јас (зам.) - стои (гл.)

Што е најчудно, наместо да побрзам и да излезам онака на отворено, кон Клубот на пратениците, јас стојам на најпогодното место да ме начекаат. Како да си го барам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас стојам зинат, се обидувам да се побунам, да претнам, ама нели сум фатен во стапица?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас стоев, понекогаш сам, понекогаш заедно со инженерот, горе над машината, на горниот дел од падината, и гледав како под мене полека еден канал ја цепи вдолж планината како на две токму во нејзиниот мев.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Ова е за палење светло - фарови. Ова - трепкач. Тука е гас, куплунг, сопирачка. Ножна, се разбира. А рачната сопирачка е тука. Сево ова го научив вчера попладне. “ Лицето му беше збруштено.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Зборуваше испрекинато, напрчено. Во очите му светкаа зелени искри.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„На стариот мој еден другар му кажуваше, а јас стоев до колата и слушав.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Јас стоев стрештен; одеднаш го прашав: „Директоре, кога ви ја даде Луција песнарката?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оддалеку веќе се слушаше доаѓањето на возот, кој трубеше речиси постојано и јуреше, како и секој експрес; јас стоев на пругата и почнав да врескам: „Слегувај, Лудвик! Слегувај, за име Божје!“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас стоев и одеднаш реков: „Директоре, ве молам вратете ми ја песнарката“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем сѐ се случи многу брзо: експресот се појави зад кривината со страшно трубење; машиновозачот беше притиснал на сирената, затоа што јас стоев на пругата, а Јан Лудвик, расчекорен на самиот врв од мостот, со раскопчани панталони, со фалусот во рака; јас потрчав десно од мостот и се стркалав по насипот; се сопрев дури пред реката, во една грмушка; локомотивата протатне под Јан и веќе влегуваше во тунелот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас стоев над неа, закопчувајќи ги панталоните.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас понекогаш му кажував брзозборки, гатанки и бајки, а еднаш почнав да му зборувам за мојата мајка, за нејзините зборови на презир и потсмев за тоа како јадам, како се смеам, како чекорам; за тоа дека кога ни доаѓаа на гости нејзините пријателки со ќеркичките, таа пред нив ми велеше дека не умеам како нив да разговарам, да се смеам, да чекорам; му кажував со кои зборови го навредуваше секое мое воодушевување и секоја моја радост: воодушевувањето од вештината на неговиот татко, радоста што секоја недела претпладне го среќавав него, Рајнер, иако тој молчи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И само стоевме така едно до друго. Другите деца околу нас скокаа на една нога, си подаваа топка, прескокнуваа јаже, се бркаа околу дрвјата, а Рајнер и јас стоевме, јас гледав во него, а неговиот поглед понекогаш за миг паѓаше на мене, а потоа пак бегаше во празното.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Јас стојам некаде долу, ти го знаеш тоа. Твојата божем рамнодушност ми причинува повеќе болка.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А јас стоев здрвена со стегнати вилици, решена веднаш да си дадам отказ.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Го почешува меѓу уши, јас стојам зад него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас стојам над него со засукани ракави и со тесто во рацете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас стојам така, одвај ја крепам, ја закрепувам, а таа ми плаче на рамена. Истура солзи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас стојам долу со фенерот и гледам како ѝ се откриват глуждовите и листовите од нозете. И светка месото и не ми дава да се мрднам. За малку да го испуштам фенерот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега во дворот, во таа наголемена половина поцрнета тепсија, бевме собрани сите што се мислевме како гости на домаќинката: Арсо Арнаутче, Сандре Самарија, Никифор Ганевски, Онисифор Проказник и Орлен Шумков: Никола Влашки продолжи да спие во плевната а јас стоев зад недоплетен кош и се сеќавав на летните топлини и на благото бранување на 'ржта во предвечерните времиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Доколку подоцна очите не ми солзеа, ѕвездите навистина беа сребрени и влакнести.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Жаклин беше лотка до половина потоната во морето на велеградската беда а јас стоев, ја гледав, ја слушав и чувствував дека полека полудувам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Можеби Симон се склонил зад вратата на оставата, откако ме посматрал од тремот, додека јас стоев во светлиот круг на дворот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас стоев настрана. Кога и ги одврзаа бандажите, затворив очи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јас стоев. - Војнику Харилае, сега врати се во стројот!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Долго време стоев така, можеби пет минути, чувствувајќи се многу непријатно.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но, јас стоев и таа не ми отвораше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас стојам така на вратата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тогаш се појави Игбал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во хотелската соба брат ми веќе веше заспан, мајка ми и татко ми отидоа на некоја фестивалска вечера, а јас стоев на прозорецот и гледав кон Пелистер, огромен и темен, како се надвишува над делот од градот каде што се Воени бавчи и над куќата од детството на мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не го лажев, колку-толку се трудев да бидам фер, без разлика на неговите постапки, јас стоев на своето и бев верна на сопствената личност.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)