јас (зам.) - може (гл.)

Смрта не е ништо таа е природна, па јас можам да се справам со неа, ама ова горест... ова чудо од измачение на камбаните кои предсмртно биеа во мене сотрувајки ме до последно зрнце... јас не се гледав повеќе себе..... само некоја земска восочна фигура врвеше низ песпатот, тркалајќи се во густиот снег...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Така јас можам да бидам секаде во просторот и во времето истовремено при што ниту просторот се менува ниту времето тече.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во моментот нѐ делеа близу триста километри и не можев битно да ѝ помогнам, ако воопшто јас можев во тој поглед нешто да ѝ помогнам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Полека светот се осветлуваше од дневната светлина, моето одајче исто така, и јас можев да ги распознаам одделните линии и бои на шарите на ѕидовите правени во годините изминати од еден самоук сликар, всушност бојаџија со дарба.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Кому јас можам, освен тебе, драга Агна, да му го соопштам моето расположение, восхитот од големата градба“, ѝ пишував на жена ми, а всушност во себе ги читав оние незапирни редови, што веќе беше ги напишал некој друг, во отворената книга крај мене, незапирни редови, од десно на лево, од работ на една до друга провалија, редови во долги низи кои се како обвинување.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ме заболе за општата состојба, ако сакаш. Се чуствувам одговорен само за себе.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ако имам малку среќа, следнава сезона два мои текстови треба да се играат на разни јазици... и праќам писма на Хелен Стујарт (Ла Мама) во Њу Јорк, извадив карта за концертот на Рајнингер и Баланеску квартет... ич глава не ме боли за состојбава, која ниту зависи од мене, ниту јас можам да ја сменам.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Па мили мои, јас можев да одам во Париз, што беше за мене да појдам сега во Париз!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Да, тој ме удираше смислено во мојата Ахилова пета, во моите чевли, и јас можев само виновно да се усмевнувам, како да велам - оставете го, а самиот навистина почнував да чувствувам дека чевлите ми тежат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И една прекрасна вечер јас можев, по претставата, да вечерам со младата глумица.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Меѓу цвеќето таа беше како голема пеперуда и јас можев да ѝ ги кажам само овие зборови: - Колку ти е убав букетот, мила...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Доколку успеам непосредно да го забележам психичкиот процес во извесни подрачја на свеста, тогаш јас можам да имам ограничена функција...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Главно се наоѓаше во состојба на распаѓање - посебно ѕидовите беа во лоша состојба.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Малку подоцна ми се јави Хенри Гелдзалер и ми кажа дека ја чул веста во некој ресторан додека ручал. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 165
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Толку го погодило тоа кога чул дека жртвата бил Кенеди, што веднаш отишол дома; а сега сакаше да знае како јас можам да бидам толку мирен, иако сум му ја раскажувал приказната за Индија каде видов многу луѓе како лудо се забавуваат бидејќи починал некој што навистина многу го сакале, и дека тогаш сфатив дека всушност сѐ зависи од тоа како ти самиот ќе ја прифатиш ситуацијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Христос искрвавил...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јас можам да скинам една, две, и толку. А ти цел ден да зобеш, не ќе се назобеш.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Тие веруваат во мене, тие знаат дека јас можам да издржам и повеќе од еден снег. Можам! Можам! Можам!“ - викаше во себе Бојан и ги стегаше тупаниците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Екстензијата на оваа состојба без доживувањето на Јас може да кулминира во единство или заедништво со божественото.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И ти си прав, и јас може да имам кабает. Сите треба да го ставиме прстот на умот...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Оди си ти, јас можам и сам да си поседам, овде сум дома!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
„Изјавата на другарката Басотова не го објаснува она најбитното: дека токму таа мене личо ми се пожали дека и е одземена спомнатата скапоценост и ме замоли да и помогнам да си ја поврати таа скапоценост бидејќи само јас можев да посведочам дека во далечното лето на 43-та ја имав гледано кај неа и тоа повеќепати.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега и јас можам да си ја замислам таа гасеница на осаменоста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Именуваната Цвета Басотова всушност сметаше дека мојата интервенција е единствениот начин да си го поврати овој домашен раритет.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нејзиното ползење се случува негде по осетливите премини на сетилата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби некои од вас го прифаќаат ова гледиште и јас можам само да се надевам дека вашите очекувања се исполнети или ќе се исполнат.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ова може да се сфати како разговорот да е објаснување на терапијата, исто толку колку што парадоксот понекогаш бил гледан како објаснување на терапијата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
А ти молчи. Јас можам и да убијам. Сум сетил мирис на крв... Ќе ти купам нешто, сакаш ли?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
За нашите односи кон Турците јас можам да речам само едно: ние сме задолжени да направиме сѐ што се бара од нас за да ѝ докажеме на Турција оти нејзиното останување како европска држава среќава во нас полно сочувство.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
На тоа јас можам да го одговорам само ова: по моето мислење, сегашните, т.е. мирцштегските реформи се максимумот што можеше револуцијата да го ископча од Европа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А речено е дека само јас можам да сум дарител што ќе го предаде каменот со благослов.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Холанд ги симулира процесите на прилагодување на економските и на биолошките системи и првите резултати ги собира нумерички: „Јас можам да направам карикатура на некој процес и да добијам модел што е скоро сигурно премногу едноставен но кој сепак зафаќа некои особини на ист начин на кој една политичка карикатура успева да улови дел од вистината.“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Но зошто ја бараш од мене?“ „Челник си, реков. Се заколна дека ќе се грижиш за нас. Стани и најди го крадецот.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Но кој ти кажа, кој? - Жените, рекол попот и се присетил: - Ќе ми исткаат кошула и ќе ми исплетат чорапи од овча волна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Кога пиеше и кога пееше не повика никого да ти ја чува пушката“, се замеша Никола Влашки а јас можев да видам дека и самиот е обземен од гнев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- А јас можам да подарам опинци. Не сум со празно ќесе. - Опинци имам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мракот ми е ден, сенките придружнички: никој не ме гледа, закулник сум дури и за очи на був, од студентските дни Asio otus, а јас можам да ги ѕиркам низ чипките на завесите - стојат под прозорецот изѕемнети дури и од летен дожд, црни, со лица на шумски сатири, влакнести и балсамосани под кожените облеки, да ти се смачи од тие човеколики пци со совршено полициско педигре.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Помеѓу мојата клупа и нивниот кафез се движи заштитна магла - ни јас можам да посегнам по нив, ни тие се во состојба да ме зграпчат и да ме испокинат.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ниту јас можев да бегам, ниту ти да трчаш, а сакавме да се бркаме.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Многу нешта во кои јас можев да се сомневам беа покривани со односот на Деница кон Крумета.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога ме гледаше, клепките ѝ трепереа со едвај дофатливи движења кои само јас можев да ги забележам.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сите тие беа распоредени од мојата десна страна (освен Ема, која седеше на левата страна од мене, и не можев веќе никако да ја видам како што не можев сега да ги погледнам оние три букви од кои двете крајни извишени и споени со мало и, она НиЕ на средината од пластичната папка на досието што стоеше на десната страна од мене, на масата пред мојот адвокат Стојко Руменов кој лактите ги имаше ставено токму на папката, со лесно спуштени образи во дланките, чекајќи го отворањето на судскиот процес) и сакав во тие мигови, кога сè се одвиваше надвор од мене, да се обидам, со благ засек на сечилото откосо, онака како што јас можев да го направам тоа, да ги расфрлам сите деланки под кои се крие вистината за овие луѓе за да допрам барем дел суштината на која, отплеткувајќи го клопчето, ќе цели судијката, жена од педесетина години со несредена, со бела, како снег бојадисана коса, и со силно нашминкани усни, но истовремено во мене се раѓаше отпор кон таквата намера која требаше да ме врати на почетокот, а јас се плашев и бев преслаб сето тоа повторно да го изживеам на начин како што го живеев дотогаш и затоа ставив црта, и си реков: „Ова е крај.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сега се отвора нова страница во мојот живот како прва страница на роман што можеби некогаш ќе го напишам.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Единствената бунтовност на која јас можев да се потпрам беше држењето настрана од ваквите забави, и тоа, донекаде, умееше да ме утеши.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Од нив со ноќи не спијам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Заспаа, - рече човекот со чадор. – Сега и јас можам да здивнам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
По тој трогателен миг кога јас можев да залипам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Земи го и сонцето, рече Барбут- бег. – Ти го давам за малку месечинена ткаенина, со која ќе се покријам додека ќе спијам на своето парче ноќ.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Да, јас - јас можев да бидам во секое време.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Јас можам да ѝ пишам на сестра Хазбије и да ја замолам да останеш овде, таа бездруго ќе се сложи!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мракот ми е ден, сенките придружнички: никој не ме гледа, закулник сум дури и за очи на був од студентски дни Asio otus, a јас можам да ги ѕирнам низ тантелите на завесите - стојат под прозорецот изѕемнати дури и од летен дожд- , црни, со лица на шумски сатири, влакнести и балсамосани под кожените облеки, да ти се смачи од тие човеколики пци со совршено полициско педигре.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Помеѓу мојата клупа и нивниот кафез се движи заштитна магла - ни јас можам да посегнам по нив, ни тие се во состојба да ме зграпчат и да ме испокинат.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„ Да сакав“, беше рекол О'Брајан, „ јас можев да реам како меур од сапуница.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас можам да се одлепам од подов и да полетам како меурче од сапуница ако сакам.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од разговорите јас можев да заклучам дека тоа е едната работа што ја запомнил Симон и за која е можно да не му заборавил на Борко.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И според малкуте семејни фотографии што јас можев да ги видам, Борко повеќе личел на татковата лоза, на дедото по татко, а Симон повеќе на мајка му.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А и друго: Симон знаеше дека само јас со тракторот можам да возам од браната до Долнец по патот направен од багерите што работеа на браната, откако стариот пат го покри езерото, и дека само јас можам да се искачам по онаа стрмнина до гробиштата на Долнец.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А што било? Јас можев веќе да ја заокружам приказната: Во ноември 1944 година, кога почнува посистематско собирање на таканаречените отпадници од народот, соработници со окупаторот, квислинзи, воени богаташи, кулаци и слично, за Борко Угрин се отворило ново поле за дејствување.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ниту ти можеш да ме насликаш како што јас ќе сакам да се видам, Ниту јас можам да ти кажам колку те сакам, како ти што ќе сакаш да чуеш.
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Но како јас можев да предвидам, дека него ќе го ослободат?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Барем тоа е она што јас можев да го заклучам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Одлево, откај аголот, брзаше колата „брза помош“, оддесно јуреше една велосипедистка - прилично дебела дама, во црвена, колку што јас можев да забележам, баретка.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
— „Ако не му чини, пак јас може и да си излеза" — си рече најпосле и почна да си прави „сеир со умот" и да си крои потамошни планови, како секој млад човек кога стапува во живот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
…по третата можеби четврта чинија салата четвртата можеби петта чашка лоза го прашав како ти беше тој одговори сосема мирно голтајќи сочни резниња домати се префрлав на свој терен густирав лоза со салата од домати тоа беше убедливо мое мечтаење моја игра само јас можев да ја одречам а не бев луд да го направам тоа нели…
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Ти текнува сега? Затоа јас можев што ќе ми текне да речам за Тита и за комунистите.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Марија...“ „Го мачеше.“ „Марија, чекај. Немој. Јас сум закон. Јас можам сѐ.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Зачекори полека кон неа, несигурно, без нужен такт на ловец пред чии очи е смртта паѓа на коленици.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Можеби стариот Продавач ме гледа со блага иронична насмевка, но јас можам само да му се заблагодарам.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Кога престана да му плеска на она првомајско привидение Пепрутката, веројатно понесена од некое посебно чувство, ми го постави најчудното и најнејасното прашање: дали сум посакувал да учествуваме во некоја заедничка игра, игра во која ќе имало малку свеченост но многу возбуда?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Затоа и му реков: - Извинете, зарем ви има забрането вашиот претпосатавен Мирко Бунде да ја употребувате оваа врата која еве и јас можам да ја користам?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но тој не дочека да го завршам прашањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Притоа не ја поткренав ни раката за да ѝ покажам дека и јас можам да ја досегнам лозата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Добро, бев упатен во тие потраги, но тие беа нејзин труд а јас можев да ја придружувам, и тоа само во фантазијата потајно, и негде скраја.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Јас можам и подобро, ама што можеш на дечишта да им зборуваш?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Е, така да знаеш, а ако сакаш повеќе да знаеш, тогаш јас можам и на друг начин...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Што му е, бре, мајката?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Животот требаше да продолжи. Секој ризик не се исплатува.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Колку и да се овие нешта шокантни, јас можев да ги поднесам.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Па, колку што јас можам да сфатам, луѓето кои ги знам во основа не ја сакаат и никогаш не ја сакале авангардната музика и знам многу луѓе... разговарав со нив и им ги свирев тие работи, но поголемиот дел од нив не беа заинтересирани; а тоа се повеќето од луѓето кои ги познавам.  К: Не, но тоа не е така и во останатите видови од нивниот живот: да речеме во она што го јадат и останатото?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Штом крадат комунисти, си велам, значи и јас можам да крадам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Седум тажни денови кои јас можев и морав да ги одработам само со иронија.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Тешка е, ама јас можам сама!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И јас можам така и не значи дека можам да бидам и заменик политкомесар.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Не може- рече бате Јоле. – Само јас можам да бидам срна. Моја е срната.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Што ќе ти пречам, зар јас ќе ти пречам ако ме земаш со себе? – прашав. – Паметна сум, голема сум, знам англиски, снаодлива сум, кога ти ќе гледаш филмови и кога ќе пишуваш текстови, јас можам да се грижам за себе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ама, ти не сакаш, подобро ти е без мене да одиш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Затоа се појави еден човек да ме извлече од стравот дека и јас можам да стигнам некаде подалеку од Македонија.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Јас сум волшебник! Јас сум волшебник! - почна да вика Димче. - Јас можам сѐ! Штом е така, ќе видат...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А низ отворениот прозорец јас можев да ѝ го чујам гласот: - Деца, ова е моја праска.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)