јас (зам.) - го (зам.)

Во мигот ја откачив пушката, тој се затрча да ми ја фати пушката, а јас го ставив прстот на чкрапалото и само му реков: Готов си сега.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На чичко ми жената, стрина Риска, млада се омажи и отпрвин не знаеше да готви ни да сука пита, па нејзиното задолжение јас го работев, убаво се научив да сукам пити и зелници.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Неодобрувајќи врти лево-десно со главата пред да продолжи, а јас го спуштам погледот да не гледам како првутот му прави слалом низ косата.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Но јас го задржувам своето огорчување спрема виситнските автори на атентатот, спрема оние што полни 50 години го буткаа македонскиот народ кон тој ќорсокак.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Додека други го живеат животот Јас го теоретизирам Го оградувам Го тероризирам Се препнувам од него Го канонизирам Го филтрирам и проучувам Го анализирам А потоа нестигнувајќи никаде До никакво откритие и заклучок Го синтетизирам За да можат утре Моите деца Да го почнат овој процес одново Кутрите тие! 2007
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Јас го бацувам, а тоа се брише.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Инаку “x” би бил само еден животен факт со кој треба на некој начин да се соочиме.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се разбира, наместо да вовлекувам, јас го издував правот на земи. И фрката започна.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Најопасно во целата приказна е што јас го познавав девојчето.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Волшебна песна ме носи во црвен виор, а ти знаеш - јас го сакам саксафонот. И гитарите.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На рапавиот глас не му влевав доверба.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
„Каде ви е?“ прашаа Влатко, Ташко и Љупчо. „Во мојата визба“, реков.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Речи ми го она кое јас го велам за тебе...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Стариците не го слушаа. - А Пашка, тој Мелентјевич, тоа столче денес го изнесе и го продаде. Јас го видов. Кому? - извика Остап.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Го слушав како говори, сосема убеден во тоа што го говори, и почнував да се плашам; Лудвик, оној Лудвик што јас го познавав, немаше склоности кон мистицизам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тогаш дури и јас го замразував, ми беше далечен, туѓ.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Под бујните веѓи, влажните очи уморно му светкаа и откако тетка ми ме изнабакнува по целото лице и убаво ме изгушка, тетин Јован срдечно ми ја стисна раката и ми помогна да ги натовариме куферите во неговиот автомобил.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дали се уште те интересира овојмедиј? !
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тамам јас го ставам тенџерето на решото кога – ете ти едни двајца милицајци, едниот со шмајзер, другиот со десната рака на футролата од пиштолот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
КЕВА: (Погледнува низ прозорецот.) Томче.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Господи, како тој умееше своето лошо однесување да го преобрати во добро.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Па и покрај ваквите мои ставови тој Ѓурчин од слободата, во зборовите на Таша остана само еден од другарите кои во текот на војната престојувале во вашиот дом.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Станав познат, се стекнав со слава и не ми беше тешко со неколку илјади да ги поткупам гробарите да го откопаат и пренесат тука.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Не, јас го возев Иван Степанович, оној лудион Ракоткин и еден наредник од Полицијата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој наш сојузник јас го гледам во македонизмот... ...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Бев сигурен дека забележа, но јас го прашав, и тој имаше намера да ми каже сѐ што знае okno.mk | Margina #10 [1995] 25 за тоа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Разликите меѓу нас сепак се споредни: она што Фуко го нарекува диспозитив, а што Феликс и јас го нарекуваме подесеност, нема исти координати со оглед на тоа дека Фуко ги поврзува изворно историските низи, додека ние поголема важност им придаваме на географските состојки, на територијалитетите и движењето за детериторијализација.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Кога јас го читам тоа сега, откако го имам преведено неговиот Hebel есеј на англиски, секогаш кога ќе го прочитам зборот Sprachmaschine, ми се наметнува да помислам на “word processor”.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Имаше само еден човек, кого јас го сакав. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 171
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Повеќе ми е важно и верувам на тоа како јас го доживаувам човекот, поради тоа што личностите ги анализирам подлабоко, продирајќи до темелот на нивните болки кои се манифестација на нивното однесување.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Затоа она што јас го работам не е феноменологија.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Кристални чаши. Од приборот што на времето јас го имав купено од Карлови Вари.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тоа јас го нарекувам уметност на моторите.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кога конечно јас го знаев ова, Сновалката веќе беше заминат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Неочекувано една рефлекторска нишка го улови твоето око, ја предаде твојата зеница, и јас го видов оној сјај што дотогаш ми се чинеше поинаков.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа јас го реков.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ниту еден извор одовде не истечува па сепак кренав наоколу ограда и ја затворив со врата Ги израмнив зад себе сите траги да не изгазат по нив птиците патеки за големи јата (О каков градител ќе бев ако не се зафатев со зборот) А можеби ова беспаќе што од светот јас го оградив ќе поттикне кај некого желба да открива нови патишта Сега седам скрснозе и знам оти сонот завршува наеднаш На преслапот некој друг ќе втаса и ќе мисли исто како јас оти ова напуштено лозје сал на него со години чека.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Една квачка со пиленца и една мачка трчаа по мене, па јас го извадив лебот кој беше целиот мокар и им го надробив на пилињата и на мачката.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Чако фрла загребиње и ги прилајува џандарите, јас го карам кучето и им велам: не ве познава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога свршував Јани ми ја затвораше устата со подлактиците, со дланките, ми ја потиснуваше устата со градите, а јас го гризев како бесна кучка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Купив друг, арно ама, самиот јас го убив без да сакам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А кога јас го прашував да не знае нешто за мојот стопан, тој вртеше глава, свртуваше грб...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога пак, ќе дојде утрото, со самото отворање на очите, наместо ден да ти се чини дека гледаш темна ноќ, ете тоа јас го нарекувам несреќен до смрт.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас го гледам, си мислам и се прашувам: - Мајката, што му е на човекот? Вчера беше здрав?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Не е – рече тој – супер е Огне, и јас го познавам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Застанав пред еден поголем споменик, јас го нареков така, зашто знаев дека во земјата е закопано мало суштество.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На Видовден јас го водев хорот и ја имав за рецитирање песната Ујутро на Видовдан.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Помагало”, во речникот, посочува пак на терапија, а листата на “помагало” (remedy) во тесаурусот се покажа интересна бидејќи 34-то објаснување на таа листа е “решение”: Јас можам да прифатам дефиниција како оваа: Те р а п и ј а , с е за н и ма в а с о п р о н а о ѓ а ње , “откривање”, и примена на решенија и/или резултати; заемен, кооперативен, соработнички разговор помеѓу два или повеќе експерти.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ти велиш еден ден јас го давам тебе два.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Ох, мори Васке, со тебе секогаш најголеми проблеми“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Надвор беше задувал ветер, но јас го дофаќав шумот само повремено, по некој бран.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Му рече на Србина: - Слушаш. Јас го ставив камчето. - Ако, - рече Србин.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Јас го гледам и ми иде да си ги пресечам рацете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но јас го зедов, всушност, повеќе да им го направам ќефот на маказарчани.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега Владе зина да проговори, но јас го прекинав.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А токму со ова многу обично и безлично, се случуваше вчера, всушност јас го означувам како изминат (и тоа засекогаш) првиот ден од смртта на мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Имено, според она што јас го знам, не станува збор за „кршење на авторски права” туку за обично приватно недоразбирање во коешто твојата суета навлегла во некои ирационални или деструктивни сфери.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Разговорот на тројцата комантанти јас го оценив како мајтапење со сопствената судбина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Само јас го видов тоа опашесто чудо, тој порив на мажјакот да го разурне спокојството, тој пресметан кликтеж на насилникот над зачудениот честак додека ги вика на својата самотна полјанка возбудените женки качени на танки но брзи нозе.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Судејќи по мојот стан, јас го мислам спротивното.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Јас го фатив тактот, се совпадна со музиката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ете, јас го започнав.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
ВТОРАТА ЖЕНА: Па, и јас го имав истиот проблем.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Затоа, пак, јас го зоогрисав сина ми, а тој ме пресоздаде мене.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Слушај, малиот е многу фино момче, јас го вежбам трипати неделно, жена му очекува дете, а тој работи за фирмата на татко му.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Мојот голем нос ми кажува каде да го бутнам, и јас го бутам.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Таа си го собира вратот, се истава наназад и јас го поведувам кучето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пламенчето само црцори и само се поткусува. Јас го зачекувам со дланката, го бранам. 257
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И секогаш сум со надеж дека еднаш ќе ми појде од рака повторно да го пронајдам", одврати.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мене сенатот не ме ополномошти.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас го поттргнувам за рака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не помина многу време, ете ти го Цаци пак: - Види сега, јас го вежбав Роберт Дауни Џуниор, а он ме препорача кај продуцентката Џенет Цукер, она е жена на режисерот Џери Цукер, овој "Дух" што го режираше, а они двајцата се Евреи и се знаат со Дастин Хофман, којшто исто така е Евреин...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Оди кажи му дека јас го викам и да дојде веднаш.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Оти, со доаѓањето на денот, јас го имав Земанек; Земанек беше веќе во Партијата, со мене; одевме заедно на сите кружоци; тој напредуваше одлично, и набргу ме надмина и мене во Партијата; таа наша упатеност еден на друг, преку партијата, ми пружаше утеха и мене, а верувам и нему, после она што му се случи на Јан.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таму (сонував, не е повеќе од сон, но како да го вмешува и да му се прилепува на јавето) има некој што се вика Род – или Ерод, или Родо – и тој ме тепа и јас го љубам, не знам дали го љубам, ама допуштам да бидам тепана, и така од ден на ден, тогаш сигурно го љубам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ама јас го мразам секој дел од мојот живот, секое ново парче мебел кое влегува во мојата куќа, секој фустан што татко ми ми го купува.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Поточно, таа продолжува од парчето хартија кое започна да се преметнува, а јас го барав буричкајќи по купишта книги.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Овој сега е во состојба да ти рече сѐ, а јас го знам и како човек, што знае да биде и молчелив како земја,особено кога ќе појдиш кај него по белешка за исплаќање на твоите трудоденови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Гронинг: Момчето што јас го земав како пример беше Жил Фајфер, кој работеше на свој неделен стрип, и имаше доволно простор и време да ги прави сите останати работи што ги сакаше во животот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но, тоа не значи дека досадните работи не ми се досадни и мене.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ти беше нервозен по природа, јас лута, ќе ми речеше нешто, ќе ме на­вредеше и јас го напуштав ручекот, но пак се враќав, како мало бесно дете.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Јас го свртувам кон попот и го боднувам. 253
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За да се извлечам, јас го наведов првото што ми падна напамет и реков: - Јас сум болен.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И јас го барав мојот господин.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се качуваме кон Сина Скала. Јас го водам коњот за уздата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еднаш тоа се согласи и јас го поведов по темната улица до отворениот прозорец на оној што го демнев.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Штом влеговме во уличката зад црквената авлија, јас го запрев Килета: - Чу ли што зборуваат луѓето? - го прашав.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тоа што јас го нарекувам текст не е едноставно книга на некоја библиотека.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ова јас го реков уште во 1842 година и досега верувам во вистинитоста на оваа забелешка.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Се зборува за иделогот од северната република, јас го препознав Кардељ.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Седев во хотелскиот бар кога Бароуз влезе со две прекрасни англиски момчиња.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Господи, имам видено и полоши работи од таа“, ѝ велам, „па еве, се живее некако“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Откако умре мајка, вие сте први гости во куќава, вели Левтерија, и го врти чепот, ама не може да го одврти. Јас го оставам фенерот на земја, се наведнувам да ѝ помогнам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми го цица прстот... Не ми го цица веќе... Срање!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Јас го молев да слезе, оти секој миг можеше да наиде експресот, но тој велеше: „Не грижи се Луцијо, јас правам чуда; ќе го сопрам возот со поглед, со еден блесок на очите ќе го сопрам; сум сопирал јас и поголеми нешта во животот, Луцијо!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Ова?,“ праша Ана и подигна една книга, приближувајќи ја до очите на Зигмунд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа во почетокот на девеесеттите Драган Абјаниќ, Златко Трајковски и јас го направивме Кокино; продукцијата беше на МТВ.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Вратата на лифтот се затвора. 11 Овде во овој лифт, мојот лифт, којшто јас го создадов, јас го придвижив, јас го осудив на пропаст, јас, Мартин, ја прогласувам својата семоќ!
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Се расчу дека го обесиле во Брезница, а пред тоа го тепале во Желево...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Иако во овој текст јас го следев Фуко во истакнувањето на технологиите на модерниот “позитивен” систем на моќ, верувам дека и другите анализи на моќ, вклучувајќи ги и оние кои се однесуваат на Бурдиеовите мисли за структурата на социјалните системи на моќ и конститутивните ефекти на овие структури врз животните ставови, се многу релевантни во разгледувањето на секојдневните ситуации со кои се соочуваат терапевтите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Кога тоа го направи, јас го загубив интересот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тоа плаче, а јас го чипчам, што се вели, не го пуштам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пувка со цигарата и ја полни меаната со чад. Јас го гледам и ми се смачува да го гледам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
КУПРИКОВ: Мене тој не ме виде, а јас го набљудував извесно време од зад дебелото стебло на дрвото, на кое некој ги изрежал - впрочем, веќе потемнетите - иницијали.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Како зошто, па јас го скршив предното стакло, прозорецот, слушаш?
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Индивидуалното битие е раздвоено, чинејќи обестелесено јас и тело кое е предмет што сопственото јас го посматра, сметајќи го од време на време за обичен предмет меѓу останатите предмети во светот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Се сеќаваш ли на таа со топлина смирена ноќ, и ние двајцата, со пот соединети, треперејќи како низ Плажата Оак Стрит да беснееше некој вонземен ветер којшто само ние го чувствувавме?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас го вртам јазикот, осолен од крвта, и не знам да си ја најдам вратата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ете што излезе затоа што им верувавме. Јас го велев тоа за сето време.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Грот: Една од работите што ги забележав во „Живот во пеколот” е дека политиката на стрипот е насочена кон, како што јас го нарекувам приватен простор: лични односи, работно место, училиште.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ми велеше дека знае оти јас го сакам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се разбира, јас го немав видено детето подолго време, но кога го изговори Рајна името на Ролан, наеднаш ми светна, знаев дека таа го пронашла одговорот на мојата зачуденост.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Јас го гледав со стегната уста. Ми се креваше косата. Беше дрзок.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се влечкавме натаму-наваму и, речиси, со свеќичка го баравме стравот. Го баравме и го најдовме.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Тогаш се погледнуваме, Мари- Клод ја подигна главата за да ме погледне во очи; грчевито држејќи се за шипката од седиштето чувствувам дека јас и сум всушност она што таа го гледа, нешто толку бледо како и она што јас го гледам, бескрвното лице на Мари-Клод која ја стиска црвената чанта, која ќе го направи првото движење за станување додека возот веќе влегува во станицата Доменил.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сите еден ден ќе ја запознааеме болката и некои страдаат секој ден, секоја ноќ, секој час, малце по малце, и не се предаваат, се борат со злото, искушението и неспокојот и го наоѓаат својот пат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ме задушувате, добро, јас го отворам просторот за моите гради!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тоа што јас го нарекувам завршеток (cloture) на метафизиката не е крај на метафизиката.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
В пазуви мои срцево пее и јас го славам празников мој, знамето мое гордо се вее, има ли посреќен од мене кој!?
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Ги шепотам зборовите засекогаш, прв ден, вчера, а можев да речам и сега, па дури и штотуку, (ги шепотам без одредена намера, дури и без некое посебно чувство сите овие толку далечни и неодредени зборови) а сигурен сум дека тагата и немирот никогаш не почитувале временски и други определби.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас го паметам дедо ми. Беше многу убав човек.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тоа јас го сторив. Едно дрвце... крц...готово.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Јас го позедов канчето. Беше полно црници.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кога јас го чув името Македонија се стаписав...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
И јас го имав сокриваниот дел од сонот на семејството за моето враќање.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сепак, тоа не беше доволно, зошто јас го сакав само за себе, а тој со секоја следна порака сè повеќе ми докажуваше дека наместо срце во тие мазни гради носи камен.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ноќта е патување долго, непознато - како споменот, како лудилото свето, а јас го сакав морето, морето, морето.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Среќавам мои врсници, а тие ми велат, „Крамб? Zap?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- А, исто како што јас го правам си го направила.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Уметноста е прашање на персоналитет. Нема место за вкус во механичкиот цртеж. 122 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но, дали тоа истовремено значеше и дека тие се “уметнички” или “валкани” или “откачени” или “без заплет” или “скокотливи” или нешто сосема единаесетто?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Извинете, јас го сакам селото и мојот позив, но не можам да работам под овие услови и затоа си одам.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Огнена офка но многу поздржано одошто кога тргнавме.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Точно - во визбата на Марко. Ама кутрето ЈАС го најдов!“ рече Дејко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Јас гледав во брошот; го зедов во рацете и го превртував; Јан стоеше отстрана, како во некој транс, како во некое бунило и велеше: „Јас го украдов, онаа вечер, на кејот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Колку навикнати бевме несмасно да се плеткаме, колку совршено непогоден беше нашиот тајминг, како мислевме дека енергијата е екстаза. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 177
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но, тоа не е она што јас го сметам за медиска теорија.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ама јас го сетив уште на ручекот: сркаме маштеница, го квасиме лебот полесно да се џвака.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со она свое лице кое јас го нарекувам „лице на комичар”, не можеше да предизвика возбудување - барем половината од времето не верувате во она што се случува пред вас.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Грот: Дали свесно пишуваш за одредена возраст? !
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- Јас го бранам мажот ми, велам, јас нему и пред бога сум му дала збор дека ќе го бранам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Елем, да се направи адетот и да прикажуваат децата кога ќе пораснат дека „филан и филан јас го знам и на сповојницата сум му бил“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Она што јас го нарекувам деконструкција може, се разбира, да произведе правила, постапки, техники, но во суштина земена таа не е метода и не е научна критика, бидејќи методата е техника на прашања или лектири, која без оглед на идиоматските карактеристики треба да биде повторлива во други врски.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Отпрвин само му потврдуваше со главата, потоа почна да се уфрла со по некое „да“, „така е“, „и јас го мислам истото“, а кога овој мина на проблемот на дружењето, вжештено се втурна во монологот: - Каде да најдеш искреност!
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Тогаш ѕидот што ми бегаше се отвори и јас го видов, понеже сакав да го видам него, што можеби и не бил навистина жив факел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чувајте се, јас ви го велам ова, зашто јас го видов и го правев тоа...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
“Сакате да го опишам својот изглед?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
• Превртување. Јас го мразам него е превртено во: тој ме мрази мене.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Јас го разбирам светот како шаховска табла составена од повеќе фигури кои имаат своја улога.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Тој е инаку многу добро момче. Од многу добра фамилија. Јас го познавам лично татка му. - Високиот?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Понекогаш го нарекуваше никаквец, но таквото луто однесување, јас го разбирав како нормално: постои значи некој кон кого можеме да ја искажеме нашата лутина, нашиот цинизам и нашата смисла за хумор.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Бабата рече: - Јас го зготвив ручекот.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Решив патем со чичко Кара, кој е градежен инжинер, да се посоветувам околу градбата на базенот и заработувачката од тој бизнис што самиот јас го измислив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тоа е за начинот на кој мојот тим и јас го употребуваме зборот. 36 Margina #4-5 [1994] | okno.mk *** Нема ништо надвор од тераписката средба.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Она што јас го нарекувам диференција, дисеминација, деливост - не е битно фрагментарно.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Он ме свиѓа Он мене ме свиѓа! И јас го свиѓам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Така ќе го постигнете тоа што јас го пекав и го чекав, но не го дочекав“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Зашто веднаш штом јас го поставив ова прашање за нивната облека, моите посетители попаднаа во бурна смеа со двосмислено значење.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Јас го сакав него. Сето друго што се трудев да го правам со тебе, и со тие околу тебе, беше само последица.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тешко, без да сфатам дека јас го поседувам тоа што го имам внатре, внатре во мене.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ќе обесам првен тебе овдеки, на сретсело, па после горам селото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Генералот веројатно одел со друга група“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Проклет да бидам, јас го гледам него, го помнам секое негово движење.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Јас го фаќам за уши, шлибнувам нагоре и му се одзатнува душникот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дишев од опојниот мирис на Париз којшто толку го сакав, но таков Парис каков што јас го сакав, а не оној Париз од мрачната и задимена соба на Ангела која штотуку ја напуштив.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Јас го молам прво Јолета, а потоа Дука.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Поради таа причина, заради малку промена на мислите и душевна релаксација, јас го сменив курсот за Скопје.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кога дојде возот, јас влегов во возот, ама брзо-брзо отидов на отажниот крај на вагонот и излегов од вагонот на другата страна и спрснав онака, се скрив зад едно како барака од штичишта и така го пуштив агентот да замине за Скопје, а јас го полекав да дојде камионот со боровинките и заминав нагоре за Врање кај сестра ми.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Гронинг: Јас го носам товарот на успехот и одговорноста за „Живот во пеколот”, додека за „Симпсонови”, јас го добивам сето признание и ништо од одговорноста. (се смее) Не, „Симпсонови” се резултат на групна работа и за „Симпсонови” можам да зборувам само со ентузијазам.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Збровите со кои се трудеше да ме одбраниш умни ти беа, батка, и добро обмислени.: „Афериве што се обидуваме да му ги припишеме на наш Боге, тврдам јас, се обични скалила од чад по кои се обидува неговото машко его да се покачи повисоко од другите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ана ми го подаде доминото, и јас го спуштив во кутијата покрај мене, во која на голем куп беа ставени книги, сувенири, дребулии кои требаше да бидат фрлени.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас го познав, а тој не ме позна.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но јас го одбивав, сè до еден ден кога во една кафеана ме најде уличниот продавач на лозови малку поцврцнат, загреан - и купив.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И јас го следам движењето...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Женско! Женско, живо и здраво. Благодарам господе! Јас го исполнив ветувањето кон тебе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А ти самиот констатира дека тие еднаш веќе платиле за своите постапки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Што се однесува до мене, јас го нарекувам: голема средба на правдата со вистината иако знам дека тие никогаш и нигде не се сретнале.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Што се однесува до мене, јас го имав оправдувањето што веќе го бев изрекол: дека станува збор за привремено зајмување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Неколку дена подоцна отидовме со изнајмено комбе во Ен Арбор.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тоа јас го велам... пред сите.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
МИТРЕ: Нека оди! Јас го пуштив со името на бога.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Излегувам напред и сега јас го отворам патот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас го гледав в очи и в уста.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
“Мил Арт Ловер, нема ниту збор за тоа дека Monty Cantsin е псевдоним; тој е стварна личност чијшто живот од 1976. јас го продолжувам.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Еден Војне, Војне... Јас го знам него. Еден неранимајко, полош да го нема.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но, едно нешто не успевам да го разберам во вербата своја, та од тебе барам да ми објасниш – Павле, зошто јас го живеам овој смртен живот?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Иако, кутриот, и за овој, што јас го носам под срцево, уште ништо не знае.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
СОЊА: И ти си го изеде твојот дел. БОРИС: Можев уште да јадам. Не сакав. Имам лице. Не сум глодач. Ова не е твој свет. Ова е мој свет. Јас го створив. Со овие раце.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Новинарот пишува конкретно за нив, а јас го прифаќам како да е за сите.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Размислувам дали би изгледала посмешно со крваво око, но решавам да бидам врвна во својата мизерија и да прогласам дека повреда на носот е најлоша, бидејќи е централна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И јас го пуштив својот взор брз бакарните релјефни корици на книгата и во очуденост прочитав: „Псалми“ 3.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А јас го сметав за загубен - се прекоруваше себе си а истовремено ми се потсмеваше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Она што јас го подразбирам под „буквално преведено значење“ е блиско до поетската метафора, но не треба да се меша со неа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
ТЛ: Бароуз и јас сме блиски пријатели. Сме поминале многу нешта заедно. Бев во Тангер 1961.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дента кога се роди Димитар и јас го ставив својот потпис во матично.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Еднаш тоа се согласи и јас го поведов по темната улица до отворениот прозорец на оној стан што го демнев. беше брзо и подвижно како мачка, но не влезе веднаш и јас му го дадов ножот да ја расцепи мрежата за комарци.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
А јас, е јас го преживувам сето тоа!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Болно е како себеси се убедувам дека јас го заоѓам сонцето.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
„А јас го подготвив текстот на Горно Нерези и за манастирот Свети Пантелејмон!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И јас го изведувам телето, а кравата рика по него, пуста мајка, мачки да ја јадат! Рика, дали рика од пондилата кравата, а телето ѝ се одѕива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш се вратив назад и почнав да правам белешки.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Смешно е што откако Холанѓанецот ме одби за придружник на свадбата на сестра ми, јас го поканив Американецот бидејќи влегов во врска со него.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Нацртај нешто тажно, - рече Карамба-Барамба, а јас го послушав и нацртав тажен палјачо.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
ТРОШЧЕЈКИН: Да-да, и јас го видов на булеварот, очевидно, токму натаму одеше.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Видов- не -видов јас го научив Очетонаше по наше и почнав. Почнав и еден апостол да учам...
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Веќе си испланирав како ќе заминам на школување во Кавадарци, ех колку се радував, кога неочекувано татко ми ме пресече: Не верувам дека ќе те примат, сигурно е пополнет бројот, а јас го молев: Тате, ако таму не ме примат, дај ме барем во работничко училиште.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Така, жени, ете, си остануваме сираци и од стопани и од челад.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Да, само за еден дел од неговиот живот, за оној што јас го познавав, и тоа не го велам без причина, - претпоставувам дека тој отсекогаш не бил толку сам, толку проклето сам, каков што го запознавме во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сликарот, каков што јас го познавам, каков што бев и јас, е олфактивен тип; тоа значи дека наутро станува, има потреба за појадок, иако често не јаде, но највеќе чувствува потреба да го осети терпентинот. И таа олфактивна потреба, потреба за појадок, го поттикнува на сликање. Од олфактизмот до ретиналното задоволство, има само чекор и често кај сликарите останува на тоа.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не велам дека јас го открив прва, зошто Прабхупада го кажал уште пред околу четириесетина години.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Нејзиното вистинското дете јас го земав во раце.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Херварт Валден и јас го имавме она најнеопходното за живот, преку неделата живеевме исклучиво од двопек и чај: во недела одевме во еден од рестораните за масовна исхрана каде што за неколку гроша можеше да се добие тесто со месо и леб колку што човек може да изеде.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
А баба ми знаеше да пресече ...еми се срамеше... ама и тебе ти виеше меот за лепче!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И не знам дали јас го усвоив него или тој мене, тој збор, тоа нешто, организер.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Одевме така еден покрај друг. Тој зборуваше јас го слушав.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога ќе кликнете на глувчето, програмата оди на следното, повисоко ниво, коешто јас го нарекувам “медицински поглед”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
ИЛИЈА: Така, тетко, како што и сама чу од устено нејзино, ова пиле јас го спасив од сигураа смрт.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
И ветките се поделени.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој, прво, дење излегуваше од скривалиштето поради што јас го опоменав со другарска опомена на што тој не обрна никакво внимание речиси смеејќи ми се в лице.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се чинеше како Френк да вели: „И јас го размачкував малтерот и ги редев блоковите врз сенката на твојата невеста.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Можеби, затоа, што чувствувам дека Лења никогаш нема да ми прости, што јас го видов тоа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Јас го платив орото, а не тој!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Игбал одеше пред мене, јас го следев во чекор.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко ти беше дури и премногу воздржан, со резервирана насмевка; сите свои постапки како да ги држеше под контрола, па сепак беше и прилично учтив и внимателен; дури не ме ни праша што готвам за ручек а тоа беше неговото прво прашање кога ќе влезеше во собата; веројатно сметаше дека и ручекот е домашна тајна; само се накашла погледна лево- десно, и изгледа се сети: отиде лично надвор во тремот, го поткрена капакот на тенџерето, а јас го дочекав како и секогаш со онаа моја забелешка "виде?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мојата компјутерски- проектирана рака ја досегнува и ја зграпчува топката.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Се разбира, претеруваше, но јас го оставав да живее со таа мала фиксидеја, зашто не гледав ништо особено лошо во тоа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тогаш јас го плаќав неговото пиење и сепак тој не знаеше да навредува.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се будев следното утро и читав. Три дена, не правев ништо друго освен што ја читав.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
СПИРО: Јас го гледам. Еве кај оди, и тоа на две нозе.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Вчерашниот новинар беше првиот човек во текот на бројните месеци.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дејан подголтнува и ме бакнува и ми кажува дека сум убаво грда, јас го галам по боцкавата брада и не сакам да знам што крие под таа газа, зошто му ја ставиле и кога ќе си оди оттука.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа јас го фатив директорот за нозе со цел да го истргам кон средината на канцеларијата, на чисто и да видам што можам да направам да му помогнам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кој и да дојдеше во Фектори, како и да изгледаше, јас го прашував дали би ги соблекол панталоните за да му ги сликам курот и мудата.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тоа е една од маѓесностите на нашата држава за чие создавање и јас го имам дадено својот скромен удел без кој таа ќе беше невозможна.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Знам дека ваков апел на својата окупирана јавност треба да упатат сите независни интелектуалци на сите завојувани и сѐ уште незавојувани страни, но јас го упатувам во свое име.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Не верувам дека проблемот се постава инаку во книжевноста отколку во другите уметности, но, ете, просто немав прилика за книжевноста да ја напишам книгата што сакав. » Книгата што ја напишав не е историја на филозофијата, туку е текст што сакав да го напишам за Фуко, за тоа како јас го доживувам и како му се восхитувам.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И јас го држев в раце ова грчко знаме, ама не стигна најстариот син да го истакне на чатијата на куќата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Овој феномен бил познат и во антиката и е наречен „Орфеев ефект“ кој ете, и јас го осознавам, го откривам, ќе го проучам, ќе го запишам и на идните поколенија ќе им го оставам“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Н.Н.2, познат спортски работник, јас го учев како СЕ ДРОБИ ЖЕНА!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ете кого јас го жалам...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
На ќор-сокакот на нашата „патека на љубовниците“- споредна уличка со напуштени фабрики - каде што јас го усовршив движењето на прстите со кое за миг се откопчува градникот; зад јоргованите во Паркот Маркет каде што прв пат ме допре преку фармерките и твоите пупки, набабрени под проѕирниот памук, ми се чинеа лилави како јоргованите; на балконот на новиот Театар Кларк каде што си ги избришав дланките од солта од пуканките и ги протнав меѓу твоите бутини, а ти прошепоти, „Се чувствувам како Дорис Деј да нѐ гледа,“ - и тука не го направивме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но јас го разбирам твојот копнеж, дедо.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Но јас го знам лекот а ти нема да се согласиш.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Досега, Витгенштајн и јас го третиравме терминот “проблем” и поимот на проблем како тој да е некое “нешто”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се задава онака Татјана Перипелицина и јас го пуштам гласот по неа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам каков однос имаш ти кон местово, јас го разбирам како дом.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Се напрегав и им бегав, секако морав прв да го видам здрав и насмеан Круме Арсов, да го допрам со прсти, да му раскажам дека сум го сонувал запален.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И јас го гледам тој човекот што толку брзо леташе, го познавам, ама никогаш не сум го видел и затоа пак не можам да го препознам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
” - Сребрениот Џорџ ме погледна како да сака да каже: „Нема врска ако јас го направам тоа, нели?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Јас го поткревам детето да му го чујам дишењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Јас го одбрав овој над кафезот, ставен како урнек за вашите петли.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ја подигам тогаш главата... Го гледам лицето на мајка ми веднаш до моето...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И навистина: подоцна, под тој шатор, во тој совршен круг, јас го најдов својот душевен мир; го пронајдов центарот на светот, се пронајдов себеси во тој центар, израснав како маж.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас го прашувам нешто, а тој ми вели: не е тоа за деца.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ова го пишувам јас. Ова е под моја контрола. Јас го предодредувам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Јас го одгледав и му се насмевнав. „Бегај зајко“ си помислив.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
АРАПОТ: (На излегување) Фафљуктен сармусаклин јунама беч. (Излегуваат) БОРИС: Јас го учев два месеца, овој еднаш го чу, го запамети.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Дури ни тогаш кога јас го напаѓав. (А за моето незадоволство од однесувањето на Ѓурчин, нели, постоеја конкретни причини).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тики: А ако јас го допрам Чедо, дали ќе можам да правам чуда?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кога јас го користам тој термин, подразбирам дека тие филмови се нискобуџетни и не-холивудски, обично работени на 16 мм. (за среќа, пред крајот на шеесеттите, овој термин е заменет со “независни фил­мови”, што е најблизу до она што тие филмови и беа).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Откако овој го погледна бледо (зашто во тоа кафуле има понуда од три вида кафе и еден вид чај, кој само јас го нарачувам), се договоривме што ќе се пие и што нема да се мези.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И не можам да разберам дали промената дојде како резултат на она што јас го зборував или имаше нешто друго?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ама јас го гледав в очи и во себе го собирав плачот и болката и инаетот и чувствував како прачката ми ја дере кожата од дланките...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ако за моите песни ми зборува старец – рабин, мудар од крвта, староста и пророците, јас го слушам.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Во истиот момент додека јас го анализирав момчето и размислував како го познавам кога првпат го гледам, мајка ми викна...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Огне беше „карта глат” за доаѓање.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Потоа тој почна да излегува од скривалиштето во вечерните часови поради што јас го укорив на што тој исто така не обрна никакво внимание иако беше свесен дека може да не провали и нашата задача да биде неизвршена.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И затоа таа случка и тој страв од Зенула јас го измислив...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Откако се прекрсти, го кажа Очетонаше вака како што јас го научив и го запаметив: „Оче наш и татко, иже еси на небесата, да свјатитсја името твое, да биди волјата твоја, како на небото така и на земјата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Вели: „За криви колца не треба прав пат“ , велеше Лазор Ночески и ние, седевме ден-два ебали го, може и повеќе да седевме во Варна и после нѐ собраа меѓу пушки со штикови и нѐ водат на воз, а Стеван Докуз уште пред вагонот почна да кука, спомнува жена, деца, куќа, јас го тргам за ракав, да молчи оти со кукањето може да помислат дека вистина нешто криеме и за која странска сила го криеме, и Стеван Докуз ќе се штрекне на тоа, ама пак ќе заборави и пак ќе закука и јас ќе го држам за рака, ќе го шибам в слабина, ќе го штипам и тој пак ќе замолчи и нѐ товараат во еден вагон за добиток ли, за пошта ли, за жито ли, нѐ пикнаа во вагонот, нѐ настегаа в шише и ајде за Софија
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По она што јас го направив... не смееш да потклекнеш.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Можев јас да му го раскажам, но тој се расприкажа, а јас го слушав”.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Многу сакам кога и вие сакате исто што и јас, секогаш велеше тој.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Дали ќе биде тоа учителката Вера, или тоа само јас го измислив во својата глава?
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Које ќе му прави тостови, кому ќе му рече, ајде Гонцо, сакаш да правиме тостчиња, а тоа само јас го разбирам дека значи: те молам, направи ми, ако си ми сестра.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Само што го зедовме сокот, падна нова наредба да им подели лижавчиња на дечињата и тој, без поговор, иако наполу подготвен да седне, се исправи и почна да буричка по торбите и, додека јас го одвраќав, дека, ете, нема потреба и дека децата ќе ги тера на вода, таа го погледна строго и тој пак се нурна назад.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ама мамо – ѝ велев, јас го налегнав, знам, а таа ми подвикна со висок тон: Како што ти велам така ќе кажеш!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Колкава е твојата радост на тоа што јас го создавам, без истражување на старите времиња и без трага по нив?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тоа ме лути бидејќи тоа воопшто не е она што јас го правам.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Нико возеше и тоа е она што јас го велам: искуство.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Откако тресна и телефонот врз купот урнебесни пљачки, а јас го грабав и ова последно сеќавање, открив кој беше мојот вистински талент!
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Всушност, ако се проследат внимателно сите околности, јас го ставив во служба на поробувачите моето име, но не и совеста.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во едно интервју во Лондон, во еден од моите ретки луцидни моменти, реков дека разликата меѓу она што Бароуз го прави и она што јас го правам е во тоа што Бароуз едноставно ги лепи работите на хартија додека јас сѐ распрснувам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас го реков тоа, или ти му се обрати токму со овие зборови на оној силен состав од умни партијски глави на состанокот што беше свикан со една единствена цел јавно да бидам кастриран?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Јас го познавам најдобро!“ - се јави високата георгина.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Беше со уште двајца во патрола. Му свикав: Стој!, и му ја побарав лозинката.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не, Јана не го рече тоа, јас го помислив, дури и погледнав кон Самоников за да проверам дали случајно се согласува со мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Само, додека мојата сестра го проколнуваше Бога зошто го изгуби нејзиното, јас го славев затоа што моето го спасија и се роди здраво и живо!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Зошто се раѓам, учам, работам, љубам, се борам, се плашам, се радувам, тагувам, ако сето тоа е само минлив сон на мојата душа?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во мигот кога заѕвони со Дејко срипавме: „Имаме црно кутре... сосем црно кутре!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
АРСО: Е, зар мајка ми ми ги родила, та... Туку, јас го гледам адетот.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Јас го мислам загинат, а тој, еве, стои пред мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Знаеш јас го произведувам афрото! - се пофали Бојана, а зелените очи и засветкаа од радост во полумракот на кафулето.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ме налутија, вели Лазор. Те испијаниле. Не се испијанив, вели Лазор. Јас го добив облогот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ние што бевме одовде река, уште некачени на мостот, пропукавме и се собравме ноќеска преполовени и јас го јавнав коњот да сторам абер.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Додека јас го читам писмото, во офф одекнува гласот на сестра ми Фелон следен со мелодраматична музика: „Драги мој брате Стивен Керингтон, Овде во Денвер е лудо и незаборавно и штета што те нема да шизиме заедно, а не само мене живец по живец да ми корнат... Во превод: полудевме!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Прво: не е пожелно за она што јас го работам да се зборува како за некаква филозофија.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Не ми кажа кој и рекол дека јас го правам ковчегот за Таша, ама знаеше кој го нарачал.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тогај, беше 1858, се зазедов да се изгради нова црква, да се исправи камбанарија со камбана и што е најважно, во црквата се отвори и училиште и подоцна јас го донесов нашиов учител Димитрија да ги учи децата на народен јазик.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ми се гади од оние кои не го разбираат моето гадење мислејќи дека јас го разбирам.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ох, пустата јас го зборувам она што ни на крај памет не ми доаѓа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Го прашувам татко ти во врска со овие откритија на Рајна: "Што мислиш, руски човече?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој е единствено живо суштество што во последниве години ме трпи и кого јас го поднесувам во постојана близина, па како таков одлично ги препознава моите реакции.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
„Јас не сум се откажал од Господа. Јас го загубив.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ете, јас го мислам токму тоа.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Бидејќи знаев дека клучот го користат и други, јас го побарав од неа за да го имам клучот и да бидам чист.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- “Не според деловите на црпката за вода, туку според целокупноста на нејзините делови суди за нејзините достоинства”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Или можеби години, јас го загубив броењето на времето.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Скромно, инкогнито седнав на фијакер и инкогнито заминав во местото на својот нов живот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ти било речено, така сакал господ.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Споменавме дека сопственото јас го загубило контактот со стварноста, дека не може да се почувствува себеси како стварно или живо.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ферментира стравот, срам и проклетство ме обземаат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И јас го познавам поразот зошто и јас еднаш загубив, нешто скапоцено, една душа која љубеше, едни раце кои милуваа, едни очи кои беа моите сонца, едно срце во кое бев јас.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Велам: и ако сум таму? (Зашто сето ова го мислам со тајната предност да не сакам всушност да поверувам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас го сакав Јани. Го сакам и сега, кога не е на овој свет. Често го сонувам.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Човекот никако не ме припушташе, а јас го следев како слепец сѐ до „мојот“ влез кајшто се запативме и по малку се најдовме во станот под „мојот“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- ме праша тој.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но бев сосема шокиран кога еден ден заѕвони телефонот и јас го слушнав гласот на мајката на Луција: „Добар ден; ве молам, господинот Јан Лудвик, ако сакате?“ „Да“, реков, „повелете, госпоѓо“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа го погледна и се насмевна: - И јас го имам...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И така не го добив Кери, а Кругер во секој поглед беше погрешно избрана личност.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Или јас го збркав часот на доаѓањето на возот, или тој невнимателно го прочитал моето писмо - ова второво е поверојатно.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Јас го кревам детето, го бацувам, а тоа ми скока в раце, мисли си играм со него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Будала, - ми вели тој мене. – Тоа јас го знам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
А, јас, кога сум добро расположена и ако сме во пријателски односи, баш сум му добра сестра. Или поточно- најдобра.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Меѓутоа, Англичаните отсекогаш биле сметани за наративни сликари, што во европски контекст беше сфаќано како лошо и понижувачко. Тоа јас го оспорувам.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Јас го гледам секое нејзино движење, секоја сенка што ќе и се појави на лицето.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
„Она што јас го видов“, вели „и тебе ќе те изненади“. „Кого го виде?“ „Ролан“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Компјутерот постојано ја осовременува интеракцијата помеѓу моето тело и синтетичкиот свет што јас го гледам, слушам, и допирам.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Ајде“, и реков „штом толку знаеш кажи кој е?“ „Оној, смешниот Боге од Бањи“, вели.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас го изгубив сопственото „јас“, тебе ти го подарив сопственото срце, душа и име, не знам кој е ден ни месец, водам борба со себе и се презирам светот, како целиот свет да е крив.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Она што јас го сакам е да направам хеуристична машина која што ќе може да се вози. ñНели со тоа ја губиме контролата врз нештата?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Мојата универзитетска кариера беше во опасност, само лежев наоколу и ја читав. ТЛ: Она што јас го направив - најпрвин, само ја прочитав. читав цел ден додека да ги изгаснат светлата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Иван Карамазов во репликата за Бога ќе рече: „Не е работата во тоа што јас го одбивам Бога... туку јас просто му го враќам билетот!” - Каков билет? – ме прекина А.А.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Немав потреба да разговарам со Земанек ама баш ништо; тој беше паднал во некое чудно настроение, блиску до лутина, и кога јас го прашав: „Лут си?“, тој рече: „Не, луд сум.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Додека тие таму имаат коитус со разни, за нив туѓи персони, јас го носам мојот тросед на рамо и замислувам, во 90% од случаите, една иста личност со огромни цицки.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Всушност, во врска со оваа тема, тој предлага проучување на четири технологии: технологии на производство, технологии на знаковни системи, технологии на моќ и технологии на селф (Foucault, 1988).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сега имате напад на мултикултурализмот. Иако мултикултурализмот не е универзален лек за сите наши проблеми, јас го сметам за важен чекор.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тој не можеше веќе да стане, ама јас го парев така од што ме имаше налутено.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)