јас (зам.) - сум (гл.)

- Ѕид, - ве гледа сожалувачки, како да ти вели, несреќник, каков ѕид, јас сум горе, во небото, меѓу белите, меки облаци, што ме интересира твојот ѕид!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
„А количката без тркала, сета расчукана?“ запраша Влатко. Пак опцув.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но ете, јас сум мајка.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Грд но безвреден потег на повредена жена на која и се завртело в глава дека јас сум ја потпишал заповедта да му се национализира богатството на оној нејзин кулак!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас сум смртен. Сенката моја, мојата душа, заедно со избраното семе, е бесмртна.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но не грижи се, јас сум на твоја страна!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Јас сум бил курир? - зачудено праша Трајче. - Да, ти! - одговори Горјан.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- И јас сум храбар! – повторува погласно Зоки, но веќе е навреден.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Само, сè уште не знаат дека јас сум нивниот создавател.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- А потоа, имаме потписи и од неколку партизански курири.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
47. Јас сум еднаш уверен оти во мојата постапка нема ништо предавничко: 1/ оти мислите, не само на приватни лица како мене, но и на сите Македонци од бојното поле и од Бугарија, и мислите, барањата и предлозите на целиот бугарски народ и на бугарската влада не се во состојба да ги изменат погледите на големите сили и на Русија врз потребите на македонскиот народ; 2/ сите усилби понатаму одвај ли ќе го променат поведението на државите по нашето прашање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Некој празен простор и јас сум во сиот тој простор, но и мене ме нема во него.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не мораш да го разбереш и да го прифатиш ова што ти го кажувам, но запомни: слободата е слободно паѓање, самоубиство во мигот кога мислиш дека си вечен, кога мислиш дека животот го живееш онака како што секогаш си го посакувал, самоубиство без причини и последици, нешто како катарза што те исполнува со пркос и можеби затоа не бараш виновници и не осудуваш никого во тоа долго, долго паѓање што може да трае и само еден миг.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
ИЛИЈА: Не! Јас сум свесен и од народноста не правам партии.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
ВЕЛКОВ: (Приоѓа до Михајло. Го бацува во чело.) Јас сум поп Велков. Одбивате да ги премачкувате фреските. Вие сте мал светилник во ова мрачно море.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Тука некои аналитичари би трагале и по генетски потенцијал, иако јас сум многу посклон кон еден најличен, натпросечен и сериозен талент за преобразба каков го поседува Марта Маркоска.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ако побараше Даскалов да му објаснам што толку ме привлекува кај воденицине можев да бидам и многу поопширен а веројатно и појасен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Јас сум „кираџијата“ - се претстави човекот. - Наминав наваму! Ќе купам кочански ориз.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Пјеро: Ти, Џони, мислиш дека јас сум луд?
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- Кој господ, бре, бамити господот, вели, јас сум сега господ, вели и се наддава кон мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Значи, и јас сум измислена!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Па, јас сум човек, а не животно.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Потоа одмавнаа со рацете.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не! Тука ќе остане! Јас сум за неа дојден!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
„Уште од самите почетоци јас сум обраќал внимание на говорниот јазик и сум барал за него простор во стихот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Јас сум многу љубопитна по природа и моите дома често ме нарекуваат „досадија“, демек- сум била здодевна со прашањата, со упорноста да го истерам докрај тоа што ќе си го наумам, па ги „давам“ понекогаш до бескрај, додека да “им пукне филмот”, како што има обичај да рече мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас сега не можам да си простам дека како дете и јас сум поставувал замки, клопки, примки за да фаќам птици.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
И јас сум спортски тип кој посакува да се натпреварува.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Никогаш не и го подреков ова мое откритие (а можеби и заблуда), но верував, а напати бев и сигурен, дека јас сум прозорецот што го овозможува патувањето на нејзините желби, намери, сомненија, надежи, кон светот што се шири под нас, кон полето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Да, јас сум, што е со мајка ми, прашав и истиот момент се изгубив.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ми дојде дури онака, да вреснам, за да му објавам дека и јас сум во собата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А јас сум обелел од гајлиња.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Така пишуваше на плакатот што ја објавуваше изведбата на претставата: Ристе Блажевски, декоратер!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Па јас сум распарен, отворен, празен како виолина.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Наеднаш ми се причинува дека премногу се арчам во необмислени заскитувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не значи дека ако целото мое јас е добро, сѐ реално е јас: ниту дека дури и ако јас сум овде-сега, јас не сум бил таму-тогаш.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Јас не знам да мислам. Јас сум истовремено и за и против и воздржана. (Пауза) Јас сум фетус што се прави дека е одговорен за себе. И слободно плива во тегла пред студенти по медицина.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Најпосле јас сум нов... некако ќе се искубам.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
И јас морам да бидам тука. Јас сум ѝ золва и свекрва. На сѐ ја подучувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Запамети - додаде со важен глас: јас сум Абраш, водач на најсилната банда во Капиштец.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас сум се лепел! Еве, нека ви каже Влатко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
(Значи, имајте на ум: јас сум случаен учесник во настаните за кои подоцна ќе стане збор).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
За повеќето врски, брачни и вонбрачни, знам и јас од приказните што се вртат во семејството, каде и јас сум туѓа, да речам дојдена, „кварљива“ категорија (сега си, утре не си), ама ова е институција, тука неговиот живот е заведен по датуми, со жени кои не се Н.Н., туку се со полно име и презиме.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Александар: Што, ништожнику, зар јас сум копиле за тебе?
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Еднаш и јас сум ја пеела „Бандиера роса“15.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Или се делиш од брата ти, или барај си чаре на децата. Јас су си учена сама. Ќе си преврла еден ден преку ридот, шо, знајш — прави си!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Добро, и јас сум по малку зачуден!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Оди си ветре, му велам, јас сум многу жив!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ќе мора да ме почекаш. Јас сум тој што ќе те побара.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ме гледаш, и јас сум сакат...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ме повредија. Ќе му се посветам на Бога. Јас сум Јан Лудвик, циркуски уметник.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А што се случувало потоа, тоа е тајната што Таша изгледа немаше сили или не сакаше да ја разреши“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ги отвори очите и се сврте кон детето. „Не, малечко„, рече. „Јас не сум поп. Јас сум ѕвезда со изгасната трага.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Јас сум тој, разбери“, ќе му преречев јас.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Поскоро би можело да се нарече надвикување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дедото го одведоа неколку чекори налево, го свртеа, го оставија со грбот кон купот од земја.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Јас сум ти татко и мајка...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го прашував дали чувствува страст кон мене, дали јас сум, можеби, проблемот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Ама не за работа, зар не ме познавате, јас сум мајсторот, мајсторот што...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Овде е како во друга димензија, а јас сум младенче.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- И јас сум курир - се пофали Трајче. - Се викам Трајче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Но и јас сум виновна, можеби само јас, бидејќи лесно влегов во приказната.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Меѓутоа, јас сум само жена, не сум достојна.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Одвај ѝ се слушна гласот, небате воздишка: „Јас сум Теми, Темјана, од единаесеттиот. Над тебе.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
МЛАДИЧОТ: Јас сум готов. Само да се измијам.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Јас сум тој, рече Шишман.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Од 1950 до 1955 година јас сум и заклучонаја и АО четиристо сорак адин, и товариш Тимјановна, и никој и ништо. 1.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Донке... Калешо.... прошепотив. – Не грижи се. Ете, и јас сум без едната и жив сум.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таа е од оние кои би сакале да имаат брат или сестра, а нејзините не сакаат, а јас сум од оние кои ѝ завидуваат дека е единче, освен во моментите кога сме подолго време со брат ми разделени, па ми недости, како што беше тој ден.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе предадам вечер нему и до утре или ќе кажиш или ќе одиш на оној свет.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе изварди и ќе ми се прикаже: и јас сум Македонец.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Драги мои девојки! Јас сум виновникот за вашето доцнење, затоа ќе ве вратам во Бечеј со мојот автомобил.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јас сум остарела со стројниклак, дури, кога не ќе бендисува, ќе те испрскаат со лоши зборови така што... да не можеш да ја најдеш вратата од која си влегла за да излезеш. Блазе...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Тогаш го послужија појадок, тој се зафати со него, - да, а тогаш јас почувствував дека и јас сум смртник, и решив да отидам дома да појадувам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Својственост на судирот Над мене се yвездите Можност за одбирање Под мене бездната Посегање по својата мисла јас сум негде на средината Излез од лавиринтот повеќе кон темнината Бегање од сивиот ден Уживање во длабочините Над мене е небото Посегање по својата суета Под мене е земјата Излез од лавиринтот Јас сум негде на средината Чувство на безнадежност повеќе кон темнината желба за неограниченост Над мене е сонот Посегање по својот живот под мене реалноста излез од лавиринтот. јас сум негде на средината повеќе кон темнината Бегство Разбудете ме!
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Не сум сигурен во врска со светлината што сега ќе ја спомнам, (мене сѐ ми се чини дека ја видов) затоа некој од моите блиски ако потврди дека чудна светлина огреала од лицето на тетка Боса Сотирова во моментот кога сфатила дека син ѝ нејзе ѝ се обраќа од темнината на ноќта, јас сум спремен да прифатам дека несомнено беше така.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бидејќи јас сум во средината, ко што реков, меѓу Адот и Рајот, кај мене тие си постојат, ама видливо.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
ТРИЕСЕТ И ЕДНО.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кој морам да бидам јас. Јас не припаѓам никому. Јас сум сам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ова треба да значи дека јас сум уверен оти никој не е во состојба да го измени движењето на неминовноста, или, да бидам уште поодреден, да ја префрли таа неминовност во слеп сокак!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
ФЕЗЛИЕВ: Јас сум веќе - нем. (Пауза.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- И Дена е овде! – неочекувано викна таа. – Бреза е со мене, а јас сум Дена! – викна уште еднаш и посилно од првиот пат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Оди, мила наша, а ние ќе ти ја наполниме таблата со турли-турли јадења, мажите со насмевка да те пречекаат, тебе аберџијке, што ќе им ја заголнеш душата.’ И така ја наполниле таблата со езерски риби прелиени со мед и со суво грозје, со сарма од лист од винова лоза, со сирење од немркана овца и со слатки од бадеми.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа е таква мешавина. Јас сум Ирка, по мајчина страна, Англичанка и Шкотланѓанка и малку Индијанка од страна на татко ми.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дури кога поминале некои од нив да служат во новоизградениот хотел во градот а другите во куќата за разонода на И. Мали, јас сум се нашла во полето, близу до ќерамидницата, но кој ме довел таму и со каква цел останува да се разреши во некое друго време кога на вистината ќе ѝ тргне од рака да ја намота измрсената преѓа на настаните во чист здрав клопец.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Поминале години многу, и јас сум со иње в коса, но сите вас сѐ така свежо во срцето свое ве носам.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Јас не сум празен простор без бол и без збор. Јас сум само недоречен.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Јас сум селанец, му велам, а ова сум го читал кај калуѓерите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Трговецот му пристапи поблиску и му одговори: - Јас сум трговец. Купувам свињи.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Така, велам, јас сум Македонка, а во Југославија има македонска република. Море беља, море беља, ми велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се јави и рече: - Еве, јас сум во возот, патувам за Скопје!
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Овие примери даваат само некои од можностите за ангажирање на индивидуите во создавањето / реактивирањето на алтернативните нивоа на акција, и јас сум убеден дека не е можно да се исцрпат можностите за овој вид на интеракција.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Кога се стрчав кон него и конечно успеав гласно да викнавм: „Дедо, јас сум твојот внук Ведан, погледни ме, што се будалиш, па на полноќ се нишаш како да си дете, и тоа некое чудно, што не се плаши од темнината“! - тој без да се сврти кон мене - исчезна.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А кога ќе ја побараат, ќе речам дека јас сум ја суредил, тато на новото бебе да му купи нова количка.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- И јас сум веќе тажен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога ќе се ослободам од егото и суетата, кога ќе ги симнам маските и костумите, кога ќе се демистифицирам, кога не сум на работ на амбисот, кога имам можност барем за момент да бидам среќна, јас сум едноставна личност која умее да сака.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Дики: Изгледа дека јас сум тој.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И Зоки е меѓу нив. Тој вели: - И јас сум храбар!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Доаѓа Андреја Тарковски и вели: — Одете вие, јас сум откај мртвите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но не е само тоа, јас сум спремен да дадам една сума пари, канадски долари, за изградбата на водоводот, ако е потребно“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Ааа... - Ѓорѓија се поднасмеа и се подисправи, горд од ненамерниот комплимент, - Не, јас сум професор по математика.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го знам и тоа, ѝ реков, дека ти знаеш оти всушност јас сум оној несреќник кој не е сигурен во колкава мера ги пречекоруваш границите на верноста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во еден момент ми се пристори дека му го слушнав придушеното смеење.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Да, јас сум!
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
„Јас сум Иван - близнакот. Првороден! Со предимство!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Десно езерото, лево високи, шилести врвови.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јас сум Нероден Петко! Чувте ли вие, напернати глави!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Јас сум подвоена личност, сè гледам во удвоени слики, јас сум куќа што ја населуваат паралелни светови, во мојата глава сè постои симултано.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Девојката се насмевнува: - Зошто ми заблагодарувате? – му подава рака: - Јас сум Салома. За пријателите Семи.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
„Скоро нема да ни треба. Бебешка е.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Слични сме. Ти си сам и јас сум сам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Гледаш, јас сум повеќе син што не верува а помалку старец што не умее Понекогаш шетаме заедно по подземната железница Ти и јас Јас и ти. (Земање часови по Живеење под земја) (Мора негде да се истресе правта од искуствата за тоа Како кај нас толку лесно и пријателот ќе те предаде) Некојси кој ги бележи суровите аргументи Некогаш и метафората ќе ја повика да сведочи.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И така, тргнавме Саше и јас со Бак по улицата кон баба Стеве, ама решивме пред нивната куќа да скршнеме во една од споредните улички за да не нè видат дека го шетаме кучето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А таа ми врза шлаканица, се насмевна, проговори: „Јас сум сонце за по блузичка, насмевка на цвеќето, прошетка зеленкаста.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Инаку јас сум следбеник на идејата: да не се расфрламе со своите тајни.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Колку многу сакаше да живееш, колку не сакаше да легнеш и да кажеш: „Јас сум болен, ќе се одморам, не можам ништо да правам…“.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
--- ааа аааа ааааа јас сум деформирана- се јадам себе си- надвор-сакам надвор- кон светлината- кон совршениот блесок- кон големиот круг на денот- ѕверовите немаат пристрап- светлината ги спржува без милост- светлината е нивна стапица- ќе се спасам- ќе ја избришам својата срамота- во сончевината- чекор- ќе се урне таванот- ќе се разгрнат гранките- ќе ги опијам очите со небо- ќе сетам- ќе сетам љубов...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Да речеме јас... јас сум еден од тие! Тука врабецот Џивџик малку подзамижа од задоволство и од гордост.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Не знам дали е нетрпелив или можеби навистина јас сум толку здодевна!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Што се однесува до мене, јас сум материјалист на телото, што значи дека телото е основа на сета моја работа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Каљостро: Ајванхо... Тешко, богами...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Ти си многу горе, ми вели Јон, или јас сум многу долу, ми вели, дури го молам, дури се наведнувам да го кренам, вели Мисајле Ковачот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Неговите домашни го одвраќале да не оди во партизани, но кога разбрал дека јас сум заминала и тој веднаш тргнал.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ги напрегнав ушите, ширум ги отворив очите и го видов.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Со ококорени очи ја гледав неа, тоа мало девојче загубено во големата, темна шума, тоа мало и храбро девојче што мавта со рачињата во ноќта, очекувајќи да ја здогледа чичко Љубе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Доктор Пачев лежи на грб на мојот кревет. Десната рака му е под темето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бидејќи и јас сум бил новинар, па во извесен степен и денеска сум, јас приготвив малку нешто напишано за оваа конференција.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не сакав, барем сега, да ме разберат дека и јас сум еден од палачите.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Јас сум зависна од внимание. Ако не го добијам најмалку три пати во денот, се чувствувам празно.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
На тоа место каде што ја најдов црквата порано бил орман со стари тополи и врби; требало дрвосечачите да пристигнат, да ги кутнат дрвата од кои ќе избичат штици, греди и друг дрвен материјал за да почне да се гради црквата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас сум во средината на салонот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Брат ми вели дека јас сум само едно среќно идиотче, но јас тврдам дека нешто не е во ред со моите очи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Каков вид на шок?“ прашувам, и моето име е Сејшнс и моите усни се придвижуваат шепотливо, и јас сум капетанот на овие луѓе.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- И јас сум му благодарна, - искрено вели Весна и гледа негде далеку во планините, како да се мачи да го согледа негде добродушниот лик на Мирчо од Брегово.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
— Не, велам, јас сум му тетка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Браќа, јас сум еден. Сака ли уште некој? извика Андон.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
ЈАКОВ: Каква улога играат годините? Јас сум измислен. Го знаев и Бакуњин, анархистот. Пет месеци лежеше врзан на ѕид со синџири во Швајцарија. Потоа уште седум години во Сибир.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
така кревка заличува на пациент повеќе од мене - сепак тоа тело е целосно смирено опуштено-како што од здравата пупка израснува нежен но здрав цвет - а јас сум болна -
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Но Зоки ли нема да се досети? И, тој сега вели: - Па јас не сум гостин, мамичке! Јас сум твојот Зоран!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Чувте ли, - сврескува Зоки кон големите деца. – И јас сум храбар!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Б.С. тврдеше дека во разговорите со него Самоников се однесувал чудно после онаа наша посета кај Јана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И беше убеден дека со магија некаква црна, со ѓаволска помош, јас сум ја вратил штичката на масата од скрипториумот на која слова сочинуваше Филозофот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Спомените ќе останат ко сенки во животот. Ја побарав среќата што одамна ја сруши мракот умре заедно со зајдисонцето го прекрши идејниот занос јас сум поет не можам да чуствувам мрак.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Јас сум ѝ вујко! А како што нема татко и татко!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Значи, јас сум била „скроена“ така да се грижам за „ситните“ работи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
За големината другпат ќе стане збор, во посоодветни околности: - Јас сум маестро Михо, професор по керамика.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
РИСТАЌИ: А јас сум горд што се викам кир Ристаќи. Кога одам при владиката грчки...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Тогаш јас сум добар бидејќи сум потполн, но и лош истовремено, бидејќи не сум потполн со себеси, па оттаму сум нереален.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Сега јас сум крив! А те прашувам јас тебе: виде ли кој почна!?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога ја слушаше професорката, Мајка сета се собра како клопче во столчето, мислејќи дека и јас сум во безнадежните две третини.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Бев доволно свесна дека јас сум таа што мора да се справам со неа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Почека да му се смири срцето, а потоа рече: “Да, јас сум.”
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Јас сум жена, оставена жена... и чувам едно дете без мајка, тоа дете го зедов на 4 годишна возраст и го одгледувам како можам и умеам... но, еве, животот не прегази финансиски, па јас дојдов овде кај вас да прашам дали вие некако ќе ми помогнете, барем да го истуркам девојчето да заврши средно школо... ме разбирате... - веќе со видно вознемирен глас и солзи на очите, почна да ги испрекинува зборовите.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Иако овде се престигнувам себеси, сакам да назначам дека намерно ја употребувам фразата „погрешно разбира“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Зачекори полека кон неа, несигурно, без нужен такт на ловец пред чии очи е смртта паѓа на коленици.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Јас не се лутам, јас сум срамежлив човек; но сепак, ете, од мене налудничав сторија.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Мил брате, како сте, шо прајте. Одамна не си ми пишал, па зато малку ми недостасувате. Јас сум добар.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Но, како да се порекне дека, наспроти сите тие ветени раѓања, постои еден и ист пат, един­ствен, кој истрајува и секогаш се повторува?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во ред, ти си змијата, но јас сум мунгосот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тики: А ако јас го допрам Чедо, дали ќе можам да правам чуда?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Јас сум капетан Никола! - рече тој самоуверено.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Моето место во неговиот живот е отаде првата влезна врата, јас сум му за пред светот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Знаеш, јас сум една од оние која повеќе се експонира со гласот и квалитетот на срочените зборови во репортажата, а како изгледам јас тоа оставам да пресуди судот на моите блиски пријатели.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со други зборови јас сум нерешителен во врска со мојот журнализам.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Јас сум мераклија на нешто убаво како што е Илија, на љубов! (Пее): Парите се, парите се, Парите се отепувачка; Љубовта е, љубовта е, Љубовта е најмила!...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Изгледа јас сум единствениот примерок кој дозволува животот да го води, посакав да му речам на Денко Самоников, но веднаш сфатив дека ќе прозвучи како извинение за нешто што не го бев сторил, или ќе биде протолкувано како обид за утеха.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Добре отполедне – ми велат и ме прашуваат дали јас сум тој и тој.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Јас сум морон! Море идиот сум! - извика Виктор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ако прашав на пример А што се случи со Катерина доктор Пачев ќе можеше да заклучи дека најпосле и јас сум прифатил оти Бунде и Јана се живи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Волшебник си, леташ на килим што самиот си го ткаел во ноќни часови?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Да, и јас сум невозможен. Таков сум...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
јас сум до тебе, ми вели тој, јас цело време стојам до тебе, ми вели, ами оти не ме браниш од галебиве, му велам, нема со што, ми вели Горачинов, гледаш дека ми се зафатени рацеве, и после како да сме гувееле пред сонцето паднато во водата, се наведнуваме небаре пред свекор, пред свекрва, што се вели, а водата светка, си потфрла тркалца од бела пена, како ситни пари да сум пуштила, да сум фрлила во водата и парите ги собираат плипот деца, а после не биле деца, туку јато риби, изрипуваат нагоре, им светнуваат белите мешиња над водата и тогаш од бродот ми паѓа Горачинов, се провира и ми се губи ко јагула меѓу рибите, јас викам по него, но гласот нерастурен ми се враќа назад; се враќам и јас од сонот,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По долго натегање, посмото со искинти и невешто искрпени реченици имаше ваква содржина: Ангелијо јас сум добро и здрав сум сполја на бога живеам убаво и ти не грижи се за мене само те молам дај му на малиов ако имаш некоја паричка да ми купи леб и тутун а ако немаш остави јас пак ќе сум ти благодарен.“
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Бреза, Бреза, - слушнав едно утро шепотлив глас како доаѓа од кај тревите. – Бреза, јас сум, Игбал, ме слушаш ли?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Јас сум ги правел сосе панталони, велам, ние не ги собуваме панталоните.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- За себе можам да пресудувам, дали јас сум во право или не, но за другите, не смеам да судам.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Јас сум сила што руши. Поулавете од страв и малодушност, јас ве презирам!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Така е оддалеку. Одблизу се покажува уште една тешкотија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ама јас сум мал за да работам на нивјето.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Крај нивната плажа тие имаат сплав за пливање и во мојот сон јас пливам кон сплавот, но тој постојано се оддалечува до моментот кога го гледам далеку во водите, а јас сум толку уморна што ако не стигнам до него, ќе се удавам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
27 Јас сум стар милијарда години, си рече себеси; јас сум една минута стар.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тие двајцата воопшто не изреагираа на моето влегување во собата, а Диана само ја подигна раката и тивко изусти: - Здраво јас сум Дијана Ангела ми рече: - Ајде смести се и земи нешто за пиење- па и таа се испружи на подот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Од децата не стегајте се. Јас сум ги научил ништо да не зборуваат од дома надвор.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зошто сум им потребен? За она, што обично се случува помеѓу нив двајцата јас сум им сосема непотребен.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Не“, ќе ми речеше тој, „јас сум тој што најневерува во Бога“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Качен на највисокото дрво, седнат скрснозе во највисокото гнездо, на челото со едра светулка, во миг ќе свикаше со занес и со горделивост: „Ова на челото е дијамантот од турбанот на дедо, а ова сум јас, златно клуче, златно клуче за сребрен катинар, јас сум пергамент, јас сум тркалезна буква, уште неодгатната“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Зошто, ако му кажам на татко ти дека за неговиот артритис е потребно движење, јас сум здодевна, ако тебе ти речам дека мораш побргу да го организираш својот самостоен живот, нервозно реагираш дека сум неподнослива.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„И јас сум болна, свика.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Јас сум вдовицата која ја пушта последната, најпоследната пара во сандучето црковно, јас најмногу давам затоа што дадов сѐ што имам, мој дар е најголем... тмочислен е мојот дар!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Ако не се лажам, ти си момчето Молња, нели? - Јас сум, се подисправив и зедов воздух за да изгледам поразвиен во градите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И сè јас сум му крива.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ги зеде уште кога беше учител во Солун. Потпиши ми за оправдание кај мудурот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Добро јас сум ги запознал.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Јас сум учител, почитуван газда Таки.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Јас сум неговиот Спасител.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Ама смири се дете! – му свика строго тетка ми. – Престани кога ти велам!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ги слушаше Пискулиев овие жаловити зборови, ја подисправаше некако својата мршава, извиена снага, со клапнати рамена, како да сакаше со тоа да ѝ ја поткрепи верата во себе на таа сиротна жена, и најпосле одговори како што го учеше неговата смирена и блага душа: „Не бери гајле, тетко Спасие, ти само учи го да гледа што правам јас, јас сум ги минал тие патишта”.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тука е моето момче, дојде од странство, а јас сум уште понезадоволна. * * * ...
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А изгледа јас сум несреќникот што ги умножува?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми се жалеше и велеше: "Па, во суштина мене никој не ме води како пациент, јас сум си сам на себеси лекар, а тоа е најлошо".
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Можеби, најпосле, ќе го експлоатираат Србите сето речено за изменувањето на нашето национално име за да докажат дека Македонците никогаш немале национално самосознание и не играле никаква самостојна историска улога, ами влегувале само како суров материјал во државниот организам на бугарската или на српската држава. 153 Меѓу другото, такви недоразбирања можат да се очекуваат, како од тоа што јас категорички ја осудив бугарската политика по македонската прашање, од кое можат да помислат дека јас сум бугарофоб и србофил, и со таа и од експлоататорската тактика на балканските Словени во македонското прашање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Овој покрив што не е мој и му припаѓа на некој бивш министер од некоја поранешна влада, тој ми го издава мене, а јас сум само бивша жена од семејство кое, исто така, е поранешно.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Ех, - воздивна трговецот, - тој непрокопсаник, Даскалот Дамјан Груев, кога беше во Солун учител, ми зеде на заем 500 лири и не ми ги врати, вратот да си го скрши.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
А и јас сум премногу млада за смрт!
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Отидовме да го гледаме Glamour, Glitter and Gold во Бастиано студиото во Вилиџ, а после тоа отидовме во Салвејшн на Шеридан Сквер. 128 Margina #15-16 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Само мајките можат толку упорно да пребаруваат, да се сомневаат во сѐ, да поверуваат во сѐ. Само ние.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сега и јас сум вмешан. Не сум сигурен колку можат да бидат разумни необмислените потфати.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Јас сум мајстор за дијалози, не знам дали да ти напишам една драма.“
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
- Сепак, не разбравте, – веројатно настојуваше да ме успокои Иван – за мене во прв план е училиштето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
” Чудно барање.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Зошто молчиш? Ајде, речи нешто! Јас сум Нина! Слушна - НИНА - за седмо! А ти?“ „И јас сум за седмо, Владимир“, прозборе без да ја погледне.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
На големиот одмор се распрашувавме за него, но никој ништо не знаеше да ни рече.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Го пребарува неговото име во компјутерот, го споредува матичниот број, ми бара државјанство, ама јас сум мајчина, спремно на „готовс“, наредено секое ливче, документче, воена книшка, извод од книга на родени од пред 100 години, како и изводи на сѐ живо од прва линија на рода, крвна и некрвна.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но, дали тоа истовремено значеше и дека тие се “уметнички” или “валкани” или “откачени” или “без заплет” или “скокотливи” или нешто сосема единаесетто?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
СТЕВО: Јас сум син ти Стево, а ова е мажот ти Димитре и аман кажи му да дозволи да ја продадеме куќава за да стокмиме пристојна пара и да се скрасиме на некое друго место.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Што се однесува до хрватската литература јас сум повеќе нејзин изрод отколку изданок.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Со Пикабија се наметнува фигу­рата на аматерот во уметноста, пот­смешлива варијанта на љубителот на уметноста: „Јас ги надминувам аматерите, јас сум над-аматер.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
ТИТО вети дкеа ќе им даде на АПОСТОЛСКИ повторувам АПОСТОЛСКИ и на неговите другари содржајна директива во однос на овој предмет и јас сум заинтересиран да разберам дали подобрувањето кое ти веќе си го забележал се остварува“.301 Меѓутоа, веднаш по оваа информација Милер ќе го извести Force 399 дека Тито го известил “Апостолски дека ИСЛД е британска воена мисија и ќе останат во Македонија“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Сега јас сум во педесетите и имам син кој е млад.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Таква смрдеа има само уште на железничката станица во Бомбај.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Која си ти? ја прашуваат и веќе ги сукаат мустаќите. Јас сум Наполинка! Смешно име, нели?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Јас сум лотка, осудена на судир со непознатото.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Навистина, тој е домаќин, тој се прашува... Ама, јас сум му мајка!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Вечерта на оној ден кога нашиот брат засекогаш замина од Виена, моите сестри тивко зборуваа дека сега е најважно тој од Лондон, со помош на своите пријатели, што поскоро да ни овозможи да заминеме и ние.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас сум ја свртела главата некаде, којзнае каде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сигурно и тебе не ти е лесно, ама јас сум жена, ние жените сме послаби...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ја имам таа болест - сум читала за тоа - од која очите ненормално се сушат. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 192
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сега јас сум ко риба во мрежа, претам, ама на едно место.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
“Am I myself”, зарем јас сум јас, се прашува еден од Дромите во Комедијата на заблуда.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Како што зборуваше Декарт, не сум поумен од другите, но јас сум пометодичен, зарем не?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Како субјект, јас сум Советски уметник бидејќи мојот менталитет е Советски, и по многу што мојот јазик е Советски.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ме обвинува дека јас сум причината за болеста... Сугестивен е...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И како во сите добри пародии - критичарите и кураторите ме прогласија за шарлатан, а малограѓанските колекционери се жалеа како моите слики не го одразуваат македонското поднебје кое е сончево и светло, а она што јас сум го изложил е темно и депресивно.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- А, скопјанче си. Ами и јас сум била во Скопје.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Притоа не заборави да напомене дека јас сум единствениот среќник на кого, таа ноќ, му прават услуга.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А и зошто нејзе? Што не си вика малку самиот себеси?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дики: Не сум знаел дека си филмска ѕвезда.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ти си нашенка, а? Јас сум Македонка, велам. Македонска Б'лгарка, ме исправа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гледам — Гертруда фризерката. — Ти си? — Јас сум.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Затоа се трудеше да им ги запамети гласовите за да ги разликува по нив и затоа безволно се бореше: „Зошто мене ме прашувате? јас сум лекар, хирург. Мобилизиран сум.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Еве, јас сум жив доказ за тоа: по многу упорни обиди и залагања, вчера конечно добив охрабрувачки и-меил од една продуцентска куќа (заради професионална дискреција ќе го премолчам името на испраќачот, па во понатамошниот текст ќе ги нарекувам Џиги Миги Ентертејнмент).
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Се сврте кон мене и со срдит глас рече: Зар не гледаш, зар не виде оти јас сум ангел, а не старица која чека душа да испушти, да се земјоса...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И јас сум јал леб во твојот куќа и не сакам да правам тебе кедер, ама рече ефенди Арглан, сам ќе носиш кабаетот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ти кажав, еве Трајче, нека ти каже, тој ме знае, јас сум многу стрвен на жени.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога стигнува Гуши од Прилеп, јас сум способен да му приготвам ручек: ситно издробени пиперки, потпржени, два домата во нив и на крајот две јајца во смесата што врие. Како додаток: лубеница.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Јас велев: јас сум дел од трите вртења.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
РЕВШИН: Јас сум бедотија, јас сум космест, јас сум здодевен.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
„Сега, откако ми исчезнаа најстарите синови, јас сум ѝ уште попотребна на мојава куќа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Останува сигурно само тоа дека јас сум сепак со уверување оти егзекуцијата е извршена.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Соблекувај се. Јас сум сега милиција, суд.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Само јас сум посилен од него. Донеси четири дупли.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тие Тие се неверни Сега јас сум твојот единствен пријател Тие Тие ќе се неверни Јас секогаш сум таму Ја знаеше песната, го знаеше тој ЦД.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Јас сум ѝ првото живо дете на мајка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само јас, на пример, јас сум, јас не го сакам простото, зарем не, она што е простаклак.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Оф, леле, јас сирота - мигот бил лажовен - Ѕвезда ја нема... а јас сум го пречекала - како што сум ѝ ветила.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Па нели си ти храбар, Зоки? - Јас сум храбар, чичко, но моите прстиња се добри. Не сакам да ми ги накажувате.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„Гледај, те молам“, му се насмеа в лице, „ако си ти личноста која од толкавата зацапаност може и да се разболи, и ако цениш дека токму јас сум спасителката што може да те исцели, речи го тоа директно, а не во трето лице!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- И јас се запишав на школо, - рече татко ми и се насмевна. И јас сум ученик.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
(Се облекува. Ги препашува редениците, го зема револверот и камата, ја нарамува пушката) Јас сум готов! (Влегува Темјана)
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Јас сум на крајот, а Никифор до мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа беше како нивните два ума да се отвориле и како мислите да течат од едниот до другиот преку очите. „Јас сум со тебе“, како да му велеше О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Јас сфаќам. Вие инстинктивно не ми верувате.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тогаш разбрав дека јас сум ти бил декоратер.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Јас сум жртва, јас сум предаден“ - зборувал Гарванов.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„Како што најде за Скрче, како што му помогна нему, така помогни ми и мене: и јас сум ти ќерка...” му рече Царјанка.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А ти ми велиш дека јас сум заслужил да возам џип... за да ми прди зад грб некоја заднинска вошка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се чувствувам разнишан од бранови стари стотици години.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Блиските, сестра, јас сум сестра на мајка ти, а од сестра што има помило, поблиско.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
ГРИНАВЕЈ: Кога филмот се појави, често беше нагласувано дека јас сум само обичен манирист.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Како дете, во своите соништа јас сум го позајмувал коњот на Марко Крале, волшебниот Шарец и сум прерипувал со него полиња, ридови, планини...
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Кракатау: ХО ХО ХО!
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Зар јас сум овде на ова боиште каде што има само себеубијци! Одвратно е!“
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но, ако е тоа така, тогаш не ми е јасно зошто јас сум андер­граунд, кога мојата единствена желба беше луѓето да ме забележат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јас сум жена на брат ти, реков. Тука сум по погребот на тој брат.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Оваа е моја и овде јас сум главна, а ти си само случајно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не сум Фјодор. Јас сум Васил Калашњиков - споро рече дедото Васја и заплака.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Колку е големо, сето тоа. Јас сум го сфаќал тоа уште многу одамна.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ај, на име Божје, ќе им се јавам, да како сака нека биде; и така јас сум загубен и така“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Планината се вика Кара Даг. Сенката моја е во иднината, јас сум во минатото.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Една песна триста еха, да кренеме вистински пехар.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Си реков дека за ова нема да му биде жал, затоа што јас сум виновна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
По нецел час јас веќе можев да стојам на нозе; се исправив и видов дека додека јас сум бил во мојата светлина и со неа, Земанек и другарите ме пренесле во самиот археолошки локалитет, под едно импровизирано тремче кое си го направиле археолозите да ги штити од сонцето; ме легнале на едно полско креветче.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Главно мене децата да ми се радуваат, - ми вели таа мене, а јас сум над една бездна: ако не паднам во бездната пред мене, сигурно ќе се содробам во бездната зад мене.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас сум Нероден Петко и таков ќе си останам се додека не се најде тој што ќе ми покаже дека имам мајка, таков сум јас.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Со карактеристична иронија, Дишан ни ги претставил и играта со зборови и филмот, додека во исто време ја опишува својата сопствена уметничка активност како ништожност - “јас сум оној којшто дише” - и вели дека се откажал од своите проекти (нпр. сликањето и Големото стакло), поради тоа што сето тоа му станало здодевно.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Да, јас сум и понатаму во своето тело, а слишатели ми се не само овие што се дојдени по повод моето умирање.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„Нека ја следи Божјата помош на твоите сестри лазаристки од редот на св. Пол де Венсан. И јас сум со тебе!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Можеби сето тоа и натаму ќе продолжеше, или ќе морав, впрочем како што и решив, да измислувам и да се преправам дека и јас сум во некого „зацапана”, но во некого кого и тие го познаваат, ама се случи нешто што сосема ме растрои.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На главата круна златна стави, чудни движења со телото прави, и шмекерски вешто кокетира, закони и правила на сите им диктира... HAPPY BIRTHDAY ELENA Денес јас сум среќна роденден ќе славам, колачи и торта, сама ќе си правам.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Јас не сум како другите јас сум единствена и не повлекувам линија од нашата разделба исцртана со горчина и омраза...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ги слушам другите – сите имаат право. Правам и тоа што не се бара од мене. Јас сум својот џелат.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ми рече дека штом го предлагам тоа јас, дека мора да има смисла, дека тој во тоа не се сомнева, дека јас сум му бил гаранција, дека слушнал оти сега сум бил во тој крај, дека весниците пишувале за тоа и дека и тој ги чека моите големи и градителски, но исто така, и книжевни дела.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас не сум како другите јас сум река понорница која лесно наоѓа пат до твојата душа...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ако ваквиот политички ангажман го нарекувате левичарски, тогаш јас сум најекстремниот комунистички агитатор на планетава.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
И дури среќен, зашто дури и јас сум можел да не дојдам на овој свет, како многуте пред мене што мајка ми при раѓањето ги пометнала...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Отец Симеон се наведна. Тој мисли дека и јас сум пијан.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Јас сум тој што сум, Нинослав,” ѝ велев, „јас сум оној што сакаш да стои пред тебе и тоа е сè што можам да ти кажам,” ѝ велев.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
5.6 Јас сум камен фрлен Во утробата на земјата И во утробата на морето.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Приказната не ја пишувам за да разжестам некого, но со признанието на еден Поко, кој, не знаејќи дека гледа една моја снимена лента со материјал од свадба во 80 и некоја година, а во присуство на еден Цанко и еден Роланд изјавил: „Еј, јас сум ’намбер 1’ во монтажно снимање, ама овој е подобар и од мене!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но јас сум сигурен дека сум способен да го издржам ова насилство.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Мори, жено, ти си Велика, ми вели, или не си? - Мори, јас сум, ѝ велам, ами ти, не си ти, Стојна?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не лажеш, ме прашува Мирковиќ. - Јас сум селанец, господине, велам, и јас не знам да лажам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А Петар само тивко одговори: „ Костадине, овај пат јас сум збрлаенио. Малку се сменаја работите.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Им подаде на братучедите рака за добредојде и рече: - Јас сум ви најроднина овде во селово.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тогаш забележувам дека на сплавот се сонча една гола личност, и почнувам да викам „Помош!“, а таа ме погледнува, си ја отстранува косата од лицето и ми подава рака, но иако се давам, мене ми е страв да ја прифатам нејзината рака затоа што личноста е ТАА.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас сум прилично способна да си ја чувам главата.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А веднаш потоа онаа сугестивна, можеби и корисна но многу неодредена или недосеглива заповед: „Големината на човекот се мери според неговата способност да му го покажува патот на времето“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но Даскалов не отстапуваше: „Можеш да мислиш што сакаш, но јас сум уверен дека Иван е плод на здрава љубов, за жал настаната во чудно време во кое на љубовта не и било дадено да одлучува“, ја разлагаше Даскалов упорно својата теорија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако сакаш да разбереш за мене, јас сум здрава но сум затворена како затвореник.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- Нејзе не ѝ недостига влакно од косата, а јас сум казнет заради неа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас сум крива. Не требаше ни да гледам на часовникот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Јебеш смртна казна. Ја сум либерален за таа работа.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Тој, секога како јас сум говорел, не симнувал од лицето една потсмешлива насмевка, но сега просто ја обесил главата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Еве и на англиски: Madam, J’m Adam! (Госпоѓо, јас сум Адам!).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Де јуре, јас сум во право, еднаш и засекогаш.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
БОЖО: Јас сум честит и лојален граѓанин на оваа земја.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
А јас сум поп човек, исповедувам секого, и нема зошто да се плашиш да ми се исповедаш што си сторил и што мислиш да правиш.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
— Не плашете се од мене, вели, јас сум поет.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Сега, другари“, важно започна Љупчо „ќе ве научам една интересна игра.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Јас сум сите алки од тој синџир што ви тропоти по умот!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ајде, удри, велам јас сум отсекаде удрена.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
АНЃЕЛЕ: И јас сум уморен, и вие сте уморни... (Мара излегува десно). (Вади цигари и запалуваат обајцата).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Пред мене се редат куќи и улици, училиште селско, варосано, чисто, о, спомени детски, одбегнати птици, ко детулче каде јас сум учел писмо!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Долета орелот болно и радосно Како кога се раѓа човек И ми вели И му велам: Зошто јас сум ти, Зошто ти си јас, Ако и овдека како и таму Во планината Сите нејасности потекуваа од крвта, Од морниците што таа Ги распостилаше по моето сиво Студено тело, По стеблата што не сокриваа Од светот што празнуваше?!
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Приказната е магнетот, чија невидлива сила врзува за себе ланец прстења - јас сум само еден од нив...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Но, јас сум дојден овде, пред сѐ, да поздравам писател со голема вредност кој примерно ја претставува ерудитската и книжевна мисла на својата земја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Според други јас сум обичен чевлар, а градот Берн со гордост чува пар чизми што наводно сум ги направил кај нив и, заминувајќи оттаму, божем сум им ги оставил.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Вистина, мајка ми е Влаинка, татко ми е Влав, значи и јас сум”, продолжи замајано, небаре забрзано ги составува и крпи сликите од сонот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И дали само јас сум таа, праведната?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Еве на пример, младиот Лен Вајсмен: две години помлад од мене, има три филма исто ко мене, својот прв филм го снимал кога јас сум го снимал својот последен... само што неговиот прв филм е мега-хит, вториот му е уште повеќе мега-хит, а неговиот последен филм е супермега- хит!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Благодарение на животната тајна што сум ја открил, јас сум успеал да се спасам од она на што е изложен светот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тој ти е сѐ најлошо! За ништо не го бива! Само за да нѐ испусти! Да нѐ искраде!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Колку и да се трудев да бидам јака и да му помогнам, не успеваше, а сепак и јас сум сè уште доволно млада па имам сопствени емотивни кризи, понекогаш и мене ми е потребна поддршка, исто колку и нему или на било кој друг млад човек.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Б.С. изгледа настојуваше да ми укаже дека всушност јас сум едниот од оној мал број познати кој може да си претпостави барем за некоја од причините што довеле до оваа несреќа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ние сме некои барончиња, од лакеите, па и не знам зашто, не ми е грижа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас сум здрав и жив, ти си заклан. Немаме ништо заедничко. Се оддалечуваме. Ти ќе пцовисаш, јас продолжувам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Јас сум Борис, - се претстави и ми ја подаде раката. Игравме долго.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тоа е затоа што заклучив дека е невозможно да се дојде до ниедно “вистинито” значење за кој и да е збор, како што е невозможно да се дојде до вистинската интенција на оној што го употребува (авторовата), дури и ако јас сум оној што го употребува.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ако чекаш таму сигурно ќе те пронајдам – втасав да ја предупредам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јас сум тука, Да ти кажам, „животот е убав“ и со мене и без мене...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
— А бре каде, ефенди; (за рајата сите Турци беа ефендии) носа еден важен абер на муљазимот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како што зачекорив внатре, чевлите ми пропаднаа во пуфчестите јазли и застанав закопан во место, бидејќи забележав дека само јас сум влезен во куќата, а тетка Олга ги соблекува своите чевли надвор, на килимчето пред вратата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас сум само нивен слуга и трудољубив извршител“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Ете, јас сум, алагар, - продолжи трговецот, - трговец од Солун.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Затоа што е дрвена глава, ми вели Јон и ја сум уморен за да помогнам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Куче, да, си мисли К*, јас сум куче на мои... колку кучешки години би имал, си пресметува К*, множи, одзема и дели со определен фактор, веројатно девет, иако не гарантирам, мене математиката секогаш лошо ми одеше, си мисли К* и резонира, значи, јас би бил улично куче на девет години.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
ДЕПА: За таа работа ич да не берете гајле, мое гајле е тоа; само вие речете кога ќе сакате и јас сум готова...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Дајреџијата му се внесе во лицето, целиот насмевнат и блажен, како да сакаше да му каже: „Ништо ти, комшија, не бери гајле, јас сум тука, јас ќе те одведам дома...“
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Ти простувам љубов моја, иако не гледам што треба да ти простам. Јас сум и само јас виновен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го оживувам сеќавањето на секоја приказна од мојот живот без вина и каење, зошто нема за што да се жали, на крајот ќе ни биде мило што излегло како што е, тоа е вистината вредна за раскажување, јас сум единствен сведок на мојот живот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Мене нема да ме гибаат зашто, како што знаеш јас сум во селскиот народен одбор...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Малку, малку, чини, погледни скришум во сметката, и пак: „Јас сум чесен маказар...“, па пак погледни.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И тоа се случи овде, во овие темели, и сега и во ова време, зашто јас сум од ова време и од ова место.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Жива болест! Да нѐ заколе без милост!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Секако, сакам да ја зачувам идејата дека јас сум некој вид експерт - во првата смисла на терминот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Што се однесува до мене, јас сум сигурен дека овој ден ќе биде најдолг и најтежок од сите што сум ги имал и ќе ги имам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тивко паѓа ситен дожд темна ноќ, а јас сум сосема сама... се плашам од тишината на мислата во мене..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
- Е, сега претеравте – згрме страшно со тој нејзин глас од кој, кога е навистина многу лута, коските ми се стресуваат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
— Јас су овде паша, бре ќелеш! — одговори Толе, тргна и го кутна Ферада.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Прво сонував дека тетка ми пеглала и дека пеглата случајно ѝ паднала врз мојот стомак; јас сум се обидувал да ја кренам, но таа никако не се мрдала и само ме гмечела и ме горела.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дури не се оставиме од тоа: јас сум ова ти си она, за нас нема спас!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Чувствував, според нејзиниот глас, дека не лаже; но тоа отвораше сериозни прашања во врска со моето душевно здравје: ако е така, тогаш јас сум почнал да гледам работи што се невидливи. И да слушам работи што се неизговорени.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Немам невидливи пари. Вие како трговци не ќе имате никаков ќар од мене.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Затоа барав да бидам префрлен на друго работно место, во бифето, но за работа во бифето, според систематизацијата, требаше прво да ми се признае осмогодишно образование оти јас сум само со основно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Лежев на твоите гради, го слушав чукањето на твоето срце и чувствував дека јас сум таму длабоко под кортексот во коморите и келиите на љубовта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Јас сум член на окружниот комитет и секретар на партијата на жените.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Шишман плашливо рече: - И јас сум Бугарин.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Јас сум тој Игбал, Кашмирецот. Од нашата продавница твоите родители го купија килимот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
за кучето кое од мирно седење почнува да повраќа, за папагалот розела кој умираше од глад додека некој не му го потсече клунот, за моите болести и абортуси - за сето тоа бев надлежна јас, јас сум била тип жена сопруга, тој просто ме препознал во таа квалификациона група што ја предвидувала некоја научна студија за типови на жени...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Симче си го облече палтото, си ја стави новата топла кожена шапка, си го зема под мишката и доминото и ѝ рече на мајка си: - Мамо, јас сум кај Тоше. Ќе играме домино.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
„Дојдов да те земам – прошепоти суштеството – јас сум девојката од сонот“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Сестри, викнала жена му. - Овој мачител сака предвреме да нѐ породи, Вашите мажи копаат камен, се згрбавуваат, а тој...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„А јас сум тука ставен да те пречекам и в зори, кога ќе дојде вистинското време, да те поведам таму кај што треба да одиш, оти никој никогаш не е подготвен осамен да лута низ пустите простори на својата вечност“, му рече старецот со утешителна насмевка.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ништо друго не е важно, јас сум само постојано меѓу тенката линија на темнината и светлината...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Мажите се испорастурија. јас сум вдовица, мажите на овие две се далеку.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го гледаа лебот, па ми рекоа: Девојче, вака не се меси леб.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Јас сум, велам ама кој си ти, велам, кажи се. 96
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Луѓето ми зборуваат нешто, сакаат на друго да ми го тргнат умот, ама јас сум оглувела, никого не слушам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нападите доаѓаат и минуваат како потреси и длабоко сокриениот глас извикува, ‘Јас сум Џонс, јас сум, тој не е, тој не е, не му верувајте, пуштете ме надвор, пуштете ме надвор!’ Ги гледам наднесените фигури и трепкам со очите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Само тоа остана од моето родно Крчишта кое гледано од тука е толку многу близу, а само јас сум премногу далеку...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Јас сум тој што го јаде ќотекот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас сум веќе одамна кај господа, вели, ние сме први другари со него... Илица и петлица, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Зина и ја изеде.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ти не ли си Дики, осамено момче кое бара широкограда девојка со топол поглед и благ глас?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
ТРОШЧЕЈКИН: За жал, јас сум неспособен уште долго да живеам во атмосфера на страшното.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Ништо – тој си има нервози со школото, па после јас сум му крива.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Никогаш нема да сум твоја, јас сум ѓавол, со ангелско лице. немој да се залажуваш, совршенството можеби е лажно!
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Впрочем, јас сум убедена, дека ако би ми дале мене пет минути да позборувам со него, сѐ одеднаш би се разјаснило.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Букинистот одбивајќи да ги прими парите му рече: Вие ништо не ми должите, пријателе. Јас сум Ви голем должник.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И стана ироничен: а јас сум само пламенен навивач во еден натпревар. Пасива на животот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во главата повторно ми свиреше онаа од Тони „Скопје е мој град, а јас сум негов...
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Си стои тој насрана, гледа, вика: - Филип, јас сум, Нумо!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не мислам дека смее да се каже било што произволно. Јас сум за дисциплина.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Јас сум само квачка, си велам. Квачка со пет пилиња што ми ги зеде водата, си велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А таа се насмевна иронично, ме удри ниско под појасот и гласно ме искара: „Јас сум буквата Љ на твојата машина за пишување. Дел од насловот на сите твои песни.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
„Јас сум добар. Дуќано добро ни оди, има доста работа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Опишуваното звучи најприродно ако извира од споменот, а вам нема да ви биде тешко да го сфатите суштинското, и покрај изменетиот редослед“. (Се разбира, ги сфаќам противречностите што ги трупам при објаснувањето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога трговците ја довлекоа до мене празната кола на две тркала, оној што беше спрегнат во левиот дел на јаремот, ми се претстави: - Јас сум Пишпирик, трговец на мало и големо.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ќе му се изустеше “Јас сум пијан, верувајте!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Гостинот му се претстави на Татко, кој му појде во пресрет: - Јас сум Климент Камилски, бев редовен професор на Универзитетот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јас сум виновен. Другпат не те оставам сам, - зборуваше низ солзи добриот старец. ***
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Пак јас сум, Пандели. Веднаш да формираш резерва и да ја сместиш во Косинец.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Јас сум Методија, Мајк Зуно, Зуноски“, се претстави. „Се радувам“, реков и го поканив горе во собата, извинувајќи се за метежот таму.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И се истури гласот на повиканата владетелка: - Само јас сум господарка на ледените езера и снежните шуми околу нив!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Кој си ти? пак прашува. Јас сум оној што ќе бидеш утре ти. Се грчи.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
По благодарноста од Ивона, Рада ѝ се престави. - Јас сум Рада! - Јас сум Ивона!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дедо велеше: ,Кога ќе дојде празникот 40 маченици, да знаете дека и јас сум таму".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Неосетно, и телото ми минува во друго, во предмет на уште една слика, можеби насловена „Набљудувач“ или нешто слично, и таму, додека во профил, делумно засолнат со дланките на кои се потпирам гледа во жолт, типичен есенски пејзаж, се чини дека му е добро, иако, што се однесува до мене – кон неговата душевна состојба јас сум сосема рамнодушен.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
„Секогаш кога директорот има договори за потпишување ме зема со него. Јас сум му магарето“, рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Вие сте... - Јас сум син на пациентот Младен Деспотовски.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кракатау: А јас сум Ајван.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јас сум изрод, вели пашо. Таков ќе ме памети народот“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Таа просто скокнала од своето место и извикала: „Јас сум учителка и не разбирам зошто Грета изгледа како проститутка!“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А јас ја гледам таа слика и во мене се буди една гордост, му се фалам на некој западен човек, му кажувам дека јас сум потомок на овој јунак.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
— Јас сум против кандидатурата на Небеска, вели Зисо Делевски, командир на народната милиција за Костурско.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
-Јас сум обземен од оваа убавина. Просто неверојатно!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
А притоа знаеш дека ниту јас сум професорот ниту пак ти се наоѓаш на испит по знаење.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност јас сум сам во празната соба и измислувам некаков разговор со Јана што никогаш го немам водено а притоа, што е уште побитно, не станува збор за размислување туку зборување на глас!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знам дека и јас сум мртов, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- И јас сум од Македонија! - И вие? - ќе ме праша таа. - Да, и јас, ќе ѝ речам.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Даниел, јас сум многу болна. Се плашам... О, Даниел, внатре ме боли.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Не ти префрлам за неговата смрт” ми вели, „иако навистина го приумре јадот дека му ги зедовте и нивите и стоката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Јас, ја тресна Петко капата од земја и скоро потскокна. - Јас сум втор..
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
(Пауза) Не наседнувај, Матеј. Полукав сум одошто изгледам. Јас сум само врвот од сантата. Што има под него?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Но јас сум среќна бидејќи го работам токму она што го сакам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тогаш ми била понудена „последната шанса“ за спас, ама јас сум ја прокоцкал и не сум се покажал достоен за нивното „фер однесување“!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Знаеш ти како е да си секогаш таму сама. (Пауза) Јас сум излишна. Јас сакам да учествувам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
ПОКЛОН(ЕНИЕ) - Еден клон се поклонил пред Е.А.По. „И ти ли си ми поклоник?“, прашал По. „Не, јас сум покојник!“, се пошегувал клонираниот тип. „А, сега ме поколеба...“ рекол По.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Јас сум, вели, и ми бега некаде гласот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Впрочем сево ова мене совршено не ме интересира а го продолжувам како да немам поважна работа. Јас сум спокоен.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- И јас сум од Скопје. Се викам Џавид. А ова е мојата другарка. Се вика Емина.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Значи јас сум ти била постара и од таа црква, или поточно таа и не била родена кога ме донеле за да ме остават пред нејзините двери.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Рече, на Шишмана: - Брачко, јас сум готов. Му намигна мангупски.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога и другиот ден Љупчо не дојде на училиште, се вознемиривме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Оче Симеоне, отвори. Јас сум, отвори. Ќе стојам пред вратата и ќе чекам.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сакав да ја смирам, да ја предупредам дека јас сум сигурно во првата третина ученици која ќе го помине класот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога мајка ми му ја покажа својата новинарска пропусница на редарот, на која што јас сум особено горд, тој се погрижи да ни најде најубаво место - првиот ред од балконот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И кажи ми, мене сѐ ми раскажуваш?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја погледна бледата сенка на својата фигура што паѓаше на ѕидот од левата страна на креветот и рече: “Јас сум изменет, јас сум сосема друг, јас сум мал, грд и лош.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Добро, и јас сум против јаже.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
ПАВЛОВНА: О, па јас сум полноќна ѕвезда.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А јас сум седнала онака настрана, сум зела игли и јаток и си плетам со рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„ Јас сум свесен за својот идентитет.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Каљостро: Добравечер, Скопје, јас сум Зомби.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Внимавајте: јас сум газда - а вие купувате“.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Навиениот будилник во него беше сигурен и непогрешлив. „Јас сум ти потреба?“ го праша еднаш таа стискајќи ја со коленици неговата рака.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А потоа сфатив дека јас сум светот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Јас сум понесреќна и од мртвите, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А кога треба некој мене да ме сослуша, па тоа не е ништо страшно, јас сум мала.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Но овој пат, кога втаса до оној негов исказ за должностите што ги заземаат сега Бунде и Јана, не прашав за Катерина туку реков А што се случи со Стариот писател?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кој вика? - Тетко, јас сум Петко! Отвори! - рече гласот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Што? Зар нема да се видиме? - Кој знае... Војна е...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Од каде ќе знам јас? Јас сум мал и тоа не ме интересира.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Можеш да ме наречеш и со тоа име, немо ми одговори пајакот, но јас сум сепак волшебник без име.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И треба да сме зачудени бидејќи знам оти секој од нас е слика на космосот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Стомачето, пак, не знаеше уште како да се преврти пред неа за да ја направи љубоморна, па зеде да ме љуби и бакнува шепотејќи ми на увото дека јас сум неговата кралица.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
ЈАКОВ: Јас сум слободен внатре, во она што ми е пишано. (Прска црвен спреј на лицето. Остава трага на ѕидот.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Но јас сум свикнат на крв, рече. Не е премногу крв за една вечер.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Збогум драги мои, јас сум неизлечиво болна.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Погледнете ме, јас сум тој - момчето Молња!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Да, јас сум Еди!...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Јас сум случаен повратник од бездната и затоа се плашам од слободата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се удира по гради и вика: „Јас не сакам војна со Србија, јас никогаш не исках војна со Србија, вика, јас сум за Стамболиски, И теј нататак.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тенеќе! Мисли дека јас сум до толку глупава и не знам дека тој посакува да стане зет на влијателен полковник и по неколку години да влезе во парламентот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Сиот свет е мој, јас сум светот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Влези ако можеш! - Росана ми рече дека јас сум имал срцка шеф. Токму со тие зборови се изрази.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Она: „Дали ваквите дилеми не се бегства од суштественото?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
БОЖАНА: Брат Јордане, јас сум дојдена за Симка, ако биде среќа и ако си согласен да ми ја дадеш за син ми Костадин.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
- Јас сум водач на едно движение тука, - рече таинствено тој и го погледа Коча малку преку рамо, небаре сакаше да го предупреди: ама ти молчи си...
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Ти ли си? - пак праша затвореникот, како да не им веруваше на своите очи. - Да, јас сум.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ти си дел од една киклопска глава, а јас сум преморен, небото плаче со моите солзи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Којзнае!) И јас сум сепак само човек (фрустрација без воздух).
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ајде да заминам в гора можеби лавот ќе ме земе јас сум од негово племе Ќе го замолам уште еднаш чесно можеби ќе ме прими лесно.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
А потоа, како да му се симнал тежок товар од грбот, како да го понесе нешто убаво, секојдневно, извика: - Јас сум обично дете!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Доколку тоа се вклопува во нашиов разговор, повеќе би сакал, наместо непосредно да ви одговорам, да се впуштам во бескрајна анализа на реченицата: „Јас, јас сум, јас сум роден“ - кадешто времето не е назначено.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Радоста моја денес е бескрајна, среќен јас сум ко детулче мало, поле мое, поле прадедово – ново време голем дар ти дало!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Дали јас сум крт и зошто повеќе не сум на покривот?
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
За да проверам дали сум во право со сомнежите, веднаш се јавив на мајка му. Ѝ кажав дека син ѝ нема клуч и дека јас сум замината, па затоа тој во секој момент треба да пристигне во куќата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но јас сум тој кој ја замислува и ја знае таа тежина, а Борко сега, најпосле, си е мирен.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во ходникот ја очекува лакеј во униформа, на улицата пар вранци и санки со мечкино крзно...
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас сум богородица, вели, ама никому за ова.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Зар не гледаш, зар не виде оти јас сум ангел, а не старица“, ќе рече сестра Ангелина од истоимениот расказ, а раскажувачот ќе додаде: „Како самиот Господ да ја пресоздаде ликата на сестра Ангелина.“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Јас сум вдовицата која над челадта свои бдее, па ни коп ме плаши ни болка од кобта, ни пустински ѕвер...та и тој ако ме проголта, жива ќе излезам од него, ке го распарчам одвнатре, децата да си ги спасам...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Значи, ако јас сум кумот, ти старосватица, ние сме почесните гости на иста венчавка, се досети Виктор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ако е за комунизам, јас сум комунис’, ама дека има и нешто друго, има...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
По некое време дојдоа и Џеки и Кенди со некои двајца типови што не ги познавав.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Ама слушај“, му велам, „јас сум претседател на Народниот фронт, јас не сум ни шпион, ни поткажувач“, му велам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако ништо друго, ми сигнализираа дека јас сум главната карика и медиумот за комуникација.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
- Ти Христина гледаш, - продолжи татко ми, јас сум по цел ден на работа, тетка Рајна е веќе стара, а и болешлива.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- И јас сум без ѕевгар. Ако сакаш ќе се здружиме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Пушката е со мене, им реков, а јас сум пак со вас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Можеби јас сум гледал и поголеми и подобри работи на други места, но за мене е чудо дека овие работи веќе ги има во Македонија.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Беше во состојба со денови да се однесува како немтур и да се обидува да ми наметне вина мене, дека, еве, јас сум била нечовек, штом така грубо, а не нежно, како што беше навикнат, се однесувам со него.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На стражарот му реков да ти понуди малку повеќе воздух и светлина после оној темен престој што самиот си го одреди!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можеби возрасните мислат дека децата не можат да бидат несреќни до смрт, ама ако мислат така јас сум сигурна дека ништо не научиле во текот на животот и попусто им се годините што ги имаат и искуството што го стекнале.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Или тапиите дај ги, велат, или омажи се! - Па јас сум мажена, велам, при жив маж ли да се мажам?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас сум жива, се јавува Воскресија Мукаетова, ми иде како од онаму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И Андреја Тарковски си отишол дома, ја викнал мајка си и ѝ рекол: Мајко мори, јас сум бил мртов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас сум заморена од твојот замор и копнеам по приказна.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Да не ви текне повеќе да чкртате по тетратките дека јас сум ја сакал Бала.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Гледај чудо, излегува дека јас сум тука за да ја вратам во Маказар омразата на вековите, кавгите и клетвите, убиствата, безмалку крвната одмазда на времињата минати.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Луција имаше право: јас сум можел уште тогаш да ја обезбедам својата иднина, со едно просто потпишување на текст што друг ми го составил; требаше само да станам дел од едно колективно, врвно јас – и сѐ ќе беше како треба. Вака, меѓутоа, јас бев на полпат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас не сум соц-реалистички уметник.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Инженерот ме однесе до крајот на салата каде што, потпрена на ѕидот, се наоѓаше една слика, висока околу два метри, на која беше нацртана кула.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Прости, чедо, Бојанчо, јас сум виновен.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ти си црв. Јас сум цреша.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Но, додека ја затворам чантата и мавтам да ми ја донесат бундата, а сето семејство се збрало, таткото, подмириснувајќи ја чашата рум што ја држи в рака, а мајката најверојатно разочарана – па што, всушност, очекуваат овие луѓе од мене? – сета облеана во солзи си ги гризе усните, а сестрата мавта со шамичето натопено со многу крв, јас сум некако подготвен, под извесни околности, да признаам дека младичот, можеби, е сепак болен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Така му било пишано... - продолжи тетка ми Марија, - рано го зеде Господ, - прошепоти низ солзи, вртејќи се зад неа да ја погледне фотографијата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас сум курва, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа стоеше отстрана и плачливо шепотеше: „Ама јас сум... истата, таа...“
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Но само така знаев дека тоа сум јас, јас која грешам и ги исправам грешките, јас која простувам, јас која сакам и се обидувам речиси секогаш да ја кажувам вистината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но јас сум жив, ќе ја уверува, нашите приказни се во кристалната ваза.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ти си ментол бомбона. Јас сум кока кола.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Те молам само не кажувај дека јас сум ти вториот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Еден од стражарите ми вели: Стани ма Милке, тука не се седи, а јас велам: Е, баш ми е убаво.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас сум околиски секретар на НОФ. 1.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога јас рецитирам песна за морето и морнарот, кој ништо не се разбира во поезијата, ме поправува, јас сум му благодарна.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
- Ако, и јас сум таков – се обиде да го оправда своето љубопитство стражарот од ходникот пред да ја затвори вратата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Барем да беа трње што убаво ќе ги сеќаваат чекорите на иследникот кој се труди да ме следи!) Но еве, од некаде почна да надоаѓа светлина и да го разголува сеќавањето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа, и неговата додатна дилема што мене ме развеселува а него, веројатно дефинитивно го дотепува; она сладникаво но и горчливо прашање, што самиот тој со тивок глас си го поставува: „Дали навистина ќе ја довршам со успех задачава, и како ќе ме наградат ако ги совладам безвредните тешкотии?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
— И јас сум затоа овде, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Значи јас сум подбрканиот и секогаш сум во очекување на тој непознат настан кога и вистински нема да ме одмине многу спомнуваната горчлива чаша од Новиот завет и тоа само затоа зашто негде сум го спомнал мојот необичен сон.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се чудев, што ѝ имам згрешено на оваа девојка та толку непријателски да ме осудува дека јас сум виновна затоа што не сум таму, во време во кое подготвував еден од најважните испити.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А јас сум светот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Во Америка јас сум гледал претстави што чинеле милиони долари, но не сум видел за една вечер толку голема убавина сконцентрирана во една единствена претстава каква што е претставата на Ансамблот... (Нова Македонија, 10 февруари 1953).
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
СЛОБОДАТА: Јас сум онаа за која ти многу често си зборувал, во која си се колнел. Јас сум твојата сакана…
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
- Ама, јас не сум било кој! Јас сум... - Рада го прекина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се разбира јас сум далеку од ваквите искуства, но ете, токму таа слика ме следеше кога влегов во ходникот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Немој после мене да ме окривуваш, дека, ете јас сум причина што ти се откажуваш од синот...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Јас сум роден, јас ќе умрам. Имам раце и нозе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас сум ви рекол еднаш, а вие да мислите — илјадапати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- И јас сум слушнал дека учеле за команданти и комесари, ама, изгледа, во таа своја ука заборавиле да бидат луѓе.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Последниве денови особено ми недостига. Долго се задржа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Грета: А јас сум Грета.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Па токму со тоа си ме навредил: јас не сум никој... јас сум ти најпрва другарка... јас те запознав со сите...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Сепак, јас сум таа која го одбра животот таков каков што е, јас сум таа која се пресели таму за да живее со тој човек.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Јас сум неарен, велам, ништо не знам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа е исто така и момент на потпис (на другите и себеси) со кој сме прифатиле да се запишеме во некоја заедница или во неизбришлива врска: раѓањето на субјектот, како што вие споменавте предмалку, е повеќе од „биолошко“ раѓање, но за тоа токму е потребно телото и неизбришлива ознака.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кракатау: Ни сам не знам како се најдовме овде...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Што мисли таа, дека јас сум некоја глупачка и дека баш ништо не разбирам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Јас сум Џони“, реков. „Го земаме г-дин Фаца со нас“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Од таа 1977 до некаде 1981, кога се запишав на Академија, јас сум потполно слободен, освен што волонтирав кај Хаџи-Бошков, што е исто добро искуство... Ти си првата генерација на ФЛУ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
— Јас сум, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- А каде го најде тој Маџунката? - Во Криви Дол работи, Свети Николско!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За среќа, главно веќе ни не се сеќавам на своите страдања.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ем јас чунки сум прв на земјава наша, како војводата ваш што го имате во Прилеп, така и јас сум овде, - да сум ја опколил сета земја околу наоколу сум видел оти не може ништо да се прибере од лоши спили и далги.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Неосновано е да се тврди дека јас сум единствениот кој го постигнал тоа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Јас сум татко на шест деца, вели, и знам како дише жена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И јас сум портретист, но летно време се живее подобро.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Утот ми рече дека е грд и се крие од луѓето за да не му се смеат.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
А, сега ми се чини, дека јас сум згрешила, дека ти не си чувствувал ништо, а само си се вртел во кругот на мислата, дали Баумгартен ќе ти ги даде тие грошеви за да избегаш.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Чуј, не ми е името бес. Ни ден. Јас сум страв, навев и ’рж. Сѐ сум, најмногу ранет, изгубен“.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Јас сум Жан Андре! - ми ја стисна раката фигурата, што личеше на мускетар.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Уште Томе не дорече, скокна една ученичка: „Јас сум од ОУ „Димитар Миладинов“ - еве тука - во непосредна близина, не сме на никаков терминал - ама издувни гасови колку да сакаш!!!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тој си стои на своето место и не се помрднува, јас сум се искачувал до високи цели, некоја сум дофатил, друга не, ме турнал животот долу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас сум добро,благодарам на прашањето и се надевам и ти исто така.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Се покажува дека Ема била во право: јас сум Тој Некој кој допрва ќе ги испишува празните страници од нашите животи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
МАНЕ: Немој после да кажеш дека јас сум крив!
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Истиот тој татко, јас сум сведок на тоа, кој ниту еднаш не ја посети Лена во породилиштето кога Стефан се роди, додека на другите родилки мажите, тукуречи, им спиеја под прозорците на породилното одделение, згора, значи, на тоа, го испрати својот шофер да ги земе од болница.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го слушам, мајко, - Јаглике, сите јаглики светнале... му велам - Свенале, Трајане - и јас сум ти свенала... среде лето слана ме попарила...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- И јас сум била некогаш на твои години – ми одговори мирно таа и одби да го продолжи разговорот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога Хабермас нпр. зборува за мојот еврејски мистицизам, тој се повикува на една американска книга на Сузан Ханделман, која во моите очи без сомневање е занимлива, но мошне проблематична во врска со тврдењето дека јас сум загубениот син на еврејството.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
-Велат дека ова е добар крај.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
О, води, мислеше, води, води, и јас сум од корен од своето небо матен но немам веќе сили да бидам и лут, вака без дефинитивна сметка што сум со едно срце, еден мозок, една бездомност - човек или вепар, со ситни капки грев во овие очи.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
- Татко ти тоа го вели на шега, а употребувајќи ги тие изрази сака да каже дека јас сум некаков борец за правата на жените за ослободување и менување на нивниот, со векови непроменет, живот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Јас соудрузи есенбаци – умилно им велам и им ги полнам чашите – јас сум мирен, чесен и гостољубив граѓанин и многу сакам да им помагам на сите кои имаат потреба од помош.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Јас сум ви рекол еднаш, вели, а вие да мислите илјадапати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Точно: јас сум Нова Година, Втора!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Му веруваш на овој шут уплашен, ми вели Мирче, и веруваш дека и јас сум ко него? 46
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние сме во пештера! Или во рудник.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Извадено ... едно! А јас сум слеп на обете.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И на такви случувања мракот им е сводник!?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„За насилство јас сум скроен!“ Се огласил со крик боен, „Сѐ што видам да е мое – Денес бара, утре море...“
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ми се расипуваат, така, во главата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Значи јас сум долго очекуваната слугинка која недостасуваше во домот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Си мислев дека само јас сум будала, ама ти си била уште побудала.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кој си ти? - Јас сум еден црн кос. Можам ли да влезам? - Влези, - му рекоа. - Ќе живееме заедно.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Како што беше размаван, така викаше, фрлајќи зборови меѓу две удирања: - Луѓе... . Народе... . Бегајте! ... Јас сум готов...
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Домаќинот се фати за лице како да се плашеше да не се насмее.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Миговно ја жегнува жеговна мисла: - Прости ми, мајчице мила, сум згрешила... сум се загледала во очите на момчето што вчера ми го препречило патот - ама мислата не ја изусти, ја премолча - за до крај да го дослуша сонот, па му рече: - И јас сум го сонила твојот сон.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Но, јас сум готов да се жртвувам себеси до последниот здив, за несебична служба на нашата заедничка престол-татковина ако само тоа биде во согласност со плановите на највисокото раководство.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И јас сум член, велам, но нејзините интереси не можат да бидат поголеми од моите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мене остави ме на мира... Јас сум решен да не бегам...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Јас сум секретар на пет реони.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може рече дека ќе дојде за 30 минути.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Добив писмо. Драга Бреза, голема, мала моја, Размислувам на почетокот од моево писмо дали да ти се извинувам за големото доцнење.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Ти да молчиш!“ му се налути Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Јас сум Абраш, водачот на „Црните пантери“, разбра? - Прости, - реков, - заборавив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
РИСТАЌИ: Така си е, ама јас сум ѝ вујко, мене ме боли...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Брате Јоване, јас сум една од оние бубачки што со своите многу очи гледаат десетици слики одеднаш - и се виде самиот себе во гумени чизми до појас, таму, на едно мочуриште, меѓу трски и меѓу селани, потонат в густо и зелено крекање на илјадници невидливи жаби.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Јас не разбирам. Јас сум глуп. Леле ама сум глуп.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
И јас сум одлучен...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сцената си постои, артистите си постојат, јас не сум ни сценарист, ни режисер, а сепак, чувствувам некоја одговорност, божем јас сум тој кому ќе му замерат за поредокот на сета вселена, за хаосот и за редот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кој рекол дека се раѓаме еднаш?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Јас сум волшебник! Јас сум волшебник! - почна да вика Димче. - Јас можам сѐ! Штом е така, ќе видат...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Јас сум виновен, јас сум мамо! – продолжуваше Саше неутешно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас сум тажен и јас сум стар.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Барменот Шкот негодува што губат од факинг Маседониа... а јас сум премногу поспан за да му се наебам мајка мајчина!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Клучот - како нешто најскапо, како потврда дека и јас сум слободен, самостоен, способен да се грижам и за себе, и за домата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Што има на мајка ми да ѝ вика, кога јас сум таа што згреши?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„ Се сеќаваш ли дека на едно место во твојот дневник напиша“, рече тој, „ дека не е важно дали јас сум пријател или непријател, затоа што сум барем човек кој те разбира и со кој може да се разговара ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Јас сум еден од основачите на........ партија, ама сега делувам од позадина, не сум тип што сака да се експонира“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јован седна на клупата запали и рече: - Истресен си, Коста, и ми се чини нетокму си. - Ете, сега и луд ме направи...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јас сум пак таму меѓу зградите на „Нова Македонија“ и стравувам дека секој час можат да ми излезат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Дури и сега, јас сум сосем свесен за тоа, ти се држиш за својата болест, верувајќи дека таа е доблест.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дедо Мраз ѝ се претставил: - Јас сум светски патник... - Фрррр! – Одговори мечката.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Јас сум Пиларски, еј! Знаеш ти кој е Пиларски? Знаеш ли што значи еден Пиларски? Пиларски!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Јас сум тринаесеттиот ангел, Луцифер. Јас сум пратеникот, шпионот на злото.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Дека таа лично од мене не побара да си го поврати она што и е одземено!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Јас сум... - Знам, твоето име го запаметив уште во автобусот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Па добро, зарем не ти е мил животот. И јас сум имала кризи.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но, јас сум свикнал со него и затоа ми е тешко да се разделам.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
„Глупости пишуваат овие, тие ќе ми го раскинат бракот…, па јас сум сѐ уште со тебе во брак. И ќе бидам.“
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Шефот светна од задоволство, па рече: – Ти, синко, далеку ќе дотераш ако стапиш во партијата! – Јас сум веќе член! – потврди гордо брат ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Јас неа ја наговорив да му пише нему и да му рече оти божем јас сум ѝ на умирање.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сепак, за да го изразам своето неслагање, иако со послаб глас го соопштив она што морав да го речам: - А јас сум сигурен, драга Катерино, дека можам да сакам и со празен стомав - реков изненаден и самиот од точноста на одвај изговорените зборови.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ако умеете да чувате тајни би ви открила нешто: јас сум во потрага по совршениот пехар, пехар што нема никакви дефекти од било каков тип во својата форма.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Јас сум само никаквец од псевдовисокото општество и ме сметаат за „мил шегобиец“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Марија...“ „Го мачеше.“ „Марија, чекај. Немој. Јас сум закон. Јас можам сѐ.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Слушај, му реков еднаш в крчма, слушај, јас сум измама и помалку сум вреден од најлошиот лик на твоите платна.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Секој знае – кога спијам не смее да шушне змија, верверица, куна, крт! за таквите јас сум пекол, за таквите јас сум смрт!“
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
А знаеш дека во куќава јас сум домаќин, нели?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И, додека си мислам дека мојата срамна прошетка заврши, професорот им објаснува на децата, од кои јас сум една рака години постара, дека сега „пациентката ќе ја полнат со воздух“, па ќе ја посматраат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тропна со железото на портата и бргу слушна глас одвнатре: – Кој е? – Јас сум, Сефедине – му се кажа кадијата на својот домашен слуга, Сефедина.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ќе ви ги напишам вашите „останати“ и одете по ѓаволите! - службеничката уште еднаш ѝ се обрати на целата опашка и јас ја добив неопходната легитимација, која потврдува дека од сега па натаму јас сум граѓанка на Хрватска.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Јас сум некој со those little guys над буквите на своето презиме.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тоа си ти и јас сум тоа и јас сум твојата малечка женичка.”
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
- А тоа што велиш дека не сум донесол пари, јас сум задоволен што видов сè и тоа ми е најголемо богатство.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во последно време тој често се подсмеваше на нашата слепа послушност кон задолжителните патокази на стварноста. – На сите ни е неопходна нотичка позитивна лудост – ми рече, а потоа ја испразни својата трета чаша црно – Ми се чини дека јас сум веќе сосема близу.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Но за тоа подоцна, оти времето не е стигнато, о возљубени; а јас сум познат по тоа дека уживам да сочинувам слова секакви и да си измислувам свои истории што воопшто и не се случиле, ама да изгледаат така како пред очи да ви се; и знам сказанија да преподавам така, со прекини; по малку да ви давам да вкусувате од собитието, од слаткиот мед на историите, како на изжеднет вода што се дава во пустина, капка по капка, за да не го усмрти заситувањето на жедта, на потребата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа го тврдам, не само поради тоа што си личат еден на друг, зашто такви примери на луѓе што си личат еден на друг, има многу во светот (а и јас сум среќавал луѓе што личеле на мене и сум се штрекнувал при таа средба) - но овде е следниот аргумент: како млади се сакавме со мајка му на Методија Лечоски, дрварот, и имавме блиски односи.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Не плачи, те молам Саше, не плачи, не си ти виновен, јас сум! – го прегрнав и се расплакав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тејлор подоцна ми кажа дека скокнал на него само заради тоа што јас сум изгледал премногу глупаво со онаа шапка, па некако му било жал...
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Јас сум уморен презаситен раствор.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Од раѓањето Горичино јас сум над неа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во оваа вејавица, под лудите завивања на ветрот, во овие диви планини што лежат под дебел снег, под постојан дожд од топовски и минофрлачки гранати и непрекидно кракање на митралезите и денес јас сум жив.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во душата исти, заблудени синови и ќерки, како половина од главата на детето кое ми се смешкаше во детството, сметајќи дека јас сум единствениот што ја има таа претстава во главата: Невидливата е претворена во црвено масло, како нашите во минатото тазе лузни по абдомените, од кои се извадени протозоите.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
И јас сум од Костурско, вели Калчев.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега, помислувам дека и јас сум бил сведок на таа борба.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На пример, таа е тука, дома, се движи низ куќата, или седи и чита, или пишува нешто, или баш ништо не прави, а и јас сум дома, заедно сме, но всушност не сме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Примери за „product tie-in” има навистина многу.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јас сум одамна умрен, вели, ама заборавиле да ме закопаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
БОРИС: Се измочав без да ме боли. (Пауза) Не ми честиташ? (Пауза) Светот е завидлив на туѓи успеси. (Пауза) Тебе ти е сето ова просто, нели? (Пауза) Јас сум за тебе прост?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Македонецот сега ја исправи брадата и со некаква смиреност во очите и на усните ја извади волнената капа од главата и погледна кон масата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој ме повика и ме искара, зашто јас сум ѝ дала цела чашав вода да се напие.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Да, јас сум, - рече таа и веќе во рацете ми туткаше шарени бинбончиња што убаво изгледаа, но не беа вкусни како оние од самопослугите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас сум овде во пределот на црвената боја на животот, далеку, недопирливо далеку од онаа студена и сива гасовита состојба во која се наоѓа човештвото.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
ЕВТО: Јас сум неписмен затоа што сакав да останам неписмен. СУЛТАНА: И успеа.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ќе ѝ рече: Марија, јас сум роден под знак на бик, горд сум. Сфаќаш ли?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И затоа од секоја страница на својата книга за Мојсеј, брат ми како да крикнува: „Ни тој ниту пак јас сме Евреи; јас сум, како и тој, самороден водач и пророк!“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стражарот го забележа огнот од цигарата и ја зеде пушката на готовс, но знаеше дека кој чури цигара не е лош човек, та го дочека на десетина метра пред него и силно викна: — Ќим с'и сен (Кој си ти?) — Бен'м коџабаши (Јас сум кметот) — одговори Илија и му се приближи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како илустрација за пробивот на “лудилото” на тогашните театарски сцени накратко ќе изложиме неколку моменти од неисцрпниот Шекспиров човечки пандемониум.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас сум беден работник. Зарем не?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
МАЛИОТ: Курта е најсакан човек. Курта го сакаме сите. Курта е јас. Јас сум Курта.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Си можел и да не се родиш и да не бидеш во овој дом, затоа има да ги почитуваш правилата што јас ќе ги поставам, и не сакам да чујам ниту збор повеќе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Лично јас сум организаторот! Ако го барате него - овде сум!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Е, моја драга Небеска, вели, јас сум пеела и пред навртен митралез.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Почнавме песна „Јас сум чесен маказарчанец, од Монастирската околија“. Зајдовме до доцна. Фрчеа конзерви и шишиња пиво.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас сум Коте Малјанов. Вујко, ако ме препознавате, - рече. - Вујко Коте! - рече Србин.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Таа само миг поголтна, па рече: „Јас сум Тодора, имаш на ум?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А јас сум човек од друг ков.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„О, јас сум сосема сигурен“, додаде татко ти, „дека и во двете војски речиси рамномерно беа застапени и крадците, и убијците, и шпионите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Па ова е моето гнездо, јас сум го правела!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Портокалова месечева мена или реинкарнација Не очудувај ме Ако јас сум болка, ти си портокалово во неа.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
- Јас сум господине, - се побуни Шишман, објасни:- Дека Шишман ме викаат, затоа не сум тој.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ќе ме учел како јас сум го побркал времето.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ти се подбиваш со мене, зашто знаеш дека јас сум сираче, дека нема кој да ме заштити!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Тие оттаму даваат пари. Потплатуваат... За да бидам тука... Затворена... Јас сум во логор... Ти гледаш!...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Кој си ти? - праша глувчето. Зеленото чудо со големи очи рече: - Јас сум жаба. А ти? - Јас сум глувче.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Јас сум уверен дека ќе ви понудам појасна слика на настанот ако дозволите да го сторам тоа според дотокот на сеќавањата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Задоволното убаво лице и мебелот велат: „Јас сум среќна и богата“. Но, не верувајте, читателу!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Значи други ми ја напишаа фирмата, не ја измислив јас!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Точно е, јас сум неговиот професор и имам задача да поставувам прашања и ништо повеќе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А ќе треба притоа и да посведочи дека јас сум ја измислил оваа приказна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-И јас сум овде од неодамна.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Иако во исто време, јас сум светот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
- Не ти го кажав ни името - јас сум Хелвиг, ѝ рече и сè уште ѝ ја држеше раката.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Со години, Нумо, јас сум врвел по сите врати и раце на грчката полиција.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Затоа и се служи со некои посебни зборови Нејзината проѕирност ја чини сосема отсутна Но јас сум свесен за илузијата коси Или лажовното чувство На допири на прсти; Шепот на усни што знаат да ти ги наполнат ушите Со зборови ископани од морски школки Или залутани вокали од древните записи на веќе Непостоечкиот вилински свет.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
А пак приказните на Огнена Гулева, дека низ моите одаи прошетале многумина... ме потсетуваат на снегот: напаѓал напаѓал а по него безброј траги, но само до утрината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ТОМЧЕ: Стојанко, зошто така зборуваш? Си чула од мене такви зборови?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Јас сум во средето на таа толпа, не гледам до каде се простира, но извесно е дека е тоа море од народ.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас сум збунет, долго патував.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Вас, господа, ве нема на мојот список а јас сум немоќен да изигрувам некакво началство и прочее.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Потем додал: „Јас сум борец... Летај, брмчи, боди, сечи, Пред мене и џин ќе клечи!“
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
— Сепак, јас сум му тетка, сестро.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ама, не, - ја прекинав тетка ми, - јас сум на еколо- Не успеав да го довршам слогот кога тетка ми прво гласно писна, а потоа вресокот се претвори во еден ритмичен низ од звуци, кој на крајот се претвори во "не".
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас не сум јас и ти не си ти. Јас сум ти, ти си јас. Толку сме туѓо наши. Ничии, а сечии. И сепак... само свои.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
САВЕТКА: Јас сум, брату, со Антица. Побрзај отвори!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Јас сум оргулата на Универзумот... Сѐ сум снабдил, месиштето, духот и здивот...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Да бидам искрен, јас немам поим што значи тоа: андерграунд, освен ако под тоа не се подразбираше дека ти не сакаш никој да дознае за тебе и да те вознемирува како што тоа го правеа за време на Сталин и Хитлер.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ако со нашето знаење му се противставиме за направеното ужасно дело, јас сум убеден дека за него тоа ќе биде таков шок што наместо да го придобиеме кон нас, уште подалеку ќе го оттргнеме од нас и никогаш нема да можеме да му се доближиме.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Јас сум задолжен да ги пропуштам оние со покана. А вие, забележувам, таква хартијка поседувате“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Последен пример на оцрнување што јас сум го видел е во филмот Врана (првиот гранџ филм, ми се чини).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Потоа додадов дека е човешки вљубените да се сомневаат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Павле очигледно се противеше – до Бојана и Александар стигна реченицата Јас сум одликуван гардист!
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Во Струмица живееше прочуениот зулумќар и богат Турчин Назлам-бег.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Но, на задоволствата се сеќавам живо, на сите пријатни чувства. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 201
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Биди ми сѐ како што јас сум за тебе сенка која ќе те следи и во мракот.. Зошто едноставно Ти си Ти...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Дали ќе видите некој сон оти јас сум во една пуста земја кај што петел не пее!
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Барем да личеше на шепотење.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За ова веднаш потоа ѝ раскажав на Добрила а таа на шефот Кузе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас сум борец, другар Захаријадис, а не душкало и доушник!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас сум господар на својата душа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Јас сум, се оѕвива.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Отвори, бре ќерата, — се слушна остриот глас на Адема. — Јас сум бегот, кој ќе тропат друг!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- А, јас? - се побуни Бреза - И јас сум голема, колку пораснав откако тргнав во градинка!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас сум ѝ велам без да го подигнам гласот да ме чуе и влегувам во кујната. Таа лежи. Настината.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Признавам дека и јас сум од таквите: по неколкупати на ден ќе скинам од зелените.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И јас сум бил војник, имам и син војник. Ама де! Крчмарот се зацрви уште повеќе.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Јас сум сега во змијарник влезена, што се вели, а вака сама, како што ме гледаш...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Од вечерва; од овој миг, јас сум Нова Година. - Нова Година, жими тебе....
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Не ми даде никаков аргумент и сега пред јавноста испаѓа дека е тој во право, а дека јас сум тој што ја нашравил збрката.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„Куќава“, вели, погледнувајќи наоколу, „ми припаѓа мене. Со тестаментот на татка, јас сум стопан.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ритон, јас сум крпа!
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Наредните неколку минути само лежев во креветот збунет од инцидентот, длабоко во себе верувајќи дека навистина јас сум ја испрскал шолјата додека сум мокрел и дека поради мене братучед ми сега заработил заушка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас сум Македонец и интересите на мојата татковина ми се претставуваат така: не Русија и Австро-Унгарија се непријателите на Македонија, а Бугарија, Грција и Србија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
— Тавариш началник, велам, јас сум по грешка меѓу криминалките.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
• На што можете да ми укажете во вашиот досегашен живот што би можело да ми даде барем некаква индикација дека за вас постоела и таква можност?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Те предизвикувам да дојдеш. Ајде, дојди. Не биди пичка.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Дури некогаш ќе се сетам дека само јас сум плачела. 19.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Јас сум реалист – ми велеше Кеавиер, додека, пред Халите, го пиевме топлиот џем од палачинките меѓу прстите – сета наша литература е реалистичка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
— Јас сум политичко лице, велам, секој ден чекам да се вратам во Југославија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа значи дека јас сум со половина душа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ааа... види ваму, ќерко, јас сум дојдена стројница, да те вршам за Трајчета Митрески.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
— Јас сум за еден сон овдека, вели, за смешна работа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не падна во тоа нишање, зашто - се клатеше - јас сум едно непрекинато паѓање, до крај на своето постоење.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Јас не плачам. Сите жени на оваа маса носат очила. И пушат. Мензата е како оџак.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И јас сум ти некој командант.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој ден таа ми рече: „Не мораш повеќе да се трудиш околу мене, не мораш да ме сожалуваш, јас сум добро.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
ПАНДЕ: Ете тоа не ви чини; Коте што рече: Кој трга наваму, кој трга натаму; јас сум ова, ти си она...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
„Јас, јас - јас сум прваче!“ фати збор Мими.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Јас сум Ведан, - му одговорив и се стрчав повторно меѓу децата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Да, да, - ме гледаше Грофот - веројатно јас сум виновен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Можеби јас сум тој, ваша светост!
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Ама ќе процениме ние во штабот дали јас сум во право... продолжувам да читам и немојте да ме прекинувате. Срамота... Молк!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога подоцна му ја споменав оваа епизода тврдеше дека воопшто не ме погледнал и дека сè ова јас сум си го измислила, дека многу преувеличувам, а кога се подналути, дури ме обвини дека лажам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ннне ... јас сум, гггосподине мммој, приблискиот распоп .. .
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Камбо тогаш ми рече: Миле, ќе кажам дека јас ја прекинав колоната, јас сум Циган и не е штета што ќе загинам, а ти си убаво девојче и ако загинеш цел баталјон ќе плаче, а кога ќе чујат во селото и тие ќе се расплачат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Бабо, јас сум, - ѝ одговорив, па се сетив дека таа не може да знае кој сум тоа - јас.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јордане, јас сум дојден за Симка.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
После ќе се намачам да ја одлепам мастиката, а јас сум виновна што ме мрзеше да ја фрлам во ѓубрето.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ти си Дуковице, велам. - Јас сум, вели Дуковица Вендиоска, ти носам писмо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Јас сум ти мајка, му велам, немаш друга мајка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Јас, јас сум брате, а кој може друг да биде?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Напати ќе ми се стркала од јазикот и по некоја навреда.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во душава гори оган, со него горат и зборовите, затоа молчиме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Додека се капеш во морските води, јас сум дивиот бран што ти прети.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Јас сум ѕвезда што тлее и која патот низ ништото сѐ уште не ја истрошил.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Ми текна: јас сум контролор, ме познаваат сите возачи, што не запрам некое возило?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Јас сум Македонка, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И самиот велеше: Судбина на Козакот е да не се симнува од коњот, а јас сум Козак Васј!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се насмеа. Не, јас сум навистина месечар. Дури и кога сум смеа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Така – ја испива последната голтка кафе (јас сум сè уште кај втората): Важи. Те чекам во вторник.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Јас сум пекол. Два круга од него. И рај сум.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
„Како мешетар, јас сум обично многу внимателен со изворите“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Јас сум драмски писател кој ја прерипува драмата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Нели, можело да се случи некој од борците да тропне кај таа Таша? „Чук, чук! Јас сум...!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бабо, мамо, тато, јас... јас сум голем! Тие гледаа во него со насмевнати очи, а бабата ги избриша своите солзи радосници.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Продолжи со ист интензитет: „Знаеш, кога малку подобро ќе размислам, јас сум, всушност, потполно за хероин, бидејќи, ако си доволно внимателен, нема ни малку да ти штети, - извлече мандарина од џебот и почна да ја лупи пуштајќи ги отпадоците на подот, - ако земаш хероин, никогаш нема да се разболеш, тој, всушност, во Стејтс дојде како лек против настинка”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Моите зеници се покриени со мраз. Јас сум месечар.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кога некого ќе запретам овде, со него јас сум на чисто.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јави се, Бреза, јас сум, чичко Љубе!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе помисли жената дека ја мразам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Јас сум стар, сине, многу ми видоа очите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Јас сум за белине, вели Јон, јас сум за сонцето, ајде да копаме, вели, пченкава во нас гледа!...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас сум само глас. - Магарешки, - го дополни гровтањето.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
А не беше секогаш така. Јас сум стар паметам.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Погледни ме, мило момиче, и јас сум како ти - сам во планинава...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
А притоа не можам ни да си замислам моето професорче колку е усреќено со ангажманот во мојот случај?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Добро, јас сум госпоѓицата Осуденик, но, зарем тие се виновни поради тоа?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Дај, јас сум најголемиот Исус на светот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Гоце го покани човекот во канцеларијата, која му беше во исто време и соба за спиење.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„Така си е тоа. И јас сум од село. Си оставив магаренце, па учев како по планињево да го искачам слонов! Ајде!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Зборувам. Јас сум Македонец... А по табличката на колата гледам дека сте од Скопје, нели? Што мака ве донесе тука?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Па ти си курва. А и јас сум курва. Поголема од тебе.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Елегантно се исправам и велам. - Грешка сте. Јас сум дактилографка.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
- Татооо, бато не ме сака, бато не ме сака и јас сум тажна, - му се пожали на тато.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
АНЃЕЛЕ: Ама и друго: јас сум чул дека два ручека не се караат, два ќотека се караат.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Додека јас сум со ова палто на мене, тие нема што да се мачат да ме тепаат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Експерт 1.многу вешт; некој кој има голема извежбаност и знаење од некоја специјална област. 2. на или од некој експерт; како, експерт(ско) гледиште.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не научив да живеам во потчинетост, не поради гордоста, јас сум господар и слуга на мојот живот, несакав никој да ги решава проблемите што сама ги создавав и секогаш се справував со работите на потежок начин.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Заостанува Наќе и почнува да вика, ќе зарипне. - О, Стојане! - Оу, вели Стојан. - Абре, ти си, али не си, вели. - Јас сум, бре брачед, вели Стојан.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги поткрева весниците и јас сум скокнала ко нагазена лисица. Голем скокот имав.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас сум вртлог и ветар. Јас се фрлам по улиците.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Вака според мене изгледа рајот Јас сум голем мечтател и сонувач Будно сетам се ближиме кон крајот – но не мисли – остани додворувач Пред вечноста наша да стане пекол не стивнувај, беснеј, дивеј по веков Мојот Хемингвеј одлучно би рекол Бијте камбани в громогласен екот!
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
СЛОБОДАТА: Да, јас сум, сакан мој…
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Краста: Не, Тики, не ни помислувај на тоа! Јас сум избраниот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Чувствувајќи во утробата некакво валчесто издолжен бигор, врел и поврел од крвта и со свој крак низ целиот душник, болниот ја барал со тврд показалец жилата меѓу своите очи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Младешки стравови“, си помисли, фаќајќи го повторно перото: „Браќа мои, седејќи тогаш со вас, јас ви кажав дека сум следбеник на учењето на Христа, она што многумина го нарекуваат секта, зашто знам дека така најдобро му служам на Бога, а тој Бог е оној истиот на нашите татковци, та јас сум тука не заради неверување, туку напротив, заради искрената верба во сето она што е запишано во Мојсеевите книги и во книгите на пророците.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Кога си донел грозје?“, ме прашува божем налутено, а јас се смеам и велам „Еми, јас сум од Кавадарци.“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И сега кога сум далеку жалам за тоа што не го искажав.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но, јас сум и во ситуација во која односот помеѓу дисциплината и она што треба да се дисциплинира секогаш е отворен.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Новодојденец, а? Е, де, зошто се муртиш? На десеттиот? Јас сум под тебе - на деветтиот. Те гледам - стоиш на балкон.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Но јас сум должен да ги спомнам забелешките што ги изнесоа моите правни служби при оценката на барањево.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа како да ми велеше. „Зошто ме уби? Јас сум толку малечко!“
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Како се осмели тоа да го викне - праша трет.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Патувајте, птици. Јас сум само смрзнат и недоречен крик на моето месо. Крик за еден југ, за една топлина.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
МАНОИЛ: Јас сум должен да заминам, а ти ќе останеш во оваа куќа сѐ додека јас сум жив! (Тргнува кон вратата) Збогум!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Плаче, лелека, се инати, се пенави. - Ама јас сум... Докажува што е тој.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Меѓутоа, јас сум свесна дека тоа е тест кој можат да го поднесат само најсилните.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Јас сум од ова село, подолу. Од Жван.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Жената на средниот брат ја наполнила тавлијата со алишта и тргнала, па клекнала пред жената на најстариот: „Сестро, ѝ рекла, сестро мила, денес јас сум редница, мене ми е редот да им однесам храна на мажите, арно ама маж ми ми рече оти ќе ме убие ако не му ја исперам преслеката, а тавлијава ми е полна, дури и преполна.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„А ете, јас сум слушнала дека најголем дел од копитарите, ако не го излижат малечкото веднаш откако ќе го родат, ако не го обележат со својата плунка, со тој знак кој ним самите им вели: ‘Ова е мое, ова сум јас,’ тогаш го отфрлаат новороденото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И вчера, кога тие со својата песна ги разбудија сите, нешто ме сечеше тука... и јас сум бил војник во три војни, ама гласот ми беше машки, силен, моќен, а дека ми трепереше, што можев.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ги прашав: Зошто да не, навистина ова е ’ржано брашно, но јас сум месела од секакво брашно и секогаш добро излегувало.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На пример она: „Јас сум уверен дека детето е плод на вистинска љубов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако јас сум казнета од судбината да немам свои деца, си мислела таа жена, барем тој нека има свои.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Јас сум несреќен. Јас не сум несреќен (негација).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
— Јас сум, вели, умрен и не може повторно да умирам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Божем јас сум била претерано притресена мајка!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не се сеќавам што правев во тој момент.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ако ви е потребен виновник, еве, јас сум... Јас ги отепав...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Јас сум крив: му дадов да носи повеќе отколку што му е силата...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Јас сум црна Циганка, јас сум селанка, името ми е селско, јас сум од сиромашка куќа, сум проста, не знам за ред и чистота...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
„Јас сум му ја дал? Како можам јас да му ја дадам, од каде?“ „Ако си му ја дал, ќе знаеш од кого си ја ќердосал.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А и јас сум сведок на збунетоста што Лена ја предизвикуваше кај Симона.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Немој до лошо да дојде. Согласи се! Јас и Симка се милуваме. Ете ја Симка нека ти каже...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Иако еднаш ми рече: „Сѐ едно дали сум таму, со нив, или овде стојам, јас сум во играта.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Болката која преминува во сладост ќе ме потсети дека јас сум во реалноста, но дека и јас имам право на свој сон.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- Имам јас верба, ама што е ова јас сум збунет? –се лутеше Кире.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
„Јас сум поет, пишувам песни за љубовта. Си чула ли нешто за неа?“
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Ние двајцата се разликуваме поред сѐ по тоа што ти си дете, а јас сум возрасна.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Што сакаш од мене? Сум се лепел за Соња!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ф. Б.: Не.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
• Негација е еден од наједноставните. „Ова се случува“ е променето во: „Ова не се случува“; или „Јас сум љубоморен“ се менува во: „Јас не сум љубоморен“.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Јас сум сам, нека... - Сирото дете, - се слушна во слушалката.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Лицето ми посивело, одвнатре се сушам, јас сум couch-potato.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И јас сум жена и можам сѐ!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Човечката сенка како дух се провлече низ вратата, влезе во дворот, се искачи по скалите и влезе во дворот, се искачи по скалите и влезе во куќата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
БОРИС: (Снимка.) „Хумор. Да. Јас сум хумор. А ти што си? Се мавташ по манастири, скрнавиш наши ора. Русинов мисли јас сум болен, а тој треба да си ги лечи бубрезите. Вечер со првиот воз да ве нема...“
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
„Ана” наопаку е исто „Ана” Ана, Ана. (Пауза. Размислува.) „Сироб”. Моето име наопаку гласи „сироб”. Борис, сироб. Не значи ништо. МАТЕЈ: Јас сум роб, таа е роб, ти сироб.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Во модерните градови се преферира да се земе здраво за готово дека јас сум внатре во мојата кожа и вон твојата, а ти си внатре во твојата кожа и вон мојата!
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„До бога, Џул, тоа е морничаво.“ „Сонував како ти и јас се наоѓаме на плажа и ти ни носиш кренвишли, но си заборавил да земеш сенф, па мораш да се вратиш до трафиката.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Јас сум Ивона. - А јас сум кумот, - се придодаде Виктор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Засилените удари од Блиската роднина ми ја разбиструваа главата сѐ подобро за конечно да сфатам дека тоа самата јас сум ја преместила семејната вазна подалеку од нејзиното место, и тоа без да можам да се присетам на целиот настан.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Кочо направи знак оти разбира. - Јас сум им војвода на шумците. Пет илјади се под моја повела. Дење ме гледаш овде, а ноќе...
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Знаете, - почна Грдан, се помести од нога на нога, и штотуку почна, заврши: - Јас сум домец.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Јас сум сакала!? - божем се зачудив и се изненадив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас сум веќе заглавен, ми вели, до гуша сум заглибен. Зар го заборави писмото за брак?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас сум, значи, нешто што го разбеснува овој глекав човек преку кого што сивото карирано палто виси како на закачка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Да не си навистина моето братче Ангеле што го пленија пред дваесет и пет години во Прилеп? – и веќе и се навирија очите со солзи. – Јас сум, сестро, јас сум Ангеле, братчето твое од Старавина, туку... како ти овдека допадна?...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А јас сум светот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
- Молња, јас сум, јас, Чавка, - слушнав тивок и растреперен глас.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Да, јас сум Влатко, а дедо ми утринава пристигна од Кочани - ги донесе овие садници - тополи“, рече а дедо Владимир дорече: „Седум се.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- И јас сум му благодарна, - искрено вели Весна и гледа негде далеку во планините, како да се мачи да го согледа негде добродушниот лик на Мирчо од Брегово.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Слушај, жено, помодрел. - Јас сум те затруднувал, јас ќе те породам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јас сум во години но меѓу мене и вас нема разлика. Вие тоа сега не можете да го разберете.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Страв и трепет, мислел, јас сум страв и трепет и нека чујат за моиве прошетки по овој бел град сите луѓе од моено село, тоа е она, што можам да им порачам сега.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
В ред, јас сум онаа што ја прогонувате со својата омраза и очекувам еден од вас повторно да ме убие.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
САВЕТКА: Така де. Јас сум една жена проста, никаде неизлозена, и што се вели зборот: сестра сум ти, и пак не ти го бендисувам табиетот твој запеслија.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
И јас сум тука роден. Прв пат ли идете. - Прв пат бев пред 38 години. Кога се родив!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тој не можеше да се сети. Тогаш трговецот се насмеа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„А вие, кој сте?“ „Јас сум инженер Густав Ајфел и сакам да ви предложам нешто.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Јас сум дојден овде да учам, не да се женам.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се чувствував необично, не беше тоа начин на кој некогаш јас сум постоела или сум се однесувала.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
ДОКТОРОТ: Комшија, јас сум тврдо на становиште, че е апсурд шумците држава да управљават.
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
А баба ми ме викаше и Прле на баба, затоа што газето не ми држеше и затоа што истиот ден кога јас сум се родил, во ливадата, тетеравејќи се на слабникавите нозе, се залула и по неколку минути потрча младото прле - магаренцето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Среќата е луксуз откако ќе направиме животна ретроспектива.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Јас сум III чета, I баталјон 2 2 пешадиски полк, Вардарска дивизија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знаете, јас сум Душка, другарка на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Простете, јас сум новинар, и чув од вашите соседи за нејзината храброст.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Јас сум Рада. Од Македонија сум. Поточно од Куманово, а оваа прекрасна госпоѓа е мојата тетка, - самата се претстави Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ама и јас сум исто така добра на свој начин.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Не знам зошто секој час навраќам да видам што се случува околу мојата мрша но јас сум повеќе на други места одошто таму.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас сум цел ден повеќе со книгите и не можам да се помирам дека и мојата милост, за да можам така да живеам, се издржува од таквата мака на каурот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не плашете се, јас сум ви пријател.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
промени промени - како на медуза - јас сум госпоѓицата осуденик - во непознатите дрвја - таа залудно талка по изгубеното клуче каде е клучето - каде е слободата - недопирлива во далечините-
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога би се затворил над раѓањето, над полнотијата на исказот и спознанието што искажува “јас сум роден”, тогаш тоа е смрт. 4Во делото Cirkonfesija, темелно место му давате на чинот на своето обрезување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сака да ми го закочи чекорот, зошто јас сум пионче и треба да одам само таму кај што ќе ме помести господинот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Јас сум одгледан од организацијата и за мене довербата во неа значи - доверба во себеси.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Постарите ги испоседна, им се претстави: - Јас сум Дедо Мраз.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Доминира хуморот поврзан со нежноста која ни ги опишува козите и тие што ги сакаат. Јас сум еден од нив...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сакам да го љубам него, викате: „Љуби ме мене, јас сум тој”.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Трајче го праша: - Ти ли си, чичко Тале? - Јас сум.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Не смеам да се понудам себеси за ваквата должност заради мојата вродена скромност.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
За другото не знам, јас сум неписмен, неук.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
-Значи јас сум глупав – призна Еразмо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Знаев дека можеби треба да покажам и некои знаци на љубов кон неа, ако сакав да добијам барем малку љубов од свекрвата за возврат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во очите на Арсо јас сум Дева Марија, вели таа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Па, јас сум голем, - се смири малку тој, - примете ме и мене во бандата, ќе ви бидам партизански курир.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Легнав на подот и се обидов да направам неколку стомачни - но притисокот во стомакот ми беше толку голем, што при секое исправување од подот ми се заматуваше во главата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Дедо, не се прави невешт, па нели гледаш дека јас сум твојот внук Ведан?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Мила Томаица, како си? Јас сум добро.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
- Јас сум, вели Стојна и пак ме загледува и со левата рака се крсти, се чуди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што знаеш“, додаде таа сентиментално, „ јас сум можеби твојата мајка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас сум Расимка, мамо. Која Расимка?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас сум глупаво девојче, коза... Многу ми е тешко што не се поздравивме. Чувај ја планината... Чувај се и сам...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ако се огледуваш во водава секое утро со зборовите “јас сум најубав и најмоќен”, го запираш стареењето на ликот во тој ден, ја зачувуваш својата сила да го поднесеш заморот на денот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- Се разбира, се разбира, - одговараше насмевот меѓу румените јаболчиња – Го гледам светот, а и тој нека ме види, да знае дека јас сум единствената на која и припаѓаш.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Кој си ти? - Јас сум еж, - рече ежот. - Можам ли да влезам и да се засолнам од дождов?
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Потоа додаде дека со проблемите што јас сум ги актуализирал се бавеле други специјалисти за оние Кои не се токму во соответното одделение на Бардовци.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Вистина силна...и јас сум сега сонце.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
И покрај мојата наклонетост кон таканаречените олеснителни околности искрено речено сметав дека ваквата увереност на Даскалов не му соодветствува на она што се случило.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А може и да е крива, вели оти надвор од постелата и надвор од собата, јас сум здрав маж. Ќе заскочам и јуничка и јаричка, вели, и коза и магарица, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас сум... - Генерал Кикицас. Јас ве познавам, генерале... Од офицерската школа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А дека тоа е така ме увери она додатно прашање што требаше да ги обезвредни сите размисли со кои заспивав и се будев.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Коњот испотен, а јас сум се заврзнал, ни да трепнам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
МЛАДИЧОТ: (Влегува.) Јас сум готов.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Ајде, вели војникот, јас сум готов. - Чекај, му велам јас, овдека ќе чекаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Јас сум црна во душата, му велам, мене таму ми е црното, велам и само се пресегам да го фатам за рака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Имав чувство дека сите овие луѓе што ручаа кај масата ни ја одземаат некако, по некаков скриен подмолен начин, а јас сум беспомошна тоа да го спречам, бидејќи татко ми, мојот татко им го беше дозволил тоа, тој им ја отвори вратата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Една врба, јас сум јас Како би јадел тиква, кроасан, вол, прасе, слон и јајца со праз.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Меѓу нас речено, јас сум сега сосем убедена дека тоа беше негово детенце...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Јас го правев тоа со страст што ме опијануваше, шмукајќи ја првин едната, а потоа другата брадавица, апејќи ги цицките чие менување на облините го чувствував на површината на усните и јазикот, кој застануваше на места за потоа одеднаш да направи свиок со врвот, да притисне, да потсети дека јас сум тука и дека таа игра не е надвор од мене, дека таа е дел од моето рацио, дека знам што правам и дека знам зошто го правам тоа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И тие, заборавајќи ме, продолжија да се караат.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сега јас сум приватник и не ги исполнувам условите. . . .
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Јас сум роден“, зарем не, е еден од најнеобичните искази што ги познавам, посебно во склопот на француската граматика.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Само јас сум бил повластен да влезам низ главниот влез на Уредот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Зборовите како судски печат ги удираат скараните по чело и тие, обајцата, почнуваат во еден глас, јас сум чесен граѓанин и доброволен дарител на крв, јас сум нешто повеќе, редовно плаќам членарина и имам книшка.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но Мил го држи и му вика: - Успокои се, татко, јас сум...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тогаш од пештерата слушнав глас: - „Јас сум гласот и одѕунот на твојот прадедо, богобојажливиот Стефан, одамна наречен со Божје име Захариј, и ова е мојот дом и тука почиваат моите мошти.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Не ме ли познаваш, јас сум — Николаќи твој!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Еве, ова е почеток на романот што отсега ќе го пишувам.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- Кире јас сум бремена. –му шепна една квечерина додека гушнати треперееа предадени на Божјите раце...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
„Е, тука сакам да ми помогнете - иако за розите - јас сум командант.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Па знаеш дека јас сум те извлекол од бункерот што гореше.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но јас сум му татко и не се мирев со тоа...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„И јас сум болна, - свика.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Ме сметаш за враг, Орлене, знам. Младиот Куно Бунгур го сфатил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Застава 128 на прв поглед е многу грда кола, но таа има многу сладок изглед и јас сум заљубенво неа.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
— Јас сум од четириесет и деветтата ваму, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се свртам да видам кој вика и тогаш ќе се фатам дека јас сум викала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Зар јас сум последната што дознавам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас сум за Југославија, велам и гледам во искрите што ги растура локомотивата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А тоа е од големо значење и за мене и за неа: таа веќе е уверена дека има наѕирнато во моите слабости а јас сум веќе сигурен дека ми годи нејзината улога на воспитувач.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ма, јас сум кускуле спрема него.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Кој е? - Јас сум Павле, Павле Заричин. - А... а... еве сега ќе ти отворам.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сега јас сум облечен во униформа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога го загледав сфатив дека пантоланите од шајак му беа целите изгорени, а тој ми велеше: Другарке, јас сум ранет.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Можеби јас сум еден од оние кои сликаат според соништата кои одбиваат да ловат, значи да убиваат со полуотворената уста на стрелата за да ја наполнат својата и на своите жени плодови саможитни што берат и за нас се молат да има улов повеќе одошто ни треба (жените кои мислат поинаку ги праќаат своите души на срните да им бидат штитник на стрелите урок) за пречек ни принесуваат богат огрев богот на гревот ни го ложат пред спиење за да заборавиме на писокот на жртвите поостер од остриците во нив набиени за да гинеме од ноќ во ноќ непоштедени од грозата на лажната смрт заблазувајќи им на оние кои писнале еднаш засекогаш!“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И наеднаш сфаќам дека всушност јас сум творецот - обликувач на глупавите прашања, и дека со нив всушност настојував да ја омаловажам загриженоста од ситуацијата во која се наоѓав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас сум службено лице.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тој е столар. Јас сум декоратер.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Речиси јас сум сигурен дека поголемиот и поодговорен дел на мојата личност беше само нем сведок на насатанот за кој ќе стане збор.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тој рече: Јас сум всушност хомосексуалец. И ме фати за рака.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Кога се отвори пердето, за момент во чудо ме погледна, се сврте кон неговиот другар и воедно негов колега, и ми рече: „Отворете уста“, а мене ми беше јасно дека, ако јас сум шерет, тој е барем 10 пати пошерет од мене затоа што едно тенко црево со камерче кое го извлече од една лигава вода во кофа, која толку многу ме потсетуваше на тенџерето на мајка ми (спомен од Соко Бања, со точки), заврши во моето грло и надолу, сѐ до желудникот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но јас сум жив, реков.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Ако се црнине - облаци, велам, јас сум за црнине.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Полуглува и суетна, не сакаше да си стави апаратче за уши, велејќи дека сите си вообразуваат дека е глува поради тоа што е стара.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А којзнае, можеби токму таа ги поттикнуваше ваквите мои размисли?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Пријатните денови и среќните доживувања многу побрзо ги раздувува заборавноста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не мислете се, велам, јас сум одамна заклана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се сеќаваш на селото каде што ги поминувавме летата? - Не е можно - изустив. Филип! - Да јас сум Филип - ми рече .
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
А јас сум седнала на стомакот на мртовецот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
КУМОТ: Јас сум рекол и пак велам; со деца матеница не се срка, оти ќе те испрскаат! (Гласови од младите: Аааа... не ги бендисува — старите со старите, сакаат помешани со младите).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Мене жената и децата тие поганштии ми ги заклаа и колку да сум Божен, јас сум и човек.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ама веќе следуваше ново прашање: „Јас сум од ОУ „Владо Талевски.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Мислите дека јас сум единствениот што не умрел?!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Зарем е можно токму овој пехар - да го наречеме пехарот „G” - да биде вистинскиот?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Бети, пак, премногу е уплашена за такво нешто. (Неговиот телефон заѕвонува) Да?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Реално е вон мене и јас сум внатре реалноста, и реалноста е во мене самиот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Ме збунивте. Помислив за момент дека јас сум тој што прашува а дека вие се служите со моите зборови“, најде за потребно да објасни.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- А најстрашно е - зборувам со измачен глас - јас мислам дека јас сум виновна, дека го донесов вирусот...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Јас одговорив, ”секако, јас сум чувствителен на ова а сакате ли да бидам нечувствителен?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но вие сте повиканите што одредуваат колку се снаоѓам во оваа улога?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сетете се: јас сум уметник, ништо не умеам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Татко често ги цитираше зборовите на Ататурк, кога требаше да се оправда некоја од неговите радикални мерки: Јас сум Турција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Секако јас, зашто јас сум тој што згрешил. „Молам, простете ми... згрешив... јас...“ пелтечев.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Таква приказна и јас сум чул“, рече стемнето мајстор Јосиф.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа може да биде привидна негативност, како некаква доброќудна шега на сметка на производот, што на крајот може да испадне и позитивна реклама што се однесува до продажбата, но може да се случи и производот едноставно да биде „покопан“ преку порака од филмот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Туку, знај, ако еден ден ме снема под оваа стреа, тогаш да знаеш дека јас сум некаде на Вичо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јас сум член на Извршниот комитет на Главниот одбор на НОФ и организационен секретар на АФЖ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Што да ти кажувам, - ми вели тој рамневејќи се. – Јас не сум со нив. Јас сум другар на чуварите.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Само белите усни малку набабреа задржувајќи долго душено кикотење. „Никола“ , викна и се наведна над белиот лик со танко црвено конче на обата краја на устата. „Никола, јас сум, Отец Симеон.“ Шверцерот и веселникот ли?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
- Дење, на сонце, - рече Карамба- Барамба, - јас сум како бивол без рогови...
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
ЛУКОВ: Госпоѓо Христова, јас сум... предател...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Среќко: Би требало да се навредам, но јас сум џентлмен и прифаќам критика.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Приспивност ме збуни дали јас сум девојчето кое спие - тоа толку многу им припаѓаше на сцените од македонската домашна идила, со кои овие сосема различни традиции амбиентално се поврзуваа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Во Бога се колнам, дека говорам вистина. Жена сум му, господин судија, на Павел Земанек; барем законски, јас сум му сѐ уште сопруга, иако тој веќе од поодамна не живее со мене и со Здењичка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Срипав. Нозете не ме држеа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас сум благајник за нашиот блок.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го правев тоа доста добро, по природа бев исцелител, зарем не, јас сум тоа.  Дали Ве интересира човечкото страдање или самата болест?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
А патем, некои прашања сами од себеси можеби ќе се решаваат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знаеше дека другиот се мачи да го отчепи шишето со ликер, Чу: „Јас сум пропаднат светец, бивш богослов.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Без еден од нас, ниту јас сум јас, ниту тие се тие. Без еден, не постоиме тројцата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ова навистина сакав да му го кажам на Александар, а и да му го покажам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И што и да биде, и каде и да не однесе животот, ова нема да го заборавиме, а јас сум посебно среќен што од денес си имам и ќеркичка, а мојот Денко сестричка.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Јас сум млад човек...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Знам дека ги искусив сите тие случувања но не можам да ги оживеам во сеќавањето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа ќе се влече по нив, ќе моли да цица, но мајката грубо ќе го оттурне. Ќе го осуди да умре од глад.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секоја квечерина ја праќам на спротивната страна за да ми го продолжи родот. Зашто јас сум осуден на умирање.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Грета: Што е, тука е. Сега знаеш, јас сум супер ѕвезда, јас сум ѕвезда над ѕвездите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Јас сум Којчин од Кочишта, со четири очишта! - Одговори Евто.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Еве, јас сум ти блиска.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А бидејќи и јас сум производ на „лудите шеесети“ (svingin’ sixties) во Лондон, за мојата генерација сексот престана да биде централен, па така смртта ја презема и ја создава новата „порнографска граница“.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Мајка ми ми имаше раскажувано дека на времето семејството на тетка Олга се скарало со семејството на покојниот мој вујко, по што неговата жена почнале да ја викаат „Марија смрдливата“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога излегуваше, Билјана која цело време плачеше во другата соба, му рече на лекарот: - Јас сум крива што ѝ купив...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Христина, како што гледаш, и јас сум веќе тука, во вашето училиште на работа, ако ти е потребно нешто ти само кажи ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Нели јас сум чесно разведена, демек не по моја вина!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Има и делови што многу ми се допаѓаат – се обидов да ублажам – но има некои во кои ама никако не ми се допаѓа каква што сум.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас сум им свртена со тилот, не знаат дека ги видов на огледалото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А. ПАВЛОВНА: За себе си јас сум спокојна.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А јас сум светот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Еве го твојот господ, ѝ велам, овдека само јас сум господ, ѝ велам, и ѝ врзувам уште една шлаканица. 225
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас сум, ти доаѓа да му се одѕвиеш на тој глас, јас сум тоа, мајко, и сенка само гледаш на некоја митска птица која прелетува и павта со крилјата пред врата да ѝ отвориш.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Во една песна на Команини за Арчимболдиевиот портрет на царот (кој се толкува самиот себеси) пишува: E pur si vario un sol sono (Колку и различно да се појавува, јас сум еден). * Џемс Џојс 1882, Т.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- Ах, така, а? – се засмеа Игбал. – Прости, јас сум виновен што не ти објаснив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А кој сте вие? – Јас сум братот на лекарот, син на пациентката. – А вие сте сигурно писателот? – Да, јас сум! – Ја читав вашата последна книга Татковите книги.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Почнувам да викам. - Кој е таму, слушам. - Јас сум, велам, не плаши се!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас сум Наталија, вели, колку време бевте под истрага? Многу, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А беше таква темнина што можело да се случи мангупот да се послужи дури и со моето име?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како тоа? се праша. Место в постела јас сум на ѕид, в рамка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кикицас, гмечејќи ја цигарата со дебелата петица на поткованата чизма, тивко, но доволно гласно за да слушнат сите, рече отсечно: - И јас сум член на командата и ништо друго не ми е познато што реши таа освен ова што пред малку го изнесов...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Демек: добар ден, јас сум тој и тој, работам тоа и тоа, дали сте заинтересирани, ако да - јавете се, ако не - е па ај!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Но и јас сум гранка на брегот од животот што расте па колку да ми се смрзнати и румени и нејаки прстите ја сечам таа одвратна лизгава маска од мов црпејќи сили во споменот на нешто зелено зелено (ДОЖДОВИ)
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Шмрка: - А јас сум слободен, правам што сакам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Јас сум вистински, јас постојам, јас сум жив! Зарем не ти се допаѓа ова?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Сакате да ме сечете ... Јас сум ... Вие ... Не може тоа ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
АНТИЦА: Тој е стар и кус му е животот, а јас сум млада, пред мене стои век за живеење.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Сите свечено облечени, во црно, собрани околу мене, со лицата светнати и забите чакнати. Јас сум на средината.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас сум член на грчката партија, вели, и нејзините интереси се поголеми од моите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас сум со нив. Ми даваат ракија и ме прашуваат: Јел се буни народ?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас сум расипана до коска.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Бабо, - почнав несигурно - јас сум... јас сум... бабо, јас сум тој што ти го искрши прозорецот, - најпосле изустив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кај ја дена таа ракија? - Во празнина, јас сум ти празнина. Ништо човек.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Слушај, му реков еднаш в крчма, слушај, јас сум измама и помалку сум вреден од најлошиот лик на твоите платна.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Демек, тоа што го краделе тие, јас сум го продавал.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Па јас сум како мало дете.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Грејем не рече ништо и Пол сфати дека го прободе во вистинската точка.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
- Значи г-ѓо, вие сте? - Јас сум Валентина, бивша балерина по занимање... - почна гласот да ѝ трепери веќе на втората реченица.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Си бил кметски - драпај се... Јас сум бивш народен учител...
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Други пијат, а јас сум пијана.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа е плантажерската аристократија, а јас сум сиромашниот додворувач, кој штедел четири месеци за да се довлечка до вратите на нејзиниот дворец во најдобрите алишта.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Брзо го измени пред малку љубезниот израз на лицето во зака­ну­вачки: јас сум ги минал сите граници на однесување во Атеистичкиот музеј, а посебно катастрофално било моето однесување во кафеаната.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Како можам да мислам за такви смешни нешта - убавина и мир, мрачната душа на светот - па јас сум жена в куќа, жена која се грижи за тепихот, уредна и точна, окружена со згради. 120 okno.mk Вилијам Гес (William H. Gass) е роден 1924 г. во Северна Дакота.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Воздивна, истури пркосливо: - Јас сум нероден Петко!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Јас сум отров,” рече и почна силно да вика ”Јас сум… , јас сум…, јас сум…“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас сум блиску до окопите. Пушките не работат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- И јас сум чул - рече еден млад, здрав мрав.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
„Долу Големиот Брат! Да, јас сум го рекол тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Забележувам дека светлината која во лето, кога е силна, ги изедначува преслапите на планината таму пред мене, сега, пролетта, кога е поблага, ги истакнува горните делови, врвовите и тумбите, и гледам дека ги има многу, дека не е еден гребен и еден преслап, туку повеќе гребени и повеќе преслапи, дека јас сум далеку, зафатен со расплеткување на пајажината што ја сплел големиот пајак на времето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)