ја (зам.) - слуша (гл.)

Кога минувавме, запревме пред нашата куќа, крај реката, и од силна радост, за да нѐ слушнат сите, ја запеавме песната што тогаш најмногу ја слушавме, а чија порака не ја знаевме и не можевме тогаш, а и подоцна да ја разбереме: „Америка и Енглеска биќе земља пролетерска!“
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не ја слушам дали ми вели нешто, но веднаш на усната го чуствувам топлото лажиче што жената ми го бутка меѓу усните.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Се фатив право за кваката, влегов во претсобјето и ја слушам свеската од кујната прашува кој е.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Зависи од тоа кому и за што државата таа музика му ја пушта да ја слуша.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„Јас немам женско, и затоа ми е полесно”, ѝ рече мајка ми на Рашела, која со светнати очи, ја слушаше како ѝ ја соопштува намерата да ѝ даде мираз за свадбата, смеејќи се од сѐ срце, заедно со нас на коментарот на мајка ми, секогаш кога Евридика ќе додаваше нова сума на чеизот на Рашела:
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Трпеливо ја слушавме свирката и песната, додека низ салата проблеснуваше некаква таинствена светлина, која само на мигови ги откриваше ликовите на младичите и девојките, а веројатно и - нашите...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На таа прва приредба ние -првачињата - учествувавме со едно рециталче за буквите: триесет и една буква, триесет и едно прваче бевме присутни на сцената и како декор, како венец од најубави цветови.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ја слушав песната на радио и реков дека многу ми се допаѓа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ја слушам мама нешто ми зборува и тоа ме враќа во мојот реален живот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Многу ми е убаво кога ја слушам мама, кога ми зборува такви интересни работи.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Прекрасно е да се запознаеш со животот на двете девојчиња - близначки - Лујза и Лота!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Така ја слушавме и гледавме целата приредба. Најмногу ме восхити мандолинскиот оркестар.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сѐ така восхитено зборуваше Елена, додека излегувавме на големиот одмор.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дури и ми рецитираше како започнува романот, но јас не можев да ја слушам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И јас да летнам некаде далеку - колку да поминат овие небидници што ми се струполиле, колку да се заборават сите афери - па да се вратам - а мама и тато пак да имаат доверба во мене...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога ја слушам најавната шпица од вестите одма почнуе желудникот да ми се тресе и да ми предизвикуе немир у организмот, а кога ќе излезат портпаролите тогаш нервните клетки ми треперат и мислам дека шеќерот у крв ми се покачуе па ми доаѓа да дрмнам две ракии за да го вратам духовниот мир.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Воодушевен од патетичната глетка, ја слушам неговата песна. кога ќе забележиш дека те нема и продолжиш да чекориш како ништо да не било како сенка залепена на чевлите што одат во место во ритмот на навиките и погледнеш во огледало стакло или поток и кога ќе забележиш дека и таму те нема измени го светот и изненади кај не очекува затоа што те нема Натоварен со желба за муабет и римување, влегувам во станот на мојот буквално стар пријател. 58 Margina #19-20 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Никола не ја слуша жената како липа над сандакот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Додека ја слушаше, а не ја дослушуваше жената како ѝ зборува, Горда гледаше во детето - годиначе, тоа си играше на подот од кујната, седнато па стркалано, уште сакаше повеќе да лази одошто да оди, клатејќи се на ножињата како пајче.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ване ја слушаше, не верувајќи во она што го зборува.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Можеби токму затоа никогаш не се обидов да ја слушам Татковата беседа од лентата...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ова исто така намерно е сложено, за да звучи како реклама: Меѓу нашите артикли од лиено железо, ја препорачуваме славината која сама се затвора кога никој не ја слуша.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Дури и разговараше со некого (не сум сигурен маж ли беше или жена); се довикуваше со него или со неа преку планините на ноќта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ја слушав како плаче, како шета низ куќата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ти, о дали свршеницата си сакана ја слушаш? Те прашам: кај ме напушти? ...
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Да пробам, значи, со букви да опишам, иако однапред знам дека описот неподобен ќе биде, на видението: музика беше тоа од најфини тонови, најзвучна, и затоа што најзвучна е, увото земско не ја слуша.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Земанек ја слушаше Луција со внимание, но ме гледаше и мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти пајакот најчесто лежи во точката среде што ја викаме и што најмалку се гледа оти средето е скриено внатре и затоа среде се вика; лежи таму создателот, примирен, смирен, кроток, како Бог за кој времето не значи ништо и гледа, демне, слуша, секое треперење на струните на својата вселена, на нишките од мрежата ги слуша, ја слуша музиката нивна семирска!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој ја слушаше тишината и не слушна ни движење, ни звук, ни чекор од стапки по килимот. Дури и нејзиниот мирис исчезна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Расеано ја слушав неговата лекција за седумте чуда на грчкиот јунак Херкул за кого ни прикажуваше на свој начин.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Поверував - полицаецот е наполнет со сено: стоеше вкочанет и ја слушаше расправијата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Госпоѓата што го најави концертот кажа дека и покрај тоа што Оливие тешко можел да ја прифати поканата да свири на овој божиќен концерт затоа што сите негови термини за концерти по целиот свет се закажани година дена однапред... Ја слушав Госпоѓата како зборува: ...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Кога се вратив од часови татко ми сам седеше со Ели, која стануваше сѐ позборлива, само ако имаш време да ја слушаш.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се притаив и наслушував. Шумолот не се повтори. Ја слушав само немотијата, самотијата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Одеднаш, младите ширум светот носат џинс и ја слушаат Џон Леноновата „Дајте му шанса на мирот“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Идејата на индивидуалност што во шеесеттите ги зарази Американците дефинитивно се прошири низ светот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во седумдесеттите, Др. Споук-МекЛуан-епидемијата се прошири низ западна Европа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Чекајќи ги децата, испотена како од сауна излезена, одам да се истуширам во вецето што е на крајот од дворот и ја слушам како ми се фали од далеку: „Реновирано е, сѐ е ново во бањата!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Видете, госпоѓо, ми фали развод од таа од Србија, додуша тоа веќе не е Србија, повеќе е Косово“, ми се развикува работничката на шалтерот додека цел ходник ја слуша во чудо и живо ги интересира која сум јас по ред во низата, а и нервозни се веќе од чекање, па цупкаат во место и ц’цкаат со заби, желни за уште информации за мажот - чудо.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Златен Свети Никола, спаси нѐ!“ - ја слушам Лилјана како се моли додека скокам без чевли на нозете и без падобран, а прст пред око не се гледа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А ти само климаш со главата, ја слушаш како последно да ти е, и ја разбираш, дека сето си го прошла, па и потешко од нејзиното а веќе го гледаш ко филмче во гравче, оловце, кафе....или во дланката.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И ја слушаш приказната за тоа дека се храни само природно и само природни материјали може да поднесе на себе и на кожата своја, а гледаш дека и со пиво се налева, дека тоа си е природен пијалок... ’ко боза отприлика.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сите филмови што сега, разлигавен, во главата ги правиш за мирно трето доба, со сите театри и опери кои сакаш да ги посетиш и да ги видиш и чуеш, сите книги што сакаш да ги читаш во двојка или, барем, како школска лектира да ги обработуваш со неа, затоа што таа те разбира најубаво и, додека молчиш, таа ја слуша твојата тишина и кроце пушта рака на твоето колено, кое потскокнува од тоа што нервите ти се отидени бестрага, се утопија, се разбира (тоа филмовите).
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Претставата ја слушаше и некој кој во секој момент можеше да притрча и да ми се најде, ама уживаше исто како и јас, дури и повеќе, а буричкаше во карпите како мало дете што собира каменчиња.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ниту ја слушаше, ниту ја гледаше. Беше јасно. Веќе не ја сакаше.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Тој не го слушаше, само го чувствуваше како тежок презир кон самиот себе, кон оваа глутница што го запрела дишењето за да ја слуша анегдотата за смртта.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И додека одеше по сѐ уште пустите градски улици кон касарната, во главата, за промена, ја слушаше Васка Илиева...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И полнам котли вода на јазот, редам дрва, дувам во огнот, барам сапун, црпка, копанка, и си ја слушам душата. Ја слушам и ја збирам. * * *
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пеј, Велико, пеј, ' ми вика Уља, Смилјанине, лудо дете, пејам, смил ти појас половина, пеј и играј, Велико, ја слушам Уља, сен ти лудо убавина, велам, што ти лице повенало.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А сонцето припекува од средината на небото и не ми ја слуша молитвата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што ми зборуваш така, ѝ велам на Уља, оти ја слушам, а како да не ја слушам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И додека тој, само по еднаш дозволувајќи му на секој селанец да ѕирне во мракот на неговиот свет, со скриено задоволство ја слушал и ја повторувал едноличната песна на камењата, луѓето чекале под стеблак на стар орев и го заборавале тврдиот пешник во тагарџикот од пресува козја кожа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И така, во таа ноќ најстрашна од сите ноќи на патот, се будев и пак тонев во соништа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред тоа не знаев дека човекот на јамка е повисок отколку кога е со стапалки на земја. Толку паметам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Простете, им пришол Васко Тушев; очите сѐ уште го болеле - ја слушал во ноќта својата песна, со разденувањето ја заборавил, останала пустош во душата; еднаш, во некоја друга ноќ, ќе се сретне со сенката на својот мртов баџанак и пријател, те чекам, дојди, ќе му рече таа сенка, и тој ќе ги подаде рацете кон сите сеќавања на својот живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На воденичкиот ѕид секогаш висела долга кременарка со изрезбан кундак и ги поучувала копуците да не му се спротивставуваат кога ќе ги заборавел поранешните спогодби.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Долната вилица му се тресела пред тоа, ја слушале ѕвечавата приказна на здравите катници и веќе без збор на надеж, рисјанско сочувство на утеха, па макар и лажна, бегале од лепливоста на неговото грлено штукање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зашто скакулците ги јаделе и не ги дојадувале, и ги оставале да живеат со малку месо на коските и непрекинато да ја слушаат ангелската труба.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја слушав искинатата прикаска која не можев да ја поврзам со почеток што до денес го паметам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И нафрлете гранки над него. Проказник ќе отпее молитва. Ех, господи...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Молитвата на Проказник не ќе ја повторам, не ја слушав и не знам кој копаше нов гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред тоа минувале еден по друг крај старчето спружено на веленце врз сено на разнишан колесник со две тркала, сите со поглед кон ситното лице до очи завиткано во шамија под која, кога ќе ја поткренел ветар, се појавувала врз расечената жила на челото мала темна месечина со капка крв без вистинска боја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во густините на подземниот чад се извеле од купови јајца срдити скакулци да ги мачат безбожниците сто педесет и пет дни; главите им биле душмански, со женски коси и со ѕверски заби и имале скорпионски опаши со отровни жила: луѓето ја барале смртта и не ја наоѓале, и сакале да умрат и смртта бегала од нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Жаклин беше лотка до половина потоната во морето на велеградската беда а јас стоев, ја гледав, ја слушав и чувствував дека полека полудувам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Рада од прагот ја слушаше оваа конверзација која повеќе ѝ личеше на монолог.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јана со трпение ја слушаше исповедта на Рада. Не ја прекинуваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада од прагот ја слушаше оваа конверзација која повеќе ѝ личеше на монолог.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ти ѕверу еден, зошто не ми се јави, ќе дојдев да ја слушам твојата одбрана на дипломската.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада ја слушаше Снеже како со восхит зборува за склоностите на Виктор кои во целост се поклопуваа со оние на Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада одвај ја слушаше. Се прашуваше дали нејзиното срце е доволно силно за средба со судбината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На денот, со ранецот на рамо, со спортски патики и впиен тексас на своето тело, Рада за последен пат како прваче ја слушаше по којзнае кој пат лекцијата од Светлана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Да ти цути устата што ја порача! Оваа песна одамна не бев ја слушал. Така благо ми дојде да заспијам!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Не знам во кој век и ден, во кожата на некој друг, сме ја доживелае или сме ја слушале прикаската за ковчегот на ветропирестиот Демофонт што му го подарила жена му на Филида да го отвори по една година од неговото одење на Кипар: кога ќе ја изгубиш надежта дека ќе ми се вратиш, ѕирни во него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Што знаев јас за резили, ја следев како што можев, се сеќавам дека ја слушав придушено. Votre âme est un paysage choisi... но си ги гледав дланките низ клавишите и се чинеше дека добро свиреа, дека чесно ја следеа Нора.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Сѐ уште не, принцезо“, ѝ рече, плескајќи ја по образот со најголема нежност која некогаш ја почувствувала. „Сѐ во свое време“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Додека ја слушаше, докторот со прстите ѝ ја милуваше косата, ѝ ја местеше перницата за да може подобро да дише, ја водеше низ лавиринтот на нејзината несигурност со мудрост и нежност за какви што никогаш не ни сонувала.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Би сакала да ѝ пратам телеграма, пакети, да знам дека ѝ се добро децата или дека нема деца – зашто ми се чини дека таму немам деца – и ѝ треба утеха, сожалување, бонбони.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Моето трето око почнува да зрачи, црн отров ми го исполнува телото а девојката ми раскажува за сторијата на дрогите и рокенролот. 5.30 Во такси сум заедно со уште три прекрасни девојки.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Одиме во нечиј стан во Сохо. Пиеме чај, пушиме грас и ја слушаме Нина Симоне.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ја слушам шансоната на Марк Антони. Пее за неа, колку ли многу ја сака, колку многу му е потребна.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Знам, треба да ја слушам интуицијата. Но, можам ли да ѝ верувам целосно?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- Си ја читал ли ти старата книга што ја спомена? - Не сум ја читал. Сум ја слушал.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Повторно ја слушав Големата вода, стоев на највисоката карпа, повторно се јави оној непознат глас, таа жена, мајка.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Што оти свиреше северниот ветар, Трифун Трифуноски ја слушаше Интернационалата, со еден таков дух беше задоен, твореше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ја слушаше и настојуваше да оди сигурно. „Затоа и немам корења да ги впијам в земја.“ , „Затоа ветрот ме носи на четири страни.“ На улица беа тие и глутница пци.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Додека Тамара нешто раскажуваше, таа воопшто не ја слушаше туку во себе чувствуваше многу силна мешавина на лутина, возбуда, разочарување, вљубеност, бес, љубомора, очај, повреда, радост што го гледа....
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Петар беше тивок и многу внимателно ја слушаше.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Најчесто сакавме да ја слушаме прикаската за подводниот змеј чие живеалиште беше токму на линијата на границата која многу години, под различни окупации, но и во слободата, делеше две земји, народи, идеологии, вери.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
24. МАЧКА СО ЅВОНЕЦ НЕ ФАЌА ГЛУШЕЦ - а некои со тапан по зајак јурат, овој, пак, нели и брзоног и ушест, свирката ја слуша, ситно оро игра, дејгиди ура, ура!... реката песок носела морето да го полни!
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Простено нека ми е што зборувам вака за еден таков момент, но несреќата на една жена, нејзината тага, и особено нејзините солзи, тебе како маж не те тераат да ја жалиш, туку на мислата да ја утешиш со своето срце. Ми зборуваше нешто, но јас одвај дали ја слушав.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Те нема, мил мој... ама јас никогаш не сум ти рекла мил мој - немало време да ти речам - воздивна Ѕвезда и стишено си запеја - само темјанушката да ја слуша - Цвеќе се бере - дури е росно... моме се љуби - дури е младо...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Соседите што ја слушаа се крстеа: - Господе, има нешто во неа...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Слепата Донка викаше од чардакот на нејзината куќа по луѓето да не ја остават сама, да ја земат и неа ако бегаат некаде, но никој не ја слушаше од плускањето на дождот; како што водата растеше и ја зафаќаше куќата, така и Донка бегаше од долниот кат на горниот и пушташе камен врзан на конец, пласкаше по водата за да чуе до каде е нарасната.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
КОСТАДИН: Кој цепи дрва?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Жените и девојките наведнале глави и, со насолзени очи, ја слушаат песната на разделбата без протест, без крик).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Кога ја слушаше професорката, Мајка сета се собра како клопче во столчето, мислејќи дека и јас сум во безнадежните две третини.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко ја слушаше со милина во душата, како што не ја слушал пред триесетина и повеќе години.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Долго време не можеше, но и не сакаше да им верува на западните радиостаници, дури и на Би-Би-Си, што кришум ја слушаше особено по нашето заспивање, дека помеѓу Тито и Сталин се случува нешто историски сериозно и дека Југославија ќе биде исклучена од братската социјалистичка заедница!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Музика? - Молам? - Дали сакате да пуштам некоја плоча: (пребарува по плочите) Вие, која музика најповеќе ја слушате?
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Од ѕвездите и чуварот ноќен Гласот го обојува утрински Телефонирајќи здодевно И бесцелно за да го успори чекорот Оттргнувајќи го погледот од улицата Ја пресоблекува влажната кожа Ја везе со усвитениот знак на плотта И ја слуша песната на петелот Вивната во крвоскок до небеса
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Осамени меѓу прастарите стебла Ја слушате виолината на Марин Сореску, А потоа долго Жан Пол Гибер Ви го толкува лицето на благата смрт. (Сина вода блика во сеќавањето: Од мостот на Незвал Гледате жена во множина).
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Бучавата за којашто дури сега стана свесен го потсети дека синоќа, кога си легна и се затаи да заспие, ја чу истата оваа необична бучава и ја слушаше сѐ додека не се сети дека таа доаѓа од реката.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Човекот во расправа со душата „Душата погледнете ми ја! Отидов по беспатие! Не ја слушам!“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Трајче ја слушаше птичјата песна, шумолењето на гората и гргорењето на реката.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Не би можел да ја слушам оваа позадинска вошка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Слушам... Првпат ја слушам. - Маршот на осумнаесеттата бригада...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но не престанувал да ја слуша приказната за чевлињата, туку сѐ сонувал со нив на нозете.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Рајна дојде и ми вели: „Замисли си, на гробот на Генералот, по повод годишнината од негова смрт, дојде и онаа мивка од куплерајот, онаа Сузи, или како ја викаат уште, и место внимателно да ја слушаат божјата служба сите гледаа во неа, се разбира не жените туку оние другине.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Требаше само да седнеш и да ја слушаш. За тетките. За нејзините братучеди.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сега сфатив оти мажите имаат муцки на најосетливи кучиња; и тие како и загарите знаат да откријат секоја трага, се разбира кога е во прашање месото на лесна жена".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ми се приспиваше!... Само што ме фати дремка... ја слушам вратата како се подотвара...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Го слушав така како ја слуша косилката додека ја косеше тревата, управувајќи рачно наместо далечински, и го гледав како ја мириса искосената трева штом таа од косилката ќе бликне во зелен порој на него.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И ќе нарачам две сарсапарилји за нас, Кора, а потоа ќе се одвезам со нашиот Форд од 1910 до Ханахан Пиер за да земам спакувана вечера и да ја слушам лимената музика. Што велиш на тоа?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Синот единец во Прага севезден ја слуша „Само дома си е дома“. Ние омлитавени родители во Скопје севезден ја слушаме „Влтава“. Така некако изгледа музиката на двојната тага.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Пела со восхит зборуваше за учителката, за неа таа била друга Богородица, сите дечиња за неа биле деца мои, исто како што ги нарекуваат нивните мајки, ја слуша и открива дека гласчето ѝ е милозвучно, лицето насмеано и мило, а тој само понекогаш ќе речеше дека не знае каква е неговата учителка, дека за тоа и тоа тие досега не зборувале, или дека нему подобро му е крај големата река отколку да оди на училиште.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мурџо седеше наспроти неа, на земја, а таа на малечко столче, ја отворил устата, го пуштил јазикот малку надвор и ја слуша и разговара со големите жолти очи кои како да велеа Да, разбирам, ама освен дечиња и мајки, имаше ли и кучиња?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија ја слуша, ја гледа, ама како да не е онаа Чана која навистина ја познава, оваа како да е некоја друга, освен што ја има позајмено големата снага на вистинската Чана!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се плашам од тоа што не сум, од тоа што сакам да бидам, а никогаш нема да постанам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се будам во солзи и пот, оваа ужасно потресна слика која ја рефлектира мојава душа ја шатирав, ја исенчив и ја покрив со бело кадифе, но во полноќната тишина сѐ уште ја слушам исповетта на убиецот на моите чувства: „Се плашам од тоа што сум, од огнот чии пламен се чувствата и мислите кои водат битка во мојава душа, која гребе по ѕидовите на сопственото тело.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нозете ѝ изгледаа малку тромаво, бидејќи се удираа и се триеја една од друга во горниот дел.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ја слушаше Шехерезада или Попладне на еден фаун и не уживаше баш толку многу колку што можеше да ужива во Болеро.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А водата ја слушам: прска, се блиска, ромони, гргори.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Голтам и ја слушам водата како ми пее во грлото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Којзнае колку пати си ја слушнал песната, а пак мислиш дека за првпат ја слушаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си мислам дека ја слушам мајка: ми вика, избезумена, некаде одозгора, од високо... 41.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но си ја слушам жилата што ми чука над слепоочници.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Влатко се доближи - свртен со грб ја слушаше: „Го најдов споменарникот на мајка ми.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Добрината ѝ беше песна и тие две особини беа смирување, галење, олеснување и радување за сите кои ја слушаа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ја слушам жената и си мислам: од каде ли толку расипаност во неа?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А залезот е убав и сенката што ја прави е долга за младичот од бистата незабележливо да ѝ се доближи, да седне крај неа, да се загледа во нејзините сини очи и да ја слуша како го повторува Лјеу: ...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
- За турбо-фолк музиката, онаа новокомпонираната македонска што ја обожава Саше, за неа вели дека е кич, па така и за нас, бидејќи сме ја слушале.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Па, ти не слушаш таква музика! - Не слушам дома, ама во Влае слушам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја слуша и мечката како оди низ собата: - Клоп-клоп- клап-клап! И не смее да ги отвори очите.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Турчинките беа пријатни жени: ја слушаа со внимание кога им се жалеше на болештините.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)