Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Размислував, чеда мои, долго размислував, пребарував по книгите и спомените од разговорите со Чанга, а ние везден и долго зборувавме за Калето, јас му читав од моите книги, а тој историјата ја проверуваше на секоја врвица, на секој камен на Калето...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Уште при првата средба со господинот што раководеше со развојот од овој вид во државата, јас му реков дека треба, тоест дека мора да се направи овој водовод.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тогаш јас му кажав зошто сум таква!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Но, сѐ едно, јас му заблагодарив.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Јас му служа на селото кај Турците, ќе му служа и кај Организациата, ама едно да знајте: Кај Турците ве брана колку шо можа, со јадење, со пиење, со придавачки, рушвети, со маривети и лаги, само и само да не паднете во беља.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тука сака најголема послушност.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тоа јас му серев врз муцката.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ете, јас му предлагам нови, побрзи и поубави начини за работа, а тој, стар вопер, сѐ по неговото си тера и само едно мисли, да ја забави куќата, да го излаже сопственикот...“

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И потоа го замислував како да го слушав како малку фалбаџиски им раскажува на луѓето сред село употребувајќи ги зборовите што сега јас му ги ставав в уста: "Бурнав на портата кај него, како секогаш без теклив, да влезам кај братучедот Методија, ама портата однатре затворена, а и резето однадвор не е ставено.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тогаш јас му го зедов стравот на убивањето.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

На убивањето и на клањето јас му се преплашив во времето кога од Комитетот ни наредија да ги испотепаме селските кучиња.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

По патот јас му зборував за тоа дека Земанек е сосема изменет и дека живее со друга жена; мислам дека воопшто не ме слушаше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ниту еднаш не ми се јави; ниту пак јас му се јавив, оти и не знаев каде се наоѓа со циркусот, оти и не сум можела, оти циркусот е подвижен центар на светот, како што рече и самиот, оној ден, кога дојде повторно назад.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас се опив и плачев: велев дека ја сакам, дека не смее тоа да ми го прави (во пијанството се однесував како Луција да ми е венчана жена); потем Земанек, на мелодијата на една стара народна песна (беше жива фонотека за стари народни песни), почна да пее „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција, Луција курва убава“, и јас му се придружив; бевме сосема пијани и пеевме само едно исто: „Луција курва убава“, „Луција курва убава“, „Луција курва убава“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас му велев дека не знам по патишта какви и незнајни штичката сама се беше вратила во скрипториумот; но тој не сакаше да чуе, па и натаму ме биеше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Со тешка мака, оти клучалницата беше древна, го стави клучот внатре и го заврте; како небесата да се отклучуваат, скрцка вратата, се отвори и јас му ја дадов светлината на Филозофот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас му сум син на неговиот најстар син, на Јордана и се презивам Ристе Јорданов Јанчев.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Првин ми се обрати мене, небаре јас му бев постојана цел: - Не го симнувате погледот од бункерите?!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И јас му припаѓам на овој народ, на овие фантомски сенки што се тука и никаде, водени од заменетиот Бог.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Таквите податоци се заведувале во општината со обични изјави и со два сведока.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Тој постојано велеше дека збира некакви документи а јас му верував.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Знам дека си го главил Ристе да ти помага околу воденицата, а јас му ветив на син и на Таша дека ќе обезбедам сандак.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Па како тогаш да ја подржувам авантурата на синот кој наумил да трага по вистината за татко му кога и јас во таа вистина имав само наѕирнато?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ним не треба безрезервно да им веруваш“ беше нејзиниот заклучок во врска со однесувањето на тој војник на бел коњ.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Притоа воопшто не ме обескуражуваше фактот дека не можев да си ги замислам нештата што ги бркаше за да ги достигне; напротив, си го придодавав правото да верувам дека сепак го знам, дека го познавам барем онолку колку што себеси се познавам, а притоа, вистината ви ја велам, дури ни вистинското име не му го узнав на мојов Човек, бидејќи тој ми рече а јас му верував дека така било подобро и за мене и за него.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Инаку, во врска со името на таткото, мојот Човек ми се имаше доверено дека другарите му честитале кога му соопштиле дека отсега па натаму ќе го викаат Ведран.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Чувај се од оние поединци, кои од лековерност или по потреба ќе ги сместиш во срцето или во негова близина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Но јас бев во Африка.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Кога го запали лулето јас му реков: - Сократ избега.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Искрено: на Пенча и јас му завидував и никако не можев да разберам од каде доаѓа тоа пријателство.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И кога ме испрашуваше иследникот, јас му реков: - Добро, бре другар, тој и тој, кои најмногу викаа против Тито, против Југославија и Колишевски, први ги примивте...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тоа беше во годината кога брат ми се беше запишал на Медицинскиот факултет.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Беше есен, а јас му реков: „Нашите сенки можат да се допираат дури и ако ние не се допреме.“ И нашите сенки си играа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас му ја држам дланката до гушата, му ги начекувам капките што му се враќаат од устата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас му реков молчи и тој ме разбра. Ко пријател.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој ги откопчува панталоните, а јас му скокнувам, го опчекорувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Кај мене, една ноќ, преспа, вели Огнен Ѓорго, и јас му дадов алишта да се преслече.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јоле го виде детето Шаркоско и вели: Чије je ово прљаво дете, детето ми вели: Што ми рече, стрико Јоне, јас му велам: Те пофали, и детето почна да се радува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас му кажувам, кога јадеме мрсно, како топиме сало, како правиме пршки и му кажувам за планината: како се делкаат главини и лактишта, спици и оски, како се прават коли воловски и му кажувам за јазот, што ми тече зад куќа, под стреа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас му викам да застане, а тој не се свртува, не ме слуша.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се погледавме така и јас му велам: - Е, ај доста е гледање.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Беше брзо и подвижно како мачка но не влезе веднаш и јас му го дадов ножот да ја расцепи мрежата за комарци.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А стопанот е индиферентен – мавта со рацете над главата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа го врати назад. Јас му велам на стопанот: – Колку сме должни за трите изедени слатки?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Еднаш тоа се согласи и јас го поведов по темната улица до отворениот прозорец на оној стан што го демнев. беше брзо и подвижно како мачка, но не влезе веднаш и јас му го дадов ножот да ја расцепи мрежата за комарци.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Јас му велам, „Да не мислиш дека си го купил проклетиов тротоар ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јас му велам „Ти си пијан. Ќе те суредам за половина минута“, му велам.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А јас му велев: Уживај ти, уживај... Прави си ќејф...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Но јас му велев: Уживај... Уживај...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

КУПРИКОВ: (На Љуба) Чест ми е... јас му соопштив на вашиот сопруг сѐ што ми е познато.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

И тогаш јас му го напишав тоа ужасно писмо на Лења: паметиш ли, јас и ти среде ноќ гледавме во поштенското сандаче, каде што писмото веќе беше пуштено, и ни се чинеше, дека сандачето збувна и секој момент ќе експлодира, како бомба.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

И јас му го поставив на Ракот тоа прашање.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ене на оној господин минатата година јас му продадов ловџиска пушка. 196 Margina #17-18 [1995] | okno.mk ЉУБА: Тоа само така ви се чини.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Пред околу десет години јас му претскажав на еден човек најразлични катастрофи, а денес, само пред кратко време, излегувајќи од возот, оддеднаш го гледам него на перонот на железничката станица.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

15. Колку и да се склукаш со историја Не можеш да избегаш од сегашноста Беше рекол некој умен И јас му верувам Оти на своја кожа знам Дека колку и да се клукам со еукалиптус Не можам да избегам од соништата А сегашноста се полни со стари соништа Ѓоа надградени и надополнети И по секоја преродба се прогласува нова преродба Во долината на среќно преродените Никнуваат нови цркви и џамии Со ниет да бидат уште постари од најстарите На сека ритка никнуваат и големи крстови Колку крстови толку неразгатнати крстосници Никнуваат богами и нови затвори За затвореници колај работа ќе се најдат и фазла При толку бујна стварност Поетите цапаат во Петреви Вирови Колку поети толку друштва на мртви поети Сега секоја суша вели дека животот е некаде другаде Што впрочем се гледа и од брановите нови доселеници Макар што во последно време другаде не им е Австралија ами Италија Каде што се преселуваат цели села од долината на Радика И таму си формираат нови населби со роднокрајните имиња Сега засега не се чуло ни разбрало Како стојат таму со цркви џамии и настава по веронаука Но мене ме загрижува тоа што ако тој пат го фатат иселениците Нема да има кој да се доселува во Австралија А без новите доселенички приказни од Цапари Животот тука би бил ептен здодевен Како што е здодевно тука летно време Кога децата на доселениците одат во стар крај Да научат троа од мајчиниот јазик А како бонус им доаѓа што ќе научат Како се поставуваат светски рекорди во брзо донесување закони А тоа воопшто не е како олимписка трка во брзо одење Зашто таму каде што има брзо ломотење нема брзо одење

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Времето пролетува покрај нас, а јас му кажувам на Карло колку го сакам неговиот роден крај.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Маркус вели „Саундс лајк ан олд мјузик... Ху'з д дуд? Из хи дед?“. Јас му велам „Кајнд оф!“.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

- Слушај, тој бара моушн график дизајнер и јас му реков дека имам прав човек за него.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Бидејќи со тоа доверената ни задача а и нашите животи беа доведени во опасност, јас му наредив на нашиот човек двајцата да ги ликвидира заради што му го дадов моето лесно оружје што Вие ми го доделивте поради поголема практичност во извршувањето на нашата специфична задача.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се плашеше да не се пресегне да подаде парче за сантиметар подолго одошто јас му барав.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Јас, кога отидов таму, им велам, Вистина е, Едо тоа го рече, ама јас му реков така да вели за да можам да чујам што ќе речат другите та да можам да ви кажам вам.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Можеби токму сознанието дека можеби и јас му припаѓам на сојот на невидливите се почувствував послободен.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

- Какви убави спомени бараш кај мене, кога јас му припаѓам на редот на прогонуваните – налутено ми се обраќа Привидот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

КРТОВИЦА: И јас му пречев. Бараше развод. КУРТА: Му даде?

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Не сум сигурен дали ме слушна или изигруваше отсутност но јас му реков дека се согласувам со него и дека можам да си ја замислам силината на љубовта која е во состојба да раздвижува, да покренува па дури да замени и да надополни многу други потреби.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се прашував: зошто? И си велев: ако, нека си пее, но зошто, мајка му, токму тогаш кога јас му велев дека сум тој и тој, дека тој си има дома, а мојата дома ми ја одзеле и ме натерале да сакам туѓа дома?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Примаат едноноги и еднооки, се само да можеш да пукаш...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Нумо подзастана, полека сврте глава и рече: - Не мисли дека јас му се плашам на Високиот или треперам од страв да не одам пред воен суд или во лудница.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А јас му имам речено и на татко ти: чесните, на едната рака ќе ги изброиш!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А јас му велам, зарем во оваа доба да го будиме.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Не заборавај: златото толку сјае што во многу случаи ја има ослепено и најголемата чесност.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Така, Ракот возбудено ми раскажа за неговиот нов модел и јас му ветив дека ќе поминам да го видам.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Вие можете да се држите настрана, од надвор да набљудувате што се случува и да употребувате нови концепти, артикулации и модели.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

А: Тогаш, претпоставувам, вие пак му пишавте на производителот, го проучивте новиот модел и ја компониравте и снимивте втората песна, „Јас не можам да бидам отсвирена на грамофонот 2”.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Песната се викаше „Јас не можам да бидам отсвирена на грамофонот 1”.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Некои општествени теоретичари сугерираат дека треба да се зборува за „доцен модернитет”, додека јас му давам предност на терминот „постмодернитет” кој поттикнува поголема интелектуална одважност - ослободувајќи ве од врзаностите за одредени артикулации типични за модерните времиња.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Но не многу потоа јас му отидов на гости и му подарив една плоча со песна што јас ја компонирав.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ме праша нешто околу ситото, а јас му реков: Зошто ме прашуваш мене - прашај го okno.mk | Margina #10 [1995] 27 Енди!

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Ми рече „чао“? Јас му реков.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Знам само дека некој ме праша како се вика татко ми, јас му реков Тимјан и после чув: Небеска Тимјановна.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- А јас му велам: -А зошто така? –А тој ми вели: - Затоа шо ако е инаку, никој нема да го сака комунизмо.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А јас му велам: - Ти, Лазо, и сите кои го имаат твојот ум и разум и во комунизмот ќе си бидете пак сиромаси, голомешковци и парталковци.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Јас му реков, иако можеби не требаше: - Ако не сакаш, не доаѓај. - Зашто да не сакам- ми рече тој.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Јас му раскажав за сѐ. Не прескокнав ниту еден детаљ.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Почна да бара нешто по џебовите и токму кога имаше намера да го праша нешто минувачот што брзо чекореше крај него, јас му свикав: - Дедо, дедо, што правиш во ова време овде?!

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ме погали и потоа јас му раскажав како сè се случи.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Изгледа на командантот Методија (Мече) од Прилеп му беше страв дека е женско на стража па го испратил неговиот шифрант да ме викне. Јас му порачав да не се грижи.