите на лозата седат со побожно внимание работата на копаничарот ја следат.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Никако не му даваше можност тој да ја покаже својата толку многу голема готовност да биде сервилен, па мораше само да ја следи како некој виновник.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Мажот во тие бракови ја задржувал својата вера, а жената својата, додека машките деца ја следеле татковата вера, а девојчињата мајчината...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И неговото кажување ја следеше шемата на К.К.: - Со декретот од 22 ноември 1967 нашата земја се прогласи и официјално за прва атеистичка земја во светот и во историјата на човештвото и со Уставот беше забрането секакво верско изразување.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Причината за ова, тврди Флорида, е што високотехнолошките работни места денес ја следат работната сила; работната сила не мигрира таму каде што се работните места – барем не на подолго (Флорида предаваше во Питсбург).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Спокојно ја следеше новонастанатата ситуација, гледајќи ту во едните, ту во другите.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Навистина, му ја приспомнав думата, но и самиот ја гледав и ја следев чумата. Чу - ма - та.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тие фатија да ја следат Револуционерната организација, создадена од Македонци со бугарско-српско образование, како и односот на Србите кон неа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Како навлегуваше во сивиот мрак, така му се изоструваа сетилата за мирис и слух: испарувањето од мочката на ноќните грабливки и од крвта на нивните последни жртви, трепетот на листот што паѓа и зуењето на невидливите инсекти не го оттргнаа од главната трага што ја следеше како извежбан загар.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Сиве овие години јас неотклоно ја следев таа права линија: да бидам како него, да постапувам како што тој би постапил, да се борам за она за кое се бори тој - со еден збор, да го правам само она што би го направил единствено тој.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Дури по неколку часа Рада во чекор тргна да ја следи жената на која годините ѝ беа оставиле видлива трага.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Упорно ја следеше до првиот маркет. Сметаше дека тоа ќе биде вистинското место за почетна средба.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Острото морнарско око, загубено во опасниот простор на морето, ја следеше оваа зграда слетана на самиот врв.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ми рече да седнам до него. Го послушав и со задоцнување го прашав што лови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Откако ја ослободил од стисокот на шепите, ја видел во колебање дали да остане кога е веќе откриена или да избега, како досега, исцрпена и гладна, да ја следи дружината на свој вешт начин со кој и во присутноста ѝ останувала невидлива и доследна на својата цел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш ги повлекол рацете со желба да ја ослободи од чувство дека ќе ѝ нанесе некое зло.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Рече: „Човек или гробник, она во што ќе се закопаат овие нокти. Некој ја следи дружината, ве пали.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Волците слепо ја следеа по бескрајното снежно море и ја оставија, а таа, како да си дојде на себе: далеку ги заобиколуваше јуруците, се плашеше од нивните развлечени песни; ноќе го грееше под срце нејакиот пород и се разбудуваше дури и кога по земјата ќе зашушкаа ланските дабови лисја.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Како да стрелаа по неа. И како јас да ѝ бев сенка што ја следи верно до самата смрт.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Лисицата веќе и не се обиде да ја следи со очи брборливата страчка во лисјата на првото дрво го подвитка опашот и се спушти низ долчето гладна но претпазлива во прастариот див закон на шумата - демни ги послабите, варди се од појаките.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Мајка си ја следат , едно позади друго во ред се редат.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Се проценуваше поставеноста и формата на вратот, грбот, рамениците, со посебен увид на косата, очите и усните.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Меѓу критериумите за избор важна улога играше заобленоста и тврдоста на газот (стручњак со потесна специјалност ги удираше жените по газот и со внимание ја следеше реакцијата, оти требаше да се регистрира секој детал: тресењето на газот нагоре и надолу, на левата и на десната страна, интензитетот на тресењето на едната и на другата половина од газот, пропорцијата меѓу нив, степенот на нивната споеност и слично на тоа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Што знаев јас за резили, ја следев како што можев, се сеќавам дека ја слушав придушено. Votre âme est un paysage choisi... но си ги гледав дланките низ клавишите и се чинеше дека добро свиреа, дека чесно ја следеа Нора.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Би сакала да ѝ пратам телеграма, пакети, да знам дека ѝ се добро децата или дека нема деца – зашто ми се чини дека таму немам деца – и ѝ треба утеха, сожалување, бонбони.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа беше и правило на играта: насмевка на прозорското стакло и правото да следам една жена очекувајќи како очајник дека нејзината врска ќе се синхронизира со онаа што самиот ја одредувам пред секое возење, а тогаш - секогаш до сега - да ја видам како свртува по друг ходник а не можам да ја следам бидејќи сум приморан да му се вратам на горниот свет и да наминам во некое кафуле и понатаму да живеам сѐ додека постепено, после неколку часови или денови или недели, жедта пак нѐ ме натера да ја испитам можноста еднаш сѐ да се поклопи, жената и прозорското стакло, насмевката прифатена или одбиена, врските меѓу возовите, а тогаш, најпосле - да, точно, потоа правото да пријдам и да го изговорам првиот збор, густ од улежаното време, од бескрајното прпелкање на дното на бунарот меѓу пајаците на грчот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Мислам дека е јасно - Ана (Маргарита) ќе тргне по секојдневниот или пак случаен пат, додека кај мене тоа беше работа на одлука, јас бев решил, уште и пред да влезев во возот, дека доколку некој упадне во играта а се симне на Данфер-Рошро, мојата врска ќе биде линијата Насион-Етоал, како што во случајот Ана (Маргарита) да слезеше на Шатле, можев да ја следам единствено доколку ја фати врската Венсан-Неи.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Но кој ќе излезе накрај со таа питомост која и ни овозможува да преживееме, речиси во истиот момент си реков себеси дека можеби Ана (дека можеби Маргарита) нема да се симне на Монпарнас-Бјенвени (и не се симна), дека нема да се симне на Вавен, и не се симна, дека можеби ќе се симне на Распај бидејќи тоа е првата од двете преостанати можности, па кога ни тука не се симна и кога сфатив дека останува уште само една станица каде што би можел да ја следам наспроти последните три каде што веќе сѐ би било сеедно, пак ги побарав очите на Маргарита на прозорското стакло, ја повикав од таква тишина и неподвижност што тоа мораше да допре до неа како зов, како бран, ѝ се насмевнав со онаа насмевка која веќе ни Ана не можеше да ја занемари, која Маргарита мораше да ја прифати иако не го гледаше мојот одблесок камшикуван со полусветлото на тунелот што веќе избиваше на Данфер-Рошро.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Подоцна, во кафулето, сега веќе само Ана додека одблесокот на Маргарита се повлекуваше пред стварноста создадена од чинцано и зборови, рече дека ништо не разбира, дека се вика Мари-Клод, дека мојата насмевка на одблесокот ѝ причинила бол, дека во еден момент дури помислила да стане и да го смени седиштето, дека забележала како ја следам притоа не чувствувајќи страв, токму тоа беше противречно додека ме гледаше в очи, додека го пиеше својот чинцано, додека се смешкаше не срамејќи се што се смее, затоа што речиси веднаш го прифати мојот препад среде улица.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И во сонот ја следи твојот мил глас... се буди и мисли ќе ги види очите на животот..

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Изговореното не ја следи формата на помисленото, насмевките имаат евтин сјај на кич апликации.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

И покрај огромната работа, Томаица ја следеше ревијата со огромен жар и беше во текот на цело време како во транс .

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Следи ја татковата мудрост! Ја следев со внимание, таа продолжуваше да ми ги кажува пораките, кои како да беа татковите: Ние сине опстанавме како семејство на кое не му се смислува историјата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

На Коница, кој редовно го читал European и ја следел полемиката, ќе му направи силен впечаток прилогот на Аполинер.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Лисицата веќе и не се обиде да ја следи до очи брборливата страчка во лисјата на првото дрво; го подвитка опашот и се спушти низ долчето, гладна но претпазлива во прастариот див закон на шумата - демни ги послабите, варди се од појаките.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Бев зафатен: ја следев својата сенка, тој проклет дух,што се влечеше по разјадената калдрма, упорно, пред мене и зад мене.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Како да стрелаа по неа. И како јас да ѝ бев сенка што ја следи верно до самата смрт.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Винстон ја следеше, стискајќи го и понатаму својот букет цвеќе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во другата соба некој се обидуваше со чешел и со парче тоалетна хартија да ја следи мелодијата на воената музика што сѐ уште трештеше од телекранот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Хеликоптер со камера во клунот мора да ја следел во височината и имаше многу аплауз од партиските седишта, но една жена долу во проловскиот дел од салата ненадејно почна да крева врева и да вика дека тие не смееле да го прикажуваат пред децата, не требало, не е во ред пред деца сѐ додека полицијата не ја истурка надвор мислам дека нешто ѝ се случило, никому не му е гајле што велат проловите типична проловска реакција тие никогаш...“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Стратегијата што ја следат сите три сили, или барем претендираат пред себе самите дека ја следат, е иста.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со некаква војничка прецизност што го вчудовидуваше, таа ја исцрта маршрутата што требаше да ја следи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ја следеше нерешително еден дел од патот, половина чекор зад неа. Не проговорија повторно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Винстон ја следеше низ ходникот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но, не ја следеше понатаму таа мисла. Му беше неинтересна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Неколкумина други, стоејќи наоколу со чашките во рацете, ја следеа сцената.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да знаеше каде живее и во кое време си оди од работа, ќе можеше да среди да ја пресретне некаде на патот кон дома; но да се обиде да ја следи додека си оди дома не беше безбедно, зашто тоа ќе значеше шуткање пред зградата на Министерството, што сигурно би било забележано.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Би можел да ја следи додека да стигнат до некое тивко место и тогаш да и го скрши черепот со камен од калдрмата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тронда ја следи неа, и таа се товара, машки.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Геле, деверот на Богородица, драбаше право натаму со големата дема врз себе која го попречуваше да се свртува за да знае што народ врви зад него, ама по ломотот на камењата, по воздишките, по кашлањата, знаеше дека многумина му ја следат дирата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ја следеа, ја дополнуваа со познати и со непознати имиња, семејната линија која стигна и запре крај Езерото, со речиси сите свои припадници.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Првин, таа се откорнуваше од своето семејство, од родното гратче Лесковик, на самата грчко-албанска граница, востановена по падот на Отоманската Империја, за да си го продолжи животот во Татковото патријархално семејство во Поградец, во периодот на монархиска Албанија, на брегот од Охридското Езеро, за потоа да ја следи егзилската судбина на Татко напуштајќи го засекогаш родното огниште и завршувајќи го животот, првин, во сталинистичка, па во Титова Југославија, во Скопје, главниот град на Народна Република Македонија.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Баба, кутрата, не појде по парите, туку по луѓето, по своите, да си ја смири големата носталгија пред крајот на животот, за да не ја следи и по него.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Таа сметала дека нејзината штитеничка, со малкуто француски и грчки што ги знаела покрај албанскиот јазик, ќе успее да ја следи наставата во едно од тие училишта.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

„Нека ја следи Божјата помош на твоите сестри лазаристки од редот на св. Пол де Венсан. И јас сум со тебе!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Таа знаеше дека тој ја следи, веруваше авторот, но претпочиташе да ја задржи слободата да му даде замав на говорот на своето тело.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Но мислата која сега ја глоде потаму нема да ја следи.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Мајка остана замолчена. Гледаше во отворените книги, ја следеше татковата мисла.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Игор Лозински сигурно не ја следеше татковата мисла, но ја насетуваше неговата возбуда кога му зборуваше за метаморфозите на јагулите на големиот пат.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ја следам таа сува гранка како се измачува од мозолчето на кората од тврдоста нејна да го истисне цутот.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Кога се обидувам да ги актуализирам сознанијата од записите за кои станува збор, нагласи професорот, всушност само укажувам на внимателно документираните наоди за една појава што мојот монах ја следел през еден прилично долг период, изгледа подолг и од пет- шест десетолетија.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Можеби, како што се изрази еден љубител на поезијата, сакото всушност ги прикрива неговите недоволно развиени крила кои во некој многу близок час ќе му помогнат да полета, и не само да ја следи, туку и да ја создава спомнатата подвижна вистина.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Кога ќе размислам сериозно јас и попот Милошевски бевме и останавме сепак пријатели иако овој мој став ја следи познатата увереност дека не треба да се смета на „посебно пријателство“ кај луѓето помеѓу кои времето ќе создаде осетливи цепнатинки.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Станува негова прилика. А приликите во животот на дед Павел беа почнале да се влошуваат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Напати играа и со нас, ги токмеа невешто своите чекори додека да ги дотокмат со нашите, а потоа наеднаш ќе се впуштеа во вијорот на својата игра што не можеше никој од нас дури ни со поглед да ја следи а камоли да и се придружи во чекорот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Мене ми се чини оти сѐ она што човекот го создава со своите раце и со својот ум, со време почнува да ја следи судбината на сојот создател.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Теоријата на преведување е опремена, како што Попович докажа, да ја следи „нечистата“ игра на сите грешки, проблеми, незгоди, недоволности, разидувања, и разлики.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Ја следиме со внукот посмртната поворка.