Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Некој лизурко, не знам дали не е Сатирот, здола под масата, веќе се токми да ми го лиже газот и јас веќе се радувам засшто ако го пуштам да ми го лиже газот со тоа јас веќе станувам член на ова елитно друшство; арно ама тоа што некој ќе ми го лиже газот мене ме обврзува јас некому да му ги лижам стопалата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Јас веќе не можам да го гледам тоа колење, жарење и палење.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Јас веќе научно го докажував тоа што го докажував.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Макар колку поради тоа одењето да ми се успорува. Јас веќе не одам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Јас веќе влегував во вратата од куќата, а тие полутргнати, полузастанати, и натаму беа тука.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Овој човек, вака слаб и жилав, триесет и две години стар, нехранет со силна храна, или пак слаб заради работата што ја работи, се нафаќа да се фати за гуша со оваа голема работа на копањето на бунарот, да слезе долу и да ја најде жилата на која јас веќе толку многу мислев и веќе повеќепати го доживеав моментот на појавувањето на водата, иако копањето не беше ни почнато.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ернст возеше низ густа завеса од дожд и мрак, а јас веќе ги бев исцрпел сите теми со кои дотогаш ја разбивав монотонијата на возењето.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Чевлите ќе ми втасаа токму за велигденскиот распуст, а јас веќе бев канет да гостувам тогаш кај Миќо на село.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Јас веќе почнав да го вежбам тројното салто на палачинката, го вклучив засилувачот да се загрее и го подготвив твојот омилен репертоар на стари, забавни, македонски, најубави...

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Бидите раат, и ако ви притребам секогаш можите да ме најдите, a јас веќе, Трајко, те знам каде си, ако имам нужда лесно ќе те најда...

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јас веќе немам збор во селото. Лаже, мате, отио напред.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Море Митра, шо барала нашла, јас неа ни муабет не а права, токо, така, ти a напомни за да те обида да не си врзан за неа та да ни побегниш некој ден пак кај неа — одговори Трајко и станаа, очигледно сите задоволни од разговорот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Како те ваќа умот сега — така прави! Ич мене не прашај ме за нишчо, па ниту со нешчо ќе можа да ти поможа, — си ја кажа Бешот својата сегашна положба и го остави Толета сам да си ја реди работата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Не треба, - рече, - седнете да јадеме, оти јас веќе не можам да чекам, - па за да докаже дека не може да чека ја зеде дрвената лажица и почна да срка од млекото.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Додека минувачот поминуваше по улицата, јас веќе си претставував како тој оди исто како кога некој прескокнува преку прилично еден од друг оддалечени камења поставени преку некое блато или плитка вода.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тој уште одвреме-навреме ќе подмрднеше, ама јас веќе му ја имав распарано кожата и веќе го дерев.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Самозадоволството што јас веќе имам едно искуство со еден црн човек кое е во тек ме спречи да ја сфатам смислата на зборовите на вујка ми Германа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Кога јас веќе бев на тротоарот и практично можев да ја кренам главата, тие двајцата веќе беа свртени со грб еден кон друг, и со тоа и кон мене, разделувајќи се.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

- Не знам, но јас веќе вака не можам, - воздивна Карамба-Барамба.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Огнот се плаши од вода, водата од крава, кравата од волк, волкот од пушка, пушката од 'рѓа.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

О, Кети, јас веќе не можам да издржам.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа девојка сега има дваесет години, а јас веќе триесет и пет; тоа е сосема пристојна разлика за здрав маж како Земанек, господине судија, разлика која привлекува, и јас не му се лутам; моите гради (простете за ваква индискреција, господин судија) веќе не се она што беа; не се веќе ни моите колкови, ни кожата; Земанек, едноставно, замина затоа што мораше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Двапати се прошетав по корзото (беше преполно; млади парови се држеа за рака и се бакнуваа); сето тоа ме вжешти, ме доведе до една ситуација на бескрајна тага и копнеж; но јас веќе на Луција не гледав како на онаа Луција што ја знаев и каква што ја замислував, туку гледав како на курвата Луција, што подразбираше и извесна доза на желба за изживување врз неа; сакав да ја повредам, веќе не душевно, туку и телесно; сакав да ја доведам до солзи, да ѝ направам модринки, да ја понижам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ја зграпчив за косата и ја повлеков назад; таа офна и падна; јас го фрлив шишето во ѕидот, тоа се скрши, и јас веќе следниот миг нафрлив врз неа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кој е и зошто се крие, ако јас веќе сум потпишал дека ќе се согласувам со него?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас веќе сосема ги имав пленето сите во класот со мојата уметност на разбојот, и бидејќи изведував секакви вратоломни фигури на разбојот, бев еден вид општ херој (освен за Луција, која од инает не ми посветуваше никакво внимание; јас веќе реков дека тој инает тогаш не го сфатив онака како што требаше, како маскирана наклонетост, оти бев во бестрага чесен и неупатен во општествено верификуваните ритуали на маскирање на чувствата, па за мене инаетот значеше – инает и ништо повеќе).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Професорката Жанет зборуваше ли зборуваше зборуваше, но јас веќе не ја ни слушав.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Го гледав тој некој како исчезнува во темнината на улицата, а јас веќе ги изговарав првите зборови, според упатството на непознатиот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се потсеќам на зборовите на пријателот, сепак со задоволство загризувајќи го богатиот сендвич со шунка и домати, додека околу мене уважените учесници на собирот „Литературата и општеството“ весело наздравуваат до следната средба. – Колега, јел видите ово јебозовно дупенце – ми се обраќа новосадскиот професор, експерт за културолошки дилеми, но јас веќе отсутен, ѕурам на друга страна, во девојката во црн фустан, што лебдее меѓу потните гости како ластовичка во белузлавата магла на летната квечерина.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Ќе играат само сенките. Но јас веќе нема да бидам таму.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Повторно имаше илуминации, улиците беа украсени со знамиња, транспаренти и фенерчиња.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Но, јас веќе ништо нема да речам!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Госпоѓо, јас веќе му јавив на вашиот сопруг, дека утре во 8 часот треба да дојдете во социјалната установа „Колевка“ во Суботица за да го преземете вашето бебе.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Знам ќерко дека тоа боли, но јас веќе сум си ја подготвив дури и рубата за тој пат.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

„Тој може, - рече тогаш Дуко. - А јас, јас веќе немам што да се гризе од мене.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сѐ кај тебе е згодно и ти си еден таков самјак, каков што јас веќе ниеднаш повеќе нема да сретнам; кај тебе е сѐ згодно, но ти би требало да сториш така.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Јас веќе го местам чаршавот на масата и сите влечат од кујната храна и пијалаци.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И јас веќе не знам што да им речам друго. Друго е да е станат снегот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Беговите ќе го најдат, потоа ќе ни побараат сметка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зад сето тоа се криеше големата сложеност на едноставноста, сиот тој ред на привидното спокојство да стане разбуричканост на споулавеноста - цветови сме што можат да пуштат отровни трња пред кои месото на животот не се повлекува туку им се нуди, им се остава да го параат, и јас веќе не знаев зошто го продолжуваме патот, иако Онисифор Проказник им рекол на неколцина дека ќе изгинеме и како мртви ќе ја победиме смртта зашто друг по нас ќе се бори: на бедниот со срце, господи, помогни му.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Не, јас веќе никому не ќе пуштам крв, рекол со напнат глас.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Луѓето стануваа чудни, се нишаа, се топеа пред моиве очи и веќе беа базја меѓу тркала и рогови од кои змиесто се извиваа секакви корења и се испретплеткуваа околу сенките да им ја пијат темната крв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Речиси и пред да имал време да смисли нешто со што секогаш бил поинаков од другите, пркосен, брзоплет, во бриткоста како штотуку симнат од точило, се свртел да ја гледа во далечина темната модрина на небото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Како што ќе речеш ти, Борисе. Јас веќе немам зошто да го слушам оној Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јас веќе не бев цел човек, јас станав две половини. Срце и мозок.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Подобро од моево му тропа! (ја поттргнува Саветка настрана од Антица и поверливо) Јас веќе говорев со него и ми вети, ако му ја дам да помине и тој во грчката партија.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Но тој не анае дека јас веќе сум...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Синчето не се предава: го повторува прашањето илјадапати, не дозволува поука, се дрзнува да допраша.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Отпосле ќе прашаат кој е на потег, ама јас веќе сум подзаборавил на играта, сум ја нарамил пушката, излезен сум во дворот и тргам на чкрапецот кон секаде: дум дум дум!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но јас веќе гледам како се растураат замрзнатите строеви, колони неслободни луѓе под една команда, под еден ред, под едно ѕвоно, слушајте, таа иде, се колнам.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

И јас веќе можев да видам како од една разнина се исправа оживеана изветвеност на некого што бил и останал само сенка и спомен на своето минато, победник на својот пораз, исправен е и ги подава празните ракави кон мене или, доколку сум мртов за него, кон некого од некогашниот свој живот, а во неговата празна утроба се одмотува клопчето на агонијата и го враќа претсмртниот час на тој призрак - ќе му се исповеда мртвиот на животот, ќе не плисне со тајни и ќе не повлече очајни со себе во бездните на невратот, на тоа ништо, на тој измислен акварелен портрет потргнат од есенски дожд.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И јас веќе не знаев што сакам и што треба да правам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И без неа, јас веќе ја знаев секоја поединост.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Замислете дека одеднаш сум убеден дека сум Наполеон: јас веќе не сум Вирилио, туку Наполеон. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 111

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

А јас веќе ќе си тргнам...

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Се извинувам, јас веќе морам да одам.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

- Извини, јас веќе многу задоцнив.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Свеќата на изгревот догорува На сртот играат кентаури И јас веќе се врзувам За соѕвездието на плодот Што некој ми го ставил в рака.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Луѓе, вие што доаѓате да ги починете очите во мојот костур ме снашла старост и сув јас веќе го веднам својот грб кон посницава.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Ц. се насмевнува тажно: - А јас веќе оќелавев...

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Сетете се, во тие години јас веќе бев женет, а вие, заедно со вашите другари ме викавте деденце. Нели?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Почекај барем да свртам - ми подвикна, но јас веќе гласно коментирав една од старите фотографии: Погледни!

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Се отшетав со книгата во едната, и чашката виски во другата рака.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Утредента не размислував многу за тоа, но кога влегов во уредот го гледам Стен Вилис како се загледал низ прозорецот, онака среде ден, па му велам, да се обложиме дека знам на што мислиш, а тој ми вели дека сонувал нешто ноќеска, и пред да ми го раскаже сонот, јас веќе го знаев.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Јас веќе не сум вашиот капетан“, рече.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

За Мацко не грижете се милички, татко ви и јас веќе се договоривме: нашите роднини од село ќе го причуваат во тие три недели.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Дуќанот не е за седенки, а јас веќе третпат те наоѓам овде распиштолена!“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А замисли си што се случило. Не успеал никаде да го пронајде Штабот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Зошто да не се здобие и таа со она што јас веќе го имав?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Ја обикновениј дурак“ повтори тој можеби во единствена намера да го совлада срамот со кој беше исполнет до врв, „како полно шише вотка“, така самиот се изрази, и јас веќе знаев дека тој смета оти го пронашол лекот за својата болка.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Само ќе спомне дека има намера да го напушти скитањето а јас веќе верував дека се вратил дома.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кога по неколку секунди се вратив во тоалетот, тетка ми не беше веќе таму сама - Кристина тукушто беше влегла и рекла „што смрди вака гадно?“ а потоа, кога јас веќе бев зад неа, „леле, што се случило?“

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Таа го држеше клучот и низ дебелите стакла од очилата гледаше да не се сопне по скалите.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

ако не можам да те сакам, вели, ќе можам да те тепам, како ѓуптинот ѓупката, вели, првин ќе те завиткам во една черга, вели, за да не можам на место да те отепам, и после ќе мавам, ќе мавам, вели, дури да ме заболи раката ќе мавам, дури да те засакам повторно, вели, и после на секое удрено место ќе те бацувам, вели, за да се сетиш зошто било тепањето, вели, младоста сонува, му велам, а староста само се сеќава на сонот, рекол некој, колку деца ќе имаме, прашува Горачинов, јас веќе имам едно, велам, ти имаш, вели, но сакам и јас да имам,